Straks gaan we afscheid nemen van een dierbare, een definitief afscheid dat altijd weemoedig en stil maakt. We worden de laatste maanden nogal geconfronteerd met het heengaan van vrienden, kennissen of familie. Was het altijd zo of lijkt het nu opeens veel meer voor te komen omdat we zelf een rijtje naar voor geschoven worden? Het maakt een mens wel even stil en weemoedig en je grijpt terug naar herinneringen. Nochtans het leven zou ondraaglijk zijn indien je je alles bleef herinneren. Het is eerder een kwestie van te kiezen wat je je moet herinneren en wat je moet vergeten. Van éen ding ben ik zeker, we nemen wel afscheid maar zolang iemand leeft in je herinnering, is hij of zij niet dood. Vandaar lieve mensen zorg dat ieder uur van je leven mooi is want het minste gebaar is een mooie herinnering voor later.
Afsluiter: De grootste paradox van het leven is dat we zelf het meest bezorgd zijn om wat we gedaan hebben en nog willen doen, terwijl anderen zich later vooral zullen herinneren wie we zijn geweest. ( Mark Eyskens)
Reacties op bericht (3)
28-03-2008
.
Mooi verwoord .
28-03-2008 om 03:48
geschreven door Wim
22-03-2008
*
Ik volg hierin M.E. Het is niet wat we herinneren dat belangrijk is, maar hoe we het ons herinneren. Dat is er ééntje van mezelf. Ik wens jullie een sereen afscheid van de overledene. Groetjes en tot de volgende.....Wakker ben ik al.
22-03-2008 om 04:26
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
Zouden de doden ook nog aan ons denken. Zal ik weten als het zover is. Denken misschien wel, maar ze zeggen het niet, ze houden de gedachten liever voor zich.
)
