Onlangs las ik een artikel over de babyboomers generatie. En wat dan met die babyboomers, hoor ik jou denken? Ja, ik weet het wel, ik behoor zelf tot die generatie en ik ga ze dan ook met hand en tand verdedigen. Toch is het goed om af en toe eens naar onszelf te kijken. Want dat babyboomers niet echt als normaal kunnen beschouwd worden, is wel het minste dat je kan zeggen. Nu kijk je mij vragend aan , lieve lezer, wel ik zal het jou even uitleggen...
In heel de geschiedenis van de mensheid is er nooit een generatie geweest die zoveel tegen schenen gestampt heeft, die heilige huisjes met zoveel genoegen afgebroken heeft, die zo vindingrijk was en die zoveel groei en vooruitgang creëerde en er bovendien nog goed mee wegkwam dan de babyboom generatie
Het begon al in onze jeugd, met 'langharig werkschuw tuig' dat tegen zowat alles en nog wat begon te contesteren. Jongeren die collectief overtuigd waren van hun eigen grote gelijk, die in hun jeugdig enthousiasme de wereld gingen veranderen en het dan nog gedaan hebben ook. Hoe komt dat toch vraag ik mij dan af. Zat er in die jaren iets in het water,of in de lucht? Kwam het door een lichte vorm van radioactieve straling? Wie zal het zeggen. Het leek wel of de toenmalige jongeren door een soort van besmettelijk virus aangetast waren. Een virus dat een ongebreidelde expansie, groei en ontwikkeling opwekte. Niks of niemand kon het enthousiasme van de generatie onder controle krijgen. Niks kon hun drang naar vernieuwing, naar verbetering en vooruitgang stoppen. Muziek, mode, techniek, geneeskunde en alles wat maar enigszins voor verbetering vatbaar was, werd onder de loep genomen. Een generatie doorzetters was opgestaan. En de wereld zal het geweten hebben. The sky was the limit. Grenzen waren er om verlegd te worden. Mogelijkheden werden gecreëerd. De babyboomers kenden geen beperkingen. Maar nu worden ze ouder en worden aan de kant gezet door een nieuwe generatie. Normaal zou je zeggen. Ouderen moeten plaats maken voor jongeren. Maar die oude rock & rollers laten zich niet zomaar in een hoekje drummen. Het gaat er niet meer aan toe zoals in de jaren vijftig van vorige eeuw. Toen waren mensen van 60 jaar oud en versleten , leefden enkel nog in het verleden leefden en hielden zich bezig met zagen over de goede oude tijd. Niet zo met de babyboomers. Die zien dat anders. Gepensioneerde babyboomers zijn "jongens en meisjes" van 65 en ouder die hun plaats opeisen, die niet willen wegkwijnen in een rusthuis, die zich organiseren en niet op hun kop laten zitten, die bewust willen deelnemen aan de maatschappij en hun steentje meer dan bijdragen. Het lijkt wel alsof babyboomers zelfs de tijd naar hun hand willen zetten. En blijkbaar slagen ze er nog in. Want als ik de volle agenda van die generatie bekijk, moet ik vaststellen dat ze van plan zijn om nog jaren door te gaan. Van stoppen hebben ze nog nooit gehoord. Babyboomers zijn dan ook niet te stoppen. Ze zullen doorgaan tot ze erbij neervallen.
Als jij ook een babyboomer bent, kan ik alleen maar zeggen: goed zo, en laat de jonge generatie maar eens zien hoe het moet.
Wanneer schiep God het wasgoed? In den beginne, want in de bijbel staat: 'God schiep de zee, de lucht en het was-goed.
Dichter: "Oh, er zijn heel wat dingen op de wereld die waardevoller zijn dan geld."
Antwoord: "Inderdaad, dat is zo, maar je hebt geld nodig om ze te kunnen kopen".
Een man zegt tegen de psychiater: 'Ik ben het leven moe, ik ga mezelf voor de trein gooien.'
Zegt de psychiater : 'Ik heb U toch altijd verteld dat U een positieve draai aan Uw leven moet geven en aan alle dingen in het leven.' 'Inderdaad', zegt de man, 'daar heeft U gelijk in. Ik zal het anders zeggen, ik ga mijn leven op de rails zetten.'
Weet je wanneer de Hollanders leren zwemmen hebben? Toen ze moesten beginnen tol te betalen aan de brug !
"Waarom heb je je verloving verbroken, kerel?"
"Wij gingen een huis bekijken toen mijn aanstaande schoonmoeder opmerkte dat het te klein was voor drie personen. Wel, toen heb ik mij bescheiden teruggetrokken."
Waarom nemen blondjes altijd een doos lucifers en een steen mee naar bed? Met de steen gooien ze het licht uit en met de lucifers kijken ze of het licht echt uit is.
"Waarom kleed jij je als matroos als je gaat jagen?"
"Wel, dan denken de hazen natuurlijk dat ik een visser ben en wantrouwen ze mij niet!"
"Are you lost or incomplete
Do you Feel like a puzzle You cant find your missing piece Tell me how you feel
uit Talk van COLDPLAY
Toeval of niet maar terwijl ik vandaag bezig was om alles klaar te maken voor de BBQ hoorde ik het nummer van Coldplay en daarom zocht in vanavond even dat lied op en zie de lyrics sluiten mooi aan bij mijn laatste logje en daarom brei ik er nog een stukje aan!
We zijn constant bezig met onze eigen levenspuzzel op te lossen. Soms vinden we het stukje niet dat we nodig hebben op een bepaald moment ook al is het er wel. Soms raakt de puzzel uiteen en moeten we herbeginnen, wat bij sommigen frequent blijkt te gebeuren. Het lijkt ook constant alsof de puzzel stukjes mist en nooit compleet af zal zijn. Maar dat is nu net het levensdoel ,onze puzzel afwerken. Een metafoor die verdomd sterk lijkt te kloppen.
"Talk" de titel van het nummer waar ik de bovenstaande strofe uit pikte is trouwens een schone boodschap want het bekent: PRAAT. Dat doen we tegenwoordig te weinig, ja er wordt veel gekletst maar weinig echt gepraat. Dat is jammer want zo groeien we steeds verder uit elkaar en lijkt het alsof we allen een andere taal spreken. We praten zonder elkaar echt te verstaan, terwijl het op zich niet zo moeilijk is hoor maar het vraagt echtheid en daarbij moet je je ziel af en toe eens durven blootleggen en dat maakt het voor sommigen wat moeilijk. Je ziel blootleggen ,vertellen wat er echt in je omgaat dat doe je niet zomaar, openheid dat missen we in onze rush rush rush mentaliteit in onze huidige samenleving.
Praten zorgt er nochtans voor dat we ervaringen uitwisselen, puzzelstukjes uitwisselen of elkaar aanwijzen waar we het nodige stukje kunnen vinden. We kunnen het niet allemaal zelf leren, we hebben de anderen nodig. En dat zien we vaak te laat in. Sociale vaardigheden zijn veel mensen kwijt gespeeld met de jaren.
Mijn puzzel is verre van af, ik lijk steeds te moeten herbeginnen en zelfs met het kader -de algemene lijn in mijn leven -ben ik verre van klaar al tikt de klok hier steeds verder naar het einde toe. Maar ik geef niet op en we zullen wel zien wat het geeft ! Als ik er ook maar eventjes in slaag om af en toe mijn kopke leeg te maken en niet te denken ,vind ik het al super. Stilte kan ook mooi zijn. Maar vandaag was het gezellig druk en heel intens samen ... nu moet ik gewoon even bekomen en waar kan dat het best dan hier op mijn eigenste plekje!
Laat mijn Muze me in de steek dan zijn jullie er nog steeds om mij te inspireren. Zo las ik bij Rozemarijn een mooi gedichtje dat ze maakte over de puzzel van het leven en dat inspireerde me tot het volgende...
De meesten mensen houden van puzzelen en dat puzzelen vind je heel breed terug in het dagelijkse leven.
In de krant, op de I-pads, op de televisie vind je spelpuzzels en dit getuigt van de fascinatie voor raadsels.
Het fijne is dat je van tevoren weet dat er een uitkomst is en dat geeft je een houvast en doel tegelijk.
Het grootste puzzelspel is echter ons dagelijkse leven en hier lijkt de uitkomst minder duidelijk.
Hier liggen de spelregels niet vast voor deze dynamische puzzel...
We zitten dus gekneld in de paradox dat we enerzijds het leven een complexe puzzel vinden en tegelijk worden we aangetrokken door de grenzeloosheid van dit spel. Of eenvoudig gezegd...
Als een puzzel
zo is het leven.
Bestaande uit vele stukjes door ervaring gegeven.
De gekregen stukjes
bekijk je één voor één.
Je wilt ze leggen
maar dat gaat soms niet meteen
De stukjes van die puzzel
kunnen erg moeilijk zijn.
Het juiste plekje niet te vinden
dat doet soms erg veel pijn.
Hoe lang je over de puzzel doet
is dan ook niet te zeggen
ieder heeft zijn eigen levenspuzzel
die hij in elkaar moet leggen.
Als de inspiratie het even laat afweten dan is er nog altijd de media die voor stof zorgt !! Al eeuwen is de mensheid gefascineerd door de Mona Lisa een schilderij van Leonardo da Vinci, geschilderd tussen 1503 en 1507.
En wat blijkt nu? In Firenze openden ze op 10 aug het graf van mogelijke familieleden van de vrouw die bekendstaat als Mona Lisa. Wetenschappers hopen zo familie-DNA op te sporen en dat te kunnen vergelijken met het vrouwenlichaam dat twee jaar geleden in het Sint Ursula-klooster in de Italiaanse stad is gevonden, schrijft de Italiaanse omroep TG1.
In de basiliek van Santissima Annunziata in Firenze liggen de man en de twee zonen van Lisa Gherardini del Giocondo, de mysterieus glimlachende vrouw die model stond voor het beroemde schilderij van Leonardo da Vinci. Het paneel is zeker 500 jaar oud. Aan de hand van DNA-tests zal nu worden nagegaan of het in het Sint Ursula-klooster gevonden vrouwenlichaam dat van Lisa Gherardini del Giocondo is.
Als dat zo blijkt te zijn, kan met haar schedel een reconstructie van haar hoofd gemaakt worden. Op die manier kan haar uiterlijk worden vergeleken met haar afbeelding op het schilderij. Aan dat skelet wordt dus geen rust gegund!
Ik zei het al mijn Muze ging eerst in staking en nu geeft ze precies voor even de pijp aan Maarten. Eerst dacht ik nog dat ze overspel pleegde, dat ze elders een beter onderkomen gevonden had. Dat kon natuurlijk en ik zou ze zeker niet tegenhouden. Waarom zou ik ook. Als het ergens anders beter is mag je als redelijk mens geen bezwaar hebben. Iedereen heeft recht op geluk. Maar dat is het allemaal niet. Het is eenvoudiger. Ze heeft er gewoon de brui aan gegeven. Gedaan met ingevingen te geven. Ze is de mensen beu. Ze wil helemaal niet meer communiceren. Ze heeft zich teruggetrokken uit het leven. Voortaan wil ze enkel als kluizenaar door het leven gaan. Geen inspirerende contacten meer. Geen flauwe grapjes maken. Ook geen gulle lach en geen kleine pleziertjes meer. Het is allemaal voorbij. Zou het te maken hebben met de hitte van de voorbije dagen of heeft ze een ander probleem? Misschien heb ik wel iets te veel verwacht van haar, of heb ik haar inspirerende ingevingen wel iets te vrij geïnterpreteerd zodat ze zich misbruikt voelt, een soort van communicatiestoornis? Misschien moet ik hier professionele hulp inroepen want zelf begrijp ik er geen snars van. Voor mij is het leven simpel. Als eenvoudige sterveling die beseft dat het leven kort is probeer ik er uit te halen wat er in zit en zoveel mogelijk plezier te maken. Maar misschien is dat anders in de "muze" wereld. Misschien heeft een muze wel het eeuwige leven en kan ze het zich permitteren om even de pessimist uit te hangen, iets dat ik mij, wegens tijdsgebrek, helaas niet kan permitteren. Mijn leven is daarvoor veel te kort. Al heb ik ook wel mijn momenten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar tegenslagen horen nu éénmaal tot dit aardse bestaan. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden, om een tandje bij te steken en door te gaan. Toch vraag ik mij af wat me nu te doen staat. Moet ik ingrijpen en mijn muze met zachte dwang aanmoedigen om de optimistische kant van het leven te zien, of moet ik ze als verloren beschouwen en ze maar laten wegkwijnen het is per slot van rekening haar eigen keuze? Mag ik wel tussenkomen in een persoonlijke beslissing? Allemaal vragen waarop ik niet onmiddellijk het antwoord weet. Wat ik wel weet is het feit dat ik mij voorlopig alleen uit de slag zal moeten trekken tot de muze weer aan mijn zijde loopt. Het zal niet makkelijk worden, maar moeilijk gaat ook. En een plantrekker ben ik altijd geweest.
Het is warme dag geweest. Je zit nog even heerlijk buiten in de koele avondlucht en geniet van het moment en dan komt het
gezoem het akelige geluid van muggen!
En net wanneer je om je heen begint te slaan om de muggen weg te jagen besef je dat het al te laat is: je bent gebeten... Daarna volgt de akelige, onophoudelijke jeuk. Daar wil je natuurlijke zo snel mogelijk van af.
Muggen vinden mij lekker zo te zien aan de bulten op mijn armen en benen is het de tijd dat muggen honger hebben. Ik dacht altijd dat DEET goed werkt tegen muggen maar bij mij vinden ze nog steeds dan ene plekje dat niet ingesmeerd werd!. Ik kreeg ook al een paar tips en wil ze graag met jullie delen:
1. Draag lichte kleding.
Donkere kledingstukken trekken op de een of andere manier veel muggen aan. Lichte kleding doet dat veel minder.
2. Let op je voeding.
Het klinkt misschien wat gek, maar wanneer je een heel ongezond voedingspatroon hebt met veel vetten, suikers en bewerkte voedingsstoffen, vervuilt dit je bloed. Dit trekt muggen extra sterk aan. Je hebt dan als het ware Zoet bloed. Daarom , eet veel groente en fruit en laat tussendoortjes, ijsjes en zoete frisdranken staan. Drink veel water. Tiens... ik doe dat allemaal .....!!
3. Laat kruiden groeien in je tuin
. Je tuin en omgeving zijn vaak een bron aan geneeskrachtige planten. Ook voor muggenbeten en jeuk valt er iets te plukken uit je tuin.
Tegen de jeuk kun je een gekneusd blaadje pepermunt over je muggenbult wrijven. Pepermunt is verkoelend.
Kattenkruid houdt ook muggen op afstand.
Er zijn zeker nog meer tips maar wat gebruik jij om de muggen van je af te houden?
De zomer betekent hier BBQs en genieten met familie en vrienden. Maar bij een BBQ hoort vuur en om vuur te maken heb je stekjes of beter lucifers nodig. Over die lucifers wil ik het nu en hebben en dan bedoel ik niet Lucifer de duivel!! Wie gebruikt nu nog lucifers, die onvolprezen houten stokjes met een geelkleurig bolletje solfer?
Vroeger liep elke man met een doos 'stekskes' in zijn zakken, meestal om zijn zelfgedraaide sigaret aan te steken. Maar lucifers werden ook nog wel voor andere zaken gebruikt.
Een zakdoek werd rond het stekske gedraaid en je had meteen een handig gereedschap om de oren uit te peuteren. Probeer dat maar met een aansteker of wat in goed Nederlands een "briquet" heet. Het was ook een klein kunstje om van een lucifer een tandenstoker te maken. De wind had ook zo goed als geen vat op lucifers. Een goed geoefende luciferwrijver wist handig gebruik te maken van het feit dat het bolletje solfer elke windstoot overleefde en de vlam aan de sigaret stak. Daar kan geen hedendaagse aansteker tegen op. Lucifers zijn er tegenwoordig ook in alle maten en gewichten. Van gewone standaard doosjes met kleine houten stekjes tot halve boomstammen. Bovendien zijn lucifers heel milieuvriendelijk. Niet onbelangrijk in deze huidige tijd waar zowat alles in het teken staat van recycleren en milieu. Alles van een lucifer is ecologisch verantwoord en spotgoedkoop. Tot en met het doosje. En kom mij niet vertellen dat voor lucifers veel bomen moeten sneuvelen. De bomen die nodig zijn voor het fabriceren van lucifers zijn van het soort hout dat snel groeit en nergens anders voor gebruikt kan worden. Dat hout wordt trouwens ook gebruikt voor tandenstokers en wattenstaafjes om de oren uit te koteren. Een lucifer heeft dan ook een drievoudige functie. nl als tandenstoker, als orenwroeter en als vuurmaker. Ter vervanging van een simpele lucifer zijn drie andere producten nodig, die dikwijls gemaakt worden van milieuvervuilende plastiek. Vooral de hedendaagse aansteker is een grote boosdoener. Die wordt gemaakt van plastiek, ijzer en niet te vergeten een hoeveelheid gas. Als zo'n aansteker leeg is kan hij alleen maar terecht bij het niet recycleerbaar klein en gevaarlijk afval. De afvalberg groeit en het eenvoudig concept van de lucifer wordt hier schromelijk over het hoofd gezien. Simpele lucifers die geen enkele belasting voor het milieu vormen, worden vervangen door een ingewikkeld fabricatie proces en een moeilijk kwijt te raken product. Dat heet dan vooruitgang. : Maar ja, waarom het simpel houden als ingewikkeld ook gaat!
Dat kreeg ik in mijn mailbox en wil het met jullie delen .
Laatst had ik wat problemen met mijn computer, dus belde ik de Marc.
De Marc kwam langs en drukte op een paar toetsen en het probleem was meteen opgelost.
Omdat hij snel klaar was, schreef hij een minimale rekening uit.
Toen hij zijn jas aantrok, kon ik het niet nalaten om te vragen : "Wat was nu het probleem, Marc ?"
Hij antwoordde : "Het was een ID honderd T probleem."
Ik wilde niet te dom overkomen, dus vroeg ik : "Ahhhh, een ID honderd T probleem.
Wat is dat dan, in het geval het nog een keertje optreedt ?"
De Marc grinnikte ... "Heb je nog nooit gehoord van een ID honderd T fout?"
"Mmmmm, nee...." antwoordde ik.
"Schrijf het maar op, zei hij, "dan begrijp je het een stuk beter."
Toen de Marc vertrokken was, schreef ik het op.
I D 1 0 0 T
Vroeger mocht ik de Marc wel...
Wat is het altijd een drukke gezelligheid als iedereen hier bij ons is ,dan geniet deze oma met volle teugen hoe druk en hectisch het ook is. Ik geniet vooral van de kleinkinderen en had nooit gedacht dat ik na de kinderen ooit nog iemand liever zou kunnen zien ...maar ergens is het wel zo en bij dat gevoel wil ik stilstaan!
Vertederd kijk ik naar hen en sla ze gade terwijl ze hier vrolijk spelend rondlopen.
Onze zes oogappels, onze kleinkinderen, onze ongelooflijk kostbare schatten.
De zomerzon kleurt blosjes op hun gebruinde wangen en hun joelende stemmen verwarmen mijn hart en mijn hele leven.
Ik mag er niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen, dat ik ze kwijt zou raken, net nu ik ze echt begin te kennen.
Zo is er onze kleinzoon van 11 die straks in het zesde leerjaar start en stilaan aan de deur van de puberteit klopt, zijn zus van 9 die zelfbewust en gracieus over de gazon fietst, een echt juffertje in spé
en onze schattige 8 jarige maar oh zo verschillende tweeling..die altijd samen zijn maar toch stilaan hun eigen ik ontdekken!
En aan de andere kant zie onze tweede kleinzoon die straks ook al 9 wordt, een grapjas, een schattig baasje, een echte knuffelaar die soms teveel toegeeft aan zijn zus van 6, ons gluten/reuma kindje, dat wonderwel haar plan trekt en een willetje heeft om U tegen te zeggen! Zes verschillende persoontjes die - als je ze zo bezig ziet - geboren zijn om kattenkwaad uit te halen, al denk ik niet dat hun ouders het daar mee eens zullen zijn.
Ik merk hoe vertederd ik telkens weer ben als ik ze in mijn nabijheid heb. Hoe ik hunker naar hun knuffels en hoe ik altijd opnieuw over mijn hart strijk als ze dan toch eens iets hebben gedaan dat nu niet persé hoefde.
Ze zijn geboren om mensen te worden die hun sporen zullen nalaten in het zand, die een steen zullen verleggen op aarde, die hopelijk heel oud mogen worden, maar bovenal ook heel gelukkig. Die mij zullen overleven
Ik màg er gewoon niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen. Dat ze getekend zouden worden door het leven of meer nog dat ze van de ene op de andere dag zouden verdwijnen uit mijn leven. Daarom , hoe druk het hier ook is als iedereen samen komt eten .. ik wil het voor geen geld van de wereld missen!
Zoals elke dag plooi ik de ochtend open met de krant, zo ongeveer een uur .
Ik maak een ochtendwandeling door het hoofd van een reporter.
Vandaag wandelde ik langs bermen omzoomd met klaprozen die me rood stonden aan te staren , zwijgzaam stil.
De schrijver had ze bekeken en geplukt, meer nog, hij had ze gezaaid en geoogst. Zij dankten hun bestaan aan enkele zinnen.
Ik voelde me één met die klaprozen hoorde hen deinend vragen:
Trek me niet uit de grond, lezer.
want ik verwelk meteen in de vaas van je handen. Laat me staan en lees me.
Pluk me met je ogen. Want daar wil ik wonen,
in je hoofd. Ik heb ze verwelkomd die klaprozen ze duwden de muizenissen even weg!
Ik liep al een paar dagen met tandpijn rond maar omdat mijn tandarts tot de 5e aug afwezig is, hoopte ik het nog wat te kunnen rekken met behulp van een " dafalganneke" tot de pijn maandag aan zee te hevig werd en ook mijn nachtrust er onder leed. Dan maar rondgebeld en ik kan jullie verzekeren dat het niet simpel is om zomaar een afspraak te maken met een andere tandarts. Soit, vandaag mocht ik dan toch langsgaan en wat ik vreesde werd werkelijkheid de tandarts vond het nodig om mijn laatste wijsheidstand te trekken .En laat ik dat laatste restje wijsheid nu even extra nodig hebben zeker!! Ik leg het misschien ooit wel eens uit!
Ik had een afspraak om 10u30 en stipt op tijd kwam de tandarts mij halen. Dat vond ik al een pluspunt!
Ik volgde hem en een paar stappen verder stond ik in een plaats waar een bureau stond en ook een stoel met erboven een grote lamp.
Achter de stoel lagen allerlei werkattributen en ernaast stond een kleine spoelbak...
een scenario dat me niet echt happy maakte!
Nadat hij geluisterd had en gekeken, stelde hij voor om de tand te trekken een wijsheidstand ( verstandskies voor de Nederlanders!!) kan je blijkbaar missen en kan in de toekomst enkel nog maar voor meer pijn zorgen.
-Ok ik zal eerst nog een fotootje nemen om zeker te zijn en daarna zal ik verdoven op de plaats waar de tand moet getrokken worden !
Ik lag nog steeds relaxed in de stoel die langzaam achterover helde en binnen de kortste keren zag ik een hand met een spuit naar mijn mond komen.
-U mag de mond openen! Langzaam trok ik de lippen van elkaar en daar dook de spuit mijn mond in.
Iets later verdween de spuit terug uit mijn mond om terug gevuld te worden en nog eens te prikken.
Intussen praatte de arts de tijd dood terwijl ik mijn mond langzaam in slaap voelde vallen en dat is steeds een raar gevoel.
Het is precies of het slapende gedeelte zijn eigen weg gaat en of je er geen controle meer over hebt.
Ook het praten wordt moeilijk als de helft van je gezicht aan het slapen is en gevoelloos is. Ik lag nog steeds uitgezakt in de stoel toen ik een blauw slabbertje aankreeg mooi in harmonie met het witte mondmasker van de arts.
-Slaapt het al een beetje?
-Bwaiekdenkgetvel. -Als het pijn doet zeg je het maar.
Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan met een slapende mond ! -Doet dit pijn?
en hij klopt even op de tand
-Wvnee
-Ok dan kunnen we beginnen. Ik werd verwittigd dat het een beetje kon kraken maar ik moest mij niet ongerust maken.
-Als ik trek ,je kaak niet mee laten gaan maar een beetje tegentrekken , kreeg is als instructies mee. Na wat gewring, geduw en getrek lag mijn wijsheid aan diggelen. Ik voelde zo mijn denkvermogen terugvloeien....want ik dacht dat de dokter met een paar kruissteken en een paar zeemansknopen het gat zou dichten maar dat bleek niet nodig. Zon 10 minuten had de ingreep geduurd. Er werd een "compresje" in het gat geduwd om het bloeden tegen te gaan en met de instructies .." twee dagen geen vast voedsel eten , geen warme dranken drinken en niet direct gaan liggen , was de kous af ( of beter de tand eruit!) Ik vond dat het nog goed meegevallen was al voelde mijn mond en kaak en tong wattig aan..maar pijn .. neen hoor . Ik zei het al.. mijn laatste stukje wijsheid was weg want natuurlijk zou het pijn doen. Dat ondervond ik een paar uur later, je kent dat hé , een pijn die te vergelijken is met tandpijn, maar dan zonder tanden. De dochter had nog gevraagd of ik pijnstillers in huis had? Ach ja een dafalganneke had mij tot nu toch geholpen en zou dat ook wel doen zeker? Oh pijnlijk bewijs van verstandsverlies..... natuurlijk volstond een dafalganneke niet!! Ik ben dan maar naar de apotheek geweest om iets sterker te vragen en hier zit ik nu. Maar bon, een mens moet kunnen afzien in het leven en dus zal ik dit ook maar ondergaan zeker? Als ik maar tegen zondag -als we hier terug een BBq hebben - weer aanspreekbaar ben en kan mee eten en genieten...
Wees een heer ( dame) in het verkeer , zeggen ze dan!
Het valt tegenwoordig niet mee om je een beetje veilig in het verkeer te begeven. Je kan op de snelweg inmiddels al met 130 kilometer per uur aan flarden gereden worden en in de stad scheuren veel autos even door een klein straatje tegen de richting in, tot wanhoop gedreven door de gemeentelijk bedachte eenrichtingsstromen. Over brommertjes zullen we het maar helemaal niet hebben. Maar van gemotoriseerde gevaren ben je je bewust. Een flink onderschat probleem zijn de traag rijders, de slomerds.
Het valt mij steeds vaker op dat voetgangers nog wel rondkijken voor ze de weg oversteken, maar een fietspad of winkelstraat stappen ze probleemloos op. Zonder blikken of blozen lopen ze je onder de wielen. Als jij dan op je fiets hals over kop moet uitwijken, al dan niet gepaard met een krachtterm van een willekeurige felheid, kijken ze gestoord op. Of je niet ergens anders kan gaan fietsen? Nog een veelvoorkomend probleem zijn de twee keuvelende fietsers die naast elkaar in slakkengang de afgelopen dag minutieus doornemen zo in de aard van...
Ik zeg, ja daahaag, zeg ik, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik zeg, denk jij nou dat ik dat in mijn eentje ga zitten doen, zeg ik?
En daar fiets je dan achter, gehaast. Bellen heeft geen zin. Een keurig: Pardon, mag ik er even langs? evenmin. Ze hebben het gewoonweg te druk. Je zal ze links over de rijweg moeten inhalen, met alle levensgevaarlijke gevolgen van dien.
Ik weet niet of het komt doordat we steeds meer moeten tegenwoordig, doordat er meer stress is in onze maatschappij, maar je ziet ook steeds vaker mensen in het verkeer die er gewoonweg helemaal niet bij zijn. Zo liep er laatst een vrouw een beetje dromerig op het fietspad met haar fiets aan de hand, tegen de rijrichting in en dat op een heel smal fietspad.
Ze nam het hele fietspad in! Je zou kunnen afstappen en de vrouw vriendelijk duidelijk kunnen maken dat ze een gevaar is op dit smal pad, maar dat heeft geen zin. Er bestaat namelijk een oud Chinees spreekwoord, dat luidt:" Zeg het me en ik vergeet het; laat het me zien en ik onthou het; betrek me erbij en ik begrijp het."
Met een alleraardigst kletspraatje zou ik haar dus niet aan het verstand brengen dat zij op deze manier een storende factor is op het fietspad. Nee, er was actie nodigt.
Aangezien ons treffen zoals gezegd op een smal fietspad plaatsvond, kostte het me geen enkele moeite om, met een beetje extra vaart, recht op de vrouw af te stormen. Dromerig als ze daar liep, zag ze mij pas op het allerlaatste moment. Ze schrok. Ze slaakte een kreetje en maakte een klein sprongetje. Het deed me een beetje aan een tekenfilm denken. Als ik niet zo druk bezig was geweest om de wereld een betere plek voor ons allen te maken, had ik er misschien om kunnen glimlachen, maar daar was gezien de situatie geen tijd voor. Ik gaf met bovenmenselijke kracht een ruk aan mijn stuur zodat we beiden niet zou eindigen op de eerste hulp. De rest ging heel snel.
Ik keek haar verschrikt aan met een blik die zei dat dat nog maar net goed ging aflopen. Met haar hand nog op haar borst en met haar mond nog open van het gilletje gaf ze me een
: "Waarom kijk je mij nou zo aan, ik doe toch niets fout-blik die ik beantwoordde met een "Oh, nee? Oh, nee? Weet je dat wel zeker,?"-blik.
Ik zag het besef op haar gezicht verschijnen. Ze keek me aan met een verontschuldigende blik . En dat was genoeg. Ik glimlachte naar haar dat het al wel weer goed was, niets aan de hand, maar dat ze in het vervolg iets beter zou moeten opletten. Ik tilde even kort mijn hand van het stuur en toen was ik haar voorbij.
Het hele gedoe had maar een fractie van een seconde in beslag genomen. Tevreden zette ik mijn weg verder aan de matige snelheid die ik daarvoor in de benen had. Ik denk dat deze vrouw hier wellicht niet meer achteloos zal spooklopen met een fiets aan de hand.
Het is drie uur in de nacht.
Ik sterf bijna (grapje) van de dorst.
Heel behoedzaam kom ik op de tippen van mijn tenen uit het bed om mijn halfbedde niet te wekken. Ik doe geen licht aan in de gang en ga op mijn gevoel naar de keuken. Ik knip het licht aan en wil naar de kast gaan om een glas te nemen maar dan spring ik zeker een meter achteruit van het schrikken.
Wat zit daar in het midden van de tafel?
Ongelooflijk maar waar, inderdaad een grote spin.
Droom ik nu, of ben ik wakker. Ik heb gisteravond geen wijn gedronken dus droom ik niet. Ik wrijf nog eens goed mijn ogen uit, doe een klein pasje naar voor, kuis mijn bril even schoon en inderdaad, geen twijfel mogelijk, zij is het.
Zij neemt mij in het vizier, kromt haar rug, verandert van kleur, een soort gevechtskleur en neemt de houding aan van een alles of niets vernietigende vijand die zijn prooi gaat bespringen.
Zij is vastberaden te vechten tot de dood, zij of ik moet eraan.
Plots deinst ze achteruit, wat doet zij ? Ze blaast de aftocht!!!
Zij mankt, draait even rond haar as en wipt van de tafel.
Verdorie er ontbreekt een poot.
Werd zij vroeger reeds neergeschoten of is ze ergens blijven tussen hangen.
Mijn moed ( ik had ondertussen wel vlug een paar dikke handschoenen, een sjaal, mijn motorhelm, mijn zonnebril, mijn lompe botten met dikke kousen, drie broeken en vesten, waarvan ik de broekspijpen had dichtgebonden, zodat zij er niet kon inkruipen, aangetrokken ) zonk mij in mijn schoenen.
Ik opende vlug de achterdeur van de keuken en al huppelend rende zij naar buiten.
Even bleef ze staan, draaide zich om, groette mij met haar andere poten alsof zij wou zeggen goed gedaan meid, jij bent geen lafaard, maar een held en verdween voorgoed uit mijn leven.
Ik heb daarvan niets tegen mijn slaapgenoot durven zeggen, want dan mocht ik zeker en vast de honderd bellen en was ik misschien ook een poot kwijt.
Leven kan mooi zijn
limietloos geluk.
Soms echter is het somber en stressvol,
soms veel te druk.
Elkeen heeft recht om zijn leven te leven,
zij het nu kwaad of gunstig gezind.
Maar op het eind van de dag is er niks mooier dan de glimlach van een kind.
Doch ergens ver weg
waar leven niet wordt geleefd,
waar leven doodgaan is
tenzij je overleeft. Daar droomt men van een wereld
met minimaal geluk,
al hebben zij die kunnen helpen
het soms wel te druk.
En op die momenten
waar alles breekt voor het begint,
raakt niets me dieper
dan de tranen van een kind .
"Geloof in jezelf " en "geluk zit in kleine momenten" en " niets is voor niets" dat zijn een paar wijsheden die zo poëtisch klinken dat je er niets tegen in wil brengen. Ze bieden troost, peppen op, maken soms een mens tevreden..Maar als we eerlijk zijn, die eenregelige formules , hoe krachtig ook, hebben maar een bijzonder korte houdbaarheidsdatum! Hetzelfde geldt voor de kalenderwijsheden die soms in het toilet hangen. We zijn ze alweer vergeten als we onze handen gewassen hebben. Je kan grossieren in indrukwekkende en opwekkende wijsheden maar helaas kom je bedrogen uit als die wijsheid niet in je eigen systeem ingebed is! Sommigen beweren dat als je voldoende vaak tegen jezelf zegt: "elke dag gaat het me in alle opzichten steeds beter" het onderbewustzijn dat vanzelf gaat geloven. Apekool en lariekoek! Als zo'n uitspraak lijnrecht in tegenspraak is met je gevoel dan wekt dat niets anders dan verwarring op. "Ik ben veilig " zeggen terwijl je met één hand aan een rotsblok hangt, wordt innerlijk niet geaccepteerd. Je innerlijk probeert een boodschap die strijdig is met de waarheid eerst te negeren en komt dan in opstand waardoor je je uiteindelijk slechter voelt. Het heeft daarom ook geen zin te zeggen dat ik vandaag goed in mijn vel zit als dat niet zo is..Ik kan die gedachte enkel gebruiken om te proberen dat goed gevoel terug te vinden pas dan krijgt de zin " ik zit goed in mijn vel" weer zin. Martin Luther King zei ooit eens:" I have a dream" ! Dat was een krachtig pleidooi maar helaas niet genoeg om de wereld te veranderen. Dat moeten we zelf doen..
Ik heb ook nog veel dromen niettegenstaande de jaartjes...Na vandaag moet het weer beter gaan want we nemen vandaag in alle sereniteit afscheid van Ilse. Het wordt een heel aandoenlijk en moeilijk moment maar uiteindelijk gaat het leven verder....we hebben geen keuze!
)
