De tijd vloog hier voorbij ook dankzij de vele contacten. Een van de zaken die we hier bezochten was de Alvaron Presa, van waar Obregon zijn water kreeg. Het was een indrukwekkende pressa. Omdat we nu een wagen hadden , was ik veel mobieler en kon ik de omgeving afzien en rondtoeren. Het rijden viel hier reuze mee, brede straten, duidelijk aangeduid en geen overhaaste Mexicanen. Het werd een wekelijkse gewoonte om samen met ander Belgen naar de zee te trekken vooral voor de kinderen van die andere koppels was het plezant De zwanger Belgische kreeg problemen met de lever wat niet gunstig was voor haar baby, daarom ging ik haar dagelijks helpen. Zij hadden geen airco en het was er verschrikkelijk heet wat niet goed was voor de dame in kwestie. We nodigden hen dan ook regelmatig uit om 's avonds bij ons te komen eten en zaten dan in onze miniflat lekker opeen( hoe deden we het??!!) maar... bij airco en dat scheelde een slok op de borrel, zeker voor haar. Ciudad Obregon leek in niets op het Mexico dat we tot nog toe gezien hadden. Het was eerder een stad half Europees half Amerikaans. Je zag er duidelijk de invloed van de States..
Het was ergens halfweg juni toen T thuiskwam met het nieuws dat we tegen de 7e juli in België moeten staan. Lap, dat liedje duurde hier dus ook niet lang en we voelden ons hier zo goed. Het was dus uitkijken om kopers te zoeken voor onze inboedel en auto en om ons weer eens stilaan klaar te maken voor een vertrek richting België. Wat er dan met ons zou gebeuren , wisten we niet. Zo houdt men er de spanning in zeker???
Intussen brak de tijd aan dat onze Belgische dame moest bevallen. We namen haar dochterje van 3 mee met ons en de volgende dag had ze er een zusje bij. Na een drietal dagen mocht het moedertje naar huis en ging ik elke dag langs om haar te helpen want bij die hitte was het niet te doen. Maar de pasgeboren baby regeerde slecht op de hitte. Er moest dringend een oplossing uit de bus komen We werden gevraagd om " peetje en meetje lap" te zijn van de kleine. Een Westvlaamse gewoonte waarbij twee mensen het voorlopige peter en meterschap op zich nemen. We waren fier hoor! Maar er moest dringend iets gedaan worden aan het uitdrogingsprobleem van ons petekind. Omdat wij toch over een 2tal weken naar België zouden afreizen , stelden we voor om bij ons in te trekken. Zij konden daarna hier blijven wonen en hun huis opzeggen. Hoe we dat daar 2 weken uitgehouden hebben , is nu nog een raadsel? De nieuwbakken ouders en hun oudste sliepen in ons bed. De baby in een kist van het werk die omgebouwd was tot bedje en wij sliepen in de zetel van ons zithoekje die gelukkig als bed kon uitgezet worden . Wij geraakten amper in of uit het bed. Een hilarisch, hectische bedoening maar het was de enige goede oplossing voor moeder en kind en wij hadden er vrienden voor het leven bij. Jammer genoeg is de dame in kwestie intussen al bijna 10j gestorven!!! En zo kwam er een einde aan onze eerste buitenlandse trip.
Op maandag 28/06/1971 vlogen we vanuit Obregon naar Mexico city. We boekten een hotel en op dinsdagmorgen meldden we ons bij de firma aan. Alles werd vlug afgehandeld en we kregen de dag vrij om nog éen en ander te bezoeken. Dat heb ik in het begin al beschreven. We aten bij het jong koppeltje dat met ons mee opgekomen was en nog steeds in MC verbleef. Een kist met onze persoonlijke spullen was al vanuit Obregon verstuurd maar toch hadden we nog 10 kg overgewicht. Via Montreal vlogen we terug naar huis en de ontvangst in de vlieghaven was enorm. De ganse familie stond er ons op te wachten op de schoolgaande jeugd na! Het was een warm en emotioneel weerzien dat nog emotioneler werd toen we vernamen dat mijn grootmoeder overleden was en dat we 4 dagen te laat waren om afscheid te nemen. De begrafenis was uitgesteld opdat wij er zouden kunnen bijzijn! Zo'n thuiskomst zet natuurlijk een domper op de vreugde. Spijtig dat we haar niet even hadden kunnen zien om te vertellen over wat we beleefd hadden.
Op het werk vernam T dat hij een opleiding kreeg en een cursus daarover moest opstellen om dan vanaf october in Venezuela les te geven over het nieuwe systeem dat ze daar wilden opstarten! We bleven dus een 3tal maanden in België ( Antwerpen, een nieuw " buitenland" voor mij want kende er niets of niemand en tot mijn schande moet ik bekennen dat er nog heel veel is in Antwerpen dat ik zou moeten leren kennen!!!!). Het deed deugd en toch.. we keken al uit naar ons volgende avontuur. Ik zal jullie daar ooit ook wel over vertellen.
Ik hoop dat iedere trouwe bezoeker mee genoten heeft van ons avontuur dat ik zo echt en getrouw mogelijk heb proberen te schetsen. Het heeft mij in ieder geval veel deugd gedaan om alles opnieuw te beleven zowel de schone als de moeilijke momenten. Mexico, land van onze honeymoon, je neemt een heel innige plaats in in ons hart. We vergeten dat avontuur nooit meer!! En was het allemaal de moeite waard ? ABSOLUUT! Zouden wij het niettegenstaande overdoen? JA!
Reacties op bericht (6)
11-08-2008
en .... niet te vergeten....
......... de prachtige slideshows die heel veel van je tijd gekost hebben om dit alles in te scannen en aan te passen om toch zo goed mogelijk te kunnen weergeven; ik heb er echt een paar maal naar die slides gekeken....
11-08-2008 om 23:46
geschreven door Amor Fati
Ik kijk alvast uit naar jullie belevenissen in Venezuela....
..... en heb echt hier heel veel ervaringen kunnen lezen en weliswaar me er ook een deel bij voorstellen die je niet neerpende.... je hebt echt de belangrijke feiten en momenten mits je geheugensteun , je dagboek, goed kunnen weergeven....
ik vond het echt wel heel mooi ook dat je voor de zwangere dame zoveel hebt kunnen doen; jammer dat je die inmiddels al zolang moet missen; maar ja...ook dit is nu deel van het leven.
Een aangename week toegewenst vanwege Amor Fati !<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Matigheid met eten bevordert een gezond lichaam, matigheid met mensen bevordert de gemoedsrust.
Het aanleren van matigheid is de essentie van gezond verstand en ware wijsheid.
11-08-2008 om 23:44
geschreven door Amor Fati
..
Zulke belevenissen vergeet je nooit. Ook zij die je daar hebt leren kennen, soms reuze tof, soms vervelend, daar blijf je nog een hele tijd aan denken. Tot dat ook weer vervaagt. Op weg naar nieuwe horizonten en avonturen. Hoewel...was werken wel altijd even avontuurlijk??? Toch veel gezien en meegemaakt waar veel vrouwtjes ,en zij niet alleen, van kunnen dromen.
11-08-2008 om 17:35
geschreven door Ludovikus
..
Ik heb erg genoten van je verhaal Natoken en ik hoop dat je een vervolg schrijft. Meestal vind ik 'reisverhalen' nogal saai - net zoals vakantiekiekjes bekijken van een ander, maar uw verhaal bleef me boeien. Waarschijnlijk omdat het niet echt een reisverhaal is maar een dagboek van een jonge vrouw die liefdevol haar man volgt naar onbekende, vreemde landen en er steeds weer het beste van probeert te maken, ondanks alle moeilijkheden. Bovendien schrijf je heel vlot en is het aangenaam lezen. Ik kijk er alvast naar uit!
PS. Blij dat mijn schietgebedjes geholpen hebben voor het goed weer bij de BBQ.
11-08-2008 om 13:16
geschreven door bojako
...
Het zal inderdaad wel een verrijking zijn in je leven Natoken,als ik dit alles zo lees besef ik maar pas dat ik veel gemist heb!
Vrouwen zijn er om bemind te worden en niet om begrepen te worden.
(O. Wilde) begin de week goed ..met frisse moed!
11-08-2008 om 10:20
geschreven door hotlips
het was een boeiend relaas
Blij dat ik jullie honeymoon mee mocht volgen, Natoken! Ik begrijp nu beter hoe het komt dat jullie nog altijd zo inventief en ondernemend zijn in onze toch wel luxueuse omgegeving. Ondanks alle hindernissen is het zeker een verrijkende tijd geweest, waar jullie de vruchten nog steeds van plukken. Mogen je bloglezers nog verder de wereld mee in, binnenkort? knuffel
)
