Zoals ik al zei , kreeg mijn slaapgenoot een opleiding bij de firma. Dat betekende ook 6 maanden opleiding Spaans. Omdat ik nog les gaf en we enkel in de weekends samen waren en die tijd zeker niet diende om te studeren, vertrok ik dus naar een nieuw continent en onbekend land zonder de taal te kennen. Maar ik zag daar geen problemen in. Ik zou tijd zat hebben om daar ter plaatse de taal te leren, talen gaan er bij mij redelijk vlot in...Ik was wel even wat documentatie gaan opzoeken over Mexico. Zo leerde ik dat Mexico een land was gelegen in N-Amerika grenzend aan de Verenigde Staten, Guatemala, de grote oceaan en de golf van Mexico. Mexico City, de stad waar we naartoe vlogen, lag op 2240m boven de zeespiegel en had toen zon 6.000.000 inwoners dus bijna evenveel als in gans België toen!. De bevolking van Mexico bestond uit mestiezen en indiananen. Mestiezen zijn kinderen voortgekomen uit een vermenging van Spanjaarden met indiaanse vrouwen. De indianen waren weliswaar éen van de armste en meest achtergebleven groepen van de bevolking, maar zij hadden nog wel hun eigen tradities en taal weten te behouden. Dit was mogelijk door de geïsoleerde ligging van de dorpen waar de indianen nog een eigen manier hadden van bijvoorbeeld pottenbakken en weven. Vooral de cultuur van twee overwegende indianenstammen Azteken en Maya's deden mij vol verwachting uitzien naar ons verblijf daar. Als kind was ik altijd in de ban geweest van " indianenboeken" en de BRT serie " Manco Kapak" had ik met mijn neus tegen het kleine scherm gretig gevolgd. Maar boeken en fims gaan niet altijd samen met de realiteit, dat zouden we wel leren! Na het verwerken van al die info steeg de spanning en de verwachting bij ons beiden. We zouden er samen wel doorgeraken. Jeugdige liefde..., best dat dit nog bestaat ! Gewapend met die achtergrond en een paar boeken dacht ik klaar te zijn voor de confrontatie Het was op 24 januari 1970 dat ons avontuur begon. Het was een druilerige morgen toen we om 7u opstonden. Het was alsof we zo voorbereid werden op het gevreesde moment van afscheid nemen. Er was geen weg meer terug, we zouden onze vertrouwde omgeving, familie, vrienden en zekerheid verlaten om samen op avontuur te gaan . En daar stonden wij, twee jonge mensen 25j oud en alles wat we hadden was onze liefde voor mekaar en een intens vertrouwen in ons beiden, de rest stak in twee grote, ijzeren koffers en twee grote zakken handbagage. Trouwen is altijd het vertrouwde loslaten om met zijn tweetjes aan een nieuw avontuur te beginnen, maar wij lieten ook nog eens al het vertrouwde en onze dierbaren voor minstens een jaar achter. Hier kwam al de eerste keer de harde leerschool van het internaat van pas. Ik had geleerd mijn plan te trekken en mijn emoties te onderdrukken. Het grote verschil was dat ik er nu niet alleen voorstond , ik had de man naast mij waar ik smoor op was en samen zou het wel lukken. Zo sprak ik mezelf moed in.!! We keken er naar uit al was het afscheid zwaar!!
Om 15.30 u Belgische tijd was het vaarwel, tot ziens en bye bye om dan in een Boeing 707 over Canada richting Mexico te vliegen. Er was geen weg meer terug! Alleen de ouders van T. waren naar de vlieghaven meegekomen. Mijn ouders konden het niet aan en ik wilde het hen ook al niet moeilijker maken dan het al was. De avond voordien hadden we thuis afscheid genomen en de emoties waren nog niet volledig verwerkt. De twijfel begon bij mij nu toch wel even zijn kop op te steken. T moet dat gezien hebben want hij liep er nu ook wat verloren bij. En toch als ik de verwachting zag die uit zijn blik straalde, dan wist ik dat mijn keuze de goede was. Samen met ons vloog nog een pas getrouwd koppeltje en een vrijgezel, maar die hadden het al even moeilijk met hun emoties als wij!! T. en ik kenden elkaar al een paar jaar en wisten wat we aan elkaar hadden. Die twee waren na 6 maanden in allerhaast getrouwd om samen te kunnen vertrekken. Later zou blijken dat dit te snel gebeurd was want na 2 jaar zijn ze uit elkaar gegaan!! Misschien had hun relatie in België meer kans gehad? Daar stonden we dan: 5 jonge "avonturiers" die voor mekaar de onzekerheid en de traantjes probeerden te verbergen!. Om 21u Belgische tijd naderden we de Canadese kust die onder ons lag te schitteren als éen uitgestrekte ijsmassa. De 18°c hadden de zee omgetoverd tot éen oneffen ijsvlakte.We hingen met ons neus tegen de raampjes geplakt om alles in ons op te nemen. Adembenemend! Trouwens dat was de vlucht helemaal want het was de eerste keer dat ik in een vliegtuig zat en het was meteen een lange luchtdoop!! We landden in Montreal om 4.55 u plaatselijke tijd en zetten onze uurwerken +- 6u achteruit. De laatste navelstreng met de heimat was nu definitief verbroken! Even was er paniek toen we niet toegelaten werden op het vliegtuig naar Mexico. Onze handbagage was te zwaar!!! We probeerden uit te leggen dat we voor een jaar weg waren van thuis. Na veel discussie geraakten de misverstanden opgelost en om 6u stegen we op richting Mexico City. De vermoeidheid liet zich nu wel heel erg voelen! De emoties van de laatste weken eisten ook hun tol en dat maakte dat we ons alle 5 heel stilletjes maar heel diep in onze zetels wegstaken.Waar waren we in 's hemelsnaam aan begonnen!!! Optimist blijven als je doodop bent, dat moet je eens proberen!
PS. Even antwoorden op een vraagje van Myette: Of je in het katholieke onderwijs geen ontslag moest nemen als je huwde? Vóór mijn tijd wel, maar ik had geluk dat mijn school iets ruimer denkend was en dat je wel mocht blijven als ze " content" waren!! Dus ik had kunnen blijven, vandaar ook die hevige reactie van mij pa!
Reacties op bericht (5)
11-07-2008
volgen
Ik volg je hoor, zit nu ook in Mexico... enne bedankt voor het antwoord op m'n vraag... heb altijd gedacht dat dat ontslag verplicht was... dus niet.
11-07-2008 om 20:44
geschreven door Myette
..
Blijkbaar moet je zo'n avonturen aanvatten als je jong bent. De oudste zus van ons vader was ook heel avontuurlijk en was de miserie in de arme mijnstreek beu. Ze trok in 1930 met de boot naar Australië om daar met een pen-pal - die ze nooit had ontmoet - te trouwen om vervolgens in't midden van de Bush te gaan wonen en ze heeft daar dertien kinderen gekregen. Als ik mijn nichtjes hoor vertellen hoe primitief het daar was krijg ik rillingen. Toen waren er geen vliegtuigen, telefoon of internet, enkel brieven en foto's. Ze heeft haar moeder of vader nooit meer teruggezien. Als je in die tijd ver weg ging, dan sloot je definitief alle deuren achter je, zeker als je de arme dochter van een mijnwerker was. Haar oudste broer en zus heeft ze gelukkig nog terug gezien, die zijn nog in de jaren '80 naar Australië kunnen gaan, maar toen ons vader en moeder naar Australië gingen op reis was ze net één jaar overleden. Spijtig hé.
Het is net omdat bij ons in de familie bijna iedereen geëmigreerd is naar her en naar der dat ik je verhaal zo boeiend vind.
Have a nice weekend!
11-07-2008 om 19:27
geschreven door Bojako
kan me zo voorstellen hoe het er uitzag in dat vliegtuig met die jonge avonturiers....
Met een inwonersaantal van 20 miljoen mensen zou je Mexico City tot een van de grootste steden in de wereld kunnen rekenen.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Of je vindt het hier prachtig of niets. Koloniale paleizen staan tegenover krottenwijken, crazy verkeerssituaties en smog worden afgewisseld door rust op vreedzame pleintjes en in groene parken. Armoede staat hier echt lijnrecht tegenover extravagante rijkdom. Mexico City staat bekend als een gevaarlijke stad, maar als je in de goeie buurten blijft en niet te opvallend met je geld wappert en grote camera's om je nek hangt, valt er hier een heleboel moois te zien.
11-07-2008 om 11:49
geschreven door Amor Fati
hallo
Juf...Juffrouw ,moet ik mijn vinger opsteken,nu weten we dus waarom jij zoveel weet he Natoken!Zal maar een beetje opletten wat ik zeg nu ,haha!In ieder geval ,je hebt al veel waterjes doorzwommen ,zo te zien,daar tegenover was mijn leventje maar saai zenne!
De Vlaamse Leew is daar.. zijn jullie klaar? kus en knuffel van Lipske
11-07-2008 om 08:46
geschreven door hotlips
..
Ben nooit verder geweest dan Yucatán, Tulum en Cozumel, vier keer drie weken. Hebben er wel veel rond getoerd. K'had ook enkele jaren Spaanse les achter de rug wat een reuze verschil maakt als je de taal spreekt. Spijtig vergeet ik het met de dag meer en meer. Als ik TVE op zet kan ik nog tamelijk goed volgen. Maar ik meng het met Servo Kroatisch bij het spreken. Ik ken dus alleen die kant van Mexico een beetje. De omgang met de Mayas was buitengewoon en er valt nog zooooveel te ontdekken. Wat ben je toch een gelukkige vrouw om dat allemaal meegemaakt te hebben, maar ik lees je wijsheid tussen de regels. Groetjes.
)
