Vandaag een rotdag gehad. Het begon al met een rottelefoon die veel van mijn " kalmte" eiste. Gelukkig kon ik even mijn frustratie afreageren in de turnles. Heb geprobeerd om Pazke even zo " zot " te krijgen om ook elke maandag haar arme body te pijnigen... Nu maar afwachten of ze mij daarin blijft volgen??? Daarna zijn we naar ma geweest. Onderweg kregen we al een telefoontje van de zoon die bij haar even langsging met het bericht: " Ma je zal het moeilijk hebben om mémé op te peppen want ze heeft een moeilijke dag en veel pijn"!! Hij was al langsgeweest bij de verpleging om iets exta's tegen de pijn te vragen. Ze komen dan steeds af met :" Maar E. je moet geen pijn hebben , je moet het zeggen en we geven je iets." Ons ma haar antwoord was, "dan moet ik om de 5 minuten bellen want alles doet pijn en die pijnscheuten zijn niet te houden".... Inderdaad haar moraal was op een heel laag pitje en door de extra pijnstiller was ze weer heel versuft en apatisch. Ik ben nog maar eens bij haar behandelende arts geweest hoewel ik gezegd had dat niet meer te doen... Hij gaf toe dat ze snel achteruit gaat en veel pijn heeft en .. dat ze overwegen om een Morfinepomp te plaatsen. We willen niet dat je ma voor de laatste levendagen pijn heeft!! "Waarop wachten jullie dan"? vroeg ik!!! Geef haar dan in " Godsnaam" zo'n pomp, smeekte ik bijna. Nu de familie moest het goed vinden want de kans bestaat dat ma er nog meer versuft bijligt en het contact nog minder wordt. Alsof iemand van ons maar éen bezwaar zal hebben tegen het plaatsten van zo'n pomp, als haar pijn maar weg is!! So what dokter?? Alsof het contact nu zo denderend is als je je moeder horen klagen over pijn en dan weet dat haar uitgeputte lichaam het niet meer aan kan en dat ze het einde voelt naderen en dan begint te wenen.. Die arme schat probeert mij dan ook nog te troosten door te zeggen: " Je moet niet wenen , ik zal mijn best doen om het zo lang mogelijk vol te houden"...Voor wie ma??? Het werd mij ook even allemaal teveel. De arts zei dat het wellicht nog een kwestie van 1 à 2 weken is. Maar ze hebben nog eens gezegd dat het einde in het zicht was en 2 maanden later is ma er nog. Aan de ene kant hoop ik voor ma dat ze het nu juist voor hebben maar aan de andere kant begint het heel duidelijk te worden dat het stilaan de laatste keer is dat ik haar heb kunnen vasthouden en dat ze ons zal verlaten en daar .. kan ik momenteel nog niet aandenken. Dat afscheid nemen heeft nu al zo lang aangesleept dat het stilaan een strohalm geworden is waar ik mij zo stevig aan vasthoud. Die laatste weken met ma waren zo intens en beheersen zo onze leefwereld. Wij leven als het ware in een cocon die bestaat uit thuis, de baan en het ziekenhuis en weer de baan en thuis enz enz. Er is voor niets anders meer ruimte en straks valt dat allemaal weg.... We moeten haar loslaten maar ik weet nu al dat het zo verdomd moeilijk zal zijn...Lieve mensen als jullie nog een gezonde ma hebben , koester haar dan en durf haar eens goed vast te nemen want eens zal je die innige knuffel zo missen... Het worden nog lange , moeilijke dagen en nachten maar stilaan is de maat langs alle kanten vol...
Wat is een herfst zonder waaiwinden die bezit nemen van je tuin en doen buigen wat niet knakt? Wat is een herfst zonder chrysanten en de weemoed die bezit van je neemt? Wat is de herfst zonder rijpe zaaddozen die openbarsten en hun zaden aan de wind geven of zomaar rondstrooien letterlijk op goed vallen uit? Wat is de herfst zonder dat de voorzienigheid van in voormenselijke tijden dieren en vogels van vitamines voorzag om ze te harden tegen de ongemakken van de winter? Dat geldt ook voor ons mensen zeker? Vandaar mijn vraag wat is de herfst zonder rozenbottels?
Ze hangen vaak in trossen met veel tegelijk of staan op stevige stengels, alleen, knalrood te wezen.
Kijk, hier zijn we, lijken ze te zeggen. We zijn rijk aan al het goede dat een plant of een vrucht kan geven. We zitten vol met vitamine C en met sporen van stoffen waarvan jullie met al jullie wetenschap nog geen benul hebben!! We houden jullie gezond tot de krokussen weer hun kelken openen en je verzekeren dat de bomen weer in blad zullen komen om schaduw te geven als de zomer heet wordt!!
Rozenbottels vallen op en zijn uitnodigend maar toch is hun vruchtvlees dun en licht zurig en tamelijk smakeloos. Nochtans zijn ze samen met die andere oude inheemse vrucht, de mispel een rijke bron aan vitamine C . Je kan er gelei uit maken of ze drogen om ze dan in kruidenzakjes te bewaren om thee van te trekken, een glaasje pure gezondheid! Weten jullie dat éen lepel rozenbottel marmelade een uitstekende bescherming biedt tegen verkoudheden en allerhande winterkwaaltjes? Daarom ga ik nu, na een heel drukke dag, lekker relaxen bij een heerlijk kopje rozenbottel voor ik ga slapen en dan maar hopen dat het ook werkt voor een goede nachtrust!!
PS. Zegt men niet "scherven brengen geluk" ?? Hewel vandaag heb ik ervoor gezorgd dat er veel geluk in mijn richting komt.!!??? Ik heb zomaar in éen keer 3 champagneglazen laten vallen terwijl ik alles klaar zette om een glaasje schuimwijn te drinken op de zoon zijn verjaardag, want heel de bende kwam eten!!. Ik had er van ma, nog voor ze opgenomen was, 6 extra gekregen omdat wij hier met een grote bende zijn als we allemaal samen zijn en .. daarvan zijn er nu drie kapot. Het feit dat ze van ma kwamen doet mij wat, verdorie toch!!
Gelezen in " Jet" een weekblad dat gratis aan huis geleverd wordt. Ik geef hier een ingekort versie. Bezorgt de gedachte aan de lange, sombere weken die het komend seizoen in petto heeft je kippenvel? Toch moet die periode geen martelgang worden als je volgende tips volgt.
Vitaminenkuur Wil je je wapenen tegen winterkwaaltjes, dan eet je best veel groenten, fruit en zuivel.Eventueel wat extra vitaminen nemen is ook prima. Maar even belangrijk is voldoende rust. Eens een weekendje " vrij" inlassen , doet blijkbaar ook wonderen; geen pc aan en al je " to do's" op delete!!Waarom niet languit naar je favoriete cd luisteren of gewoonweg een boek lezen dat je al zo lang wil lezen?? Je voelt je zo een ander mens
Verwen je lichaam Elke seizoen heeft je lichaam wat tijd nodig om zich aan te passen aan de nieuwe weersomstandigheden. Verwen je huid met voldende en vochtinbrengende crèmes, bescherm je gelaat tegen koude dagen en geniet van een relaxerend bad.
Buitenlucht Gebrek aan daglicht maakt ons futloos en neerslachtig daarom is het goed elke dag even in de buitenlucht te komen, zelfs een plensbui of ontstuimige herfstwind kan deugd doen!
Knusse kamer Maak je interieur gezellig door hier en daar wat " winterse " accenten te leggen. En vanzelfsprekend hoort daar ook kaarslicht bij om het plaatje compleet te maken en geniet dan van echte herftssnacks zoals noten, druiven, mandarijntjes, noten .... lekker gezond.
We weten dus wat we moeten doen in de komende weken als we er de tijd toe hebben!!
Ik heb altijd een zwak gehad voor de poëzie in de songs van JB meer dan voor zijn muziek. De teksten bij de muziek zijn voor Brel dan ook veel belangrijker dan de muziek zelf. Met zijn songs wil hij iets vertellen, een boodschap brengen. Daarvoor gebruikte Brel ook zijn eigen ervaringen en dromen Systematisch duiken drie themas in zijn teksten op: hij spuugt zijn gal over de hypocriete burgerlijke moraal die hij uit zijn jeugd kende (Les Flamandes), hij vertelt hoe de liefde meer pijn dan goed doet (Ne me quitte pas) of hij bezingt de dood. Vandaag beluister ik zeker de CD die ik hier liggen heb want..
Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat Jacques Brel overleed. Ter gelegenheid daarvan vindt in Brussel een tentoonstelling plaats bij Editions Jacques Brel. Bovendien worden de twee films die Brel regisseerde samen met een nieuwe documentaire voor het eerst op dvd uitgebracht. Jacques Brel stierf op 9 oktober 1978 in Parijs aan longkanker. De geboren Brusselaar zong toen al ruim tien jaar niet meer. In 1967 was hij daar mee gestopt om zich toe te leggen op zijn andere passies, film en reizen. Jacques Brel leefde tegen honderd per uur. Ook op het podium gaf hij zich volledig en slingerde hij met een tomeloze gedrevenheid zijn chansons de zaal in.
Jacques Brel zong graag over zijn geliefde Vlaanderen, ook over de minder fraaie kantjes. In "Les Flamandes" trok hij van leer tegen de burgerlijke moraal én de Vlaamse vrouwen. "Les flamandes" veroorzaakte heel wat heibel in Vlaanderen. Maar volgens Brel was er niks beledigends aan dat nummer. Het hectische, vermoeiende leven van Brel en jaren van intens roken en drinken, eisten echter zijn tol. Zijn gezondheid ging fel achteruit. En bang om zijn artistieke scherpte te verliezen, gaf Jacques Brel op 16 mei 1967 dan ook zijn laatste concert.
Vandaag is het Werelddag van verzet tegen armoede.
Op 22 december 1992 riep de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, 17 oktober uit tot Internationale dag voor de uitroeiing van armoede (VN resolutie). Staten en verenigingen werden hiermee opgeroepen armoede op de agenda te zetten en praktische stappen te ondernemen om armoede daadwerkelijk te bestrijden. Deze datum verwijst naar de samenkomst op het Mensenrechtenplein te Parijs op 17 oktober 1987, toen daar de Gedenksteen werd onthuld ter ere van alle slachtoffers van honger, uitsluiting en geweld. Wereldwijd komen op deze dag mensen samen om eraan te herinneren dat armoede een schending van de mensenrechten is. We kunnen ons afvragen of er in België wel armen zijn? Bekommeren zich niet genoeg sociale diensten en organisaties om hun lot? Is armoede geen marginaal probleem van een handjevol daklozen in de grote steden? Vragen die we ons kunnen stellen. In vergelijking met de rest van de wereld is armoede in België een eerder beperkt probleem. Gelukkig maar! Toch leven in ons land bijna anderhalf miljoen mensen in armoede of op de rand ervan. De Belgische cijfers liegen er niet om. In Vlaanderen is 10% van de bevolking arm of bestaansonzeker. In Wallonië 17% en in Brussel leeft zelfs éen op de vijf in armoede. Een kwart van de éenoudergezinnen stelt medische zorg uit om financiële redenen. Voedselbanken kregen vorig jaar 110.000 mensen over de vloer. Meer dan 130.000 gezinnen genieten een sociaal energietarief en 75.000 mensen staan op een wachtlijst voor en sociale woning. Ons land telt 17.000 daklozen. Die info vond ik in het Okra -magazine. Gezinnen in armoede ervaren dagelijks dat ze er niet bij horen. Armoede maakt dat die mensen zich soms letterlijk opsluiten in hun woning. Op eigen kracht uit die armoede geraken is soms heel moeilijk; soms wordt die armoede doorgegeven aan de volgende generatie.
Wat is het eisenpakket van vandaag? - Dat de vervangingsinkomens ten minste opgetrokken worden tot de armoedegrens. Wie uit de boot valt, moet ook over een inkomen kunnen beschikken waarmee het mogelijk is een waardig leven te leiden. - De minimuminkomens moeten omhoog en welvaartsvast worden gemaakt. Een eerste stap om de armoede daadwerkelijk te bestrijden.
Vandaag vanaf 10.00 u komen de verenigingen waar armen het woord nemen en alle sympathisanten samen op het Sint -Katelijnenplein in hartje Brussel. Er is een gevarieerd aanbod met muziek, theater, tentoonstellingen en infostands.
Okra ( Open, kristelijk, Respectvol en Actief) vraagt het volgende : "Kan je er niet bij zijn, hang dan een geknoopt laken uit je raam." (Dat las ik in hun magazine in het ziekenhuis bij ma.) Dat staat symbool voor jouw verzet tegen armoede. Zo geef je aan dat ontsnappen uit de armoede een zaak is van iedereen. Zo toon je de beleidsvoerders dat velen solidair zijn in de strijd tegen de armoede. Maar bovenal laat je de mensen in armoede weten dat ze niet alleen staan.
Het was vandaag weer eens een totale ramp op de baan. Vanmorgen 2u tot bij ma vanavond 2u55 om thuis te geraken.!!! Geen inspiratie noch goesting na zo'n dag dus hou ik me hier bij het plakken van een mailtje dat ik vandaag in mijn box vond. ( iemand wilde mij persé opbeuren !!!!!!)
Gedichtje voor de dames Maar ...de heren mogen meegenieten.stond erbij....
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek.
Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn vriend zei "het is misschien gek... maar jouw kop past niet meer bij je nek". Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden, De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zùlke prammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen.
Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel héél strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens " ga je lekker ouwe zak?". Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed! Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen.?.. Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit vanbinnen!
Ik heb er toch eens om gelachen, onszelf af en toe eens wat relativeren ... dat kunnen we hé dames?? Trouwens ben zeker dat iets dergelijks ook over de meeste van onze lieve mannen kan gezegd worden!!Heb jullie al eens uitgedaagd bij Myette maar niemand waagt zich op glad ijs zo te zien!!!
De kleinkinderen ( 2 althans) waren hier vanaf vrijdag na school tot zondagavond zodat het kindergejoel niet uit de lucht was. Gelukkig hadden we prachtig herfstweer en dat leende zich perfect voor de herfstwandeling die we met hen wilden maken. De kleinzoon moest als " huiswerk" allerlei natuurresten die stonden voor de herfst verzamelen. We hebben dus blaadjes in alle kleurengamma's verzameld samen met eikels, kastanjes, noten, dennenappels.... Hij kon dan op maandag met een volle zak naar school trekken en ...intussen hadden we geprofiteerd van een gezellige wandeling. Een dagelijks fietstochtje mocht ook niet ontbreken, opa met de kleinzoon voor een lange tocht en ik met de kleindochter voor een kortere. Maar als jullie denken dat ze daardoor langer uitslapen..... vergeet het. Rond 7u stonden die twee rakkers elke dag naast mij aan het bed te "staan" en ..ik werd er nog wakker van ook, niet te geloven wat die inwendige antenne opvangt!!!! We hebben ze dan op zondagavond, na een geslaagd weekend, teruggebracht en het was goed dat we eens echt alles van ons hadden kunnen afzetten.. Op maandag naar gewoonte mijn turnuurtje hier in het dorp en daarna snel naar het WW( wilde westen voor oningewijden) op bezoek bij ma want we hadden haar een 4tal dagen niet meer gezien vandaar.. Dan beland je weer snel met beide voeten op de grond, maar daar heb ik het al genoeg over gehad! Alleen nog dit: " Zou ze het einde voelen naderen want ze was voor de eerste keer heel erg emotioneel bij het weggaan"? Als ik zie hoe de planning hier de laatste weken mank loopt door die bezoeken aan ma( 2 à 3x per week) die telkens een hele dag in beslag nemen , dan weet ik stilaan niet meer hoe ik alles weer in zijn normale plooi kan krijgen. We geraken hier gewoon niet meer in de routine door tekort aan tijd. Als ik rondkijk , zie ik overal werk. De tuin schreeuwt om een herfstbeurt en een voorbereiding op de winter; de ramen van het huis " schitteren" van de vingertjes en ander vlekken; overal moet eens grondig gekuist en gestoft worden en niet op zijn " Nigeriaans" ( leg het hopelijk ooit wel eens uit wat ik daarmee bedoel!!) ; Dat is nog zo iets wat blijft liggen. Al weken geleden ben ik begonnen aan onze tijd in Venezuela maar het gaat niet vooruit en de " drive" is er ook niet! Overal waar ik rondkijk, zie ik enkel werk en geraak ik stilaan compleet in zak en as omdat niets nog georganiseerd lijkt. Waar is de tijd dat ik 2 of 3 zaken ineens kon??? Zelfs die typische vrouwelijke eigenschap lijk ik kwijt te zijn!. Mijn ventje heeft gouden handen als het erop aankomt maar verwacht niet dat hij in het huishouden " werk" ziet .... daar gaat hij van lopen!!!! Ooit komt wel een einde aan de"calvarie" van ma en kunnen we weer ons leven op het juiste spoor krijgen, maar nu is het stilaan hopeloos aan het worden en ..... dat past helemaal niet in mijn woordenschat noch in mijn " kraam".......Dus als jullie in de nabije toekomst een enorme HELP schreeuw horen dan komt het zeker van deze kant!!! Morgennamiddag komt de kleinste kleindochter voor een paar uurtjes langs dus kan ik best nog niet te snel vingertjes op de ramen verwijderen..... Een mooi excuus om niet te moeten beginnen, het gaat mij echt niet af en dat ben ik helemaal niet!!!!!!
" Vriendschap is een aan je hart vastgeketend geschenk" Anon
Ergens gelezen en ik draag het op aan alle lieve blogvrienden
Vrienden zijn onmisbaar in het leven. Dat is een zekerheid. Vriendschap betekent meer dan alleen maar geven 't Is een wisselwerking zonder onderscheid.
Mensen komen , mensen gaan. Maar vriendschap blijft toch eeuwig bestaan? Dit is een vraag die me wakker houdt, door mijn hoofd spookt en me bezig houdt.
Mensen veranderen. Enkel vrienden zien wie je echt bent. Zij zijn specialer dan al die anderen. Vrienden aanvaarden je om wie je bent. Voor hen hoef je niet te veranderen.
Vrienden hebben het beste met je voor. Ze slaan je er in moeilijke momenten altijd weer door. Kritiek van vrienden komt hard aan. Maar je neemt het makkelijker van hen aan.
Wat anderen denken doet je niks. Maar vrienden die raken je soms fiks. Raad geven doen ze bewust. Vrienden sturen je de juiste weg op, maar wees gerust, door hen zie je mogelijkheden om open te bloeien. Zij willen niets liever dan je zien groeien.
Vrienden zijn uiterst zeldzaam, heel uniek. Van vrienden verdraag je veel, zelfs de zwaarste kritiek. Fouten maakt iedereen, daar is geen tegenspreken aan. Maar die zijn onder vrienden snel vergeven. Tussen echte vrienden komt niets te staan, Echte vrienden maak je voor het leven.
Besluit: lieve mensen "Mensen komen en mensen gaan, maar echte vriendschap blijft bestaan. Een zekerheid die mij niet langer wakker houdt maar vreugde schenkt en die ik onthoud!!"
dat je zo'n dag hebt wat je nergens zin in hebt en alles je teveel moeite lijkt te kosten? Na een slechte nacht waarin het slapen maar niet kwam, vrees ik dat het vandaag zo een dag wordt. Ik krijg het weer eens niet stil in mijn hoofd omdat ik met teveel dingen in eens bezig ben. Het bezoekje aan ma gisteren zal er ook wel voor een groot stuk tussen zitten. Het is gewoon niet te doen, waarom blijft dat hart van haar maar dapper verder tikken??? De pastorale verantwoordelijke kwam ook langs ( nog eens op vraag van ma) en ik heb 1u1/2 met die gast gepraat... Slotsom van het gesprek... die mensen horen wel maar luisteren niet en komen dan af met de dooddoener: " we hebben in het begin een communicatieprobleem " gehad. Dat hebben we nog steeds volgens mij en dat heb ik hem duidelijk gezegd maar uiteindelijk lost het voor ma niets op. Ik hou er best over op want dat beeld van ma met alles wat er nu gebeurt, geraak ik nooit meer kwijt!! Waarschijnlijk wordt het gewoon een slechte dag en kijk ik er morgen al weer helemaal anders tegenaan. Kunnen leven van dag tot dag, dat moet zalig zijn. Maar het zal de aard van het beestje zijn zeker dat ik graag wil weten waar ik morgen zal staan en dan heb ik het veel te laat door dat ik door daar te veel mee bezig te zijn vaak mijn dag vergooi. Ik zet beter gewoon het raam van mijn gedachten open voor alle rommel die ik kan missen als kiespijn. . Ik weet het, ik maak het moeilijker dan het is en iedereen heeft wel eens gewoon een slechte dag. No panic ik geraak er wel weer uit. Ik ga mij eens goed afreageren bij het opruimen hier en dan voel ik mij binnen de kortste keren beter. ( hoop ik toch!!) In ieder geval door hier wat stoom af te laten, wordt het al wat rustiger in mijn kopke!!
Hoorde eergisteren op TV dat Sophie Dewaele 20 cm van haar bruine lokken zou laten knippen om die aan het "Geef Om Haar-fonds" te schenken. Hiermee wil ze vrouwen met kanker helpen bij het voor hen meest ingrijpende aspect van hun ziekte: het verliezen van hun haar. Sopfie wil als ambassadrice van het project optreden Het fonds "Geef Om Haar" wil vrouwen met kanker die het financieel minder goed hebben, ondersteunen. Pruiken zijn duur en deze ziekte brengt vrouwen vaak in een moeilijk financieel parket. Dankzij dit fonds kunnen ze zich toch mooie lokken aanschaffen" zegt dokter Pia Cox van de Stichting tegen. Een mooie glanzende coupe geeft een vrouw zelfvertrouwen en in die situatie kan iedereen dat best gebruiken!. Jammer dat ik geen 20cm kan van mijn haren kan missen want dan zou er niet veel meer op staan (!) anders had ik graag meegedaan!
Je kan er ook over lezen op de blog van Mieke
Gisteren op de blog van Ludovikus geweest en wat ik daar las vertoont een kleine gelijkenis met wat ik maandag meemaakte. Het was zo halfweg de turnles toen ik opeens opmerkte dat de parel uit mijn verlovingsring weg was. Uitgevallen dus maar waar??? Dat kleinood heb ik nu al 39 j en ik wil het toch nog langer dragen. Ik hou eraan die ring te koesteren omdat mijn ventje indertijd zijn eerste zuur verdiende centjes eraan uitgaf!!! Dus op weg naar huis begon mijn brein te werken. Wat heb ik vandaag gedaan en waar kan die parel eruit gevallen zijn? T's wijze raad is altijd:" Je draagt die ring best niet elke dag want je bent altijd bezig"... ik had dus weer eens niet geluisterd!!!! Ik had nog voor ik naar de les vertrok soepgroenten gekuist voor een heerlijk bord groentensoep vandaar dat mijn eerste speurtocht in de groentenbak was onder het aanrecht. Gelukkig lag daar nog niet teveel in.. maar ook geen parel!! Ik was nog niet buiten geweest voor ik vertrok , dus moest die parel binnen liggen. De garage en de auto werden aan een grondig onderzoek onderworpen... maar geen parel. Ik vreesde al dat ik voor mijn Kerst een nieuwe parel zou mogen vragen maar zo snel geef ik het niet op. Mijn grootmoeder had altijd een rotsvast vertrouwen in de heilige Antonius, patroonheilige van de verloren voorwerpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook al vaak zijn hulp ingeroepen heb als ik iets niet vind.. Of het helpt?? Ja lachen jullie maar, maar heel vaak kwam het " verloren" ding dan toch boven water. Of het nu precies aan Toontje ligt of aan het feit dat ik door aan hem te denken ook " logischer " begin na te denken, dat laat ik in het midden.... Dus werd Toontje ook weer ingeschakeld.. ..intussen bleef ik maar zoeken. Ik was ook in de diepvries bezig geweest om groenen uit te halen, hij zou toch daar niet liggen?.. Dat zou zoeken worden naar een speld in een hooiberg want de koffer zit bomvol!! Opeens schoot me te binnen dat ik ook nog ons bed had opgemaakt en .. misschien was mijn ring blijven haken bij het vaststeken van het hoeslaken??? Even gaan zien kon geen kwaad dacht ik zo en ..... wat zag mijn lodderig oog daar onder ons bed ....... inderdaad mijn steentje.... Zo fier als een pauw kwam ik er terug mee in de living en ... bewees nog maar eens aan mijn " sceptische wederhelft" dat Toontje niet voor niets ingeschakeld werd.... Het is nu enkel nog een kwestie van die parel terug stevig in de ring te zetten en Toontje met een " big smile " te bedanken...
Bij de Katholieken werd en wordt de Heilige Antonius erbij gehaald als men iets kwijt is.
Mijn aanroepen zal een restant zijn van een ver verleden zeker??
Voor Ludovikus zal, in het geval dat de kalkoenen er mee weg zijn, niet veel hulp van Toontje moeten verwacht worden. T stelde hier voor dat Ludovikus de komende dagen best kalkoen kon eten om zo de ring terug te recupereren !! Of invriezen voor de kerst kan natuurlijk ook .... Dit zijn opties he Ludovikus tenzij ...je natuurlijk de komenden dagen nog een verrassing voor ons in spé hebt , wat we van jou altijd kunnen verwachten!!!! Dus mensen gaan zien en bijlezen bij Ludovikus ....
Hoewel het " de dag van het bos was," zullen er niet zoveel mensen van genoten hebben met dit weertje. Wij hadden, gelukkig zaterdag onze wandeling gemaakt..
Als je door de tuin loopt, kan je er niet meer om heen... De zomer, voor zover we er éen gehad hebben, is nu echt voorbij... Het wordt weer herfst. Het grasveld droogt zelfs op een zonnige dag niet meer helemaal op en tot s' middags zie je beparelde spinnenwebben hangen. Die herfst die voor de deur staat, geeft mij eigenlijk een dubbel gevoel. Langs de ene kant spijt dat er nu zeker geen zomer meer komt, langs de andere kant het vooruitzicht naar de herfst met een natuur die haar beste kleurenpalet bovenhaalt, de nevel boven de velden en bomen, de avonden die kouder en killer worden en dan die eerste geur van de houtkachel. Die brandt hier al elke avond in afwachting dat de verwarming het overneemt. We hadden zoals ik al zei zaterdag een stevige wandeling gemaakt om nog wat energie op te doen voor de nakende winter.We hebben genoten van de mooie goudgele en rode kleuren die hier en daar al aanwezig zijn, van de variaties van paddenstoelen, van de zon die af en toe door de takken verstrooid op ons wandelpad werd geworpen, van de kilte die niet echt koud is... van alles wat dit jaargetijde te bieden heeft.Ja de herfst is zeker mijn ding!! Ik neem jullie even mee om ook te genieten
Gisterenavond Katie Melua op TV gezien met haar topsong " If you were a sailboat "... een van mijn favorieten en dan maar verder dromen van toen we nog zo jong waren. Niet dat het heden ook geen charme heeft !!!
Ik lijk wel een bloem, eerst heel lang groeien, daarna maar kort bloeien maar altijd verliefd op een vlinder. Overdag dromen van korte nachten. Ik lijk wel een bloem, met een vlinder steeds in mijn gedachten hoe lang kunnen bloemen naar een vlinder smachten?
Ik ben gisteren op " zwier " geweest met een groepje toffe mensen en het heeft " deugd gedaan aan mijn hartje , aan mijn hartje.."
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn? Waarom worden de bladeren van de ene boom rood en die van een andere geel of oranje of bruin? Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Universiteit Gent.
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat er geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden. Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op. Ik kijk weer al uit naar onze Indian summer want persoonlijk vind ik de herst prachtig!!
Ik heb jullie al verteld dat mijn ventje zendamateur is en via die weg veel contacten heeft over de hele wereld. Eén ervan is met een Belgische priester/pater in Bolivia. Om even te situeren, Bolivia is qua oppervlakte het vijfde land van Zuid-Amerika en meet 1.098.581 km2. Het is daarmee ongeveer net zo groot als Spanje en Frankrijk samen en ongeveer 26x zo groot als Nederland. Bolivia ligt in het centrum van het Andesgebergte dat van noord naar zuid over het Zuid-Amerikaanse continent loop Onze connectie heet pater Jan en woont momenteel in Sucre. Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, en hoofdstad van het departement Chuquisaca. Hoewel Sucre officieel de hoofdstad is, is de regering in La Paz gevestigd. De enige overheidsinstantie van belang in Sucre is het hooggerechtshof. De stad heeft een inwoneraantal van 190.000. Ze ligt op 2900 m boven zeeniveau en heeft een gematigd klimaat.Tot hier de info Om de twee jaar komt pater Jan naar België op verlof en verblijft dan bij zijn zus in Turnhout. Omdat T. wekelijks contact heeft met hem( als de radiocondities goed zijn) gaan we hem ook elke keer halen voor een etentje bij ons. Bij zijn verhalen over zijn werken en realisaties, kan je alleen maar respect en bewondering opbrengen voor die man.
Niettegenstaande zijn leeftijd (81j) gaat hij nog steeds terug naar Bolivia ( volgende week) boordevol plannen en verwachtingen. Wat die man gedurende de 52j die hij in Bolivia doorbracht , gerealiseerd heeft .. grenst aan het ongelooflijke!! Ik hing echt aan zijn lippen en kon niet genoeg vragen en het kriebelde weer een beetje. Moest ik terug jong zijn en ik moest met niemand rekening houden dan zou ik voor zo'n avontuur ook wel te vinden zijn, denk ik. Het stootte mij tegen de borst toen ik hoorde hoe de indiaanse meisjes in de pampas ( gebied waar hij woont en werkt) nog ongeletterd opgevoed worden. Vrouwen zijn in Bolivia maar tweederangsburgers, zegt Jan. Op mijn vraag of ze nu al niet wat verder staan en de meisjes al naar school gaan , zei hij neen. Jongens worden opgeleid en lopen school. De meisjes dienen om de kuddes schapen of koeien naar de heuvels of bergen te begeleiden maar lopen geen school. Hebben jullie dan nooit een school voor meisjes opgericht? was mijn vraag want uiteraard gaat mijn bezorgdheid vooral uit naar hen. Hij heeft tot voor een 5tal jaren in Esquiri een canton gelegen aan de rivier Mataca tussen Sucre en Potosi gewerkt en daar hadden ze een internaat opgericht voor een 40 tal jongens en 40 meisjes. Ze hadden toch hier en daar al indianen kunnen overtuigen om hun meisjes naar dat internaat te sturen en daarvan zijn er al een 10 tal die als verpleegster meedraaien in een dispensarium!! Maar het schijnt niet eenvoudig te zijn om de bevolking massaal op die denkpiste te krijgen. Als je hem hoort vertellen hoe een tweedehandse "pik-dorsmachine" van hier naar daar verscheept werd en dan jaren door hem gebruikt werd om immense graanvelden te bewerken en waar dan uiteindelijk, na het opgeven van de machine, de onderdelen terechtkwamen???!! Ongelooflijk. Uiteindelijk werd op een toren met de onderdelen een windmolen in mekaar gestoken die electricteit produceert in een afgelegen indianengebied om s avonds wat licht te hebben, wat een hele luxe is want vroeger hadden ze dat niet!! Ik kreeg een dejà vue beeld van jaren terug in bergdorpjes in Peru en toestanden uit Nigeria.!! Jan heeft ook een loopbrug van 150m lang gemaakt over een rivier die in het regenseizoen niet meer doorwaadbaar was.Via die brug werd dan op muilezels de oogst van de ene kant naar de andere kant gebracht. Nu is er uiteindelijk een echte brug waar de vrachtwagens over rijden en wordt binnenkort de hangbrug afgebroken om elders te gebruiken. Hij heeft zijn eigen kerk gebouwd, de mensen getoond hoe ze venster in hun huizen moesten plaatsen. Hij heeft hen leren slapen op bedden ipv dierenvellen, hun akkers leren bewerken zodat ze meer opbrachten dan wat ze zelf nodig hadden. Hij heeft electriciteit tot in bepaalde dorpjes gebracht via relaties en geld van donateurs. Hij heeft een landbouwschool opgericht, les gegeven, dispensaria verbeterd, een weeshuis geopend . Wat een gevoel van geluk en voldoening moet hij hebben als hij even op zijn 52j werken daar terugblikt. Mocht er reïncarnatie bestaan dan teken ik direct voor eenzelfde leven in de veronderstelling dat ik als man mag terugkomen want als vrouw lukt zoiets je nooit.!! Kunnen jullie je voorstellen dat je als een 30j jonge vrouw tussen indianen gaat leven , hun taal moet leren ( Quetchua) en dan van alles probeert te realiseren in een maatschappij waar je als tweederangs burger aanzien wordt??? No way.. Mist Jan de luxe van ons niet? Neen, zo zegt hij want de voldoening en de dankbaarheid en respect die hij van de indianen daar krijgt, overtreft elke vorm van luxe , volgens hem. Ik herinner mij hoe ik als kind geld en zilverpapier ronselde voor de zwartjes en hoe ik met ingehouden adem luisterde naar de verhalen van de missionarissen. Is daar het "zaadje avontuur gegroeid dat mij later heeft doen besluiten om mee te gaan met T.? Misschien want ik hing nu weer geboeid aan zijn lippen te luisteren!!. Ik kan nu echter enkel zeggen dat ik een enorme respect heb voor die mens die hier de namiddag doorbracht. Sponseren van allerhande inzamelacties/geldacties doen we zelden. Maar steun geven, zowel materieel als financieel, aan zo'n pionier - idealist dat doen we wel en dan weten we ook dat elke euro voor 100% gebruikt wordt. Dat hebben we ook een beetje uit concrete ervaring geleerd. Ik kijk nu al uit naar het volgend bezoekje van pater Jan. Maar hoe lang zal hij het nog volhouden??
.
Is het niet zo dat wij altijd maar onder weg zijn en alles wat in ons leven gebeurt uiteindelijk wel een bedoeling heeft? Als je in het trammetje zit waarin ik nu vertoef dan denk je dat je stilaan jezelf wel kent
Zelfkennis is niet alleen een schone deugd maar ook een onmisbare eigenschap van een sterke persoonlijkheid. Het is het begin van alles. Alleen als je jezelf goed kent dan pas kan je beginnen met anderen in te schatten. Mooie theorie waarin ik echt wil geloven.. Alleen is de vraag : Wanneer ken ik mezelf voldoende? Steeds als ik denk, ik ben zover, dan gebeurt er wel iets waardoor ik weer begin te twijfelen of de controle lijk te verliezen.!! Blijft een mens niet altijd een vat vol verrassingen?
Maar juist dat maakt een mens ook boeiend. We veranderen constant, ook met ouder worden, want in deze complexe wereld moeten we ons steeds blijven aanpassen.
Onze relatie met anderen wordt bepaald door de manier waarop we ons gedragen tov die anderen en door onze persoonlijkheid en onze mening. Pas als we ons daarvan bewust zijn en onszelf goed kennen en accepteren zoals wij zijn, dan pas kunnen we de energie opbrengen om die anderen ook in ons leven toe te laten. Na zoveel jaren hier op die blauwe planeet rondgehuppeld te hebben , zou je denken dat het eenvoudig is maar de werkelijkheid is anders. In onze steeds veranderende maatschappij moet je blijven meehollen om te volgen, alles verandert constant, ook de waarden. De verwachtingen liggen steeds hoger en confrontaties leiden soms naar de vraag: Is dit nu waar alles uiteindelijk zal eindigen?
Maar wellicht hangt alles af van het soort bril waarmee je het leven bekijkt. En ik denk dat ik van nu af aan beter alleen nog roze brillen opzet om zo eerder de positieve boodschap van het leven te zien. Pas dan kan je in momenten dat het wat minder gaat, de sterkte om door te gaan in jezelf vinden. Alles komt van binnenuit want de waarheid zit in ieder van ons. Daarom zitten veel antwoorden op veel vragen in ons als we durven kijken in onze ziel of hoe je het ook wil noemen!! Die confrontatie met jezelf is niet altijd gemakkelijk maar wel steeds heel boeiend en waar je vaak wijzer uit komt. Voordeel is dat je op zekere leeftijd weet dat je leven uit ups en downs bestaat maar dat je door je zelfkennis niet zo snel meer de alarmbel inschakelt en die downs je niet meer zo volledig neer krijgen als vroeger. Wat ik nu feitelijk wil meegeven?
Geloof in jezelf en zet op tijd een roze bril op dan komt het wel goed.
Als afsluiter de volgende bedenking: Wat me door de volgende 15/20j (?) zal slepen ( en ik ben minder zeker over die tijd als ik dat wil zijn), dan weet ik dat ik niet wil breken. Zelfs als ik alles waarvan ik dacht dat het blijvend was, weggevaagd zie worden, zelfs als het universum het mij heel duidelijk maakt dat ik het bij het verkeerde einde heb met mijn zekerheden, met mijn stellingen, zelfs na het uiteenspatten van wat ik zeker meende te weten, dat nog wil ik niet dat het mij vernietigt!! Evenwicht komt van binnenuit, niet van buitenaf "!!Ik hoop nu maar dat die roze bril zal helpen en ik hem niet te vaak verlies!!!!
Mijn blog bestaat vandaag 1 jaar en na die schuchtere poging van de eerste keer ben ik blijkbaar al heel ver gegaan in het uiten van gevoelens en gedachten. Nooit gedacht dat ik hier zo'n uitlaatklep zou vinden en nog minder dat er hier zoveel vriendschap en genegenheid te rapen valt. Daarom bedank ik alle bezoekers die ooit op mijn blog geweest zijn en de moeite namen om te reageren maar ook diegenen die op bezoek komen maar liever geen reactie nalaten. Op dit moment zou ik dit blogje en de blogvrienden niet kunnen missen! Het is goed dat je ergens met je bedenkingen weg kan en dat iemand luistert. Ik hoop dat de band die er onbewust ontstaan is, mag blijven bestaan in het volgende jaar.! Ik had hier nog zoveel bedenkingen willen bijzetten maar het lukt me vandaag even niet ! Rond 20u nog even telefonisch met ma " gepraat", ze dacht dat ik nog zou langskomen en was nog niet gaan slapen. Tijdsbesef is soms moeilijk. Nu blijkt ze alles wat je zegt " dubbel " te horen... wat nog allemaal....??
Voor alle blogvrienden die de moeite namen om het voorbije jaar op mijn blog te komen dit bloemetje samen met een welgemeende, warme knuffel.
De laatste tijd draait ons leven sterk rond loslaten en afscheid nemen. Loslaten is nooit gemakkelijk, hoe vaak je er ook mee geconfronteerd wordt. Er bestaat geen ideale manier om met die gevoelens om te gaan want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ieder verlies is ook anders. Dat deed me nadenken over het gevoel" loslaten"! Soms kies je daar bewust voor, al dan niet omdat er geen andere keuze is, maar soms word je erdoor gedwongen en heb je niet te kiezen. Dat maakt het juist zo moeilijk want dit soort loslaten, kan je niet voorbereiden, je kan het enkel stap per stap verwerken. Plots word je ermee geconfronteerd en daar sta je dan : machteloos, een hoofd vol vragen en een lawine van gevoelens die je voortdurend uit je balans halen en je confronteren met jezelf. Aanvankelijk lijk je totaal uit je evenwicht te geraken om daarna terug dichter bij jezelf te komen. Sommige mensen kan je ook nooit volledig loslaten en dat hoeft ook niet. In je hart is veel plaats als je de deur maar goed openzet. Wie in je hart leeft, hoef je niet elke dag meer te zien om echt van die persoon te blijven houden. Met sommige mensen heb je nu eenmaal een band opgebouwd, ze ankeren in je hart en gaan er nooit meer weg. Dat laatste ondervind ik nu met mams. Ik ben haar aan het loslaten maar de band tussen ons is zo sterk dat, hoe pijnlijk en hard haar verlies ook zal zijn, er altijd een band tussen ons zal blijven bestaan.
Gisteren in de voormiddag kreeg ik opeens een telefoontje van ma!!!!!Ze klonk zwak meer helder en vroeg wanneer ik kwam want ze wilde dat ik met de pastorale dienst sprak.Ik viel bijna van mijn stoel toen ik haar hoorde. Hoe ze telkens weer uit die " mist in haar hoofd" geraakt ...niet te geloven, ze blijft ons verbazen!!! We zijn dan in de namiddag geweest. Ik heb mij op afstand gehouden met die " stomme hoest van mij!" Ma's huid is zo teer en broos dat die nu op haar benen en hand openbarst en bloedt.Het houdt maar niet op!! Ik heb dan met die pastorale dienst gesproken. Om een lang verhaal kort te maken, ons gesprek van vorige week met ma en de psychologe en mijn discussie achteraf heeft dan toch een beetje zin gehad.!! Men spreekt nu openlijk met ma over haar vraag naar euthanasie. Dat is al een stap vooruit, men steekt niet langer de kop in het zand.!!! Maar we zijn er nog niet!! Ik sprak met hen over professor Distelmans van Leif. Blijkbaar wordt die persoon ook door hen gecontacteerd als het nodig is. Ik mag nu hopen dat er voor ma toch een zachte begeleiding wacht, misschien niet volledig zoals ze wenst maar ik heb het gevoel dat ze nu meer bezig zijn met ma's vraag.!!
" Dood is een uitdaging die ons vertelt geen tijd te verspillen... Die ons vertelt elkaar nu meteen te zeggen dat we van elkaar houden" ( Leo E. Buscaglia)
Dat is wat ik zeg tegen ma zolang we nog samen zijn: " Mams ik hou van jou"!
President Bush wil het Witte Huis herschilderd hebben, in t wit uiteraard En omdat al zijn volk in Irak zit, moet hij wel een beroep doen op de Europeanen. Een Nederlander, een Duitser en een Vlaming dienen een offerte in. President "Sjors Dubbeljoe Boesj", een beetje verward door de grote prijsverschillen in de offertes, vraagt aan die drie gasten om naar Washington te vliegen om hun offerte persoonlijk te verdedigen.
De eerste is de Nederlander : Tja , zegt Bush, jij bent wel de goedkoopste. Je vraagt slechts één miljoen euro. Hoe komt dit?. 'Nou ja, zegt de Nederlander, wij Nederlanders zijn seer sjuinig en kunnen dus veel meer verven met dezelfde hoeveelheid verf dan andere schilders !'
De Duitser komt daarna voll Selbstvertrauen binnen. Zjors Bush : Jij vraagt twee miljoen euro! Verklaar eens waarom je dubbel zo duur bent als de Nederlander?.
'Heel eenvoudig, zegt de Duitser, Qualität und Gründlichkeit boven alles. Dat uit zich natürlich in ein bißchen duurdere Preis.'
Als laatste is de Vlaming aan de beurt. Awel, zegt den Bush, gij zijt drie keer zo duur als de Nederlander, en ook nog één miljoen duurder dan die Duitser. Hoe verklaar je dat?.
'Heel gemakkelijk jong, zegt de Vlaming. Eén miljoen voor u. Eén miljoen voor mij. En we laten dien Hollander natuurlijk het werk doen !'
Ik vond het volgende gezegde en wil dat met jullie delen.
" Het leven is alleen achterwaarts te begrijpen, maar we zullen het wel voorwaarts moeten leven".
Zo is het, een mens leert bij en verandert naarmate hij ouder wordt. Met de jaren krijg je meer levenservaring, je verleden bepaalt mee je toekomst en de keuzes die je maakt. Alles wat je meemaakte of ervaren hebt, heeft een invloed op je al zal de ene ervaring wel meer doorslaggevend zijn dan de andere. Heel vaak bekijk je de dingen later heel anders dan op het moment zelf, vaak omdat je dan meer weet en een beter overzicht hebt over het geheel. Daarom is soms eens terugkijken naar het verleden niet slecht alleen mag je in het verleden niet blijven hangen. Je moet steeds vooruit kijken maar af en toe toch eens achterom om zo kritisch te blijven over je levensloop. Dan pas kan je als mens blijven groeien en verder werken aan de weg die je wil bewandelen zelfs als de " herfst" zich aankondigt. Juist daardoor ziet die weg er bij iedereen zo verschillend uit en dat is maar best anders zou het hier een saaie bedoening zijn als alles zo voorspelbaar was. Het is juist in het onvoorspelbare van het leven dat de uitdaging zit en het daarom toch steeds boeiend maakt. En daar gaat het toch om niet lieve mensen? En neen het is geen schuldgevoel wat ik nu ervaar. Ik blijf overtuigd dat ik alles gedaan heb wat mogelijk is om aan ma's wens tegemoet te komen. Nu ligt het niet meer in mijn handen. Alleen knaagt het een beetje dat je in je familiekring over dergelijke levensvragen niet altijd open kan spreken omdat er geen begrip is voor een andere visie. Ma stond ( staat) op haar leeftijd opener en realistischer tov het leven dan bepaalde van haar kinderen!! Ja, ik zit nog steeds in mijn " denkperiode" maar dat "ziekt " wel uit evenals de griep. Het is eens iets anders dan poëzie!!. God was is een mens toch een complex geheel!! En toch houd ik van het leven!
)
){kind=link}
