Om te weten waarover ik het heb, moeten jullie eerst bijBojako 08-11-2008 haar stukje ".ouderwerts en gênant ....of niet "? gaan lezen.
Dan gaan we terug naar 1974 ergens in Lima ( Peru). Ik was voor de tweede keer zwanger en had mijn " preutsheid" dus al een beetje achter mij liggen wat gynaecologen betreft. Mijn gynaecoloog in Caracas was een moderne man die jaren in de States had gewerkt en zijn manier van " werken " nam veel van mijn schaamte weg. Ik verwachtte in Lima dan ook niets anders!! Ons eerste bezoekje daar werd echter een complete afgang van mijn kant. Als naar gewoonte kwamen T en ik samen op consultatie. Ik was 3m zwanger en na de nodige info en brieven vanuit Venezuela mocht ik in een onderzoekskamertje. T ging mee want hij was ook wel benieuwd wat we zouden te horen krijgen. Tot daar geen probleem. Ik mocht mijn broekje uitdoen maar voor de rest bleef alles aan!! Dat was nieuw!! Daarna ging ik naar de stoel met de beugels met nog steeds T in mijn buurt . Daar begon het!!. T. mocht niet in de kamer blijven terwijl ik daar in volle glorie lag. Tot verbazing van ons beiden vloog hij dus buiten.!! Mijn fantasie begon te werken ( waarom toch altijd op de verkeerde momenten?) en ik vroeg mij stiekem af of de dokter misschien dacht dat die kleine met een afstandsbediening verwekt was!! Alleen al bij die gedachte voelde ik een kleine kriebel opkomen maar ik concentreerde mij dus maar op wat komen moest tot de brave man met een enorme doek afkwam en die over mijn benen drapeerde. Ik kan jullie verzekeren dat het vanuit ligpositie een komisch zicht is zeker als je weet wat er moet volgen.( Kopje boven, kopje onder...!!.) Mijn ervaring met gyneacologen ging niet veel verder dan mijn arts in Venezuela en daar gebeurde alles open en bloot en zonder veel omhaal. De verpleegster die assisteerde en de lamp aanbracht om beter te zien(!!), had per ongeluk een blik geworpen op mijn exposée en werd bruusk weggetrokken. Nu had ik echt niet veel meer nodig!!. Ik probeerde mijn verstand op nul te zetten en mij te concentreren op wat hij zou vertellen. Maar het gemompel van onder dat doek was niet bevorderlijk om die toenemende kriebel tegen te houden!! Toen uiteindelijk de dappere man van onder het doek herrees en ik daar al liggend zijn streng gezicht met die vlaai van een bril op boven het doek zag verschijnen, werd het mij allemaal teveel. Wellicht speelden zenuwen en spanning ook wel een rol maar mijn kriebeltje was een kriebel geworden en ik heb daar liggen gieren op de onderzoekstafel!!!. De verbazing op het gezicht van de man hielpen zeker niet om terug ernstig te worden. Waardig en zonder omzien heeft hij de kamer verlaten en mij alleen achter gelaten met een monkelende verpleegster. Dat was pas een gênante vertoning en ik moest nu nog napraten met die brave man..... T begreep er niets van maar ik negeerde zijn vragende blik. Ik heb nog geprobeerd een plausibele uitleg te geven aan die man. Gelukkig was T erbij om zijn uitleg over het onderzoek te horen want anders had ik er niets van onthouden. Ik kon niet snel genoeg buiten zijn! Terug op de gang heb ik in geuren en kleuren mijn verhaal gedaan en als twee pubers hebben we daar lachend door de gang gelopen!! Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen tussen "mijn gynaecoloog" en mij want na de bevalling kreeg ik zelfs een kus van hem omdat ik het zo goed gedaan had. ( T mocht er weer niet bij zijn dus nam die man de honneurs waar!!!) Sindsdien vind ik een bezoekje aan een vrouwenarts geen probleem meer want het kan nooit nog gênanter zijn dan toen!! ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- En nu ik toch aan het reageren ben, ga eens bij lezen Ludovikus en dan heb ik een mogelijke oplossing voor diegenen die heimwee hebben naar de jarretel
Omdat de meeste avondjurken geen zakken hebben en de gemiddelde handtas die bij zo'n jurk gedragen wordt niet veel groter is dan een poederdoos en lipstick kan een jarretel GSM houder misschien uitkomst bieden. Die is gemaakt van zwart fluweel en in vier verschillende maten leverbaar, van small tot en met extra large. Die maat heeft natuurlijk betrekking op de omvang van de benen en niet die van de mobiele telefoon.!!! De houder zelf is groot genoeg voor de meeste Ladyphones en iPods. Nu kunnen de heren maar hopen dat dit ding vaak aan het bellen gaat... misschien minder boeiend dan de "expeditie" ergens op de laatste rij in de cinemazaal Ludovikus maar toch... .....
Het jaar loopt naar zijn einde en dan wordt een mens al eens filosofisch...
In de lente ontluikt de natuur. De bloemen steken dan schuchter hun kopje boven, de dieren krijgen "jongskes" en alles koester zich in een prille lentezon en voelt het leven ontwaken. Je voelt de lente kriebelen, de drang om buiten te zijn en de frisse geur van het jonge groen te ruiken. Lente is onze geboorte en onze jeugd.
In de zomer komt het leven tot volle bloei. Alles is weelderig en ontplooit zich en draagt vruchten. Zo gaat het ook met een klein, onhandig mensenkind, onzeker en twijfelend, dat uitgroeit tot een volwassen man of vrouw die met een groeiende zekerheid en vertrouwen het volle leven verwelkomt.. De zomer is onze volwassenheid.
Daarna komt de herfst die langzaam de zomerzon uitblaast. De natuur verkleurt in een prachtig palet van groen, bruin en goud. In de spiegel bespeuren we de eerste rimpels en het " zilver" dat zich in ons haren nestelt en stilaan ontdekken we de kwaaltjes en ongemakjes waarmee we moeten leren leven. De herfst is het moment waarin we onze sterfelijkheid beginnen te voelen
Uiteindelijk komt de winter met zijn koude en de sneeuw die de aarde bedekt. Het leven in de natuur valt stil. Ook ons lichaam geeft signalen dat het stilaan de horizon bereikt... De winter is ouderdom en dood.
En dan is de cirkel rond. De natuur die eerst ontlook, dan tot volle bloei kwam, vergaat uiteindelijk en sterft om dan opnieuw in een nieuwe lente te ontluiken.
Zo is het ook met ons leven. We worden geboren, groeien op, leven ons leven om het uiteindelijk terug af te staan. Niets of niemand leeft dus voor eeuwig. Geen bloem blijft bloeien, geen mens blijft leven, geen ster schittert voor eeuwig... Alles is een voortdurend bewegen van komen en gaan, van bloei en verval, een perpetuum mobile.
Vandaag hebben we op een heel intieme en intense manier afscheid genomen van ons ma. Via deze weg wil ik ook iedereen heel hartelijk bedanken voor het meevoelen en de troostende woorden. Een fijne en hartverwarmende attentie die zoveel voor ons betekent! Ik hou dat gevoel voor altijd vast beste blogvrienden!!
Wilskracht. Twee woorden, wil en kracht aan het einde restte nog de wil, weg was de kracht. Rust nu maar uit, jouw leven is volbracht!
De muziek staat op mijn Dizzler ( Everybody hurts van REM) ; de lyrics kan je volgen op de display. Als het te snel gaat dan kan je met het rechterpijltje de tekst vasthouden of terugdraaien. Als je op de tekst staat stopt die.Zo kan je ook perfect volgen.
Hoe lang kunnen/ moeten we dat nog aanzien?? Ik weet het, ik zou er niet meer op terugkomen maar we worden zo " geleefd " door die situatie van ma dat het onze dagen, denken en slapen momenteel zo beheerst dat ik het dan toch weer even moet verwoorden om gewoon verder te kunnen. Iemand mailde mij dat het mijn blog is en ik er gerust mijn gevoelens op kwijt kan en mag. Ik probeer via een lach en een grol alles wat te relativeren maar toch achter elke lach loert een traan.... Eergisteren had ma een heel slechte dag met nog eens koorts erboven op..Ze kregen de koorts maar niet naar beneden tot uiteindelijk een " suppo" verlichting bracht. De " bronchite"(?) die ze erbij heeft, zorgt nu nog eens voor ademhalingsproblemen zodat ze 4 keer per dag aan de aerosol ligt....PURE ELLENDE. Onlangs zei ze nog " Nu is het toch wel stilaan genoeg zeker, ze mogen mij elk moment komen halen, ik lig hier toch maar te wachten om dood te gaan.." Dat is juist het ergste aan de situatie dat ma perfect helder blijft denken. Ze vroeg mij een tijdje geleden nog: " Heb je niet gezegd tegen de dokter dat ik een papier heb voor euthanasie? Ik had altijd gedacht dat ik dan niet zo zou moeten liggen zoals nu .."?? Ik krijg het haar maar niet uitgelegd dat ik alles gedaan heb wat ik kon en het knaagt zo dat ma denkt dat ik haar in de steek gelaten heb temeer omdat ze er met de rest van de familie niet over praat want ik heb indertijd voor die papieren gezorgd.. Mams toch, je moest eens weten welke discussies ik hier al uitgelokt heb, ik heb echt alles geprobeerd!! Wat zeg je dan? Hoe troost je haar dan nog als je het zelf allemaal niet meer weet??. Gisteren had ma nog eens een zeer slechte dag. Communicatie was er niet, ze lag maar te staren of gewoon met de ogen dicht. We hadden er evengoed niet kunnen zijn want kregen maar geen reactie.. nochtans ligt ze niet in en coma. Vandaag zat ze dan weer op maar voor de rest is de situatie eender, geen communicatie, niet eten , staren of slapen en wachten... Ma is amper nog een afspiegeling van wat ze ooit was, ze wordt gevoed als een klein kind ( voor zover ze nog eet) en je ziet dat ze het er moeilijk mee heeft. Ze wil het nog allemaal zelf doen maar dat lukt niet meer en het is met tranen in de ogen dat ze die ellende ondergaat. Kan het nog erger dan dat je naast de pijn ook nog je laatste restje fierheid en zelfstandigheid moet afstaan?? En die pijn neemt maar steeds toe, zeker nu de kanker ook in haar botten terecht gekomen is en het pompje, de klevers en de pillen soms niet meer voldoende zijn!! Eén van mijn zussen zou van vrijdag tot dinsdag voor haar werk vertrekken maar ... de arts adviseerde haar ( nog maar eens) om in de buurt te blijven. Op de opmerking dat hij nu al twee maal gezegd heeft ( verleden week nog) dat we ons moeten voorbereiden op het einde antwoordde hij: " Maar je ziet nu toch zelf dat het heel kritisch wordt..!!" Ofwel heeft hij eindelijk zijn kristallen bol gevonden ofwel is hij een pure sadist. Het enige wat wij nu nog zien is éen hoopje ellende en miserie van een moeder van 88j die uit het leven wil stappen en niet mag of kan en van wie we elke dag opnieuw afscheid nemen. Het beeld van ma staat nu op ons netvlies gegrift en we geraken het nooit meer kwijt. Ik wens zo'n einde aan niemand toe. Soms zou ik eens heel hard willen roepen om die machteloosheid van mij af te gooien.. Maar het lukt gewoon niet , het wordt ( neen is) stilaan voor iedereen teveel aan het worden.... Vandaag dachten wij ook dat het einde nu wel eens vlug kan komen. Ma heeft amper iets gezegd en reageerde op niets. Ze had al gans de dag een heel hoge hartslag en niet omdat ze koorts heeft. Ze at haast niets en heeft last van de hoest die haar erg hindert. Toen we 's avonds vertrokken , zei de verpleegster dat ze de dokter zou vragen om iets te mogen geven om het hartslag weer onder controle te krijgen... en zo blijven ze haar ellende rekken....Je wordt er radeloos bij zeker na een namiddag als vandaag... Ik heb er al zo vaak over nagedacht maar vind de " zin" van het lijden van ma niet want op zichzelf heeft het geen zin en is het absurd. Elke dag als we terugkeren van een bezoek probeer ik nog zin te geven aan haar leven ondanks de " on-zin" die het lijden bij haar veroorzaakt. Kan iemand mij een aanvaardbare verklaring geven op de levensvraag: " Waartoe dient dit nog en waarom" ?? Wij weten het al lang niet meer..... Ik weet dat jullie allemaal meevoelen en bedank langs deze weg voor de vele hartelijke woorden op mijn blog; ook heel erg bedankt aan diegenen die mij via e-mail steunen. Blijf aub allemaal nog even mijn klankbord, soms heb ik dat echt nodig om een stuk van die opgekropte gevoelens kwijt te geraken.....niemand wil op die manier afscheid nemen van zijn/ haar ma..
Mijn blog vandaag vertelt niets nieuws maar ik heb een rotdag na onze bezoeken aan ma deze week en straks terug.... dus even algemene ( gekende) info voor wat het waard is!!!.
Allerheiligen is een christelijke feestdag waarop alle heiligen van de Rooms-katholieke kerk gezamenlijk worden vereerd en herdacht.
Het feest wordt sinds de achtste eeuw gevierd. Op Allerzielen (2 november) worden alle gestorven herdacht. Allerheiligen en Allerzielen zijn de dagen waarop in de rooms-katholieke kerk de onderwerpen dood en leven na de dood aan de orde komen.
De Byzantijnse kerk kende in de vierde eeuw al een gedenkdag op 13 mei voor alle heilige martelaren. Deze dag werd waarschijnlijk in de zevende eeuw in de rooms-katholieke kerk overgenomen. In de achtste eeuw werd de dag uitgebreid tot feestdag voor alle heiligen. Paus Gregorius IV riep deze dag in 837 uit als algemene en officiële rooms-katholieke gedenkdag voor alle heiligen en stelde de datum vast op 1 november. De voorbereidingen voor beide feesten vinden vaak plaats op Allerheiligenavond. Allerheiligenavond wordt in het Engels Halloween genoemd.
Rooms-katholiek feest
Bij de kerkelijke viering van Allerheiligen wordt het thema van het einde der tijden behandeld. Er worden missen opgedragen aan alle heiligen en kerkhoven bezocht. Het leven van de heiligen die in de hemel verblijven wordt herdacht en als voorbeeld gesteld voor een goed christelijk leven. Op de avond vóór en de middag en avond ván Allerheiligen worden voorbereidingen getroffen voor het feest van Allerzielen op 2 november. In alle rooms-katholieke streken worden de kerkhoven schoongemaakt en met bloemen versierd.
In Engeland heeft Halloween zich sinds de Reformatie in zestiende eeuw als wereldlijk feest verder ontwikkeld en nadat het door (Ierse) kolonisten naar Amerika was overgebracht, heeft het zich de laatste decennia van daaruit weer over Europa verspreid. Met de kerkelijke feesten heeft het huidige Halloween niets meer te maken.
In de Protestantse kerk wordt Allerheiligen niet gevierd, omdat ze heiligenverering afwijst. Dit gebeurde dus na de Reformatie, de periode waarin mensen als Luther en Calvijn en grote groepen rond hen zich afscheiden van de traditionele katholieke kerk (de Beeldenstorm!).
Wereldlijke feestelijkheden en gebruiken rond 1 november
1 november is tot in de twintigste eeuw ook een belangrijke kalenderdag geweest in het dagelijks leven, vooral van boeren en kooplieden. In de agrarische wereld was 1 november het begin van het winterseizoen en van de werkzaamheden binnenshuis (november is slachtmaand), de datum waarop de kachel en de winterkleren weer van zolder werden gehaald.
Verder was 1 november de dag waarop lonen werden uitbetaald, nieuwe pachttermijnen ingingen en knechten en meiden in dienst traden. Ook de najaarsmarkten werden vaak op 1 november gehouden. Behalve voor het doen winterinkopen was een bezoek aan de najaarsmarkt ook een gelegenheid om uit te gaan. In Winschoten wordt nog altijd Allerheiligenmarkt (Aldrillenmarkt) gehouden.
Weerspreuken Allerheiligen
"Houden de kraaien voor Allerheiligen school, zorg dan voor hout en kool." "Als het met Allerheiligen sneeuwt, leg dan uw pels gereed."
"Met Allerheiligen vochtig weer, sneeuwbuien volgen keer op keer." "Brengt Allerheiligen de winter aan, dan doet Martinus (11 nov.) de zomer staan." "Geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn." "Na het zomertje van Allerheiligen, kan u voor de winter niet beveiligen."
Omdat we langs alle kanten bestormd worden met Halloween gadgets gooide ik het eens over een andere boeg. Dus :
Wil je weten wat erachter zit, klik dan op de link hieronder en na de intro op de verschillende icoontjes van de GSM. Vergeet de deurbel niet...en voor de rest... WHOOOAAAH
De studentjes kregen hun eerste rapport mee. De leraren (essen) hebben zich weer kunnen verheugen of ergeren
Dit zou van een leraar komen die als opdracht aan zijn leerlingen gaf.
"Schrijf een kort toneelstuk in het Engels over een gezinsdrama..!!
Dit is wat een leerling er van maakte (zonder zwans). Probeer dit zelf maar eens hardop te lezen Niet te doen!!!
Ann sits in the hook of the chamber. She is striking Burts brook. The radio stands on. Suddenly she hears a lawight in the gang. The door goes open. There stud Burt. Ann: " Haha, there are you. It is becans tide. From where come you flierefloyter." Burt:" That goes you not on"! Ann is up her toot getrapped. She thinks she will fall fromherself, so she goes lying longout on the sofa and begins to snick. Burt: " Stop, hold up off i shall give you a vige on your smool." That is too much for Ann. She flies right from the sofa and balls her fist. Ann: " I can no longer stand you out! I will take another man." Burt: " Pfoe, thet shall me not spite. I have raids another leaf." White like a like Ann falls fourover on the tapite. Burt wrives in his hands from joy. He does the door open and smites her after him too. Ann seat her very bad out and she thinks lout up: " i will make myself from side." She goes in the kitchen, takes a mess from the shoyf, but when she thinks of the blood and the pain, she has twayfels. Ann: " I make my not from cant for a type like Burt! I will leaver stay an old vrayster the rest of my life and will never merry again."
The public can see Ann go and sit on the stool and take her strikework in her hands.
The lights go out and the gordines go too..."
We weten er de laatste maanden alles van want gemiddeld doen we 800 km per week nu al bijna 3m lang(!!) dus maakt dat bijna 10.000 km ( meer dan onze reis naar Spanje die we uitgesteld hebben)!! Daardoor heb ik tijd zat om de files eens te bestuderen en ziehier mijn tips voor een " heerlijke lange file"!!!....
1. Ga (bij voorkeur met een caravan) tijdens de spits op vakantie. 2. Blijf onnodig lang (en langzaam) links rijden. Aangezien rechts inhalen verboden is zullen de meeste automobilisten achter u aan blijven rijden. 3. Na punt 2 zullen enkele automobilisten misschien gaan "kontkussen". Laat u echter niet afleiden van uw belangrijke taak. ( .zie punt 6) 4. Voor automobilisten: ga rechts net iets langzamer rijden dan het vrachtverkeer. Wedden dat er een vrachtauto is die gaat inhalen. 5. Voor vrachtautochauffeurs: haal eens een auto in! Bij voorkeur de snelheidsverschillen laag houden (geef .b.v. met een sticker de snelheidsbegrenzer de schuld). 6. Rij onregelmatig. Af en toe remmen en dan weer gas geven zorgt voor een kettingreactie, zodat er achter u steeds harder geremd wordt. 7. Wissel regelmatig van rijstrook Experts kunnen ook tussen twee rijstroken rijden, zodat het effect verdubbelt. 8. Gebruik geen richtingaanwijzers tijdens het wisselen van rijstrook. 9. Voor de overheid: laat twee snelwegen van elk twee stroken bij elkaar komen op een snelweg van twee stroken, volgens het principe van 2 + 2 = 2. 10. Bij een ongeval op de andere baan kunt u het beste niet alleen remmen om te kijken, maar zet de auto helemaal stil, zodat u een beter beeld van de verwondingen kan krijgen. Denk eraan dat het thuisfront zit te wachten op bloederige of spectaculaire verhalen. Maak een paar foto's of een video met uitgebreid commentaar. 11. Stuur, tijdens het invoegen, strak naar links. Daar gaat het tenslotte sneller dus daar kunt u het beste gaan versnellen. 12. Kunt u niet invoegen, rij dan niet naar het einde van de invoegstrook zodat de mensen op de andere (snel)weg ook meegenieten van de file. 13. Tik op het ritme van de muziek op het rempedaal. Waarschuwing: als u dit te vaak doet vermindert het effect. 14. Ga pas inhalen als er een andere auto (snel) aangereden komt. Hij mag tenslotte niet zo hard en de politie kan alle hulp gebruiken. 15. Na uitgebreid onderzoek is gebleken dat agressief gedrag (gebaren e.d.) files reduceert. Bovendien gaan de beledigde mensen aanzienlijk beter rijden!!!. 16. Vrachtwagenchauffeurs, bevestig de lading niet te stevig. Vallende voorwerpen zijn leuk om de weg te versperren. 17. Automobilisten kunnen ook een steentje bijdragen. Gooi een propje of nog liever een lege vuilniszak uit het raam. Doe dit alleen als er iemand achter u rijdt.
Met dank aan al diegenen die er ook vandaag weer voor gezorgd hebben dat we " lekker file reden"!!!!
In vrijwel elk huishouden staat tegenwoordig een pc. Ongemerkt zijn we afhankelijk geworden van deze alleskunner op gebied van muziek, film, tekst, ontspanning en info. Eén dag zonder computer? Knap lastig! De typemachine is al lang de deur uit. De diaprojector staat te verstoffen op zolder.De cd-speler wordt nauwelijks nog gebruikt. Dit alles dankzij de multimedia computer, die een alleskunner is en daarom na de stofzuiger en de wasmachine zo ongeveer het handigste hulpje in huis. Totdat zich het volgende voor doet. Gewoon hypothetisch ....
Je wil een montage van de vakantiefilms maken.... Veel beter dan het alweer ouderwetse mengpaneel met een geheugen voor `wel zeven scènes, mixt de computer de prachtigste beeldovergangen en onthoudt met speels gemak honderden korte scènes. Stukken nauwkeuriger en geen gesleep met apparatuur, titelgenerator en tv-toestel. En geen gedoe met allerlei kabeltjes of snoeren.
Totdat een storing je pijnlijk bewust maakt van je afhankelijkheid van die grijze doos met aangekoppeld beeldscherm. Halverwege de videomontage houdt de - tweede - harde schijf het voor gezien. Uitlezen lukt nog net, maar data wegschrijven gaat niet meer. Niets aan te doen. Behalve een schroevendraaier pakken, harddisk eruit halen en teruggaan naar de winkel, want de disk is nog geen jaar oud en de garantiebepalingen zijn gelukkig soepel De winkelier doet inderdaad niet moeilijk. Omdat het al de tweede keer is dat dit type harddisk het begeeft, mag er een nieuwe harddisk van een ander merk worden uitgezocht. Zelfs eentje met meer capaciteit - 100 GB in plaats van 60 GB -, voor een luttel meerbedrag. Mooi. Maar nu moet het bios opstartgeheugen van de wat oudere pc worden aangepast om het geschikt te maken voor zo'n grote disk. Geen probleem. Dat wil de winkelier wel even doen. De nieuwe harddisk zet hij er ook wel even in en misschien krijgt hij nog data van de gecrashte harddisk boven water. Service die niets extra's kost en lastig werk uit handen neemt. Tegen zo'n aanbod zeg je geen nee. Na thuis snel alle kabeltjes verwijderd te hebben, gaat de pc naar de winkel. Korte tijd later wordt al duidelijk hoe onthand je bent zonder computer. Die videomontage kun je wel vergeten vandaag. Maar wel mooi even de tijd om een paar brieven te schrijven die hoog nodig de deur uit moeten. Dacht je.... Het loopje naar de werkkamer is vergeefs. De grote leegte staart je aan.
Dan maar je vrije dag doorbrengen met lezen. In de krant staat een aardige recensie van een stukje muziek. Eens even kijken of daar meer over te vinden is. O nee, geen pc, dus ook geen internet. De post brengt het nieuwste nummer van een computerblad met ingesloten cd-rom vol demo's en informatie. Gauw even kijken wat er op die cd-rom staat. Vergeet het maar sukkel. Hij is weg. Was je dat nu al vergeten? Ja dus. Dan maar even de televisie aan. ,, Meer informatie vindt u op www'', zegt de presentator. Ben benieuwd, maar kijken is er niet bij. Op het mobieltje komt een sms binnen. ,, Heb je m'n mailtje niet gelezen?'' vraagt de zoon, die gewend is dat zijn vader altijd direct antwoordt. Even kijken wat hij geschreven heeft. O nee, da's waar ook. De computer is van huis. Een tijdschrift kondigt een digitale fotowedstrijd aan. Even kijken of er nog foto's op de pc staan die bij het thema van die wedstrijd passen. Diepe zucht: tijdelijk buiten gebruik. Twee keer gaat de telefoon. De dochter en schoonzoon wachten beiden op antwoord op hun e-mail. Ook zij vinden het gek dat ze niets horen. Er zal toch niets aan de hand zijn? Nee hoor, met mij niet. Wel met de pc die uit logeren is.
Berusting. Een extra uitje dan maar. Wat draait er vanavond in Metropolis? De filmagenda staat op een website. En wat heb je ook alweer nodig om op het internet te komen? Hellup!!! Een dag zonder computer voelt als een junk zonder zijn dagelijkse shot. Of zijn er betere vergelijkingen? Als een ei zonder zout. Nee, te slap. Als een zee zonder water? Te dramatisch. Als een..., als...
Je rent naar de telefoon en belt de winkel: ,, Hallo, is mijn pc al klaar?''
Voor de tweede keer vals alarm vanwege het ziekenhuis!! En welk éen !! Op 1september werden we in allerijl naar het ziekenhuis geroepen en dachten we, na het toedienen van de laatste sacramenten ,dat ma zou heengaan. Jullie weten intussen reeds het verloop van haar ziekte en dat ma er nog steeds ligt! Toen verleden maandag beslist werd om de morfinepomp aan te brengen, opperde de arts dat het nog een kwestie van 1 à twee weken zou zijn. Twee dagen later, dus op woensdag, gaan mijn broer en ik nog eens langs om wat betere info over de werking en bijverschijnselen van die pomp te krijgen. Dan krijgen we te horen dat ma de zaterdag niet meer haalt!!! Algemene ontzetting omdat het nu toch nog zo " snel" zou gaan!! We nemen ' s avonds heel intens afscheid van ma en beloven op donderdag terug te komen Op donderdag zegt de arts nog eens gezegd dat ma de zaterdag niet meer haalt. De verpleging luistert met verbazing naar het oordeel van de behandelende arts en zeggen ons dat ze het niet kunnen geloven omdat de duidelijke eindtekenen ontbreken. Maar de arts blijft bij zijn standpunt dus wie zijn wij om dat tegen te spreken?? T en ik hadden intussen besloten om niet meer op en neer te rijden want ik wil de laatste dagen bij ma zijn! Dat hebben we tot zaterdagavond gedaan. We zagen ma afwisselend mentaal of fysiek heel slechte momenten meemaken maar ...dat dit het einde zou zijn daar twijfelden ook wij aan. Op vrijdag kwam de arts niet langs! Op zaterdag morgen uiteindelijk wel en zijn reactie was... "Ongelooflijk E. je ziet er beter uit , goed gedaan en je moet het zeggen hé als je pijn hebt en doe maar zo voort hé"!!! Ik heb hem laten gaan want nu moet ik echt niets meer horen. !! Intussen ligt ma daar nog, als ze slaapt vrees je dat ze dood is zo wit en scherp afgetekend is haar gezicht ... !!!! De hoofdverpleegster nam ons wel nog even terzijde en probeerde heel de situatie wat recht te trekken. De arts zal wellicht geoordeeld hebben aan de hand van de medicatie die ma al gekregen heeft en momenteel krijgt. Daarop gebaseerd zou ze inderdaad al moeten gestorven zijn!!!! Blijkbaar heeft ma een verschrikkelijk sterk lichaam .. Ze hebben er ook geen verklaring voor! 4 dagen hebben we hier op de toppen van de zenuwen gelopen. 4 dagen sliepen we in de buurt van ma om niet elke dag het verkeer te trotseren met naast ons de telefoon en de GSM. Geen 3 stappen durfden we verzetten zonder telefoon bij ons en bij elk gerinkel of smsje enz namen we met trillenden benen op omdat we het finale woord vreesden ( hoopten!) te horen. Ik ken intussen elk hoekje van ma's kamer en die geur laat mij nooit meer los! Uiteindelijk keerden we naar huis terug, doodop en met het gevoel dagenlang op een rollercoaster gezeten te hebben!!! Maar ma is er nog steeds alive and... ach neen niet kicking maar met de laatste krachten van haar opgeleefde lichaam. Ik hoop dat we nu enkel nog gealarmeerd worden als het inderdaad zover is want dit wordt stilaan onwaarschijnlijk!! Ik informeer nu nog enkel bij de verpleging want ik geloof hun ervaring meer dan al de rest.... en intussen klopt ma's hart verder. Ze is stilaan tot een fenomeen aan het uitgroeien in het ziekenhuis!!! Nu nemen we even afstand van ma's ziekte en het ziekenhuis en alles daarrond en gaan we een dag niet naar het WW. Meer afscheid nemen dan ik de laatste dagen gedaan heb, kan niet meer...het lot zal uiteindelijk wel beslissen hoe, waar en wanneer de dag komt. Ik begin het stilaan " genant" te vinden om hier telkens mijn verhaal te doen daarom zei ik dat het precies op een soap gelijkt!! Ik wil het er niet meer overhebben en zal jullie wel op de hoogte brengen als het voorbij is want stilaan wordt het allemaal teveel en probeer ik de toestand te ondergaan... In afwachting blijven we maar pendelen en nu al 3 maanden lang en hoe lang nog??? Ik zou zo graag dit hoofdstuk afsluiten om verder te gaan met enkel nog een mooie herinnering aan ma maar zelfs dat lijkt ons afgenomen te worden!! Ik kan hierna voor een tijd geen artsen meer zien. Dat niemand vooraf het definitieve einde kan voorspellen daar heb ik begrip voor maar....er zo flagrant naast zitten en dat tot de laatste dag volhouden....niettegenstaande iedereen ziet dat niets de bewering staaft....!!!!!!!
Het is weeral zo ver. Vorige nacht hebben we de klok op wintertijd gezet en een uurtje langer slapen! De nachten zijn af en toe kouder aan het worden, de herfstwind heeft nog niet zoveel bladeren van de takken van de bomen gerukt. Maar wat er ligt , vormt een mooi goudgeel tapijt. 's Avonds trekken we ons donsdeken ook al wat hoger en vanaf nu geen open ramen meer.Voor velen blijft dat een vaste gewoonte die pas hartje winter verandert.Voor ons dus wat vroeger want mijn slaapgenoot kan niet tegen koude lucht en staat gegarandeerd op met keelpijn als de ramen in de herfst/winter open blijven. Ikzelf verkies open ramen maar och .. we geraken er wel uit!!
Het is nu ook het seizoen om eens lekker te genieten van wild!!! Waarmee kan ik jullie verrassen? Hazenrug bv met veenbesjes en knolselderpuree of everzwijn met jagerssaus?. Daarbij een lekker flesje wijn en dan gezellig tafelen?. Alleen .. die wijn zou voor het grootste gedeelte in mijn glas terecht komen want door zijn " Crohnen" moet T alcohol mijden. Wel een beetje saai zo alleen te toasten niet....dus dat wordt afwachten tot de gelegenheid zich voordoet!!!! Maar eigenlijk zou het best gezellig zijn zo eens met zijn tweetjes lekker te eten hoewel de situatie met ma ons ook bij het tafelen parten speelt! Ik las onlangs dat veel paren moeilijkheden hebben met hun relatie als ze op pensioen zijn. De kinderen zijn uit huis en opeens ben je weer met twee. Elkaar ruimte geven lijkt de oplossing te zijn. Gelukkig hebben wij daar "nog" geen probleem mee! Wij vinden het heerlijk met ons tweetjes, een nieuwe fase in ons leven. Werken hoeft niet meer ( hoewel .. wij zitten hier nooit stil!!) en eindelijk hebben wij tijd voor onszelf ( oeps, klopt ook niet)!!!. Als ik het zo bekijk dan vraag ik mij af: klopt het cliché dan nog wel?? Maar als je alles werkelijk naar de letter zou toepassen dan hebben we in deze fase van het leven een luxe, die je als jonge mens niet kent.... Straks kruip ik in de zetel om er niet meer uit te komen want we hebben weer eens een zenuwslopende 4-daagse achter de rug die het uiterste van onze zenuwen vroeg!..Maar vandaag wil ( moet) ik het allemaal even van mij afzetten. Morgen vertel ik jullie wel wat er hier gebeurd is!!! Moest het niet zo serieus zijn dan zou ik bijna denken dat we in een soap beland zijn!!!! Dus voor straks...
Toevallig las ik vandaag bij ma in een tijdschrift het volgende. .Ik schrijf het neer in de originele spelling om niets af te doen van dit ontroerend gedicht
Heb mij lief, gelijk ik ben.
Ik zou tot al mijn vrienden willen gaan
- Ook wel tot hen, die niet mijn vrienden zijn- En vragen: Heb mij lief , gelijk ik ben En stel aan mij geen eischen. Zie, ik kan Niet onderhoudend praten, niet gevat of geestig zijn en niet vertrouwelijk vertellen van mij zelf of mijn ziel... Wat zouden we ons vermoeien voor elkaar?
Laat mij maar zwijgend naast u zitten, stil
verdiept in eigen werk, eigen gedachten Of- als gij praten wilt- spreekt gij tot mij. Ik zal wel luistren als gij vriendelijk met lichten kout mij onderhouden wilt. Wel lachen om de grappen, die ge zegt, wel ernstig kijken, als ge hoog, of diep, of ijdel praat van al te diepe dingen...
Maar, als ik dan zoo zwijgend zit en luister naar uw gesprek- of naar het klokgetik of 'k laat de stilte ruischen om ons heen,
Die ruischt zoo prettig als de menschen zwijgen -
Als 'k mij dan in uw nabijheid voel,
dan zou ik willen vragen en de stilte - of ons gesprek- verbreken met de vraag;: " Zeg, zijt gij blij dat ik naast u zit? En spraakt gij dan " ja", dan zei ik zacht: " Ik ook".. En dat was alles wat ik weten wou en al wat gij van mij behoeft te weten.
Jacqueline van der Waals ( uit Nieuwe verzen, Callenbach, 1909)
Mijn besluit: Niets meer zeggen, er gewoon zijn , ik voor jou, jij voor mij, Zalig om dit te ervaren!
Ik zie haar, hoe haar gerimpelde handen rusten in haar schoot en haar intens droeve soms wazige blik gericht is op de overkant. Haar pijn en verdriet snijden door mijn ziel. Alles waar ze waarde aan hechtte is nu betekenisloos. Toen ze noodgedwongen afstand deed van haar huis en tuin , blies ze tegelijkertijd haar laatste levenslucht uit. Ze verhuisde al naar de overkant maar liet haar wazig bestaan nog even achter.
Ik zie haar, hoe ze denkbeeldige pluisjes van haar kleren plukt of een witte haarlok achteruit schikt met haar laatste fierheid en kracht.
Ik zie haar, hoe ze nog even naar de bloemen kijkt en vraagt om ze nog wat water te geven. Bloemen gaven haar altijd kracht , vertelde ze mij ooit!
Ik zie haar, hoe ze haar kopje koffie wil vasthouden maar haar bevende , krachteloze handen er niet in slagen. Ik heb haar geholpen en het kleine, gemorste druppeltje zachtjes van haar mond geveegd..
Ik zie haar, hoe ze door het raam staart en haar lippen zachtjes bewegen. Wat is het wat je zeggen wil, lieve ma?
Ik zie haar , hoe haar ogen ons volgen en haar blik nog even de mijne kruist terwijl een droge traan intriest haar ogen vult.
Ik zie haar, en weet dat ze niet meer is zoals ze altijd was. De bloemen hebben hun kracht verloren, de koffie heeft de gezelligheid ingeruild voor eenzaamheid.
Ik zie haar, en voel een traan over mijn wangen glijden...ik weet wat was, is nu niet meer......
Ik zie haar , ik voel haar , ik ruik haar ...mijn hart raakt haar nooit meer kwijt.
Vandaag weer even langsgeweest bij mams, ik vrees dat het afscheid nu heel snel nadert.........
Vandaag een rotdag gehad. Het begon al met een rottelefoon die veel van mijn " kalmte" eiste. Gelukkig kon ik even mijn frustratie afreageren in de turnles. Heb geprobeerd om Pazke even zo " zot " te krijgen om ook elke maandag haar arme body te pijnigen... Nu maar afwachten of ze mij daarin blijft volgen??? Daarna zijn we naar ma geweest. Onderweg kregen we al een telefoontje van de zoon die bij haar even langsging met het bericht: " Ma je zal het moeilijk hebben om mémé op te peppen want ze heeft een moeilijke dag en veel pijn"!! Hij was al langsgeweest bij de verpleging om iets exta's tegen de pijn te vragen. Ze komen dan steeds af met :" Maar E. je moet geen pijn hebben , je moet het zeggen en we geven je iets." Ons ma haar antwoord was, "dan moet ik om de 5 minuten bellen want alles doet pijn en die pijnscheuten zijn niet te houden".... Inderdaad haar moraal was op een heel laag pitje en door de extra pijnstiller was ze weer heel versuft en apatisch. Ik ben nog maar eens bij haar behandelende arts geweest hoewel ik gezegd had dat niet meer te doen... Hij gaf toe dat ze snel achteruit gaat en veel pijn heeft en .. dat ze overwegen om een Morfinepomp te plaatsen. We willen niet dat je ma voor de laatste levendagen pijn heeft!! "Waarop wachten jullie dan"? vroeg ik!!! Geef haar dan in " Godsnaam" zo'n pomp, smeekte ik bijna. Nu de familie moest het goed vinden want de kans bestaat dat ma er nog meer versuft bijligt en het contact nog minder wordt. Alsof iemand van ons maar éen bezwaar zal hebben tegen het plaatsten van zo'n pomp, als haar pijn maar weg is!! So what dokter?? Alsof het contact nu zo denderend is als je je moeder horen klagen over pijn en dan weet dat haar uitgeputte lichaam het niet meer aan kan en dat ze het einde voelt naderen en dan begint te wenen.. Die arme schat probeert mij dan ook nog te troosten door te zeggen: " Je moet niet wenen , ik zal mijn best doen om het zo lang mogelijk vol te houden"...Voor wie ma??? Het werd mij ook even allemaal teveel. De arts zei dat het wellicht nog een kwestie van 1 à 2 weken is. Maar ze hebben nog eens gezegd dat het einde in het zicht was en 2 maanden later is ma er nog. Aan de ene kant hoop ik voor ma dat ze het nu juist voor hebben maar aan de andere kant begint het heel duidelijk te worden dat het stilaan de laatste keer is dat ik haar heb kunnen vasthouden en dat ze ons zal verlaten en daar .. kan ik momenteel nog niet aandenken. Dat afscheid nemen heeft nu al zo lang aangesleept dat het stilaan een strohalm geworden is waar ik mij zo stevig aan vasthoud. Die laatste weken met ma waren zo intens en beheersen zo onze leefwereld. Wij leven als het ware in een cocon die bestaat uit thuis, de baan en het ziekenhuis en weer de baan en thuis enz enz. Er is voor niets anders meer ruimte en straks valt dat allemaal weg.... We moeten haar loslaten maar ik weet nu al dat het zo verdomd moeilijk zal zijn...Lieve mensen als jullie nog een gezonde ma hebben , koester haar dan en durf haar eens goed vast te nemen want eens zal je die innige knuffel zo missen... Het worden nog lange , moeilijke dagen en nachten maar stilaan is de maat langs alle kanten vol...
Wat is een herfst zonder waaiwinden die bezit nemen van je tuin en doen buigen wat niet knakt? Wat is een herfst zonder chrysanten en de weemoed die bezit van je neemt? Wat is de herfst zonder rijpe zaaddozen die openbarsten en hun zaden aan de wind geven of zomaar rondstrooien letterlijk op goed vallen uit? Wat is de herfst zonder dat de voorzienigheid van in voormenselijke tijden dieren en vogels van vitamines voorzag om ze te harden tegen de ongemakken van de winter? Dat geldt ook voor ons mensen zeker? Vandaar mijn vraag wat is de herfst zonder rozenbottels?
Ze hangen vaak in trossen met veel tegelijk of staan op stevige stengels, alleen, knalrood te wezen.
Kijk, hier zijn we, lijken ze te zeggen. We zijn rijk aan al het goede dat een plant of een vrucht kan geven. We zitten vol met vitamine C en met sporen van stoffen waarvan jullie met al jullie wetenschap nog geen benul hebben!! We houden jullie gezond tot de krokussen weer hun kelken openen en je verzekeren dat de bomen weer in blad zullen komen om schaduw te geven als de zomer heet wordt!!
Rozenbottels vallen op en zijn uitnodigend maar toch is hun vruchtvlees dun en licht zurig en tamelijk smakeloos. Nochtans zijn ze samen met die andere oude inheemse vrucht, de mispel een rijke bron aan vitamine C . Je kan er gelei uit maken of ze drogen om ze dan in kruidenzakjes te bewaren om thee van te trekken, een glaasje pure gezondheid! Weten jullie dat éen lepel rozenbottel marmelade een uitstekende bescherming biedt tegen verkoudheden en allerhande winterkwaaltjes? Daarom ga ik nu, na een heel drukke dag, lekker relaxen bij een heerlijk kopje rozenbottel voor ik ga slapen en dan maar hopen dat het ook werkt voor een goede nachtrust!!
PS. Zegt men niet "scherven brengen geluk" ?? Hewel vandaag heb ik ervoor gezorgd dat er veel geluk in mijn richting komt.!!??? Ik heb zomaar in éen keer 3 champagneglazen laten vallen terwijl ik alles klaar zette om een glaasje schuimwijn te drinken op de zoon zijn verjaardag, want heel de bende kwam eten!!. Ik had er van ma, nog voor ze opgenomen was, 6 extra gekregen omdat wij hier met een grote bende zijn als we allemaal samen zijn en .. daarvan zijn er nu drie kapot. Het feit dat ze van ma kwamen doet mij wat, verdorie toch!!
Gelezen in " Jet" een weekblad dat gratis aan huis geleverd wordt. Ik geef hier een ingekort versie. Bezorgt de gedachte aan de lange, sombere weken die het komend seizoen in petto heeft je kippenvel? Toch moet die periode geen martelgang worden als je volgende tips volgt.
Vitaminenkuur Wil je je wapenen tegen winterkwaaltjes, dan eet je best veel groenten, fruit en zuivel.Eventueel wat extra vitaminen nemen is ook prima. Maar even belangrijk is voldoende rust. Eens een weekendje " vrij" inlassen , doet blijkbaar ook wonderen; geen pc aan en al je " to do's" op delete!!Waarom niet languit naar je favoriete cd luisteren of gewoonweg een boek lezen dat je al zo lang wil lezen?? Je voelt je zo een ander mens
Verwen je lichaam Elke seizoen heeft je lichaam wat tijd nodig om zich aan te passen aan de nieuwe weersomstandigheden. Verwen je huid met voldende en vochtinbrengende crèmes, bescherm je gelaat tegen koude dagen en geniet van een relaxerend bad.
Buitenlucht Gebrek aan daglicht maakt ons futloos en neerslachtig daarom is het goed elke dag even in de buitenlucht te komen, zelfs een plensbui of ontstuimige herfstwind kan deugd doen!
Knusse kamer Maak je interieur gezellig door hier en daar wat " winterse " accenten te leggen. En vanzelfsprekend hoort daar ook kaarslicht bij om het plaatje compleet te maken en geniet dan van echte herftssnacks zoals noten, druiven, mandarijntjes, noten .... lekker gezond.
We weten dus wat we moeten doen in de komende weken als we er de tijd toe hebben!!
Ik heb altijd een zwak gehad voor de poëzie in de songs van JB meer dan voor zijn muziek. De teksten bij de muziek zijn voor Brel dan ook veel belangrijker dan de muziek zelf. Met zijn songs wil hij iets vertellen, een boodschap brengen. Daarvoor gebruikte Brel ook zijn eigen ervaringen en dromen Systematisch duiken drie themas in zijn teksten op: hij spuugt zijn gal over de hypocriete burgerlijke moraal die hij uit zijn jeugd kende (Les Flamandes), hij vertelt hoe de liefde meer pijn dan goed doet (Ne me quitte pas) of hij bezingt de dood. Vandaag beluister ik zeker de CD die ik hier liggen heb want..
Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat Jacques Brel overleed. Ter gelegenheid daarvan vindt in Brussel een tentoonstelling plaats bij Editions Jacques Brel. Bovendien worden de twee films die Brel regisseerde samen met een nieuwe documentaire voor het eerst op dvd uitgebracht. Jacques Brel stierf op 9 oktober 1978 in Parijs aan longkanker. De geboren Brusselaar zong toen al ruim tien jaar niet meer. In 1967 was hij daar mee gestopt om zich toe te leggen op zijn andere passies, film en reizen. Jacques Brel leefde tegen honderd per uur. Ook op het podium gaf hij zich volledig en slingerde hij met een tomeloze gedrevenheid zijn chansons de zaal in.
Jacques Brel zong graag over zijn geliefde Vlaanderen, ook over de minder fraaie kantjes. In "Les Flamandes" trok hij van leer tegen de burgerlijke moraal én de Vlaamse vrouwen. "Les flamandes" veroorzaakte heel wat heibel in Vlaanderen. Maar volgens Brel was er niks beledigends aan dat nummer. Het hectische, vermoeiende leven van Brel en jaren van intens roken en drinken, eisten echter zijn tol. Zijn gezondheid ging fel achteruit. En bang om zijn artistieke scherpte te verliezen, gaf Jacques Brel op 16 mei 1967 dan ook zijn laatste concert.
)
