De volgende dag maakten we een drie uur durende boottocht langs de baai en stonden we vol bewondering te kijken naar de romantische omgeving en de vele "optrekjes" van filmdiva's!! Toen was Acapulco het paradijs van filmacteurs en had iedereen daar zo'n" stulpje" met privé strand!!! In de namiddag trokken we met de auto de bergen in om van dichtbij te bewonderen wat we tijdens de boottocht hadden gezien.
We wilden absoluut ook la Quebrada zien en inderdaad Ludovikus hier was er altijd " spektakel" maar ook gevaar!!
La quebrada wil zeggen bergpas, ravijn, kloof. Zie de foto! Wil je een beetje opwinding na een luie dag aan het strand in Acapulco dan moet je beslist naar de duikers gaan zien.Vanop de rots springen die met een elegante perfectheid in het turkooizen blauwe water om hun moed te tonen of.. om indruk te maken op een " señorita"!!! Dat is éen van de meest opwindende toeristische belevenissen van Acapulco. Eerst schatten de duikers de diepte? Daarna gaan ze bidden voor een kapelletje ergens op de rots en uiteindelijk gaan ze aan de rand van de rots staan. Meestal zijn ze met 3 à 6 duikers en die proberen mekaar te overtreffen!! De jongste duikt van ergens halfweg de rots en dan volgens de ervaring steeds hoger en hoger. De laatste duikt vanaf het hoogste punt. De kunst bestaat erin dat de duikers precies de tijd inschatten die ze nodig hebben om te springen en op tijd in het water te komen. Ze wachten op de inkomende golf en van zodra er genoeg water is duiken ze naar beneden precies in het beetje water tussen die rotsen( dat zie je op de foto). De duik moet ook perfect loodrecht zijn om geen gebroken botten te hebben! Als jullie zien hoe weinig plaats er is om te duiken dan begrijpen jullie ook dat dit het toppunt van waaghalzerij is. Pittig detail....Voor ze uit het water komen moeten de duikers er wel aan denken om hun" zwembroekje" op te trekken of het is dubbele show :lol:. Daarna gaan ze rond om een tip te krijgen.
De derde dag was nog eens in het teken van waterskiën. Ikzelf bakte er weer niets van en ik had zelfs al wat oorpijn van het water dat wellicht in mijn oren was gekomen. De " piece of cake " van gisteren... Ja mijn hondje , vergeet het.!! Mijn halfbedde geniet er nu nog van als hij het navertelt. Maar ja "opgeven" stond (staat) niet direct in mijn woordenschat + ik kon toch moeilijk onderdoen voor mijn ventje, hij was absoluut niet sportief, maar dit had hier blijkbaar niets mee te maken , wel met evenwicht !!! In de namiddag trokken we naar een verlaten plage en namen er foto's van de vele vissers in de buurt. We konden maar moeilijk afscheid nemen van dit aards paradijs. Tenslotte kwam toch het afscheidsuur. Traag en af en toe nog even via een zijweg genietend, reden we naar de vlieghaven. Nog vlug hier en daar een foto en dan " Adios Acapulco". Wellicht was dit de eerste en laatste keer dat we die prachtige baai en de romantische natuur bewonderden. We hadden de " boost" gekregen die we nodig hadden om weer verder te gaan met onze exodus!!!
. Terug op de vlieghaven wachtte ons een probleem. We stonden niet op de passagierslijst voor de vlucht van 16u naar MC!!!( Waren vergeten om dat te bevestigen!!!) Na veel moeite geraakten we uiteindelijk om 1730u weg . De toenemende oor - en hoofdpijn begonnen me parten te spelen en nu nog een vlucht, dat was niet bevorderlijk. Om 20u namen we uiteindelijk terug de bus naar Aguascalientes. Intussen was ik al behoorlijk ziek en zat ik stilletjes weggedoken tegen mijn schatje de 8 uren bus te vervloeken!!! Mijn ma zou zeker gezegd hebben " een kermis is een geseling waard"!! Dat waren nogal eens gezegden hé Amor Fati, die van jou zijn beter hoor!!!:lol: Nu ja wie zijn gatteke verbrandt ... De heerlijke 4 daagse kende dus een slecht einde. Ik had een serieuze ontsteking op beide oren wellicht van teveel onder water te gaan bij het skiën..Daarnaast kreeg ik er ook nog eens griep bovenop zodat ik 4 dagen in bed bleef (nog maar eens)!! De dokter kwam elke dag en soms kwam Sylvia mee. Maar veel zin tot praten had ik niet. Zelfs brieven schrijven , was er teveel aan. En zo gingen de dagen voorbij....Maar Acapulco neemt niemand ons nog af!!
Reacties op bericht (5)
01-08-2008
De herinneringen
moeten heerlijk zijn, want die zijn ontdaan van de hitte , de insecten en zoveel meer, waarvan een mens geen weet heeft als men het ziet op TV of hoort vertellen. En oorontsteking, vertel mij wat. Heb dat als kind bijna elke winter gehad, gecombineerd met keelontsteking en als ik eraan denk, voel ik nog steeds dat ongelooflijk slappe gvoel, dat ik kreeg van die koortstoestanden! Die spro,ngen van die gasten heb ik ook al eens op TV gezien in een of andere reportage. Levensgevaarlijk en zonder verantwoordelijkheidsgevoel als je het mij vraagt. Want doden en zwaar gekwetsten moeten er daar zeker bij vallen, of niet? Lieve groet en slaap lekker nu het wat frisser is. Michelly
01-08-2008 om 22:59
geschreven door Michelly
Terug op internet Groetjes van uit de Klinge een dorpje aan de grens
Van een oorontsteking kan je behoorlijk ziek zijn. Dan ook nog in een ver vreemd land, maar zoals je A.F zegt, het was het misschien waard. Dat neemt niemand je nog af. Knap die duikers, vroeger zag je ze al eens in een vóór filmpje in de grote zalen, of was dat missch. toeval. Wat ik akelig vind zijn die tussen reizen met die kleine tweedehandse vliegtuigjes op grasvelden een zakdoek groot en waar de venstertjes soms nog uitvallen ook (zelf meegemaakt in Venezuela). Groetjes.
01-08-2008 om 12:50
geschreven door Ludovikus
afgezien van de pijnlijke ongemakken nadien......
..... is dit toch wel zalig dat men dit allemaal heeft kunnen meemaken Natoken..... zelfs de overige ongemakken vergeet men dan zoals je vlucht die je niet bevestigd had.... heb dit ook wel meegemaakt.....maar al doende Leert men hé....en al Draaien Keert men zei mijn grootmoeder destijds....en ik vond dat ook een leuk gezegde net zoals die van de kermis is een geseling waard... die ook toch een knappe is en "to the point " over ongemakken bij het reizen... het langste dat ik onderweg was ? grr...zomaar eventjes 36 uren, en dat om tot in Lahore, Pakistan te raken en dan moest ik nog naar India een dag later... de miserie begon al op Zaventem toen daar een grote stroompanne was.... en dan beland je pas enkele uren later op Schiphol nog maar...wachten... Stand by list...enz........ om dan uiteindelijk in Karachi nog een uur of drie te moeten wachten voor een binnenlandse vlucht naar Lahore.... en dan aangeklampt wordt door een taxichauffeur die wel bereid is om sightseeing te doen in Karachi en je dan naar een tapijtenfabriekje heen brengt ( in een taxi zonder airco uiteraard en bij temperatuurtje van om en bij de 40°C ........) leuk hé.....en dan zeggen mensen,, jij hebt toch geluk zo overal heen te kunnen ......Tarara ja..... heb er mijn buik van vol......
)
.
.
