Wat is het altijd een drukke gezelligheid als iedereen hier bij ons is ,dan geniet deze oma met volle teugen hoe druk en hectisch het ook is. Ik geniet vooral van de kleinkinderen en had nooit gedacht dat ik na de kinderen ooit nog iemand liever zou kunnen zien ...maar ergens is het wel zo en bij dat gevoel wil ik stilstaan!
Vertederd kijk ik naar hen en sla ze gade terwijl ze hier vrolijk spelend rondlopen.
Onze zes oogappels, onze kleinkinderen, onze ongelooflijk kostbare schatten.
De zomerzon kleurt blosjes op hun gebruinde wangen en hun joelende stemmen verwarmen mijn hart en mijn hele leven.
Ik mag er niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen, dat ik ze kwijt zou raken, net nu ik ze echt begin te kennen.
Zo is er onze kleinzoon van 11 die straks in het zesde leerjaar start en stilaan aan de deur van de puberteit klopt, zijn zus van 9 die zelfbewust en gracieus over de gazon fietst, een echt juffertje in spé
en onze schattige 8 jarige maar oh zo verschillende tweeling..die altijd samen zijn maar toch stilaan hun eigen ik ontdekken!
En aan de andere kant zie onze tweede kleinzoon die straks ook al 9 wordt, een grapjas, een schattig baasje, een echte knuffelaar die soms teveel toegeeft aan zijn zus van 6, ons gluten/reuma kindje, dat wonderwel haar plan trekt en een willetje heeft om U tegen te zeggen! Zes verschillende persoontjes die - als je ze zo bezig ziet - geboren zijn om kattenkwaad uit te halen, al denk ik niet dat hun ouders het daar mee eens zullen zijn.
Ik merk hoe vertederd ik telkens weer ben als ik ze in mijn nabijheid heb. Hoe ik hunker naar hun knuffels en hoe ik altijd opnieuw over mijn hart strijk als ze dan toch eens iets hebben gedaan dat nu niet persé hoefde.
Ze zijn geboren om mensen te worden die hun sporen zullen nalaten in het zand, die een steen zullen verleggen op aarde, die hopelijk heel oud mogen worden, maar bovenal ook heel gelukkig. Die mij zullen overleven
Ik màg er gewoon niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen. Dat ze getekend zouden worden door het leven of meer nog dat ze van de ene op de andere dag zouden verdwijnen uit mijn leven. Daarom , hoe druk het hier ook is als iedereen samen komt eten .. ik wil het voor geen geld van de wereld missen!
Zoals elke dag plooi ik de ochtend open met de krant, zo ongeveer een uur .
Ik maak een ochtendwandeling door het hoofd van een reporter.
Vandaag wandelde ik langs bermen omzoomd met klaprozen die me rood stonden aan te staren , zwijgzaam stil.
De schrijver had ze bekeken en geplukt, meer nog, hij had ze gezaaid en geoogst. Zij dankten hun bestaan aan enkele zinnen.
Ik voelde me één met die klaprozen hoorde hen deinend vragen:
Trek me niet uit de grond, lezer.
want ik verwelk meteen in de vaas van je handen. Laat me staan en lees me.
Pluk me met je ogen. Want daar wil ik wonen,
in je hoofd. Ik heb ze verwelkomd die klaprozen ze duwden de muizenissen even weg!
Ik liep al een paar dagen met tandpijn rond maar omdat mijn tandarts tot de 5e aug afwezig is, hoopte ik het nog wat te kunnen rekken met behulp van een " dafalganneke" tot de pijn maandag aan zee te hevig werd en ook mijn nachtrust er onder leed. Dan maar rondgebeld en ik kan jullie verzekeren dat het niet simpel is om zomaar een afspraak te maken met een andere tandarts. Soit, vandaag mocht ik dan toch langsgaan en wat ik vreesde werd werkelijkheid de tandarts vond het nodig om mijn laatste wijsheidstand te trekken .En laat ik dat laatste restje wijsheid nu even extra nodig hebben zeker!! Ik leg het misschien ooit wel eens uit!
Ik had een afspraak om 10u30 en stipt op tijd kwam de tandarts mij halen. Dat vond ik al een pluspunt!
Ik volgde hem en een paar stappen verder stond ik in een plaats waar een bureau stond en ook een stoel met erboven een grote lamp.
Achter de stoel lagen allerlei werkattributen en ernaast stond een kleine spoelbak...
een scenario dat me niet echt happy maakte!
Nadat hij geluisterd had en gekeken, stelde hij voor om de tand te trekken een wijsheidstand ( verstandskies voor de Nederlanders!!) kan je blijkbaar missen en kan in de toekomst enkel nog maar voor meer pijn zorgen.
-Ok ik zal eerst nog een fotootje nemen om zeker te zijn en daarna zal ik verdoven op de plaats waar de tand moet getrokken worden !
Ik lag nog steeds relaxed in de stoel die langzaam achterover helde en binnen de kortste keren zag ik een hand met een spuit naar mijn mond komen.
-U mag de mond openen! Langzaam trok ik de lippen van elkaar en daar dook de spuit mijn mond in.
Iets later verdween de spuit terug uit mijn mond om terug gevuld te worden en nog eens te prikken.
Intussen praatte de arts de tijd dood terwijl ik mijn mond langzaam in slaap voelde vallen en dat is steeds een raar gevoel.
Het is precies of het slapende gedeelte zijn eigen weg gaat en of je er geen controle meer over hebt.
Ook het praten wordt moeilijk als de helft van je gezicht aan het slapen is en gevoelloos is. Ik lag nog steeds uitgezakt in de stoel toen ik een blauw slabbertje aankreeg mooi in harmonie met het witte mondmasker van de arts.
-Slaapt het al een beetje?
-Bwaiekdenkgetvel. -Als het pijn doet zeg je het maar.
Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan met een slapende mond ! -Doet dit pijn?
en hij klopt even op de tand
-Wvnee
-Ok dan kunnen we beginnen. Ik werd verwittigd dat het een beetje kon kraken maar ik moest mij niet ongerust maken.
-Als ik trek ,je kaak niet mee laten gaan maar een beetje tegentrekken , kreeg is als instructies mee. Na wat gewring, geduw en getrek lag mijn wijsheid aan diggelen. Ik voelde zo mijn denkvermogen terugvloeien....want ik dacht dat de dokter met een paar kruissteken en een paar zeemansknopen het gat zou dichten maar dat bleek niet nodig. Zon 10 minuten had de ingreep geduurd. Er werd een "compresje" in het gat geduwd om het bloeden tegen te gaan en met de instructies .." twee dagen geen vast voedsel eten , geen warme dranken drinken en niet direct gaan liggen , was de kous af ( of beter de tand eruit!) Ik vond dat het nog goed meegevallen was al voelde mijn mond en kaak en tong wattig aan..maar pijn .. neen hoor . Ik zei het al.. mijn laatste stukje wijsheid was weg want natuurlijk zou het pijn doen. Dat ondervond ik een paar uur later, je kent dat hé , een pijn die te vergelijken is met tandpijn, maar dan zonder tanden. De dochter had nog gevraagd of ik pijnstillers in huis had? Ach ja een dafalganneke had mij tot nu toch geholpen en zou dat ook wel doen zeker? Oh pijnlijk bewijs van verstandsverlies..... natuurlijk volstond een dafalganneke niet!! Ik ben dan maar naar de apotheek geweest om iets sterker te vragen en hier zit ik nu. Maar bon, een mens moet kunnen afzien in het leven en dus zal ik dit ook maar ondergaan zeker? Als ik maar tegen zondag -als we hier terug een BBq hebben - weer aanspreekbaar ben en kan mee eten en genieten...
Wees een heer ( dame) in het verkeer , zeggen ze dan!
Het valt tegenwoordig niet mee om je een beetje veilig in het verkeer te begeven. Je kan op de snelweg inmiddels al met 130 kilometer per uur aan flarden gereden worden en in de stad scheuren veel autos even door een klein straatje tegen de richting in, tot wanhoop gedreven door de gemeentelijk bedachte eenrichtingsstromen. Over brommertjes zullen we het maar helemaal niet hebben. Maar van gemotoriseerde gevaren ben je je bewust. Een flink onderschat probleem zijn de traag rijders, de slomerds.
Het valt mij steeds vaker op dat voetgangers nog wel rondkijken voor ze de weg oversteken, maar een fietspad of winkelstraat stappen ze probleemloos op. Zonder blikken of blozen lopen ze je onder de wielen. Als jij dan op je fiets hals over kop moet uitwijken, al dan niet gepaard met een krachtterm van een willekeurige felheid, kijken ze gestoord op. Of je niet ergens anders kan gaan fietsen? Nog een veelvoorkomend probleem zijn de twee keuvelende fietsers die naast elkaar in slakkengang de afgelopen dag minutieus doornemen zo in de aard van...
Ik zeg, ja daahaag, zeg ik, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik zeg, denk jij nou dat ik dat in mijn eentje ga zitten doen, zeg ik?
En daar fiets je dan achter, gehaast. Bellen heeft geen zin. Een keurig: Pardon, mag ik er even langs? evenmin. Ze hebben het gewoonweg te druk. Je zal ze links over de rijweg moeten inhalen, met alle levensgevaarlijke gevolgen van dien.
Ik weet niet of het komt doordat we steeds meer moeten tegenwoordig, doordat er meer stress is in onze maatschappij, maar je ziet ook steeds vaker mensen in het verkeer die er gewoonweg helemaal niet bij zijn. Zo liep er laatst een vrouw een beetje dromerig op het fietspad met haar fiets aan de hand, tegen de rijrichting in en dat op een heel smal fietspad.
Ze nam het hele fietspad in! Je zou kunnen afstappen en de vrouw vriendelijk duidelijk kunnen maken dat ze een gevaar is op dit smal pad, maar dat heeft geen zin. Er bestaat namelijk een oud Chinees spreekwoord, dat luidt:" Zeg het me en ik vergeet het; laat het me zien en ik onthou het; betrek me erbij en ik begrijp het."
Met een alleraardigst kletspraatje zou ik haar dus niet aan het verstand brengen dat zij op deze manier een storende factor is op het fietspad. Nee, er was actie nodigt.
Aangezien ons treffen zoals gezegd op een smal fietspad plaatsvond, kostte het me geen enkele moeite om, met een beetje extra vaart, recht op de vrouw af te stormen. Dromerig als ze daar liep, zag ze mij pas op het allerlaatste moment. Ze schrok. Ze slaakte een kreetje en maakte een klein sprongetje. Het deed me een beetje aan een tekenfilm denken. Als ik niet zo druk bezig was geweest om de wereld een betere plek voor ons allen te maken, had ik er misschien om kunnen glimlachen, maar daar was gezien de situatie geen tijd voor. Ik gaf met bovenmenselijke kracht een ruk aan mijn stuur zodat we beiden niet zou eindigen op de eerste hulp. De rest ging heel snel.
Ik keek haar verschrikt aan met een blik die zei dat dat nog maar net goed ging aflopen. Met haar hand nog op haar borst en met haar mond nog open van het gilletje gaf ze me een
: "Waarom kijk je mij nou zo aan, ik doe toch niets fout-blik die ik beantwoordde met een "Oh, nee? Oh, nee? Weet je dat wel zeker,?"-blik.
Ik zag het besef op haar gezicht verschijnen. Ze keek me aan met een verontschuldigende blik . En dat was genoeg. Ik glimlachte naar haar dat het al wel weer goed was, niets aan de hand, maar dat ze in het vervolg iets beter zou moeten opletten. Ik tilde even kort mijn hand van het stuur en toen was ik haar voorbij.
Het hele gedoe had maar een fractie van een seconde in beslag genomen. Tevreden zette ik mijn weg verder aan de matige snelheid die ik daarvoor in de benen had. Ik denk dat deze vrouw hier wellicht niet meer achteloos zal spooklopen met een fiets aan de hand.
Het is drie uur in de nacht.
Ik sterf bijna (grapje) van de dorst.
Heel behoedzaam kom ik op de tippen van mijn tenen uit het bed om mijn halfbedde niet te wekken. Ik doe geen licht aan in de gang en ga op mijn gevoel naar de keuken. Ik knip het licht aan en wil naar de kast gaan om een glas te nemen maar dan spring ik zeker een meter achteruit van het schrikken.
Wat zit daar in het midden van de tafel?
Ongelooflijk maar waar, inderdaad een grote spin.
Droom ik nu, of ben ik wakker. Ik heb gisteravond geen wijn gedronken dus droom ik niet. Ik wrijf nog eens goed mijn ogen uit, doe een klein pasje naar voor, kuis mijn bril even schoon en inderdaad, geen twijfel mogelijk, zij is het.
Zij neemt mij in het vizier, kromt haar rug, verandert van kleur, een soort gevechtskleur en neemt de houding aan van een alles of niets vernietigende vijand die zijn prooi gaat bespringen.
Zij is vastberaden te vechten tot de dood, zij of ik moet eraan.
Plots deinst ze achteruit, wat doet zij ? Ze blaast de aftocht!!!
Zij mankt, draait even rond haar as en wipt van de tafel.
Verdorie er ontbreekt een poot.
Werd zij vroeger reeds neergeschoten of is ze ergens blijven tussen hangen.
Mijn moed ( ik had ondertussen wel vlug een paar dikke handschoenen, een sjaal, mijn motorhelm, mijn zonnebril, mijn lompe botten met dikke kousen, drie broeken en vesten, waarvan ik de broekspijpen had dichtgebonden, zodat zij er niet kon inkruipen, aangetrokken ) zonk mij in mijn schoenen.
Ik opende vlug de achterdeur van de keuken en al huppelend rende zij naar buiten.
Even bleef ze staan, draaide zich om, groette mij met haar andere poten alsof zij wou zeggen goed gedaan meid, jij bent geen lafaard, maar een held en verdween voorgoed uit mijn leven.
Ik heb daarvan niets tegen mijn slaapgenoot durven zeggen, want dan mocht ik zeker en vast de honderd bellen en was ik misschien ook een poot kwijt.
Leven kan mooi zijn
limietloos geluk.
Soms echter is het somber en stressvol,
soms veel te druk.
Elkeen heeft recht om zijn leven te leven,
zij het nu kwaad of gunstig gezind.
Maar op het eind van de dag is er niks mooier dan de glimlach van een kind.
Doch ergens ver weg
waar leven niet wordt geleefd,
waar leven doodgaan is
tenzij je overleeft. Daar droomt men van een wereld
met minimaal geluk,
al hebben zij die kunnen helpen
het soms wel te druk.
En op die momenten
waar alles breekt voor het begint,
raakt niets me dieper
dan de tranen van een kind .
"Geloof in jezelf " en "geluk zit in kleine momenten" en " niets is voor niets" dat zijn een paar wijsheden die zo poëtisch klinken dat je er niets tegen in wil brengen. Ze bieden troost, peppen op, maken soms een mens tevreden..Maar als we eerlijk zijn, die eenregelige formules , hoe krachtig ook, hebben maar een bijzonder korte houdbaarheidsdatum! Hetzelfde geldt voor de kalenderwijsheden die soms in het toilet hangen. We zijn ze alweer vergeten als we onze handen gewassen hebben. Je kan grossieren in indrukwekkende en opwekkende wijsheden maar helaas kom je bedrogen uit als die wijsheid niet in je eigen systeem ingebed is! Sommigen beweren dat als je voldoende vaak tegen jezelf zegt: "elke dag gaat het me in alle opzichten steeds beter" het onderbewustzijn dat vanzelf gaat geloven. Apekool en lariekoek! Als zo'n uitspraak lijnrecht in tegenspraak is met je gevoel dan wekt dat niets anders dan verwarring op. "Ik ben veilig " zeggen terwijl je met één hand aan een rotsblok hangt, wordt innerlijk niet geaccepteerd. Je innerlijk probeert een boodschap die strijdig is met de waarheid eerst te negeren en komt dan in opstand waardoor je je uiteindelijk slechter voelt. Het heeft daarom ook geen zin te zeggen dat ik vandaag goed in mijn vel zit als dat niet zo is..Ik kan die gedachte enkel gebruiken om te proberen dat goed gevoel terug te vinden pas dan krijgt de zin " ik zit goed in mijn vel" weer zin. Martin Luther King zei ooit eens:" I have a dream" ! Dat was een krachtig pleidooi maar helaas niet genoeg om de wereld te veranderen. Dat moeten we zelf doen..
Ik heb ook nog veel dromen niettegenstaande de jaartjes...Na vandaag moet het weer beter gaan want we nemen vandaag in alle sereniteit afscheid van Ilse. Het wordt een heel aandoenlijk en moeilijk moment maar uiteindelijk gaat het leven verder....we hebben geen keuze!
Gisteren rond 17u is een lieve mama/ echtgenote/vriendin/meter ons ontnomen.
Verbonden in het hart
als familie in ons leven, laten we je gaan
doorheen het vlies
dat ons scheidt maar ook verbindt.
Het vlies van eeuwig verder leven.
Jullie zullen me hier even niet meer elke dag zien want momenteel staat mijn hoofd niet op logjes schrijven! Zoals jullie weten wachtte de meter van onze kleinzoon ( dame van 39j) op een levertransplantatie. Die werd een paar weken geleden uitgevoerd en sindsdien is de dame in kwestie nog niet wakker geweest maar in een kunstmatige slaap gehouden omdat haar lichaam alle energie nodig had om te herstellen. De dokters en zijzelf hebben al het mogelijke gedaan om alles tot een goede afloop te brengen , helaas.. het mag blijkbaar niet. Gisteren hebben hebben ze de lever dialyse afgekoppeld. Ze hadden gehoopt dat de nieuwe lever met wat ondersteuning rapper en beter zou aangepast geraken aan het nieuwe lichaam. Maar I. was zo ziek en verzwakt op het moment van de transplantatie dat de omstandigheden waarin die nieuwe lever moest functioneren helemaal niet optimaal waren. Ze is nog een schim van zichzelf totaal op en nu hebben de dokters gezegd dat ze morgen voor een comfortmodus gaan zodat ze rustig kan sterven. Ze vinden het zinloos om verder te gaan omdat zij het willen als het lichaam het niet meer aankan! I is de jeugdvriendin en buurmeisje van onze dochter en tevens ook de meter van de kleinzoon. Na alles wat de dochter en co vorig jaar meegemaakt hebben ( 2 bomma's gestorven op 3 maanden en een paar maanden later de oma -moeder van de schoonzoon - ook na een strijd van meer dan een jaar) komt dat afscheid nu wel heel hard aan. Soms is teveel teveel...We zijn er hier ook het hart van in temeer omdat onze kleinzoon ook dat nog eens te verwerken krijgt en hij had een goede band met zijn meter! Maar het ergste is dat I twee kindjes heeft ; ééntje dat in sept naar het eerste leerjaar gaat zoals ons glutenkindje en één die naar het 4e leerjaar moet. Hoe hun papa dat moet uitleggen ... het is heel moeilijk en lastig, arme kindjes! We zijn er ook even onderste boven van. Weer iemand die we zullen missen. De dochter zal onze steun even goed kunnen gebruiken. Daarom dat mijn hoofd niet echt op bloggen staat. Het is hier nu wachten op die ene telefoon die zegt dat ook aan dat jonge leven een einde gekomen is...Het leven is niet altijd eerlijk...
Ik heb daar juist een vlieg doodgeklopt die al gans de avond tergend zoemend rond mijn hoofde dolde! Akelig ding...een gewone sterveling zomaar pesten...En toch... misschien was er ooit een tijd dat ik dacht....Kon ik mij maar veranderen in een vlieg en dan....
Ja, kon ik me maar veranderen ineen vlieg, ik zou je eeuwig blijven pesten.
Jij hebt er al zoveel van mijn soort dood gemept.Waarom doe je dat ? Waarom toch ? Deden ze iets verkeerd ? Het zijn maar vliegen hoor. Vang hen en laat ze buiten weer weg vliegen.
Maar nee...je slaat ons liever dood. Morsdood.
Moest ik een vlieg zijn, ik zou rond je hoofd komen zoemen .Af en toe zou ik eens in je oor bijten. Ik zou op je voorhoofd komen zitten. Niet te lang zodat je mij niet kan raken.
Ik zou rond je eten vliegen. Af en toe eens van je saus proeven. Niet te veel zodat je mij niet kan slaan.
Ik zou op je vensters en spiegels een "kadootje" achter laten, zodat je steeds aan mij moet denken.
Ik zou je bril bevuilen. Aan je neus krabben, zodat je....
"PATS"... Ai..ai... Ik voel pijn. Overal pijn. Wat gebeurt er? Ik voel me zo duizelig .....Ik draai weg...Ik voel het...Ik ben geraakt....Ik ga sterven...Je hebt me toch niet.......ik...ik....ik.....ik........... Laat me maar weer gewoon mens zijn!
Ik had de laatste dag af te rekenen met allerlei ongemakken zodat slapen ook geen lachertje was en ik hopeloos wachtte op Klaas Vaak . Maar of die altijd te betrouwen is .. trek zelf je conclusie.
.............
De muziek uit die enorme radio had me slaperig gemaakt. Ik stond op uit de zetel en keek naar iedereen die zich nog in de kamer bevond. Met slaperige oogjes lachte ik hen toe en zei slaapwel , tot morgen..
Ik kroop in mijn bed met mijn knuffelbeer dicht tegen me aan. Ingepakt in mijn deken als een rups, wachtte ik op Klaas Vaak die zand in mijn ogen zou komen strooien zodat ik zou kunnen slapen. Die nacht liet Klaas echter lang op zich wachten. Het was niet van zijn gewoonte om zo laat nog binnen te springen maar uiteindelijk kwam hij om half drie toch aankloppen. Hij strooide wat zand in mijn ogen en meteen viel ik in slaap. Ik sliep als een roos die nacht. Klaas Vaak had zijn best gedaan. Waarschijnlijk voelde hij zich schuldig omdat ik zo lang moest wachten.
De volgende ochtend werd ik zoals naar gewoonte wakker door het gestommel beneden. Ik strompelde uit mijn bed en ging naar de keuken. De kamer was zoals steeds al goed bevolkt zo vroeg op de ochtend . Ik zei goedemorgen tegen iedereen die ik zag.
Maar die ochtend was geen goedemorgen waard. Als kind was ik zo naïef en zo onwetend, maar nu weet ik beter. Althans, ik hoop dat ik beter weet en intussen een stuk wijzer geworden ben.
Was het nu vier uur, vijf uur of zes uur? Ik zal het nooit weten. Maar ik weet wel dat jij verdween toen ik nog in dromenland was. Ik weet wel dat ik besefte wat me die avond stond te wachten en ik weet ook dat ik bang was om de waarheid onder te ogen komen. Misschien dat ik daarom de slaap niet vond. Zo is het altijd met de waarheid. De waarheid doet pijn en dat weten we. We willen ons er tegen beschermen, maar vaak loopt dat niet volgens plan. Vaak loopt het slechter af dan voorspeld omdat we hopen dat we de waarheid kunnen onderdrukken ,maar dat gaat niet.
Ach wat bazel ik nu.
Ik was dertien en zou op internaat gaan . Het was dus mijn volste recht om nog eens slaapwel en tot morgen te zeggen. Je knuffelbeer wil je toch nooit vaarwel zeggen?
Ik was nog maar een kind.
- Na het zoveelste smakeloze kopje koffie, vroeg ik: zet je hem espresso?
- Het koeriersbedrijf bood hem een loopbaan.
- De dominee vroeg wat ik van de doopvont.
- Toen de klok stilstond, wist ik al hoe laat het was.
- Mijn stofzuiger heeft het begeven, vandaar dat ik deze bezemsteel. - Toon de man voor het vuurpeloton stond, schoot hem wat te binnen.
- Er is niemand die op mijn cabriolet.
- Als blikken konden doden hadden ze er geen erwten in gedaan.
- Een egoïst is iemand die niet aan mij denkt.
- Ik ben niet arrogant, ik ben de beste.
- Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst.
- Ik hou altijd een stuk maand over aan het eind van mijn geld.
- Ik ben in de 7e hemel, de andere 6 wilden me niet.
- Ik mis mijn ex nog steeds, maar ik kan al beter richten.
- Ik wou dat ik een vulkaan was, dan zou ik de hele dag roken en zou iedereen zeggen: kijk, hij werkt!
- Hoezo geen idealen? Ik wil een heleboel mensen verbeteren.
- Zelfontplooiing is wellicht ook goed voor je rimpels. - Wil degene die mijn fiets heeft gejat ook mijn krantenwijk overnemen?
- Ik geloof niet in sprookjes zei ze en startte haar bezem.
Ik weet het maar toch , ik heb nog altijd zoveel te doen....
Zoals ik bij Ani schreef op haar recent logje over tijd, is dat een rekbaar begrip letterlijk en figuurlijk, de enen worden er lyrisch bij de anderen ongeduldig en nog anderen krijgen het ervan op de heupen of worden er triest bij. Maar draai het zoals je wil..de tijd die ons gegeven is, kunnen we maar best zo goed mogelijk invullen .Eén ding weet ik wel ... tijd heeft een verleden een heden en hopelijk een toekomst ... je kan dat nooit los van elkaar maken want dat maakt deel uit van elke persoon...Herinneringen zijn tijd, belevenissen zijn tijd, toekomstdromen zijn tijd...en zo worden we elke dag wat ouder... In die beperkte tijd blijft een mens maar bezig, altijd is er wel iets te doen en soms zelfs teveel zoals het voorbije weekend, dan zou je jezelf best willen klonen!
Maar....stel nu dat ik mezelf kon klonen en dat mijn kloon een volwassen versie van mezelf zou zijn. Zou ik dan al het werk dat moet gebeuren sneller gedaan krijgen? Of zou ik mezelf gek maken met mijn gezeur over wat er allemaal moet gebeuren?
En stel dat ik niet één maar drie klonen zou maken. Zouden we dan samen vier keer zoveel werk gedaan krijgen op één uur of zouden we gewoon samen gaan kaarten omdat we eindelijk drie extra spelers gevonden hebben?
En wat als ik nog meer klonen zou maken? Zouden we dan niet nog meer chaos veroorzaken? Een kamer vol Natokens die zitten te zeuren en/of te gieren om dwaze grappen of groene thee slurpen tot de voorraad op is?
Dan toch liever geen klonen: we zouden waarschijnlijk gaan discussiëren of we meer werk gedaan zouden krijgen als we met nog meer waren tot alle klonen kwaad worden op elkaar en de kamer verlaten en mij alleen laten met al het werk.
Ach, zoals mijn halfbedde zegt: "Alles wat je zelf kan doet, doe je beter!" (maar tsja....geldt dat ook niet voor mijn klonen? ;-))
Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen vandaag enkel .. de goede rapportjes zijn binnen en de vakantie kan beginnen!! En zie... ik kan dichten zonder mijn gat op te lichten!! haha Omdat de inspiratie er niet is, grijp ik terug naar een gedicht dat ik toevallig tegenkwam en de moeite vond om hier te plaatsen!
Mijn armen zijn te klein ...
Als 't gebeurt dat je niet kunt slapen, omdat . . . omdat . . .
kom dan bij mij om je te warmen, ik maak een kamer voor je klaar, 'k zal je wiegen in mijn armen, en je strelen door je haar.
Zeg toch nooit 'ik wil niet meer leven', er is met jouw dood niemand gebaat. Dankzij jou heb ik dit geschreven, jij die mijn lied zo goed verstaat.
Als mijn gezang gedaan zal raken, en ik niet meer weet wat nog verteld, als het gebeurt dat ik niet kan slapen, van duizend angsten ben gekweld . . .
Kom ik bij jou om me te warmen, maak dan een kamer voor me klaar. Wieg me in je armen en streel me door mijn haar, streel me . . .
Willem Vermandere
Zoals in ieders leven, komen en gaan verschillende mensen. Soms verlies je hen uit het oog of kom je er niet toe om af te spreken. Zo gaat dat in het leven. Ieder zoekt een eigen weg. Soms lopen die wegen uit elkaar, soms kruisen ze elkaar. Er zijn verschillende soorten van terugzien. Ik beperk me maar tot twee soorten. Er is die ene soort waar je liever niet mee geconfronteerd wordt en dan de andere vrolijkere. Degene waar je liever niet mee in aanraking komt, is degene die voor beide personen ongemakkelijk is. Het gaat bij dat soort van long time, no see niet verder dan het oppervlakkige "hallo, hoe gaat het met jou" gesprek met langdurige stiltes. Je wil wel terug naar je ander gezelschap gaan, maar ergens heb je de drang om meer te weten, om meer te vragen, alleen weet je niet hoe omdat je na al die jaren minder met elkaar gemeen hebben dan oorspronkelijk gedacht.
En dan heb je de andere soort, dat vrolijk terugzien met iemand waar je heel veel plezier mee hebt gemaakt maar die je uit het oog was verloren. Je ging elk een andere richting uit, maar hadden sporadisch wel eens contact. Vaak was dat contact op de meest random momenten en op de raarste gebeurtenissen. Dat terugzien - zelfs na een lange tijd - wordt vreemd genoeg totaal niet als lang ervaren. Het is alsof je elkaar terugziet na een korte onderbreking. Je ratelt aan een stuk door, stiltes zijn er alleen maar om bij te komen van het lachen. Velen hebben wel zo een vriend of vriendin, iemand waar je je altijd goed bij zal voelen ook al zie je elkaar bitter weinig, geen gène, geen ongemakkelijkheden. Op die momenten besef je pas wat je hebt moeten missen. En dat vind ik zo fascinerend aan die kruispunten alleen... door omstandigheden zijn er al een paar verdwenen. Gelukkig niet allemaal. Daarom heb ik gisteren zo genoten van een onverwacht, verrassend weerzien!
Wat me opvalt de dag van vandaag is dat zoveel jonge mensen zichzelf regelmatig voorbij lopen, dat ze geen tijd hebben om gelukkig te zijn. Velen hebben ergens in hun achterhoofd de gedachte : Als ik nog even dit doe en nog even dat bereik, dan kan ik eindelijk rusten, dan heb ik mijn doel bereikt en kan ik tevreden en gelukkig zijn. Helaas, dat moment lijkt nooit te komen en met de gedachte eerst nog even dit stellen ze hun geluk uit tot ja , tot wanneer eigenlijk?
Ik vraag me soms af: waren wij ook steeds zo gejaagd en gedreven?
Onze hersenen of handen vinden altijd wel iets om te doen en zo lopen we onszelf soms voorbij. Waarom laten de dag van vandaag zovelen die stress toe?
Wat zouden ze doen als ze er achter kwamen dat morgen hun laatste dag hier op aarde is, of volgende week, misschien volgende maand? Zouden ze dan anders in deze dag staan?
Nu ik stilaan ouder word, sta ik vaker stil bij het leven en wil ik genieten van elke dag, je leeft tenslotte maar één keer, voor zover ik weet!
Ben jij je daar ook van bewust dat elke hartslag, elke ademteug je dichter bij de dood brengt?
Ach, de dood mag misschien nog ver weg lijken- als je er al eens aan denkt is dat vast ergens weg in de verre toekomst met alle kleinkinderen en achterkleinkinderen om je heen- maar soms zit een ongeluk in een klein hoekje, niet alleen spreekwoordelijk een ongeluk kan je echt elk moment overkomen. Misschien wel wanneer je naar huis rijdt, of wanneer je vanavond uit het bad wil stappen. Misschien heb je pech om een nare , gemene ziekte te krijgen en hoe goed je ook oplet, hoe goed je ook voor jezelf zorgt.. een ongeluk kan je zo overkomen Denken onze gejaagde altijd bezige jonge mensen daar wel eens aan? Ik denk het niet en maar best zo . Laat dat tobben maar over aan ons die zogezegd " veel tijd hebben"!
)
