Ik had de laatste dag af te rekenen met allerlei ongemakken zodat slapen ook geen lachertje was en ik hopeloos wachtte op Klaas Vaak . Maar of die altijd te betrouwen is .. trek zelf je conclusie.
.............
De muziek uit die enorme radio had me slaperig gemaakt. Ik stond op uit de zetel en keek naar iedereen die zich nog in de kamer bevond. Met slaperige oogjes lachte ik hen toe en zei slaapwel , tot morgen..
Ik kroop in mijn bed met mijn knuffelbeer dicht tegen me aan. Ingepakt in mijn deken als een rups, wachtte ik op Klaas Vaak die zand in mijn ogen zou komen strooien zodat ik zou kunnen slapen. Die nacht liet Klaas echter lang op zich wachten. Het was niet van zijn gewoonte om zo laat nog binnen te springen maar uiteindelijk kwam hij om half drie toch aankloppen. Hij strooide wat zand in mijn ogen en meteen viel ik in slaap. Ik sliep als een roos die nacht. Klaas Vaak had zijn best gedaan. Waarschijnlijk voelde hij zich schuldig omdat ik zo lang moest wachten.
De volgende ochtend werd ik zoals naar gewoonte wakker door het gestommel beneden. Ik strompelde uit mijn bed en ging naar de keuken. De kamer was zoals steeds al goed bevolkt zo vroeg op de ochtend . Ik zei goedemorgen tegen iedereen die ik zag.
Maar die ochtend was geen goedemorgen waard. Als kind was ik zo naïef en zo onwetend, maar nu weet ik beter. Althans, ik hoop dat ik beter weet en intussen een stuk wijzer geworden ben.
Was het nu vier uur, vijf uur of zes uur? Ik zal het nooit weten. Maar ik weet wel dat jij verdween toen ik nog in dromenland was. Ik weet wel dat ik besefte wat me die avond stond te wachten en ik weet ook dat ik bang was om de waarheid onder te ogen komen. Misschien dat ik daarom de slaap niet vond. Zo is het altijd met de waarheid. De waarheid doet pijn en dat weten we. We willen ons er tegen beschermen, maar vaak loopt dat niet volgens plan. Vaak loopt het slechter af dan voorspeld omdat we hopen dat we de waarheid kunnen onderdrukken ,maar dat gaat niet.
Ach wat bazel ik nu.
Ik was dertien en zou op internaat gaan . Het was dus mijn volste recht om nog eens slaapwel en tot morgen te zeggen. Je knuffelbeer wil je toch nooit vaarwel zeggen?
Ik was nog maar een kind.
- Na het zoveelste smakeloze kopje koffie, vroeg ik: zet je hem espresso?
- Het koeriersbedrijf bood hem een loopbaan.
- De dominee vroeg wat ik van de doopvont.
- Toen de klok stilstond, wist ik al hoe laat het was.
- Mijn stofzuiger heeft het begeven, vandaar dat ik deze bezemsteel. - Toon de man voor het vuurpeloton stond, schoot hem wat te binnen.
- Er is niemand die op mijn cabriolet.
- Als blikken konden doden hadden ze er geen erwten in gedaan.
- Een egoïst is iemand die niet aan mij denkt.
- Ik ben niet arrogant, ik ben de beste.
- Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst.
- Ik hou altijd een stuk maand over aan het eind van mijn geld.
- Ik ben in de 7e hemel, de andere 6 wilden me niet.
- Ik mis mijn ex nog steeds, maar ik kan al beter richten.
- Ik wou dat ik een vulkaan was, dan zou ik de hele dag roken en zou iedereen zeggen: kijk, hij werkt!
- Hoezo geen idealen? Ik wil een heleboel mensen verbeteren.
- Zelfontplooiing is wellicht ook goed voor je rimpels. - Wil degene die mijn fiets heeft gejat ook mijn krantenwijk overnemen?
- Ik geloof niet in sprookjes zei ze en startte haar bezem.
Ik weet het maar toch , ik heb nog altijd zoveel te doen....
Zoals ik bij Ani schreef op haar recent logje over tijd, is dat een rekbaar begrip letterlijk en figuurlijk, de enen worden er lyrisch bij de anderen ongeduldig en nog anderen krijgen het ervan op de heupen of worden er triest bij. Maar draai het zoals je wil..de tijd die ons gegeven is, kunnen we maar best zo goed mogelijk invullen .Eén ding weet ik wel ... tijd heeft een verleden een heden en hopelijk een toekomst ... je kan dat nooit los van elkaar maken want dat maakt deel uit van elke persoon...Herinneringen zijn tijd, belevenissen zijn tijd, toekomstdromen zijn tijd...en zo worden we elke dag wat ouder... In die beperkte tijd blijft een mens maar bezig, altijd is er wel iets te doen en soms zelfs teveel zoals het voorbije weekend, dan zou je jezelf best willen klonen!
Maar....stel nu dat ik mezelf kon klonen en dat mijn kloon een volwassen versie van mezelf zou zijn. Zou ik dan al het werk dat moet gebeuren sneller gedaan krijgen? Of zou ik mezelf gek maken met mijn gezeur over wat er allemaal moet gebeuren?
En stel dat ik niet één maar drie klonen zou maken. Zouden we dan samen vier keer zoveel werk gedaan krijgen op één uur of zouden we gewoon samen gaan kaarten omdat we eindelijk drie extra spelers gevonden hebben?
En wat als ik nog meer klonen zou maken? Zouden we dan niet nog meer chaos veroorzaken? Een kamer vol Natokens die zitten te zeuren en/of te gieren om dwaze grappen of groene thee slurpen tot de voorraad op is?
Dan toch liever geen klonen: we zouden waarschijnlijk gaan discussiëren of we meer werk gedaan zouden krijgen als we met nog meer waren tot alle klonen kwaad worden op elkaar en de kamer verlaten en mij alleen laten met al het werk.
Ach, zoals mijn halfbedde zegt: "Alles wat je zelf kan doet, doe je beter!" (maar tsja....geldt dat ook niet voor mijn klonen? ;-))
Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen vandaag enkel .. de goede rapportjes zijn binnen en de vakantie kan beginnen!! En zie... ik kan dichten zonder mijn gat op te lichten!! haha Omdat de inspiratie er niet is, grijp ik terug naar een gedicht dat ik toevallig tegenkwam en de moeite vond om hier te plaatsen!
Mijn armen zijn te klein ...
Als 't gebeurt dat je niet kunt slapen, omdat . . . omdat . . .
kom dan bij mij om je te warmen, ik maak een kamer voor je klaar, 'k zal je wiegen in mijn armen, en je strelen door je haar.
Zeg toch nooit 'ik wil niet meer leven', er is met jouw dood niemand gebaat. Dankzij jou heb ik dit geschreven, jij die mijn lied zo goed verstaat.
Als mijn gezang gedaan zal raken, en ik niet meer weet wat nog verteld, als het gebeurt dat ik niet kan slapen, van duizend angsten ben gekweld . . .
Kom ik bij jou om me te warmen, maak dan een kamer voor me klaar. Wieg me in je armen en streel me door mijn haar, streel me . . .
Willem Vermandere
Zoals in ieders leven, komen en gaan verschillende mensen. Soms verlies je hen uit het oog of kom je er niet toe om af te spreken. Zo gaat dat in het leven. Ieder zoekt een eigen weg. Soms lopen die wegen uit elkaar, soms kruisen ze elkaar. Er zijn verschillende soorten van terugzien. Ik beperk me maar tot twee soorten. Er is die ene soort waar je liever niet mee geconfronteerd wordt en dan de andere vrolijkere. Degene waar je liever niet mee in aanraking komt, is degene die voor beide personen ongemakkelijk is. Het gaat bij dat soort van long time, no see niet verder dan het oppervlakkige "hallo, hoe gaat het met jou" gesprek met langdurige stiltes. Je wil wel terug naar je ander gezelschap gaan, maar ergens heb je de drang om meer te weten, om meer te vragen, alleen weet je niet hoe omdat je na al die jaren minder met elkaar gemeen hebben dan oorspronkelijk gedacht.
En dan heb je de andere soort, dat vrolijk terugzien met iemand waar je heel veel plezier mee hebt gemaakt maar die je uit het oog was verloren. Je ging elk een andere richting uit, maar hadden sporadisch wel eens contact. Vaak was dat contact op de meest random momenten en op de raarste gebeurtenissen. Dat terugzien - zelfs na een lange tijd - wordt vreemd genoeg totaal niet als lang ervaren. Het is alsof je elkaar terugziet na een korte onderbreking. Je ratelt aan een stuk door, stiltes zijn er alleen maar om bij te komen van het lachen. Velen hebben wel zo een vriend of vriendin, iemand waar je je altijd goed bij zal voelen ook al zie je elkaar bitter weinig, geen gène, geen ongemakkelijkheden. Op die momenten besef je pas wat je hebt moeten missen. En dat vind ik zo fascinerend aan die kruispunten alleen... door omstandigheden zijn er al een paar verdwenen. Gelukkig niet allemaal. Daarom heb ik gisteren zo genoten van een onverwacht, verrassend weerzien!
Wat me opvalt de dag van vandaag is dat zoveel jonge mensen zichzelf regelmatig voorbij lopen, dat ze geen tijd hebben om gelukkig te zijn. Velen hebben ergens in hun achterhoofd de gedachte : Als ik nog even dit doe en nog even dat bereik, dan kan ik eindelijk rusten, dan heb ik mijn doel bereikt en kan ik tevreden en gelukkig zijn. Helaas, dat moment lijkt nooit te komen en met de gedachte eerst nog even dit stellen ze hun geluk uit tot ja , tot wanneer eigenlijk?
Ik vraag me soms af: waren wij ook steeds zo gejaagd en gedreven?
Onze hersenen of handen vinden altijd wel iets om te doen en zo lopen we onszelf soms voorbij. Waarom laten de dag van vandaag zovelen die stress toe?
Wat zouden ze doen als ze er achter kwamen dat morgen hun laatste dag hier op aarde is, of volgende week, misschien volgende maand? Zouden ze dan anders in deze dag staan?
Nu ik stilaan ouder word, sta ik vaker stil bij het leven en wil ik genieten van elke dag, je leeft tenslotte maar één keer, voor zover ik weet!
Ben jij je daar ook van bewust dat elke hartslag, elke ademteug je dichter bij de dood brengt?
Ach, de dood mag misschien nog ver weg lijken- als je er al eens aan denkt is dat vast ergens weg in de verre toekomst met alle kleinkinderen en achterkleinkinderen om je heen- maar soms zit een ongeluk in een klein hoekje, niet alleen spreekwoordelijk een ongeluk kan je echt elk moment overkomen. Misschien wel wanneer je naar huis rijdt, of wanneer je vanavond uit het bad wil stappen. Misschien heb je pech om een nare , gemene ziekte te krijgen en hoe goed je ook oplet, hoe goed je ook voor jezelf zorgt.. een ongeluk kan je zo overkomen Denken onze gejaagde altijd bezige jonge mensen daar wel eens aan? Ik denk het niet en maar best zo . Laat dat tobben maar over aan ons die zogezegd " veel tijd hebben"!
Je kan bij Ludovikus lezen dat hij met een " ei in zijn broek zit" omdat de zomer maar uitblijft en zijn strandvakantie eraan komt. Ik heb hem de goede raad gegeven om die eieren een andere plaats te geven en ze naar de Clarissen te brengen. Dat zou meer moeten helpen! Maar hoe komen we daar bij? Jullie kennen me hé , ik ben gaan googlen en dit is wat ik erover vond:
De Clarissen hebben als stichteres de H. Clara (1194 1253). Clara betekent de stralende, de lichtende. De verwijzing naar de zon ligt dus voor de hand.
Maar waarom eieren brengen en geen kippen?
Eén van de leefregels van de Clarissen was dat ze geen vlees mochten eten. En dus werden het eieren. Persoonlijke navraag leerde me dat ook andere kleine geschenken wel kunnen.
Waarom wordt er op voorspraak van Clara gebeden om mooi weer?
Sinds tijden brengen mensen, wanneer er een bijzondere gebeurtenis op handen is, een worst naar de Clarissen en wel in alle soorten en maten. Bij ons Belgen zijn het eieren in plaats van worst! En aangezien de Clarissen traditioneel geen vlees eten gaat de voorkeur ook uit naar bv. eieren/kaas/fruit!)
Die worst of eieren voor Clara gaan dan gepaard met een verzoek te bidden voor stralend weer. En dat niet alleen: bij dat mooie weer wordt natuurlijk ook gebeden voor een mooie dag in de dubbele betekenis. Want niet alleen een heldere hemel maakt mensen gelukkig, maar er is méér onder de zon. Dat wist Clara al want haar naam betekent de lichtende, de heldere. Dat heeft mensen ertoe gebracht dit gebruik in het leven te roepen.
Een weerman kan wel geen garantie geven dat het echt helpt maar het is in elk geval een mooie traditie.
"Eieren voor Klaarke, goed weer voor het paarke."
Omdat je met taal zoveel kanten uit kan. Je kan je zelfs verspreken ...
Dit steekt er met kop en schotel bovenuit.
Dat is er met de paplepel ingeslagen.
Ik erger me kostelijk.
Hij was op slag halfdood.
Ze heeft een postanale agressie.
Laten we met een schone luier beginnen.
Dat is niet tegen Dobermansoren gezegd.
Ik ben er helemaal infuus van.
De zanger kreeg een staande ovulatie.
Pak je borst maar vast.
Dan sta je mooi voor Jan met de korte lul.
Ik sta helemaal triplex.
Ik spreek vloeibaar Nederlands.
Het is niet alles koek en ei wat er blinkt.
Het escaleert helemaal uit de hand.
Je brengt mij helemaal van mijn abrikoos.
Het is het een of het twee.
Er waren 3 doden, waarvan twee ernstig.
We gaan er met de volle 50% tegenaan.
Dat slaat nergens over.
Dat helpt geen nut.
Moet je zeggen wie het hoort.
Ik moet niet teveel rijden; ik moet nog drinken.
Ik ga niet met jou onder discussie.
Ik heb er gevaccineerd naar gekeken.
Dat introduceert me niks.
Ik word met scheve schaatsen aangekeken.
Daarom laat ik jullie zelf nog een paar versprekingen bedenken!
[Rapen] Vind je het erg, als ik je... knolraap.
[Rekken] Vind je het erg, als ik je... fietsenrek. [Schaduwen] Vind je het erg, als ik je... oogschaduw.
[Schatten] Vind je het erg, als ik je... woordenschat.
[Schoppen] Vind je het erg, als ik je... kolenschop. [Schroeven] Vind je het erg, als ik je... duimschroef.
[Slaan] Vind je het erg, als ik je... ijsbergsla. [Slopen] Vind je het erg, als ik je... kussensloop.
[Smeren] Vind je het erg, als ik je... oorsmeer.
[Spellen] Vind je het erg, als ik je... klokkenspel. [Spijkeren] Vind je het erg, als ik je... kopspijker.
[Spitsen] Vind je het erg, als ik je... avondspits. [Stapelen] Vind je het erg, als ik je... veestapel. [Stelen] Vind je het erg, als ik je... bezemsteel. [Takelen] Vind je het erg, als ik je... spektakel.
[Testen] Vind je het erg, als ik je... blaastest.
[Tillen] Vind je het erg, als ik je... duiventil. [Tonen] Vind je het erg, als ik je... klemtoon.
[Toppen] Vind je het erg, als ik je... vingertop.
[Trappen] Vind je het erg, als ik je... keukentrap.
[Trekken] Vind je het erg, als ik je... vogeltrek. [Trommelen] Vind je het erg, als ik je... koekjestrommel.
[Uitlaten] Vind je het erg, als ik je... autouitlaat.
[Verven] Vind je het erg, als ik je... vingerverf. [Vloeren] Vind je het erg, als ik je... tegelvloer.
[Vriezen] Vind je het erg, als ik je... diepvries.
[Wassen] Vind je het erg, als ik je... bijenwas.
[Wenken] Vind je het erg, als ik je... oogwenk. [Witten] Vind je het erg, als ik je... spierwit.
[Zegelen] Vind je het erg, als ik je... postzegel. [Zoenen] Vind je het erg, als ik je... negerzoen.
Zuster Mary gaat binnen in het klooster van de Stilte.
De priester zei: "Zuster, dit is een stil klooster. U bent hier welkom, zolang
als je wilt, maar je mag enkel spreken als ik je toestemming geef. " Zuster Mary leefde nu al 5j in het klooster toen de priester tegen haar zei : "Zuster Mary, je bent hier al 5 jaar. Je mag 2 woorden spreken. "
Zuster Mary zei: "Hard bed." "Het spijt me dat te horen, " zei de priester. "We zullen zorgen je een beter
bed krijgt."
Na nog eens vijf jaar, werd zuster Mary nogmaals opgeroepen door de
priester. "Je mag weer twee woorden zeggen, zuster." "Eten koud," zei Zuster Mary , en de priester verzekerde haar dat het eten
beter zou zijn in de toekomst.
Op haar 15e verjaardag in het klooster, werd ze opnieuw opgeroepen in zijn kantoor. "Je mag weer twee woorden zeggen vandaag." "Ik vertrek", zei zuster Mary.
"Het is waarschijnlijk het beste", zei de priester "Je hebt nog niets anders gedaan dan klagen sinds de dag dat je hier kwam!"
Er was een tijd dat ik luidkeels meezong met alle toppers uit de top 30. De teksten waren nooit een probleem .Vaak ging het over een verloren liefde of vergeet me niet , of ik mis je....( te echo de menos, Ani !!!!).. of het nu in het Nederlands was of een andere taal .. de taal van de liefde is universeel! Maar zoals in veel van die liedjes komt er een dag dat we allemaal belangrijke dingen vergeten. Als dat moment nadert, moeten we even stilstaan en alles dat belangrijk is voor ons stevig vasthouden en inprenten zodat we het niet kunnen vergeten.
Nu ik in mijn "extra time " periode van het leven zit, luister ik anders naar die liedjes van toen. Ik jammer nog altijd mee en doe nog altijd pogingen om toonvast te zingen, maar de woorden klinken nu anders. Er komt een moment dat alle belangrijke dingen verwateren en er komt ook een moment dat wij er niet meer zijn. Je hoort steeds vaker verhalen van veertigers , vijftigers en ouder die zwaar ziek zijn of hun gezin moeten achter laten. Hartaanvallen, kanker, beroertes,... allemaal ziekten die we vroeger associeerden met " oud zijn " maar die nu mensen overkomen die we goed kennen. Sommigen nog in de bloei van hun leven, op de stapstenen richting 40/50/60. Dat doet je even stilstaan.
Op zo'n momenten vraag ik me af: als ik in de hemel of waar dan ook ben en ik kijk naar mijn geliefden, wat zou ik dan willen zien? De woorden "vergeet me niet" klinken dan zo egoïstisch. Het is een compliment te weten dat je leven zin heeft gehad, dat je andere levens hebt geraakt en dat je gemist wordt. Maar eenmaal voorbij blijft enkel je herinnering.
Ik zou niet willen dat mijn geliefden mijn naam fluisteren. Nee, niet vergeten, maar achtergelaten, waar ik hoor: in het verleden daar wil ik zijn. Misschien kunnen ze eens per jaar op mijn verjaardag het geld voor bloemen gebruiken om mensen gelukkig te maken.
Ergens is het ook egoïstisch om te zeggen hoe anderen je moeten herinneren of wat je van hen verlangt. Maar mij herdenken en eren zal mij enkel in het heden houden en daar hoor ik dan niet. Het leven is een avontuur en ik wil er van genieten, maar als het voorbij is, wil ik dat mijn geliefden een mooi leven hebben dat ze gelukkig zijn en niet blijven hangen in een verleden dat dan voorbij is.
Nogal duistere gedachten vind je? Vandaag is het al één jaar dat ik in de ma van de schoonzoon - een lieve vriendin - verloor en dat is juist het moment dat ik even wil stilstaan bij het heden en de toekomst, wanneer de dagelijkse sleur even stilstaat en ik me toesta om even niet goed in mijn vel te zitten Ergens is het een opluchting dat ik dit nu schrijf. Woorden en wensen worden vaak uitgesproken, maar nooit echt volledig uitgedrukt.
Ik ga ervan uit dat ik de 100 haal, samen met mijn slaapgenoot. Voor minder gaan we niet!! En die slaapgenoot mag gerust mijn naam fluisteren terwijl ik lig te slapen . Ik hoop dat we lang mogen genieten bij een redelijk goede gezondheid zodat we nog kunnen "ravotten " met onze achterkleinkinderen. Maar als het moment gekomen is dan zou ik willen vragen: laat mij in het verleden. Mijn leven is gevuld met parels van ervaringen en eenmaal weg kunnen er geen meer bij. Dan is het voorbij. . Misschien zullen mijn genen voortleven in mijn kinderen/kleinkinderen...en zal ik in hun herinneringen leven, maar voor mij zal het verhaal voorbij zijn. Ik zal mijn rol gespeeld hebben. En mocht ik ooit als 90plusser nog rondlopen dan zal ik weten wanneer ik moet vertrekken. Met een mooie buiging en dankbaarheid zal ik het podium verlaten om plaats te maken voor anderen.
Als je af en toe met Franstalige landgenoten in contact komt, word je geconfronteerd met de taaleigenheden van het Nederlands en het Frans. Zo zie je maar dat iedereen verschillend denkt!
Feit is dat wij iets uit het hoofd leren, terwijl Franstaligen lapprennent par coeur.
Hoe oud bent u? Nederlandstaligen zijn 25 jaar, Franstaligen ont 25 ans.
Franstaligen maken van oud brood pain perdu, maar Vlamingen spreken van gewonnen brood.
Wie een beetje in het ootje wordt genomen, gaat groen lachen. Franstaligen zien het anders: rire jaune. Een onervaren iemand is een groentje, voor de Franstaligen echter un bleu. Een blauw oog daarentegen is un oeil au beurre noir!
Bij zoveel kleurnuances is het geen wonder dat Van Gogh eropuit trok met een schildersezel, terwijl Gaugain gebruikmaakte van un chevalet de peintre.
Van dieren gesproken: er is iets merkwaardigs aan de hand met de kat. De kat, zij ; le chat, hij. Avoir un chat dans la gorge is een kikker in de keel hebben. Slapende honden wakker maken vertaal je als éveiller le chat qui dort.
De Nederlandstalige geeft de pijp aan Maarten. De Franstalige daarentegen donne sa langue au chat.Ik kies voor die pijp hoor!! Wie graag een appeltje voor de dorst heeft, moet in Wallonië garder une poire pour la soif. Voor één keer mag je appels met peren vergelijken. Maar niet met citroenen natuurlijk.
In een restaurant krijg je wel eens een gepeperde rekening. Franstaligen vinden une note salée al erg genoeg.
Twee vrienden een kameel en een muis lopen in de woestijn...
Zegt de kameel: "ik voel me niet goed, ik heb het verschrikkelijk heet..." Antwoordt de muis: "kom dan toch in mijn schaduw staan!"
Een bedelaar gaat naar het politiekantoor: - "Agent, als men iets gevonden heeft, moet men dat dan teruggeven?" - "Natuurlijk! Altijd!"
- "Wel, ik heb werk gevonden!"
Een politieagent belette een man van de brug te springen.
'Als je springt', pleitte de agent, 'moet ik je naspringen en terwijl we dan op de ambulance wachten, krijgen we allebei een longontsteking en gaan we allebei dood. Doe me een plezier, ga nu naar huis en hang je op.'
Ronald kijkt veel naar misdaadseries op de televisie.
Op een dag zit hij op school met zijn buurman te kletsen. Voor straf moet hij in de gang staan.
Plotseling zegt hij: "Ik wil onmiddellijk mijn advocaat spreken.
Altijd klagende vrouw: "De dokter heeft mijn hoofd in de scanner onderzocht, maar hij heeft niets gevonden".
Vriendin: "Dat had ik allang vermoed...".
- Waarom legt een kip zijn eieren ?
Als zij ze gooit vallen ze stuk.
- Op een dag wandelde een bekende dichter met zijn vriend voorbij een huis waarop vermeld stond dat er ooit eens een dichter had gewoond. "Ik ben benieuwd wat ze boven mijn deur zullen zetten, als ik dood ben", merkte de dichter peinzend op. "Te koop of Te huur", was het prompte antwoord van z'n vriend.
Een pastoor en een rabbijn staan met elkaar te praten. "Ik had laatst een visioen van de joodse hemel," zegt de pastoor. "En, hoe was het er?" vraagt de rabbijn. "Man, het leek wel een vlooienmarkt. Overal troep, overal kabaal, overal schreeuwende en gebarende mensen. Dat was niet mooi meer...," zegt de pastoor. "Grappig," zegt de rabbijn, "want ik had laatst een visioen van de christelijke hemel." "Vertel eens," zegt de pastoor. "Nou, heel anders," zegt de rabbijn: "Het was er oogverblindend mooi. Het staat daar vol met kathedralen van goud en zilver en edelstenen. Alles even proper en netjes en oases van rust ook...". "En de mensen?" vraagt de pastoor.
"Mensen?", zegt de rabbijn, "mensen? Nee, die waren er niet."
Over lachende gezichtjes en andere nieuwigheden...
Ik wil het nu eens hebben over iets wat we allemaal gebruiken maar nooit geleerd hebben, de smiley! In elke mail of in menig logje zie je ze verschijnen die smilies of m.a.w die lachende gezichtjes...niemand kijkt er nog van op!
Het was ergens eind de jaren 90 denk ik dat ik voor het eerst een smiley zag. Ik weet niet meer of het een mailtje of sms berichtje was, maar ik herinner me nog duidelijk wat ik toen dacht. Ik staarde naar de leestekens op het einde van de zin en vroeg me af wat de schrijver ermee bedoelde. Wat betekent dubbelpunt, streepje, komma in plaats van een punt? Alle logica was onlogisch en het mysterie bleef onopgehelderd.
Daarom vroeg ik het aan mijn slaapgenoot die zowat mijn wandelende informatica-encyclopedie is. Ik verwachtte een zeer technische uitleg, maar wat ik hoorde, verbaasde me. "Dat is een smiley," zei hij en omdat ik vragend keek, verklaarde hij: "Een smiley is een lachend gezichtje.". "Ach zo," zei ik en probeerde te begrijpen hoe die zintekens een lachend gezichtje konden voorstellen. "Het is omgevallen, kijk dat zijn zijn ogen, zijn neus en zijn mond."
En daar kwam het eureka-moment: ik zag voor het eerst een smiley! Je zou denken dat ik opgewonden of blij zou zijn dat ik eindelijk het mysterie had ontrafeld, maar dat was ik niet. Ik dacht niet: "Hoe slim gevonden!" maar eerder "toch een bijzonder soort mensen, dat computervolkje...". "Waarom zou je een lachend gezichtje op het einde van de zin zetten?" vroeg ik. Als het is om te vertellen hoe je je voelt daar heb ik toch woorden voor?" dacht ik, maar ik zweeg omdat ik wist dat het computervolk een beetje aan de luie kant was en gezien de dt-fouten die ik al had gezien -ook bij informatici - nam ik aan dat misverstanden op die manier makkelijk konden voorkomen worden. "Kijk," legde mijn slaapgenoot geduldig uit, "met de smiley geef je aan dat je iets leuk vindt.". "Kan dat dan niet met gewoon 'vind ik leuk'?" vroeg ik en zuchtte om de rare kronkels in de hersenen van hen die technisch meer begaafd zijn dan het gemiddelde. "Dat kan, maar dit is veel makkelijker.". "Hij is dus blij," herhaalde ik overbodig. "Ja," was het antwoord. "En wat doet hij als hij niet blij is? Typt hij dan "not dubbel punt streepje haakje" ?". "Nee, dan draait hij het haakje om." "Ach zo..." zei ik en vroeg me af waarom het gezichtje omgevallen was en waarom werden de ogen eerst getypt? Maar soit! Een tijdje later kreeg ik een smiley met een puntkomma. Weer staarde ik naar die vreemde leestekens. Als een dubbelpunt, streepje, haakje een lachend gezichtje was, wat zou dan puntkomma, streepje, haakje zijn? "Dat is een knipoog," vertelde mijn wederhelft. "Maar waarom knipoogt hij?" vroeg ik. "Omdat dat een grap is," was het logische antwoord. "Maar dat zie ik toch? Hij kan toch ook grapje typen, hé.". Toen ik wat later een dubbelpunt, streepje, hoofdletter p zag ik in een zin, durfde ik het niet meer te gaan vragen. Ik staarde zo lang naar die vreemde tekens tot ik het zag. Zelfs andere combinaties van leestekens verbaasden me niet meer. Het was toch een raar volkje die computerfreakskes ... . Waarom konden ze toch geen woorden gebruiken? En zie " when in Rome act like the Romans" dus begon ik vol goede moed ook de omgevallen gezichtjes te gebruiken. Toen een jaar of twee later in een damesblaadje een artikel stond over de gezichtjes moest ik erom lachen. Dat was toch oud nieuws? Nu zie je ze overal opduiken. Zelfs mijn sms-berichtjes zijn opgefleurd met smilies. Waar vroeger in een brief de woorden voldoende waren om me uit te drukken, zijn ze nu ontoereikend en heb ik leestekens nodig om mijn woorden te verduidelijken...
Kort na mijn ontdekking van de lachende omgevallen gezichtjes, kreeg ik nog een raadsel voorgeschoteld, iemand typte plots "lol" achter een zin. Nou snapte ik wel niet waarom hij lol had, maar toch typte ik een dubbelpunt, streepje, haakje met het gedacht: "als hij blij is, ben ik ook blij".
In een ander gesprek typte hij terug ineens "lol". Hier zag ik de logica niet van in. Waarom had hij lol en gebruikte hij nu geen smiley? Toen ik hem de vraag stelde, antwoordde hij "rofl". Ik was helemaal de kluts kwijt en om niet als dummy uitgelachen te worden , typte ik weer een dubbelpunt, streepje, haakje. Toen ik zag dat ook anderen de uitdrukking gebruikte, kon ik het toch niet laten om het te vragen waarom men nu wel "lol "typte. "Dat is 'laughing out loud'," zei men mij "Aaaah, hij is dus aan het lachen!". "Dat kan," was het logisch antwoord, "Hij zegt er gewoon mee dat hij het grappig vindt.". "Waarom zegt hij het dan niet?" dacht ik, maar in plaats daarvan vroeg ik naar het andere mysterie: "Wat betekent rofl dan?". "Rolling on the floor laughing.". Dat vond ik wel amusant. Ik zag in gedachten mijn vriend over de vloer rollen, net van zijn bureaustoel gevallen omdat mijn grap zo goed was en half verwikkeld in de kabels van zijn stoffige PC. Zou hij dan echt zo'n flauw gevoel voor humor hebben dat een simpele woordspeling zo'n effect heeft? Ach, waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk zat hij aan zijn PC en dacht hij: "Natoken heeft toch totaal geen gevoel voor humor. Wat een flauwe grap. Allez, ik zal maar doen alsof ik het grappig vind " en omdat lol de lading niet dekte, typte hij maar rofl.
In een later gesprek typte hij gmta. Nu was ik wel zo assertief om het te vragen. "Great minds think alike," typte hij en wereldwijs voegde hij eraan toe: "Hier in BE gebruiken ze dat niet veel, maar in de US is dat ingeburgerd.". Later in een mail die ik doorstuurde naar mijn wederhelft typte ik zelfvoldaan "gmta." Toen hij dat niet kende, antwoordde ik wijs dat die uitdrukking veel werd gebruikt online en dat het in BE nog niet veel gekend was.
Nu valt het me op dat we zelfs in onze dagelijkse taal lol en rofl gebruiken, zelfs als we niet luid lachen of over de grond rollen. Gmta gebruiken we ook wel, maar meestal zeggen we dat volledig en vervangen we 'think' door 'stink'. Ja, van een flauw gevoel voor humor gesproken... . Waarmee ik wil zeggen dat over 20 jaar niemand nog onze " ouderwetse" blogs zal willen lezen wegens te langdradig ... Als onze achterkleinkinderen die doorsturen naar vrienden krijgen ze gegarandeerd de volgende reactie : "rofl, ur sow funny ;-)" .
Ergens eind april schreef ik hier over de meter - 39j oud- van onze jongste kleinzoon die dringend in het Gasthuisberg ziekenhuis van Leuven opgenomen werd in afwachting van een levertransplantatie. De voorbije weken met ups en downs, waren heel belastend voor haarzelf , haar familie en vrienden. Ze pendelde voortdurend tussen intensieve zorgen en een personenkamer afhankelijk van haar toestand. Vooral de laatste 14 dagen waren kritiek , ze kreeg het steeds moeilijker om te ademen, ze hield teveel water op, haar lichaam kon het niet voldoende afscheiden. Met als resultaat dat ze het steeds moeilijker kreeg en men steeds meer zuurstof moest toedienen en haar diep in slaap moest houden voor haar eigen comfort en gevoel. Vorige zondag hebben ze haar dan aan een dialyse toestel gelegd om haar nieren te ondersteunen en zo op die wijze zoveel mogelijk het teveel aan vocht te verwijderen. Ze heeft ook extra bloedplaatjes en dergelijke gekregen. Het was om stilaan te wanhopen met dat zwaard van Damocles boven haar hoofd! Maar die extra ingrepen hadden wel effect, ze werd weer helemaal stabiel, ze was ook niet meer zo slaperig, ze had ook weer minder zuurstof nodig. Het dialyse-toestel heeft er ook voor gezorgd dat ze opnieuw nummer 1 kon staan op de Europese transplantatie lijst ... Al wat we moesten doen was duimen en wachten!! Maandagavond rond 23u kregen we dan het verlossend telefoontje er was een geschikte lever gevonden!! Ze zouden in Leuven alles nog eens dubbel checken en daarna de operatie beginnen. In de nacht van maandag op dinsdag kreeg ze om 5u het licht op groen, alles leek te matchen. Pas dinsdagnamiddag rond 15u kreeg haar man het bericht dat ze naar de intensieve zou gebracht worden, de eerste grote stap was achter de rug . de transplantatie was zonder grote problemen verlopen. De dokter lanceerde wel de quote van de dag toen hij zie dat zij heel ziek was en de ingreep meer dan nodig was!! Dat zeggen we hier al maanden en toch geraakte ze maar niet aan de kop van die transplantatielijst! Het moest eerst bijna fataal worden!! Om alle vrienden en familie tezamen op de hoogte te houden, had haar man een blog opgestart waar we dag na dag de situatie konden opvolgen. Een heel wijs besluit als je het mij vraagt want anders kon hij een ganse dag aan de telefoon hangen... Ze is er bij lange nog niet, dat weten we ook en de volgende dagen en weken zullen kritiek en beslissend zijn maar er is terug hoop voor haar en haar gezinnetjes. Hopelijk mag ze in de toekomst 2 verjaardagen vieren want vandaag begint haar tweede leven en dat dank zij iemand die zijn organen ter beschikking stelde! Dat bevestigde nog maar eens dat onze recente keuze om akkoord te gaan met donordonatie de juiste is.. voor ons althans. Normaal is iedereen donor - tenzij je het schriftelijk weigerde - maar soms is het voor de nabestaanden die uiteindelijk toch de toestemming moeten geven niet simpel om op het kritieke moment te zeggen:" snijd maar"... Vandaar dat we het schriftelijk bij de gemeente vastlegden dat ontlast iedereen van twijfel mocht het ooit zover komen! Ieder heeft het recht daar anders over te denken maar als je van zo dicht met zo'n situatie geconfronteerd wordt .. dan weet je het wel!! En ach.. of je nu met een stukje meer of minder voor Sint Pieter staat, maakt niet veel uit en als je gecremeerd wordt nog minder!! Maar daar gaat het nu eventjes niet om..wel om het feit dat we enorm content zijn dat er ergens een donor was waardoor ze nu terug een kans krijgt op een veel beter leven!
Ben ik te min omdat je ouders meer poen hebben dan de mijne....? Zingt Boudewijn de Groot..
Daar dacht ik aan toen ik in de krant de koppen zag : Wie dubbel betaalt, mag voorbijsteken de laatste stunt van het pretpark Walibi
Waarover gaat het in principe? Voor 35 euro extra per persoon bovenop de ingangsprijs van 33euro voor volwassenen en 29 euro voor kinderen kan je een Speedy Pass kopen en daarmee mag je een hele dag lang alle wachtende rijen voorbij lopen. Het is een extra service voor wie geen zin heeft om aan te schuiven en wat meer comfort wil of wat meer uit zijn dagje wil halen, zegt Walibi. Zo vermijd je het aanschuiven van een half uur tot 45 min aan bepaalde attracties! Je kan ook kiezen voor een opleg van 15 euro en dan mag je 4 wachtrijen voorbij lopen!! En dan voegen ze er laconiek aan toe; het is wel duur maar voor sommige mensen mag het gerust wat meer zijn en wees gerust ons pretpark blijft voor iedereen
Voor iedereen??? Hoe leg je dat in godsnaam uit aan een kind dat in een ellenlange rij moet staan terwijl andere kinderen vrolijk voorbijsteken? En dat alleen omdat hun ouders meer geld hebben!! Een heel foute boodschap als je het mij vraagt!!
Een dag naar zon park gaan is voor velen al een dure, soms zelfs onmogelijke grap. Niet alle kinderen kunnen er naar toe en nu vergroot Walibi de verschillen tussen de kinderen nog eens. Leg dat maar uit aan je kinderen!! Zo worden ze al op erg jonge leeftijd geconfronteerd met ongelijkheid die steeds groter en groter wordt.
Blijkbaar is naar de letter van de wet niets discriminerend aan de hand. Het is verboden te discrimineren op grond van vermogen of inkomen. Maar vermits aan iedereen de kans geboden wordt om extra te betalen , is er niets mis met die politiek! Neen, wettelijk niet maar opvoedend heel wat!! Ik vind dat Walibi de perceptie creëert dat het er vooral is voor rijke mensen, voor wie er veel geld wil en kan uitgeven! En die Pass is een service die ten koste gaat van de niet extra betalende bezoekers want die zullen nu nog langer mogen aanschuiven! Als dat maar goed afloopt!!
Daarbij, als iedereen een speedy pass koopt, dan is het dààr weer aanschuiven.
Maar blijkbaar verkopen ze maar 500 van die passen per dag! En als velen een speedy pass kopen dan wordt dit ( binnen de zoveel tijd ) de nieuwe standaard toegangsprijs, geloof me maar. Ook een manier om een prijsverhoging zachtjes aan te kondigen. Mijn moederhart doet nu al pijn als ik denk aan al die kinderen die ontgoocheld een njet krijgen van hun ouders op de vraag om naar een pretpark te gaan omdat het stilaan onbetaalbaar geworden is
Persoonlijk vind ik het systeem volledig misplaatst omdat het de verschillen in stand bij kinderen gaat bevorderen en dat terwijl we de kinderen juist moeten leren dat ze allemaal gelijk zijn. Kinderen zullen later nog genoeg ongelijkheid tegenkomen..
Ik zat in de auto te wachten tot de schoolpoort de kleinkinderen zou uitspuwen als een waterval van kleurige, wriemelende bijtjes.
Meestal heb ik ergens een leesboek liggen waarin ik telkens een stukje verder lees. Een stukje papier is mijn enige wegwijzer in het verhaal waarvan ik het begin al lang vergeten ben.
Die bewuste dag zat ik maar gewoon wat rond mij te kijken. Het was lekker warm in de auto. De eerste moeders begonnen zich al te verzamelen.
Plots overviel me de herinnering dat ik, jaren geleden, ook kwam aangestapt aan een schoolpoort ergens in het verre Afrika, met aan de ene hand onze oudste en aan de andere hand een protesterende peuter die oververmoeid van het spelen niet toestond dat er ook maar één sprankeltje aandacht naar iemand anders ging.
Het leek al wel een eeuwigheid geleden.
De kleuter is ondertussen al een veertiger en vader van 4 kids en de peuter de moeder van de twee kids die ik afhaalde. En dan kwamen ze de herinneringen...zoveel herinneringen, maar ook het uitzien naar elke moment van genieten, geeft dat niet de kleur aan een zinvol leven?
En toen zag ik hen uit de school komen twee totaal verschillende kinderen: ons glutenkindje dat op korte tijd veranderd is in een zonnetje dat straks haar eerste stapjes zal zetten in " de grote school" en dan onze kleinzoon van 8 die altijd iets te vertellen heeft na een onstuimige omhelzing. Ik zag twee rimpeltjes tussen zijn oogjes
Ze stapten in de auto en dan volgde de uitleg van de waarom van die rimpeltjes:
" Oma, t is uit met Axelle!"
"Maar jongen toch en vind je het erg?"
Hij haalde zijn schouders op en zei:
"Ze heeft al iemand anders"
. Op zon momenten moet ik me inhouden om niet te lachen, zo simpel is het dus de bons krijgen! Maar omdat je zon manneke dat juist de liefde van zijn leven heeft moeten doorgeven aan "een andere" dat niet kan aandoen, bleef ik heel ernstig!.
" Oma, ik heb ook een vriendje, Cedric", klonk de spontane ontboezeming van zuslief van op de achterbank. " Ach ja, en hoe weet jij dat hij jouw vriendje is?" kan ik niet nalaten om plagend te vragen. " Omdat we soms kusjes geven aan elkaar", klonk het onschuldig! Wat kan het leven toch simpel zijn! Ik maakte wél de bedenking bij mezelf dat in "mijnen tijd " (ik weet dat je dan écht oud begint te worden als je dat zegt, maar toch) ik op 16 jaar nog bijna een draai rond mijn oren kreeg omdat mijn pa me betrapt had toen ik achterop zat op de fiets van een jongen.. Tijden veranderen!
)
, typte ik weer een dubbelpunt, streepje, haakje.
