Vanaf de volgende dag begon ons werkelijke leven in Mexico. Tot nog toe leefden we in een soort roes waarin we overrompeld werden met indrukken en emoties die we samen intens beleefden.We waren nog niet veel zolang 24/24u samen geweest , dus was alles wat irreëel. T. vertrok om 8 u naar het werk en ik bleef achter op de kamer om wat te rommelen en het hotel te verkennen. Ver durfde ik nog niet lopen want ik kende noch de omgeving noch de taal!! Ik bleef rond de middag wat hangen in de lounge van het hotel tot mijn ventje er was om dan samen snel wat te eten. Ook voor hem was alles nieuw en het werken met Mexicanen, die meestal enkel Spaans kenden, was ook een hele opgave. Tegen de avond keek ik al uit naar zijn thuiskomst maar dat viel tegen want T. had last van een vaccinatie tegen de pokken die we in België hadden gekregen . Toen er later op de avond koorts bijkwam , zat er niets anders op dan vroeg te gaan slapen. Gelukkig was het de volgende dag al wat beter. Ik had besloten om toch maar eens in de buurt wat rond te kijken en kwam terug met 1 kg prachtige sinaasappels voor de prijs van 1peso =4fr( 10 eurocent) Voor het hotel was een pleintje met de typische Mexicaanse drukte. Ik kon onmogelijk een ganse dag op de kamer doorbrengen dus ging ik met T.s cursus Spaans daar even zitten om wat te studeren. Maar mijn aandacht werd nogal snel afgeleid door een jong kereltje dat zijn kost verdiende als schoenenpoetser. Ik kreeg mijn noch T.s schoenen nooit zo glanzend. In de toekomst stuurde ik mijn ventje naar hem en zo werd hij een vaste klant en weldra kende het kereltje mij ook.
Mexicanen zijn invriendelijke mensen, allé dat mochten we toen ervaren. Zoals men tegen een kind spreekt zo sprak dat jongetje ook tegen mij om zich verstaanbaar te maken, maar zo kreeg ik stilaan toch een paar losse woorden ingelepeld!!! Dat kleine ventje en ik, we kregen warempel een band!
Aan het einde van het plein stond ook een grote kerk in opgetrokken in een typische Spaanse stijl en binnenin overladen met barokke beelden.
Onze tweede nacht in Mexico verliep al stukken beter. Het lawaai of het gezang van de Mariachi stoorden ons niet meer.( Ze boeiden ons wel omwille van hun uitzonderlijk mooie kledij!) Ik denk dat de indrukken van de dag en de voorbije emoties stilaan hun tol eisten .
In de voormiddag moesten de mannen allerlei papieren in orde brengen zodat we met twee vrouwen ( die geen Spaans kenden) achterbleven. Toen T. rond de middag terugkwam , vertelde hij dat we om 14 u per bus ( 1e klasse) naar onze definitieve bestemming zouden afreizen nl de stad Aguascalientes hoofdstad van de staat Aguascalientes. Met een klein hartje zei ik tot ziens tegen onze reisgenoten. Zij bleven in Mexico City. Vanaf nu was het definitief the two of us!!!
AGUASCALIENTES Aguascalientes ligt zon 800 km ten N/W van Mexico City. De stad Aguascalientes is de hoofdstad van de staat Aguascalientes in het westen van Midden-Mexico. De staat is niet dicht bevolkt, de meeste inwoners wonen in de hoofdstad die zon 1888 m boven de zeespiegel gelegen is. De naam van de staat/stad komt van het Spaans Aguas Calientes wat betekent hete wateren . Die naam wordt afgeleid van de vele hete bronnen die daar te vinden zijn. Daarom noemt men de plaatselijke bevolking wel eens smalend hidrocalidos wat zoveel is als hydrothermalen . Op de kaart zien jullie de afstand die we moesten afleggen.
De busreis was een evenement op zichzelf. Stel jullie niet teveel voor van die eerste klasse bussen toen!. We zaten in zetels , dat wel, er was zoiets wat ze airco " heetten maar die werkte meer niet dan wel dus moesten open ramen voor wat verfrissing zorgen!!. De bus zat stampvol en af en toe vloog een mand met kippen of andere huisdieren op het dak van de bus, gelukkig niet in de bus zelf! Dat was het verschil met de bussen die we in Mexico City hadden gezien.. Wat ons meteen opviel , was de eentonige dorheid van het onbebouwde, uitgestrekte Mexicaanse landschap. Dorpjes op onze route zoals Querétaro, Salamanca, Irapuato, Silao en Léon zullen steeds in onze herinnering blijven plakken. Bij elke halte werden we met de harde waarheid geconfronteerd. Nog nooit hadden we zoveel armoede, ellende, bedelende mensen en zoveel ongeweten verlatenheid op enkele uren samen gezien. Op het fotootje krijg je een idee van hoe de route er meestal bijlag . Hier en daar was er al wel eens een stukje nieuwe weg maar alles was nog in aanleg. Veel foto's durfden we niet nemen omdat we vreesden dat ons dat niet in dank zou worden afgenomen! Bij elke stop was een camionera of bushalte waar we iets konden drinken of eten of een sanitaire stop houden. Maar stel jullie daar een minimum van voor en dan is het nog veel!! Van slapen op de bus kwam weinig in huis. Overdag hadden we geen ogen genoeg om alles in ons op te nemen en s avonds voelden we ons niet geroepen om veel te slapen , want de rijstijl van de chauffeur was niet van die aard dat je op je gemak kon rusten. Trouwens het was ook nooit echt stil op de bus! De wegen tussen de steden lagen er tamelijk bij maar als we door de dorpen reden dan was het meestal hobbelen over de slechte aarden wegen en door diepe putten. Als dat de route was voor eersteklas bussen wat moet het dan bij de andere zijn, vroegen we ons af?!
Lieve medereizigers, voor we verder gaan even dit. De foto's die jullie hier en verder op onze tocht zullen zien, werden getrokken begin 1970, toen er nog niet zoveel en zover gereisd werd, TV en documentaires nog niet zo uitgebreid waren als nu en internet nog ver weg was. Toen leek het ons allemaal zo nieuw en de moeite waard om vast te leggen. We stonden toen nog voor alles open. Ons " toeristisch oog" was nog niet verwend! Nu worden we overrompeld met meer en betere foto's maar voor ons was "toen" alles nieuw en boeiend, dus ... zie ze daarom vanuit dit perspectief dan kunnen we verder reizen!
Was de overtocht van de Atlantische oceaan kalm verlopen, nu wachtte ons een onaangename vlucht door de vele luchtzakkingen en trillingen van het vliegtuig! Van slapen kwam niets terecht en we waren opgelucht en blij toen we rond 22 u de lichtzee van Mexico city ontwaarden. Klaas vaak werd direct weer richting België gestuurd. De voorbije emoties en de spanning voor wat ons te wachten stond, hielden ons zodanig bezig dat we niet veel geslapen hadden! Eindelijk hadden we onze eindbestemming bereikt! We geraken zonder veel problemen door de douanecontrole en moesten wachten op de contactpersoon die ons zou komen afhalen. We werden onmiddellijk geconfronteerd met wat we in de toekomst heel vaak zouden meemaken .Wachten, wachten, geduld . Maar na 13 bewogen en onvergetelijke uren van spanning en emotie en belevenissen kwam het nu niet meer op een uurtje aan. Onze mannen probeerden te begrijpen wat er omgeroepen werd, wij stonden erbij en keken ernaar!!! We werden intussen overrompeld door overijverige Mexicanen die probeerden om onze bagage naar hun taxi te sleuren om ons naar een hotel te brengen. Onze eerste Spaanse woordjes hebben we daar geleerd: " no, no señor, gracias" en we probeerden om zo onze koffers en zakken in het oog te houden . Na een tijdje kregen wij vrouwen er de slappe lach van, gevolg van oververmoeidheid en gespannenheid, denk ik! Daar stonden we dan 2 giechelende meisjes en drie ongedurige mannen die stilaan last kregen van de warmte en hun jassen uitdeden want airco was er niet. We hadden een telefoonnummer meegekregen voor het geval dat..maar niemand nam op. Dat beloofde!!! Uiteindelijk kwam onze contactpersoon er aan en bracht ons naar ons hotel. Niets persoonlijks, zomaar " package delivered"!! We vielen als 2 " bloemzakken" neer op ons bed en binnen de kortste tijd waren we in dromenland. De volgende dag werden we om 6u plaatselijke tijd gewekt door de opkomende zon en het helse stadslawaai..Mexico City was een stad waar het steeds gonsde van de drukte. We brachten onze voormiddag door in de buurt van het hotel in afwachting dat iemand van de firma ons zou ophalen en werden overrompeld door indrukken die we maar al te graag vastlegden op de gevoelige plaat. De overvolle bussen, tot de nok volgeladen met dozen en groenten en kippen , waar dan ook nog eens een paar Mexicanen aanhingen die absoluut meewilden, ontlokten bij ons een grijns. We keken verwonderd naar de vele wagens die zonder nummerplaat rondreden en geloofden ons ogen niet toen een auto stilviel in het midden van de baan en daar ter plaatse prompt de herstelling gebeurde. Niemand nam daar aanstoot aan. Er reden hier meer wrakken rond dan normale autos. Het koppeltje dat met ons was meegereisd keek al even erg hun ogen uit als wij!! De auto hieronder was nog een " beauty" in vergelijking met veel andere!!
Probeer hier maar eens door de achterruit te kijken!!!
Wanneer we rond de middag ons maag hoorden rammelen, gingen we op zoek naar wat eten. We moesten wel eerst dollars omzetten in peso's want anders "lagen " we er zeker al meteen op. Wie nu Mexicaans eten zegt, denkt automatisch aan tortilla's en taco's. Dat is ook niet zo verwonderlijk, gezien het feit dat maïsproducten een belangrijke rol spelen in de voeding van de Mexicaan. Wat voor ons de aardappel is, is voor de Mexicaan de maïs. De basis van de oorspronkelijke Mexicaanse keuken is de maïstortilla. Naast de maïs horen bruine bonen (frijoles) bij de maaltijd. Ook de chili's, de Spaanse pepers in alle kleuren, worden veel gebruikt.. Maar de manier waarop die toen op straat werden klaargemaakt samen met de geur van de vleeswinkels en de lokale markten ( Mercados) waren niet van die aard dat we er ons door lieten bekoren. Die doordringende, typische geur van het eten kwam ons al van ver tegemoet. Niemand had zin om daarvan te proeven!!. Na een paar maanden zouden we ons neus niet meer krullen voor dergelijke toestanden.
Daarom hielden we het maar bij wat vers fruit.( zie de winkel hierboven). Daarna waagden we ons aan een ijsje ,alleen maar om de nostalgie die de " karretjes" opriepen.
De namiddag brachten we door met het verkennen van de stad, maar we kwamen eerder ontnuchterd en veel minder enthousiast terug in het hotel. Mexico had zich meteen al geopenbaard als een land van uitersten en Mexico city als een ongezellige stad. Later zouden we ontdekken dat hier echter veel te beleven viel en nog veel meer te bewonderen! Maar daarvoor moesten we eerst die " westerse mentaliteit" kwijtgeraken!!
Zoals ik al zei , kreeg mijn slaapgenoot een opleiding bij de firma. Dat betekende ook 6 maanden opleiding Spaans. Omdat ik nog les gaf en we enkel in de weekends samen waren en die tijd zeker niet diende om te studeren, vertrok ik dus naar een nieuw continent en onbekend land zonder de taal te kennen. Maar ik zag daar geen problemen in. Ik zou tijd zat hebben om daar ter plaatse de taal te leren, talen gaan er bij mij redelijk vlot in...Ik was wel even wat documentatie gaan opzoeken over Mexico. Zo leerde ik dat Mexico een land was gelegen in N-Amerika grenzend aan de Verenigde Staten, Guatemala, de grote oceaan en de golf van Mexico. Mexico City, de stad waar we naartoe vlogen, lag op 2240m boven de zeespiegel en had toen zon 6.000.000 inwoners dus bijna evenveel als in gans België toen!. De bevolking van Mexico bestond uit mestiezen en indiananen. Mestiezen zijn kinderen voortgekomen uit een vermenging van Spanjaarden met indiaanse vrouwen. De indianen waren weliswaar éen van de armste en meest achtergebleven groepen van de bevolking, maar zij hadden nog wel hun eigen tradities en taal weten te behouden. Dit was mogelijk door de geïsoleerde ligging van de dorpen waar de indianen nog een eigen manier hadden van bijvoorbeeld pottenbakken en weven. Vooral de cultuur van twee overwegende indianenstammen Azteken en Maya's deden mij vol verwachting uitzien naar ons verblijf daar. Als kind was ik altijd in de ban geweest van " indianenboeken" en de BRT serie " Manco Kapak" had ik met mijn neus tegen het kleine scherm gretig gevolgd. Maar boeken en fims gaan niet altijd samen met de realiteit, dat zouden we wel leren! Na het verwerken van al die info steeg de spanning en de verwachting bij ons beiden. We zouden er samen wel doorgeraken. Jeugdige liefde..., best dat dit nog bestaat ! Gewapend met die achtergrond en een paar boeken dacht ik klaar te zijn voor de confrontatie Het was op 24 januari 1970 dat ons avontuur begon. Het was een druilerige morgen toen we om 7u opstonden. Het was alsof we zo voorbereid werden op het gevreesde moment van afscheid nemen. Er was geen weg meer terug, we zouden onze vertrouwde omgeving, familie, vrienden en zekerheid verlaten om samen op avontuur te gaan . En daar stonden wij, twee jonge mensen 25j oud en alles wat we hadden was onze liefde voor mekaar en een intens vertrouwen in ons beiden, de rest stak in twee grote, ijzeren koffers en twee grote zakken handbagage. Trouwen is altijd het vertrouwde loslaten om met zijn tweetjes aan een nieuw avontuur te beginnen, maar wij lieten ook nog eens al het vertrouwde en onze dierbaren voor minstens een jaar achter. Hier kwam al de eerste keer de harde leerschool van het internaat van pas. Ik had geleerd mijn plan te trekken en mijn emoties te onderdrukken. Het grote verschil was dat ik er nu niet alleen voorstond , ik had de man naast mij waar ik smoor op was en samen zou het wel lukken. Zo sprak ik mezelf moed in.!! We keken er naar uit al was het afscheid zwaar!!
Om 15.30 u Belgische tijd was het vaarwel, tot ziens en bye bye om dan in een Boeing 707 over Canada richting Mexico te vliegen. Er was geen weg meer terug! Alleen de ouders van T. waren naar de vlieghaven meegekomen. Mijn ouders konden het niet aan en ik wilde het hen ook al niet moeilijker maken dan het al was. De avond voordien hadden we thuis afscheid genomen en de emoties waren nog niet volledig verwerkt. De twijfel begon bij mij nu toch wel even zijn kop op te steken. T moet dat gezien hebben want hij liep er nu ook wat verloren bij. En toch als ik de verwachting zag die uit zijn blik straalde, dan wist ik dat mijn keuze de goede was. Samen met ons vloog nog een pas getrouwd koppeltje en een vrijgezel, maar die hadden het al even moeilijk met hun emoties als wij!! T. en ik kenden elkaar al een paar jaar en wisten wat we aan elkaar hadden. Die twee waren na 6 maanden in allerhaast getrouwd om samen te kunnen vertrekken. Later zou blijken dat dit te snel gebeurd was want na 2 jaar zijn ze uit elkaar gegaan!! Misschien had hun relatie in België meer kans gehad? Daar stonden we dan: 5 jonge "avonturiers" die voor mekaar de onzekerheid en de traantjes probeerden te verbergen!. Om 21u Belgische tijd naderden we de Canadese kust die onder ons lag te schitteren als éen uitgestrekte ijsmassa. De 18°c hadden de zee omgetoverd tot éen oneffen ijsvlakte.We hingen met ons neus tegen de raampjes geplakt om alles in ons op te nemen. Adembenemend! Trouwens dat was de vlucht helemaal want het was de eerste keer dat ik in een vliegtuig zat en het was meteen een lange luchtdoop!! We landden in Montreal om 4.55 u plaatselijke tijd en zetten onze uurwerken +- 6u achteruit. De laatste navelstreng met de heimat was nu definitief verbroken! Even was er paniek toen we niet toegelaten werden op het vliegtuig naar Mexico. Onze handbagage was te zwaar!!! We probeerden uit te leggen dat we voor een jaar weg waren van thuis. Na veel discussie geraakten de misverstanden opgelost en om 6u stegen we op richting Mexico City. De vermoeidheid liet zich nu wel heel erg voelen! De emoties van de laatste weken eisten ook hun tol en dat maakte dat we ons alle 5 heel stilletjes maar heel diep in onze zetels wegstaken.Waar waren we in 's hemelsnaam aan begonnen!!! Optimist blijven als je doodop bent, dat moet je eens proberen!
PS. Even antwoorden op een vraagje van Myette: Of je in het katholieke onderwijs geen ontslag moest nemen als je huwde? Vóór mijn tijd wel, maar ik had geluk dat mijn school iets ruimer denkend was en dat je wel mocht blijven als ze " content" waren!! Dus ik had kunnen blijven, vandaar ook die hevige reactie van mij pa!
Het eerste luik was mijn schooljaren . Ik heb jullie beloofd dat er misschien nog een vervolg op mijn schooljaren zou komen dat zal gaan over ons 13 jaren in het buitenland. Mijn wederhelft had reeds vaak gezegd: Jij schrijft gemakkelijk waarom zet je dat niet eens allemaal in een boek. Ik heb noch de pretentie dat ik een boek kan schrijven noch de behoefte om het te doen, maar ik wil wel via mijn blog proberen om iedere toevallige of geïnteresseerde bezoeker mee te nemen op onze odyssee. Het wordt een verslag van ups en downs, met mooie , intense belevenissen en momenten van heel diepe twijfel. Het is de eerste keer dat ik het allemaal uit mijn systeem probeer neer te pennen. Heb je tijd en interesse volg me dan op een lange tocht.
Het begon allemaal in het jaar 65. Ik was afgestudeerd en begon les te geven aan een middelbare katholieke ( hoe kon het anders) school in mijn dorp. Ik gaf talen in de humaniora en een paar uur actualiteit in de beroepsafdeling snit en naad. Mijn leerlingen waren tussen de 12 en 17 j oud. Ikzelf was pas de 20 voorbij dus was de kloof tussen ons heel klein. Als uitloper van mijn studiejaren was ik ook leidster van de jeugdbeweging op school. Dat schiep nog eens een andere band met de leerlingen dan enkel voor de klas staan. Ik organiseerde jeugdkampen met de jeugdbeweging, ouderfeesten enz en zo leerden we mekaar op een andere manier kennen. Ik wilde tussen mijn leerlingen staan en probeerde met strenge, doch begrijpende hand hen iets bij te brengen. Discipline stond ook hoog in mijn vaandel. De eerste weken van elk schooljaar waren daarom steeds lastig, maar eenmaal dat de leerlingen doorhadden dat ik eerlijk streng was, ontstond er meestal een heel goeie band. Daardoor gaf de job mij veel voldoening en was mij op het lijf geschreven. Het is belangrijk dat ik dat even vertel om mijn dilemma te begrijpen. Na een paar maanden leerde ik mijn wederhelft kennen. Hij was toen nog volop met zijn studies bezig en moest daarna ook nog legerdienst volgen. Dus kon ik mij volledig op mijn job storten en zouden we het rustig aan doen.. Na 3 jaar kreeg ik mijn vaste benoeming , was mijn schat aan zijn legerdienst begonnen en konden we beginnen dromen van huisje , tuintje enz. Alles leek in de plooien te vallen, althans dat had ik gedacht. Maar blijkbaar had mijn schatje" andere dromen over de toekomst!! Hij had mij al eens terloops gezegd dat werken in het buitenland hem wel interesseerde en dat het een hele uitdaging was. Ik vond dat inderdaad een heel avontuur maar bleef er niet verder bij stilstaan. Blijkbaar zat het bij mijn liefste toch heel wat dieper. Tijdens zijn laatste maanden legerdienst begon hij uit te kijken naar een job en botste zo op een advertentie van een groot bedrijf in het Antwerpse. Men vroeg er ingenieurs en technici om in het buitenland te werken.Tijdens éen van zijn volgende verloven confronteerde hij mij met de advertentie en zei: Dat lijkt mij wel wat. Zou je het zien zitten om mee te gaan? Je meent het , was mijn reactie en ik denk dat mijn hart toen ofwel éen seconde stil stond ofwel in overdrive ging.!!!! " Weet je wel wat je van mij verlangt? vroeg ik hem . Mijn job die me zo nauw aan het hart lag en die ik zo graag deed , de vrienden die we hadden, de goede sfeer met de collegas om dan nog niets te zeggen over mijn thuis en mijn familie. Dat allemaal zou ik moeten opgeven om hem te volgen naar het buitenland.. 8 Jaar had ik gestudeerd om mijn diploma in handen te krijgen . Nu was het zover en eindelijk had ik de job die bij mij paste. Ik was van niemand meer afhankelijk, verdiende niet slecht , had alles al op een rij in mijn hoofd en in mijn leven en nu zon vraag? Ik balanceerde op een storm van emoties. Aan de ene kant hield ik van hem en wilden we eindelijk samen optrekken na 4 jaar vrijen, maar anderzijds moest ik alles loslaten om mij met hem in het ongewisse te storten en dan nog in "de vreemde..." Ik had al een paar landen bezocht sinds ik afgestudeerd was : Dwars door Engeland tot aan de Lake district, in Duitsland de Rijn gevolgd via jeugdherbergen, op drieweekse kampeertocht geweest naar Yoegoslavië., Lourdes en omgeving verkend, Luxemburg onveilig gemaakt ... Reizen boeide mij wel maar zo dat mijn heimat binnen handbereik lag. Nu zouden we voor minstens 5 jaar andere continenten aandoen!! Ik wilde er wel even over nadenken!. Op raad van thuis moest ik niet rekenen want ik durfde het zelfs niet te zeggen. Ik kon mij hun reactie zo al voorstellen!! Er zijn de daaropvolgende weken nogal wat brieven tussen Duitsland en België verzonden.( die waren gelukkig portvrij dank zij "den Armée Belge"!!) Maar de tijd drong, wilde hij aan het examen deelnemen om geselecteerd te worden. Ik ging verscheurd tussen het conflict van mijn hart met mijn verstand. Het vooruitzicht om andere volkeren te leren kennen en andere culturen op te snuiven , was een hele uitdaging en avontuur. Maar was onze relatie bestand tegen de druk en de eenzaamheid die daaraan verbonden waren want tenslotte lieten we alles wat vertrouwd was achter?? Uiteindelijk haalde het hart de bovenhand en zag ik aan zijn reactie dat mijn ja, ik ga mee een pak van "zijn" hart was. Van toen af aan ging het in een stroomversnelling. T. deed technische en psychologische testen en .. werd aanvaard.Hij zou 6 maanden technische opleiding krijgen ook initiatie Spaans. Intussen gaf ik mij nog steeds volop aan mijn job en besefte met enige pijn dat ik de school en de leerlingen heel erg zou missen. Ik ben dan maar naar de directie van de school gestapt , heb hen alles uitgelegd en gezegd dat ik na de Kerstvakantie niet meer terug kwam. Mijn directrice reageerde eerst heel verrast en ontgoocheld temeer omdat ik dit jaar juist mijn vaste benoeming had gekregen. Maar ze begreep mij wel en vond het een hele belangrijke stap in mijn leven! Ik mocht blijven zolang het nodig was. Alles werd dan in een razend tempo voorbereid, maar voor het zover was, wachtte mij nog een zware dobber: Hoe zeg ik dat in s hemelsnaam thuis?. Zij hadden een inspanning geleverd om mij te laten studeren. Nu had ik een goeie en interessante job en kon dus mijn mannetje staan en ik zou dat allemaal opgeven.! Ik wilde het alleen aan mijn ouders zeggen, ik wist dat T. anders de volle lading zou krijgen. Hun reactie was precies zoals ik had gevreesd. Pa razend en in alle staten , vol ongeloof dat ik alles wilde opgeven om ( Quote mijn pa ) tussen de Indianen en vreemden te gaan leven en dan nog zover. Ondankbaar was ik, en ik hield geen rekening met mijn ouders die zon inspanning geleverd hadden om mij de kans te geven om mijn eigen boontjes te doppen.En T. dacht enkel aan zichzelf en we konden hier toch ook goed onze kost verdienen enz enz. Ma brak, ontgoocheld, meteen in tranen uit. Het werd er voor mij niet gemakkelijker op . Mijn grootmoeder zei dat ze ons nooit meer zou terugzien. Ze was 72 maar een hartpatiente. Ik zei dat ze niet vroeger zou sterven omdat wij weg waren maar wij hebben haar inderdaad niet meer teruggezien. Toen we het jaar daarop onvoorzien vroeger naar België terugkwamen omdat we naar een ander land moesten, was ze juist 4 dagen overleden ..Ik vond dat erg maar minder erg dan toen mijn grootvader het jaar erop ook onverwachts stierf en ik er niet bij was om afscheid te nemen, ik was toen zwanger van onze zoon en mocht niet meer vliegen. Met mijn grootvader had ik een heel andere band vandaar Maar nu loop ik vooruit op de feiten.. Na veel gepalaver, discussies, tranen en twijfel bleef ik toch bij mijn keuze. Ik zou mee gaan om samen met mijn liefste de grote stap te wagen!! We verloofden ons eind september. Intussen bleef ik nog lesgeven want stel dat er plots iets onverwachts tussen kwam en alles op de valreep nog werd afgeblazen, dan was het toch beter om mijn job nog even aan te houden. We trouwden op 8 nov. Wij hadden een weekend en een maandag (mijn vrije dag) om onze eerste dagen als koppel te beleven want op dinsdagmorgen moest ik terug voor de klas staan. Mijn wederhelft verbleef in Antwerpen op een studio omdat het dagelijks op- en neer treinen niet te doen was temeer omdat hij moest studeren en examens afleggen om zich goed voor te bereiden op de job. Ikzelf bleef tijdens de week bij mijn ouders wonen en had dus veel tijd om s avonds in bed ( alleen) na te denken over de grote stap die we zouden zetten. En ik kan jullie verzekeren dat het alleen piekeren niet altijd tot positieve resultaten leidde.Af en toe werd ik naar de firma geroepen om allerlei inentingen te krijgen en medische onderzoeken te ondergaan samen met T. Om een lang verhaal kort te maken, wij kozen voor mekaar en het buitenland (gelukkig stonden de ouders van mijn man 100% achter ons) en in januari 1970 vertrokken we uiteindelijk niet naar Brazilië zoals aanvankelijk gezegd maar naar Mexico. Maar niet vooraleer ik een heel moeilijk afscheid had van de school en de leerlingen. De laatste schooldag vloeiden de traantjes langs beide kanten van de barrière. Bedolven onder de bloemen en cadeautjes heb ik op die bewuste zaterdag, want toen kregen de leerlingen nog les op zaterdagvoormiddag, met de trein naar Antwerpen djenge djeng gedaan en zat ik bijna gans de rit te janken.. Moet nogal een zicht geweest zijn !!. Naar gewoonte treinde ik elk weekend naar Antwerpen om dan op maandagnamiddag terug naar huis te gaan om de volgende dag les te geven. Nu was het mijn laatste treinrit voor onze afreis! Onze 2 eerste maanden als getrouwd koppel leefden we dus deels in separation!!! En dat zou de rode draad worden door de volgende 13 jaar, het altijd maar opnieuw samen zijn en alleen zijn. Dat was een kant van de job die we toen nog niet kenden!
Elke dag beleven we opnieuw de beweging van de aarde rond de zon. Elk jaar ervaren we de schoonheid en de grillen van de seizoenen. Je kan het als iets gewoons zien of er even bij stilstaan zoals ik.....
Als ik mij s morgens bij het ontwaken prettig voel Wanneer ik het glanzende licht in het oosten Zie opdagen Dan ben ik dankbaar voor het oosten.
Als ik s avonds de zon in het westen zie ondergaan En ik mij goed en welgezind Te slapen leg. Dan ben ik dankbaar voor het westen.
Als de noorderwinden komen en ik opnieuw de bladeren zie vallen Ben ik blij dat ik zo lang Geleefd heb. Dan ben ik dankbaar voor het noorden.
Als de zuiderwind blaast en alles in de lente ontspruit Ben ik blij dat ik leef en zie hoe alles weer Groen wordt. Dan ben ik dankbaar voor het zuiden.
Sommigen gaan naar de zee, anderen op reis nog anderen genieten volop thuis als het zonnig is en wij... profiteerden van een weekend zonder kids om eindelijk eens werk te maken ( allé toch te beginnen ) van de opknapbeurt van ons huis. De laatste zomers waren we altijd druk bezig bij éen van de kinderen en bleef hier alles liggen. Dit jaar hebben we nu eens " ons" als prioriteit gesteld en we zijn eraan begonnen. Maar wat een karwei!! Een wit huis is " mooi " als het maagdelijk wit is en dat was hier stilaan niet meer het geval! "De voorbereidende werken zijn even belangrijk ",zei mijn ventje, dus daar zijn we dan intens mee bezig geweest. Vrijdagvoormiddag heb ik gans het huis beneveld met javel en mijn ventje heeft het daarna met de drukspuit nagespoeld. Het ziet er nu al stukken beter uit , alle vuil is weg en de lichte groenaanslag ook. Alleen zijn er hier en daar, waar de verf er volledig afkwam, rode plekken ontstaan. De laatste keer dat het huis aan een verfbeurt toe was, heb ik dat gedaan omdat mijn ventje bezig was bij de kinderen met ( blijkbaar) een minderwaardige verf en nu bladert die er af!!!!! Dus laat ik de aankoop van verf deze keer over aan mijn halfbedde!!! Rest nu nog enkel de stukjes die niet volledig afgebladerd zijn eraf te halen en dan kan het schilderwerk beginnen!!!! Maar het afspuiten met de drukspuit bracht heel wat viezigheid met zich mee rond het huis en meteen mocht ik ook nog eens ramen en vensters wassen!!! De ramen zijn ook aan een laagje verf toe maar die moeten ook eerst afgeschuurd worden in de mate dat het nodig is. Dat is een werk voor mijn wederhelft, ik wil wel schilderen maar dat afschuren zie ik niet zitten ( Heb al meer dan 100 plankjes van de luifel afgeschuurd, ieder zijn deel zeg ik dan!!!). Dus rekenen we op een zonnige julimaand om al die karweitjes op te knappen. Maar de vooruitzichten zijn niet denderend!! Op het eind van de maand en volgende maand hebben we praktisch elk weekend vrienden of familie op BBQ en nu zou ik dat allemaal willen gedaan hebben tegen die tijd... dus we zullen maar heel lief naar hierboven kijken zeker dat ze niet teveel stokken in de wielen steken en ons goed weer brengen zodat we kunnen doorwerken. De komende 3 weken verwachten we geen kleinkinderen omdat ze allemaal op reis gaan, dat is dan meegenomen. Er wacht ons dus nog een serieus jobke , hopelijk houdt de rug het want als mijn ventje dat allemaal alleen moet doen dan kan het wel even langer duren! Maar morgen wachten eerst de coniferen om bijgesnoeid te worden anders kunnen wij niet meer door het haagje hé Bojako!!! Tot zover " onze vakantieplannen"!!! Omdat het vakantie is, valt de turnles op maandag weg, maar ik heb dit weekend mijn uurtje " gymnastiek " wel gehad!! Slapen zal geen probleem zijn. Wilde dit op mijn blog zetten maar hier sta je altijd voor verrassingen!! Ik was de spannende finale tussen Roger Federer en Nadal aan het volgen toen in de laatste match de telefoon ging. Onze zoon belde op vanuit Frankrijk. Ik dacht positieve geluiden te horen van die kant maar vergeet het! Op mijn vraag " hoe is het daar?"... kreeg ik als antwoord: " We hebben de verkeerde keuze gemaakt om met alle 4 op reis te gaan. De tweeling is nog te jong en de accomodatie hier is niet te doen, veel te klein om met 4 kinderen te logeren zeker nu dat het weer niet te fameus is..De badkamer is heel klein, je kan er amper met 2 in, we hebben geen slaapkamers genoeg en het weer valt ook niet mee zodat de kinderen niet veel buiten kunnen!! We lopen hier alle twee al op de toppen van ons tenen en voor de twee oudsten is er zo ook niets aan. We komen morgen terug"!!! Hun plannen waren 1 week samen en daarna nog een week op een andere lokatie met de fietsvrienden ( elk jaar gaan ze met vrienden van de unief fietsen in Frankrijk). Dan huren ze meestal een groot huis met zwembad zodat de mama's en de kinderen zich ook kunnen ontspannen terwijl de papa's in de bergen fietsen!!. " Wat zijn nu de verder plannen, " was mijn vraag? "Als we geen regeling vinden voor de tweeling dan blijven we thuis!" Dat vind ik nu ook erg voor de twee oudsten , die worden dan onrechtstreeks gestraft want keken er naar uit en voor de zoon en schoondochter gingen de 2 weken van " relaxen" ook op in rook. Dus stelde ik maar voor om de tweeling hier een 4 tal dagen te houden als de schoonouders dan de ander 4 dagen voor hun rekening konden nemen!! ... Het wordt dus afwachten hoe dat afloopt want de ouders van de schoondochter zitten in de Ardennen en zijn momenteel niet te bereiken!! Het zit er dus dik in dat mijn ventje het toch voor een deel alleen zal moeten redden en oma de tijdslimiet voor de werken zal moeten verleggen!!! Maar ik zou het erg vinden als hun vakantie nu helemaal in duigen valt. Ja op reis gaan met 4 kinderen van 6j, 4j, en 2j.... niet eenvoudig zeker als de accomodatie en het weer niet aan de verwachtingen voldoen!!!!
God was al een paar dagen druk bezig toen Hij de ezel schiep en tegen hem zei : "Je bent een ezel. Je moet ononderbroken van de morgen tot de avond werken en zware dingen op je rug dragen. Je zult gras eten en niet zeer intelligent zijn. Je zult 50 jaar leven". Daarop antwoordde de ezel: "50 jaar zo te leven is te veel, geef me a.u.b niet meer dan 30 jaar". En het was zo !
Daarna schiep God de hond en sprak met hem: "Je bent een hond. Je zult over de goederen van de mensen waken en hun trouwste vriend zijn. Je zult eten, wat de mensen hebben overgelaten en 25 jaar leven". De hond antwoordde:" God , 25 jaar zo te leven is te veel. A.u.b. niet meer dan 10 jaar". En het was zo !
Toen schiep God de aap en sprak met hem: "Je bent een aap. Je zal van boom tot boom zwaaien en je gedragen als een idioot. Je zal grappig zijn en je zal 20 jaar leven". De aap sprak: "God, 20 jaar als clown in de wereld te leven is te lang. A.u.b. geef me niet meer dan 10 jaar". En het was zo !
Tenslotte schiep God de man, en sprak met hem: "Je bent een man, het enige rationele levende wezen, dat de aarde bewonen zal. Je zal je intelligentie benutten, om anderen als jouw onderdanen te maken, je zal de aarde beheren en voor 25 jaar leven". Daarop sprak de man:" God, man te zijn voor slechts 25 jaar is niet genoeg. Geef me a.u.b. de 20 jaar die de ezel niet wilde, de 15 van de hond en de 10 van de aap". En zo komt het, dat de man 25 jaar als man leeft, vervolgens trouwt en kinderen krijgt, waardoor hij 20 jaar moet werken als een ezel en zware lasten draagt, 15 jaar als een hond het huis bewaakt en eet wat de familie overlaat en tenslotte nog 10 jaar de aap uithangt, zich daarbij gedraagt als een idioot en de clown speelt voor zijn kleinkinderen. EN ZO IS HET ! ! ! Heb dat hier vandaag ook gedaan en morgennamiddag komen ze terug en als het weer niet meezit kan je niet veel anders doen om hen bezig te houden
Gisteren: " Ma, de babysit kan niet komen en we moeten weg mogen de kindjes morgenavond bij jou komen, we halen ze later op de avond wel op?" " Ok , geen probleem breng ze maar". Vandaag: " Ma, mogen ze blijven slapen en tot morgenmiddag blijven. Ik moet hier dringend wat papierwerk doen en met die 2 kleintjes lukt me dat niet?" "Ok en eten ze 's middags nog met ons mee?" " Zou misschien wel handig zijn, zal het groentenmixertje voor K. meebrengen". " Bedankt hé ma"... " Ja ja geen probleem". Ik denk dat we dat nog wel een paar keer zullen horen in de vakantie. Dus geen schilderwerken vandaag en morgen ook niet zo te zien, maar éen voordeel dat werk loopt niet weg!! Bij gebrek aan tijd heb ik mijn inspiratie maar elders gehaald...Lezen jullie mee?
1) Van sommige mensen kan ik niet begrijpen dat ze van miljoenen zaadjes de snelste zijn geweest. 2).Uit recent onderzoek is gebleken: treinen rijden niet op tijd, maar op rails. 3) Wie veel kranten verslindt, begint er op de duur erg bedrukt uit te zien. 4) Emancipatie: travestiet die zijn eigen kleren wast.. 5) Bij IT-ers gaat alles automatisch, maar niets vanzelf. 6) Wie zijn billen brandt mag blij zijn dat ie niet andersom stond. 7) Medeklinker: iemand die op jouw kosten drinkt.. 8) Geloof je in liefde op het eerste gezicht, of moet ik nog een keer langs komen? 9) Ik hoef niet te zwemmen in het geld. Pootje baden is al genoeg. . 10) Microsoft logica: op start drukken om af te sluiten. 11) Niets is zo eerlijk verdeeld als het verstand. Iedereen denkt er genoeg van te hebben. 12) Een huisarts weet van veel dingen een beetje. Een specialist weet van een beetje heel veel. 13) Ik ben een super genie: ik weet van niks ALLES.. 14) Ik praat niet te snel, jij luistert te langzaam. 15) Leerstof: stof dat vrijkomt bij afvegen van het schoolbord. 16) Natuurlijk. Waar een wil is, is een weg. Helaas zijn er op de mijne wegwerkzaamheden. 17) Hij: "Ik zeg altijd wat ik denk." - Zij: "Nu begrijp ik waarom je de ganse avond al zo stil bent." . 18) Als werken goed was, hadden de rijken het niet aan de armen overgelaten. 19) Bij vlagen ben ik geniaal... Helaas is het hier altijd windstil! 20) Dat er intelligente buitenaardse wezens bestaan wordt feilloos bewezen door het feit dat ze nog geen contact met ons hebben opgenomen. 21) De maatschappelijke ladder is voor de meeste mensen een huishoudtrapje. 22) De decolleté is als de zon: je mag er naar kijken maar je moet er niet in staren. en last but not least: 23) Zwarte weduwen doden hun partner na het paren om het snurken te stoppen nog voor het begint.
Sinds vrijdagavond loop ik hier met zo'n 5 grote , rode joekels op mijn rug die bovendien nog danig jeuken ook zodat ik mij in allerlei bochten wring om erbij te komen.( mijn armkes zijn ook te kort Bojako!!) Ik weet het, ik zou er moeten afblijven want hoe meer je krabt, hoe meer het jeukt maar dat is rapper gezegd dan gedaan!!!. Ik heb al van alles geprobeerd, talkpoeder ( suggestie Lipske), krabber ( suggestie Bojako) allerlei zalfjes ...maar niets helpt. Het enige dat soelaas geeft is ijs. Dus loop ik hier af en toe met een zakje ijs op de rug, gelukzalig te glimlachen. De warmte doet er natuurlijk ook geen deugd aan. Toen ik vanmorgen opstond, werd ik weer aan een inspectie onderworpen door mijn halfbedde. "Ziet er nog altijd rood uit en ze zijn nog even groot", was zijn conclusie. " Ga maar eens langs de dokter om het te tonen, kwestie van zeker te zijn dat het geen tekenbeten zijn ( ziekte van Lyme) ", zo luidde zijn goede raad. Gehoorzaam zoals ik " altijd" ben , ging ik dus vanmorgen aanschuiven . Zomaar 1.15u voor 5 bobbels op mijn rug!!!! De eerste mogelijke diagnose was " zona" maar dan zouden die plekken in een kring moeten staan en dat was niet het geval. Tekenbeten waren het zeker niet. Dus bleef er maar éen mogelijkheid over, insectenbeten, wellicht van VLOOIEN!!.: " Heb je een poes", vroeg hij mij. Wat een vraag!! " Euh... neen, en een hond ook niet. Maar we waren vrijdagavond wel bij vrienden die een poes hebben. " Als ik dat aan de dame in kwestie vertel dan gaat ze panikeren want is een uiterst propere dame en ben zeker dat haar poes regelmatig " gescreend" wordt. Maar ja het beestje zal wel af en toe bij andere poesjes zijn dus.. Mag er niet aan denken dat die akelige dinges van mijn " fréle" rugje gesnoept hebben!!!! Donderdag zou het al moeten beter zijn, want vlooienbeten jeuken zo'n week, indien niet moet ik terug!!! Stel je voor, "k heb wel wat beters te doen!!! "Blijven ijs opleggen, dat was de beste oplossing" luidde zijn advies. Voor de rest er zoveel mogelijk afblijven!!! Dus " leve het ijs en de vrouwelijke intuitie"!!! Ik zal er maar éentje op drinken om te vergeten dat die vlooiendinges op mij zaten en zo slaap ik misschien wat beter! Als ik daar nu maar geen " kater" aan overhoud want ....( poezen / katers/ vlooien.. zie je de link)....?? Trouwens wisten jullie het ...
Viel het een beetje mee? Waarom ik de laatste tijd met dergelijke " quizkes" opgezadeld ben, weet ik niet. Zou het een stille hint zijn dat ik dringend aan mijn " grijze massa" moet sleutelen??? Dus, hou ik mij niet in en laat jullie evenveel " flateren" of " triomferen" !!
Ons ma zei altijd als we klaagden dat het ergens jeukte: t Staat geschreven en gedrukt dat ge moet scharten waar dat t jeukt . Voor de leken scharten = krabben, voilà dat woordje West Vlaams kennen jullie nu ook!! Dat is het wat ik nu al een ganse dag doe. Ergens op mijn rug ben ik door een of ander lief beestje een paar keer gebeten en jeuken dat het doet, niet normaal. Het moet gisteren op de braderie gebeurd zijn. Ik troost me met het gezegde: zoet bloed is goed bloed!! Maar voor mij moest dat niet hoor, geef mij maar " zuur" bloed.!!. Ik weet dat je bij jeuk vooral niet moet krabben. "Probeer aan iets anders te denken" , zegt mijn ventje maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Thuis kan ik nog om de haverklap ergens tegen aan schuren of krabben maar bij het boodschappen deze morgen was het behoorlijk ambetant. Een kleine mag en kan ongestoord overal krabben maar omaatjes zoals ik moeten dat niet proberen!. Ik deed het toch min of meer ongezien maar vroeg me af of er niemand stiekem stond te lachen! Ik heb al alle middeltjes gebruikt die ik ken en verschillende soorten crème gesmeerd, maar niets helpt.!! Mijn halfbedde vroeg zich zelfs af waarom het in huis zo " stonk" naar azijn !!! Ja hoe zou dat komen?? k Had de fles gebruikt en er wat te ontstuimig mee omgegaan . Toen ook dat niet hielp , dook ik in de diepvries op zoek naar een blokje ijs en heb dat maar geprobeerd. De eerste koelte voelde zalig aan en de jeuk bleef inderdaad een tijdje weg ( je zou van minder verschieten eerst een azijnbad en dan een ijsbad!!) Maar mijn vreugde was van korte duur Als ik dat verdomde ding te pakken krijg dat me dat gelapt heeft, maar dat zal wel niet, t beestje ligt misschien al ergens te creperen Best dat de kleinkinderen er niet zijn want ik kan me al levendig voorstellen wat er dan zou gebeuren iedereen zou willen krabben, 't zou een leuk spelletje zijn en dan jeukt het nog meer .Dus als iemand een goed middeltje kent tegen jeuk van een beet van.. ja van wat mier , mug, spinnetje?.... Laat maar komen.! Er was een optreden op de braderie van Jules Kabas en Luc Steno enz . geen spek voor mijn bek dus bleven we niet hangen en dat zal nu mijn straf zijn zeker. Dat beestje dat me toen gezelschap hield , zal van colère gebeten hebben!!! Ik heb dan ook niet genoten van het beetje zon dat we vandaag kregen want de warmte doet de jeuk maar toenemen. Ben dus maar even blijven kijken naar Wimbledon hoewel .. al de Belgen zijn al uitgeschakeld.. Op de jeuk na was het eens een rustig weekend en dat doet deugd, gewoon doen waar je zin in hebt, niets moet alles kan heerlijk!! Als afsluiter :heb je ooit er al eens bij stilgestaan? ( zie lichtbalk)
Hewel, hier is er wel iets en straks ontploft er ook nog iemand! Slaapwel, zal ik ook doen als ik niet droom van bijtende beestjes!!
Soms zet ik er mijzelf aan , soms hou ik ervan om gewoon wat poëzie te lezen en zo bots je éen enkele keer op een gedachte die je wil delen. Misschien vinden sommigen dat ik hiermee beter in de categorie " gedichten" terecht kan. Maar dit is niet enkel " dagboek" maar ook "bedenkingen.". Normaal ben ik een babbelmie en eerder opgewekt maar soms, heel soms heb ik van die momenten... en that's me too!!! Dus nodig ik jullie uit om mee te genieten.
Ik zag een kind Met een vogeltje Dat uit het nest gevallen was, Beide handjes Beschuttend Rond het warme dons En het hevig kloppend hartje Vandaag nog jij En morgen ik . Zo zijn we beurt om beurt De kleine vogel Die niet meer kan In de drukke wereld van vandaag. Zo zijn we beurt om beurt Het kind Dat met beide handen Het zwakke leven wil beschutten Als een broze schat.
Ik zag een kind Het hield een vogeltje Heel teder Aan zijn hart En keek met andere ogen Naar de hemel En de aarde. En ik dacht Wat een wonder Dat een kleine vogel Een mensenkind Veranderen kan. ( Manu Verhulst)
Dag lieve mensen, slaap lekker en voor morgen gezond weer op!
Ik kreeg dit onlangs toegestuurd. Dit was toch nog niet voor mij bedoeld, dacht ik....
Hier zijn 5 vragen DOE JE BEST ! Klaar ?... Ok !!! :
Vraag 1 Je bent in een koers. Je steekt de tweede voorbij. De hoeveelste ben je nu? Antwoord : Als je hebt gezegd : de eerste, dan ben je fout ! Als je de tweede voorbij steekt en dus zijn plaats inneemt, dan ben jij de tweede ! Pas dus op met de tweede vraag.
Tweede vraag : Als je de laatste persoon voorbijsteekt ben je de .... ? Antwoord : Als je hebt gezegd de voorlaatste dan ben je weer verkeerd. Zeg eens..hoe kun je de LAATSTE persoon voorbijsteken Dan was jij toch de laatste, nietwaar ?
Derde vraag : Hoofdrekenen Let wel, HOOFDrekenen, dus geen papier gebruiken . Vooruit Neem 1000 en doe er 40 bij. Doe er 1000 bij. Doe hier nu 30 bij. Doe er weer 1000 bij en doe er nu 20 bij. Doe er weer 1000 bij en doe er nu 10 bij. Hoeveel heb je nu ? Antwoord : Had je 5000 ? Het juiste antwoord is 4100 ! Kijk het na, desnoods met je rekenmachine ! Veel geluk met de vierde vraag.
Vierde vraag : De vader van Jefke heeft 3 zonen : 1. Pief ,2. Poef en 3 ? Wat is de naam van de derde zoon ? Antwoord : Paf ? Nee, hoor. Zijn naam is Jefke. Herlees de vraag.
Vijfde vraag : Een doofstomme wil een tandenborstel kopen. Hij doet de beweging van tandenkuisen bij de verkoper en wordt bediend. Een blinde wil een zonnebril kopen. Hoe zal hij dit aan de verkoper wijsmaken ? Antwoord : Hij opent zijn mond en vraagt het !
Hoeveel had jij er juist?? Honest!!
Soms moet je al eens iets met een lach proberen in je op te nemen om het te relativeren.Dat is wat ik nu doe! Gisteren had ik het wat moeilijk.. Bedankt voor jullie bemoedigende woorden, het was eventjes een dipje van deze kant. Vandaag klonk ma toch iets beter. Ik weet het 88j is een mooie leeftijd. Maar aan de ene kant van de weg staan hier 6 jonge leventjes te dringen die je zoveel energie en levensmoed geven en aan de andere kant zie je de aftakeling en het wegglijden en je wil dat tegenhouden . Dat balanceren op zo'n verschillende gevoelens kan soms eventjes teveel zijn vandaar....
Jullie konden de 4 van de zoon in actie zien, maar er lopen er hier nog twee van de dochter. Die waren gisteren hier en we stonden zelf weeral te kijken hoe de kleine Kitiara veranderd was. Zij wordt vrijdag al 7 m!! Wat vliegt de tijd!! Broer Thanis is stapel op zijn zusje. Zal dat zo blijven??, Ik hoop het voor hen!
Vandaag of beter gisteren als ik naar de tijd kijk, is ( was) het de dag van " la mama" zou Myette zeggen. Het verkeer viel voor éen keer mee zodat we nog op tijd waren om de dokter te zien die zijn 3 wekelijks bezoek bracht aan ma. Het is handig als er iemand bij is want ma vergeet de helft van wat ze moet vragen!! We waren wat geschrokken van de fysieke en mentale achteruitgang die we op 3 weken vaststelden bij ma.Ik had bij onze dagelijkse telefoontjes al bemerkt dat het herhalen in frequentie toenam en toch... Ze is zo mager en zwak geworden dat je haar bijna niet meer durft aan te raken. Bij een knuffel voel je alleen nog knoken. Het gaat niet de goede weg op en ik heb het er vandaag nogal moeilijk mee want ze had echt een " offday" en ik vrees dat ze dat nog goed beseft want ze wil wel maar geraakt er niet goed meer uit en je ziet dat ze dan vecht tegen haar tranen.. Als het aan hetzelfde tempo verder gaat dan vrees ik een beetje. Zullen niet te lang wachten om terug te gaan want we zijn haar " mentaal" aan het verliezen. .Het was de eerste keer dat ze niet mee naar buiten kwam toen we doorgingen en ik miste haar wuivende hand. De dokter zei dat we elke dag dat ze er nog is als een dag winst moeten zien.Door de hartoperatie ( nieuwe klep en overbruggingen) zo'n 15 jaar geleden werkt haar hart nog relatief goed en is dat momenteel nog het beste aan haar. Veel meer dan de routinecontroles kan de dokter niet doen en het ergste is dat ze niet wil verhuizen naar een home. Ze zou zo graag als het kan van thuis uit " gaan". "Ik ga toch niet blijven meegaan", zegt ze dan " want ik voel hoe ik elke dag achteruit ga" ! Hoe vertel je dan dat het stilaan onmogelijk wordt om nog zelfstandig thuis te wonen?? Ik vind dat zo erg voor haar dat ze stilaan de voeling met ons aan het verliezen is , zou niet mogen... Voor de rest niets te vertellen dat belangrijker is. Voor alle vaste en toevallige bezoekers slaapwel ( zal het ook proberen) en voor morgen gezond weer op!.
Er geuren steeds kinderen in mijn hoofd, En uit mijn ogen vol met kinderogen ontspringt een bloesemtwijg met 6 onluikende bloemen. Mijn handen koesteren de tere blaadjes en in mijn hoofd nestelt zich het beeld van prille knopjes op ontluiken van t wonder van een kind. Veel schoner dan de rozen die wiegen in mijn tuin is dit beeld van elk kleinkind.
Heb gezien en gehoord dat de slideshow van gisteren niet altijd werkt of soms lang aan het opladen is. Sorry daarvoor maar heb er geen verklaring voor. Ik hoop dat het jullie toch lukt om onze schatten eens bezig te zien. Verder dan die reflectie hierboven kwam ik niet vandaag.
Dit weekend hebben we dus ook overleefd en de weergoden waren " mit uns" dus hebben de gastjes veel kunnen buitenspelen. Momenteel zitten ze alle 4 in hun " fietsfase". Milan kan al lange ritjes maken met opa ( zo'n 2u) Zus Esmée wil wel mee maar kan dat nog niet aan, dus worden het kortere rondjes met oma rond de verkaveling en de tweeling doet niet meer onder voor grote broer en zus en trappen dapper mee op hun driewieler en oma... die loopt nogal wat af!!! Hoewel het hier behoorlijk kalm en rustig is, laat ik de kindjes toch niet alleen op straat rijden. 'k Heb daardoor mijn kmtjes weer afgelegd.!! We zullen maar denken dat het goed is voor de fysiek zeker!!!!!! Ze hebben ook even kunnen zwemmen bij de overburen maar het water was nogal fris. Wie het meeste lawaai maakte bij het duikje "oma of de kindjes.". dat weet ik niet meer hoor !!! Dat het weekend geslaagd is, kunnen we afleiden uit de vraag:" Wanneer mogen we terugkomen oma?".... Dat zien we dan wel ergens in de grote vakantie..... intussen kan mijn rugske wat bekomen! Maar de dikke afscheidsknuffels deden mij even die rug vergeten. Voor de rest van de avond ging alles hier heeeeeeeeel langzaam aan en toch.... ik blijf het herhalen :" We zouden ze voor geen geld meer willen missen." Trouwens de babysits zitten ook niet te springen om voor 4 kindjes te zorgen dus ....daar zijn dan de oma's en opa's voor!!! Hieronder zien jullie ze alle 4 even in actie, de ene al grappiger dan de andere met of zonder verkleedkleertjes ( dat is bij de meisjes erg in, met z'n drietjes is het soms trekken aan hetzelfde stuk!!!!)
Het lijstje spreekwoorden is weer flink aangevuld voor wie er interesse in had. Misschien kom ik er in de toekomst nog op terug! Maar voor nu BASTA. Maar ik moet hier snel iets rechtzetten. Bojako lieve schat, sorry dat ik je vergeten was gisteren en nu had je weer eens het perfecte antwoord. Hier en nu vergeven Bojako?? "Eerst dacht je aan iets met een eend", zei je en wie maakte er een eendenversie van,... Thea?? Maar het is meedoen dat telt hé mensen.! Ben met dat regenweer al flink aan het tokkelen geweest om dat " ei" van mij uit te broeden, maar jekkes, dat zit zo diep en ik moet mij echt baseren op een dagboek van toen en wat info langs alle kanten dus dat wordt nog veel " avondwerk"!!! Van avondwerk gesproken, vandaag zijn de " famous 4" hier nog eens voor het weekend. Van bloggen zal niet veel in huis komen want tegen de tijd dat je er zo 4 in het bad gestoken hebt en daarna in bed met de nodige verhaaltjes en slaapliedjes (eigen schuld dikke bult , ben er zelf mee begonnen!!) heb je ook luciferstokjes nodig om je " luikjes" open te houden!!!! Nu ik zie er niet tegen op hoor alleen die verdomde rug hé, het wordt weer oppassen geblazen !!!!! Dus ik duik even voor 2 dagen onder en dan maar hopen dat het " " terug mee boven komt.!!! Zij die gaan slapen groeten u!!!!
De laatste spreuk Iemand van het kastje naar de muur zenden ( sturen) what's in a word, je wordt er in beide gevallen tureluurs van!!! En zoals Amor Fati zegt dat is precies wat ze momenteel met de zon doen!!!Thea was er nu eens als eerste bij , juist nu ik er even mee ophoud!!!! . Bojako, nu ik stop heb je de kneep te pakken en Lipske wist het natuurlijk ook! Bedankt voor het meespelen en misschien tot later .
Zelfs de regen kan een mens poëtisch maken..........
Regenwolken plakken samen
De hemelsblauwe lucht wordt somber en grijs. Bladeren dwarrelen langs mijn ramen
Terwijl de wind zingt zijn heimelijke wijs.
Harder en harden gaat hij waaien
en giert en raast en gilt
Om met zijn kracht ellende te zaaien
Die soms van plaats tot plaats verschilt.
Grote regendruppels als zoute tranen
Vallen neer en glijden langs mijn wang.
Ik hoor de regen , ik voel de wind, Wat een eindeloos treurig gezang..
Soms blijft de bui wel uren hangen
of duurt zij maar heel even. Maar altijd klaart de lucht weer op
Een weerspiegeling van het leven.
De spreuk :IEMAND DE HAND BOVEN HET HOOFD HOUDEN werd gevonden door Hotlipkse, Stupido en Amor Fati;Voor wie er interesse heeft, Amoreke heeft op de reactiesite van mijn rubriekje gisteren nog een paar goede woorden toegevoegd voor mijn woordenboek!!!Bedankt Amor Fati!! Hier dan voorlopig de laatste spreuk:
. . M . N D . A . . E . . A . T . E . A A . . E . U . R . E . D . N
)
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}