Lieve medereizigers, voor we verder gaan even dit. De foto's die jullie hier en verder op onze tocht zullen zien, werden getrokken begin 1970, toen er nog niet zoveel en zover gereisd werd, TV en documentaires nog niet zo uitgebreid waren als nu en internet nog ver weg was. Toen leek het ons allemaal zo nieuw en de moeite waard om vast te leggen. We stonden toen nog voor alles open. Ons " toeristisch oog" was nog niet verwend! Nu worden we overrompeld met meer en betere foto's maar voor ons was "toen" alles nieuw en boeiend, dus ... zie ze daarom vanuit dit perspectief dan kunnen we verder reizen!
Was de overtocht van de Atlantische oceaan kalm verlopen, nu wachtte ons een onaangename vlucht door de vele luchtzakkingen en trillingen van het vliegtuig! Van slapen kwam niets terecht en we waren opgelucht en blij toen we rond 22 u de lichtzee van Mexico city ontwaarden. Klaas vaak werd direct weer richting België gestuurd. De voorbije emoties en de spanning voor wat ons te wachten stond, hielden ons zodanig bezig dat we niet veel geslapen hadden! Eindelijk hadden we onze eindbestemming bereikt! We geraken zonder veel problemen door de douanecontrole en moesten wachten op de contactpersoon die ons zou komen afhalen. We werden onmiddellijk geconfronteerd met wat we in de toekomst heel vaak zouden meemaken .Wachten, wachten, geduld . Maar na 13 bewogen en onvergetelijke uren van spanning en emotie en belevenissen kwam het nu niet meer op een uurtje aan. Onze mannen probeerden te begrijpen wat er omgeroepen werd, wij stonden erbij en keken ernaar!!! We werden intussen overrompeld door overijverige Mexicanen die probeerden om onze bagage naar hun taxi te sleuren om ons naar een hotel te brengen. Onze eerste Spaanse woordjes hebben we daar geleerd: " no, no señor, gracias" en we probeerden om zo onze koffers en zakken in het oog te houden . Na een tijdje kregen wij vrouwen er de slappe lach van, gevolg van oververmoeidheid en gespannenheid, denk ik! Daar stonden we dan 2 giechelende meisjes en drie ongedurige mannen die stilaan last kregen van de warmte en hun jassen uitdeden want airco was er niet. We hadden een telefoonnummer meegekregen voor het geval dat..maar niemand nam op. Dat beloofde!!! Uiteindelijk kwam onze contactpersoon er aan en bracht ons naar ons hotel. Niets persoonlijks, zomaar " package delivered"!! We vielen als 2 " bloemzakken" neer op ons bed en binnen de kortste tijd waren we in dromenland. De volgende dag werden we om 6u plaatselijke tijd gewekt door de opkomende zon en het helse stadslawaai..Mexico City was een stad waar het steeds gonsde van de drukte. We brachten onze voormiddag door in de buurt van het hotel in afwachting dat iemand van de firma ons zou ophalen en werden overrompeld door indrukken die we maar al te graag vastlegden op de gevoelige plaat. De overvolle bussen, tot de nok volgeladen met dozen en groenten en kippen , waar dan ook nog eens een paar Mexicanen aanhingen die absoluut meewilden, ontlokten bij ons een grijns. We keken verwonderd naar de vele wagens die zonder nummerplaat rondreden en geloofden ons ogen niet toen een auto stilviel in het midden van de baan en daar ter plaatse prompt de herstelling gebeurde. Niemand nam daar aanstoot aan. Er reden hier meer wrakken rond dan normale autos. Het koppeltje dat met ons was meegereisd keek al even erg hun ogen uit als wij!! De auto hieronder was nog een " beauty" in vergelijking met veel andere!!
Probeer hier maar eens door de achterruit te kijken!!!
Wanneer we rond de middag ons maag hoorden rammelen, gingen we op zoek naar wat eten. We moesten wel eerst dollars omzetten in peso's want anders "lagen " we er zeker al meteen op. Wie nu Mexicaans eten zegt, denkt automatisch aan tortilla's en taco's. Dat is ook niet zo verwonderlijk, gezien het feit dat maïsproducten een belangrijke rol spelen in de voeding van de Mexicaan. Wat voor ons de aardappel is, is voor de Mexicaan de maïs. De basis van de oorspronkelijke Mexicaanse keuken is de maïstortilla. Naast de maïs horen bruine bonen (frijoles) bij de maaltijd. Ook de chili's, de Spaanse pepers in alle kleuren, worden veel gebruikt.. Maar de manier waarop die toen op straat werden klaargemaakt samen met de geur van de vleeswinkels en de lokale markten ( Mercados) waren niet van die aard dat we er ons door lieten bekoren. Die doordringende, typische geur van het eten kwam ons al van ver tegemoet. Niemand had zin om daarvan te proeven!!. Na een paar maanden zouden we ons neus niet meer krullen voor dergelijke toestanden.
Daarom hielden we het maar bij wat vers fruit.( zie de winkel hierboven). Daarna waagden we ons aan een ijsje ,alleen maar om de nostalgie die de " karretjes" opriepen.
De namiddag brachten we door met het verkennen van de stad, maar we kwamen eerder ontnuchterd en veel minder enthousiast terug in het hotel. Mexico had zich meteen al geopenbaard als een land van uitersten en Mexico city als een ongezellige stad. Later zouden we ontdekken dat hier echter veel te beleven viel en nog veel meer te bewonderen! Maar daarvoor moesten we eerst die " westerse mentaliteit" kwijtgeraken!!
Reacties op bericht (1)
12-07-2008
..
Waarschijnlijk heb je de eerste dagen het gevoel alsof je op vakantie bent en dringt het niet tot je door dat je er lange tijd gaat blijven.
Mijn zus kreeg, voor ze naar Afrika en nadien naar Hong Kong vertrok, eerst een opleiding over de cultuur en de zeden en gewoonten van het land zodat ze er enigzins op voorbereid was. Dat was ook mid jaren zeventig. Werden jullie niet voorbereid op wat jullie te wachten stond?
Ik moet wel zeggen dat het zelfs -ondanks de vooropleiding- nog steeds een grote schok was voor mijn zus toen ze er aankwam - sommige details waren ze vergeten te vermelden. Bv. dat in Malawi de mannen en vrouwen gewoon langs de kant van de weg hurken en er hun behoefte doen en dat in Hong Kong iedereen op straat of door hun vensterraam naar beneden rochelt en spuwt. Ze zei dat je daar best met een paraplu op straat kon rondlopen.
)
