Jullie zullen het allemaal wel gehoord en gelezen hebben , heel die commotie rond de Zwarte Pieten. Ik ben mijn licht eens gaan opsteken om te weten waar die Pieten vandaag komen. Interesse? Lees dan verder, zoniet ga er maar rap vandoor of Zwarte Piet steekt jou in zijn zak!
'Het ware verhaal van Zwarte Piet'
- Zoals iedereen weet is de Heilige Barbara de schutspatroon van de mijnwerkers. Hoe is dat zo gekomen en wat is de ware rol van Sinterklaas en Zwarte Piet?
Prof. Dr. Ir. K.J. Weber uit Den Haag vertelt hier het ware verhaal.
In de 3e eeuw na Chr. was Barbara bekeerd tot het Christendom, zeer tot ongenoegen van haar vader. Deze Dioscuros joeg haar achterna met een groot zwaard. Net op tijd wist Barbara een kolenmijn in te vluchten waar zij verborgen werd door de mijnwerkers. Deze werden vervolgens bekeerd en Barbara werd hun idool. In deze tijd werden er geregeld concilies gehouden om het geloof wat beter te definiëren. Uiteraard was Nikolaas, bisschop van Smyrna, daar een vaste afgevaardigde. Op weg naar het concilie passeerde hij een mijnschacht die, vooral door de mooie schoorsteen, zijn aandacht trok. Hij daalde af naar de mijn en tot zijn verbazing trof hij daar een beeldschoon meisje aan. Om kort te gaan werd dit , in deze pre-celebitaire periode, een stormachtige romance. Na het zegenen van de mijnwerkers verliet Nikolaas met tegenzin de mijn om zijn taak te vervullen.
Deze ontmoeting bleef echter niet zonder gevolgen want 9 maanden later werd een jongetje geboren. Mateloos verwend door alle mijnwerkers kroop de kleine door de mijn. Zij noemden hem naar hun favoriete dier, de kanariepiet, die hen waarschuwde bij een teveel aan mijngas. Vies werd het jongetje wél en daarom noemden zij hem al gauw 'zwarte pietje'. Barbara vond het tijd worden om met Pietje de buitenlucht in te gaan en ging poolshoogte nemen bij de ingang. Dit werd haar noodlottig want Dioscuros wist haar nu te vangen en onthoofde haar maar werd als straf onmiddellijk zelf gedood door een bliksemstraal.
Kort daarop kwam Nikolaas weer langs op zijn schimmel en bij het zien van de schacht kwamen alle herinneringen weer bij hem boven. Hij klom naar beneden alwaar de mijnwerkers hem snikkend vertelden wat er was gebeurd. De kleine Piet stond er bedroefd bij te kijken maar Nikolaas omhelsde zijn zoontje en nam hem mee achterop zijn paard. Pietje gaf wel wat af, maar ja... daarom heette hij ook Zwarte Piet.Deze historie is uiteraard door de Kerk in de doofpot gestopt. (Bron: Telegraaf)
Maar er is ook nog een andere versie:
Ludo Pinceel schreef op 18/10/2013
We zaten er al even op te wachten en ja hoor: daar gaan we weer voor een rondje zwartepieten. We krijgen namelijk buikpijn van de jaarlijks terugkerende komedie rond het al dan niet vermeend racisme betreffende het personage Zwarte Piet. Onze nationale pers, in plaats van voor een keer wat objectieve informatie te verstrekken, blij weer een boeiend onderwerp te pakken te hebben voor de praatcafés op radio en televisie, tatert vrolijk mee. Laat ons beginnen met het begin: Zwarte Piet is een blanke. Dat de brave man zwart ziet, al dan niet tot achter zijn oren, is te wijten aan zijn oorspronkelijk beroep: door de rookgaten van de huizen kijken of de mensen daarbinnen zich een beetje gedragen. De idee dat Zwarte Piet een meer gepigmenteerde medemens zou zijn en dus een knecht, stamt uit de 19de eeuw, toen de opvattingen over standen en de bewoners van de koloniën nogal verschilden van die van vandaag.
De oorsprong van het verschijnsel van de Sint en zijn Piet is echter veel verder terug, in de voorchristelijke tijd van onze geschiedenis te zoeken. Onze Germaanse voorouders beschikten net zoals andere volkeren uit de oudheid over een hele reeks goden. In de Indo-Germaanse mythologie, die aan de oorsprong ligt van de Germaanse, waren de belangrijkste goden vaak zogenaamde dubbel-goden. Het ging hier om een twee-eenheid; twee godheden die elkaar aanvulden en daarom samenwerkten.
Bij de Germanen was oorspronkelijk ook de oppergod Wodan of Odin zo’n dubbel-god. Zijn compagnon was de god Thiwas of Thing. Wodan had zoals bekend maar één oog, Thiwas had maar één hand. Wodan vertegenwoordigde de macht, Thiwas het recht en was dus oorspronkelijk de belangrijkste, aangezien hij moest oordelen over goed of kwaad. Dat Thing in de rangorde voor Wodan komt, merk je nog aan de namen van de weekdagen in de Germaanse talen: na Zon en Maan, komt eerst Din(g)sdag of in het Engels Tues(Thiwas)day en dan pas Woen(Wodan)sdag.
Volgens de oude mythen reed in de donkere periode die het jaar afsluit, Wodan op zijn paard Sleipnir door de lucht en landde op de daken van de huizen. Thiwas die achter hem op het paard zat, kon dan door de rookgaten naar beneden kijken om de bewoners te beoordelen. Het is dus logisch dat hij in die periode een zwart beroet gezicht had. Goed en kwaad konden dan door Wodan, die de macht uitoefende, beloond of gestraft worden. Zelfs toen het bijgeloof bij volwassenen verminderde, bleef het verhaal een belangrijke rol spelen voor de kinderen.
Een andere verklaring:
Het Sinterklaasgebeuren is een feest uit de Germaans-Christelijke traditie en heeft zijn wortels in een periode dat er in onze streken alleen blanke mensen woonden. Die voorouders hadden er zelfs geen benul van dat er op deze aardkloot ook nog meer gepigmenteerde medemensen rondliepen. Er kan hier oorspronkelijk dus geen sprake zijn van racisme, tenzij we er dat vandaag in projecteren en dat zegt dan meer over diegenen die dat doen dan over ons sympathiek duo.
Tot slot een goede raad aan toekomstige Klazen en Pieten: hou het simpel met één Klaas en één Piet; dat komt trouwens beter met de oorspronkelijke versie overeen. En speciaal voor Piet: wees zuinig met de schmink; men mag gerust zien dat je eigenlijk een blanke bent.
Niet in een pashokje passen, is nooit grappig. Hardop willekeurige getallen roepen als iemand aan het tellen is, is nooit grappig. De cursus lassen voor beginners die is afgelast is nooit grappig. Mensen die het bijltje er bij neergooien en zich daarbij verwonden aan hun voet zijn nooit grappig. Een boom het bos insturen is nooit grappig. Een vereniging van vrachtwagenchauffeurs met veel aanhangers, is nooit grappig. Voor een dubbeltje geboren worden terwijl we al lang met euro's betalen, is nooit grappig.
Tegen een depressieve postbode zeggen dat hij zichzelf eens een leuke dag moet bezorgen, is nooit grappig. In een Duitse schoenenwinkel zeggen dat je maat 40-45 hebt, is nooit grappig. Sinaasappelen beroven van hun persvrijheid, is nooit grappig. Sprinkhanen plagen, is nooit grappig. Stiekem 's middags ontbijtkoek eten, is nooit grappig. Stotteren in gebarentaal, is nooit grappig. Terugzwaaien naar een zwaailicht, is nooit grappig. Zeggen dat de hel losbarst in een kerk, is nooit grappig. Zo'n scherpe tong hebben, dat je jezelf in je vingers snijdt, is nooit grappig.
Normaal bak ik ons brood zelf maar soms komt er iets tussen en dan ga ik gewoon naar de bakkerij en dat is wat er zich vandaag afspeelde!
"Eén gesneden brood alstublieft, Mevrouw.
Een bruin, een grijs of een wit? Tsja, voor mij was bruin een logische bestelling maar je moet het dan wel zeggen, Natoken! Een bruin alstublieft
en daar begint het als je niet volledig bent. Wat kies ik? Een volkorenbrood, een tarwebrood, een zevengranenbrood, een negengranenbrood? Enzovoort enzo verder. Niet te doen.
"Een negengranenbrood alstublieft".( hoe meer granen hoe gezonder denk ik dan maar!!) Een rond of een vierkant? ( Tsja , speel eigenlijk geen rol maar kom..) Een vierkant, alstublieft
Een klein of een groot?
( Tiens had ik dat in het begin dan niet gezegd? ) Een groot, alstublieft
En dat was het dan om een groot, bruin, vierkant, gesneden brood vast te krijgen. Wat een luxe hebben we toch. We kunnen kiezen tussen een gamma van soorten brood terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen verhongeren. We hebben alle denkbare soorten groenten en fruit en andere etenswaren uit de hele wereld zomaar in de winkel liggen om nog te zwijgen over dranken. We hebben eten en drinken zoveel en wanneer we willen ,zelfs 's nachts. We hebben een dak boven ons hoofd. Als het koud is draaien we aan een knop en het is warm. We gaan in verlof op duizenden kilometers van hier liefst met het vliegtuig. Daar zien we armoede. We beklagen de sukkelaars die er wonen maar we doen er niets aan. Zelf omringen we ons met luxe, een nooit geziene luxe TV, pc, microgolf, frigo, diepvries, gsm en de meest onzinnige en eigenlijk onnuttige dingen die je maar kan bedenken zoals allerhande technische snufjes die er enkel en alleen op gericht zijn om het ons gemakkelijk te maken. Nog nooit, in heel de geschiedenis van de mensheid hadden we een dergelijke overvloed aan eten en drinken en verspilling. Eén slechte appel in een bak en de hele bak verdwijnt in de afvalcontainer. Op elke verpakking staat een vervaldatum, wettelijk verplicht. Eén dag over tijd en het hele zooitje verdwijnt in de vuilbak. Weg ermee. Hele bakken onverkochte groenten en fruit gooien de supermarkten weg gewoon omdat er een paar verwelkte blaadjes zichtbaar zijn. Dat ziet er niet fris uit, dus verkoopt dat niet meer. De afvalcontainer in dan maar. De afvalcontainer van de plaatselijke supermarkt is voldoende om een gemiddeld derdewerelddorp een maand van voeding te voorzien. Ik heb zelf eens van veraf in zo'n vuilbak gekeken. Daar ligt genoeg voedsel in om een kind van de hongerdood te redden. Echt waar. En bij U, lezer? Durft U nog te klagen over het leven? Zou U willen ruilen met een gezin uit een derdewereldland? Vindt U ook dat het leven hier erg of triestig is? Wij hebben 13 jaar in ontwikkelingslanden gewoond en neen ik wil niet ruilen!! Het regent hier wel veel maar we leven in een land van overvloed, een nooit geziene overvloed en luxe. We beseffen niet hoe gelukkig we zijn.
Maar dat weet ik wel: als ik nog eens naar de bakker ga dan bestel ik een groot, wit, vierkant gesneden brood.Voor die ene keer moet wit kunnen, minder vragen van de winkeljuffrouw. Dat gaat vlugger hé.
En de prijs voor de meest onconventionele tuinier gaat naar : mijzelf !
Ze doen het weer, de bladeren van de bomen in onze straat: blowing in the wind en met de eerste licht vorst dwarrelen ze gretig naar beneden! Dit jaar heb ik mijn windmachien nog niet van stal gehaald, je weet wel zo'n ding waarmee je alles op een hoopje blaast. Nu mag iedereen lachen met mij, maar weet je waarmee je bladeren het gemakkelijkst op hoopjes krijgt ?
Wel, met dit :
Dat het geen zicht is en dat mijn omgeving nu waarschijnlijk denkt dat er iets mis is met mijn mentale toestand (alle grassprietjes mooi in dezelfde richting willen hebben, ik zeg maar iets), het zij zo. Ik ben een praktische persoon en een hark blijft steeds haken in het gras/mos, de bladeren hangen aan de tanden van de hark, allemaal problemen die je niet hebt met een borstel. Dus heb ik de gazon aan de voorkant van het huis eergisteren deels schoongeborsteld, daarna nog wat bloemperken netjes gemaakt, gesnoeid en alles netjes op de composthoop gelegd. Ik ben nog niet rond met de tuinwerken, er mogen dus best nog wat zonnige dagen komen. Het deed me verdorie deugd om nog eens wat in open lucht bezig te zijn na dat indoor-klussen van de laatste dagen toen het regende. Heb ik trouwens al gezegd dat wij hier nog steeds verse tomaten eten van eigen kweek ? Ik heb nog grote soepbonken en poire surprise (peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. En om mijn rare mentale toestand alle eer aan te doen heb ik een maand geleden opnieuw tomaten gezaaid in potjes. Ze staan op een warme plaats en ik geef ze bovendien af en toe extra licht (oplaadbare led-lamp) om de dagen wat te verlengen. Mocht het me lukken om in de winter tomaten te kweken, dan volgen daarvan zeker nog fotos (maar laat het duidelijk zijn, ik heb serieus mijn twijfels of dit zal lukken). Nu maar hopen dat de buren niet denken dat ik met dat extra licht en dichtbij het raam, cannabis aan het kweken ben.
Iedereen zal zich hier wel op de één of andere manier in terugvinden, denk ik!
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie.
Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel, mijn bloeddruk wat te hoog.
maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs 's Heerens wegen,
kom ik in de winkels en ook weer op het plein.
Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn. Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen en over vroeger te kunnen dromen.
Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was
en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen
en mijn rug raakt meer en meer gebogen.
De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij,
als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij.
Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.
Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen,
en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word, draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel.
Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas, mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel. Trek niets in twijfel, zei de pedagoog.
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan
en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant.
Ik wil toch bijblijven en naderhand doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later. Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag.
Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig zei de psycholoog..
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
Haar foto kijkt me aan vanop de kast in de living, een lachende, vrolijke dame, mijn ma. Net als ik naar die foto kijk , spelen ze op de radio "zonder jou tikt de klok even snel, maar de tijden veranderen wel". Het raakt me, zomaar midden op de dag terwijl ik een beetje aan t bekomen ben van het net maken van de oprit en voortuin! 'k Zou haar willen vertellen over de kleine dingen van het leven, over ons, over haar kleinkinderen en zoveel meer want ik mis onze urenlange praatjes nog altijd ! .
Maar vandaag niet kniezen Natoken want je hebt alle reden om blij te zijn want vandaag ( ja, ik denk vooruit als ik logjes schrijf haha) verjaart onze tweeling. Die worden ook al 8 jaar, wat vliegt de tijd ! En intussen worden wij elke dag wat ouder en grijzer en ik hoor je nu speels zeggen "en hopelijk ook wat wijzer" !!
- Gelezen op een urinoir: De toekomst van België ligt in je hand.
- Als ik haar dump, welke container moet ik dan nemen?
- Bericht aan de regering: ik heb ook geen geld, maar daarom ga ik het nog niet van anderen afpakken.
- Mijn vriendin heeft me bedrogen, vorige week vertelde ze dat ze was vreemdgegaan, maar dat blijkt helemaal niet waar te zijn.
- Als we ooit terug in de tijd kunnen reizen, waarom worden we dan nog niet bezocht door mensen uit de toekomst?
- Mochten er verkiezingen zijn, stem op Bert en Ernie. Zij halen de bananen wel uit hun oren. - Openbaar vervoer is iets wat je brengt van een plaats waar je niet bent, naar een plaats waar je niet naar toe moet, op een moment dat het je niet uitkomt.
- Bevalt de nieuwe secretaresse?" " Ja zeker, maar we weten nog niet van wie."
- Pas maar op voor mij, zei het klontje tegen de biet, ik ben geraffineerd.
- Van mensen die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
- Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon.
- Ik zou Van Klaveren van harte door de ruiten kunnen schoppen. - "Schat, ik heb je gemist." fluisterde hij. En hij dacht bij zichzelf: Volgende keer zal ik beter mikken.
- Jan met de pet volgt zijn leiders klakkeloos. - Toen de toerist in het Engelse postkantoor een postzegel vroeg, kreeg hij een stamp. - Toen ik de prijs van de sla zag kreeg ik een krop in de keel.
De natuur heeft nu definitief zijn herfstkleed aangetrokken. Het frisse groen heeft plaats gemaakt voor het frisse bruin. Het is weer eens wat anders. Het moet niet altijd zomer zijn. Dit jaar was het nog eens een zomer uit de oude doos dus hoor je mij niet klagen en de nazomer mocht er ook wezen al mag het nu wel weer even ophouden met regenen al heeft dat ook zijn voordelen natuurlijk. Eigenlijk mogen we gelukkig zijn met zoveel regen. Er zijn plaatsen op de wereld waar mensen een ongeluk zouden doen om een emmer water. En niet te vergeten, van water wordt bier gemaakt. Voorlopig zullen we dus niet zonder gerstenat vallen. Of de prijs van bier daarom zal zakken is niet zeker. Maar ondertussen verliezen de bomen hun bladeren en wordt het stilaan frisser. Terwijl ik dit schrijf is het hier amper 1,1 gr en vriest het lichtjes aan de grond. De laatste bladeren zullen nu ook wel afvallen en dan staat de natuur weer kaal te wachten op de winter. De bloemen zijn uitgebloeid en de bloemblaadjes verslensen. De zaadjes worden met de wind naar onbekende oorden weggedragen. De wind lijkt wel postbode te spelen. Zelfs het gras en het onkruid heeft een stakingsaanzegging ingediend en is alvast gestopt met groeien net alsof het gesyndiceerd personeel van één of andere instantie betreft dat hun jaarlijks aantal stakingsdagen moet halen. Zo maakt de natuur zich op om de koude te trotseren en hoopvol uit te kijken naar de volgende lente. De zon mag dan al haar best doen om er nog een beetje warmte uit te persen, het zal niet baten. De natuur gaat zijn gang. Donkere, grijze wolken komen onverzettelijk het land binnen met in hun kielzog de onvermijdelijke regen en straks misschien ijs en sneeuw. Wind, sneeuwvlagen en gladde wegen zullen ons deel zijn. Gedaan met de hitte, met terrasjes, met puffen en blazen. In de plaats komt koning winter het hele zooitje schoonmaken. "Heerlijk" weertje staat ons nog te wachten tenminste, van achter het raam in een zachte zetel lekker bij het vuur of de verwarming met een goed boek en een warme thee.
Terwijl de natuur de herfst verwelkomt, kijk ik vanachter mijn pc naar buiten.. Alhoewel de meesten op de zon en zomer roepen, vind ik ( als het niet regent natuurlijk) de herfst een prachtig seizoen. Dat palet van kleuren, de geur van het bos, de activiteit in de natuur in voorbereiding van de winterslaap.... Echt iets om bij te mijmeren, meestal over het leven, het verleden en vage verwachtingen.
Alhoewel ik en zoals iedereen onder ons, een rugzakje meedraag , hou ik dat zakje niet netjes gesloten in tegenstelling tot veel anderen, maar ik stop af en toe eens en maak dat zakje open en haal er een paar elementen uit, soms met een lach en soms met een traan. Je kan er niet aan voorbij, de ene draagt al wat meer mee dan de andere en de ene denkt er niet meer aan en de andere kan het soms niet vergeten. Het maakt van ons wat we zijn. Alleen heeft de ene er zijn lessen uitgetrokken en de andere niet.
Ook mijn rugzakje zit behoorlijk vol met gebeurtenissen die een serieuze inpakt hadden op mijn leven. Sommigen kunnen het verleden niet loslaten en hebben er hun verdere leven last van en dat beperkt hun leven.
Ben jij van het type die ondergaat en aanvaardt maar niet vergeet en doorgaat met zijn leven? Of ben jij iemand die door toedoen van bepaalde gebeurtenissen toch een beetje beschadigd uit de strijd kwam en bewust of onbewust je verdere leven laat bepalen? Of ben je iemand die uit het slechte, het beste meeneemt en dat netjes bijschrijf in de encyclopedie van je leven?
Hoe dan ook, na al die jaren voel ik me rijk met een aparte kijk op het leven en een aparte benadering van het beleven. Ik ben heel veel te vinden in de natuur en vind het heerlijk te mogen genieten van het mooie dat plant en dier ons geven. Daar voel ik me goed wat niet altijd kan gezegd worden van onze maatschappij die soms een jungle is die geregeerd wordt door emotieloze politici of andere stervelingen. Maar wat me nog meer doet huiveren, is hoe we dagelijks als gewone mens worden opgelicht en het dikwijls niet in de gaten hebben. Kritisch, ja dat ben ik ook en vind het terecht, want tevelen sluiten de oren en ogen omdat de waarheid dikwijls pijn doet. Ik heb veel gezien van deze wereld en ben op veel plaatsen geweest of heb er geleefd. Ik heb de armoede gezien naast de grote rijkdom en hoe goed ik mijn rugzakje ook sluit sommige gebeurtenissen laten me nooit meer los, ik kan ze niet verbannen uit mijn geest en daarom dat ik soms in deze periode van het jaar waarin de natuur het mooiste is en ik afgeremd word in mijn dagelijks doen, eraan terugdenk. Het ene rugzakje is het andere niet. Maar vandaag sluit ik weer even dat mijn zakje en kijk met telkens wederkerende verwondering naar het vervagen van de zomer en de verkleuring van de herfst. Daar word ik warm en emotioneel van dat ik dat nog mag en kan zien en ervan genieten. Met de herfst moeten we het weer doen .. tot de nieuwe zomer eraan komt . Dan is het verleden enkel een herinnering...
Ja, er zijn zo van die dagen, dat een mens op een andere manier schrijft.
Soms met wat meer emotie en gevoeliger.
Soms zijn er dagen dat ik schrijf zonder nadenken en op andere dagen denk ik meer dan ik schrijf.
Vandaag denk ik dat ik even gewoon een brief zal schrijven.
Een brief aan mijn ma.
Liefste ma,
Zaterdag was het al vijf jaar geleden dat je ons verliet.
Vijf jaar dat jouw tranen mijn inkt geworden zijn als ik in gedachten een brief naar jou schrijf. Vroeger las je mijn brieven uit het buitenland in stilte en ik wist dat men aan je tranen kon zien welk stuk je aan het lezen was.
Vandaag lees ik jou nu mijn eigen woorden voor en neem je tranen over in bepaalde zinnen.
Weet je nog lieve ma hoe we samen naar het kerkhof gingen rond deze periode van het jaar en je stilstond bij het graf van pa en jouw ouders?
Ik mocht de bloemen dragen en jij zette ze dan op hun plaats.
Je liet dan mijn arm los om even te bidden en dan liepen we verder bij vrienden en kennissen. Soms kwam je wat dichter bij mij staan om fluisterend wat uitleg te geven over de persoon.
Je fluisterde om de stilte en de rust niet te doorbreken. Ik haakte dan mijn arm door de jouwe en samen verlieten we in stilte het kerkhof.
Ma, vijf jaar geleden stonden we ook bij jouw laatste rustplaats en jij was er niet om mij een arm te geven!
Ik nam dan maar de arm van mijn liefste en de kinderen en zo liepen we dan tot aan die grote weide. Daar stopte je leven en bleef er ook een deel van mij achter.
Verweesd bleef ik staren naar die kleine urne met dat luttele beetje dat van jou restte..
Ma, gisteren stonden we terug aan die strooiweide T en ik.
We haakten weer de armen in elkaar om even die steun te voelen. We legden wat bloemen neer en iets later stapten we terug naar het leven en lieten de dood achter ons maar niet zonder aan jou te denken, zoals ik zo vaak nog doe.
Het is één van die dagen ma waar ik het nog steeds moeilijk heb.
Ma, vandaag moet ik mijn eigen woorden lezen en weet intussen wat verdriet is.
Ooit zei je mij dat verdriet wel over gaat, maar dat was wellicht om mij te troosten!
Telkens ik over je schrijf of praat, weet ik zeker dat het verdriet er nog jaren zal zijn.
Telkens je plaatsneemt in één of ander verhaal kan ik niet anders dan herinneringen ophalen.
Weet je nog hoe je mij verzorgde toen ik in een gracht met netels gevallen was? Weet je nog, hoe je stilletjes kwam kijken boven toen ik ziek was?
Weet je nog hoe je hier bij ons revalideerde na je hartoperatie en we samen stapje na stapje de armen stevig in elkaar gehaakt een stukje in de tuin gingen wandelen? Nee, natuurlijk weet je het niet meer, het is aan de levenden om te weten wat er is geweest.
Maar ma, ik weet het nog!
Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was.
Ik zie je nog liggen op je ziekenbed en voel nog steeds de machteloosheid omdat ik niets meer voor je kon doen.
Ik liet je gaan en daar dacht ik gisteren ook aan.
Ma, het is nog steeds moeilijk gewoon aan je te denken.
Ik kan de tranen op mijn wangen voelen en toch voelt het goed dat ik jou ook kan laten rusten.
Ik zal mijn briefje maar opzij leggen ma en het later afmaken als de emoties wat minder zijn... Maar het leven gaat verder ma en er is ook een reden tot vreugde onze kleinzoon 2 - jouw achterkleinzoon - wordt morgen 9 j. We zullen dat alvast vandaag even vieren want morgen is het school! Een dikke proficiat op voorhand lieve schat!
Vandaag is het al vijf jaar geleden dat ons ma overleed...
Ma, het thema gaat nog over jou dus denk ik niet alleen maar schrijf ik ook over jou over hoe je was over wat je deed lach en leed.
Vandaag staat je zachte stem zwart wit op papier voor ieder die het lezen wil. Maar alleen ik leef van de herinnering die ik met liefde schrijf voor anderen.
Als ik wil rond geraken met mijn alfabet voor het einde van het jaar dan zal ik er af en toe twee moeten samen nemen zeker met een moeilijke erbij als de :
Zoals in Quarantaine, Om volledig tot jezelf te komen.
en de
van Rust,
die weldadig en regelmatig over te krappe uren en de uit de voegen gebarsten dagen golft.
Onlangs was ik koffie aan het drinken met een kennis een 63-jarige vrouw die op een streng dieet zat. Ze vertelde me dat het nodig was om 10 kilo te verliezen voordat ze zich weer echt vrouw zou voelen. Ze verbood zichzelf om nieuwe kleren te kopen tot ze een paar maten was afgevallen. Ze hield erg van mode en dit was een manier om zichzelf te straffen voor het niet kunnen weerstaan van lekker eten. "Nee, nee, "protesteerde ik. "Je ziet er geweldig uit! Je hoeft helemaal niets te veranderen."
Ze gaf me een lege glimlach. "Dat is lief van je maar .... Ze hield niet meer van zichzelf. Ze hield niet van haar armen. Ze waren te slap, dacht ze. Haar benen waren te kort. En dan, natuurlijk, waren daar haar rimpels. Het lijkt een race tegen de klok om alle tekenen die bewijzen dat ze geen 30 jaar meer is te bestrijden.
Opeens voelde ik me ongemakkelijk, smaakte mijn thee minder heerlijk en wenste ik dat ik niet ingegaan was op haar uitnodiging.
Ik begon me af te vragen of diezelfde onzekerheden ook voor mezelf gelden want ik ben zelfs nog wat ouder? Zijn mijn benen ook niet te kort? Is mijn haar niet te fijn en zouden mijn kleren er beter uitzien als ik gewoon een paar kilootjes zou verliezen?
Ik heb me altijd voorgenomen dat ik mij - nu ik wat ouder ben - niet meer zo druk zou maken over die bijkomstigheden en over dit soort onzekerheden zou heen groeien. Ik heb nu kinderen en kleinkinderen daar kan ik beter mee bezig zijn. Maar terwijl ik luisterde naar mijn 63-jarige kennis, realiseerde ik me dat een zekere onzekerheid over je lichaam niet zomaar verdwijnt.
Op dat moment besloot ik een aantal fundamentele doelen voor mezelf te stellen die me staat stellen om mij goed te voelen ook nu ik 68 ben.
Hier zijn ze: - Ik wil in staat zijn om te lachen om mezelf voordat het moment komt dat ik kritiek op mezelf ga krijgen. - Ik wil de situatie grappig vinden in plaats van vernederend. - Ik wil de situatie grappig vinden in plaats van een mislukking en een teleurstelling.
- Ik wil in staat zijn om mijn lichaam te waarderen voor wat het nog doet, niet hoe het eruit ziet. We verspillen zoveel tijd door geobsedeerd te zijn over het uiterlijk, terwijl daaronder alles precies nog relatief goed functioneert.. Dat is wat we moeten we vieren en waar we moeten op gericht zijn.
- Ik wil me nog sexy voelen zonder steeds in de spiegel te kijken want ik denk dat sexy teveel wordt geassocieerd met een gladde jonge huid en push-up bh's.
- Ik wil eten zonder schuldgevoel. Eten is een van de beste dingen in het leven. Maar al te vaak leren we om er bang voor te zijn, om er tegen aan te kijken alsof het om een dodelijk gevecht gaat. Op een zekere leeftijd voelen sommige omas zich nog steeds schuldig over een heerlijke dessert. Dat wil ik niet.
- Ik wil me bezig houden met andere dingen in plaats van met de obsessie voor eten en afvallen. Schoonheid is belangrijk, maar dat zijn een heleboel andere dingen ook en veel van die andere dingen maken je veel gelukkiger. - Ik wil terug kunnen kijken en mijn hoofd schudden over de jonge vrouw die ik was, over hoezeer zij soms bezig was met allerlei onzin. Natuurlijk leef ik in een wereld die vooral om jonge vrouwen draait, maar ik wil hier ook een veilige plek vinden waar ik mij comfortabel voel.
Dit is niet zoveel gevraagd, toch? - Ik wil me blijven goed voelen hoe lang ik ook leef.
Maar hier komt de aap uit de mouw het is niet zo gemakkelijk als ik het hier neerpen. Misschien moet ik mijn jongere zelf uitschelden over het feit dat ze niet in de gaten had dat haar huid zo heerlijk glad was in haar jeugd en dat haar borsten nog niet hingen en dat dit nu niet meer zo vanzelfsprekend is... Misschien heb ik dat te weinig gewaardeerd tot ik die " uiterlijkheid" begon te verliezen? Maar toch voel ik me bevoordeeld dat ik nog redelijk gezond ben ook al tekent iedere glimlach of verdriet een nieuwe groef op mijn gezicht.
Dit is dus de valkuil. Je bent ertoe veroordeeld om handenwringend jezelf door elke levensfase heen te worstelen. Je bent er toe veroordeeld om veel crèmes, magische beha's en tijdschriften te kopen met 345 eenvoudige stappen om de perfecte kont te krijgen. Tenzij . Ja, tenzij je er gewoon mee ophoudt en leeft Hoe heerlijk klinkt dat woord als ik het hier neerpen, LEVEN! nog te MOGEN leven! Ik denk dat ik niet al te vaak met die dame ga koffie drinken want ik weet beter. Mijn prioriteiten liggen elders. Ik ben nog steeds mezelf al is de verpakking al wat verouderd en al ben ik misschien de aartsvijand van mijn komende rimpels, van dat kilootje meer, van die borsten die de zwaartekracht beginnen te voelen, ik zal ze blijven bevechten totdat we uiteindelijk samen naar de overkant gaan... waar niets van dat alles nog belang heeft!
Eerst dacht ik dat het mooie UFO s waren maar het bleken vliegenzwammen te zijn, voor mij eerder stoelen voor de kaboutertjes al zien ze het op andere plaatsen blijkbaar anders!
Het gaat nu echter stilaan snel zeker na de wind van gisteren
Maar dat is geen probleem, erger zijn de bladeren van de bomen in de straat die zich opstapelen op de oprit en tegen de voordeur aanleunen! De gemeente plaatste juist opvangbakken terwijl ik de bladeren van de oprit en voortuin aan het bijeenvegen was. Dat is de oogst van mijn gezwoeg en zeggen dat die bakken dienen om een de bladeren van een halve straat te verzamelen!! Gelukkig was ik er snel bij!
Nog geen twee minuten na het opruimen, begon de ellende opnieuw! En dat blijft zo tot alle bomen kaal staan! Het vervelende is dat al die bladeren binnen waaien als de deur opengaat!
Wanneer in nu terugdenk aan onze bijeenkomst in "onze kostschool" en zie hoe die kakelende, grijze oma's - de één wat hipper dan de andere - wel de uniformtijd achter zich gelaten hebben maar nog niet het druk zijn en het gelach, dan betrap ik me erop dat ik wellicht van heel de groep wel de grootste ommekeer gemaakt heb na die jaren van " opsluiting". Op enkelen na kozen we na de 6 jaar humaniora massaal voor het onderwijs, ja onze klas was een klas van leiders met enorm veel energie, potentieel en ondernemingsgeest...Die paar enkelingen die een andere weg insloegen, hebben het beroepshalve prima gedaan sommigen zelfs met een topfunctie en de onderwijsmensen hebben ieder op hun manier zeker hun steentje bijgedragen...Maar er was er maar ééntje dat zo'n ingrijpende keuze gemaakt heeft zo'n 45j geleden gemaakt nl deze oma. En wat een revolutie heeft dat toen veroorzaakt! Ik koos voor mijn liefste en het avontuur niettegenstaande mijn diploma en vast werk en liet alles en iedereen achter om de sprong in het onbekende te wagen en met T mee te gaan naar het buitenland. De onmacht van ons pa - die tot dan de touwtjes stevig in handen had - moet erg geweest zijn. Eén van zijn dochters negeerde zijn wil en besloot haar eigen weg te gaan wat in die tijd niet zomaar vanzelfsprekend was. Emotioneel werd ik thuis serieus onder druk gezet, kiezen voor een leven tussen "die wilden" zoals ons pa het toen verwoordde in een land dat ik niet kende, een taal die ik niet kende, geen rekening houden met de inspanning die mijn ouders gedaan hadden om me te laten studeren ( wat toen nog niet zo vanzelfsprekend was).. een goed betaalde job die ik zo graag deed opgeven, mijn jeugdbeweging waar ik de draaischijf van was.. dat allemaal liet ik achter voor een man....En ik die tijdens mijn 6 jaren internaat gezworen had dat nooit meer iemand mijn leven nog zou bepalen! Maar T was niet zomaar iemand, hij was mijn liefste, mijn soulmate de man waar ik mee verder wilde...Die zes jaar internaat hadden me sterk gemaakt en ik wist vanaf het moment dat ik gekozen had dat we samen zouden bewijzen dat we de juiste keuze gemaakt hadden.. . Wellicht heeft die gedachte mij recht gehouden in momenten dat het daar in die ontwikkelingslanden niet altijd van een leien dakje verliep! Misschien is het daardoor dat de band met de klasgenoten iets anders geworden is dan vroeger...Het braaf, katholiek burgerlijke van de meesten loopt niet meer samen met mijn levensvisie ..Nochtans kletsten we nog steeds als "overjaarse pubers" over die tijd van toen..over de band die er dan was, de gemeenschappelijke herinneringen en dan vraag ik me af ..waar heb ik een andere weg ingeslagen? En toch koester ik die zes jaren samen met al die anderen daar tussen die muren van beklemming en vrijheidsberoving want wellicht werd daar het zaadje geplant voor mijn verder keuze....Mijn gevoelige "ik" heeft zich daar leren harden tegen machtsmisbruik, eenzaamheid het gevoel van opgesloten te zitten . Sommigen ondergingen het noodgedwongen want toen was gezag nog wet, maar ik had geen zin om als een grijze mus de wereld ingesmeten te worden na die 6 jaar en had intussen geleerd dat het gezegde van ons ma " kloosters zijn roosters" veel waarheid bevatte. Gelukkig bood het leven me met T een kans om de routine van huisje , kindje, tuintje even te doorbreken vooraleer dat wel aan de orde kwam. Misschien daardoor dat ik - toen ik daar terug rondliep- het gevoel had van "hoe slaagden ze er in om ons 6j lang zo tussen die strenge lijnen te laten lopen"? Ik herinner me maar 1 geval van een leerlinge die weggelopen was ... Ik weet niet meer hoe dat afgelopen is want alles werd heel erg voor ons geheim gehouden!
Terwijl ik hier een paar dagen intens met dat " verleden" bezig was , heb ik ook iets anders ontdekt! Wat ik misschien altijd als vanzelfsprekend beschouwd heb, is niet zo evident als je het plaatst in de tijd van toen. Mijn ouders waren heel gewone mensen die woonden op " den buiten", mijn pa was bediende mijn ma kapster. Het was vooral mijn pa die erop stond dat zijn dochters studeerden en slechte punten waren geen optie. Zij moesten er beiden hard voor werken, wij dus ook. Toen had ik het niet zo begrepen, want omdat mijn resultaten goed waren ,vond ik het maar evident dat ik mocht verder studeren. Maar zo evident was het niet en dat besef ik zoveel jaren later maar al te goed. Mijn pa is te vroeg gestorven om hem te bedanken voor die kans! Mijn ma heb ik er wel kunnen over aanspreken! Het is dank zij hen beiden en misschien zelfs iets meer door ons pa dat ik in het strakke systeem van de school de basis meegekregen heb waardoor mijn latere keuze gemakkelijker werd. Bedankt ma, pa al komt dat hopeloos te laat!
Tsja... het was eigenlijk maar een gewone, dolgezellige reünie hoor. Neen, niet zo eentje waar je "'t Zwien deur de bjèten joagde" maar toch was het genieten. Waarom ik hier dan weer zo filosofisch over doe??? Als jij het niet begrijpt, troost, ik ook niet,
Daar stonden we dan terug voor de poort van ons " gevang" na 50 j . De zware, logge poort is vervangen door een nieuwe, stevige poort en de bel die klonk nog even schel en doordringend! De nieuwe naam van de school viel ons direct op, nl De Bron.
Ingangspoort
50 j geleden.. Eenmaal binnen wachtte ons een koude ,onpersoonlijke hal.
Nu.. werden we ontvangen in een heel warme uitnodigende hal.
Schoolgangen Vroeger, strak, koud en onpersoonlijk.. Nu oogde alles veel minder streng.
Opmerkelijk was de centrale prestigieuze trapzaal met brede natuurstenen. Die trapzaal bestaat nog steeds. Dit is de beruchte trap waar ik via de trapleuning naar beneden gleed bijna recht in de armen van moeder Godelieve alias de chef.
Zo ziet die er nu uit en hebben jullie een zicht op het aantal trappen die ik als straf 5 keer heb mogen op -en afgaan .. Je zou voor minder een toontje lager zingen...
Ernstige inbreuken op het reglement werden in één van de spreekkamers besproken. Het deugde niet als je daar een afspraak had! Ze zien er nu minder streng uit
Binnen in de spreekkamers hangen nog de foto's van de stichteressen van de school, dat werd ons allemaal heel goed uitgelegd!
Het vierde raampje van rechts was mijn slaapkamertje toen ik regentaat volgde. Wat ziet dat er nu vervallen uit want de kamertjes worden niet meer gebruikt en dienen nu als zolder. Daar had ik nog eens zicht op de fameuze dakgoot waar ik de show van het jaar gaf! Mijn spannend rokje moest omhoog om door het raam te geraken en het schuine deel af te dalen waardoor je zicht had op de jarretelles en toebehoren en daaronder korte witte botjes !! Wat een zicht moet dat geweest zijn en natuurlijk werd ik gespot ,weer met alle gevolgen van dien. Mijn buurmeisje had een briefje van 20 laten wegwaaien door het raam en ik vond er niets beter op dan dit terug te halen via het schuine dak en lopend in de dakgoot (3 hoog!!) Wat me toen bezielde....
Voor we de luxe van een kamer kenden , sliepen we eerst een 4 tal jaren in zo'n chambrette. Die waren er ook niet meer want er zijn geen internen meer op school!
Per toeval vonden we nog een slaapkamer die nu ook als rommelkamertje dient. Op de plaats van die kast stond ons bed en een kleine kast waar de schaarse kleren in konden. Gevangen zijn nu beter gelogeerd dan wij toen!!
Ik vertelde jullie in een vorig logje over de grote tuin en onze wandelstondes. Natuurlijk wilden we nog éénmaal door de "Corridor damour" gaan zoals we het wandelpad noemden. Nochtans van amour was daar toen geen sprake tenzij lesbische liefde maar dat was zeker taboe!
De vijver lag er nog steeds idyllisch bij. Heel in het begin van de stichting van de school mochten de pensionaires hier bootje varen. Maar ergens -juist na de oorlog -zijn daar 2 meisjes verdronken toen hun bootje kantelde en van dan af was roeien taboe!
Als afsluiter probeerden we een "casual" foto te maken voor de poort van de school al zie ik dat er twee ontbraken. Die stiekemerds! Maar er werd ook een "officiële" foto genomen die zou doorgestuurd worden. Daarop zijn we voltallig!
)
(peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. 
De nieuwe naam van de school viel ons direct op, nl De Bron.
