Vandaag onze twee schatten naar huis gebracht, na een druk maar deugddoend weekend. Toen we vrijdag de kleindochter aan school afhaalden, stond ze al ongeduldig te wachten en vloog ze naar ons toe. Oma was natuurlijk weeral direct verkocht!!!! De kleinzoon kwam pas op zaterdag na de tennisles. De schoondochter is intussen 4 tanden armer en zal het geweten hebben. Gisteren viel de pijn nog mee maar vandaag was die wat intenser!! Maar ze is "een taaie" en redt het wel. Op de weg naar hier vrijdag was de kleindochter in de ban van " Janneke maan", die ons maar bleef volgen.Bij dat heldere weer was de maan heel opvallend. Ze vond het schitterend dat na elke bocht de maan nog steeds volgde. Intussen sloeg haar fantasie op hol want ze zag de maan lachen naar ons en ze had ook de oogjes van de maan gezien. Heerlijk die kinderfantasie! Toen we aankwamen was ze even wat onzeker zou de maan ook binnenkomen? Maar ze vond dat die te ver stond en dus niet binnenkon. Ik stelde haar gerust met de opmerking dat de maan zou blijven staan en zou zorgen dat alles ok was en zou toekijken of ze flink at en sliep enzo!!! Zag ik daar toch wat twijfel in haar oogjes bij die " snode" opmerking?? Ja die oma's hé... Het was de eerste keer dat de kleindochter alleen bleef slapen. Ik vreesde dat het wat problemen zou geven maar ze deed het prima en na het traditionele bedverhaaltje en slaapliedje is ze vlot ingeslapen en toch.... Toen ik gisterenavond ons twee rakkers samen in bed stak ( ze verkiezen nog samen te slapen) was het vertederend om te zien hoe dicht ze tegen elkaar gingen liggen. Je merkte duidelijk dat ze mekaar gemist hadden, dat gaf de kleinzoon zelfs royaal toe. Hopelijk blijft die broer -zusterband bestaan want momenteel zijn ze twee zielen in éen zak. Komt ook een beetje omdat de tweeling ook steeds samen optrekken! Toen we hen dan vanavond terug naar huis voerden, was de maan daar terug!!! De kleinzoon had de oplossing. "Weet je waarom de maan er gans de tijd staat oma" vroeg hij? " Omdat de maan verliefd is op de zon want de zon is een meisje en de maan een jongen ( ah ja Janneke maan!!) , daarom"! Zo simpel is het en wij volwassenen maar zoeken naar een plausibele verklaring!! Ja, die kinderen ze zijn zo alert voor alles. Zo ontdekken ze hun wereld. Alles is nieuw, alles intrigeert hen: een rups die met gekromde rug over een tak kruipt, een egel die met zijn jongskes onder een stapel hout beschutting zoekt, een eekhoorntje dat van de ene boom in de andere springt....en nu die rare tronie van Janneke maan, een mengeling van koddigheid, wijsheid en blijkbaar ook romantiek.... zelfs op zo'n prille leeftijd!! Ja, kinderen willen vooruit!. Nog zoveel dingen zijn nieuw en ze willen alles weten en zo vlug mogelijk een eind maken aan de verwondering die hen bezig houdt. Naar hen kijken en samen bezig zijn, is zo schoon. Ik hoop dat we nooit verleren ons te verwonderen over de blik in de kinderogen en hun eindeloos vragen.
Als afsluiter deze Chinese wijsheid: Denk je aan een jaar leg dan zaden in de grond. Denk je aan tien jaar, plant dan een boom. Denk je aan een eeuw, breng dan een kind groot
Vandaag komen de twee oudste kleinkinderen een weekend logeren. Voor die gelegenheid hebben we de oude knikkerbaan van de zoon van de zolder gehaald. Opa, die erg handig is, zal die wat aanpassen door de banen wat langer te maken en er een paar bij te maken. Er zullen er hier weer 2 content zijn!! Ergens op zolder ligt nog een blikken koekendoos van indertijd, je kent die wel met een afbeelding erop. Maar niet die doos is de echte antikwiteit; maar wel de inhoud!!!! Daar steken nog mijn knikkers in van toen ik naar de lager school ging. Zeker meer dan honderd!! Het zijn nog van die schone " slakken" zoals we die toen noemden en van die " bolketten" dat zijn iets grotere knikkers. Ik herinner me nog dat gans de familie opgetrommeld werd om flessen bleekwater te kopen van een bepaald merk omdat daar dan 2 knikkers instaken!!!! Zo heb ik mijn collectie bijeengespaard. Wij hadden toen wel geen knikkerbanen zoals de jeugd nu. Neen wij maakten die zelf.! In de aarde legden we knikkerbanen aan en maakten we kleine bergjes en op de flanken ervan werd dan rond de berg een knikkerbaan uitgewerkt. Soms maakten we tunnels waardoor de knikkers konden rollen. De baan eindigde meestal in een putje waar dan de knikkers werden opgevangen. We waren altijd een paar uur zoet vooraleer we konden spelen want het aanleggen van zo'n baan was een echte kunst en iedereen wilde de beste baan hebben!!!! Nu rollen de knikker vlot naar beneden op die mooi geschaafde plankjes maar voor onze knikkerbaan was er geduld en kennis nodig want elk hoopje aarde dat iets te groot was , moest aangepast worden. Meestal kwamen we dan zwart thuis maar we hadden fijn buiten gespeeld! Er werd niet altijd een knikkerbaan aangelegd. Soms speelden we een spelletje waar het de bedoeling was om de knikker in een holletje te knikkeren en op je weg zoveel mogelijk knikkers van andere spelers te raken die dan zo jouw eigendom waren. Zo heb ik mijn collectie flink aangevuld want ik kon goed mijn mannetje staan tussen de jongens. Ik heb het vroeger al gezegd dat ik nogal veel met de jongens optrok voor ik een "groot meisje" werd. Want vanaf dan was het taboe. Nog zo'n attribuut van die tijd waren onze bikkels, die wij " snappers" noemden. Het woord zegt het zelf wat we ermee deden! . De bikkels lagen op de grond en éen werd omhoog gegooid. Het was de bedoeling om een bikkel van de grond te " snappen" voor je de opgegooide opving. Sommigen, meestal de jongens, waren daar heel erg in bedreven. Je kon mooie zilverkleurige bikkels kopen maar ze zelf maken was plezanter! In mijn geval was dat zo. Daarvoor moesten we een paar schakels van een fietsketting lospeuteren en dan in benzine wassen om ze te ontvetten en zo had je ook perfect werkende bikkels. Nog zo iets wat we zelf maakten waren de " vliegers" of ook " draken" geheten! Mijn grootvader sneed daarvoor dunne twijgen van de wilgenbomen en plooide die om tot ze de vorm van een vlieger hadden. De twijgen werden met touw bijeengehouden. Dan werd er langs beide kanten van de twijgen papier geplakt. Daar konden we onze fantasie op loslaten. Sommigen tekenden er een gezicht op anderen beplakten het in bonte kleuren, of er werd een draak op getekend. In ieder geval moest de vlieger groot zijn zodat we de tekeningen of plaksels goed konden zien als die hoog vloog! Aan de staart van de vlieger bonden wij een touw en daar werd op regelmatige afstand wat gedroogd gras aangebonden om zo het evenwicht van de vlieger te bekomen. Het duurde een paar keer opstijgen en naar beneden donderen vooraleer de vlieger stabiel was. Aan de vlieger werd dan van de kop naar de staart een touwtje gespannen en daaraan kwam dan uiteindelijk het lange touw om de vlieger hoog in de lucht te krijgen. Het was steeds een kunst opdat de vlieger zou opstijgen! Eenmaal dat het gelukt was, konden we uren genieten.. Langs het touw stuurden we soms boodschappen naar de kop van de vlieger! Hoe??? Eenvoudig, we schreven iets grappigs op een briefje maakten een inscheuring en schoven zo het briefje op het touw . Door de wind werd de boodschap dan langs het touw omhoog geduwd! Het kwam erop aan dat jou boodschap boven geraakte!! Als er teveel wind was en de vlieger te hoog of te ver afdreef, brak het touw. Dan konden we via de velden soms kilometers ver op zoek gaan naar dat ding of ... was hij hopeloos verloren. Onze spelletjes waren heel afwisselend. Zo speelden we ook veel cowboy en indiaantje want we waren in de ban van Winnetou, Arendsoog en Witte Veder de hoofdpersonnages uit de boeken van Karl May en Nowee, boeken die we toen verslonden! De streken van Pietje Bell of De Vier ( ook boeken) inspireerden ons ook bij het spelen!). Er was altijd wel iemand in de buurt met kippen en zo vonden we steeds grote , mooie pluimen die we dan met een band rond het hoofd vast staken. Stokken fungeerden als het vurige paard van de cowboy. 's Zomers, na het rooien van de aardappels, was het de gewoonte om de kleine aardappeltjes die bleven liggen te verzamelen . 's Avonds werd er met het loof van de aardappelen een groot vuur aangelegd en daar gooiden we dan de aardappels in om ze te bakken of te koken , je zegt het maar. Intussen zongen we liedjes rond het vuur of dansten we een indianendans met alle nodige geluiden erbij! Heerlijk was dat! Ons kleinkinderen hebben het geluk dat ze hier bij ons nog enigzins veilig kunnen buitenspelen en er voldoende ruimte en groen is. En toch moeten we ze soms aanmoedigen om buiten te spelen, zo zeer gaan ze op in computerspelletjes of binnen spelen. Ze weten niet wat ze missen want dat moet ik toegeven wij hadden een heerlijk kindertijd en veel geluk dat we volop konden buitenspelen!! Wij hadden toen nog geen last van auto's of motto's ....zalig was dat! . Maar het belooft een zonnig weekend te worden, dus zullen we ervan profiteren om met de gasten wat buiten te zijn! Een prettig weekend aan iedereen! .
Zijn terug van een ontspannen en aangename week in de omgeving van Lac d' Aillette in Frankrijk. Na twee mindere dagen waren de weergoden met ons voor de rest van de tijd! Hoe zongen we dat indertijd? " 't Heeft ons deugd gedaan , 't heeft ons deugd gedaan aan ons hartje aan ons hartje...." Intussen draaien we weer volop mee met de dagelijkse gebeurtenissen. Omdat het weer zo uitzonderlijk goed blijft, profiteerde ik ervan om stilaan in de tuinen te beginnen. Lentekriebelingen zeker?? Nochtans kunnen we nog altijd de winterblues krijgen hoewel.... Volgend weekend komen er twee van de zoon logeren want hun mama moet haar 4 wijsheidstanden laten verwijderen!!!!!! Liever zij dan ik! Ben eens gaan zien wat er allemaal over die tanden wordt verteld. Wijsheidstanden worden ook al eens verstandskiezen geheten omdat ze pas laat komen , net als volgens sommigen het verstand!!! Wat als je geen wijsheidstanden krijgt???? Etymologisch zou de benaming ook kunnen komen van " ver-stand" kies omdat ze gewoon ver achteraan in de mond staan, maar dat is heel onwaarschijnlijk! Dan zouden ze niets te maken hebben met verstand in de zin van wijsheid, slimheid. Wij verkiezen zeker om het bij het laatste te houden dat is ten minste een troost als je weet dat ze pijn kunnen veroorzaken bij het uitkomen en daarna nog door plaatsgebrek problemen met zich meebrengen.!!!! Naar het schijnt verkleinen de kaken van het menselijk ras door de evolutie waardoor er een plaatsgebrek ontstaat voor de wijsheidstanden en ...moeten ze er heel vaak uit! Geraken we dan ook wat van het verstand kwijt?? Ik hoop het niet! Dat staat onze schoondochter nu vrijdag te wachten! Vier in éen keer eruit onder volledige verdoving! Ik duim voor haar en hoop dat ze er zonder complicaties vanaf komt
Als afsluiter: Bij de begeleiding van mensen hebben wij een kopje wijsheid nodig, een vaatje voorzichtigheid en een zee geduld!( Franciscus Van Sales)
Een druk weekend gehad zonder tijd voor mijn blog. De 4 van de zoon waren blijven slapen zodat het hier behoorlijk druk was. Het enige probleem is dat die gasten al om 6u30 naast je bed staan. Als je pas na middernacht gaat slapen, valt dat wat tegen!! Maar hoewel ze druk zijn, genieten we er toch van dat ze hier zijn, want het zijn lieverdjes.Wat niet wil zeggen dat ze geen " streken" uithalen maar ze houden ons jong! Toen ze weg waren, was het toch eventjes bekomen bij het volgen van de fed cup!! Onze speelsters hebben het niet slecht gedaan. Tussendoor was het even zien wat er in Brugge gebeurde want als rasechte West Vlaming suppporter ik natuurlijk voor club Brugge, hoewel Cercle stilaan voor een dilemma zorgt!!! Voor de show heb ik wat op de home trainer meegesport terwijl ik aan het volgen was op TV. Passief ben ik een hevige sportvrouw(!!), actief kan het stukken beter, dus af en toe probeer ik daar wat aan te doen. Het is vooral na zo'n bezoekje van de kleinkinderen dat je beseft dat er wat aan de conditie moet gewerkt worden!. Gaan er morgen voor een 5 tal dagen tussenuit. Het zal hier dus rustig zijn . Misschien goed voor mijn pc die toch van die kuren blijft houden. Al eens naar de fabrikant gebeld, die stellen voor alles eens opnieuw te installeren. 'k Geloof nooit dat het dan opgelost is.! Maar er moet iets gebeuren want heb je het al voorgehad dat je aan het tokkelen bent en je curser naar alle kanten verspringt? Ik heb nooit leren typen dus kan het ook niet blind en kijk dus op mijn klavier ipv naar het scherm, gevolg als ik opkijk moet ik soms op zoek gaan naar mijn tekst omdat die plots ergens tussen staat!! Heel frustrerend!!! Nog een aangename week en tot over een paar dagen. Wij gaan lekker genieten van de natuur!
Het wil maar niet winteren dit jaar maar in onze tijd kenden we wel echte koude wintermaanden! Ze hadden hun eigen charme daarom ga ik even terug in de tijd! Soms kon de sneeuw na een gure nacht hoog opgewaaid erbij liggen wat de verplaatsing met de fiets bemoeilijkte. Dan trokken we op klompjes en warm aangekleed te voet naar school. .Later werden dat rubberen botten. Om onze voetjes warm te houden droegen we dan 2 paar kousen boven elkaar en soms nog extra voetverwarmers. Als we verkouden waren, werd onze borst ingewreven met jodiumtinctuur en daarboven werd dan een bruin papier gestoken dat nog eens ingewreven was met het vet van een speciale kaars. Het kraakte en krispte daar onder onze pulletjes maar het hield de koude wel tegen. Op school was dat wel vervelend want dat papier bleef geen ganse dag zitten en kwam dus soms naar boven, wat best wel genant was. Een lange broek dragen was op die school uit den boze. Het mocht wel maar dan onder de rok!!!! Stel je voor dat de mooie rondingen van je bibs zichtbaar zouden geweest zijn !!! Vandaar dat we meestal van die dikke gebreide kousen droegen die tot boven de knie kwamen. Onze moeders breiden elk jaar een paar stevige wanten om onze handen warm te houden. Die waren dan meestal nat als we op school aankwamen en werden dan rond de kachel gehangen om te drogen! Af en toe hing er wel eens een want of handschoen te dicht met alle gevolgen van dien. Naast die kachel stonden ook onze pantoffeltjes zodat we op zijn minst onze natte voeten konden opwarmen. Of het nu vroor dat het kraakte of sneeuwde dat je er niet door zag, in de klas blijven tijdens de speeltijd ...daar was geen denken aan. Zelfs als het regende, moesten we buiten spelen Dat gebeurde dan onder de remise waar we als haringen in een ton probeerden om toch nog een spelletje op gang te krijgen. De zusters trotseerden ook die koude, dat moet ik toegeven. Ze liepen dan meestal met de handen diep weggestoken in de wijde mouwen van hun nonnenkleed. Onze kap werd ter plaatse gehouden door een dikke gebreide sjaal.
Ja jullie lezen wel degelijk onze kap, want ik herinner me niet dat éen van de zuster ooit in de mijn vorm sprak als ze het over persoonlijke dingen had. Het was onze kap, onze paternoster, onze sjaal Dat was nog eens leven in gemeenschap!!! Een slee zoals ze er nu uitziet, daar konden we alleen maar van dromen. Heel vaak werd een bierbak als slee gebruikt!!! Die bak werd ondersteboven gekeerd en daaraan werd dan een touw vastgemaakt. Af en toe, afhankelijk van de fantasie van de ouders, werd een stuk ijzer vastgemaakt aan de omgekeerde bierbak zodat die veel beter gleed. Niet iedereen kon zon slee meebrengen want het was nogal omslachtig. Het waren dus meestal de kinderen die in de buurt van de school woonden die voor de winterattributen zorgde Het kwam er dan op aan om goed te staan met de eigenares!!! Je kon natuurlijk altijd proberen een ritje te versieren door dat met een snoepje af te kopen. Maar zoveel zakgeld om snoep te kopen, hadden we niet dus lukte dat niet altijd. Zakgeld, het woord alleen al.... Soms kreeg je al eens een frank toegestopt van éen of andere oom of tante. Stel je voor dat waren tien spekken zo van die harde plakkerige snoepjes of vier karamellen of twee grote kauwgombollen!!! De enige keren dat we wat zakgeld kregen, was met de kermis in het dorp Om het wat " breder" te hebben, spaarden wel een gans jaar al wat we kregen om het dan uit te geven op de kermis. Met 25 frank bv kon je toen al heeeel ver komen!. De kermis was altijd op het pleintje in de buurt van de school. We werden goed op het hart gedrukt dat we na de school direct naar huis moesten want op de kermis werd teveel gezondigd!!
Daarom moesten we in de kermisperiode altijd een extra tientje bidden ter vergeving van de kermiszonden!!!! Meestal was het zo dat de klaslokalen in de winter ijskoud waren als we eraan kwamen. Een enkele keer, als het te erg vroor, werd de kachel op voorhand aangestoken zodat de ijzige koude uit de klaslokalen verdreven was. Het was pas in de hogere jaren van de lagere school dat de radiatoren hun intrede deden. Dan gingen we daar meestal tegen staan van zodra we aankwamen om handen en voeten te verwarmen.De geur van zwetende voeten nam je er maar bij!!!
Omdat die dingen in het begin niet altijd optimaal werkten, is het meer dan eens gebeurd dat we met sjaal en handschoenen aan de lessen uitzaten!!! En toch hielden we van die strenge winters, ze hadden hun eigen charme. Zo haalden we elk jaar een reuze biet van het bietenveld en maakten daar een doodskop van. De kop van de biet werd afgesneden en het bietenvlees uit de biet gehaald..Dan maakten we ogen, een neus en mond in de biet. Daarna staken we een brandende kaars in de biet die werd opgehangen aan een touw. Het resultaat was "beangstigend " goed! We waren toen nog niet bang om op een donkere winteravond buiten te lopen. Met de biet gingen we dan achter hagen staan om zo voorbijkomende fietsers te laten schrikken. Eén keer is dat wel slecht afgelopen. We stonden weer eens te wachten op het volgende slachtoffer . Die schrok zodanig dat hij viel. Onze pret was van korte duur. Scheldend stond de man op en kwam op zijn fiets achter ons aan. We zetten het op een lopen naar huis; maar hij bleef ons volgen en . Natuurlijk dat hij ons te pakken had en we kregen een ferme lap rond de oren!!! De pret was uit en we konden thuis niet gaan klagen want dan hadden we het moeten uitleggen en dat deden we liever niet!! Sneeuwmannen maken , was een jaarlijks gebeuren. Op de speelplaats stonden er meerder. Het was de bedoeling om de grootste en schoonste sneeuwman te maken. We hebben wat sneeuwmannen gerold in onze tijd!! Om glijbanen te maken , goten we water op de speelplaats. Een emmer water mocht er gerust vanaf. Na een paar uur was dat goed vastgevroren en hadden we een " zalige glijbaan". Een sneeuwballengevecht hoorde er ook bij maar we mochten de ballen niet te hard maken. Te gevaarlijk werd er gezegd.! Dat gevecht tussen de klassen zorgde steeds voor heerlijk winterpret! Er waren toen geen tv of computers of hoogtechnische spelletjes. We zorgden zelf voor ons vermaak en geloof me , niettegenstaande de barre kou waren we steeds buiten want de winters waren toen enige momenten voor de schoolgaande jeugd . Wij keken elke dag uit naar het belsignaal om dan naar buiten te vliegen in de sneeuw. Heerlijk was dat! Spijtig dat onze kleinkinderen dat moeten missen! .
Indien ik je lasten kon dragen als je uitgeput onder het gewicht van je taak de kracht niet meer hebt om hulp te vragen. Dan droeg ik ze vol tederheid, mijn kind!
Indien ik een antwoord kende op je vragen over liefde, het leven en gelukkig zijn. Dan zou ik honderduit met je praten tot je de rust teruggevonden hebt, mijn kind!
Indien ik je omarmen kon om te verwarmen . genezen kon wat omgaat in je hart. Dan zou ik uren, dagen naast je lopen tot je beseft dat er altijd iemand naast je staat, mijn kind!
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij. Ik weet niet alles, ken de geheimen van de toekomst niet. Ik weet alleen dat jij en ik voor altijd blijven verbonden . Mijn tijd is mijn geschenk aan jou , mijn kind! (Natoken 1/02/2008)
Afsluiter: U kunt het lichaam van uw kinderen huisvesten maar niet hun ziel, want hun ziel woont in het huis van de toekomst dat u zelfs in uw dromen niet kunt bezoeken! ( Kahlil Gibran)
Ken je dat zo éen van die dagen waarop Murphy je beste vriend is? Opstaan en achteloos met je teen tegen het bed aanlopen? Je slikt een luide verwensing nog juist in omdat je " vechtgenoot" nog lekker ligt te slapen! Je strompelt dan bekketrekkend naar de badkamer om vast te stellen dat die ochtendspiegel je vandaag niet goed gezind is!!!! Maar heeft het wel iets met die spiegel te maken?? Je negeert straal dat beeld dat je aankijkt en begint aan het ochtendritueel. Het eindresultaat stemt je noch blij noch ontevreden. Let is be...... Je probeert je te herpakken. Plots gaat de deurbel en je haast je om open te doen. Wat te ijverig weliswaar want ...... je mist de hoek van de muur en loopt er tegen. Draai gemist!!!! Met een smile die eerder een grijns is, open je de deur om de man van de electriciteit binnen te laten om de meterstand op te nemen. Intussen wrijf je stiekem over je hoofd want de bots was toch harder dan gedacht en kniest je kleine teen ook nog wat tegen want die kreeg niet de volle aandacht na de stoot tegen het bed. De brave man denkt zeker dat je niet zo'n beste dag hebt want veel geluid komt er niet uit. Na het normale ochtendritueel denk je dat je pc wat soelaas zal brengen. Die heeft de laatste tijd wel kuren en je hoopt dat hij je vandaag niet in de steek laat... Je tokkelt je frustraties van de morgen af op het klavier en stilaan keert de rust terug en geraak je weer verzoend met " de dag" tot..... je de entertoets aanslaat en ALLES WEG IS !!!!!!!! Het is geen "stil gebed" dat daarop volgt maar een diepe, harde verwensing aan het adres van dat ding. Je roept er je " vechtgenoot" bij die nu je "lieve echtgenoot" geworden is en misschien alles kan terughalen!!!! "Wat heb je gedaan"? "Niets, gewoon op enter gedrukt en floep alles weg"! "Dat kan niet , je zal wel ergens anders op gedrukt hebben".
Zie je het gebeuren? De wolken van de ochtend drijven terug binnen.
"Neen, gewoon enter gedaan"!!!! "Hoe kan dat , bij mij nog nooit gebeurd"!
Ja zeg, niet moeilijk, hij is dan wel een expert in pc maar zit zelden lange teksten in te tikken, hoogsten eens 20 regeltjes. Soit , je bent alles kwijt want op de blog niet " gesaved"... dus kan je opnieuw beginnen! Goesting weg, inspiratie weg , humeur weg...
Probeert je "schat" te bewijzen dat je wel iets zal gedaan hebben dat niet mocht en tikt een briefje in dat hij toch wilde opstellen. Je zin om toe te zien is weg dus blijf je er niet bij tot... na een tijdje je plots hoort: "Shit, hoe kan dat nu?" Lelijk woord dat de kleinkinderen altijd een berisping oplevert... Vandaag echter voel je een warm gevoel van leedvermaak opborrelen en je humeur stijgt. Je gaat even zien en krijgt te horen dat die pc rare kuren heeft... Heb je diezelfde woorden vandaag al niet eerder gehoord?. Plots is alles minder erg, dat teentje doet minder pijn, die kopstoot vergeet je bijna en je pctje krijgt weer gratie... het heeft zijn kuren ook eens bij een andere getoond. Wat nog volgt aan uitleg: "dat het moeilijk wordt om te achterhalen wat er mis is omdat het geen repeterende fout is........Het gaat links binnen en rechts buiten, Niets nieuws onder de zon!!!!!!! Je blijft er stoïcijns rustig bij want dat wist je al lang... Je hoopt alleen dat Murphy je voor de rest van de dag gerust laat ?
Niets ergs , geen drama , gewoon zo éen van die dagen, klinkt het vertrouwd? Maar intussen blijft die pc kuren hebben!!
Ik voel het , het is vandaag weer zo éen van die poëtische dagen!!! Heeft het iets te maken met het weer? Of gewoon zo éen van die dagen? Ik weet het niet ...maar geef eraan toe!
Nu de schemering van het leven intreedt Achteloos maar vol van zelfsprekendheid. Tederheid nog altijd perspectieven biedt Om toch maar weer gelukkig te zijn. Kijk ik weemoedig naar het heden Ervaar het leven als een broze essentie Naarmate de tijd in stilte verdwijnt.
Betrokkenheid vervaagt in wijsheid Luisteren overtuigt meer dan argumenteren Ouderdom beschermt niet tegen genegenheid Geluk veroudert niet, liefde evenmin! ( Natoken ,26/01/2008)
Een prettige, relaxerende zaterdag voor alle bezoekers van deze blog!
Het doet deugd te zien dat bepaalde bezoekers van mijn blog zich kunnen terugvinden in wat ik heb geschreven. Hopelijk konden velen zich met een glimlach die situaties voorstellen omdat ze wellicht overal dezelfde waren. En toch, het is nog niet zo lang geleden.. 50j , 55j .....??? Maar we houden die jaren gevangen in het net van onze herinneringen en vergeten vooral de mooie dagen niet. Als we die vergeten, komen ze nooit meer terug!
Ergens las ik eens: Oude mensen zijn stil geworden getuigen van een tijd die anders was dan de onze. Ze zijn dragers van ons verleden en herinneren er ons aan dat het "nu" nooit absoluut is. Mag ik er wel een nota aan toevoegen:" Ik voel me nog niet oud" !!!!!
Als afsluiter:
Doordat de maatschappij in deze eeuw zo snel verandert, leven de ouderen en de jongeren weliswaar samen in dezelfde ruimte, maar niet in dezelfde tijd. Ze lopen door dezelfde straten, slapen onder hetzelfde dak, maar denken door de herinneringen die ze hebben in volkomen verschillende dimensies!.
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 ( einde)
Naar het einde van elk schooljaar hielden we een Fancy Fair!
Je kan het zien als de voorloper van de hedendaagse open deurdag! Iedere klas was te bezichtigen en onze jaarwerkjes en schriften lagen uitgespreid om te bewonderen of in te zien. Wij waren ook van de partij met ritmisch turnen . Vermits er geen turnzaal was, werden de lessen turnen altijd buiten gegeven met vooral grondturnen en marcheren. Daar waren we goed in en hadden we met veel legertroepen kunnen concurreren!
We hebben uren gemarcheerd in rechte lijnen en met verzorgde hoeken en zelf in het figuren maken waren we getraind. Dus hoorde dat er met de fancy fair zeker bij. De discipline waarmee we onze ritmisch bewegingen op muziek uitvoerden , konden steeds op grote bijval rekenen bij de ouders. We hadden weken ervoor veel geoefend en waren zelf fier op onze prestatie. Bij de opvoering droegen we een witte bloes en donker blauw plooirokje! Het waren vooral de hoger klassen ( 4/5/ 6/7 en 8) die daaraan deelnamen. Een behoorlijk grote groep en dat maakte indruk, maar het was wel telkens een succesnummer. !!!!! Eerst werden de oefeningen klassikaal aangeleerd om daarna in groep tot een mooi geheel te breien.
Maar jullie willen niet weten hoe dikwijs we alles overdeden voor we erin slaagden om synchroon onze oefeningen te doen
! De fancy fair trok altijd veel volk en de zusters profiteerden ervan om zoveel mogelijk lotjes te verkopen. Daarmee kon je dan een prijs ophalen ergens aan een kraampje op de speelplaats. Er werden ook volksspelen gehouden waar de ouders aan deelnamen tegen een kleine vergoeding.
Zo werd de schoolkas gespekt om de werking van het volgende schooljaar optimaal te verzekeren. Het schoolfeest was de aangename afsluiter van het schooljaar maar de eigenlijke afsluiter was de proclamatie. Dat was het afroepen van de punten die iedereen had behaald met de toetsen en dat in dalende orde!!!! Voor de enen een moment de gloire voor anderen een pijnlijke bedoening. Elke laatste schooldag kwamen al de klassen bijeen in de grote feestzaal.
Dan werden de klassen éen na éen op het podium geroepen en werden de percenten afgeroepen van de eerste tot de laatste.! Als je in de zesde klas zat, werden je zenuwen wel heel erg op de proef gesteld en was het heel moeilijk om zo lang stil te zitten of aandachtig te blijven.
De spanning was altijd te snijden en er werd luidop meegemompeld: de eerste, de tweede de laatste!! Iedereen kreeg een leesboek als beloning.
De eerste van de klas kreeg zelfs twee boeken of meer! De laatste van de klas kreeg ook een boek maar dat was altijd minder mooi of dik. Ik heb altijd graag gelezen en was daarom steeds benieuwd naar mijn boek. Je kon er toen al de toekomstige ondernemers uithalen want er waren altijd enkelingen die op boekenruil uit waren als ze hun eigen boek niet mooi of geschikt vonden. Na de punten kwam dan nog eens een kaart voor goed gedrag en wellevendheid.!! Die kaart leidde dikwijls tot discussies of naijver tussen de klasgenoten want je kreeg dan een eremedaille opgespeld en daarmee pronken was een hele eer! Het schooljaar werd uiteindelijk afgesloten met een Onze Vader en een Weesgegroet en dat was het startsein voor een lange, deugddoende vakantie. We vergeleken natuurlijk nog snel even de punten of troostten hier en daar een zittenblijver of iemand die veel punten had verloren in vergelijking met de vorige keer! Maar iedereen stond al met éen been in de vakantie. Daarna mochten we naar huis, blij en vol verwachting wat ze thuis zouden zeggen of met een klein hartje of . onverschillig als studeren thuis niet zo hoog werd ingeschat! Sommigen spraken nog wel af om mekaar te zien maar overal klonk er.: "tot volgend schooljaar "....en wegwezen !
Zo was onze schooltijd voor zover ik het mij herinner. Klinkt het nu wat wereldvreemd? Als we alles plaatsen in de juiste tijd, dan moeten we toegeven dat onze ouders er toch wel voor gezorgd hebben dat we een goede opleiding en opvoeding hebben meegekregen! De accenten lagen toen wel meer bij overdracht van kennis en het bijbrengen van beleefdheid . De godsdienst was door alles verwerkt. Nu beweren we dat bepaalde volkeren geïndoctrineerd zijn .Maar waren wij dat toen ook niet? Opgroeien in een wereld van religieuzen en pastoors die het in elk dorp nog voor het zeggen hadden, is dat ook niet een erg bepalend leefmilieu? Dat er toen zaken gebeurden die nu niet meer denkbaar zijn daar kunnen we enkel nog om lachen en met een zekere nostalgie terugdenken aan de "tijd van toen"!!! Alles is nu zo anders maar zoveel beter...? Sommige dingen , goddank wel, voor de rest..... Daarvoor zou ik mijn kleinkinderen moeten horen praten over hun schooltijd, maar ik vrees dat het wishful thinking is, zo lang lopen de meesten van ons hier niet rond!!
Wat het middelbaar met zich meebracht , lezen jullie later wel eens. Het was ook een hele belevenis zeker de 6 jaren internaat!
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (13)
Welke rariteiten wij ook meemaakten, sommige zijn totaal uit mijn geheugen gewist terwijl andere erin gebrand staan. Zoals die keer toen ik met een rood kruis op mijn voorhoofd naar huis moest! Wat de aanleiding daarvoor was ,weet ik niet meer. Maar ik had wel gelogen in de klas!!!! Minstens vagevuur!!! Dat was regelrecht solliciteren naar straf!! Dus kreeg ik met rood krijt een groot kruis op mijn voorhoofd getekend. Toen we s middags naar huis gingen eten, op de warme dagen bleven we niet op school, moest dat kruis blijven staan en er ook nog opstaan als ik terug in de klas kwam. Ik heb dus een ganse dag rondgelopen met een rood kruis op mijn voorhoofd en iedereen wist wat dat betekende! Niemand die het toen waagde om het gezag van de non in twijfel te trekken ook mijn ouders niet! Het leek alsof ze een pact hadden afgesloten met de school. Nooit kregen wij gelijk, de zuster had het altijd juist voor!! Het was zelfs zo dat als we strafwerk meekregen naar huis we van ons pa nog evenveel regels bijkregen en die moesten dan door de zuster ondertekend worden. Zo wist die meteen dat er thuis niet gelachen werd met straf. Ooit heb ik eens meer dan vijftig regels extra straf geschreven zonder iets fout te doen! Mijn vriendinnetje moest 25 regels straf schrijven. Om haar te helpen schreef ik er twaalf en zij de rest. Wij waren toen nog zo naïef te denken dat dit nooit zou uitkomen. Toen de zuster ontdekte dat ik had meegeschreven , zei ze: Jij schrijft graag straf zeker? Doe er nog maar eens 25 regels bij!
Die moesten thuis ondertekend worden zoals bij elke gewone straf . Ons pa deed er naar gewoonte ook nog eens 25 regels bij 62 regels straf en ik had niets misdaan!!!! Van toen af aan heb ik nooit meer iemand geholpen bij het strafschrijven ..
En toch, geloof het of niet, ging ik graag naar school! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (12)
Nog een topmoment in onze lagere schooltijd was de voorbereiding op de Plechtige Communie.
Was de eerste communie een serieuze stap geweest dan was het nu zeker volle ernst. Voor velen uit de klas was dat de periode waarna over je toekomst werd beslist. Ofwel zou je verder studeren ofwel nog het zevende en achtste leerjaar uitzitten om dan uiteindelijk op je 14 jaar te gaan werken. Om je Plechtige Communie te mogen doen was kennis van de catechismus een must!. Ik zat in het zevende leerjaar toen ik werd klaargestoomd voor mijn Plechtige Communie. Hoewel ik al van het eerste leerjaar meeliep met een klas die een jaar ouder was, mocht ik in het zesde jaar mijn Communie niet doen met die groep omdat ik nog maar tien jaar was. Om dezelfde reden mocht ik ook nog niet door naar het middelbaar, vandaar dat ik in het zevende leerjaar belandde. Ik was dus de enige in dat jaar die moest klaargestoomd worden voor de grote dag en de zuster had er een erezaak van gemaakt dat ik, wat de examens van de catechismus betrof, bij de top van de Communikanten zou uitkomen. Inderdaad we hebben daar testen voor afgelegd en zelfs een diploma gekregen!. Elke dag tijdens de speeltijd, enkele weken voor die test, werd ik op het matje geroepen om de catechismusvragen in te oefenen. In die tijd kon ik mijn catechismus volledig uit het hoofd opzeggen zelfs vraag en antwoord na elkaar, wat mij uiteindelijk 100/100 opleverde tot grote trots van mijn titularis. Ikzelf wilde veeleer eindigen voor een jongen die ik toen heel boeiend vond. Wij hadden echter allebei 100/100 en mochten daarom naast elkaar gaan op de bewuste dag. Ik vermoed dat ik dat toen toffer vond dan hijzelf!
Toen ik jaren later op genecologisch onderzoek ging in een plaatselijk ziekenhuis , stond ik verbaasd toen die dokter mij vroeg: Ben jij N .?
Weet je nog dat we samen onze Plechtige Communie deden? Was dit de jongen van toen? Zijn naam was mij helemaal ontgaan!!
Die wist zijn moment wel te kiezen om mij daar nu aan te herinneren!! Maar het ijs was gebroken en we hebben er nog om gelachen ook ..
Die Plechtige Communie duurde twee dagen. De eerste dag was de belangrijkste.
De jongens in hun eerste pak met lange broek en wij in een mooi wit kleed. We leken wel jonge trouwpaartjes!!!!
Voor die gelegenheid kregen we een missaal, een misboek Daar stonden naast de missen ook allerhande gebeden in. De snede was mooi verguld en en bij sommigen stak dat misboek nog eens in een mooi lederen tasje. Die missaal moesten we in de linkerhand houden. Om het nog feestelijker te maken droegen we dat boekje in een mooi wit zakdoekje.. In de rechterhand hielden we onze doopkaars vast!! Voor sommige ouders was het een hele opgave om zon kaars en misboek te betalen. Aan de grootte en dikte van de kaars kon je zien wie er warmpjes bijzat en wie niet! Vanaf de school gingen we dan in twee rijen, jongens naast de meisjes (!!) naar de kerk.
Daar zaten we dan volgens grootte helemaal vooraan.
Achter ons was er plaats voorzien voor onze ouders. Ook zij hadden hun beste kleren aan wat erop wees dat die gebeurtenis toch wel belangrijk was.
Na de mis gingen we naar huis of op familiebezoek om ons te tonen.
Dan kregen we meestal een cent toegestopt en de ouders een borrel!! Wij gaven dan trots ons pakje communieprentjes af en daaruit mochten de schenkers er eentje uitkiezen! In de namiddag moesten we dan nog eens naar de kerk komen voor het lof. De volgende dag waren we weer in de kerk verwacht. De jongens droegen meestal dezelfde kleren. De meisjes waren nu niet meer in het wit . Het zal voor de meesten onder ons dan ook het eerste "ensemble" of iets in die aard geweest zijn dat we aanhadden. We waren toen heel ernstig met de dingen bezig want twee dagen in de belangstelling staan, dat was een heel gebeuren in die tijd. Voor sommigen zal die missaal maar zelden meer boven gekomen zijn. In mijn geval heb ik hem nog veel jaren gebruikt in de 6 jaar internaat die ik daarna liep. Onlangs vond ik dat misboek terug. Het bracht veel vergeten herinneringen boven en stak nog vol prentjes van in die tijd. Nostalgie!! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (11)
De speelplaats speelde ook een belangrijke rol in ons schoolleven. De schoolreizen waren steeds de topper van het jaar. In die tijd gingen we meestal naar de zee of de dierentuin of naar de Vlaamse Ardennen. Moeder Cisca, een speeltuin ergens aan de kust denk ik, was er ook heel dikwijls bij. Dagen voor de reis werd op de speelplaats geoefend hoe we in de bussen moesten plaats nemen.
Met zon grote schoolpopulatie was dat inderdaad niet eenvoudig! We stonden per graad verdeeld want de jongeren hadden een andere bestemming dan de "groten!!
De grote speelplaats was soms nog te klein om al die grote klassen op te stellen. Je mocht iemand uitkiezen om naast te zitten en dan werden de zetels aangeduid en zo moesten we dan per bus gaan staan!!! Bleek achteraf heel effectief te zijn want op de dag zelf verliep alles vlekkeloos snel!
Op diezelfde speelplaats stonden ook een 4tal grote notenbomen. Kans om noten te rapen, hadden wij bijna niet. Daarom was het s morgens in de notentijd een gedrum voor de schoolpoort om als eerste de speelplaats op te stormen. De zusters zaten dan meestal nog in de kapel of te eten en hadden nog geen kans gezien om noten te rapen Heerlijk was dat als je dan zo je zakken kon vullen. Het was ook op de speelplaats dat we giechelend vertelden over de eerste schuchtere contacten met het andere geslacht. Het was een stille overeenkomst tussen de schoolgangers dat de kant van het klooster voor de kleintjes was en de kant van de scheidingsmuur met de jongensschool voor de groten. Het was opvallend dat er langs die kant altijd meer bewaking was! Er werd al eens op weg naar school stiekem afgesproken met éen of andere jongen om een bal over de muur te schoppen. Dan zou hij die komen ophalen! Meestal stonden we hem dan al vol ongeduld op te wachten. Om wat te doen? Gewoon de gedachte dat er een jongen op "onze" speelplaats was, zorgde voor de nodige opwinding!!
Over die scheidingsmuur hebben we ook veel briefjes gegooid naar de andere kant en vice versa. Het was wel de bedoeling die eerder te onderscheppen dan de bewaakster die ons met haviksogen volgde. Eén enkele keer kwam het briefje toch in " verkeerde handen en dan gingen de poppen aan het dansen!! We werden resoluut naar de andere kant van de speelplaats gestuurd en kregen , éenmaal terug in de klas, een donderpreek te verwerken!! Jongens waren taboe en ermee omgang kon tot grote zonden leiden!! Voorlichting in die tijd was, zoals ik eerder al schreef, ver zoek!
Maar er werd ook uitbundig gespeeld op die speelplaats. Hinkelen, knikkeren, met de bal spelen, hoepelen, met de diabalo spelen of in een kring rondeliedjes zingen. We waren heel inventief. De spelen waren ook periode gebonden.Wat de keuze bepaalde weet ik niet meer In de winter maakten we lange glijbanen, die waren dan een groot succes en het was éen van de weinige keren dat vele klassen mochten samenspelen. Normaal moesten we met onze eigen klasgenootjes spelen!
Soms ronselden we al zingend in een lange sliert speelmaatjes voor éen of ander spel. We zongen dan "wie doet er mee, wie doet er mee? Als we uiteindelijk een grote groep bijeen hadden, was de speeltijd meestal voorbij!! Tegen de muur van het schoolgebouw hing een grote ijzeren bel. Door daar eens flink aan te trekken werd het eindsignaal van de speeltijd gegeven. Het was dezelfde bel die 's middags of 's avonds het einde van de lessen aangaf . Ik meen me te herinneren dat er zelfs éen enkele keer belletrek gedaan werd !! Het was een jongen van de jongensschool die stiekem zijn school verlaten had en bij ons was binnengeglipt!!!. Het is nooit uitgekomen maar wij wisten het wel omdat het de broer van een klasgenootje was!! De commotie die daardoor ontstaan was ...... Dagenlang is men proberen te achterhalen wie "dat" had gedurfd!!! Het kwam niet in de gedachte van de zusters dat het "éen van daarnaast" kon geweest zijn!!! Maar laat me terugkomen op het eindsignaal van de speeltijd. Na het luiden van de bel haastten wij ons dan naar onze respectievelijke rijen. Voor iedere rij stond de klastitularis ons streng aan te kijken. Op het tweede belgeluid moesten wij zwijgen. Er werd pas naar de klassen gegaan als het muisstil was. Het gebeurde meer dan eens dat we langs de trap moesten blijven staan en de andere rangen ons voorbijstaken omdat de éen of andere " "kletsemie" het gewaagd had om te praten. Je moet nu eens proberen om een groep van zon 30 leerlingen in stilte naar hun klas te laten gaan!!!!
Ergens in een hoek van de speelplaats was een remise! Zo noemden we de fietsenstalling met afdak!
Toen werden de schoolkinderen nog niet met de auto opgehaald. Als ik er nu aan terugdenk dan verliep dat fietsengedoe eigenlijk altijd heel behoorlijk. Er was nooit een rush naar de uitgang. We werden per klas afgeroepen om zo naar de straat te fietsen, zusjes mochten wel samen vertrekken. De fietsers moesten altijd wachten tot de voetgangers weg waren. Zo voorkwam men ongelukken,denk ik.
( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (10)
Maar we dweepten niet met iedereen!!. Wat in het vijfde leerjaar gebeurde staat voor altijd in mijn geheugen gegrift! Ik was nogal een babbelmie in de klas en heb tot mijn schade en schande ondervonden dat dit niet werd geduld. Bij het begin van het 5e schooljaar vond Zuster Marie Benigna er niets beter op dan een lange, rode, kartonnen tong te introduceren in de klas!! Dat ding hing daar maar onheilspellend te staren naar ons ergens vooraan naast het bord.
De bedoeling ervan werd mij helaas nogal snel duidelijk.!
Tot nog toe had ik al een paar keer letterlijk met mijn hoofd in mijn lessenaar gezeten omdat ik bij het uithalen van schoolgerief achter de klep gepraat had!!. Gelukkig was ik niet de enige die dit lot onderging!! " Blijf zo maar zitten" , zei de non en terwijl iedereen rustig verder werkte, zaten we ons daar maar belachelijk te maken met het hoofd "in" de lessenaar!! Maar het kon nog erger......in die tijd werd geen uitleg gevraagd.!! Ik had weer eens teveel gepraat, verder was ik meestal een voorbeeldige leerlinge! Toen de speeltijd eraan kwam, kreeg ik die rode, kartonnen tong rond de nek gehangen en moest ik daar tijdens het speelkwartier op de speelplaats mee rondlopen, tot groot jolijt van iedereen
Maar het ergste was dat ik ook nog eens mijn tong moest vasthouden en zo niets kon zeggen!! Misschien is het een troost dat ik niet de enige ben geweest die met dat ding heeft rondgelopen maar toch..... Ik voel mij nu nog steeds vernederd! Of dat mij het babbelen heeft afgeleerd?
Helaas niet!
Maar ik heb nooit meer een rode tong aangebonden gekregen. Van die dag af leerde ik liploos te spreken!!
( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 (9)
Maar laten we terugkomen naar plezante gebeutenissen : onze schoolfeesten! Dat was jaarlijks een hele gebeurtenis. Wekenlang oefende elke klas en in de laatste week voor het feest werd er elke namiddag repetitie gehouden. Wat mij hier vooral is bijgebleven, is de muzikale uitvoering van het gedicht Het mezennestje van G. Gezelle. Op het toneel was een wulgentronk van blokken gemaakt en daarop stonden wij dan, de 15 meesjes!!
De laatste generale repetitie werd steevast met de gelegenheidskleren gespeeld. In ons geval werden de vleugels aan de schouders vastgespeld. Bij mij was dat wel erg letterlijk gebeurd en toe ik het zei , was de zuster te druk bezig om er aandacht aan te geven. Ik heb dan maar een flink stuk van de namiddag met tranen in de oogjes meesje gespeeld want bij het vliegen deden die vleugels wel heel erg pijn.
In het laatste jaar lagere school was het de gewoonte een langer toneelstuk te spelen.
Wij speelden toen als afsluiter De verjongingskuur van Dokter Djoetiful !!
Ik speelde toen die bewuste dokter! Jammer genoeg bleef maar éen zin van gans het stuk hangen en dat was mijn openingszin: All right, all right wat ik zelfverzekerd als alriecht uitsprak! Mijn oudere zus, die toen al Engels studeerde, probeerde tevergeefs om mij de juiste uitspraak bij te brengen! Maar mijn klastitularis, zuster Marie Angela, sprak het anders uit en die wist het wel beter zeker!!!!! Zuster Marie Angela was éen van de meest geliefde onder de nonnen. Ze was mooi, dat kan ook bij een non, jong , kon prachtig zingen en speelde heel vaak met ons mee op de speelplaats. Wij dweepten allemaal met haar!
Datzelfde jaar dansten wij ook de negerdans!!
Dat zal wel gepast hebben bij de "missiegedachte" die toen ook volop warm gehouden werd. Ik heb veel avonden deur -aan deurverkoop gedaan van "lotjes " ten voordele van de " arme negertjes"!! Zonder van het zilverpapier te spreken dat we spaarden telkens we een reep chocolade aten!. Wat daarmee gedaan werd weet ik niet . Mijn grootouders hadden een kruidenierszaak en ik weet nog dat er op de toonbank een negertje stond dat met zijn hoofdje " dank u " knikte telkens je een cent in zijn buikje gooide. Dat geld mocht ik elk jaar tijdens de missieweek meebrengen naar school. En of ik dan fier was!!!! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (8)
Die Eerste communie!! Een mijlpaal in ons kinderleven.
We waren zes en begrepen enkel dat we nu een grote stap zouden zetten. We zouden voor het eerst " het lichaam van Christus ontvangen. Dat moet je vandaag eens met die woorden aan de huidige jeugd proberen te verkopen!!. Gegarandeerd volgt er eerst een voorlichtingsvraag!! Bij die communie kwam er heel wat voorbereiding aan te pas. We hebben nogal wat geoefend opdat alles vlot zou verlopen.
Het is toen dat we voor de eerste keer leerden hoe we moesten biechten!
Daarvoor ging onze klastitularis op haar trede de rol spelen van meneer pastoor! Wij werden dan geleerd wat de volgorde van de handelingen was. Daar viel het biechten nog behoorlijk mee. Het was zelfs plezant zo iedereen aan de beurt te zien. Maar de realiteit viel behoorlijk tegen!! Het feit al dat je in zon donker hokje terecht kwam, ontnam je alle moed. Je zat daar geknield te wachten tot het luikje aan jouw kant openging. Door de gaatjes zag je vaag de priester zitten. Je begon met een kruisteken en daarna je geoefend lijntje en je zonden natuurlijk. Al naar gelang kreeg je dan een korte of lange preek die eindigde met je penitentie en moest je de akte van berouw opzeggen.! Het was altijd een opluchting als je al zo ver was.. Dat intussen de pastoor in het latijn bezig was, maakte het allemaal nog mysterieuzer!
Met een : Ga , je zonden zijn je vergeven en een zegen voelde je je stukken lichter. Oef dat was ook weer voor een maand achter de rug!!
Wij waren natuurlijk ook erg bezig met ons "Communiekleed. Ik vind dat ons ouders wel een serieuze inspanning deden om ons er zo devoot mogelijk te laten uitzien!
Het enige moeilijke aan dat hele gebeuren was dat je moest nuchter zijn om " ter communie te gaan!! Dat betekende dat je 12 uur voor het zover was niets meer mocht eten of drinken. Een glaasje water mocht nog maar daar bleef het bij! Als je dus 's morgens naar de mis ging en " ter communie" dan betekende dat , hoe de weersomstandigheden ook waren, je erdoor moest zonder iets te eten.
Kauwen op de Heilige Hostie was uit den boze!!! Het was daarom een hele kunst om dat broodje door te slikken. Het bleef gegarandeer aan je gehemelte plakken en omdat je er met je vingers niet mocht aankomen, dat was een zonde, zaten we dan maar te draaien met onze tong om dat ding los te krijgen terwijl we ons in feite hadden moeten concentreren op het feit dat Jezus nu bij ons was ...
De klapper zal ons ook wel uit de miserie geholpen hebben zeker als we teveel zaten te trekkebekken!!
Maar de klapper was niet het enige didactisch materiaal dat werd gebruikt in de lagere school.
Nog erger dan de klapper was de lange liniaal waarmee de zusters door de klas liepen! De breilessen waren daardoor voor mij een echte nachtmerrie! Omdat we ijzeren breinaalden gebruikten en ons handjes zweetten van de inspanning, roestten die van mij elk jaar.! Sokken breien was een hele opgave zeker met al dat minderen of meerderen. Dat was meestal een regelrechte ramp. Niet alleen kreeg ik na een paar naalden mijn werk noch vooruit noch achteruit, zo hard was het aangespannen, maar tot overmaat van ramp kon ik mijn duim niet laten liggen op de priem!!. Dus kreeg ik gegarandeerd iedere les met die fameuse liniaal op de vingers telkens mijn duim omhoog ging. Ik kan je verzekeren dat er niet gekeken werd op een klop minder of meer! Ik haatte breien en was echt niet de enige in de klas!!!!! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (7)
Ik zie ons nog staan in het derde leerjaar, braafjes naast onze lessenaars, armen stijf naast het lijf en het gedichtje van Het gelapte voorschootje maar blijven herhalen tot iedereen het beet had. Pas dan werden de gebaren erbij geleerd! Dat trieste, melige verhaal werd ons voorgezegd door de zuster en op zon overtuigde manier dat we er bijna de tranen van in de ogen kregen. Wij probeerden haar emoties te volgen en waren ervan overtuigd dat " wat Fiene deed ", inderdaad een grove fout was!
We hebben het ook in die overtuiging op het schoolfeest voorgedragen.
Misschien ken jij het versje ook ?
Het staat nog steeds ergens opgeslagen op mijn geheugenschijf. Even downloaden.!!
Liesje stond te wenen als een Magdaleen, Op de hoek der speelplaats , droevig gans alleen. Doch de meesteresse had het ras gezien. En ze vroeg aan Liesje: Zijt ge ziek misschien? Liesje kon niet spreken want ze snikte luid. " Liesje", sprak de de juffrouw, Spreek eens t hartje uit! Zuchtend zei het meisje: " Fiene lacht met mij , omdat onze moeder hier een lap op lei. En ze toonde t schortje. t Was zo fijn geflikt, t lapke als gestikt en zo rein gewassen!
Vele tranen vloten wijl het kind nog zei: Moeder naaide t gisteren en ze zegde mij
k kan geen nieuwe kopen altijd toe mijn meid, want ge weet het ook wel dat ge vijven zijt en dat onze vader daar is bij de Heer, en uit moeders ogen vielen tranen neer.
Gans ontroerd in t harte nam de juffrouw Liesje in haar armen lijk een moeder kan. Al de kinderen hadden zich in t rond geschaard ook de stoute Fiene , die stond vervaard! Kinderen sprak de juffrouw, wat zo bout en stout Fiene heeft bedreven is een grove fout. Heeft het kleed een scheure of is t zwart onrein, das een schand voorzeker dan een mag niet zijn. Maar een lap die moeders liefde en zorgen toont, t is een ereteken nooit zoiets gehoor! Fiene had begrepen en ze vroeg pardon, Liesje gaf een handje , t spelen herbegon
Het was meestal zo dat onze gedichtjes een wijze les inhielden Met een vermanende vinger of een " klapper" werd ons dat duidelijk gemaakt.
Die klapper, daar wil ik het ook even over hebben! Dat waren twee plankjes uit mooi vernist hout die met twee scharnieren samengehouden werden en waarmee bevelen klappend benadrukt werden Als je niet aandachtig volgde, werd je met de klapper naast je oren wakker geklapt!. Elke week kwam Mijnheer Pastoor langs en dat was blijkbaar een heel belangrijk moment! Dan moesten we allemaal heel recht naast de bankjes staan en op het teken van de klapper heel beleefd: "Dag Eerwaarde heer Pastoor zeggen.!!!
Die fameuse klapper was er ook toen we onze Eerste Communie deden Eerst moest wij in een rij naar voor in de kerk gaan . De klapper leidde ons naar de juiste plaats. Dan moesten we netjes naast elkaar voor de communiebank staan. Op het eerste klappen knielden we, op de tweede klap gingen we op de bank zitten. Het derde teken was er om het witte kleed dat toen nog over de communiebank lag onder de kin te duwen .. Gelukkig mochten we onze tong uitsteken als de Pastoor bij ons kwam. Stel je voor dat die klapper ons ook nog eens met uitgestoken tong had laten zitten tot het onze beurt was . ( wordt vervolg)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (6)
Ik zei al dat ons geheugen flink geoefend werd op die school, hier nog een voorbeeld. Als de toetsen naderden, werd meestal van de lesuren handwerk gebruik gemaakt on de tafels van vermenigvuldiging nog eens extra te oefenen. Dat ging dan klassikaal op een halfzangerig toontje zo van : 1x1=1, 2x1=2, 3x1=3 ..
Meestal lagen de decibels hoog tot en met de tafel van 5. Daarna haakten velen af en waren er enkel nog de moedigendie volhielden. Aardrijkskunde werd er ook op die manier ingedramd. We kenden de loop van alle Belgische rivieren zonder fouten. Hoe ging het ook weer? De Schelde ontspringt in Frankrijk , komt in België en bespoelt Antoing, Doornik, Oudenaarde, Gent ..enz
Eigen aan mijn school was vooral het jaarlijkse schoolfeest waar elke klas optrad met ofwel een toneeltje, dans, liedje of versje. Al heel vroeg werd ik op de Bühne gezet. Toen bleek dat ik nogal wat kon zingen, werd ik samen met een klasgenootje in het tweede leerjaar klaargestoomd om op het feest een liedje te zingen. Het ging over de tweeling Marietje en Sofietje Eens kijken of het nog lukt!
Marietje en Sofietje, twee zustertjes tegaar
En waar men ziet Marietje is ook Sofietje daar. En waar men ook Sofietje ziet, Marietje is zoverre niet. Gelijk waar men ons samen zag, we schieten in een lach!
Marie hahahahahaa
Sofie hahahaha
Der is op aarde niets gewis dat zo plezierig is.
Des avonds in de keuken daar maken wij veel pret. Maar moeder zegt nu bidden en samen dan naar bed. Doch voor we s avonds slapen gaan dan blijven we wat op t trapje staan. Want bij het einde van de dag we schieten in de lach!
Marie hahahahaaa
Sofie hahaha
Der is op aarde niets gewis wat zo plezierig is.
Het applaus dat volgde na ons optreden en het bis geroep, begrepen we niet zo goed, tot grote hilariteit van de toeschouwers. We bleven maar buigen! Maar het smaakte naar meer! Toen ik in de volgende jaren ook nog mocht optreden met Boerke Naas en met De Wilgen ,was ik er zonder schroom klaar voor!
Maar ook het klassikaal optreden werd gestimuleerd. ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (5)
"Verstervingen ", dat was nog zoiets waarover ik het toch even wil hebben. Het was in het vierde leerjaar bij Zuster Madeleine!!
Gedurende de Vastenperiode werd uiteraard niet gesnoept. Alles werd opgespaard tot Paaszaterdag.
We konden wel altijd snoep, dat we toch op de een of ander manier in handen kregen, kwijt op school. Daar stond een grote doos en iedereen bracht wel eens iets mee om erin te stoppen. Op zekere dag had ik borddienst. Dat was een hele eer want je mocht dan nablijven bij de zuster om het bord schoon te maken en de bordvegers uit te kloppen, attributen waar je normaal niet aankwam. Dat was een privilege van de zuster. Ik kwam juist terug van het uikloppen van de vegers toen ik Zuster Madeleine stiekem in de snoependoos zag graaien en iets in haar mond steken. Wat een grote zonde!!
Ik stond versteld dat zoiets gebeurde en dan nog door een non!! En wij maar vasten! Van toen af aan heb ik nooit nog snoep meegebracht om in de doos te stoppen. Ik bewaarde het liever thuis tot na de vasten. Zou Zuster Madeleine dat ooit gebiecht hebben??? Die Zuster Madeleine was niet alleen een snoepster . In die tijd bestond de mogelijkheid nog niet om op school te eten. Je kon wel je boterhammen of eten meebrengen. Omdat wij ver van school woonden, brachten wij ons eten mee in een gamel. Dat is een eetketeltje waarin alles kan worden opgewarmd. De eetketeltjes werden s middags afgegeven en allen samen op een grote stoof gezet in een geïmproviseerde refter. Terwijl we soep aten, want die kon je wel krijgen op school, warmde ons eten op.
Zuster Madeleine die de " surveillance" deed zoals ze dat toen zo chique zegden, profiteerde ervan om van elk keteltje even te proeven en dat met dezelfde lepel!!!!!!!! En wij maar lijdzaam toezien. Soms vond ze het ene wel lekkerder dan het andere en proefde ze zelfs twee keer . Je moest dat op de dag van vandaag eens proberen!
Genoeg over zuster Madeleine , ze zal ook wel haar goede kanten gehad hebben zeker? ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 (4)
Voorlichting krijgen in de lagere school was toen nog niet in. Ik kreeg ze wel op een heel speciale manier!. Het was in het zesde leerjaar. Ik was tien en een jaar jonger dan mijn klasgenoten.
Die hadden al langer gezien dat mijn ma zwanger was maar ik had er nog geen erg in. Tot ik er op een dag op gewezen werd.
Ik kon het niet geloven en ging verontwaardigd naar huis. Mijn ma was aan het werken, ze was kapster, dus trok ik naar mijn grootmoeder. Die had juist haar maandelijks kaartrondje met vrienden. Dat weerhield me er niet van om de grote vraag in de ring te gooien: " Is het waar dat er een kindje in mamas buik zit? Jongens, een donderslag bij heldere hemel!
Mijn grootmoeder keek me heel kwaad aan en zei: Ga dat maar direct biechten aan "meneer de pastoor", zoiets durven zeggen! En daar ging mijn voorlichting! Met hangende pootjes en rode kaakjes ging ik naar buiten. Ergens was ik toch nog aan het twijfelen want ik bleef nog even luisteren aan de deur. Ze zeggen altijd dat je niets goeds hoort als je luistervinkt. In mijn geval was het een goede zaak want ik hoorde mijn grootmoeder zeggen: Waarmee ze de dag van vandaag al zo jong afkomen!
Wat er verder nog gezegd werd, weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik niet " ter biechte ging.
Nu vraag ik me wel af wat "meneer de pastoor" indertijd op mijn bekentenis zou gezegd hebben.!! Ik vermoed dat het een manier was om de verantwoordelijkheid van " het voorlichten van zich af te schuiven? Ons ma is er ook nooit op teruggekomen ook niet toen ze een paar maanden later beviel van mijn jongste zus!! Toen ik dan op mijn twaalfde voor het eerst menstrueerde, werd opnieuw de kans op voorlichten verspeeld. In mijn ontreddering, na wat ik zag, ging ik weer eens naar mijn grootmoeder omdat ons ma bezig was. Ik kreeg een stoffen maandverband in de handen geduwd en een elastieken band om rond de lenden te dragen. Daaraan hingen twee knopen en daar moest ik mijn verband aan vastmaken. De enige verklaring was: " Nu ben je een groot meisje en is het gedaan om met de jongens te spelen. Lap, waaraan had ik die straf verdiend, want tot nog toe trok ik graag en veel op met de buurjongens.
Hiermee wil ik maar zeggen dat seks en alles wat er bij hoort bij ons " taboe was. Van mijn vriendinnetjes werd ik ook niet veel wijzer. Iedereen had wel een uitleg. Van de enen kwamen de kindjes uit de kolen . Wat ik maar raar vond want elk jaar werden alle kolen van het veld gehaald. Er zou dan toch een periode zonder kindjes moeten zijn!!! Anderen zeiden dat schepen met een bepaalde vlag kindjes meebrachten. Ik weet niet meer precies welke vlag bij welke sekse hoorde!! Enkelingen deden heel geheimzinnig en vertelden ons het grote geheim. De kindjes komen uit de buik van de mama!! Ik bespaar jullie onze fantasieën hoe dat kind daarin kwam..Ik verklap alleen dat " kussen " er toen wel éen van was!!
Wanneer ik dan eindelijk de juiste versie hoorde?? Ergens in een biologieles in het middelbaar. Tot zolang konden we enkel aan onze nieuwsgierigheid voldoen in de lessen geschiedenis en dan bij de Grieken en de Romeinen. De beelden van de goden lieten niets aan de verbeelding over en het tempo waarmee we de bladen van ons boek moesten omgedraaid als we zover kwamen, sprak boekdelen.
We hebben wat afgegiecheld en geloerd bij die mooie figuren, met dank aan de Grieken en Romeinen!
( wordt vervolgd)
)
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}