Over mijn internaatsjaren heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds waren ze niet eenvoudig voor een aankomende tiener en was de heimwee soms erg aanwezig. Spleen noemden we dat toen! Anderzijds werd door fratsen en lachen veel gecompenseerd.Vooral de band tussen de internen was belangrijk. Het slapen vroeg echter de meeste aanpassing. Ik was wel gewoon van met mijn oudere zus samen te slapen maar dat was nog 100 keer beter dan wat ons hier te wachten stond!! We sliepen op een dortoir een grote zaal met chambretten . Dat waren kleine ruimtes door houten wanden van elkaar gescheiden waarin juist een bed paste, een kleine kast voor de kleren en een laag kastje waarop ons lampet stond met daarin een vakje voor ons nachtpotje. Dat lampet bestond uit een stenen bassin met waterkan en zeepdoosje. Er was juist voldoende plaats om je aan te kleden en je toilet te maken. Er was geen deur aan die chambrette! De enige privacy die we hadden, kwam van een gordijn dat tot op zon 20 cm van de grond hing, juist hoog genoeg om er ons voeten onderdoor te steken. Elke morgen werden we rond 6.30u wakker gebeld door de internaatsverantwoordelijke die op de zaal sliep. Met een grote, koperen bel liep ze langs de chambretten met de vraag: Aan wie ons eerste gedachte? Waarop we dan moesten antwoorden : Aan God. !! Omdat we geknield en met de voeten onder het gordijntje naar buiten gestoken moesten zitten, kon ze zien wie er wakker was of niet! Zat je niet present dan stond ze nogal snel met die grote bel naast je bed met de vraag: " Aan wie ons eerste gedachte? Je slaperige: Aan God lokte meestal leedvermaak uit, dat kon je horen aan het gelach, omdat iedereen wist hoe je er aan toe was met dat schelle geluid aan je oren!!! Staken je voeten niet ver genoeg uit dan werd daar een flinke ruk aan gegeven en was je meteen wakker, als je al niet met je neus op de grond lag!! Daarna werd luidop een Onze Vader en Weesgegroet gebeden ( in het Frans uiteraard, dat was iets van de eerste dingen die wij moesten kennen!!) en kregen we 10 min om ons te wassen , te kleden en ons bed open te leggen om te verluchten. Tegen 6.55u gingen wij in stilte en in de rij naar de kapel voor de misviering. Inderdaad wij gingen elke dag naar de mis!! Na de mis en het ontbijt kregen we 15 min om ons bed op te maken en ons "kamertje in orde te brengen. Elke dag werd er controle gehouden of ons bed wel goed was opgemaakt. Als dat niet het geval was, werd alles weer afgetrokken en kon je s avonds opnieuw beginnen. Want overdag mochten we niet meer naar boven. Een bed was om te slapen en voor iets anders moest je dat niet gebruiken dus had je overdag dan ook niets verloren op je " kamer". Dat zorgde soms wel voor problemen. Ik heb je al verteld dat we Frans spraken gedurende de week! Wanneer we dus s middags naar boven wilden, kwam altijd de vraag: Est-ce que cest nécessaire? Wat zoveel betekende als heb je je regels? Want dat was de enige reden om naar boven te mogen om de nodige hygiene te hebben. ( tampax of papieren maandverbanden bestonden toen nog niet. Kan je je voorstellen wat dat betekende voor je linnen zak als je daarin soms een maand lang je maandverbanden moest bewaren!!!) Sommige slimmerds zeiden al eens te vaak: Oui ma soeur, cest nécessaire! Jammer genoeg viel dat soms lelijk tegen! Je moest geen twee weken na elkaar zeggen dat het nodig was want dan hoorde je een radikaal: Non, ce nest pas possible!! O wee als je de dagen ervoor gejokt had en het nu wel nécessaire was!!! Ofwel moest je maar je plan trekken ofwel heel dramatisch uit de hoek komen om toch naar boven te mogen. Die situatie wekte wel grote hilarteit als zo'n kindje van 6j ook zei dat het " nodig " was om naar boven te gaan....( er waren ook heel jonge internen in de school!!!) Ik weet nog steeds niet hoe ze het deden om van iedereen de periode bij te houden!! Het was wel een heel " genante" bedoening want zo wist iedereen hoe het met je gesteld was en toen werd er nog niet open over zulke dingen gepraat! Het morgenritueel hield ook het wegbrengen van ons nachtpotje in. Daarin goten we bij wat er al in was van de nacht" ( want je mocht je chambrette 's nachts niet verlaten) ook het waswater van elke morgen. Daar stonden we dan voor onze chambrette te wachten op het teken om in rij , potje in de hand naar een hokje te gaan waar een wc was! Op sommige momenten van de maand was ook dat een heel genante zaak. Ik heb al gezegd dat er weinig slaapprivacy was dus als iemand verdriet had of verkouden was of luidop droomde dan deelde iedereen in je emoties! Praten op de slaapzaal mocht niet, dus communiceerden we met briefjes die over de wand werden gegooid en éen enkele keer loerden we over de wand maar dan in de hoop dat je niet werd betrapt!! De eerste keer dat ik dat probeerde, kreeg ik bijna een hartstilstand. Ik was er in geslaagd om mijn hoofd boven de wand te steken en keek prompt in het gezicht van een non!!! Allé dat dacht ik, want ik lag sneller beneden dan de gedachte eraan!. Bleek het echter een levensgroot Mariabeeld te zijn dat op een verhoog boven de chambrettes uitstak!!!! Daarna hebben we er nog vaak om gelachen telkens wij voorbij dat beeld kwamen en een kruisteken maakten maar op dat eigenste moment voelde ik mijn hart kloppen in mijn keel! Nog zon vervelende situatie met die kamertjes was het afwerken van huiswerk of het voorbereiden van een examen!. We moesten elke dag tegen 8u45 in bed liggen en dan gingen de lichten uit. Als je dan nog niet klaar was met het studeren dan had je pech. Het was al een hele kunst om boeken of schriften onder je " schort" naar boven te smokkelen, laat staan om er dan in die enge ruimte iets zinnigs mee te doen!! Ik kan de uren niet tellen dat we onder de lakens met de hulp van een zaklamp gelezen of gestudeerd hebben.!! Af en toe moest je even boven water komen om naar adem happen en stoom af te laten( letterlijk) want het was onder die lakens niet alleen ongemakkelijk maar ook snikheet!! Het was pas in het vierde jaar dat ik een eigen kamertje kreeg maar dan ook in de echte zin van het woord!! Een luxe die iedereen je toen benijdde!! Over onze privacy moet ik nog even iets kwijt. Post mocht je versturen en ook ontvangen. Maar elke brief die je opstuurde moest je open afgeven en werd gelezen en gecensureerd. Kreeg je post( zelfs die van je thuis) dan was die brief ook al opengemaakt. !! Daar heb ik me altijd oneindig erg aan geërgerd!! Wilde je dan toch iets ongelezen buiten krijgen dan moest dat via een externe. Dat was éen van de redenen waarom vriendschap tussen een externe en een interne altijd argwanend werd bekeken!! ( wordt vervolgd)
Ik heb jullie al verteld hoe het er aan toe ging op de lagere school. De overstap naar de middelbare school was groot. Het was in die tijd niet zo vanzelfsprekend om als meisje verder te studeren.Voor kinderen van rijken of zelfstandigen was verder studeren normaal maar als je ouders gewone mensen waren dan was het niet zo evident. De meesten gingen na het 7e en 8e leerjaar werken. Als je geluk had dan mocht je verder studeren. Toen was het nog van " mogen" , nu is het van " moeten" !! Meestal werd gekozen voor de richting snit en naad of de handel. Omdat de stad dicht bij mijn woonplaats nogal veel fabrieken had, werd de richting handel druk gevolgd. Dan had je na een paar jaar een diploma en kon je aan de slag. Mijn ouders kozen echter voor de humaniora wat inhield dat ik minstens nog 6 jaar mijn broek zou verslijten op de schoolbanken. Ik was éen van de weinigen van mijn klas die deze richting volgde. In het laatste jaar lagere school behoorde je tot de anciens van je school en nu stond je in het middelbaar weer helemaal onderaan de trap. Een grote aanpassing! De keuze van mijn ouders viel opnieuw op een grote katholieke meisjesschool maar nu met internen en externen. Niemand bracht ons naar school, we moesten het die eerste dag zelf uitzoeken. Ik was toen nog externe en kwam dagelijks met de fiets naar school, zon goeie 6 km op en en 6 km neer. De eerste week was verwarrend want we hadden elk uur een andere leerkracht soms een ander klaslokaal. In de lagere cyclus ( de drie eerste jaren) kregen we enkel les van zusters en sporadisch al van een lekenjuf! Leraren waren er toen nog niet! We hadden zoveel boeken en schriften dat onze lessenaars er soms chaotisch bijlagen. Gelukkig bestond daar een heel praktisch systeem om de vakken uit elkaar te houden. Elk vak had een eigen kleur kaftpapier voor zowel de boeken als de schriften. Je moest dat op school aankopen en dat maakte het vinden van het juiste boek een stuk gemakkelijker. Vanaf nu kregen we ook elke week een uur turnen in een echte turnzaal! Daarvoor droegen we een donkerblauw turnpak met broekspijpen tot aan de knie en in de lenden was een rokje vastgemaakt! Zo bleef alles zedig. Daaronder droegen we witte sokken en witte turnpantoffels. In de winter droegen we ook nog donkerblauwe " colants" onder dat turnpak omdat de turnzaal niet verwarmd was. Met daarboven dan die sokjes en witte turnpantoffels durft een mens zijn verbeelding soms op hol slaan. Dat was ook zo bij de directrice toen we het weer eens te bont maakten in de turnles. Ze was zo van slag en riep ons toe dat: we precies koeien waren met gekalkte poten!!!! Koeien met gekalkte poten , het beeld alleen al!! Wij lagen in ieder geval plat van het gieren en de woede van de zuster werd er alleen maar erger door!! Dat we daarna telkens " meu" riepen als we een klas naar de turnzaal zagen gaan , begreep alleen mijn klas tot grote ergernis van de leerkrachten Van het eerste jaar middelbaar herinner ik me niets speciaals. Het zal een aanpassingsjaar geweest zijn, vrees ik! Na het eerste jaar vielen er al een paar leerlingen af zodat we wat meer ruimte hadden in het tweede jaar. Van dan af aan werd ik op internaat gestuurd. Daar was een goede reden voor. Enerzijds zagen mijn ouders het niet zitten dat ik ' s winters na de avondstudie nog alleen naar huis moest fietsen als het donker was. Wij woonden nogal op " den buiten". Anderzijds was mijn oudere zus intussen afgestudeerd als regentes en zij kwam lesgeven op mijn school. Engels nog wel nota bene!! Nu zou ik wel moeten luisteren naar haar wat de uitspraak van het Engels betrof!! Om discussies over helpen of vragen krijgen enz te voorkomen , leek internaat de beste oplossing. Veel internen waren er hier echter niet. Ik vermoed zon 60 tal. Typisch voor dat internaat was wel dat de internen onderling Frans moesten spreken gedurende de week en ABN in het weekend want we gingen maar om de maand een weekend naar huis! Dat Frans viel niet mee voor een 13 jarige. Maar we deden ons best en pas à pas, on va loin!! Vestiaire problemen werden in het middelbaar opgelost door het dragen van een uniform. Die bestond uit een bleekblauwe blouse en donkerblauwe plooirok in de week en op zondag dezelfde rok maar met witte blouse. Daarboven droegen we een donkerblauwe blazer met het embleem van de school erop en .als finishing touch ons donkerblauw bolhoedje!!!! Vooral dat laatste was een bron van hilariteit voor de jongens wanneer we op zondag even in groep mochten wandelen in de straten van de stad. Wij haatten dat hoedje en gebruikten het dikwijls als voetbal om erop te schoppen op de speelplaats na de wandeltocht. Natuurlijk buiten het oog van de bewaakster!! Gedurende de week droegen we een bleekblauwe kiel boven ons uniform, kwestie van de kleren wat te sparen. Was wel handig want in de zakken kon je soms verboden attributen meesmokkelen!. ( wordt vervolgd)
Ik kreeg vanavond een pps toegestuurd rond het gedicht Avondliedeke van Alice Nahon. Hoe oud dit gedicht ook is, het blijft een pareltje en altijd actueel want ook in onze tijd blijft het van toepassing. Ik vond het de moeite om even op mijn blog te zetten .
't Is goed in 't eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan voel ik op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avondzoen... 't Is goed in 't eigen hert te kijken En zó z'n ogen toe te doen. ( Alice Nahon)
Dat vraagt geen afsluiter. Dus voor vandaag: oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen gezond weer op!
Hoorde onlangs tijdens een spraakprogramma de vraag: "Wil je later in de voetsporen treden van je pa?" " WIL JE IN DE VOETSPOREN TREDEN VAN JE PA"... wat een vraag aan een kind dat pas komt piepen!!
En zomaar uit het niets kwam bij mij de gedachte op: Je moet maar een kind zijn en je wordt die vraag gesteld , zou je dan ook niet die lichte paniek in je voelen opkomen? Stel je voor, met je maatje 30 en je korte beentjes en dan de gedachte dat je in die grote passen van je pa moet stappen? Is dat dan niet erg frustrerend om met je kleinere fysiek al met die grote verwachting te worden geconfronteerd? Dat je als kind nog niet altijd de achterliggende gedachte begrijpt, kan je niet kwalijk worden genomen. Wie zegt dat die voetsporen de goede afdruk zijn voor de wandelgang van die jongere? Normaal draag je ook niet iemands schoenen af omdat iedere voet een eigen vorm en stand en stapgang heeft! Als ik eens de verklaring van voetspoor opzoek dan vind ik:" spoor, indruk die een voet nalaat". Men vergeet er wel bij te voegen dat die indruk of dat spoor met de jaren veranderd en gevormd is. Misschien was dat spoor aanvankelijk onvast, dwaalde het af en heeft het tijd gevraagd om een vaste tred te vinden! Ofwel was het eerst zelfzeker, stevig en diep gevormd maar hebben de jaren dat spoor vervormd en wankel gemaakt! Waarom laten we een kind niet zelf zijn/ haar eigen tred ontwikkelen? Misschien kunnen we beter dat voetje volgen en als het nodig is het spoor even bijsturen ( doen we toch ook in de orthopedie?) Vanwaar die gedachte? Stel je voor, onze zoon en schoondochter met 4 kindjes... Moeten het dan allemaal copietjes worden van mama en papa? Pas op, ik heb alle respect voor onze zoon en schoondochter, twee persoonlijkheden en elk op zich bijzonder maar we willen toch geen cloontjes of niet?? Maar zo kom ik natuurlijk op gevaarlijk terrein het clonen van mensen... Ik wil niet direct een polemiek hierover dus lieve mensen:" Dicht een ander nu maar een voois hierop" ( uit Boerke Naas gestolen ) ... Ik moest alleen even die bedenking kwijt bij de vraag: Wil je in de voersporen treden van je pa? ( Intussen heb ik nog steeds een vette kluif aan Pazkes zin. Al iemand die een sleutel ziet? Kijk naar vorig berichtje als je de zin vergeten bent. Ik niet die zit gegrift in mijn geheugen maar nog steeds zinloos!!!) Voor straks :oogskes toe, snaveltjes dicht en morgen gezond weer op.
Afsluiter: Er bestaat éen grote uitdaging in het leven: in elke mens de "mens" te ontdekken.
valt er soms zelf in : . Proficiat aan Pazke want ze heeft de code gekraakt. Het was dus niet zo moeilijk want ze antwoordde zelfs in cipher3. Ludovicus " nav edoc negie nijz re etkaam" , ook knap gevonden!!! Maar de clou is dat Pazke eindigde met een zin die me nu al 2 uur bezig houdt.... En ik zit er nog op te broeden. Heb al letters gekeerd en letters weggelaten en verbindingen gemaakt maar " het licht schijn niet in de duisternis"!!! Het wordt hier stilaan " braincooking"!!Dus heb ik een tipke gevraagd en nu is zij de " uitdaagster" . Zijn er mensen die mee willen zoeken? Hewel dat schreef ze mij: hee jaat nee chooeet riechcheem!!!! Geen link, geen hint , niets , nada ,niente.... ik was toch " lief, liever, liefst " hé want jullie kregen een link mee Pazke er is al een mailtje naar jou onderweg ....
ps. na nog een half uurtje ...I think I've got it Het enige dat ik ervan kan maken maar dan door op de uitspraak voort te gaan, is : "ie gaat nie goed rieken" Niet lachen hé Pazke, ik kan maar proberen.....en dat zou toch op die vis kunnen slaan!!
Er zijn er dan toch die geprobeerd hebben om mijn Caesar briefje te ontleden. Maar blijkbaar was het toch moeilijk om de juiste sleutel te vinden dus even een tipje van de sluier oplichten voor het geval. Cipher 3 wil zeggen dat je het abc drie rangen verschuift dus: A B C D E F G H ...worden ( gewoon alfabet) D E F G H I J K..... ( Caesar cipher 3) dus "Dsulo " in mijn tekst wordt A P R..... enz Snap j'hem??
en zo konden Caesars veldheren de boodschap ontcijferen . Voor de Aprilvis is het geen " vijgen na Pasen" maar " Vissen na 1 april"
Zal een volgende keer iets eenvoudigers moeten verzinnen nochtans ... een beetje " de grijze massa" pijnigen kan geen kwaad want rust roest lieve bloggers, zei de " wijze dame" !! Geen zon dus geen wandelingen of werken in de tuin en naar het weekend toe wordt het " nog beter" en dan komen de 4 van de zoon logeren. Spijtig dat ze niet buiten zullen kunnen spelen......( jeetjes wat een resem werkwoorden!!)... Geen afsluiter , geen prentje, gewoon sober vandaag!
Vandaag ons tweewekelijks bezoekje aan ons ma gebracht. We waren vroeg vertrokken want ik wilde een quiche maken en die moet toch een uurtje in de oven maar wat dacht je???? Natuurlijk; files door werken in Zwijnaarde om de E40 op te draaien. Gevolg , het was 11u40 toen we bij ma kwamen en ... het werd dus bijna 13u vooraleer we konden eten. Voor ons niet zo'n probleem maar voor die oude mensjes wel want dan zijn ze uit hun ritme!!!! We zouden vroeg vertrekken om de avondfiles voor te zijn dus om 15u45 bye bye ma en .... om 18u35 thuis!! Dat wil zeggen bijna 5u onderweg om 4u bij ma te zijn... Dat zal onze Aprilvis geweest zijn zeker! Dus als troost stort ik mij op de blog om te zien wie Caesars briefje kon ontleden en....blijkbaar heeft niemand de sleutel gevonden. Hoe kan dat nu, zo moeilijk is het nochtans niet, de sleutel staat in de hoofding: Caesar cipher 3!!!! Snik snik, ook hier geen soelaas..... Ik zal dus wat rondsnuffelen op andere blogs op zoek naar aprilvissen....
Toen Julius Caesar ten strijde trok , wilde hij de strategische plannen voor zijn veldheren bedoeld geheim houden voor de vijand. Daarvoor gebruikte hij zijn eigen alfabet. Misschien iets voor vandaag?
Een groep professionelen stelde de volgende vraag aan een groep kinderen tussen 4j en 8j. Het loont de moeite om er eventjes naar te luisteren. Wat is liefde voor jou? De antwoorden varieerden en waren dieper dan je je ooit kon voorstellen!
- Rebecca 8j Toen mijn grootmoeder artritis kreeg, kon ze niet meer voorover buigen om haar teennagels te lakken. Daarom doet mijn grootvader het voor haar zelfs al hebben zijn handen ook artritis. Dat is liefde.
- Billy 4j Als iemand van jou houdt dan is de manier waarop die jouw naam zegt anders. Je weet dat jouw naam veilig is in die persoon zijn mond.
- Karel 5j Liefde is als een meisje parfum gebruikt en de jongen aftershave als ze uitgaan en dat ze mekaar ruiken.
- Chris 6j Liefde is dat als je uitgaat eten je de meeste van je frietjes aan de andere geeft zonder dat je wil dat die andere van zijn/haar frietjes aan jou teruggeeft.
- Terry 4j Liefde is dat wat je doet glimlachen zelfs als je moe bent.
- Danny 7j Liefde is als mama koffie maakt voor mijn papa en er eerst van sipt om te zien of de smaak ok is.
- Emily 8j Liefde is als je gans de tijd kust en als je moe bent van het kussen je toch nog bij mekaar wil zijn en dan wil praten. Mijn mama en papa doen dat.
- Bob 7j Liefde is wat je voelt in de kamer op Kerstmis als je stopt met pakjes openen en je luistert.
- Nikka 6j Als je wil leren om meer lief te hebben moet je beginnen met een vriend die je haat. ( we hebben zo'n paar miljoen Nikka's nodig op deze aarde!!)
- Noelle 7j Liefde is wanneer je aan een jongen zegt dat je zijn pull mooi vindt en hij die elke dag draagt.
- Tommy 6j Liefde is zoals die kleine oude dame en die kleine oude heer die nog steeds vrienden zijn zelfs na al die jaren dat ze mekaar kennen.
- Cindy 8j Het was tijdens mijn piano optreden. Ik stond op de scène en was bang. Toen keek ik naar al die mensen die naar mij keken en ik zag mijn papa die glimlachte naar mij en wuifde. Hij was de enige die dat deed. Ik was niet meer bang.
- Claire 6j Mijn mama houdt van mij meer dan om het even wie want zij is de enige die mij in slaap kust 's avonds.
- Elaine 5j Liefde is als mama aan papa het beste stuk kip geeft. ( al altijd geweten dat liefde door de maag gaat )
- Chris 7j Liefde is als mama tegen papa zegt dat hij knapper is dan Robert Redford zelfs als hij bezweet is en naar zweet ruikt.
- Mary Ann 4j Liefde is als jouw hondje jouw gezicht likt zelfs als je hem een ganse dag alleen gelaten hebt.( Puppy love!!)
- Lauren 4j Ik weet dat mijn oudste zus van mij houdt want ze geeft me al haar oude kleren en moet dan nieuwe gaan kopen voor haar zelf.
- Karen 7j Als je van iemand houdt dan knipperen je oogleden en dan komen daar kleine sterretjes uit.( jong geleerd... )
- Jessica 8j Je zou nooit " Ik hou van jouw" mogen zeggen tenzij je het meent. Maar als je het meent dan moet je het dikwijls zeggen want de mensen vergeten dat gemakkelijk.( Wat een wijsheid op die leeftijd!)
En het beste heb ik tot slot bewaard. Op een wedstrijd om het meest zorgzame liefdevolle, kind te vinden, kwam een vierjarig jongetje er met glans als winnaar uit. De buur van dat kind had onlangs zijn vrouw verloren. Toen het ventje die man zag wenen, ging hij in de tuin van de man naar hem toe kroop op zijn schoot en zat daar maar. Toen zijn moeder vroeg wat hij tegen de oude man gezegd had, zei het kind " Niets, ik heb hem alleen geholpen om te wenen."!!
er is dus toch nog hoop voor de toekomst als je dat allemaal leest...
Afsluiter: Geluk is de kunst een boeket te maken van de bloem waar je bijkan.
Onlangs waren de oudste kleinkinderen hier en deden we een spelletjes. Er moest afgeteld worden om te zien wie mocht beginnen. Ook voor een rondespelletje had ik een versje nodig.Toen schoten mij een paar rijmpjes uit mijn kindertijd te binnen . Sommige bestaan zelfs nu nog.!! Ken je ze ook nog die kinderrijmpjes? Even jullie geheugen opfrissen?
Zakdoekje leggen, niemand zeggen, 'k heb de hele nacht gewerkt. Twee paar schoenen heb ik afgewerkt, éen van stof en éen van leer hier leg ik mijn zakdoekje neer.
Inne minne mutten 10 pond grutten, 10 pond kaas, inne minne mutten is de baas. of Inne minne mutten 10 pond grutten 10 pond graan inne minne mutten jij kunt gaan.
Ike pikke porretje, de meester heeft een snorretje de meester heeft een sik en af ben ik.
Schipper mag in overvaren ja of nee? Moet ik dan een cent betalen Ja of nee?
Donald Duckske zat op een krukske krak , zei dat krukske en weg was Donald Duckske.
Natuurlijk nodig ik jullie uit om het rijtje aan te vullen. Dus even het stof wegblazen uit die "grijze massa" en zien wat tevoorschijn komt.
En voor de rest, oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen weer gezond eruit!
Afsluiter: Het verleden is het enige in je leven dat je niet kan veranderen!
Ik zit hier alleen achter mijn peeceeke. Mijn half bedde is naar een vergadering, de TV staat af, de muziek staat stilletjes, er is alleen ik, de stilte , bloggenland en mijn toetsenbord.... Die stilte is als een oase van rust, welluidender dan welk gezang ook, een plaats waar ik mij nu even kan terugtrekken. Ze maakt me poëtisch... ik geniet ervan. We leven in een cultuur waarin stilte bedreigend geworden is. We kunnen niet eens meer op een stoel stilzitten en niets doen. We hebben het steeds zo druk en het lijkt alsof we van het ene noodgeval naar het andere hollen. We zijn zo zelden alleen, eens echt vrij. Steeds zijn we rusteloos bezig met iets wat geen uitstel kan leiden. Zo lopen we mekaar voorbij en benaderen we niet langer het hart omdat we in al de drukte van het leven niet meer kunnen luisteren naar elkaar. Het geluid van de stilte wordt iets vreemd... Maar vanavond heb ik tijd voor die stilte, kan ik luisteren naar wat die stilte vertelt...en besef ik dat naarmate een mens ouder wordt het enige dat echt blijvend is, dromen en herinneringen zijn..... Ik kijk al uit tot mijn "vechtgenoot "thuis komt en dan maar hopen dat die stilte nog even mag duren want niets gaat erboven dan de stilte met zijn tweeën te beleven. Dat maakt een mens al gelukkig. Soms zoeken we het geluk te ver en ligt het meestal in een klein hoekje waar we het minst kijken: in het gewone, dagdagelijkse leven. Woorden zijn belangrijk in het leven maar in de stilte groeien de harten naar elkaar. Oei, wordt het een beetje te zwaar?? Niet te lang bij stilstaan, that's my second me!! Nog een toffe avond, straks oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen weer gezond eruit! En niet vergeten
Afsluiter: Zoek geen grote woorden als een klein gebaar volstaat.
Als je iemand van een kater wil afhelpen of nog een grotere wil bezorgen dan is dit het moment vind ik
Ze waren met z'n drieën: Iedereen, Iemand en Niemand. Op een dag moest er iets belangrijks gedaan worden. Iedereen dacht natuurlijk dat Iemand het wel zou doen. En hoewel Iedereen er toe in staat was, deed Niemand het. Zo kwam het dat Iedereen boos werd. Het was toch de taak van Iedereen en nu had Niemand het gedaan. Iedereen dacht dat toch wel Iemand het had kunnen doen, maar Niemand had zich gerealiseerd dat niet Iedereen het wilde doen. Aan het einde van de zaak beschuldigde Iedereen Iemand omdat Niemand deed wat Iedereen had moeten doen!!! Volg je nog??? Voilà mijn pauze zit er op en nu zal ik maar verder doen waarmee ik bezig was zeker???
.
Afsluiter: Je geest is als een parachute, hij fungeert het best als hij open is! ( Tibetaanse wijsheid)
In de oudheid waren het" brood en spelen" die het volk zoet hielden, hier zijn het " sport en peeceeke" als ontspanning....maar na de pandoering van gisterenavond van de Rode Duivels zal ik mij maar afreageren op mijn klavier zeker?? Jawel "yours truly" is een passieve voetbal -en koersfanaat, om dan nog niet over tennis te praten Dus zat ik vol hoop voor de buis gisterenavond maar het werd weer eens moeite voor niks!! Vandaar dat ik mijn troost zocht hier op de blog . Na 6 maanden meedraaien in de wereld van de bloggers heb ik voor mezelf eens een evaluatie opgemaakt. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat , dank aan Pazke en wat eerst begon als een aarzeling, " bloggen" stilaan een vertrouwde bezigheid is geworden. Inderdaad, het is zoals Bojako naliet op mijn blog, via deze weg leer je nieuwe mensen kennen en word je er stilaan vertrouwd mee hoewel je mekaar niet kent of ontmoet hebt. Er ontstaat een band tussen de bloggers en na een tijdje kijk je er al naar uit om een reactie of gewoon even een "goeie dag" krijgen! Ik heb al ondervonden dat niet iedereen begrijpt dat je via deze weg uiting geeft aan je bedenkingen, gevoelens of meningen. Maar op de korte tijd dat ik " blogger" ben geworden, stel ik vast dat het zelfs tot verrijking kan leiden. Elke blog heeft zijn eigen charme en of uitdaging .Sommigen maken het zelfs spannend door hun dagelijkse vragen of hersenbrekers!! Iedereen heeft zijn of haar eigen bijdrage, dat kan poëzie zijn of tips of wetentjes,kunst , muziek, of gewoonweg een relaas van een gewone dag. Ook werken met een peeceetje wordt boeiender omdat men je heel spontaan meehelpt met tips enz om een persoonlijker look aan je blog te geven. Het wordt stilaan een routine om elke dag op " zwier" te gaan in bloggenland en zo telkens opnieuw nieuwe mensen te ontmoeten. We zullen er nog maar eens 6 maanden aanbreien zeker??
Afsluiter: Een woord dat uit het hart komt, houdt je een winter lang warm!
We hadden het mekaar beloofd toen we in 1963 de humanioradeuren achter ons dicht trokken:" We komen elk jaar samen!"... Vandaag en 45j jaar verder en zoveel haartjes grijzer, blijven we die belofte nog altijd trouw!!! Van de 24 " beren" van toen zijn we met zo'n 15 die jaarlijks trouw samenkomen op 2e Paasdag!!!! Weliswaar altijd dezelfden maar het is een gezellig samenzijn dat ik niet wil missen. We vormden vroeger al een heel hechte klas en stonden bekend onder de naam " de berenklas". Op een schoolbevolking van zo'n 1200 leerlingen werden we niet zoals de andere klassen benoemd naar het jaar waarin we zaten... Neen, wij waren de enige en echte berenklas! Niemand die toen twijfelde welke klas dat was... Wanneer ik vertel over mijn jaren internaat middelbaar horen jullie daar wel meer over. We kozen 2e Paasdag omdat iedereen dan zeker vrij was en ....als er ooit kindjes waren dan konden onze mannen wel éen dag babysitten.... Inderdaad het is een reünie " for women only"!!!! De eerste drie jaren na ons afstuderen was ik er altijd bij. Daarna heb ik 13 jaar " mijn kat" gestuurd omdat ik mijn half bedde gevolgd was naar het buitenland. In het begin schreef ik een brief (eerder een epistel!!!) die op die dag afgelezen werd. Zo hoorde ik er toch even bij. Maar Zuid Amerika en Afrika liggen niet bij de deur en het was niet altijd eenvoudig om via de post ( email of sms bestond toen nog niet ) op tijd contact te houden. Toen we in 1983 terug in den Belgique waren , was ik weer trouw op post en vandaag was het weer zover. Dit jaar was Roeselare de lokatie. Elk jaar organiseert iemand van de groep die dag. Omdat mijn school in West Vlaanderen lag, is het ook meestal daar dat we samenkomen. We zitten met een 5tal uitzwervers maar de rest bleef honkvast in het Wilde Westen plakken! We beginnen meestal met een drankje zo komen de tatertjes los (( niet dat dit ooit een probleem geweest is voor ons ), daarna een etentje en dan zijn we al volop in actie en daarna wordt er bij een koffie volop verteld over kinderen en kleinkinderen en .... eindigen we steeds met herinneringen op te halen naar aanleiding van éen of ander gebeuren. We zorgen steeds dat we wat afgezonderd zitten want de decibels vliegen de hoogte in na elke anekdote die dan op een lachsalvo onthaald wordt!!!! Soms wou ik dat ik als neutrale gast ergens in een hoekje die dag kon meemaken. Het moet nogal een zicht zijn... 15 " jonge" dames die daar proberen aan het woord te komen en af en toe als bakvissen zitten te gieren!!!! Je wil dat niet missen!! Als Tony me komt ophalen dan gaat hij meestal op het geluid af en zo vindt hij ons altijd!!! De laatste tijd komt er wel telkens een stil moment want er wordt niet alleen vreugde gedeeld. We hebben al klasgenoten verloren of een partner van iemand of er zijn problemen met kinderen, kleinkinderen, familie of de gezondheid. Alles wordt gedeeld! De " stoefboeken" van de oma's horen er natuurlijk ook altijd bij. ( Voor diegenen die zich afvragen wat dat is.... de foto's van de kleinkinderen natuurlijk!!) De rimpeltjes of de kilootjes of de zilverdraadjes spelen die dag geen rol. We zijn die ene dag weer " de berenklas", een hechte, levendige meisjesklas die in de 6 jaar internaat een band smeedde die blijkbaar voor het leven ( en far beyond?) is. Dus lieve mensen, ik werd vandaag weer eventjes die tiener van toen.....We maken nu al plannen om er over 5 jaar (bij leven en welzijn) een groots feest van te maken want dan is het 50j dat we jaarlijks bijeenkomen! Dus "gras vasthouden" zoals we dat in mijn streek zeggen en hopen van erbij te mogen zijn!
Afsluiter: Ook al verschijnen er rimpels op ons voorhoofd, laten ze niet verschijnen op ons hart. De geest mag niet oud worden. (JamesA. Garfield)
Het was hier gisteren een hectische bedoening om met de twee kapoentjes op tijd klaar te geraken want we moesten om 10.30u al in Ruiselede staan voor de begrafenis en daarvoor de tweeling nog droppen!! Maar wonder boven wonder verliep het verkeer probleemloos. Het was precies een autoloze zaterdag en daarboven troffen we telkens groen licht op de secundaire wegen. Allé om het kort te maken we zijn er op tijd geraakt. Deze namiddag gaan ze terug naar huis. Dat betekent een oase van rust hier de komende dagen ... Oma kan aan haar lentekuis beginnen want die heb ik bewust laten liggen omdat die 2 hier zouden logeren... Heeft er iemand zin om te helpen??? Hé niet allemaal samen, wat een enthousiasme!!! Ik heb er helemaal geen zin in en het is precies alsof het minder snel vooruit gaat dan vroeger. Toen deed ik de keuken en nog meer op éen dag en nu... ben ik na de keuken al aan een rustpauze toe.
Maar voor het zover is aan iedereen een Zalige Pasen met veel eieren en lekker eten en drinken en daarna.... die verdomde weegschaal Het weer toont zich toch op zijn Paasbest zodat de kleine gasten toch nog eitjes zullen kunnen rapen in de tuin. Maar het wordt wel onthouden waar de eitjes liggen, spreek uit ervaring!!) Toen we nog in Nigeria woonden kenden ze daar de Paashaas niet. Dus moest mama Paashaas spelen. Ik heb zo 10 tallen eieren uitgeblazen om ze dan op te vullen met gesmolten chocolade....en ik heb ook veel eieren geschilderd . Dat je die opgevulde eieren daarna naar iemands kop kon gooien, hoeft geen uitleg zeker om maar niet te spreken van het feit dat je er niet kon in bijten .. Maar de Paashaas kwam dan toch bij ons en de kinderen vonden dat heerlijk!!. Buiten verstoppen kon niet wegens de hitte dus gebeurde dat binnenin. Ooit heb ik eens weken later nog "zo'n ei" gevonden dat te goed verstopt lag.. vandaar mijn opmerking hierboven. Sindsdien noteer ik waar de eitjes liggen want voor 5 kleintjes eitjes verstoppen is niet simpel. Ik zal het doen als de kleinsten liggen te slapen want anders zijn ze rapper weg dan ik ze kan leggen....((niet te letterlijk nemen hé...) Ooit heb ik eens de Paashaas "betrapt" toen die op het nest zat......Het was op Paaszaterdag en ik kwam thuis van school met mijn rapport. Ik ging dat eerst tonen aan mijn grootouders die naast ons woonden en ging dan via de achterkant naar huis en....daar was de Paashaas bezig met de nestjes van mij en mijn zus te vullen. Ik heb mij nog vlug kunnen terugtrekken en gebaarde daarna van " kromme haas"!! Trouwens ik wist toch al beter maar mijn ouders dachten dat ik nog "onschuldig " was . Een zalige tijd!!!!!! Dus hier gaat de Paashaas straks aan de slag. Voor iedereen nog een tof Paasweekend. Morgen ben ik weg want hebben reünie met de klasgenoten. Meer daarover een andere keer.
Afsluiter: De glimlach is een licht aan het venster van je gezicht, dat toont dat je hart thuis is ( Barbara Johnson)
Straks gaan we afscheid nemen van een dierbare, een definitief afscheid dat altijd weemoedig en stil maakt. We worden de laatste maanden nogal geconfronteerd met het heengaan van vrienden, kennissen of familie. Was het altijd zo of lijkt het nu opeens veel meer voor te komen omdat we zelf een rijtje naar voor geschoven worden? Het maakt een mens wel even stil en weemoedig en je grijpt terug naar herinneringen. Nochtans het leven zou ondraaglijk zijn indien je je alles bleef herinneren. Het is eerder een kwestie van te kiezen wat je je moet herinneren en wat je moet vergeten. Van éen ding ben ik zeker, we nemen wel afscheid maar zolang iemand leeft in je herinnering, is hij of zij niet dood. Vandaar lieve mensen zorg dat ieder uur van je leven mooi is want het minste gebaar is een mooie herinnering voor later.
Afsluiter: De grootste paradox van het leven is dat we zelf het meest bezorgd zijn om wat we gedaan hebben en nog willen doen, terwijl anderen zich later vooral zullen herinneren wie we zijn geweest. ( Mark Eyskens)
Op de kalender staat dat het vandaag " Internationale dag van de slaap " is
en daaronder " Dag van de afschaffing van de rassendiscriminatie
Hé zeg naar waar moet nu je participatie gaan????.
Van het eerste komt hier momenteel toch niets in huis met die twee schatjes ( ) dus zal ik het maar bij het tweede houden zeker? Als kind ben ik altijd al een hevige ijveraar geweest voor de " zwartjes",.. later was ik "smoor" op Sidney Poitier en Denzil Washinghton.... na onze 8 jaren Afrika( Nigeria) heb ik alles eens op een rij gezet!! Maar die afschaffing was een goede zaak! Tot daar het onderwerp van de day. Voor de slapers : " Geniet ervan " en morgen weer actief zijn hé! Voor de aanhangers van de afschaffing van discriminatie: " There is still a long way to go"!!
Afsluiter: Nestwarmte is op deze koude planeet een thuis hebben, waar je op elk moment kunt binnenvallen. ( Toon Vanlaere)
Ik was deze namiddag even weg . Mijn lieve vechtgenoot zou onze 2 kapoentjes wel in het oog houden. Ik had het kunnen weten!!! Toen ik terug kwam was mijn eerste vraag natuurlijk: " Zijn ze braaf geweest?" "Geen probleem, ik heb ze niet gehoord!" Dat was al genoeg om alarm te slaan!!
" Waarmee hebben ze zich bezig gehouden?" "Oh ze waren in de speelkamer".
Dat wilde ik wel even gaan bezien!! Was me dat daar een ravage!!!
De grote knikkerbaan die daar stond voor de oudsten was nu ontdekt door de 2. Er bestaat geen beter team dan een tweeling die hun gang mag gaan!!!! De knikkers lagen overal, je viel er bijna over. Ik heb nog een doos met knikkers van toen ik kind was( zeker zo'n 50 tal). Je weet wel van die schone met kleuren en slakken erin. Die rolden je nu tegemoet als je binnenkwam, ze waren voor alles gebruikt uitgenomen om met de baan te spelen!! Ik heb mij er even bij neergezet en dan de hulp ingeroepen van de twee hier. Maar de lol was er af .???.. Oma heeft al haar overredingskracht mogen gebruiken om ze aan het oprapen te krijgen en opa .... die was nergens te bespeuren!!! . Allé dat houdt ne mens jong zeker??
Met de olympische spelen voor de deur is het misschien goed van snel een paar Chinese woorden te leren voor het geval...
HIER GAAN WE: Chinese Jehova getuige : Ding Dong Chinees dom blondje : Dom Ding Chinese minister verkeer: Om Lei Ding Chinese visser : Pa Ling Chinese drugshandelaar : Do Ping Chinese kont : Wang Snee Wang Chinese scheet : Wang Snee Wang Pang Chinees toiletpapier : Wang Snee Wang Pang Behang Chinese luiers : Wang Snee Wang Pang Vang Chinese schoonmoeder : Tang Chinese schoonvader : Bang Van Tang
Zie je wel een makkie!!!! en.... ik ben hier de laatste dagen flink bezig geweest met Wang Snee Wang Pang Vang ..... Afsluiter: Gelukkig twee vrienden die genoeg van elkaar weten om samen te zwijgen ( anoniem)
Met die twee kapoentjes van ons is ne mens vroeg op de been.We werden wakker gezongen door Maura die natuurlijk nogal snel bijval kreeg van Lina. Het is eens iets anders dan een radiowekker . Ons twee schatjes zijn echte knuffeltjes. Die kleine armpjes rond je nek , dat hoofdje tegen je aan en dan die lach .. een mooier begin van de dag kan je je niet bedenken. Maar is het niet zo dat iedereen soms een knuffel nodig heeft en dat daarna alles weer veel beter gaat? Het wordt een kort blogje. Nog veel pret met de maartse buien.
Het maakt niet uit wie of wat je bent of wat een ander van je denkt. Als je maar leeft vanuit je hart en vreugde deelt maar ook de smart. Dan heb je vrienden die je stijf omarmen je nooit meer laten gaan, maar " hart" verwarmen. Dan kan je echt weer even door daar dient een echte knuffel voor. ( Natoken 19/03/2008)
Dat gevoel gaat door mij heen telkens als ik éen van beide in mijn armen heb.( en sorry maar dat gebeurt regelmatig en iedereen geniet!! ) Nog een warme knuffel voor ieder bezoeker.
)
en in de lenden was een rokje vastgemaakt! Zo bleef alles zedig. Daaronder droegen we witte sokken en witte turnpantoffels.
) ...
. 
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}