In vrijwel elk huishouden staat tegenwoordig een pc. Ongemerkt zijn we afhankelijk geworden van deze alleskunner op gebied van muziek, film, tekst, ontspanning en info. Eén dag zonder computer? Knap lastig! De typemachine is al lang de deur uit. De diaprojector staat te verstoffen op zolder.De cd-speler wordt nauwelijks nog gebruikt. Dit alles dankzij de multimedia computer, die een alleskunner is en daarom na de stofzuiger en de wasmachine zo ongeveer het handigste hulpje in huis. Totdat zich het volgende voor doet. Gewoon hypothetisch ....
Je wil een montage van de vakantiefilms maken.... Veel beter dan het alweer ouderwetse mengpaneel met een geheugen voor `wel zeven scènes, mixt de computer de prachtigste beeldovergangen en onthoudt met speels gemak honderden korte scènes. Stukken nauwkeuriger en geen gesleep met apparatuur, titelgenerator en tv-toestel. En geen gedoe met allerlei kabeltjes of snoeren.
Totdat een storing je pijnlijk bewust maakt van je afhankelijkheid van die grijze doos met aangekoppeld beeldscherm. Halverwege de videomontage houdt de - tweede - harde schijf het voor gezien. Uitlezen lukt nog net, maar data wegschrijven gaat niet meer. Niets aan te doen. Behalve een schroevendraaier pakken, harddisk eruit halen en teruggaan naar de winkel, want de disk is nog geen jaar oud en de garantiebepalingen zijn gelukkig soepel De winkelier doet inderdaad niet moeilijk. Omdat het al de tweede keer is dat dit type harddisk het begeeft, mag er een nieuwe harddisk van een ander merk worden uitgezocht. Zelfs eentje met meer capaciteit - 100 GB in plaats van 60 GB -, voor een luttel meerbedrag. Mooi. Maar nu moet het bios opstartgeheugen van de wat oudere pc worden aangepast om het geschikt te maken voor zo'n grote disk. Geen probleem. Dat wil de winkelier wel even doen. De nieuwe harddisk zet hij er ook wel even in en misschien krijgt hij nog data van de gecrashte harddisk boven water. Service die niets extra's kost en lastig werk uit handen neemt. Tegen zo'n aanbod zeg je geen nee. Na thuis snel alle kabeltjes verwijderd te hebben, gaat de pc naar de winkel. Korte tijd later wordt al duidelijk hoe onthand je bent zonder computer. Die videomontage kun je wel vergeten vandaag. Maar wel mooi even de tijd om een paar brieven te schrijven die hoog nodig de deur uit moeten. Dacht je.... Het loopje naar de werkkamer is vergeefs. De grote leegte staart je aan.
Dan maar je vrije dag doorbrengen met lezen. In de krant staat een aardige recensie van een stukje muziek. Eens even kijken of daar meer over te vinden is. O nee, geen pc, dus ook geen internet. De post brengt het nieuwste nummer van een computerblad met ingesloten cd-rom vol demo's en informatie. Gauw even kijken wat er op die cd-rom staat. Vergeet het maar sukkel. Hij is weg. Was je dat nu al vergeten? Ja dus. Dan maar even de televisie aan. ,, Meer informatie vindt u op www'', zegt de presentator. Ben benieuwd, maar kijken is er niet bij. Op het mobieltje komt een sms binnen. ,, Heb je m'n mailtje niet gelezen?'' vraagt de zoon, die gewend is dat zijn vader altijd direct antwoordt. Even kijken wat hij geschreven heeft. O nee, da's waar ook. De computer is van huis. Een tijdschrift kondigt een digitale fotowedstrijd aan. Even kijken of er nog foto's op de pc staan die bij het thema van die wedstrijd passen. Diepe zucht: tijdelijk buiten gebruik. Twee keer gaat de telefoon. De dochter en schoonzoon wachten beiden op antwoord op hun e-mail. Ook zij vinden het gek dat ze niets horen. Er zal toch niets aan de hand zijn? Nee hoor, met mij niet. Wel met de pc die uit logeren is.
Berusting. Een extra uitje dan maar. Wat draait er vanavond in Metropolis? De filmagenda staat op een website. En wat heb je ook alweer nodig om op het internet te komen? Hellup!!! Een dag zonder computer voelt als een junk zonder zijn dagelijkse shot. Of zijn er betere vergelijkingen? Als een ei zonder zout. Nee, te slap. Als een zee zonder water? Te dramatisch. Als een..., als...
Je rent naar de telefoon en belt de winkel: ,, Hallo, is mijn pc al klaar?''
Voor de tweede keer vals alarm vanwege het ziekenhuis!! En welk éen !! Op 1september werden we in allerijl naar het ziekenhuis geroepen en dachten we, na het toedienen van de laatste sacramenten ,dat ma zou heengaan. Jullie weten intussen reeds het verloop van haar ziekte en dat ma er nog steeds ligt! Toen verleden maandag beslist werd om de morfinepomp aan te brengen, opperde de arts dat het nog een kwestie van 1 à twee weken zou zijn. Twee dagen later, dus op woensdag, gaan mijn broer en ik nog eens langs om wat betere info over de werking en bijverschijnselen van die pomp te krijgen. Dan krijgen we te horen dat ma de zaterdag niet meer haalt!!! Algemene ontzetting omdat het nu toch nog zo " snel" zou gaan!! We nemen ' s avonds heel intens afscheid van ma en beloven op donderdag terug te komen Op donderdag zegt de arts nog eens gezegd dat ma de zaterdag niet meer haalt. De verpleging luistert met verbazing naar het oordeel van de behandelende arts en zeggen ons dat ze het niet kunnen geloven omdat de duidelijke eindtekenen ontbreken. Maar de arts blijft bij zijn standpunt dus wie zijn wij om dat tegen te spreken?? T en ik hadden intussen besloten om niet meer op en neer te rijden want ik wil de laatste dagen bij ma zijn! Dat hebben we tot zaterdagavond gedaan. We zagen ma afwisselend mentaal of fysiek heel slechte momenten meemaken maar ...dat dit het einde zou zijn daar twijfelden ook wij aan. Op vrijdag kwam de arts niet langs! Op zaterdag morgen uiteindelijk wel en zijn reactie was... "Ongelooflijk E. je ziet er beter uit , goed gedaan en je moet het zeggen hé als je pijn hebt en doe maar zo voort hé"!!! Ik heb hem laten gaan want nu moet ik echt niets meer horen. !! Intussen ligt ma daar nog, als ze slaapt vrees je dat ze dood is zo wit en scherp afgetekend is haar gezicht ... !!!! De hoofdverpleegster nam ons wel nog even terzijde en probeerde heel de situatie wat recht te trekken. De arts zal wellicht geoordeeld hebben aan de hand van de medicatie die ma al gekregen heeft en momenteel krijgt. Daarop gebaseerd zou ze inderdaad al moeten gestorven zijn!!!! Blijkbaar heeft ma een verschrikkelijk sterk lichaam .. Ze hebben er ook geen verklaring voor! 4 dagen hebben we hier op de toppen van de zenuwen gelopen. 4 dagen sliepen we in de buurt van ma om niet elke dag het verkeer te trotseren met naast ons de telefoon en de GSM. Geen 3 stappen durfden we verzetten zonder telefoon bij ons en bij elk gerinkel of smsje enz namen we met trillenden benen op omdat we het finale woord vreesden ( hoopten!) te horen. Ik ken intussen elk hoekje van ma's kamer en die geur laat mij nooit meer los! Uiteindelijk keerden we naar huis terug, doodop en met het gevoel dagenlang op een rollercoaster gezeten te hebben!!! Maar ma is er nog steeds alive and... ach neen niet kicking maar met de laatste krachten van haar opgeleefde lichaam. Ik hoop dat we nu enkel nog gealarmeerd worden als het inderdaad zover is want dit wordt stilaan onwaarschijnlijk!! Ik informeer nu nog enkel bij de verpleging want ik geloof hun ervaring meer dan al de rest.... en intussen klopt ma's hart verder. Ze is stilaan tot een fenomeen aan het uitgroeien in het ziekenhuis!!! Nu nemen we even afstand van ma's ziekte en het ziekenhuis en alles daarrond en gaan we een dag niet naar het WW. Meer afscheid nemen dan ik de laatste dagen gedaan heb, kan niet meer...het lot zal uiteindelijk wel beslissen hoe, waar en wanneer de dag komt. Ik begin het stilaan " genant" te vinden om hier telkens mijn verhaal te doen daarom zei ik dat het precies op een soap gelijkt!! Ik wil het er niet meer overhebben en zal jullie wel op de hoogte brengen als het voorbij is want stilaan wordt het allemaal teveel en probeer ik de toestand te ondergaan... In afwachting blijven we maar pendelen en nu al 3 maanden lang en hoe lang nog??? Ik zou zo graag dit hoofdstuk afsluiten om verder te gaan met enkel nog een mooie herinnering aan ma maar zelfs dat lijkt ons afgenomen te worden!! Ik kan hierna voor een tijd geen artsen meer zien. Dat niemand vooraf het definitieve einde kan voorspellen daar heb ik begrip voor maar....er zo flagrant naast zitten en dat tot de laatste dag volhouden....niettegenstaande iedereen ziet dat niets de bewering staaft....!!!!!!!
Het is weeral zo ver. Vorige nacht hebben we de klok op wintertijd gezet en een uurtje langer slapen! De nachten zijn af en toe kouder aan het worden, de herfstwind heeft nog niet zoveel bladeren van de takken van de bomen gerukt. Maar wat er ligt , vormt een mooi goudgeel tapijt. 's Avonds trekken we ons donsdeken ook al wat hoger en vanaf nu geen open ramen meer.Voor velen blijft dat een vaste gewoonte die pas hartje winter verandert.Voor ons dus wat vroeger want mijn slaapgenoot kan niet tegen koude lucht en staat gegarandeerd op met keelpijn als de ramen in de herfst/winter open blijven. Ikzelf verkies open ramen maar och .. we geraken er wel uit!!
Het is nu ook het seizoen om eens lekker te genieten van wild!!! Waarmee kan ik jullie verrassen? Hazenrug bv met veenbesjes en knolselderpuree of everzwijn met jagerssaus?. Daarbij een lekker flesje wijn en dan gezellig tafelen?. Alleen .. die wijn zou voor het grootste gedeelte in mijn glas terecht komen want door zijn " Crohnen" moet T alcohol mijden. Wel een beetje saai zo alleen te toasten niet....dus dat wordt afwachten tot de gelegenheid zich voordoet!!!! Maar eigenlijk zou het best gezellig zijn zo eens met zijn tweetjes lekker te eten hoewel de situatie met ma ons ook bij het tafelen parten speelt! Ik las onlangs dat veel paren moeilijkheden hebben met hun relatie als ze op pensioen zijn. De kinderen zijn uit huis en opeens ben je weer met twee. Elkaar ruimte geven lijkt de oplossing te zijn. Gelukkig hebben wij daar "nog" geen probleem mee! Wij vinden het heerlijk met ons tweetjes, een nieuwe fase in ons leven. Werken hoeft niet meer ( hoewel .. wij zitten hier nooit stil!!) en eindelijk hebben wij tijd voor onszelf ( oeps, klopt ook niet)!!!. Als ik het zo bekijk dan vraag ik mij af: klopt het cliché dan nog wel?? Maar als je alles werkelijk naar de letter zou toepassen dan hebben we in deze fase van het leven een luxe, die je als jonge mens niet kent.... Straks kruip ik in de zetel om er niet meer uit te komen want we hebben weer eens een zenuwslopende 4-daagse achter de rug die het uiterste van onze zenuwen vroeg!..Maar vandaag wil ( moet) ik het allemaal even van mij afzetten. Morgen vertel ik jullie wel wat er hier gebeurd is!!! Moest het niet zo serieus zijn dan zou ik bijna denken dat we in een soap beland zijn!!!! Dus voor straks...
Toevallig las ik vandaag bij ma in een tijdschrift het volgende. .Ik schrijf het neer in de originele spelling om niets af te doen van dit ontroerend gedicht
Heb mij lief, gelijk ik ben.
Ik zou tot al mijn vrienden willen gaan
- Ook wel tot hen, die niet mijn vrienden zijn- En vragen: Heb mij lief , gelijk ik ben En stel aan mij geen eischen. Zie, ik kan Niet onderhoudend praten, niet gevat of geestig zijn en niet vertrouwelijk vertellen van mij zelf of mijn ziel... Wat zouden we ons vermoeien voor elkaar?
Laat mij maar zwijgend naast u zitten, stil
verdiept in eigen werk, eigen gedachten Of- als gij praten wilt- spreekt gij tot mij. Ik zal wel luistren als gij vriendelijk met lichten kout mij onderhouden wilt. Wel lachen om de grappen, die ge zegt, wel ernstig kijken, als ge hoog, of diep, of ijdel praat van al te diepe dingen...
Maar, als ik dan zoo zwijgend zit en luister naar uw gesprek- of naar het klokgetik of 'k laat de stilte ruischen om ons heen,
Die ruischt zoo prettig als de menschen zwijgen -
Als 'k mij dan in uw nabijheid voel,
dan zou ik willen vragen en de stilte - of ons gesprek- verbreken met de vraag;: " Zeg, zijt gij blij dat ik naast u zit? En spraakt gij dan " ja", dan zei ik zacht: " Ik ook".. En dat was alles wat ik weten wou en al wat gij van mij behoeft te weten.
Jacqueline van der Waals ( uit Nieuwe verzen, Callenbach, 1909)
Mijn besluit: Niets meer zeggen, er gewoon zijn , ik voor jou, jij voor mij, Zalig om dit te ervaren!
Ik zie haar, hoe haar gerimpelde handen rusten in haar schoot en haar intens droeve soms wazige blik gericht is op de overkant. Haar pijn en verdriet snijden door mijn ziel. Alles waar ze waarde aan hechtte is nu betekenisloos. Toen ze noodgedwongen afstand deed van haar huis en tuin , blies ze tegelijkertijd haar laatste levenslucht uit. Ze verhuisde al naar de overkant maar liet haar wazig bestaan nog even achter.
Ik zie haar, hoe ze denkbeeldige pluisjes van haar kleren plukt of een witte haarlok achteruit schikt met haar laatste fierheid en kracht.
Ik zie haar, hoe ze nog even naar de bloemen kijkt en vraagt om ze nog wat water te geven. Bloemen gaven haar altijd kracht , vertelde ze mij ooit!
Ik zie haar, hoe ze haar kopje koffie wil vasthouden maar haar bevende , krachteloze handen er niet in slagen. Ik heb haar geholpen en het kleine, gemorste druppeltje zachtjes van haar mond geveegd..
Ik zie haar, hoe ze door het raam staart en haar lippen zachtjes bewegen. Wat is het wat je zeggen wil, lieve ma?
Ik zie haar , hoe haar ogen ons volgen en haar blik nog even de mijne kruist terwijl een droge traan intriest haar ogen vult.
Ik zie haar, en weet dat ze niet meer is zoals ze altijd was. De bloemen hebben hun kracht verloren, de koffie heeft de gezelligheid ingeruild voor eenzaamheid.
Ik zie haar, en voel een traan over mijn wangen glijden...ik weet wat was, is nu niet meer......
Ik zie haar , ik voel haar , ik ruik haar ...mijn hart raakt haar nooit meer kwijt.
Vandaag weer even langsgeweest bij mams, ik vrees dat het afscheid nu heel snel nadert.........
Vandaag een rotdag gehad. Het begon al met een rottelefoon die veel van mijn " kalmte" eiste. Gelukkig kon ik even mijn frustratie afreageren in de turnles. Heb geprobeerd om Pazke even zo " zot " te krijgen om ook elke maandag haar arme body te pijnigen... Nu maar afwachten of ze mij daarin blijft volgen??? Daarna zijn we naar ma geweest. Onderweg kregen we al een telefoontje van de zoon die bij haar even langsging met het bericht: " Ma je zal het moeilijk hebben om mémé op te peppen want ze heeft een moeilijke dag en veel pijn"!! Hij was al langsgeweest bij de verpleging om iets exta's tegen de pijn te vragen. Ze komen dan steeds af met :" Maar E. je moet geen pijn hebben , je moet het zeggen en we geven je iets." Ons ma haar antwoord was, "dan moet ik om de 5 minuten bellen want alles doet pijn en die pijnscheuten zijn niet te houden".... Inderdaad haar moraal was op een heel laag pitje en door de extra pijnstiller was ze weer heel versuft en apatisch. Ik ben nog maar eens bij haar behandelende arts geweest hoewel ik gezegd had dat niet meer te doen... Hij gaf toe dat ze snel achteruit gaat en veel pijn heeft en .. dat ze overwegen om een Morfinepomp te plaatsen. We willen niet dat je ma voor de laatste levendagen pijn heeft!! "Waarop wachten jullie dan"? vroeg ik!!! Geef haar dan in " Godsnaam" zo'n pomp, smeekte ik bijna. Nu de familie moest het goed vinden want de kans bestaat dat ma er nog meer versuft bijligt en het contact nog minder wordt. Alsof iemand van ons maar éen bezwaar zal hebben tegen het plaatsten van zo'n pomp, als haar pijn maar weg is!! So what dokter?? Alsof het contact nu zo denderend is als je je moeder horen klagen over pijn en dan weet dat haar uitgeputte lichaam het niet meer aan kan en dat ze het einde voelt naderen en dan begint te wenen.. Die arme schat probeert mij dan ook nog te troosten door te zeggen: " Je moet niet wenen , ik zal mijn best doen om het zo lang mogelijk vol te houden"...Voor wie ma??? Het werd mij ook even allemaal teveel. De arts zei dat het wellicht nog een kwestie van 1 à 2 weken is. Maar ze hebben nog eens gezegd dat het einde in het zicht was en 2 maanden later is ma er nog. Aan de ene kant hoop ik voor ma dat ze het nu juist voor hebben maar aan de andere kant begint het heel duidelijk te worden dat het stilaan de laatste keer is dat ik haar heb kunnen vasthouden en dat ze ons zal verlaten en daar .. kan ik momenteel nog niet aandenken. Dat afscheid nemen heeft nu al zo lang aangesleept dat het stilaan een strohalm geworden is waar ik mij zo stevig aan vasthoud. Die laatste weken met ma waren zo intens en beheersen zo onze leefwereld. Wij leven als het ware in een cocon die bestaat uit thuis, de baan en het ziekenhuis en weer de baan en thuis enz enz. Er is voor niets anders meer ruimte en straks valt dat allemaal weg.... We moeten haar loslaten maar ik weet nu al dat het zo verdomd moeilijk zal zijn...Lieve mensen als jullie nog een gezonde ma hebben , koester haar dan en durf haar eens goed vast te nemen want eens zal je die innige knuffel zo missen... Het worden nog lange , moeilijke dagen en nachten maar stilaan is de maat langs alle kanten vol...
Wat is een herfst zonder waaiwinden die bezit nemen van je tuin en doen buigen wat niet knakt? Wat is een herfst zonder chrysanten en de weemoed die bezit van je neemt? Wat is de herfst zonder rijpe zaaddozen die openbarsten en hun zaden aan de wind geven of zomaar rondstrooien letterlijk op goed vallen uit? Wat is de herfst zonder dat de voorzienigheid van in voormenselijke tijden dieren en vogels van vitamines voorzag om ze te harden tegen de ongemakken van de winter? Dat geldt ook voor ons mensen zeker? Vandaar mijn vraag wat is de herfst zonder rozenbottels?
Ze hangen vaak in trossen met veel tegelijk of staan op stevige stengels, alleen, knalrood te wezen.
Kijk, hier zijn we, lijken ze te zeggen. We zijn rijk aan al het goede dat een plant of een vrucht kan geven. We zitten vol met vitamine C en met sporen van stoffen waarvan jullie met al jullie wetenschap nog geen benul hebben!! We houden jullie gezond tot de krokussen weer hun kelken openen en je verzekeren dat de bomen weer in blad zullen komen om schaduw te geven als de zomer heet wordt!!
Rozenbottels vallen op en zijn uitnodigend maar toch is hun vruchtvlees dun en licht zurig en tamelijk smakeloos. Nochtans zijn ze samen met die andere oude inheemse vrucht, de mispel een rijke bron aan vitamine C . Je kan er gelei uit maken of ze drogen om ze dan in kruidenzakjes te bewaren om thee van te trekken, een glaasje pure gezondheid! Weten jullie dat éen lepel rozenbottel marmelade een uitstekende bescherming biedt tegen verkoudheden en allerhande winterkwaaltjes? Daarom ga ik nu, na een heel drukke dag, lekker relaxen bij een heerlijk kopje rozenbottel voor ik ga slapen en dan maar hopen dat het ook werkt voor een goede nachtrust!!
PS. Zegt men niet "scherven brengen geluk" ?? Hewel vandaag heb ik ervoor gezorgd dat er veel geluk in mijn richting komt.!!??? Ik heb zomaar in éen keer 3 champagneglazen laten vallen terwijl ik alles klaar zette om een glaasje schuimwijn te drinken op de zoon zijn verjaardag, want heel de bende kwam eten!!. Ik had er van ma, nog voor ze opgenomen was, 6 extra gekregen omdat wij hier met een grote bende zijn als we allemaal samen zijn en .. daarvan zijn er nu drie kapot. Het feit dat ze van ma kwamen doet mij wat, verdorie toch!!
Gelezen in " Jet" een weekblad dat gratis aan huis geleverd wordt. Ik geef hier een ingekort versie. Bezorgt de gedachte aan de lange, sombere weken die het komend seizoen in petto heeft je kippenvel? Toch moet die periode geen martelgang worden als je volgende tips volgt.
Vitaminenkuur Wil je je wapenen tegen winterkwaaltjes, dan eet je best veel groenten, fruit en zuivel.Eventueel wat extra vitaminen nemen is ook prima. Maar even belangrijk is voldoende rust. Eens een weekendje " vrij" inlassen , doet blijkbaar ook wonderen; geen pc aan en al je " to do's" op delete!!Waarom niet languit naar je favoriete cd luisteren of gewoonweg een boek lezen dat je al zo lang wil lezen?? Je voelt je zo een ander mens
Verwen je lichaam Elke seizoen heeft je lichaam wat tijd nodig om zich aan te passen aan de nieuwe weersomstandigheden. Verwen je huid met voldende en vochtinbrengende crèmes, bescherm je gelaat tegen koude dagen en geniet van een relaxerend bad.
Buitenlucht Gebrek aan daglicht maakt ons futloos en neerslachtig daarom is het goed elke dag even in de buitenlucht te komen, zelfs een plensbui of ontstuimige herfstwind kan deugd doen!
Knusse kamer Maak je interieur gezellig door hier en daar wat " winterse " accenten te leggen. En vanzelfsprekend hoort daar ook kaarslicht bij om het plaatje compleet te maken en geniet dan van echte herftssnacks zoals noten, druiven, mandarijntjes, noten .... lekker gezond.
We weten dus wat we moeten doen in de komende weken als we er de tijd toe hebben!!
Ik heb altijd een zwak gehad voor de poëzie in de songs van JB meer dan voor zijn muziek. De teksten bij de muziek zijn voor Brel dan ook veel belangrijker dan de muziek zelf. Met zijn songs wil hij iets vertellen, een boodschap brengen. Daarvoor gebruikte Brel ook zijn eigen ervaringen en dromen Systematisch duiken drie themas in zijn teksten op: hij spuugt zijn gal over de hypocriete burgerlijke moraal die hij uit zijn jeugd kende (Les Flamandes), hij vertelt hoe de liefde meer pijn dan goed doet (Ne me quitte pas) of hij bezingt de dood. Vandaag beluister ik zeker de CD die ik hier liggen heb want..
Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat Jacques Brel overleed. Ter gelegenheid daarvan vindt in Brussel een tentoonstelling plaats bij Editions Jacques Brel. Bovendien worden de twee films die Brel regisseerde samen met een nieuwe documentaire voor het eerst op dvd uitgebracht. Jacques Brel stierf op 9 oktober 1978 in Parijs aan longkanker. De geboren Brusselaar zong toen al ruim tien jaar niet meer. In 1967 was hij daar mee gestopt om zich toe te leggen op zijn andere passies, film en reizen. Jacques Brel leefde tegen honderd per uur. Ook op het podium gaf hij zich volledig en slingerde hij met een tomeloze gedrevenheid zijn chansons de zaal in.
Jacques Brel zong graag over zijn geliefde Vlaanderen, ook over de minder fraaie kantjes. In "Les Flamandes" trok hij van leer tegen de burgerlijke moraal én de Vlaamse vrouwen. "Les flamandes" veroorzaakte heel wat heibel in Vlaanderen. Maar volgens Brel was er niks beledigends aan dat nummer. Het hectische, vermoeiende leven van Brel en jaren van intens roken en drinken, eisten echter zijn tol. Zijn gezondheid ging fel achteruit. En bang om zijn artistieke scherpte te verliezen, gaf Jacques Brel op 16 mei 1967 dan ook zijn laatste concert.
Vandaag is het Werelddag van verzet tegen armoede.
Op 22 december 1992 riep de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, 17 oktober uit tot Internationale dag voor de uitroeiing van armoede (VN resolutie). Staten en verenigingen werden hiermee opgeroepen armoede op de agenda te zetten en praktische stappen te ondernemen om armoede daadwerkelijk te bestrijden. Deze datum verwijst naar de samenkomst op het Mensenrechtenplein te Parijs op 17 oktober 1987, toen daar de Gedenksteen werd onthuld ter ere van alle slachtoffers van honger, uitsluiting en geweld. Wereldwijd komen op deze dag mensen samen om eraan te herinneren dat armoede een schending van de mensenrechten is. We kunnen ons afvragen of er in België wel armen zijn? Bekommeren zich niet genoeg sociale diensten en organisaties om hun lot? Is armoede geen marginaal probleem van een handjevol daklozen in de grote steden? Vragen die we ons kunnen stellen. In vergelijking met de rest van de wereld is armoede in België een eerder beperkt probleem. Gelukkig maar! Toch leven in ons land bijna anderhalf miljoen mensen in armoede of op de rand ervan. De Belgische cijfers liegen er niet om. In Vlaanderen is 10% van de bevolking arm of bestaansonzeker. In Wallonië 17% en in Brussel leeft zelfs éen op de vijf in armoede. Een kwart van de éenoudergezinnen stelt medische zorg uit om financiële redenen. Voedselbanken kregen vorig jaar 110.000 mensen over de vloer. Meer dan 130.000 gezinnen genieten een sociaal energietarief en 75.000 mensen staan op een wachtlijst voor en sociale woning. Ons land telt 17.000 daklozen. Die info vond ik in het Okra -magazine. Gezinnen in armoede ervaren dagelijks dat ze er niet bij horen. Armoede maakt dat die mensen zich soms letterlijk opsluiten in hun woning. Op eigen kracht uit die armoede geraken is soms heel moeilijk; soms wordt die armoede doorgegeven aan de volgende generatie.
Wat is het eisenpakket van vandaag? - Dat de vervangingsinkomens ten minste opgetrokken worden tot de armoedegrens. Wie uit de boot valt, moet ook over een inkomen kunnen beschikken waarmee het mogelijk is een waardig leven te leiden. - De minimuminkomens moeten omhoog en welvaartsvast worden gemaakt. Een eerste stap om de armoede daadwerkelijk te bestrijden.
Vandaag vanaf 10.00 u komen de verenigingen waar armen het woord nemen en alle sympathisanten samen op het Sint -Katelijnenplein in hartje Brussel. Er is een gevarieerd aanbod met muziek, theater, tentoonstellingen en infostands.
Okra ( Open, kristelijk, Respectvol en Actief) vraagt het volgende : "Kan je er niet bij zijn, hang dan een geknoopt laken uit je raam." (Dat las ik in hun magazine in het ziekenhuis bij ma.) Dat staat symbool voor jouw verzet tegen armoede. Zo geef je aan dat ontsnappen uit de armoede een zaak is van iedereen. Zo toon je de beleidsvoerders dat velen solidair zijn in de strijd tegen de armoede. Maar bovenal laat je de mensen in armoede weten dat ze niet alleen staan.
Het was vandaag weer eens een totale ramp op de baan. Vanmorgen 2u tot bij ma vanavond 2u55 om thuis te geraken.!!! Geen inspiratie noch goesting na zo'n dag dus hou ik me hier bij het plakken van een mailtje dat ik vandaag in mijn box vond. ( iemand wilde mij persé opbeuren !!!!!!)
Gedichtje voor de dames Maar ...de heren mogen meegenieten.stond erbij....
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek.
Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn vriend zei "het is misschien gek... maar jouw kop past niet meer bij je nek". Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden, De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zùlke prammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen.
Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel héél strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens " ga je lekker ouwe zak?". Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed! Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen.?.. Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit vanbinnen!
Ik heb er toch eens om gelachen, onszelf af en toe eens wat relativeren ... dat kunnen we hé dames?? Trouwens ben zeker dat iets dergelijks ook over de meeste van onze lieve mannen kan gezegd worden!!Heb jullie al eens uitgedaagd bij Myette maar niemand waagt zich op glad ijs zo te zien!!!
De kleinkinderen ( 2 althans) waren hier vanaf vrijdag na school tot zondagavond zodat het kindergejoel niet uit de lucht was. Gelukkig hadden we prachtig herfstweer en dat leende zich perfect voor de herfstwandeling die we met hen wilden maken. De kleinzoon moest als " huiswerk" allerlei natuurresten die stonden voor de herfst verzamelen. We hebben dus blaadjes in alle kleurengamma's verzameld samen met eikels, kastanjes, noten, dennenappels.... Hij kon dan op maandag met een volle zak naar school trekken en ...intussen hadden we geprofiteerd van een gezellige wandeling. Een dagelijks fietstochtje mocht ook niet ontbreken, opa met de kleinzoon voor een lange tocht en ik met de kleindochter voor een kortere. Maar als jullie denken dat ze daardoor langer uitslapen..... vergeet het. Rond 7u stonden die twee rakkers elke dag naast mij aan het bed te "staan" en ..ik werd er nog wakker van ook, niet te geloven wat die inwendige antenne opvangt!!!! We hebben ze dan op zondagavond, na een geslaagd weekend, teruggebracht en het was goed dat we eens echt alles van ons hadden kunnen afzetten.. Op maandag naar gewoonte mijn turnuurtje hier in het dorp en daarna snel naar het WW( wilde westen voor oningewijden) op bezoek bij ma want we hadden haar een 4tal dagen niet meer gezien vandaar.. Dan beland je weer snel met beide voeten op de grond, maar daar heb ik het al genoeg over gehad! Alleen nog dit: " Zou ze het einde voelen naderen want ze was voor de eerste keer heel erg emotioneel bij het weggaan"? Als ik zie hoe de planning hier de laatste weken mank loopt door die bezoeken aan ma( 2 à 3x per week) die telkens een hele dag in beslag nemen , dan weet ik stilaan niet meer hoe ik alles weer in zijn normale plooi kan krijgen. We geraken hier gewoon niet meer in de routine door tekort aan tijd. Als ik rondkijk , zie ik overal werk. De tuin schreeuwt om een herfstbeurt en een voorbereiding op de winter; de ramen van het huis " schitteren" van de vingertjes en ander vlekken; overal moet eens grondig gekuist en gestoft worden en niet op zijn " Nigeriaans" ( leg het hopelijk ooit wel eens uit wat ik daarmee bedoel!!) ; Dat is nog zo iets wat blijft liggen. Al weken geleden ben ik begonnen aan onze tijd in Venezuela maar het gaat niet vooruit en de " drive" is er ook niet! Overal waar ik rondkijk, zie ik enkel werk en geraak ik stilaan compleet in zak en as omdat niets nog georganiseerd lijkt. Waar is de tijd dat ik 2 of 3 zaken ineens kon??? Zelfs die typische vrouwelijke eigenschap lijk ik kwijt te zijn!. Mijn ventje heeft gouden handen als het erop aankomt maar verwacht niet dat hij in het huishouden " werk" ziet .... daar gaat hij van lopen!!!! Ooit komt wel een einde aan de"calvarie" van ma en kunnen we weer ons leven op het juiste spoor krijgen, maar nu is het stilaan hopeloos aan het worden en ..... dat past helemaal niet in mijn woordenschat noch in mijn " kraam".......Dus als jullie in de nabije toekomst een enorme HELP schreeuw horen dan komt het zeker van deze kant!!! Morgennamiddag komt de kleinste kleindochter voor een paar uurtjes langs dus kan ik best nog niet te snel vingertjes op de ramen verwijderen..... Een mooi excuus om niet te moeten beginnen, het gaat mij echt niet af en dat ben ik helemaal niet!!!!!!
" Vriendschap is een aan je hart vastgeketend geschenk" Anon
Ergens gelezen en ik draag het op aan alle lieve blogvrienden
Vrienden zijn onmisbaar in het leven. Dat is een zekerheid. Vriendschap betekent meer dan alleen maar geven 't Is een wisselwerking zonder onderscheid.
Mensen komen , mensen gaan. Maar vriendschap blijft toch eeuwig bestaan? Dit is een vraag die me wakker houdt, door mijn hoofd spookt en me bezig houdt.
Mensen veranderen. Enkel vrienden zien wie je echt bent. Zij zijn specialer dan al die anderen. Vrienden aanvaarden je om wie je bent. Voor hen hoef je niet te veranderen.
Vrienden hebben het beste met je voor. Ze slaan je er in moeilijke momenten altijd weer door. Kritiek van vrienden komt hard aan. Maar je neemt het makkelijker van hen aan.
Wat anderen denken doet je niks. Maar vrienden die raken je soms fiks. Raad geven doen ze bewust. Vrienden sturen je de juiste weg op, maar wees gerust, door hen zie je mogelijkheden om open te bloeien. Zij willen niets liever dan je zien groeien.
Vrienden zijn uiterst zeldzaam, heel uniek. Van vrienden verdraag je veel, zelfs de zwaarste kritiek. Fouten maakt iedereen, daar is geen tegenspreken aan. Maar die zijn onder vrienden snel vergeven. Tussen echte vrienden komt niets te staan, Echte vrienden maak je voor het leven.
Besluit: lieve mensen "Mensen komen en mensen gaan, maar echte vriendschap blijft bestaan. Een zekerheid die mij niet langer wakker houdt maar vreugde schenkt en die ik onthoud!!"
dat je zo'n dag hebt wat je nergens zin in hebt en alles je teveel moeite lijkt te kosten? Na een slechte nacht waarin het slapen maar niet kwam, vrees ik dat het vandaag zo een dag wordt. Ik krijg het weer eens niet stil in mijn hoofd omdat ik met teveel dingen in eens bezig ben. Het bezoekje aan ma gisteren zal er ook wel voor een groot stuk tussen zitten. Het is gewoon niet te doen, waarom blijft dat hart van haar maar dapper verder tikken??? De pastorale verantwoordelijke kwam ook langs ( nog eens op vraag van ma) en ik heb 1u1/2 met die gast gepraat... Slotsom van het gesprek... die mensen horen wel maar luisteren niet en komen dan af met de dooddoener: " we hebben in het begin een communicatieprobleem " gehad. Dat hebben we nog steeds volgens mij en dat heb ik hem duidelijk gezegd maar uiteindelijk lost het voor ma niets op. Ik hou er best over op want dat beeld van ma met alles wat er nu gebeurt, geraak ik nooit meer kwijt!! Waarschijnlijk wordt het gewoon een slechte dag en kijk ik er morgen al weer helemaal anders tegenaan. Kunnen leven van dag tot dag, dat moet zalig zijn. Maar het zal de aard van het beestje zijn zeker dat ik graag wil weten waar ik morgen zal staan en dan heb ik het veel te laat door dat ik door daar te veel mee bezig te zijn vaak mijn dag vergooi. Ik zet beter gewoon het raam van mijn gedachten open voor alle rommel die ik kan missen als kiespijn. . Ik weet het, ik maak het moeilijker dan het is en iedereen heeft wel eens gewoon een slechte dag. No panic ik geraak er wel weer uit. Ik ga mij eens goed afreageren bij het opruimen hier en dan voel ik mij binnen de kortste keren beter. ( hoop ik toch!!) In ieder geval door hier wat stoom af te laten, wordt het al wat rustiger in mijn kopke!!
Hoorde eergisteren op TV dat Sophie Dewaele 20 cm van haar bruine lokken zou laten knippen om die aan het "Geef Om Haar-fonds" te schenken. Hiermee wil ze vrouwen met kanker helpen bij het voor hen meest ingrijpende aspect van hun ziekte: het verliezen van hun haar. Sopfie wil als ambassadrice van het project optreden Het fonds "Geef Om Haar" wil vrouwen met kanker die het financieel minder goed hebben, ondersteunen. Pruiken zijn duur en deze ziekte brengt vrouwen vaak in een moeilijk financieel parket. Dankzij dit fonds kunnen ze zich toch mooie lokken aanschaffen" zegt dokter Pia Cox van de Stichting tegen. Een mooie glanzende coupe geeft een vrouw zelfvertrouwen en in die situatie kan iedereen dat best gebruiken!. Jammer dat ik geen 20cm kan van mijn haren kan missen want dan zou er niet veel meer op staan (!) anders had ik graag meegedaan!
Je kan er ook over lezen op de blog van Mieke
Gisteren op de blog van Ludovikus geweest en wat ik daar las vertoont een kleine gelijkenis met wat ik maandag meemaakte. Het was zo halfweg de turnles toen ik opeens opmerkte dat de parel uit mijn verlovingsring weg was. Uitgevallen dus maar waar??? Dat kleinood heb ik nu al 39 j en ik wil het toch nog langer dragen. Ik hou eraan die ring te koesteren omdat mijn ventje indertijd zijn eerste zuur verdiende centjes eraan uitgaf!!! Dus op weg naar huis begon mijn brein te werken. Wat heb ik vandaag gedaan en waar kan die parel eruit gevallen zijn? T's wijze raad is altijd:" Je draagt die ring best niet elke dag want je bent altijd bezig"... ik had dus weer eens niet geluisterd!!!! Ik had nog voor ik naar de les vertrok soepgroenten gekuist voor een heerlijk bord groentensoep vandaar dat mijn eerste speurtocht in de groentenbak was onder het aanrecht. Gelukkig lag daar nog niet teveel in.. maar ook geen parel!! Ik was nog niet buiten geweest voor ik vertrok , dus moest die parel binnen liggen. De garage en de auto werden aan een grondig onderzoek onderworpen... maar geen parel. Ik vreesde al dat ik voor mijn Kerst een nieuwe parel zou mogen vragen maar zo snel geef ik het niet op. Mijn grootmoeder had altijd een rotsvast vertrouwen in de heilige Antonius, patroonheilige van de verloren voorwerpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook al vaak zijn hulp ingeroepen heb als ik iets niet vind.. Of het helpt?? Ja lachen jullie maar, maar heel vaak kwam het " verloren" ding dan toch boven water. Of het nu precies aan Toontje ligt of aan het feit dat ik door aan hem te denken ook " logischer " begin na te denken, dat laat ik in het midden.... Dus werd Toontje ook weer ingeschakeld.. ..intussen bleef ik maar zoeken. Ik was ook in de diepvries bezig geweest om groenen uit te halen, hij zou toch daar niet liggen?.. Dat zou zoeken worden naar een speld in een hooiberg want de koffer zit bomvol!! Opeens schoot me te binnen dat ik ook nog ons bed had opgemaakt en .. misschien was mijn ring blijven haken bij het vaststeken van het hoeslaken??? Even gaan zien kon geen kwaad dacht ik zo en ..... wat zag mijn lodderig oog daar onder ons bed ....... inderdaad mijn steentje.... Zo fier als een pauw kwam ik er terug mee in de living en ... bewees nog maar eens aan mijn " sceptische wederhelft" dat Toontje niet voor niets ingeschakeld werd.... Het is nu enkel nog een kwestie van die parel terug stevig in de ring te zetten en Toontje met een " big smile " te bedanken...
Bij de Katholieken werd en wordt de Heilige Antonius erbij gehaald als men iets kwijt is.
Mijn aanroepen zal een restant zijn van een ver verleden zeker??
Voor Ludovikus zal, in het geval dat de kalkoenen er mee weg zijn, niet veel hulp van Toontje moeten verwacht worden. T stelde hier voor dat Ludovikus de komende dagen best kalkoen kon eten om zo de ring terug te recupereren !! Of invriezen voor de kerst kan natuurlijk ook .... Dit zijn opties he Ludovikus tenzij ...je natuurlijk de komenden dagen nog een verrassing voor ons in spé hebt , wat we van jou altijd kunnen verwachten!!!! Dus mensen gaan zien en bijlezen bij Ludovikus ....
Hoewel het " de dag van het bos was," zullen er niet zoveel mensen van genoten hebben met dit weertje. Wij hadden, gelukkig zaterdag onze wandeling gemaakt..
Als je door de tuin loopt, kan je er niet meer om heen... De zomer, voor zover we er éen gehad hebben, is nu echt voorbij... Het wordt weer herfst. Het grasveld droogt zelfs op een zonnige dag niet meer helemaal op en tot s' middags zie je beparelde spinnenwebben hangen. Die herfst die voor de deur staat, geeft mij eigenlijk een dubbel gevoel. Langs de ene kant spijt dat er nu zeker geen zomer meer komt, langs de andere kant het vooruitzicht naar de herfst met een natuur die haar beste kleurenpalet bovenhaalt, de nevel boven de velden en bomen, de avonden die kouder en killer worden en dan die eerste geur van de houtkachel. Die brandt hier al elke avond in afwachting dat de verwarming het overneemt. We hadden zoals ik al zei zaterdag een stevige wandeling gemaakt om nog wat energie op te doen voor de nakende winter.We hebben genoten van de mooie goudgele en rode kleuren die hier en daar al aanwezig zijn, van de variaties van paddenstoelen, van de zon die af en toe door de takken verstrooid op ons wandelpad werd geworpen, van de kilte die niet echt koud is... van alles wat dit jaargetijde te bieden heeft.Ja de herfst is zeker mijn ding!! Ik neem jullie even mee om ook te genieten
Gisterenavond Katie Melua op TV gezien met haar topsong " If you were a sailboat "... een van mijn favorieten en dan maar verder dromen van toen we nog zo jong waren. Niet dat het heden ook geen charme heeft !!!
Ik lijk wel een bloem, eerst heel lang groeien, daarna maar kort bloeien maar altijd verliefd op een vlinder. Overdag dromen van korte nachten. Ik lijk wel een bloem, met een vlinder steeds in mijn gedachten hoe lang kunnen bloemen naar een vlinder smachten?
Ik ben gisteren op " zwier " geweest met een groepje toffe mensen en het heeft " deugd gedaan aan mijn hartje , aan mijn hartje.."
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn? Waarom worden de bladeren van de ene boom rood en die van een andere geel of oranje of bruin? Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Universiteit Gent.
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat er geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden. Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op. Ik kijk weer al uit naar onze Indian summer want persoonlijk vind ik de herst prachtig!!
Ik heb jullie al verteld dat mijn ventje zendamateur is en via die weg veel contacten heeft over de hele wereld. Eén ervan is met een Belgische priester/pater in Bolivia. Om even te situeren, Bolivia is qua oppervlakte het vijfde land van Zuid-Amerika en meet 1.098.581 km2. Het is daarmee ongeveer net zo groot als Spanje en Frankrijk samen en ongeveer 26x zo groot als Nederland. Bolivia ligt in het centrum van het Andesgebergte dat van noord naar zuid over het Zuid-Amerikaanse continent loop Onze connectie heet pater Jan en woont momenteel in Sucre. Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, en hoofdstad van het departement Chuquisaca. Hoewel Sucre officieel de hoofdstad is, is de regering in La Paz gevestigd. De enige overheidsinstantie van belang in Sucre is het hooggerechtshof. De stad heeft een inwoneraantal van 190.000. Ze ligt op 2900 m boven zeeniveau en heeft een gematigd klimaat.Tot hier de info Om de twee jaar komt pater Jan naar België op verlof en verblijft dan bij zijn zus in Turnhout. Omdat T. wekelijks contact heeft met hem( als de radiocondities goed zijn) gaan we hem ook elke keer halen voor een etentje bij ons. Bij zijn verhalen over zijn werken en realisaties, kan je alleen maar respect en bewondering opbrengen voor die man.
Niettegenstaande zijn leeftijd (81j) gaat hij nog steeds terug naar Bolivia ( volgende week) boordevol plannen en verwachtingen. Wat die man gedurende de 52j die hij in Bolivia doorbracht , gerealiseerd heeft .. grenst aan het ongelooflijke!! Ik hing echt aan zijn lippen en kon niet genoeg vragen en het kriebelde weer een beetje. Moest ik terug jong zijn en ik moest met niemand rekening houden dan zou ik voor zo'n avontuur ook wel te vinden zijn, denk ik. Het stootte mij tegen de borst toen ik hoorde hoe de indiaanse meisjes in de pampas ( gebied waar hij woont en werkt) nog ongeletterd opgevoed worden. Vrouwen zijn in Bolivia maar tweederangsburgers, zegt Jan. Op mijn vraag of ze nu al niet wat verder staan en de meisjes al naar school gaan , zei hij neen. Jongens worden opgeleid en lopen school. De meisjes dienen om de kuddes schapen of koeien naar de heuvels of bergen te begeleiden maar lopen geen school. Hebben jullie dan nooit een school voor meisjes opgericht? was mijn vraag want uiteraard gaat mijn bezorgdheid vooral uit naar hen. Hij heeft tot voor een 5tal jaren in Esquiri een canton gelegen aan de rivier Mataca tussen Sucre en Potosi gewerkt en daar hadden ze een internaat opgericht voor een 40 tal jongens en 40 meisjes. Ze hadden toch hier en daar al indianen kunnen overtuigen om hun meisjes naar dat internaat te sturen en daarvan zijn er al een 10 tal die als verpleegster meedraaien in een dispensarium!! Maar het schijnt niet eenvoudig te zijn om de bevolking massaal op die denkpiste te krijgen. Als je hem hoort vertellen hoe een tweedehandse "pik-dorsmachine" van hier naar daar verscheept werd en dan jaren door hem gebruikt werd om immense graanvelden te bewerken en waar dan uiteindelijk, na het opgeven van de machine, de onderdelen terechtkwamen???!! Ongelooflijk. Uiteindelijk werd op een toren met de onderdelen een windmolen in mekaar gestoken die electricteit produceert in een afgelegen indianengebied om s avonds wat licht te hebben, wat een hele luxe is want vroeger hadden ze dat niet!! Ik kreeg een dejà vue beeld van jaren terug in bergdorpjes in Peru en toestanden uit Nigeria.!! Jan heeft ook een loopbrug van 150m lang gemaakt over een rivier die in het regenseizoen niet meer doorwaadbaar was.Via die brug werd dan op muilezels de oogst van de ene kant naar de andere kant gebracht. Nu is er uiteindelijk een echte brug waar de vrachtwagens over rijden en wordt binnenkort de hangbrug afgebroken om elders te gebruiken. Hij heeft zijn eigen kerk gebouwd, de mensen getoond hoe ze venster in hun huizen moesten plaatsen. Hij heeft hen leren slapen op bedden ipv dierenvellen, hun akkers leren bewerken zodat ze meer opbrachten dan wat ze zelf nodig hadden. Hij heeft electriciteit tot in bepaalde dorpjes gebracht via relaties en geld van donateurs. Hij heeft een landbouwschool opgericht, les gegeven, dispensaria verbeterd, een weeshuis geopend . Wat een gevoel van geluk en voldoening moet hij hebben als hij even op zijn 52j werken daar terugblikt. Mocht er reïncarnatie bestaan dan teken ik direct voor eenzelfde leven in de veronderstelling dat ik als man mag terugkomen want als vrouw lukt zoiets je nooit.!! Kunnen jullie je voorstellen dat je als een 30j jonge vrouw tussen indianen gaat leven , hun taal moet leren ( Quetchua) en dan van alles probeert te realiseren in een maatschappij waar je als tweederangs burger aanzien wordt??? No way.. Mist Jan de luxe van ons niet? Neen, zo zegt hij want de voldoening en de dankbaarheid en respect die hij van de indianen daar krijgt, overtreft elke vorm van luxe , volgens hem. Ik herinner mij hoe ik als kind geld en zilverpapier ronselde voor de zwartjes en hoe ik met ingehouden adem luisterde naar de verhalen van de missionarissen. Is daar het "zaadje avontuur gegroeid dat mij later heeft doen besluiten om mee te gaan met T.? Misschien want ik hing nu weer geboeid aan zijn lippen te luisteren!!. Ik kan nu echter enkel zeggen dat ik een enorme respect heb voor die mens die hier de namiddag doorbracht. Sponseren van allerhande inzamelacties/geldacties doen we zelden. Maar steun geven, zowel materieel als financieel, aan zo'n pionier - idealist dat doen we wel en dan weten we ook dat elke euro voor 100% gebruikt wordt. Dat hebben we ook een beetje uit concrete ervaring geleerd. Ik kijk nu al uit naar het volgend bezoekje van pater Jan. Maar hoe lang zal hij het nog volhouden??
.
Is het niet zo dat wij altijd maar onder weg zijn en alles wat in ons leven gebeurt uiteindelijk wel een bedoeling heeft? Als je in het trammetje zit waarin ik nu vertoef dan denk je dat je stilaan jezelf wel kent
Zelfkennis is niet alleen een schone deugd maar ook een onmisbare eigenschap van een sterke persoonlijkheid. Het is het begin van alles. Alleen als je jezelf goed kent dan pas kan je beginnen met anderen in te schatten. Mooie theorie waarin ik echt wil geloven.. Alleen is de vraag : Wanneer ken ik mezelf voldoende? Steeds als ik denk, ik ben zover, dan gebeurt er wel iets waardoor ik weer begin te twijfelen of de controle lijk te verliezen.!! Blijft een mens niet altijd een vat vol verrassingen?
Maar juist dat maakt een mens ook boeiend. We veranderen constant, ook met ouder worden, want in deze complexe wereld moeten we ons steeds blijven aanpassen.
Onze relatie met anderen wordt bepaald door de manier waarop we ons gedragen tov die anderen en door onze persoonlijkheid en onze mening. Pas als we ons daarvan bewust zijn en onszelf goed kennen en accepteren zoals wij zijn, dan pas kunnen we de energie opbrengen om die anderen ook in ons leven toe te laten. Na zoveel jaren hier op die blauwe planeet rondgehuppeld te hebben , zou je denken dat het eenvoudig is maar de werkelijkheid is anders. In onze steeds veranderende maatschappij moet je blijven meehollen om te volgen, alles verandert constant, ook de waarden. De verwachtingen liggen steeds hoger en confrontaties leiden soms naar de vraag: Is dit nu waar alles uiteindelijk zal eindigen?
Maar wellicht hangt alles af van het soort bril waarmee je het leven bekijkt. En ik denk dat ik van nu af aan beter alleen nog roze brillen opzet om zo eerder de positieve boodschap van het leven te zien. Pas dan kan je in momenten dat het wat minder gaat, de sterkte om door te gaan in jezelf vinden. Alles komt van binnenuit want de waarheid zit in ieder van ons. Daarom zitten veel antwoorden op veel vragen in ons als we durven kijken in onze ziel of hoe je het ook wil noemen!! Die confrontatie met jezelf is niet altijd gemakkelijk maar wel steeds heel boeiend en waar je vaak wijzer uit komt. Voordeel is dat je op zekere leeftijd weet dat je leven uit ups en downs bestaat maar dat je door je zelfkennis niet zo snel meer de alarmbel inschakelt en die downs je niet meer zo volledig neer krijgen als vroeger. Wat ik nu feitelijk wil meegeven?
Geloof in jezelf en zet op tijd een roze bril op dan komt het wel goed.
Als afsluiter de volgende bedenking: Wat me door de volgende 15/20j (?) zal slepen ( en ik ben minder zeker over die tijd als ik dat wil zijn), dan weet ik dat ik niet wil breken. Zelfs als ik alles waarvan ik dacht dat het blijvend was, weggevaagd zie worden, zelfs als het universum het mij heel duidelijk maakt dat ik het bij het verkeerde einde heb met mijn zekerheden, met mijn stellingen, zelfs na het uiteenspatten van wat ik zeker meende te weten, dat nog wil ik niet dat het mij vernietigt!! Evenwicht komt van binnenuit, niet van buitenaf "!!Ik hoop nu maar dat die roze bril zal helpen en ik hem niet te vaak verlies!!!!
)
){kind=link}
