Het is niet mijn bedoeling om een ode aan de sla neer te pennen maar eventjes dit: ze heeft gesmaakt en was heerlijk mals en sappig,.... Omdat ze weldra sla naar onze kop zullen gooien , ben ik eventjes wat info gaan opsnorren. Sla is een geliefde groente vooral in de warme dagen.. We maken er koude hapjes van en in de zomer is ze niet weg te denken van BBQs! Maar waar komt die echter vandaan? Ik ben dat even gaan opzoeken want het interesseerde mij wel. Sla werd al geteeld door de Romeinen, maar men vermoedt dat de Egyptenaren rond 4500 v. Chr. begonnen zijn met de eerste teelt. Op de muurschilderingen in enkele Egyptische graftombes zijn afbeeldingen te zien van een plant die vermoedelijk een voorloper is van de bindsla.Toen werd ze waarschijnlijk nog niet als salade gegeten, maar geteeld om de spijsolie die in de zaden zit. In Europa en in Groot-Brittanië werd sla als voedingsgewas vermoedelijk meegebracht door de Romeinen, die de plant een warm hart toedroegen omdat hij Keizer Augustus zou genezen hebben. Na de Romeinen werd de sla voor het eerst vermeld in John Gerards Herball in 1597. De eerste emigranten die naar Amerika gingen namen slazaden mee. Sla met stevige kroppen is pas met zekerheid bekend sinds de 16e eeuw. Dit is in het kort de historiek.
Sla bevat ongeveer 95% water en is daarmee een voedsel met erg weinig voedingswaarde. Het is echter een verfrissende groente die de eetlust opwekt. Maar er zijn nog redenen waarom je best wat salade kan eten Belangrijk en zeker niet te verwaarlozen zijn de vitaminen, mineralen en spoorelementen als jodium, nikkel, kobalt, mangaan en koper die de salade bevat. De gekweekte soorten echte sla bevatten in hun melksap ook lactucarium. Dat is een stof die een zwak pijnstillende, slaapverwekkende en enigszins kalmerende werking heeft. Nerveuze en moeilijk inslapende mensen hebben er baat bij sla als groente bij het avondeten te gebruiken. De lezers van Beatrix Potter zullen weten dat sla ook bekend staat als roesmiddel. Hippocrates , geboren in 456 v. Chr. maakte al melding van deze toepassing. Het bittere melksap werd veel gebruikt als vervanging van opium. Dus allemaal aan de sla!!! Maar je bent ervoor of ertegen. De dochter en haar pa kunnen elke dag sla eten. De zoon moet ze niet hebben en doet sla af als konijneneten zo zie je maar . Yours truly lust echter wel een groen blaadje!!
Afsluiter: Vind je de spreuk of het gezegde in de volgende zin? Is een gemakkelijke om te beginnen: ..st ..st ....s ..st!!
Vandaag eten we van onze eigen gekweekte salade. Die eerste kropjes zijn altijd zalig, lekker mals en sappig. Onze salade moet wel eventjes gewassen worden want is onbespoten en er kunnen dus kleine vliegjes of slakjes inzitten. Het is altijd met een zekere trots dat mijn ventje de eerste oogst binnenbrengt. Wat vinden jullie er zelf van? Ik weet wel salade is salade maar als het uit je eigen tuin komt dan smaakt die juist dat "ietsie pietsie" beter!!
Ik pronk en geniet voorlopig van mijn variatie tulpen in mijn bloementuin. Ik was weliswaar laat om de knollen in de grond te steken maar ze staan er nu toch prachtig bij en ik laat jullie even meegenieten.
Sakkerdesakker . Heb mijn tekst nu al 3 keer ingegeven en door éen of ander duistere reden ben ik opeens alles kwijt. Maar we
zullen eens zien wie het het langst volhoudt !!
Gisteren gans de dag bezig geweest in de tuin, ik in de bloementuin en Tony in de moestuin. Al de bloembollen die al in de grond mogen, zitten er in en alle perkjes zijn gewied, gemest en geharkt. Met een tevreden gevoel zaten we rond 16u op het terras een kopje koffie te drinken tot we twee donderslagen hoorden en ... het begon te gieten dat het niet meer normaal was. Binnen de kortste keren was het een zondvloed in de tuin en de gazon en daar ging ons mooie werk . Heb die van hierboven wel even verwenst! Ik weet wel Pazke dat je om regen hebt gevraagd om de afwatering in de tuin te testen en hopelijk werkt alles goed want anders vraag je nog eens regen!! Vandaag dan even de " troepen" geschouwd en hier en daar de meeste ravage weggewerkt. Maar had niet veel zin om het over te doen want ben gisteren weer wat te hevig geweest en heb er een stijve nek en zere schouder aan over gehouden!! Eigen schuld dikke bult!!!! Tony heeft vandaag al 2 coniferen uitgetrokken want er moeten er 5 uit om de mazouttank te kunnen verwijderen. Naast die coniferen staan seringen en die hebben tientallen uitlopers. Ik vind het zonde om ze weg te doen. Zal er zelf wel een paar recupereren want die bloemen ruiken zo goed en staan mooi in een vaas. Nog geïnteresseerden??? Wij wachten nog met de andere 3 want de meiklokjes staan klaar om te bloeien en als we die andere coniferen uitdoen dan schenden we ook de klokjes. Vinden jullie de geur van meiklokjes ook zo heerlijk? Ik zal hier weer een paar stukjes maken om in huis te zetten alleen moet ik uitkijken dat de kleine gasten er niet bij kunnen want het schijnt dat meiklokjes giftig zijn!! Maar zo direct zal ik hier geen kleine mannen zien want de tweeling ( solidair) heeft nogal wat last van de windpokken met koorts en pukkels !! De zoon hoopt maar dat ze er niet teveel littekens aan over houden want moet nogal erg geweest zijn. De kleinste van de twee heeft er nu nog een oorontsteking bovenop. Gelukkig hebben de twee oudsten die windpokken al gehad! Ja kinderleed.....en dan klaagt oma van haar werk in de tuin!!
Afsluiter: Een man kan zijn vrouw tonen dat hij van haar houdt door haar een grote bos bloemen te geven. Een kleinzoontje bereikt hetzelfde met een knuistje paardenbloemen
Soms overvalt me dat en dan laat ik mij even gaan...
Eens liep ik spelend door het gras om mijn hoofd lachtte de zon. Toen hoorde ik voor het eerst zijn lachende stem en 't was daar dat onze " pas de deux" begon.
Ik wist nog niet dat hij het was die steeds naast mij zou staan op deze lange levenstocht tot hij mij noemde bij mijn naam.
In vertrouwen ben ik met hem meegegaan en zei dat ik van bloemen hield en van kinderen. Hij lachtte terwijl hij naast mij liep zijn handen beschermend rond de mijne gevuld met éen groot verlangen. ( Natoken 22/04/2008)
Afsluiter: Het geluk ligt vaak in de kleine dingen van elke dag.
Britse ouders dwingen hun kinderen van vaak slechts vijf jaar oud tegen elkaar te kickboxen. Dat onthult de zondagskrant News of the World, en de foto's van huilende kinderen die door hun vaders worden aangespoord zonder hoofdbescherming de boksring in te gaan, zijn ronduit schokkend. De nieuwe rage wordt omschreven als 'Baby Fight Club'. Geen minimumleeftijd "Een meisje van vijf huilt terwijl haar vader haar in de ring dwingt. Die man, Darren Flanagan, heeft het lef dit ziekelijk spektakel een sport te noemen. Hij is slechts één van honderden ouders die hun jonge kinderen aansporen deel te nemen aan de nieuwe rage in ons land: thaiboksen voor kinderen, zonder leeftijdslimiet", aldus de krant. Tranen "Miah Flanagan staat doodsangsten uit als ze door de touwen kruipt in de Gladia.tors club in Merseyside voor haar vierde gevecht die dag. Maar haar vader, tevens haar agressieve coach, wil van haar tranen niets weten. Hij schreeuwt in haar gezicht: 'komaan liefje, amuseer je gewoon, komaan'. Na enkele minuten snauwt hij 'stop er NU mee'. De tranen stromen nog over haar kaken als de frêle Miah zonder hoofdbescherming in de ring stapt en haar tegenstandster onder ogen komt: een meisje van zes. Enkele ogenblikken later is ze in een gevecht verwikkeld. Vuisten en voeten flitsen langs alle kanten, als in een vreselijk straatgevecht. Miah verliest, haar vader is boos en teleurgesteld". Geen beschermkledij. Naar verluidt zijn er in Groot-Brittannië naar schatting vijfhonderd clubs waar kinderen deze 'sport' bedrijven. Er is geen minimumleeftijd, er bestaan geen algemeen geldende spelregels en het dragen van beschermkledij is niet verplicht. In het conventionele boksen moeten kinderen elf zijn om een wedstrijd te boksen. Talent Darren Flanagan trainde zijn dochter en haar tweelingbroer Kian als peuters al vechten. "Ze moesten vier zijn om lid te worden van de lokale vechtclub, dus begon ik hen thuis te trainen. Ze hebben talent. Zelf train ik elke dag. De kinderen neem ik mee. Terwijl ik met de gewichten bezig ben, slaan zij op de punchzak". Tegen verkrachters. De man geeft toe dat hij zijn dochter volpropt met pasta als ze voor een zwaardere tegenstandster moet uitkomen. "Maar het is allemaal voor haar bestwil. Al de trainingen die ik haar heb gegeven zullen ervoor zorgen dat ze nooit het slachtoffer van een verkrachter wordt. Als iemand Miah vastgrijpt als ze vijftien is, wat zal er dan gebeuren, denk je? Ze kent alle grepen, alle slagen van het thaiboksen. Als ik haar die niet zou hebben geleerd, hoe schuldig zou ik me niet voelen indien ze als tienermeisje wordt verkracht?" Dagje uit met het gezin De moeder van Miah geeft toe dat ze soms wel wat moeite heeft als ze haar dochtertje vlak voor een kamp ziet huilen. "Maar ze moet respect en discipline leren. Het houdt de kinderen ook fit, en de sport heeft ons allemaal dichter bij elkaar gebracht. Als de kamp snel gedaan is, kan je nog eens naar het park gaan en een kopje thee gaan drinken. Het is een gezinsuitstap als een andere". (lb) 20/04/08 17u48(HLN)
Kinderen leren om van zich af te bijten ok maar om een peuter al de ring in te sturen tegen de zin en onbeschermd?? Als je het mij vraagt : "No way"!! En dan maar klagen dat er zoveel geweld is in de wereld !! Dat is mijn bescheiden mening. Ben benieuwd naar jullie opinie?
Afsluiter: Liefde, mededogen en verdraagzaamheid zijn geen luxeartikelen, maar eerste levensbehoeften ( Dalai Lama)
In mei legt elke vogel een ei maar de eendjes zijn er gewoonlijk wat vroeger bij. Langs de beek in onze buurt hebben ze een ganse winter gelogeerd. Een vriendelijke wandelaar of buur strooide soms wat te eten zodat ze graag in de buurt bleven. Een zeldzame snoodaard trok er zich niets van aan en reed er zomaar eentje dood tot ergernis van de voorbijganger. De bontgekleurde mannetjes leidden de dans en het liefdespel begon al in februari. Waar de eitjes lagen, hebben we nooit gezien maar opeens zijn ze daar 14 in 't totaal en moeder eend als trotse kloek vooraan. Bang zijn ze niet, ze zijn het verkeer en de mensen gewoon.
Ik ben er vandaag naartoe gegaan om een fotootje te trekken van dit prille leven want je kan er een eed op doen dat er de komende dagen al minder donsjes rondlopen. Ik mag hen dicht benaderen, twee zitten zelfs op het water van de beek te genieten. Dat is puur natuur, zwemmen moeten ze niet leren, het zit in hun genen. Na éen foto zie ik dat mijn batterijen op zijn. Nu moet ik helemaal terug en straks zijn ze misschien weg. Maar neen hoor, ze zijn rustig blijven rondhangen. Het paraderen gaat hen goed af want nog meer voorbijgangers blijven even stilstaan. Wie kwam ik daar tegen....?? Een fiere mamie en haar kleinzoon. Maar lang bleven we niet genieten want Dario moest en zou naar " Dora" gaan om eitjes te zoeken. Flink baasje trouwens Pazke!!. Zijn dan samen teruggekomen en hier zijn ze nu onze 11 straateendjes ( er zitten 3 in de beek). Puur natuur zoals ik al zei.
We hebben hier ooit in onze achtertuin zo'n 10/15 j terug 58 eenden gehad !!! Het begon allemaal bij éentje dat de dochter eens ergens had gekregen. Maar éentje is geentje en wij zorgden voor een partner. Van het éne komt het andere.. tot we uiteindelijk na dat jaar van overvloed besloten om ermee op te houden. Het lawaai was niet meer te doen. Telkens als er iemand achterom kwam of als wij 's avonds laat thuiskwamen en licht maakten , dan gingen ze in koor " kwaken".... en je wil toch geen burenproblemen om eenden.!! Het was ook bijna niet te doen om het water van het " kunstvijvertje " dat we speciaal voor hen aanlegden proper te houden. Als het te vies was vertikten ze het om er nog in te zwemmen en stonden dan allemaal rond het water te kwaken.....Maar met 58 was het zo weer vies ....Daarom vind ik het nu veel beter om langs de straat te gaan genieten van die kleine donsjes....
Afsluiter: Luister........wat de stilte en de natuur je vertelt.
ps. om terug te komen op relaas gisteren: daar gaat het hem juist om. Die bril is eén voor dubbel zicht. Je zou dus denken als hij gevallen is dat je het moet merken maar .... Tony was zo overtuigd dat hij gevallen was dat hij er niet bij stilstond dat hij " normaal" zag en ik bemerkte pas hoe " stom" de situatie was als hij beneden kwam...Dus dat was ook mijn reactie..." hoe kan dat nu dat hij dat niet doorhad!!!"Vandaar die slappe lach!!
Terwijl ik bij Luduvikus zijn belevenissen op de ladder aan het lezen was, schoot mij opeens een voorval te binnen dat ik graag vertel!!! Het gebeurde vorige zomer tijdens het kappen van een paar bomen. Het zijn sparren die wij nog geplant hebben in 1976 en die zijn nu reuzegroot en daardoor gevoelig bij stormweer . Om geen ravage te hebben in de tuin als ze neergetrokken worden, probeert Tony (mijn wederhelft) de bovenste takken en de kruin te verwijderen. Hij moet daarvoor heel hoog klimmen en ik sta erop dat hij een gordel aandoet uit voorzorgen. Terwijl hij daar hoog bezig is, breng ik de takken al naar achteren om ze dan door de compostmolen te draaien. Ik kwam dus juist terug van zo'n toertje als ik daar vanuit de hoogte hoor: " Ik ben mijn bril kwijt"! Dat ding had ons recentelijk heel wat gekost. Mijn " ventje" had zich laten overhalen om zo'n super licht dingetje aan te schaffen en die zijn nogal prijzig. Komt daar bovenop dat omwille van specifieke oogproblemen de glazen ook nog eens duur uitvallen. Dus die bril moesten we ongeschonden terug vinden. Terwijl Tony zich losmaakt om naar beneden te komen, zoek ik heel voorzichtig tussen de takken en de struiken kwestie van niet op de bril te trappen. Geen bril , niets.!! Nog geen paniek maar wel verwondering. Hoe kan dat nu? Hij moet toch ergens in de buurt liggen, kan toch niet zomaar verdwenen zijn hoewel ...vanuit die hoogte.. Kan evengoed ergens aan een andere boom blijven hangen. Intussen is mijn " halfbedde" beneden en helpt hij mee zoeken. Tot ik mij opricht en ....vol verbazing zie dat de bril nog op zijn neus staat Ik begin daar te gieren en te wijzen en probeer er een zinnig woord uit te krijgen. Mijn wederhelft staat mij " stom " aan te kijken. " Of dat nu zo grappig is, vraagt hij? " Neen, maar ..." verder geraak ik niet. Tony wil verder zoeken tot ik er eindelijk uitkrijg.... " Je bril staat op je neus"!! Voelt hij toch wel even of het waar is zeker??? " Hoe kan dat nu? " vraagt hij. " Ik heb een tak langs mijn gezicht gekregen en in een eerste reflex was ik er zeker van dat mijn bril meegesleurd werd!" Mijn wederhelft kan dan wel soms verstrooid uit de hoek komen maar zo erg was het nog nooit geweest!!! Mijn anders meestal nuchter ventje is dan maar solidair met mij beginnen meelachen. Ik vrees dat de buren zullen gedacht hebben dat er toch iets niet juist zat met ons!!!!! Maar als dat geen reklame is voor een lichte bril, dan weet ik het niet meer hoor. Zo zie je maar, werken in de tuin kan heel gezond zijn voor " body and soul"!!
Afsluiter: Aan de optimist is het geluk; aan de pessimist het gelijk.
Bloemen hebben geen handen Ze groeien, ze bloeien. Ze geven wat ze zijn: schoonheid en vreugde. Ze kunnen niet grijpen, Ze kunnen niet nemen tenzij de zon die schijnt voor iedereen. ( Phil Bosmans)
Ben gans de dag bezig geweest in de tuin en heb een fotootje genomen van éen van mijn tulpenbosjes en geef jullie allemaal symbolisch dit ruikertje. Mijn bloemenperkjes liggen er goed bij en ik ben tevreden van mijn werken. Er moeten wel nog een paar struiken uitgehaald worden evenals een paar seringenstekken. Het is niet te geloven hoe die zich voortzetten!!Straks kan ik gans de straat van seringenbomen voorzien....( Zou beter zijn dan die reuze kastanjebomen!!!) Seringen vind ik wel mooi en ze geuren goed daarom zet ik er altijd een paar ruikers van in huis.Maar dat is pas voor over een paar weken. Hebben sinds een tweetal weken twee logeetjes in de tuin: een klein haasje dat dapper over de gazon dartelt.
Mijn wederhelft ziet het met argusogen aan want straks is de eerste salade in de serre volgroeid en hij vreest dat het " beestje" wel eens met de oogst gaat lopen. Ik hoop van niet!!! Daarnaast komt hier elke dag een witte poes aan de keukendeur bedelen en ze zou warempel binnenkomen. Heb haar éen keer eten gegeven en nu zit ik met de " gebakken "peren". Hebben tot voor een paar jaar altijd een poes gehad. Maar toen die ziek werd en we voor de 3e keer een poes moesten laten inslapen , heb ik gezworen nooit meer te wenen voor een kat. Trouwens, de zoon is sinds een paar jaren allergisch geworden van poezen en krabt zich dood als er éne in de buurt komt, dus moeten we er niet meer opnieuw mee afkomen hé. Hoe het mogelijk is , weet ik ook niet want als kind heeft hij altijd een eigen poes gehad en zonder problemen. We zitten hier echt op goed weer te wachten want er moeten een paar dringende werken afgehandeld worden en niet van de minste. We hebben gasaansluiting gevraagd en nu moet de grondtank er uit en dan kan ik de tuin opnieuw organiseren want ligt midden in mijn bloemenperk!! Willen in de tuin ook een paar schommels plaatsen voor de kleinkinderen, zo kunnen ze zich uitleven als ze hier zijn! Daarvoor moeten een paar bomen weg die nu toch scheef staan na een vroegere storm! We weten dus wat gedaan , daarom duimen we voor wat beter weer.Maar in de tuin bezig zijn , is geen straf voor mij hoor, I love it!!
Afsluiter: Bloemen maken de mensen altijd beter, gelukkiger en behulpzamer. Ze zijn zonneschijn, voedsel en medicijn voor de ziel.( Luther Burbank)
Hallo lieve mensen, ik ben terug. ( like it or not!!! ) Grapje!! Ik voel mij goed, het zullen lentekriebelingen zijn zeker?? Ik moest mijn ei kwijt (en welk een!!) en daarna was het even decompresseren. Dat viel samen met een dagje naar het Wilde Westen ( ma) en daarna een dagje naar de dochter (klussen!) en dan nog mijn wekelijkse activiteit op donderdag maar nu ben ik terug!!! Bij ons zeggen ze :" Zijt ge mij moe ge zijt mij nog niet kwijt"
Heb even de vele reacties op mijn relaas over de middelbare school opnieuw gelezen ( altijd plezant om respons te krijgen) en zie dat onze generatie tegen een duwtje kon want zoals Musje zei we hebben leren relativeren en dat alleen al is een pluspunt van onze opvoeding! Daarbij, wij waren nu bepaald ook niet altijd " doetjes " hoor. Zij wilden wel " seutekens" van ons maken maar geloof mij wij waren inventief genoeg om wat leven in de brouwerij te brengen. Maar het was niet de bedoeling om al onze fratsen neer te pennen ( niemand zat daar op te wachten .... op de rest misschien ook niet ) maar eerder om even dat schoolbeeld van vroeger terug op te roepen.Trouwens ik wil niemand op ideeën brengen. Maar genoeg nu anders heb ik al mijn emoticons opgebruikt!!!.
Ik ben op zoek gegaan naar mijn dagboeken die ik gedurende onze jaren buitenland heb aangelegd. Wij hebben enorm veel dia's getrokken maar weinig foto's. Nu eens zoeken of ik via "inschannen " foto's kan recupereren om op de blog te zetten want ons 13j rondreizen zal wellicht mijn volgend " ei " zijn.( en dat lijkt een struisvogelei " te worden!!!) Maar ik moet wel eventjes alles ordenen en neerpennen dus " geduld" het komt wel.
Gisteren een prachtige dag geweest, spijtig dat ik er niet optimaal kon van genieten want de donderdagnamiddag is altijd bezet, maar het zal wel eens goed blijven zeker? Dan kan ik genieten gewoon door ' s morgens even langs mijn bloementuin te lopen om te zien waar de bloemen al hun kopje bovensteken. Wat nog nooit gebeurd is, heb ik dit jaar voorgehad. Ik was in het najaar vergeten mijn "Paaslelies" ofte narcissen en tulpen in de grond te steken. Het was al een stuk in januari toen mijn " euro" viel!! (en dat zijn er meer dan 40 van de vorige hé dus....) Eindelijk staan de tulpen boven en krijgen ze bloem. Ik hou van veel bloemen in de tuin vandaar dat ik elk jaar knollen in en uit moet steken of halen om ze door andere te vervangen. De vaste planten geven ook wel bloem maar ik heb graag overal snijbloemen in huis daarom dat ik er ook veel in de tuin plant. Een jaarlijkse korvee maar goed voor de " lijn" en later zonnig in huis!! Pazke kan het beamen dat ik veel in " mijn" bloementuin bezig ben, mijn wederhelft heeft zijn handen vol met " onze groententuin " volg je " mijn... onze.... " De bloemen zijn uitsluitend mijn domein, de groenten ... daar heb ik ook mijn deel aan ...Nu zolang het kan en onze " botten " niet teveel protesteren , no problem. We hebben wel altijd teveel, maar dan genieten de buren mee .
Afsluiter: (Voor de dames)
Weten jullie dat de goedkoopste facelift de lach is ?? Doen dus!!
Wat wel eigen was aan de Berenklas was het feit dat we steeds éen blok vormden soms tot radeloosheid van de moeders. Verklikken zat er niet in ook niet toen we eens een deel van ons maandelijks weekend verlof werden afgenomen. We mochten om de maand op zaterdagmiddag naar huis en kwamen op zondagavond terug binnen. Nu moesten we op zondagmiddag binnenkomen tenzij we vertelden wie op het bord een caricatuur van een leraar had getekend!!! We hadden samen lol gehad dus zouden we de straf ook wel samen dragen en zo was het Het viel tegen dat ons thuisbezoek zo kort was maar dat was nu de berenklas, éen blok! (l union fait la farce was onze leuze!!!) Dat verlof verliep altijd volgens hetzelfde ritueel. Om 12 u mochten we de school verlaten maar niet vooraleer we moeder overste met een réverence hadden gegroet. ( klinkt het bekend Pazke ?). Ze kende ons allemaal bij naam , meer dan 600 internen!!!!!!! Omgekeerd was het ook zo dat we op zondagavond pas naar onze kamer mochten nadat we weer met dat knikje een goede avond gewenst hadden aan " eerwaarde moeder". Zo werd gecontroleerd of iedereen binnen was tegen 20.00u.
De school verlaten gedurende de week was een utopie . Je geraakte niet buiten tenzij je een briefje had van je klassetitularis of moeder overste waarop stond van wanneer tot wanneer je buiten mocht. En daarvoor moest er een heel serieuze reden zijn. Met dat briefje ging je naar de concierge en die opende dan de grote , zware houten deur en stond je al op te wachten als je terugkwam. Ik herinner mij niet dat iemand het ooit waagde om later dan de afgesproken tijd terug te zijn!
Tucht en dicipline stonden hoog in het vaandel van die school. Overtredingen werden gestraft met van school vliegen voor een paar dagen ofwel definitief. Ik heb het al gezegd het was het cachot van West Vlaanderen maar we hadden daarvoor in ruil prima leerkrachten vooral de lekenleerkrachen die meestal een goede band hadden met hun leerlingen. Anderzijds was die discipline wel nodig want hoe houd je anders zon 600 internen onder controle??
Ook hier had elke klas een baddag maar door de grote populatie was dat voor elke klas een andere dag. Hier waren er geen ligbaden maar douches. In de kelder waren zon 30 douchekamertjesnaast elkaar voorzien. Je moest je in hokjes uitkleden en dan met een badjas naar de douches gaan. Je kreeg even wat water en de tijd om je in te zepen, daarna werd een teken gegeven en moest je je afspoelen. Diegenen die dicht bij de verwarming stonden riepen dan te warm maar de versten neen te koud . Je begrijpt dat het dus altijd een gevecht was voor de beste douches. Zelf konden we het water niet regelen daar diende de klastitularis voor. Dus genieten van een douche dat hoorde er niet bij. Trouwens lichamelijke geneugten waren des duivels zoals lang slapen ook het oorkussen van de duivel was!!!!!.Douchen was dus eerder een rush tegen de tijd zoniet kon je met half uitgespoelde haren terug verder gaan ..
Om te breken met de eentonigheid waren veel internen lid van de jeugdbeweging VKSJ ( Vlaamse katholieke studerende jeugd!) Zo zagen we kans om elke woensdagnamiddag de lange studienamiddag te doorbreken. Het gaf ons ook de kans om deel te nemen aan VKSJ dagen binnen en buiten de school. Zo herinner ik me dat we eens een "gouwdag" hadden in Brugge. Daar kwamen alle VKSJers van de vlaamse scholen bijeen voor een sport- en bezinningsdag. Die werd dan afgesloten met een openluchtmis. Die bewuste keer was het thema eenzaamheid. Via luidsprekers werden we op een groot marktplein over dat thema aangesproken. Dus ook buitenstaander konden volgen! Toen tijdens de misviering een moment van stilte gevraagd werd om over de eenzaamheid in de wereld na te denken was daar een snoodaard die in een café op een juke box de plaat van Will Tura IK ben zo eenzaamzonder jouw over de markt liet schallen .Dagen hebben we het moeten aanhoren wat een schande het was en hoe onchristelijk om dat zomaar te doen en diegenen die teveel gelachen hadden (waaronder yours truly) werden nog eens heel misprijzend aangekeken!!!
En toch was hun strengheid niet altijd onterecht!!! Dat zegt een bezorgde oma nu!!
In mijn jaren opleiding regentaat, ik was zon 19j en had moeten beter weten, hadden we nu een eigen kamer zonder bel. Dus eindelijk wat meer privacy!
Wij sliepen op de derde verdieping en ons ramen zaten in de korte opstaande kant van het dak verwerkt. Zon goeiemeter onder het raam was de dakgoot. Op zekere dag had mijn buurmeisje haar raam laten openstaan en er was een briefje van 20 fr in de dakgoot gewaaid !!! We lagen er door ons raam naar te kijken tot ik opeens het lumineus idee had om dat briefje uit de goot te halen. Het was putje winter en ik had korte witte botjes aan. Ik was de enige op gans de school die met witte botjes liep dus goed herkenbaar. Ik klom dus uit het raam maar daarvoor moest ik mijn spannend rokje omhoogschuiven om bewegingsvrijheid te hebben. Wij droegen toen nog geen panties zoals nu maar lange nylonkousen die met chartellen opgehouden werden. Dus do you get the picture??.... Ik met de rok omhoog, chartellen blootin een dakgoot op 3 hoog!!!!! Ik moest dan ook nog zon 2tal meters in die goot gaan om dat briefje op te rapen. Ik ben erin geslaagd , heb hemel en aarde moeten bewegen om weer in mijn kamer te geraken, en daarvoor kreeg ik dan een reep chocolade van mijn buurmeisje!!!!!! Ze mogen mij nu miljoenen geven maar ik durf het niet meer te doen en ik mag er niet aan denken dat éen van de kleinkinderen zon toeren zou uithalen!! Dus was het te begrijpen dat die moeder die mij vanuit een klaslokaal aan de andere kant van het gebouw zagbijna een hartinfarct kreeg!! Mijn botjes hadden mij verraden want nogal snel was de regentaatsverantwoordelijke ter plekke!! Waarover ze uiteindelijk het meest kwaad was, die schandalige vertoning" in de goot of het onbedachte dat laat ik in het midden. Mijn ouders werden verwittigd en ik kreeg langs alle kanten een flinke bolwassing Ik heb toen veel geluk gehad dat ik niet een paar dagen geschorst werd!!
Jong en onbezonnen was het maar voor hetzelfde geld was ik er niet meer of nog erger voor de rest van mijn dagen invalide .
Telkens als wij voorbij die school rijden dan zegt mijn half bedde : zou je niet nog eens in die dakgoot lopen!! en dan vraag ik mij telkens af waar ik toen toch was met gedachten... zo hoog en zon smalle goot!!!!! We hebben het er op de laatste bijeenkomst nog over gehad. Nu konden we flink lachen toen we terug een voorstelling probeerden te krijgen van hoe ik me daar exposeerde en wat de " moeder moet gedacht hebben maar het blijft een onbezonnen daad.
Gelukkig is dat maar een éenmalig feit geweest. Waarmee ik maar wil staven dat het soms wel nodig was dat erstrenge regels bestonden!!!!
Was in mijn eerste internaat alles nogal eng strikt gehouden dan had ik hier het gevoel dat ze persé brave, deftige seutekes van ons wilden maken.We moesten altijd zo voornaam zijn, mochten nooit eens gezond uitbundig zijn wat zo eigen was aan onze leeftijd, we mochten:
-niet lopen in de gangen dat betaamde niet voor deftige meisjes.
-We moesten altijd een reverence maken als we door een moeder werden aangesproken of zelf iets wilden vragen. .
-Telkens als er iemand de klas binnen kwam, moesten we rechtstaan en dag moeder of meneer of juffrouw zeggen en blijven staan tot wetoestemming kregen om te gaan zitten.
-In de gangen gingen we in perfecte rijen zonder te praten of aan mekaar te trekken of te lachen.
-Naaldhakken waren uit den boze, toch zeker bij ons. De leerkrachten mochten wel hakken dragen.
-Juwelen ( oorbellen of halskettingen , tenzij een kruisje, )waren verboden. Bij mijn vriendin hebben ze ooit eens bijna haar oorbellen uitgetrokken omdat ze weigerde van die uit te doen.
-En last but no least Ludovikus geen make up!!!! In onze laatste jaren (18/20j) waren er al die vrijden en een beetje make up gebruikten om uit te gaan maar voor ze een voet in de school zetten op zondagavond werd die shmink er nog rap afgehaald. Dat gebeurde meestal in de wc's van het treinstation!!!!
En zo kan ik nog dagen doorgaan met het ophalen van herinneringen. Inderdaad Lipske die herinneringen aan vroeger die zitten erin gebeiteld , eigenaardig hé? Maar uiteindelijk hebben jullie er niets meer aan.
In mijn ogen zijn het geen verloren jaren geweest en hebben we naast kennis ook doorzetting meekregen .Mijn ouders hebben het goed bedoeld en wilden het maximum uit ons halen.
De strenge regels domineerden ons leven niet altijd. We hadden geleerd in groep en vriendschap elk ongemak te relativeren. Maar vooralhet feit dat we door de lekenleerkrachten niet langer in de cocon van het nonnenleven opgesloten zaten, maakte dat wij er finaal geen complexen aan overhielden. Sommige blogbezoekers hebben de schoolervaringen erkend en anderen hebben zich afgevraagd hoe je dat kon volhouden en er ongeschonden uitkomen? Het kon, wie mij kent, kan dat beamen . Ik ben nog " vrij normaal" ( Al zeg ik het zelf!! ). En dit gezegd zijnde, zet ik er een punt achter.
De refters in dit internaat waren ook iets aparts.
Er waren twee grote refters op het gelijkvloers en éen in de kelder naast de keuken. In elke refter aten zon 150 à 200 leerlingen wat een hele organisatie met zich mee bracht. We zaten per klas aan tafels van 10.
De plaatsen aan tafel werden bepaald door een doorschuifsysteem. Elke week moesten we éen plaats doorschuiven zodat om de 10 weken iedereen aan de beurt kwam om de tafeldienst te hebben maar vooral om als eerste te worden bediend!! Het werd steeds in het oog gehouden dat iedereen te eten had als de schotel werd doorgegeven. Normaal was dat geen probleem tenzij als wij frieten kregen dan had de laatste in de rij niet veel meer te " bikkelen"!! Wij hadden er een systeem op gevonden. Meestal kregen we twee kommen met frieten, dus als de tweede eraan kwam dan mocht bij ons de laatste beginnen, eerlijk verdeeld niet?
Omgekeerd was het ook zo dat bij bepaalde maaltijden de laatste nog volop kon scheppen. Dat was de beste barometer om te zien of het eten lekker was of niet!! Als een bepaalde schotel bijna onaangetast bleef, kwam de surveillante de rest verdelen en dat moesten wij opeten
Wij kwamen altijd in stilte de refter binnen en mochten pas beginnen te praten als we het teken kregen:
Geloofd zei Jezus Christus. Waarop wij dan antwoordden : Amen , dank u wel moeder. en ons snatertjes gingen open!!
Hoewel de refters bomvol zaten ,was het toch altijd een tamelijk rustige bedoening. De surveillante zorgde daarvoor door voortdurend tussen de tafels door te lopen Meteen had ze ook een controle over de onderwerpen waarover we praatten!!
Wanneer we het te bont maakten , gebeurde het wel eens dat een ganse tafel gestraft werd en we zwijgend moesten verder eten... Niet eenvoudig als je met tien aan tafel zat .maar er was er altijd wel eentje bij dat heel inventief was!..
Toespijs, daar moesten we zelf voor zorgen.
Elke tafel had een grote kist waarin iedereen de toespijs bewaarde. De tafelverantwoordelijke moest die kist elke morgen gaan halen. Voor het vieruurtje mochten we geen toespijs gebruiken!
We spraken meestal af wie wat zou meebrengen, kwestie van wat variatie te hebben want meestal werd alles gedeeld ( natuurlijk zonder medeweten van de school want je moest eten wat je van thuis meegekregen had).
Bij de school behoorde ook een bakkerij. Daar werd ons brood gebakken. Het loonde met zon populatie want naast de internen waren er nog eens zon kleine 100 religieuzen! De klassen die in de buurt van de bakkerij lagen, genoten van de geur van versgebakken brood wanneer in de zomer de klasramen openstonden.
Naast de schoolgebouwen lag ook een enorme tuin met een vijver , een grot met Mariabeeld, veel struiken en bomen en veel grasperken. We hebben het nooit voor echt geweten maar het gerucht liep dat als er spinazie op het menu stond dat meestal was rond de periode dat het gras gemaaid werd. De gedachte alleen al was genoeg om spinazie te haten en de moeders grijze haren te bezorgen!!! En hier konden we dat zien want ze droegen sluiers in plaats van die stijve kappen!!
Die tuin maakte ook deel uit van ons leven. We mochten er nooit alleen in rondlopen ( heel gevaarlijke plek!!) tenzij gedurende de retraite om te mediteren of te gaan bidden aan de grot.
Die grot was ook ons eindpunt in de meimaand als we met gans de school in grote drom in de tuin rondliepen om de rozenkrans te bidden. Dat gebeurde elke avond een maand lang!! Telkens als wij voorbij de grot kwamen moesten wij Maria groeten
Voor de rest was de tuin verboden domein.
Omdat wij ook maar om de maand naar huis mochten,waren onze zondagen een saaie bedoening. We mochten een half uur langer slapen omdat we naar een latere mis gingen. Na het eten werden we naar de studiezaal gestuurd om nog wat te studeren want in de namiddag waren wij vrij!! Wat dat ook mocht betekenen!!
Werd er naar aanleiding van een speciaal kerkelijk feest een mis uitgezonden op TV, dan mochten we daarnaar gaan kijken. Soms was dat nog beter dan in de studiezaal te zitten.Voor de rest was TV taboe.
Wat ik hiervanheb onthouden, is dat we bij de consecratie altijd geknield voor dat tv scherm moesten gaan zitten!!!Stel dat een buitenstaander was binnengekomen.. dat moet nogal een vertoning geweest zijn. Zelfs wij hadden het toen moeilijk om ernstig te blijven op dat moment!!!
In de namiddag hadden we recreatie. Dat betekende in een grote zaal per leeftijdsgroep kaarten of gezelschapsspelen spelen of buiten spelen en dan bedoel ik wel spelen. Het was verboden om in groepjes te staan praten.
Tot dan toe wist ik niet beter of jongens waren taboe maar nu leek het alsof meisjes dat ook konden zijn. Heel verwarrend was dat!
Had je een boezemvriendin ( en welk tienermeisje heeft niet die " girlfriend of girlfriends" ) dan werd je met argusogen gevolgd en mocht je niet te vaak met zijn tweetjes alleen staan. Je moest spelen.
Ikzelf had een boezemvriendin die externe was. Dat was heel link want die kwam buiten en kon een heel nefaste invloed hebben op mij!!! We werden er vaak op aangesproken dat we niet zo met elkaar mochten optrekken. Toen begrepen we nog niet waarom. Het ging zelfs zover dat we in het laatste jaar toen we op retraite gingen ,het verbod kregen om die dagen met elkaar te praten. Dat was onzeversterving om voor eengoed verloop van onze retraite te zorgen! Pazke heeft blijkbaar ook dat probleem gekend! Het is ons pas in de lessen antieke cultuur duidelijk geworden van welk "gevaar we moesten gered worden!!! Wij hadden een fantastische lerares die haar vak zo doceerde dat we aan haar lippen hingen.
Al die teksten van de Grieken en Romeinen, daar leerden we heel veel uit en naar aanleiding ervan kregen we veel open gesprekken en in zekere zin wereldwijsheid mee. Maar die leerkracht heeft jammer genoeg na 2 jaar de school verlaten. Ze wou zich op het theater gooien , zo luidde de uitleg van de moeders, maar via via vernamen we dat haar open contact met haar studentenniet in dank werd afgenomen door de nonnen vandaar ... ( wordt vervolgd)
Hoe onwaarschijnlijk het voor buitenstaanders mag lijken maar ik had mijn draai gevonden op internaat en probeerde de moeilijke momenten met een lach en een grol te verwerken.Trouwens thuis waren ze ook streng en ik was het gewoon om " tussen de lijnen " te moeten lopen. Ik studeerde gemakkelijk, dus daarop konden ze mij niet pakken. Ik had er ook geen problemen mee om af en toe eens een huiswerk te laten overschrijven of desnoods een verhandeling voor iemand anders te maken., schrijven ging me altijd al gemakkelijk af, dus dat en het feit dat ik er altijd bij was als er te lachen viel, maakte dat ik mij er na al die jaren niet meer alleen voelde. Het kwam dan ook over als een bom dat mijn ouders na het 4e jaar besloten dat ik mijn laatste 2 jaar in een andere school zou afmaken. Na vier jaar werd ik dus naar een ander internaat gestuurd en welk een!! Mijn nieuwe school was één van de grootste uit de streek ( +- 1200 leerlingen waarvan zo'n 600 internen). Als je naar die school wilde en je woonde verder dan 15 km dan moest je intern worden zoniet werd je niet toegelaten. Ik kende dit internaat niet, wist alleen dat ze die school Het cachot van West Vlaanderen noemden!! Waarom mijn ouders voor een andere school kozen zomaar middenin een cyclus? Dat werd hen bij het inschrijven ook gevraagd. Normaal veranderde je na de lagere cyclus of als je een andere richting koos; maar hier was dit niet het geval! Blijkbaar had ik wat te goed mijn draai gevonden in het huidige internaat en vonden mijn ouders dat ik teveel " haantje de voorste" zoals ze dat toen zo plastisch wisten te verwoorden, werd. Op die nieuwe school zouden ze mij wel intomen en in die massa zou ik minder opvallen, meer een nummer zijn en zo meer mijn " manneke" moeten staan. Een goede voorbereiding op het leven heette dat toen. Met de weg die ik later ingeslagen heb, is het misschien wel een goede ( harde) leerschool geweest en hebben mijn ouders onbewust die draai aan mijn karakter gegeven om de 13 jaar in Zuid Amerika en Afrika aan te kunnen!! ( Ik vertel daar misschien ook wel eens over want dat is het tweede grote hoofdstuk in mijn leven!). In ieder geval had ik nogal snel ondervonden dat ik hier inderdaad een tandje zou moeten bijsteken. De aanpak en het studiepeil lagen toch wel hoger!
Toen mijn ouders bij het inschrijven te horen kregen dat ik in de berenklas zou terecht komen, zullen ze wel even getwijfeld hebben of hun beslissing de juiste was. Blijkt dat op mijn nieuwe school de klas waar ik in terecht zou komen algemeen gekend was als de berenklas omwille van de dynamiek, het luidruchtige en de ondernemingslust die erachter zat. Wij waren allemaal kinderen van het jaar '45, het eind van de oorlog , met alle opgekropte energie en frustratie in ons. . Zou dat er voor iets tussen gezeten hebben?? Er was nog een tweede reden waarom mijn ouders voor die school kozen. Ze hadden daar naast alle richtingen van de humaniora ook een afdeling opleiding onderwijs. (Kleuter, lager en middelbaar) .Ze stonden gekend als éen van de beste scholen qua opleiding onderwijs en vermits ik na mijn 6j wellicht regentaat zou volgen , zal dat ook wel een rol gespeeld hebben bij de beslissing van mijn ouders. De zusters werden daar als moeder aangesproken. Ons uniform was ook een blauwe rok met bleekblauwe blouse in de week en op zon- en feestdagen een Schotse plooirok en witte blouse met blazer en Schotse barret!!! Gedaan met de bolhoed!. Ik vond dat uniform best ok maar teveel koketterie werd direct in de kiem gesmoord! Eens had ik ter gelegenheid van een schoolfeest een nieuwe witte blouse met col revers aangedaan. Ik had de witte kraag mooi over de kraag van mijn blazer gelegd en vond het niet slecht staan. Zo was ik naar beneden gegaan en stond juist onderaan de trap toen moeder Godelieve ( beter gekend als de Chef) bovenaan de trap mij boos erop wees : dat het precies een poort was die openstond !! Hallo, dat komt ervan als je van boven naar beneden in iemands decolleté kijkt .!! In ieder geval, ik moest onmiddellijk die blouse uitdoen of zien dat ze toe was. Toeval of niet maar blijkbaar hadden die moeder en die trap het op mij gemunt.!!! Ik was nog maar een paar maanden op die school en was gefascineerd door de imposante stenen trap in de inkomhall die 3 verdiepingen verbond. Er was een brede houten balustrade aan die trap en die leende zich uitstekend als " glijbaan. Dus toen ik dat eens uitprobeerde, stond de chef toch wel precies onderaan de trap mij op te wachten. Het was niet alleen afgaan in mineur, maar ik moest ook nog eens met een grote zwaai de benen over de balustrade krijgen Blote billen en alles behalve een houding voor een jong meisje ..Van de tirade weet ik alleen nog dat het een schande was en van geen opvoeding getuigde en ga zo maar door. ...Die preek stopte niet, intussen zag ik mij naar beneden " glijden", mijn fantasie sloeg op hol en ik voelde mijn hartkloppingen overgaan in " lachkriebels"... Ik heb die lange trap 10 keer statig moeten op en af gaan als straf en heb daarna nooit meer gegleden hoe uitnodigend die trap ook was.!!
Het was een hele aanpassing op die school want met zon 600 internen was je echt een nummer.
Er waren hier verschillende dortoirs maar wij, de ouderen, hadden een kamer.
Het was een gecontroleerde luxe.
Je moest het niet wagen om bij elkaar op de kamer te komen. Elke kamer had een bel die rinkelde van zodra je de deur opende.
Op elke gang sliep een moeder. In haar kamer hing een schakelbord met lampjes. Als onze kamerdeur openging en de bel rinkelde dan ging bij haar een lampje branden zodat ze kon zien wie haar kamer verliet.
Gebeurde het dat je s nachts naar de wc moest en er was toevallignog iemand die het hokje opzocht dan kon je je eraan verwachten dat binnen de 5 minuten de moeder kwam checken of alles daar wel " kosher" was!!!!
Ook hier werden we met de bel wakker gemaakt.
Dan moesten we onze kamerdeur op een kier zetten zodat we zichtbaar waren en moeder kon zien of we geknield voor ons bed zaten om mee te bidden!!
Gelukkig mocht de deur toe om ons toilet te maken. We hadden een lavabo in de kamer wat een luxe was na 4 jaar lampet
Tegen 7 u waren we klaar om in rij en in stilte naar de mis te gaan in de kapel. Omdat er zoveel internen waren , gingen we ook in shift naar de mis. De oudsten eerst de jongeren een half uur later. ( wordt vervolgd)
Op zondag kregen wij als ontspanning dikwijls een film te zien in de grote feestzaal. Meestal waren het films over het leven van Bernadette of een andere heilige!!! De zusters die vrij waren kwamen dan mee genieten!! Je kon er een eed op doen dat die film zou gestoord worden door een bel. Elke zuster had haar eigen signaal waarmee ze opgeroepen werd en na een tijdje kenden wij die morse ook .Het werd bijna een wedstrijd om als eerste de naam van de zuster te roepen!!! Wij kregen ook meer recentere films te zien maar dat was dan tijdens het filmforum met de verschillende klassen. Elk trimester werd een film gespeeld en besproken. Maar wat die forums nog boeiender maakte, was het feit dat de jongens van het college mee kwamen genieten , in alle opzichten!! Nochtans was er geen kans op contact. Wij zaten aan de ene kant van de zaal, de jongens aan de andere kant . Op de hoek van onze rijen zat bij elke klas een zuster. De jongens werden geflankeerd door hun paters of leraren! En toch hing er spanning in de lucht. Probeerden we toch om het hoofd uit te steken om naar de andere kant te loeren, dan keek je gegarandeerd in de zeer afkeurende blikken van de chaperonne!! Maar de jongens waren erbij en in debat gaan met hen na de film was een hele belevenis.!!! Maar stilaan werden de mannen toegelaten in onze enge vrouwenwereld! Het was in het derde jaar middelbaar dat we onze eerste mannelijke leerkracht kregen!! Een vergiftigd geschenk voor die man om les te geven aan een bende " gieberende" meisjes pubers die tot dan toe steeds van mannen weggehouden werden!! Ze hebben het niet gemakkelijk gehad met ons geflirt of onze vrouwelijk charmes die we ten passe of ten onpasse gebruiken om een huistaak of overhoring uit te stellen!! Het moet ook niet eenvoudig geweest zijn voor de leraars om in die tijd in een streng meisjespensionaat gedropt te worden.We lieten al onze gefrustreerde gevoelens op hen los!! De eerste lessen van elke man werden door de directrice gevolgd . Ze zat dan achteraan in de klas om alles met argusogen te bekijken. Wij werden er heel streng op gewezen dat we meer op onze houding in de klas moesten letten nu die heren voor ons stonden.!! Zo was er een meisje dat vooraan zat en blijkbaar de benen nogal gespreid hield. Toen de directrice aankondigde dat we een mannelijke leraar zouden krijgen was haar reactie: Marie Claire, zit deftig! Ik zal het maar zeggen zoals het is, ik zie tot aan het kruis van je broek! Dat kan niet als er een man voor jullie staat !!!( bij een vrouwelijke leerkracht wel?? ) De manier van zeggen alleen al was voldoende om een klas plat te krijgen van het gieren . Door dat kleine incident werd ons eindelijk onthuld wat er onder die lange zwarte rokken en kleren verborgen zat! Omdat wij bij haar uitlating " Ik zie tot aan het kruis van uw broek" zo de slappe lach kregen, geraakte de directrice zo kwaad dat ze met de armen begon te zwaaien om haar woede te ondersteunen. Het toeval wilde dat de rits van haar kleed langs de zijkant open stond. Zo kregen we zicht op haar roze corset dat met zwarte linten was dichtgenkoopt !! Dat hoeft geen uitleg zeker? Hoe meer we gierden hoe meer ze zwaaide met alle gevolgen van dien We hadden inderdaad niet veel nodig om te gieren en zo " het regime" met redelijk gemak te verdragen. De taboes van de lagere school waren ook hier nog aanwezig! Zo herinner ik mij dat we in het jaar 58 op schoolreis gingen naar de Wereldtentoonstelling. Het enige wat mij daar nog van over gebleven is, is de enorme indruk die het atomium op ons maakte en dat er ergens een paveljoen was waar je over een richel liep waaruit warme lucht geblazen werd. Ik denk dat ze toen het liedje speelden Zie de boerinnekes de rokskes zwaaien..!! Waarom mij dat precies is bijgebleven ??? Gewoon omdat onze rokskes niet mochten zwaaien. We mochten niet over de richel lopen . Wij hadden een plooirokje aan en dat waaide iets te wulps omhoog vrees ik! Ik denk dat iedereen de kans heeft gezien om toch maar dat verbod te negeren anders zou het me nooit zijn bijgebleven. (wordt vervolgd)
Als internen leefden we mee volgens het ritme van de religieuzen die in de school woonden. Dat betekende elke dag de mis en s'avonds het avondgebed. In de weekends kwam daar op zondag nog de Hoogmis bij, een plechtig gezongen mis die dubbel zolang duurde dan in de week en om het helemaal af te maken in de vooravond het lof . In de meimaand kwam daar dan nog eens dagelijks de rozenkrans bovenop! Als wij onze hemel niet verdiend hebben met bidden dan begrijp ik er niets meer van!! Het was niet altijd even vanzelfsprekend om als puber al die diensten ter harte te nemen. Zo was er weer eens een kapeldienst. Wij zaten altijd voor de nonnen. Zo konden ze ons goed in het oog houden. We hadden het al meer dan eens moeilijk gehad met de zangtalenten van bepaalde zusters. Als je al ooit eens de slappe lach hebt gekregen dan weet je dat je dan moeilijk te stoppen bent. Toen mijn vriendin probeerde om bij het zingen de stem van éen van de zusters na te bootsen, kreeg ik weer eens zon lachaanval . Bij het verlaten van de kapel kreeg ik langs alle kanten afkeurende blikken te verwerken. Maar het ergste wachtte op mij buiten de kapel. Daar stond Boem zo noemden we onze verantwoordelijke op mij te wachten. Ik werd terug de kapel ingestuurd en moest aan Petit Jésus vragen wat hij vond van mijn gedrag!! Dus keerde ik terug maar wachtte tevergeefs op Petit Jésus zijn commentaar!! Na een paar minuten hield ik het dan maar voor gezien en kwam terug buiten. Iedereen stond mij daar in stilte maar met de glimlach op de lippen te wachten , Boem voorop maar hier geen glimlach Eh bien, questce quil a dit?..... « Rien, ma soeur » !!!!! « Cest que vous n avez pas écouté » !!!! Ik hoorde langs alle kanten gegniffel en kon amper mijn lach inhouden. Maar die rien heeft mij lange tijd uit de gratie van Boem gehouden!! Had petit Jésus toen maar iets tegen mij gezegd, hij had mij veel boze blikken bespaard! Ik heb altijd zon aanvaringsrelatie gehad met Boem. Ik was geen lastige puber maar om te lachen of fratsen uit te halen was ik er meestal bij en dat mocht in die tijd blijkbaar niet. Elke zaterdag als wij op internaat bleven, mochten we in de recreatietijd zingen. Daarvoor gingen we naar de grote feestzaal waar een piano stond. Ik zong graag en luisterde graag naar pianostukken maar soms kan het toch van het goede iets teveel zijn. Als de pianospeelster soms teveel opging in de muziek en het ook plastisch demonstreerde achter de toetsen, was dat wel heel veel gevraagd van onze puberale lachspieren!! Op zekere dag mochten we weer eens zingen, zeer tegen de zin!!. We zouden een paar canons inoefenen. In het begin viel dat nog mee maar uiteindelijk werd het een éentonige bedoening .Wij vonden er dus niets beters op om met een paar de boel in het honderd te laten lopen door tegen de maat in te zingen. We zagen de chef stilaan rood worden dat moest wel slecht aflopen. Wie zingt daar steeds tegen de maat ? riep ze kwaad. Niemand antwoordde en dan was de maat vol! Ze liet ons een kwartier stilstaan zonder te bewegen.( en je zal zien dat het juist dan overal begint te jeuken!!) Ik vond dat de anderen niet moesten boeten voor mijn gedrag maar was wel de enige die toegaf dat ik de schuldige was. Ik werd apart geroepen en na een preek eindigde ze met : Je vous aime parce que vous êtes sincère, » ! Ze had wel een rare manier van « aimer », want voor de rest van het weekend mocht ik niet meer deelnemen aan de recreatieactiviteiten wat zeer nefast was voor mijn sincérité!!!. In de weekends dat we op school bleven was de zaterdag bad dag!! Daarvoor moesten we naar de kelder van het gebouw. Daar waren zon 10 badkamertjes met ligbad!!! Enkel de oudsten mochten van die luxe genieten!! (De kleintjes werden door de nonnen in het bad gestoken!) Hoewel . het genot was steeds van korte duur. Je kreeg amper de tijd om je in te zepen en even te relaxen of daar ging de bel en je moest al uit het bad. De ene badweek was de andere niet!! Er was éen bepaalde zuster die we er niet graag bij hadden. De badkamer had enkel een heel klein lampje, je moest ook niet teveel van je eigen lichaam genieten!! We zaten amper in het bad of daar ging de deur open zonder te kloppen en kwam die zuster binnen om te voelen of het water niet te warm was en om te horen of alles ok was!! Ze stroopte dan haar mouw op en kwam verraderlijk dicht om met de volle arm in ons badwater te woelen!! Alsof we zelf niet wisten wat te doen als het water niet ok was!! Een heel genante situatie als je een puber bent!! Nu zouden de ouders aan de alarmbel trekken!!! Wij ergerden er ons aan maar waren te beschaamd om te protesteren!
Over mijn internaatsjaren heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds waren ze niet eenvoudig voor een aankomende tiener en was de heimwee soms erg aanwezig. Spleen noemden we dat toen! Anderzijds werd door fratsen en lachen veel gecompenseerd.Vooral de band tussen de internen was belangrijk. Het slapen vroeg echter de meeste aanpassing. Ik was wel gewoon van met mijn oudere zus samen te slapen maar dat was nog 100 keer beter dan wat ons hier te wachten stond!! We sliepen op een dortoir een grote zaal met chambretten . Dat waren kleine ruimtes door houten wanden van elkaar gescheiden waarin juist een bed paste, een kleine kast voor de kleren en een laag kastje waarop ons lampet stond met daarin een vakje voor ons nachtpotje. Dat lampet bestond uit een stenen bassin met waterkan en zeepdoosje. Er was juist voldoende plaats om je aan te kleden en je toilet te maken. Er was geen deur aan die chambrette! De enige privacy die we hadden, kwam van een gordijn dat tot op zon 20 cm van de grond hing, juist hoog genoeg om er ons voeten onderdoor te steken. Elke morgen werden we rond 6.30u wakker gebeld door de internaatsverantwoordelijke die op de zaal sliep. Met een grote, koperen bel liep ze langs de chambretten met de vraag: Aan wie ons eerste gedachte? Waarop we dan moesten antwoorden : Aan God. !! Omdat we geknield en met de voeten onder het gordijntje naar buiten gestoken moesten zitten, kon ze zien wie er wakker was of niet! Zat je niet present dan stond ze nogal snel met die grote bel naast je bed met de vraag: " Aan wie ons eerste gedachte? Je slaperige: Aan God lokte meestal leedvermaak uit, dat kon je horen aan het gelach, omdat iedereen wist hoe je er aan toe was met dat schelle geluid aan je oren!!! Staken je voeten niet ver genoeg uit dan werd daar een flinke ruk aan gegeven en was je meteen wakker, als je al niet met je neus op de grond lag!! Daarna werd luidop een Onze Vader en Weesgegroet gebeden ( in het Frans uiteraard, dat was iets van de eerste dingen die wij moesten kennen!!) en kregen we 10 min om ons te wassen , te kleden en ons bed open te leggen om te verluchten. Tegen 6.55u gingen wij in stilte en in de rij naar de kapel voor de misviering. Inderdaad wij gingen elke dag naar de mis!! Na de mis en het ontbijt kregen we 15 min om ons bed op te maken en ons "kamertje in orde te brengen. Elke dag werd er controle gehouden of ons bed wel goed was opgemaakt. Als dat niet het geval was, werd alles weer afgetrokken en kon je s avonds opnieuw beginnen. Want overdag mochten we niet meer naar boven. Een bed was om te slapen en voor iets anders moest je dat niet gebruiken dus had je overdag dan ook niets verloren op je " kamer". Dat zorgde soms wel voor problemen. Ik heb je al verteld dat we Frans spraken gedurende de week! Wanneer we dus s middags naar boven wilden, kwam altijd de vraag: Est-ce que cest nécessaire? Wat zoveel betekende als heb je je regels? Want dat was de enige reden om naar boven te mogen om de nodige hygiene te hebben. ( tampax of papieren maandverbanden bestonden toen nog niet. Kan je je voorstellen wat dat betekende voor je linnen zak als je daarin soms een maand lang je maandverbanden moest bewaren!!!) Sommige slimmerds zeiden al eens te vaak: Oui ma soeur, cest nécessaire! Jammer genoeg viel dat soms lelijk tegen! Je moest geen twee weken na elkaar zeggen dat het nodig was want dan hoorde je een radikaal: Non, ce nest pas possible!! O wee als je de dagen ervoor gejokt had en het nu wel nécessaire was!!! Ofwel moest je maar je plan trekken ofwel heel dramatisch uit de hoek komen om toch naar boven te mogen. Die situatie wekte wel grote hilarteit als zo'n kindje van 6j ook zei dat het " nodig " was om naar boven te gaan....( er waren ook heel jonge internen in de school!!!) Ik weet nog steeds niet hoe ze het deden om van iedereen de periode bij te houden!! Het was wel een heel " genante" bedoening want zo wist iedereen hoe het met je gesteld was en toen werd er nog niet open over zulke dingen gepraat! Het morgenritueel hield ook het wegbrengen van ons nachtpotje in. Daarin goten we bij wat er al in was van de nacht" ( want je mocht je chambrette 's nachts niet verlaten) ook het waswater van elke morgen. Daar stonden we dan voor onze chambrette te wachten op het teken om in rij , potje in de hand naar een hokje te gaan waar een wc was! Op sommige momenten van de maand was ook dat een heel genante zaak. Ik heb al gezegd dat er weinig slaapprivacy was dus als iemand verdriet had of verkouden was of luidop droomde dan deelde iedereen in je emoties! Praten op de slaapzaal mocht niet, dus communiceerden we met briefjes die over de wand werden gegooid en éen enkele keer loerden we over de wand maar dan in de hoop dat je niet werd betrapt!! De eerste keer dat ik dat probeerde, kreeg ik bijna een hartstilstand. Ik was er in geslaagd om mijn hoofd boven de wand te steken en keek prompt in het gezicht van een non!!! Allé dat dacht ik, want ik lag sneller beneden dan de gedachte eraan!. Bleek het echter een levensgroot Mariabeeld te zijn dat op een verhoog boven de chambrettes uitstak!!!! Daarna hebben we er nog vaak om gelachen telkens wij voorbij dat beeld kwamen en een kruisteken maakten maar op dat eigenste moment voelde ik mijn hart kloppen in mijn keel! Nog zon vervelende situatie met die kamertjes was het afwerken van huiswerk of het voorbereiden van een examen!. We moesten elke dag tegen 8u45 in bed liggen en dan gingen de lichten uit. Als je dan nog niet klaar was met het studeren dan had je pech. Het was al een hele kunst om boeken of schriften onder je " schort" naar boven te smokkelen, laat staan om er dan in die enge ruimte iets zinnigs mee te doen!! Ik kan de uren niet tellen dat we onder de lakens met de hulp van een zaklamp gelezen of gestudeerd hebben.!! Af en toe moest je even boven water komen om naar adem happen en stoom af te laten( letterlijk) want het was onder die lakens niet alleen ongemakkelijk maar ook snikheet!! Het was pas in het vierde jaar dat ik een eigen kamertje kreeg maar dan ook in de echte zin van het woord!! Een luxe die iedereen je toen benijdde!! Over onze privacy moet ik nog even iets kwijt. Post mocht je versturen en ook ontvangen. Maar elke brief die je opstuurde moest je open afgeven en werd gelezen en gecensureerd. Kreeg je post( zelfs die van je thuis) dan was die brief ook al opengemaakt. !! Daar heb ik me altijd oneindig erg aan geërgerd!! Wilde je dan toch iets ongelezen buiten krijgen dan moest dat via een externe. Dat was éen van de redenen waarom vriendschap tussen een externe en een interne altijd argwanend werd bekeken!! ( wordt vervolgd)
Ik heb jullie al verteld hoe het er aan toe ging op de lagere school. De overstap naar de middelbare school was groot. Het was in die tijd niet zo vanzelfsprekend om als meisje verder te studeren.Voor kinderen van rijken of zelfstandigen was verder studeren normaal maar als je ouders gewone mensen waren dan was het niet zo evident. De meesten gingen na het 7e en 8e leerjaar werken. Als je geluk had dan mocht je verder studeren. Toen was het nog van " mogen" , nu is het van " moeten" !! Meestal werd gekozen voor de richting snit en naad of de handel. Omdat de stad dicht bij mijn woonplaats nogal veel fabrieken had, werd de richting handel druk gevolgd. Dan had je na een paar jaar een diploma en kon je aan de slag. Mijn ouders kozen echter voor de humaniora wat inhield dat ik minstens nog 6 jaar mijn broek zou verslijten op de schoolbanken. Ik was éen van de weinigen van mijn klas die deze richting volgde. In het laatste jaar lagere school behoorde je tot de anciens van je school en nu stond je in het middelbaar weer helemaal onderaan de trap. Een grote aanpassing! De keuze van mijn ouders viel opnieuw op een grote katholieke meisjesschool maar nu met internen en externen. Niemand bracht ons naar school, we moesten het die eerste dag zelf uitzoeken. Ik was toen nog externe en kwam dagelijks met de fiets naar school, zon goeie 6 km op en en 6 km neer. De eerste week was verwarrend want we hadden elk uur een andere leerkracht soms een ander klaslokaal. In de lagere cyclus ( de drie eerste jaren) kregen we enkel les van zusters en sporadisch al van een lekenjuf! Leraren waren er toen nog niet! We hadden zoveel boeken en schriften dat onze lessenaars er soms chaotisch bijlagen. Gelukkig bestond daar een heel praktisch systeem om de vakken uit elkaar te houden. Elk vak had een eigen kleur kaftpapier voor zowel de boeken als de schriften. Je moest dat op school aankopen en dat maakte het vinden van het juiste boek een stuk gemakkelijker. Vanaf nu kregen we ook elke week een uur turnen in een echte turnzaal! Daarvoor droegen we een donkerblauw turnpak met broekspijpen tot aan de knie en in de lenden was een rokje vastgemaakt! Zo bleef alles zedig. Daaronder droegen we witte sokken en witte turnpantoffels. In de winter droegen we ook nog donkerblauwe " colants" onder dat turnpak omdat de turnzaal niet verwarmd was. Met daarboven dan die sokjes en witte turnpantoffels durft een mens zijn verbeelding soms op hol slaan. Dat was ook zo bij de directrice toen we het weer eens te bont maakten in de turnles. Ze was zo van slag en riep ons toe dat: we precies koeien waren met gekalkte poten!!!! Koeien met gekalkte poten , het beeld alleen al!! Wij lagen in ieder geval plat van het gieren en de woede van de zuster werd er alleen maar erger door!! Dat we daarna telkens " meu" riepen als we een klas naar de turnzaal zagen gaan , begreep alleen mijn klas tot grote ergernis van de leerkrachten Van het eerste jaar middelbaar herinner ik me niets speciaals. Het zal een aanpassingsjaar geweest zijn, vrees ik! Na het eerste jaar vielen er al een paar leerlingen af zodat we wat meer ruimte hadden in het tweede jaar. Van dan af aan werd ik op internaat gestuurd. Daar was een goede reden voor. Enerzijds zagen mijn ouders het niet zitten dat ik ' s winters na de avondstudie nog alleen naar huis moest fietsen als het donker was. Wij woonden nogal op " den buiten". Anderzijds was mijn oudere zus intussen afgestudeerd als regentes en zij kwam lesgeven op mijn school. Engels nog wel nota bene!! Nu zou ik wel moeten luisteren naar haar wat de uitspraak van het Engels betrof!! Om discussies over helpen of vragen krijgen enz te voorkomen , leek internaat de beste oplossing. Veel internen waren er hier echter niet. Ik vermoed zon 60 tal. Typisch voor dat internaat was wel dat de internen onderling Frans moesten spreken gedurende de week en ABN in het weekend want we gingen maar om de maand een weekend naar huis! Dat Frans viel niet mee voor een 13 jarige. Maar we deden ons best en pas à pas, on va loin!! Vestiaire problemen werden in het middelbaar opgelost door het dragen van een uniform. Die bestond uit een bleekblauwe blouse en donkerblauwe plooirok in de week en op zondag dezelfde rok maar met witte blouse. Daarboven droegen we een donkerblauwe blazer met het embleem van de school erop en .als finishing touch ons donkerblauw bolhoedje!!!! Vooral dat laatste was een bron van hilariteit voor de jongens wanneer we op zondag even in groep mochten wandelen in de straten van de stad. Wij haatten dat hoedje en gebruikten het dikwijls als voetbal om erop te schoppen op de speelplaats na de wandeltocht. Natuurlijk buiten het oog van de bewaakster!! Gedurende de week droegen we een bleekblauwe kiel boven ons uniform, kwestie van de kleren wat te sparen. Was wel handig want in de zakken kon je soms verboden attributen meesmokkelen!. ( wordt vervolgd)
Ik kreeg vanavond een pps toegestuurd rond het gedicht Avondliedeke van Alice Nahon. Hoe oud dit gedicht ook is, het blijft een pareltje en altijd actueel want ook in onze tijd blijft het van toepassing. Ik vond het de moeite om even op mijn blog te zetten .
't Is goed in 't eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan voel ik op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avondzoen... 't Is goed in 't eigen hert te kijken En zó z'n ogen toe te doen. ( Alice Nahon)
Dat vraagt geen afsluiter. Dus voor vandaag: oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen gezond weer op!
Hoorde onlangs tijdens een spraakprogramma de vraag: "Wil je later in de voetsporen treden van je pa?" " WIL JE IN DE VOETSPOREN TREDEN VAN JE PA"... wat een vraag aan een kind dat pas komt piepen!!
En zomaar uit het niets kwam bij mij de gedachte op: Je moet maar een kind zijn en je wordt die vraag gesteld , zou je dan ook niet die lichte paniek in je voelen opkomen? Stel je voor, met je maatje 30 en je korte beentjes en dan de gedachte dat je in die grote passen van je pa moet stappen? Is dat dan niet erg frustrerend om met je kleinere fysiek al met die grote verwachting te worden geconfronteerd? Dat je als kind nog niet altijd de achterliggende gedachte begrijpt, kan je niet kwalijk worden genomen. Wie zegt dat die voetsporen de goede afdruk zijn voor de wandelgang van die jongere? Normaal draag je ook niet iemands schoenen af omdat iedere voet een eigen vorm en stand en stapgang heeft! Als ik eens de verklaring van voetspoor opzoek dan vind ik:" spoor, indruk die een voet nalaat". Men vergeet er wel bij te voegen dat die indruk of dat spoor met de jaren veranderd en gevormd is. Misschien was dat spoor aanvankelijk onvast, dwaalde het af en heeft het tijd gevraagd om een vaste tred te vinden! Ofwel was het eerst zelfzeker, stevig en diep gevormd maar hebben de jaren dat spoor vervormd en wankel gemaakt! Waarom laten we een kind niet zelf zijn/ haar eigen tred ontwikkelen? Misschien kunnen we beter dat voetje volgen en als het nodig is het spoor even bijsturen ( doen we toch ook in de orthopedie?) Vanwaar die gedachte? Stel je voor, onze zoon en schoondochter met 4 kindjes... Moeten het dan allemaal copietjes worden van mama en papa? Pas op, ik heb alle respect voor onze zoon en schoondochter, twee persoonlijkheden en elk op zich bijzonder maar we willen toch geen cloontjes of niet?? Maar zo kom ik natuurlijk op gevaarlijk terrein het clonen van mensen... Ik wil niet direct een polemiek hierover dus lieve mensen:" Dicht een ander nu maar een voois hierop" ( uit Boerke Naas gestolen ) ... Ik moest alleen even die bedenking kwijt bij de vraag: Wil je in de voersporen treden van je pa? ( Intussen heb ik nog steeds een vette kluif aan Pazkes zin. Al iemand die een sleutel ziet? Kijk naar vorig berichtje als je de zin vergeten bent. Ik niet die zit gegrift in mijn geheugen maar nog steeds zinloos!!!) Voor straks :oogskes toe, snaveltjes dicht en morgen gezond weer op.
Afsluiter: Er bestaat éen grote uitdaging in het leven: in elke mens de "mens" te ontdekken.
valt er soms zelf in : . Proficiat aan Pazke want ze heeft de code gekraakt. Het was dus niet zo moeilijk want ze antwoordde zelfs in cipher3. Ludovicus " nav edoc negie nijz re etkaam" , ook knap gevonden!!! Maar de clou is dat Pazke eindigde met een zin die me nu al 2 uur bezig houdt.... En ik zit er nog op te broeden. Heb al letters gekeerd en letters weggelaten en verbindingen gemaakt maar " het licht schijn niet in de duisternis"!!! Het wordt hier stilaan " braincooking"!!Dus heb ik een tipke gevraagd en nu is zij de " uitdaagster" . Zijn er mensen die mee willen zoeken? Hewel dat schreef ze mij: hee jaat nee chooeet riechcheem!!!! Geen link, geen hint , niets , nada ,niente.... ik was toch " lief, liever, liefst " hé want jullie kregen een link mee Pazke er is al een mailtje naar jou onderweg ....
ps. na nog een half uurtje ...I think I've got it Het enige dat ik ervan kan maken maar dan door op de uitspraak voort te gaan, is : "ie gaat nie goed rieken" Niet lachen hé Pazke, ik kan maar proberen.....en dat zou toch op die vis kunnen slaan!!
Er zijn er dan toch die geprobeerd hebben om mijn Caesar briefje te ontleden. Maar blijkbaar was het toch moeilijk om de juiste sleutel te vinden dus even een tipje van de sluier oplichten voor het geval. Cipher 3 wil zeggen dat je het abc drie rangen verschuift dus: A B C D E F G H ...worden ( gewoon alfabet) D E F G H I J K..... ( Caesar cipher 3) dus "Dsulo " in mijn tekst wordt A P R..... enz Snap j'hem??
en zo konden Caesars veldheren de boodschap ontcijferen . Voor de Aprilvis is het geen " vijgen na Pasen" maar " Vissen na 1 april"
Zal een volgende keer iets eenvoudigers moeten verzinnen nochtans ... een beetje " de grijze massa" pijnigen kan geen kwaad want rust roest lieve bloggers, zei de " wijze dame" !! Geen zon dus geen wandelingen of werken in de tuin en naar het weekend toe wordt het " nog beter" en dan komen de 4 van de zoon logeren. Spijtig dat ze niet buiten zullen kunnen spelen......( jeetjes wat een resem werkwoorden!!)... Geen afsluiter , geen prentje, gewoon sober vandaag!
)
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}