Soms vraag je je af waar bepaalde gezegdes vandaan komen. Zo ook de tijdsgebonden uitdrukking : "Dat zijn vijgen na Pasen."
Daarvoor moeten we teruggaan naar de Middeleeuwen, toen de katholieken nog echt een vastentijd kenden, de veertig dagen die aan Pasen voorafgaan. Alle dierlijk voedsel was verboden, zelfs boter mocht niet . Het gevolg was dat de mensen tijdens het werk af en toe een inzinking kregen door gebrek aan energie. En wat deden ze daaraan? Ze aten een gedroogde vijg, echte energiebommen dankzij de suiker. Vijgen werden massaal verorberd tijdens de vasten.
En dan was het Paaszondag, een hoogdag in de katholieke kerk. Op elke tafel kwam een lammetje, er was niemand die nog zin had in vijgen. De vijgen waren overbodig, of kwamen te laat ... vandaar, vijgen na Pasen.
Dat het onder de " haasachtigen " ook niet altijd van een leien dakje liep, bewijst het volgende verhaal.
Hans Andreus over paashazen en paaskonijnen
Eeuwen lang hadden de konijnen, wanneer het tegen de tijd van Pasen was, met lange gezichten rondgelopen.
"Waarom moet er met Pasen toch altijd een paashaas zijn?" mopperden ze, "en nooit eens een paaskonijn? Zijn wij soms minder dan de hazen? Kunnen wij niet net zo goed springen en hard lopen? Hazen rijmt toevallig op Pasen, dat is waar, maar je wordt toch geen paashaas, omdat je familie toevallig op Pasen rijmt?"
En ze mopperden en pruttelden, jaar in, jaar uit, honderden jaren lang. Tot de konijnen op een dag, niet zo erg lang geleden, besloten dat het maar eens uit moest zijn met die malle instelling van elk jaar een paashaas. Dit jaar zou er een paaskonijn moeten komen. En alle konijnen hielden een grote vergadering en schreven een brief aan de hazen, waarin stond:
"Waarde hazen, eerlijk is eerlijk: wij vinden dat er maar eens een paaskonijn moet komen. Hoogachtend, De Verzamelde Konijnen."
Die brief lieten ze bezorgen door drie konijnen die alle drie een bord op hun schouders droegen, waarop stond: DIT JAAR MOET EEN KONIJN PAASKONIJN ZIJN. Als de hazen het nu nog niet begrijpen, zeiden de konijnen, dan willen ze het gewoon niet begrijpen en dan nemen we andere maatregelen.
Maar dat was gelukkig helemaal niet nodig. Want de hazen begrepen het best en vonden dat de konijnen gelijk hadden. Ze schreven een brief terug:
"Waarde Konijnen, Het is heel rechtvaardig dat er ook eens een konijn voor opdraait en het komt ons goed uit, want onze paashaas heeft last van reumatiek. Gaan jullie je gang dus maar. Hoogachtend, De Paashaas en De Andere Hazen."
De konijnen waren erg in hun schik. Maar nu moesten ze eens bedenken wie er paaskonijn zou worden. Dat wilde ieder konijn wel en ze kregen er flink ruzie om, maar tenslotte vonden ze dat Bastiaan Konijn de beste keuze was want Bastiaan was een flink en onvermoeibaar konijn van een goed ras. "Een hele eer," zei Bastiaan, "en ik zal proberen om mij die eer waardig te betonen. Maar kan iemand mij zeggen wat eigenlijk het werk van een paashaas, pardon, paaskonijn is?" Er viel eerst een diepe stilte en daarna praatten alle konijnen door elkaar. Ze wisten allemaal wel dat paashaas zijn iets met eieren en zo te maken had, maar hoe dat precies in elkaar zat, daar hadden ze geen idee van.
"Goed," zei Bastiaan, "dan ga ik wel even naar de oude paashaas toe."
Dat deed hij en hij vroeg wat nu het werk van een paashaas of paaskonijn was.
"Het is een verschrikkelijk werk," zei de paashaas. "Ik ben blij dat ik niet meer hoef. Au! Tja, dat is de reumatiek die ik verleden jaar heb opgelopen, toen ik in het holst van de nacht eieren zat te schilderen." "Aha," zei Bastiaan, "dus een paaskonijn moet eieren schilderen." "Altijd maar eieren schilderen," antwoordde de paashaas. "Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en van 's avonds laat tot 's morgens vroeg."
"Kun je je daar dan niet bij laten helpen?" vroeg het paaskonijn.
"O nee, dat mag niet," zei de paashaas. "Je mag je wel laten helpen met het eieren halen en het kopen van verf, maar het verven en verstoppen van de eieren, dat moet je zelf doen. Dat hoort nu eenmaal zo, anders ben je geen echte paashaas."
"Dan zal het wel moeten, want ik wel een echt paaskonijn worden," zei Bastiaan. " Dus: eieren halen, verf kopen, eieren schilderen en verstoppen voor de kinderen?"
"Dat is het," zei de paashaas, "en je mag wel opschieten, want veel tijd is er niet meer. En o ja, je moet de eieren natuurlijk eerst hard koken. Maar daar mag je je weer bij laten helpen."
Bastiaan bedankte de paashaas. Teruggekomen bij de konijnen, stuurde hij onmiddellijk vijfentwintig andere helpers naar de stad om potten verf te kopen en samen met vijfentwintig andere helpers ging hij alle kippen van alle boerderijen langs om de "eieren-voor-Pasen" op te halen. Daarna werden de eieren gekookt en moest hij beginnen met verven, helemaal in zijn eentje. Hij verfde wel duizenden eieren in de komende dagen en nachten. Hij verfde ze rood en geel en blauw en met spikkeltjes en sterretjes en tierelantijntjes; ze zagen er werkelijk prachtig uit. De dag voor Pasen was hij ermee klaar. Maar toen moest hij ze nog overal gaan verstoppen: in tuinen en in het gras van de weilanden en op de gekste plaatsen, door het hele land. Gelukkig had hij een heel grote bakfiets bij zich die heel hoog opgeladen was met de kleurige eieren, want anders had hij steeds naar zijn voorraad terug gemoeten. Hij werkte tot vijf uur 's morgens door en toen begon het tot overmaat van ramp nog te regenen ook. Maar hij was bijna klaar, verstopte zijn laatste eieren en reed toen op zijn lege bakfiets door de regen naar zijn lekkere warme hol, waar hij meteen in slaap viel van moeheid.
Diezelfde morgen - paasmorgen dus - begonnen de kinderen naar eieren te zoeken, zodra ze waren opgestaan. Maar wanneer ze de eieren vonden, zetten ze verbaasde en verdrietige gezichten.
"Die eieren zijn helemaal niet gekleurd!" riepen ze uit. "Het zijn doodgewone witte en bruine eieren. Zijn dat nou paaseieren?!"
"Ja, dat is gek," zeiden hun vader en moeder. "Zo iets is nog nooit gebeurd? Zou de paashaas soms ziek geweest zijn?"
De hazen hoorden dat er niet een van al die paaseieren gekleurd was en ze begonnen hard te lachen en renden meteen naar de konijnen om het te vertellen. En de konijnen maakten Bastiaan wakker en riepen:
"Wat ben jij nu voor een paaskonijn? Je hebt de paaseieren helemaal niet geverfd!"
"Niet geverfd!" riep Bastiaan boos uit. "Wat zeg je me nu? Dagen en nachten heb ik geverfd, zonder ook maar een uurtje slaap. Kijk, daar staan de lege bussen nog."
Hij liep naar de ingang van zijn hol en raapte een van de lege bussen op. De bus was behoorlijk natgeregend, maar het etiket hing er toch nog zo'n beetje aan. WATERVERF stond er op het etiket. Bastiaan keek ernaar en riep toen:
"Waterverf! Ja, natuurlijk dat er geen kleur meer op die eieren zit! Allemaal weggeregend! Mijn mooie kostelijke kleurtjes weggeregend!" Hij keerde zich tot een stuk of wat helpers die de potten verf hadden gekocht en ging verder: "Uilskuikens! Uilskonijnen! Wie koopt er nu waterverf! Wie koopt er nu verf die niet tegen water kan!" "Je hebt het toch zelf ook niet gezien?" merkte een van hen op.
"Nee, omdat ik het te druk had!" riep Bastiaan. "Maar ik doe het niet meer. Ik wil geen paaskonijn meer zijn. Allemaal werk voor niks. Au! Zie je wel, reumatiek krijg ik ook al." En hij ging weer op zijn leger liggen en was binnen een minuut in slaap.
Het volgend jaar was er niet één konijn dat paaskonijn wilde zijn. En de paashaas was te oud, dus kozen de hazen een nieuwe paashaas die jong en sterk was en zei: "Een Paashaas moet een haas zijn."
* * * EINDE * * *
Dit gezegd zijnde... aan alle pseudo Paashazen .. maak er een feestdag van met of zonder zon!
Met een lach vergeet je de koude een beetje...dat is toch de bedoeling!!
Een boer is met zijn knecht op het land als hij tot aan zijn enkels in de blubber zakt. "Ga mijn laarzen halen", zegt de boer. Als de knecht bij de boerderij is, komt hij de twee bloedmooie dochters van de boer tegen. "He, wat doe jij nou hier", vragen de meiden. "Ik mag van de boer met jullie allebei naar bed," zegt hij. "Daar geloven we niks van ", zeggen de meiden. "Oh nee? Wacht maar dan vraag ik het hem ", zegt de knecht. En hij roept keihard naar de boer op het land: "Moest ik er nou 1 pakken of 2?" Boer schreeuwt terug : "Allebei natuurlijk!!!"
Momenteel moet je blijkbaar de Vijftig tinten" boeken gelezen hebben om in te zijn, al zou ik zeggen...niets gemist als je ze niet las!!
Waarom ik er dan met de titel van mijn logje toch naar verwijs?
Ik heb zopas een pil van een boek( 622 blz!!) uitgelezen nl Congo van David Van Reybrouck en vind het spijtig dat het nooit zon furore zal maken als die tinten boeken hoewel het goed zou zijn als meer mensen het lazen!
Waarom?
David van Reybrouck beschrijft de verbijsterende geschiedenis van Congo vanaf 1870- ruim voor de komst van de ontdekkingsreiziger Stanley - tot en met de invloed van China in de laatste 10 jaar en de recente economische crisis. De kern van het boek is opgebouwd uit vijftien hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk een bepaalde periode belicht. Van elke periode komen er levende getuigen aan het woord en aan de hand van hun herinneringen ontstaat een geschakeerd beeld van het leven en de mens in de geschiedenis van Congo. En neen je moet geen geschiedenis freak zijn om dat boek uit te lezen!!
Van 1885 tot 1908 werd het land bestuurd door koning Leopold II die er een fortuin aan verdiende door de exploitatie van rubber. De kolonisatie door België in de periode 1908 tot 1960 zorgde wel voor industrialisatie en infrastructuur, maar werd ook gekenmerkt door paternalisme. (Paternalisme is het optreden van de overheid of gezaghebber tegenover het volk in een vreemd gebied (kolonie of vroegere kolonie) als een vader of voogd die het goede met het volk/ zijn kinderen voorheeft, maar hun geen invloed van belang geeft op hun eigen aangelegenheden.)Dit gezegd zijnde haha.... De overgang naar onafhankelijkheid rond 1960 is een lang verhaal vol idealisme en gekonkel. Het land kwam terecht in chaos en na 32 jaar dictatuur onder Mobutu leidde dat tot één van de dodelijkste conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog. Alsof je het zelf mee beleeft, dompelt Van Reybrouck met Congo je onder in de onvoorstelbare geschiedenis van een land dat gezegend (want rijk) en gedoemd (want doelwit) zijn noodlot tegemoet is gegaan.
Maar Congo gaat ook over een verveelde Koning die zichzelf belangrijker of machtiger vindt dan zijn omgeving, over roekeloze besluitvormingen, over stoelendansen (landjepik), ongelofelijke ontberingen, oerwouden - en rivierhandel, geletterde slaven, inheemse ziekten, technologische ontwikkelingen en traditionele leefpraktijken, urbanisatie en het ontstaan van een levendige stadscultuur, dans en muziek, ongekende wreedheden, sadisme, rassenhaat, roofzucht, rubber en diamant, trots en erkenning, inlandse gebruiken en beschavingsoffensieven, wonderlijke genezingen en nieuwe religies
en nog zoveel meer! Als je verwacht dat Congo historisch 100% klopt dan word je misschien soms wat teleurgesteld. Maar voor de doorsnee lezer gaat het hem eerder om de feiten dan om de juiste of geografisch precieze details.
De personages van zijn boek zijn indrukwekkend. Zo is er de populaire Simon Kimbangu die een eigen kerk stichtte in Bakongo nadat hij enkele visioenen had gekregen. Of de stokoude Papa Nkasi die in 1882 geboren zou zijn en 128 jaar oud was toen hij stierf. Of de charmante Jamais Kolongo van African Jazz de muziekpionier van Congo. .. .en zo kan ik verder gaan.
De hoogtepunten van het boek zijn voor mij echter de beelden die Van Reybrouck zo sterk beschrijft. Van de typische verkleuring van de Congostroom vanuit een vliegtuigraampje tot een kindarbeider onder het stof met een t-shirt van kabouter Plop aan. Van Mobutu en Lumumba, samen op de brommer, twee nieuwe vrienden, de journalist en de bierverkoper, de één is 28, de ander 33. Lumumba zit achterop. Ze rijden door de warme lucht en praten luid om het geknetter van de uitlaat te overstemmen later laat de ene de andere vermoorden! Van de dierlijke wreedheden van de mens als hij macht heeft tot de kracht om toch verder te gaan van de onderdrukten Congo, kan je op twee manieren lezen. Enerzijds als een reconstructie van de periode 1885-2010 in Congo, geschreven door een belezen historicus. Anderzijds als een reisverhaal van een auteur, die zijn persoonlijke interpretatie niet achterwege laat. Deze spanning in het boek is constant aanwezig, interessant, maar ook verraderlijk. Als je het boek leest als de reconstructie van de Congolese geschiedenis, dan hoop je dat Van Reybrouck niet naïef en onprofessioneel was en zijn bronnen wel goed controleerde. Als je het boek leest als een reisverhaal dan word je als lezer meegezogen door de enormiteit van het Afrikaanse continent. Soms is het onduidelijk hoe je het boek moet lezen: als een totaalgeschiedenis of als een reisverhaal?
Voor mij gaat Van Reybrouck op wandel door de Congolese geschiedenis en als lezer krijg je het verslag van zijn ontdekkingsreis. Hij legt zijn oor te luisteren bij de Congolezen en vraagt hen wat zij denken/weten over hun geschiedenis.
Ik was vooral geïnteresseerd naar het verhaal Congo omdat we zelf 8 jaar in Afrika gewoond hebben, een prachtig continent waar we voor een stukje toch de complexiteit van de levensfilosofie /houding van een zwarte ervaren hebben
De beschrijving van Congo, een zwakke staat met een rijke bodem maar nog rijkere inheemse eigenheid, een land dat opnieuw afglijdt naar een staat van chaos en wanbeheer dat heeft me tot denken gebracht want ...of het nu grijze of zwarte tinten zijn...na het lezen van beide blijf je achter met een wat onbehaaglijk gevoel dat de mens - op het feit na dat hij op 2 " poten" loopt en met " rede" ZOU begaafd zijn - vaak maar heel weinig verschilt van een dier....
Jantje had deze week een optreden in het bejaardentehuis. Er was een echtpaar 50 jaar getrouwd en men had hem gevraagd een grappig verhaal te schrijven.
Het was geweldig om te doen en hij kreeg heel enthousiaste reacties. Na afloop van het optreden staat hij te praten met de bruidegom.
Hij zeg: "Het is wat hé menheer, vijftig jaar getrouwd. Ik vind dat erg bijzonder, maar mag ik u een brutale vraag stellen?"
"Natuurlijk jongen, jij mag alles." Zei de man.
"Ik ben namelijk benieuwd hoe het nu is met de seksualiteit, als je zolang getrouwd bent. Ik wil toch eens weten wat mij zoal te wachten staat."
"Maak je niet druk jongen, door de jaren heen verandert er eigenlijk niets. Kijk toen ik vijftig jaar geleden een week getrouwd was, was het SMS. Toen ik vijfentwintig jaar geleden 25 jaar getrouwd was, was het ook SMS. Vandaag ben ik 50 jaar getrouwd en het is nog steeds SMS..."
Zegt Jantje: "SMS... Wat bedoelt u precies?"
"Heel simpel. Toen ik vijftig jaar geleden een week getrouwd was, had ik seks 'S morgens, 's Middags en 'S avonds. Na 25 jaar was het September, Mei, September. En nu ik 50 jaar getrouwd ben is het Soms Met Sinterklaas."
Karel wou zijn dag vroeg beginnen en had zijn
wekkerradio
(made in Japan)
op 6 uur gezet.
Terwijl zijn
koffiezetapparaat (made in China)
pruttelde, was hij zich aan het scheren met zijn
elektrisch scheerapparaat
(made in Hong Kong)
Hij trok zijn
hemd
(made in Sri Lanka) aan en zijn
Jeans
(made in Singapore)
en zijn
tennisschoenen
(made in Korea)
Nadat hij zijn eten had klaargemaakt in zijn
microgolfoven
(made in India)
nam hij zijn
rekenmachine.
(made in Mexico)
Om te berekenen hoeveel hij die dag kon uitgeven zette hij zijn
horloge
(made in Taiwan)
juist volgens zijn
radio
(made in India)
Stapte in zijn
auto
(made in Japan)
tankte hem vol met
benzine
(van Saoedi-Arabië)
en ging verder met zijn zoektocht naar een goed betalende job in België !
Na een ontmoedigende en vruchteloze zoektocht kwam hij thuis en keek zijn mails na op zijn
computer
(made in Malysia)
Karel wou nu even rusten. Hij deed zijn
sandalen
(made in Brazil)
aan en goot zichzelf een glas
wijn
(made in Chili)
in en zette zijn
TV
(made in Indonesia)
aan
en vroeg zich af waarom hij in België geen goed betaalde job kon vinden !!!
Ik kreeg deze week een mailtje met het droevige nieuws dat een klasgenote dit jaar niet op de jaarlijkse bijeenkomst zal zijn .Borstkanker werd haar uiteindelijk fataal. Op zo'n moment besef je wat een enorme " chance" je hebt als jou wat meer tijd gegund wordt met je partner. Vandaar deze gedachte....
Hij is voor haar een lentebries, een ochtend vol geluk,
een regenbui heel koel en fris een vogel op zijn vlucht.
Zij is voor hem een ranke roos, een zoete rode wijn, een aangenaam oord heel warm en knus waar het goed is thuis te zijn.
Samen zijn zij telkens weer dat hele hechte paar
dat 't zonlicht draagt,
de regen torst en elke dag opnieuw wil leven met elkaar.
Hij is voor haar
niet de ouder wordende man
die anderen in hem zien, met kwaaltjes hier
en pijntjes daar, en slechtziend bovendien.
Zij is voor hem nog steeds geen oudje, maar even mooi als toen, al kwam er tussen 't zwart
wat grijs, dat vervaagt hij met een zoen.
Als zij zich 's avonds
naast hem vlijt, en zacht z'n schouder streelt,
dan voelt ze enkel 't groot geluk
dat zij nog steeds met hem deelt.
Bij een uitje met vrienden hebben we even stilgestaan bij het recente overlijden van een dierbare van hen. Verdriet, gemis ? Ja, vooral omdat je misschien zelf ook op de drempel staat van dit onbekende, maar ook een zekere opluchting want de persoon in kwestie was al een paar jaren dement. Je vraagt je dan af of zo'n leven nog zin heeft voor de persoon zelf en de omgeving? Hoeveel beseft de demente zelf nog maar kan hij/zij het niet meer verwoorden? Een lot dat mijn slaapgenoot en ik hier hopelijk niet moeten ondergaan want.....
Het niet meer weten van die kleine dingen. Steeds maar weer vergeten de mooie herinneringen.
Met een brok in je keel, zie je zo veel.
Mensen die je lief zijn, voelen ook de pijn.
Van het samen leven, weten ze nog maar even.
Wat ik gisteren zag en vandaag niet meer mag,
is voor veel mensen een groot verdriet.
Een aai over hun bol, zij weten het niet. Wie ben je.. wordt gevraagd? Ze voelen zich soms belaagd.
Een leven leeg, zonder zon. We willen er wat aan doen.. als het kon.
Maar machteloos zijn we wel, het is een hel.
De zorg voor hen die wij beminnen, brengt ons buiten zinnen,
Die zorg voor hem of haar, een angstige gedachte..
reken maar.
Ik word wakker en word zacht om de oren geslagen met muziek op de lokale radio. Bij een kopje thee en dank zij mijn Pceeke ( mijn thuis is waar mijn pceeke staat, haha) wordt mijn neus dwingend, doch zorgzaam op de feiten van de dag gedrukt.
Vandaag is het de internationale dag van de vrouwen. Vandaag gaat het dus eens over ons, vrouwen die volop en bewust in het leven staan of we nu al dan niet nog actief zijn op de arbeidsmarkt. Het gaat over vrouwen die balanceren op de koord die is gespannen tussen werken en niet-werken, soms strak aangehaald, dan weer sterk uitgerekt. Het evenwicht kan ver te zoeken zijn en bevindt zich niet altijd halverwege. Jullie lezen het dus goed, vandaag gaat het over ons vrouwen, in alle geuren en kleuren, maten en formaten. Wereldwijd staan we massaal in de belangstelling met onze gaven, talenten en karakters. Iedereen prijst onze warmte, sterkte en zachtheid. Alleen mogen we niet alles, al kunnen we best veel. In heel veel landen is het bedroevend gesteld met de rechten van vrouwen. Ze worden achtergesteld, legaal mishandeld, verhandeld en uitgebuit. Zelfs verkrachting als oorlogsinstrument is geen uitzondering. Voldoende argumenten om met alle mogelijkheden die wij hebben op te komen voor deze vrouwen, die wel vaak de economie draaiende houden.
Zou de wereld er anders uitzien, mochten plafonds en grenzen volledig worden vrijgemaakt, zodat de stuwende kracht van de vrouwelijke inborst zorgzaam en zacht naast de mannelijke sterkte kan staan en blijven bestaan? Misschien wel, misschien helemaal ook niet. Maar ik vermoed dat we dan allemaal de teugels van het leven een beetje meer zouden kunnen laten vieren. Perfect in evenwicht zal het allicht nooit zijn. Nochtans zou wat meer bewegingsruimte niet misstaan. Daarom zingen we vandaag -met of zonder de toestemming van de mannen- voor één keer niet oma's aan de top maar:
Soms kan ik onbenullige dingen mooi vinden zoals achtenzestig! Als je het getal voluit schrijft, is het niet zo mooi als in cijfers. 68, Ik vind het een mooi rond getal, al staat er geen enkele 0 in.
Achtenzestig, dus op naar de zeventig. Zoals iedereen denk ik: dat kan niet. Toch kan ik nog net voldoende rekenen van aan mijn geboortejaar tot nu om te weten dat het echt zo is.
Ik heb er al 7 jaar als zestiger opzitten. Ik heb nog twee jaar als zestiger tegoed, dat hoop ik toch! Ik kijk even achterom, ik kijk voor me uit. Daar waar ik al ben geweest, hoor ik niet meer thuis. Daar waar ik naar toe zal gaan, is nog een meerkeuzevraag. Met mensen die nu zestig zijn, heb ik geen naadloze aansluiting meer. Mensen die het volgende tiental al hebben bereikt, zijn mijn toekomst, maar niet mijn heden.
Terug kan ik niet meer. Wil ik ook niet meer. Al zou ik allicht een paar zaken anders hebben aangepakt, mocht ik ze overdoen. Maar het zijn de ervaringen die mijn leven rijker hebben gemaakt en ik wil geen enkele ervaring wissen ook al zijn sommige misschien minder fraai en zitten die in het vergeetschuifje van mijn geheugen.
Waar ik naar toe moet, hoef ik evenmin te weten. Niets benauwt meer dan een gedwongen levenspad.
Maar toch heb ik het gevoel dat ik het toch een beetje wil weten, voel ik mij als een wingerd om de stengel die mijn leven is.
Wanneer de uitloper van de wingerd het voorwerp van mijn beslissing zal ontmoeten, zal zich een hechtvoetje vormen. Het zal lijm produceren die de verschillende stukjes van de puzzel samenhoudt. Zo zullen de uitlopers ervan de takken van mijn levensboom vormen.
Ik kan niet veel kanten meer op, maar gelijk welke weg ik zal gaan, de richting ligt al vast in het cijfer van mijn leeftijd. Zucht!!
Mijn voorbije verjaardag deed me denken aan een anekdote van jaren terug! Omdat 50 toch een speciale verjaardag was, nodigden we voor één keer een stel vrienden uit.
Mijn halfbedde en ik waren de week ervoor nog gaan shoppen en ik zag een paar leuke muziekdoosjes. We beluisterden er een paar en er was er ook ééntje bij dat 'Happy Birthday to You' speelde.
In de veronderstelling dat ze allemaal hetzelfde waren en ik dat misschien wel leuk zou vinden als verrassing, kocht T stiekem zo'n rood doosje en vroeg de verkoopster om er een cadeaupapiertje omheen te doen.
Toen we op de bewuste dag aan tafel zaten, gaf T me het pakje . Met een grote verwachtingsvolle smile opende ik het pakje. Verrassing! Uit het doosje klonk een opgewekt: Ouwe taaie jippie jippie jehehe....... We hebben er achteraf goed om gelachen. Alleen al het gezicht van mijn slaapgenoot!! Ik heb dit jaar maar zelf " Ouwe taaie , jippie .." gezongen want dat is nu meer toepasselijk!!
Bedankt voor jullie bezorgdheid lieve mensen . Ik heb nu het resultaat van de scan. Ik heb geen tumor en dat is al een heel pak van mijn hart maar er zijn wel witte letseltjes te zien die wijzen op kleine herseninfarctjes. Ik heb blijkbaar af en toe een slechte doorstroming van het bloed naar de hersenen. Ik heb daar nu medicatie voor gekregen, geen bloedverdunner en ik moet vooral veel bewegen om de circulatie te bevorderen..
Ik zal zien of die nieuwe medicatie aanslaat want de neveneffecten staan me niet helemaal aan als ik dat zo lees . Maar momenteel probeer ik die wel uit.
Het is wel eventjes slikken als ik eraan denk dat het dus nog kan gebeuren. Daarom wil ik genieten van elke " goeie dag" samen met mijn slaapgenoot want hoe klinkt het gezegde ook weer? De tijd gaat snel, gebruik hem wel.
Die spreuk had ik ooit op een kalender staan die op mijn kamertje hing lang geleden toen ik nog kind was en waar ik dus een jaar lang tegenaan keek.
Toen vond ik de tijd helemaal niet snel gaan, ik was toen denk ik een jaar of 10, maar nu ben ik het er helemaal mee eens, sterker nog: De tijd vliegt razendsnel voorbij!
Mijn ma zei altijd: "Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat" en ook dat vond ik ooit onzin, maar echt, het is zo!
Misschien komt het omdat een jaar nu nog maar 1/68 deel van mijn leven is en toen ik 10 was, was dat 1/10, dan kijk je dus heel anders tegen een jaar aan.
Vandaag kijk ik heel even terug naar de voorbije 67j!
In die jaren is er heel wat gebeurd!
Leuke dingen en nare dingen, zoals in elk mensenleven! Uiteindelijk is het voor een belangrijk deel toch wat je er zelf van maakt en op het andere deel heb je nauwelijks invloed, dat moet je maar over je heen laten komen en er het beste van maken!
Ik ga er altijd van uit dat het belangrijk is om de mooie dingen te zien!! De nare dingen hoeven niet weggestopt te worden, die horen er nu eenmaal bij, maar daarnaast zijn er nog zo verschrikkelijk veel mooie dingen en zolang je daar nog oog voor hebt, gaat het goed!!
Ik nodig niet direct mensen uit op mijn verjaardag, want ik ga er altijd van uit dat wie komt het doet om mij te verrassen en als ik ze uitnodig vind ik dat het is alsof ik ze vraag om mij te verrassen!
Om diezelfde reden ben ik ook een hele dag jarig en niet alleen maar tussen twee en vier of zoiets, aan een verrassing wil ik geen eisen stellen (tenzij er een heel goede reden voor is). Cadeaus zijn leuk, maar niet het belangrijkste!! Dat familie of vrienden de moeite nemen om langs te komen, te bellen of te mailen, vind ik zeker zo verrassend. En als iemand die dag niet kan? Geen probleem, de wereld draait wel verder.
Niets is ambetanter dan wachten op de uitslag van een onderzoek. Het bloggen stond momenteel wat op een laag pitje maar vandaag moet ik even stoom aflaten in afwachting van morgen.
Ludovikus zit op de wip, Pazke heeft een witte nacht achter de rug en zit nu ook ongeduldig te wippen en "ikke" heb vandaag de MNR scan achter de rug en mag morgen reeds om het resultaat. Heb een beetje aangedrongen. Ik verschoot ook wel wat van de prijs Pazke maar heb het er voor over als het een mens vooruit helpt - wat we allemaal hopen - want gezondheid is niet te koop!!
Ik had al een goed idee van wat me te wachten stond via mijn slaapgenoot die zon kleine 2 j geleden ook zon hoofdscan had en via onze schat Pazke die mij per mail nog eens het leed en smart van zon onderzoek uitgelegd had!!!
Aan de persoon voor mij had ik snel nog gevraag..: Komen er spuiten bij te pas? Niet dat ik daar schrik van heb maar mijn kanalen zijn geen gewone!! "Neen alleen geklop en getoeter en gebrom "
A piece of cake dus!! Zo dacht ik.
Dag mevrouwtje, alles wat metaal is uitdoen! Heb je valse tanden of protheses?
Twee maal neen.
Schoenen uit , bril af en komt u maar mee.
We gaan eerst een spuitje geven om een katheder met contrastvloeistof te plaatsen!
Ik keek al rond wie er nog aan dat geprik zou deelnemen, want ik ken voorlopig maar 1 persoon die in de we vorm spreekt en dat is de Paus en die kuist binnen kort zijn schop af!! We bleek zij te zijn en zij kon niet prikken!! Het is al een probleem om bloed te prikken bij mij laat staan om een katheder te steken.
Mijn arm werd afgebonden en dan pompen maar. Niets te zien. " Je hebt dunne aders en die liggen daarbij nog diep ook" was haar commentaar.( Ha ja, ik ben fijn afgesteld.. zei ik bijna maar hield mij op tijd in!!) Klop, klop, pomp, pomp wrijf , wrijf geen ader te bespeuren!
Ik zal even proberen want ik zie daar precies iets Steek, boor, nog eens steek.. niets , nada, niente!!
Ik geraak er precies niet in mevrouw..
Alsof ik dat niet gevoeld had!! Ik weet het , het valt niet mee om mij te prikken zei ik met een "prikkende" stem!!
Ik zal het naaldje laten zitten en een beetje hoger nog eens proberen..
Zelfde ritueel van klop klop, wrijf wrijf en ik intussen wat vinniger pompen!!
Ha ja.. neen.. toch niets ". Het is precies of die ader weet dat ik met de naald afkom want hij trekt zich terug zei zij met een beteuterd gezicht Ik dacht dat de tijd van zich terugtrekken al lang voorbij gestreefd was maar zweeg wijselijk! Gaat het, mevrouw, wat vervelend hé?
Ja, het gaat maar ik krijg meer last van die afgeknelde arm dan van het prikken, zei ik. Misschien kan je de andere arm eens proberen?, vroeg ik
Die brave dame volgde mijn suggestie en het spelletje begon opnieuw maar langs de linker kant.
Klop, wrijf, pomp Niets.
Je bent wel heel moeilijk te prikken, hé?
Te prikken misschien wel maar figuurlijk begon het toch wat te steken.
Ik probeer het nog eens. Ja, ik zit erin.. oei, ik kan de naald er niet doorschuiven
De radioloog van dienst vond blijkbaar dat het nu al lang genoeg geduurd had en kwam kijken.
Toen hij het probleem zag, nam hij de naald en zei:
Er zijn twee mogelijkheden, ofwel zit ik door de wand ofwel glijdt de naald vooruit een flinke draai en duw en de naald zat goed!
Met mijn buisje in de hand werd ik naar de scanner geleid waar ik mij rustig mocht neervleien!!
Lig je goed? Hier is een peertje voor het geval het niet meer gaat dan kan je verwittigen maar probeer dat niet te gebruiken!
Het duurt maar zon kwartiertje
Met een soort helm boven het hoofd werd ik langzaam in een tunnel geschoven.
Ik weet dat een kwartier zo voorbij is maar ik weet ook dat - als ik zolang moet stilliggen- het altijd ergens begint te jeuken of te duwen of te wringen..Daarom besloot ik mijn geest bezig te houden door ergens heel diep aan te denken en . Wat ze bij mij ingespoten hebben of wat door die scan wakker geworden is, ik weet het niet , maar het enige dat mijn volledige aandacht kreeg, waren de 4 aktes ( geloof, hoop, liefde en berouw) die we in de lagere school ingedrilld werden en de tien geboden van God en de 7 sacramenten en de 7 hoofdzonden .. T lag bijna plat toen ik hem dat vertelde. Alles kwam spontaan naar boven maar na een tijdje besloot ik het toch over een andere boeg te gooien, een mens moet niet overdrijven hé!! Ik heb mijn hersenen gedwongen om een paar gedichten uit mijn schooltijd op te zeggen zoals; "Boerke Naas "en "Bloedworst en Kaas "en "het gelapte voorschootje " Ik was juist bezig met het zingen van Ik heb de zon zien zakken toen ze mij weer vooruitschoven. "Ik ben zeker dat die scan allerlei rare beelden zal geven want dat staat staan daar nu allemaal op te zien!! " zei T toen ik dat vertelde. "Gelukkig dat geen andere hersenkwab getriggerd werd, God weet wat er dan allemaal door mij hoofd zou gegaan zijn..," was mijn commentaar. Maar ik heb 15 min stokstijf en stil gelegen ,een record in mijn geval!! Nu moet ik duimen en wachten tot morgen op het resultaat!
Ik heb alvast 3 plakkers op mijn armen om van te " genieten". Een blogvriendin moest vandaag ook bij haar arts langs en die kreeg redelijk positief nieuws dus ik hoop hetzelfde!
Dit kreeg ik toegestuurd en omdat ik vandaag geen tijd zin had om iets anders te bedenken, vond ik het heel geschikt om hier te zetten!
Je krijgt mailtjes of nieuwtjes van verschillende mensen. De een uit zijn verdriet,
terwijl de andere van gezelschap geniet. Zo vangen we elkaar op
met een pps-je of een goede mop.
Het is een klein gebaar, vrienden zijn onder elkaar.
Allen mensen met een hart,
dat is toch wel heel apart.
Eénieder verdient respect, want wees eens eerlijk, niemand is perfect.
De één heeft het gemakkelijk,de andere heeft het zwaar,
maar vrienden ben je om er te zijn voor elkaar.
We laten een traan, of hebben pret,
dat zijn mijn vrienden die ik vond.......op 't INTERNET.
)
een flinke draai en duw en
de naald zat goed!
