Vandaag een rotdag gehad. Het begon al met een rottelefoon die veel van mijn " kalmte" eiste. Gelukkig kon ik even mijn frustratie afreageren in de turnles. Heb geprobeerd om Pazke even zo " zot " te krijgen om ook elke maandag haar arme body te pijnigen... Nu maar afwachten of ze mij daarin blijft volgen??? Daarna zijn we naar ma geweest. Onderweg kregen we al een telefoontje van de zoon die bij haar even langsging met het bericht: " Ma je zal het moeilijk hebben om mémé op te peppen want ze heeft een moeilijke dag en veel pijn"!! Hij was al langsgeweest bij de verpleging om iets exta's tegen de pijn te vragen. Ze komen dan steeds af met :" Maar E. je moet geen pijn hebben , je moet het zeggen en we geven je iets." Ons ma haar antwoord was, "dan moet ik om de 5 minuten bellen want alles doet pijn en die pijnscheuten zijn niet te houden".... Inderdaad haar moraal was op een heel laag pitje en door de extra pijnstiller was ze weer heel versuft en apatisch. Ik ben nog maar eens bij haar behandelende arts geweest hoewel ik gezegd had dat niet meer te doen... Hij gaf toe dat ze snel achteruit gaat en veel pijn heeft en .. dat ze overwegen om een Morfinepomp te plaatsen. We willen niet dat je ma voor de laatste levendagen pijn heeft!! "Waarop wachten jullie dan"? vroeg ik!!! Geef haar dan in " Godsnaam" zo'n pomp, smeekte ik bijna. Nu de familie moest het goed vinden want de kans bestaat dat ma er nog meer versuft bijligt en het contact nog minder wordt. Alsof iemand van ons maar éen bezwaar zal hebben tegen het plaatsten van zo'n pomp, als haar pijn maar weg is!! So what dokter?? Alsof het contact nu zo denderend is als je je moeder horen klagen over pijn en dan weet dat haar uitgeputte lichaam het niet meer aan kan en dat ze het einde voelt naderen en dan begint te wenen.. Die arme schat probeert mij dan ook nog te troosten door te zeggen: " Je moet niet wenen , ik zal mijn best doen om het zo lang mogelijk vol te houden"...Voor wie ma??? Het werd mij ook even allemaal teveel. De arts zei dat het wellicht nog een kwestie van 1 à 2 weken is. Maar ze hebben nog eens gezegd dat het einde in het zicht was en 2 maanden later is ma er nog. Aan de ene kant hoop ik voor ma dat ze het nu juist voor hebben maar aan de andere kant begint het heel duidelijk te worden dat het stilaan de laatste keer is dat ik haar heb kunnen vasthouden en dat ze ons zal verlaten en daar .. kan ik momenteel nog niet aandenken. Dat afscheid nemen heeft nu al zo lang aangesleept dat het stilaan een strohalm geworden is waar ik mij zo stevig aan vasthoud. Die laatste weken met ma waren zo intens en beheersen zo onze leefwereld. Wij leven als het ware in een cocon die bestaat uit thuis, de baan en het ziekenhuis en weer de baan en thuis enz enz. Er is voor niets anders meer ruimte en straks valt dat allemaal weg.... We moeten haar loslaten maar ik weet nu al dat het zo verdomd moeilijk zal zijn...Lieve mensen als jullie nog een gezonde ma hebben , koester haar dan en durf haar eens goed vast te nemen want eens zal je die innige knuffel zo missen... Het worden nog lange , moeilijke dagen en nachten maar stilaan is de maat langs alle kanten vol...
Reacties op bericht (8)
23-10-2008
!!
Ik vind hier gewoon geen woorden voor en ik word daardoor zo boos vanbinnen! Stuur je een heel dikke knuf en weet verder niet veel te zeggen op al dit verdriet. Michelly
23-10-2008 om 00:24
geschreven door Michelly
22-10-2008
Nieuw blog
Muziek verzacht de zeden
Zowel vroeger als in het heden
Daarom dat ik u heel graag
uitnodig op mijn blog vandaag.
Met elke dag een ander lied
Över liefde, geluk of verdriet.
wat kan ik zeggen Natoken dan maar herhalen wat ik eerder zei....
......... het is echt toch onbegrijpelijk hoe die dokter reageert..... dit kan toch niet dat die mensen met zulke houding rustig kunnen naar huis gaan.... vind het toch maar goed dat je ondanks wat je eerder zei niet meer de dokters te raadplegen het toch maar gedaan hebt opnieuw.... zodoende worden die eraan maar aan herinnerd.... wens jullie alvast sterkte Natoken en hoop voor jullie dat het verder goed mag verlopen...
21-10-2008 om 18:02
geschreven door Amor Fati
ik voel je pijn
Time Time is too slow for those who wait Too swift for those who fear Too long for those who grieve Too short for those who rejoice But, for those who love Time is eternity.
Mark Twain,
21-10-2008 om 14:42
geschreven door bojako
..
We weten exact hoe je voelt. Hebben het zelfde met de broer van Lea, het is al weken een kwestie van elke dag. De kanker in zijn keel is nu zo groot dat hij dreigt te stikken in zijn slaap. Er wordt constant opgelet. Het spuitje ligt klaar om hem dat te besparen. Hij wil geen morfine want hij wil bewust blijven, en vecht tot zijn laatste snik tegen de dood. Het wordt verschrikkelijk om aan te zien. We komen telkens ziek terug na een bezoek. Groetjes en moed.
21-10-2008 om 14:39
geschreven door Ludovikus
Hallo
Ik kan het mij voorstellen hoe moeilijk het is...heb het al zelf meegemaakt...en ben heel gevoelig voor zo iets....ik hoop dat je het volhoud...nog een lieve knuffel voor je....xxx
21-10-2008 om 11:06
geschreven door Athea
Lieve Natoken,
ik kan me zo goed voorstellen hoe moeilijk jij het er mee hebt. Je moeder is je moeder nietwaar. En daarvan heb je er maar één. Je wilt haar niet zien lijden en liefst wil je haar niet kwijt. Toch hoop ik voor jou dat die arts nu snel met die morfinepomp komt, want het is toch altijd beter om je moeder in een eeuwige slaap te zien sukkelen dan met veel pijn uit het leven te stappen. Sterkte meid en hopelijk duurt het nu niet al te lang meer. Houd je taai!
21-10-2008 om 08:13
geschreven door thea
*
Ik kan het enkel maar steeds weer blijven herhalen, dit is mensonwaardig. Ik begrijp heel goed dat dokters en verpleegkundigen niet al het leed van elke patiënt kan dragen, ze zouden hun job niet lang volhouden. Maar deze kille onverschilligheid die men hier tentoon spreid, die is echt wraakroepend. Ik hoop lieve meid dat jij het kunt blijven volhouden tot..... Een hele dikke knuffel.
)
