<a href='https://postimages.org/' target='_blank'><img src='https://i.postimg.cc/nVsgwB6F/voor-blog-2022.jpg' border='0' alt='voor-blog-2022'/></a>

Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (556)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (67)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

21-01-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (12)

Nog een topmoment in onze lagere schooltijd was de voorbereiding op de Plechtige Communie.
Was de eerste communie een serieuze stap geweest dan was het nu zeker volle ernst.
Voor velen uit de klas was dat de periode waarna over je toekomst werd beslist. Ofwel zou je verder studeren ofwel nog het zevende en achtste leerjaar uitzitten om dan uiteindelijk op je 14 jaar te gaan werken.
Om je Plechtige Communie te mogen doen was kennis van de catechismus een must!.
Ik zat in het zevende leerjaar toen ik werd klaargestoomd voor mijn Plechtige Communie.
Hoewel ik al van het eerste leerjaar meeliep met een klas die een jaar ouder was, mocht ik in het zesde jaar mijn Communie niet doen met die groep omdat ik nog maar tien jaar was.
Om dezelfde reden mocht ik ook nog niet door naar het middelbaar, vandaar dat ik in het zevende leerjaar belandde.
Ik was dus de enige in dat jaar die moest klaargestoomd worden voor de grote dag en de zuster had er een erezaak van gemaakt dat ik, wat de examens van de catechismus betrof, bij de top van de Communikanten zou uitkomen.
Inderdaad we hebben daar testen voor afgelegd en zelfs een diploma gekregen!.
Elke dag tijdens de speeltijd, enkele weken voor die test, werd ik op het matje geroepen om de catechismusvragen in te oefenen. In die tijd kon ik mijn catechismus volledig uit het hoofd opzeggen zelfs vraag en antwoord na elkaar, wat mij uiteindelijk 100/100 opleverde tot grote trots van mijn titularis.

Ikzelf wilde veeleer eindigen voor een jongen die ik toen heel boeiend vond.
Wij hadden echter allebei 100/100 en mochten daarom naast elkaar gaan op de bewuste dag.
Ik vermoed dat ik dat toen toffer vond dan hijzelf!
Toen ik jaren later op genecologisch onderzoek ging in een plaatselijk ziekenhuis , stond ik verbaasd toen die dokter mij vroeg: Ben jij N.? Weet je nog dat we samen onze Plechtige Communie deden?
Was dit de jongen van toen? Zijn naam was mij helemaal ontgaan!! Die wist zijn moment wel te kiezen om mij daar nu aan te herinneren!!
Maar het ijs was gebroken en we hebben er nog om gelachen ook..
Die Plechtige Communie duurde twee dagen.
De eerste dag was de belangrijkste. De jongens in hun eerste pak met lange broek en wij in een mooi wit kleed. We leken wel jonge trouwpaartjes!!!!

Voor die gelegenheid kregen we een missaal, een misboek Daar stonden naast de missen ook allerhande gebeden in. De snede was mooi verguld en en bij sommigen stak dat misboek nog eens in een mooi lederen tasje.
Die missaal moesten we in de linkerhand houden. Om het nog feestelijker te maken droegen we dat boekje in een mooi wit zakdoekje.. In de rechterhand hielden we onze doopkaars vast!! Voor sommige ouders was het een hele opgave om zon kaars en misboek te betalen. Aan de grootte en dikte van de kaars kon je zien wie er warmpjes bijzat en wie niet!
Vanaf de school gingen we dan in twee rijen, jongens naast de meisjes (!!) naar de kerk. Daar zaten we dan volgens grootte helemaal vooraan. Achter ons was er plaats voorzien voor onze ouders. Ook zij hadden hun beste kleren aan wat erop wees dat die gebeurtenis toch wel belangrijk was.
Na de mis gingen we naar huis of op familiebezoek om ons te tonen. Dan kregen we meestal een cent toegestopt en de ouders een borrel!! Wij gaven dan trots ons pakje communieprentjes af en daaruit mochten de schenkers er eentje uitkiezen!
In de namiddag moesten we dan nog eens naar de kerk komen voor het lof.
De volgende dag waren we weer in de kerk verwacht.
De jongens droegen meestal dezelfde kleren. De meisjes waren nu niet meer in het wit . Het zal voor de meesten onder ons dan ook het eerste "ensemble" of iets in die aard geweest zijn dat we aanhadden.
We waren toen heel ernstig met de dingen bezig want twee dagen in de belangstelling staan, dat was een heel gebeuren in die tijd.
Voor sommigen zal die missaal maar zelden meer boven gekomen zijn. In mijn geval heb ik hem nog veel jaren gebruikt in de 6 jaar internaat die ik daarna liep.
Onlangs vond ik dat misboek terug. Het bracht veel vergeten herinneringen boven en stak nog vol prentjes van in die tijd.
Nostalgie!!
( wordt vervolgd)

Geef hier uw reactie door