En de prijs voor de meest onconventionele tuinier gaat naar : mijzelf !
Ze doen het weer, de bladeren van de bomen in onze straat: blowing in the wind en met de eerste licht vorst dwarrelen ze gretig naar beneden! Dit jaar heb ik mijn windmachien nog niet van stal gehaald, je weet wel zo'n ding waarmee je alles op een hoopje blaast. Nu mag iedereen lachen met mij, maar weet je waarmee je bladeren het gemakkelijkst op hoopjes krijgt ?
Wel, met dit :
Dat het geen zicht is en dat mijn omgeving nu waarschijnlijk denkt dat er iets mis is met mijn mentale toestand (alle grassprietjes mooi in dezelfde richting willen hebben, ik zeg maar iets), het zij zo. Ik ben een praktische persoon en een hark blijft steeds haken in het gras/mos, de bladeren hangen aan de tanden van de hark, allemaal problemen die je niet hebt met een borstel. Dus heb ik de gazon aan de voorkant van het huis eergisteren deels schoongeborsteld, daarna nog wat bloemperken netjes gemaakt, gesnoeid en alles netjes op de composthoop gelegd. Ik ben nog niet rond met de tuinwerken, er mogen dus best nog wat zonnige dagen komen. Het deed me verdorie deugd om nog eens wat in open lucht bezig te zijn na dat indoor-klussen van de laatste dagen toen het regende. Heb ik trouwens al gezegd dat wij hier nog steeds verse tomaten eten van eigen kweek ? Ik heb nog grote soepbonken en poire surprise (peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. En om mijn rare mentale toestand alle eer aan te doen heb ik een maand geleden opnieuw tomaten gezaaid in potjes. Ze staan op een warme plaats en ik geef ze bovendien af en toe extra licht (oplaadbare led-lamp) om de dagen wat te verlengen. Mocht het me lukken om in de winter tomaten te kweken, dan volgen daarvan zeker nog fotos (maar laat het duidelijk zijn, ik heb serieus mijn twijfels of dit zal lukken). Nu maar hopen dat de buren niet denken dat ik met dat extra licht en dichtbij het raam, cannabis aan het kweken ben.
Iedereen zal zich hier wel op de één of andere manier in terugvinden, denk ik!
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie.
Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel, mijn bloeddruk wat te hoog.
maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs 's Heerens wegen,
kom ik in de winkels en ook weer op het plein.
Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn. Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen en over vroeger te kunnen dromen.
Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was
en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen
en mijn rug raakt meer en meer gebogen.
De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij,
als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij.
Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.
Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen,
en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word, draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel.
Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas, mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel. Trek niets in twijfel, zei de pedagoog.
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan
en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant.
Ik wil toch bijblijven en naderhand doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later. Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag.
Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig zei de psycholoog..
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
Haar foto kijkt me aan vanop de kast in de living, een lachende, vrolijke dame, mijn ma. Net als ik naar die foto kijk , spelen ze op de radio "zonder jou tikt de klok even snel, maar de tijden veranderen wel". Het raakt me, zomaar midden op de dag terwijl ik een beetje aan t bekomen ben van het net maken van de oprit en voortuin! 'k Zou haar willen vertellen over de kleine dingen van het leven, over ons, over haar kleinkinderen en zoveel meer want ik mis onze urenlange praatjes nog altijd ! .
Maar vandaag niet kniezen Natoken want je hebt alle reden om blij te zijn want vandaag ( ja, ik denk vooruit als ik logjes schrijf haha) verjaart onze tweeling. Die worden ook al 8 jaar, wat vliegt de tijd ! En intussen worden wij elke dag wat ouder en grijzer en ik hoor je nu speels zeggen "en hopelijk ook wat wijzer" !!
- Gelezen op een urinoir: De toekomst van België ligt in je hand.
- Als ik haar dump, welke container moet ik dan nemen?
- Bericht aan de regering: ik heb ook geen geld, maar daarom ga ik het nog niet van anderen afpakken.
- Mijn vriendin heeft me bedrogen, vorige week vertelde ze dat ze was vreemdgegaan, maar dat blijkt helemaal niet waar te zijn.
- Als we ooit terug in de tijd kunnen reizen, waarom worden we dan nog niet bezocht door mensen uit de toekomst?
- Mochten er verkiezingen zijn, stem op Bert en Ernie. Zij halen de bananen wel uit hun oren. - Openbaar vervoer is iets wat je brengt van een plaats waar je niet bent, naar een plaats waar je niet naar toe moet, op een moment dat het je niet uitkomt.
- Bevalt de nieuwe secretaresse?" " Ja zeker, maar we weten nog niet van wie."
- Pas maar op voor mij, zei het klontje tegen de biet, ik ben geraffineerd.
- Van mensen die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
- Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon.
- Ik zou Van Klaveren van harte door de ruiten kunnen schoppen. - "Schat, ik heb je gemist." fluisterde hij. En hij dacht bij zichzelf: Volgende keer zal ik beter mikken.
- Jan met de pet volgt zijn leiders klakkeloos. - Toen de toerist in het Engelse postkantoor een postzegel vroeg, kreeg hij een stamp. - Toen ik de prijs van de sla zag kreeg ik een krop in de keel.
De natuur heeft nu definitief zijn herfstkleed aangetrokken. Het frisse groen heeft plaats gemaakt voor het frisse bruin. Het is weer eens wat anders. Het moet niet altijd zomer zijn. Dit jaar was het nog eens een zomer uit de oude doos dus hoor je mij niet klagen en de nazomer mocht er ook wezen al mag het nu wel weer even ophouden met regenen al heeft dat ook zijn voordelen natuurlijk. Eigenlijk mogen we gelukkig zijn met zoveel regen. Er zijn plaatsen op de wereld waar mensen een ongeluk zouden doen om een emmer water. En niet te vergeten, van water wordt bier gemaakt. Voorlopig zullen we dus niet zonder gerstenat vallen. Of de prijs van bier daarom zal zakken is niet zeker. Maar ondertussen verliezen de bomen hun bladeren en wordt het stilaan frisser. Terwijl ik dit schrijf is het hier amper 1,1 gr en vriest het lichtjes aan de grond. De laatste bladeren zullen nu ook wel afvallen en dan staat de natuur weer kaal te wachten op de winter. De bloemen zijn uitgebloeid en de bloemblaadjes verslensen. De zaadjes worden met de wind naar onbekende oorden weggedragen. De wind lijkt wel postbode te spelen. Zelfs het gras en het onkruid heeft een stakingsaanzegging ingediend en is alvast gestopt met groeien net alsof het gesyndiceerd personeel van één of andere instantie betreft dat hun jaarlijks aantal stakingsdagen moet halen. Zo maakt de natuur zich op om de koude te trotseren en hoopvol uit te kijken naar de volgende lente. De zon mag dan al haar best doen om er nog een beetje warmte uit te persen, het zal niet baten. De natuur gaat zijn gang. Donkere, grijze wolken komen onverzettelijk het land binnen met in hun kielzog de onvermijdelijke regen en straks misschien ijs en sneeuw. Wind, sneeuwvlagen en gladde wegen zullen ons deel zijn. Gedaan met de hitte, met terrasjes, met puffen en blazen. In de plaats komt koning winter het hele zooitje schoonmaken. "Heerlijk" weertje staat ons nog te wachten tenminste, van achter het raam in een zachte zetel lekker bij het vuur of de verwarming met een goed boek en een warme thee.
Terwijl de natuur de herfst verwelkomt, kijk ik vanachter mijn pc naar buiten.. Alhoewel de meesten op de zon en zomer roepen, vind ik ( als het niet regent natuurlijk) de herfst een prachtig seizoen. Dat palet van kleuren, de geur van het bos, de activiteit in de natuur in voorbereiding van de winterslaap.... Echt iets om bij te mijmeren, meestal over het leven, het verleden en vage verwachtingen.
Alhoewel ik en zoals iedereen onder ons, een rugzakje meedraag , hou ik dat zakje niet netjes gesloten in tegenstelling tot veel anderen, maar ik stop af en toe eens en maak dat zakje open en haal er een paar elementen uit, soms met een lach en soms met een traan. Je kan er niet aan voorbij, de ene draagt al wat meer mee dan de andere en de ene denkt er niet meer aan en de andere kan het soms niet vergeten. Het maakt van ons wat we zijn. Alleen heeft de ene er zijn lessen uitgetrokken en de andere niet.
Ook mijn rugzakje zit behoorlijk vol met gebeurtenissen die een serieuze inpakt hadden op mijn leven. Sommigen kunnen het verleden niet loslaten en hebben er hun verdere leven last van en dat beperkt hun leven.
Ben jij van het type die ondergaat en aanvaardt maar niet vergeet en doorgaat met zijn leven? Of ben jij iemand die door toedoen van bepaalde gebeurtenissen toch een beetje beschadigd uit de strijd kwam en bewust of onbewust je verdere leven laat bepalen? Of ben je iemand die uit het slechte, het beste meeneemt en dat netjes bijschrijf in de encyclopedie van je leven?
Hoe dan ook, na al die jaren voel ik me rijk met een aparte kijk op het leven en een aparte benadering van het beleven. Ik ben heel veel te vinden in de natuur en vind het heerlijk te mogen genieten van het mooie dat plant en dier ons geven. Daar voel ik me goed wat niet altijd kan gezegd worden van onze maatschappij die soms een jungle is die geregeerd wordt door emotieloze politici of andere stervelingen. Maar wat me nog meer doet huiveren, is hoe we dagelijks als gewone mens worden opgelicht en het dikwijls niet in de gaten hebben. Kritisch, ja dat ben ik ook en vind het terecht, want tevelen sluiten de oren en ogen omdat de waarheid dikwijls pijn doet. Ik heb veel gezien van deze wereld en ben op veel plaatsen geweest of heb er geleefd. Ik heb de armoede gezien naast de grote rijkdom en hoe goed ik mijn rugzakje ook sluit sommige gebeurtenissen laten me nooit meer los, ik kan ze niet verbannen uit mijn geest en daarom dat ik soms in deze periode van het jaar waarin de natuur het mooiste is en ik afgeremd word in mijn dagelijks doen, eraan terugdenk. Het ene rugzakje is het andere niet. Maar vandaag sluit ik weer even dat mijn zakje en kijk met telkens wederkerende verwondering naar het vervagen van de zomer en de verkleuring van de herfst. Daar word ik warm en emotioneel van dat ik dat nog mag en kan zien en ervan genieten. Met de herfst moeten we het weer doen .. tot de nieuwe zomer eraan komt . Dan is het verleden enkel een herinnering...
Ja, er zijn zo van die dagen, dat een mens op een andere manier schrijft.
Soms met wat meer emotie en gevoeliger.
Soms zijn er dagen dat ik schrijf zonder nadenken en op andere dagen denk ik meer dan ik schrijf.
Vandaag denk ik dat ik even gewoon een brief zal schrijven.
Een brief aan mijn ma.
Liefste ma,
Zaterdag was het al vijf jaar geleden dat je ons verliet.
Vijf jaar dat jouw tranen mijn inkt geworden zijn als ik in gedachten een brief naar jou schrijf. Vroeger las je mijn brieven uit het buitenland in stilte en ik wist dat men aan je tranen kon zien welk stuk je aan het lezen was.
Vandaag lees ik jou nu mijn eigen woorden voor en neem je tranen over in bepaalde zinnen.
Weet je nog lieve ma hoe we samen naar het kerkhof gingen rond deze periode van het jaar en je stilstond bij het graf van pa en jouw ouders?
Ik mocht de bloemen dragen en jij zette ze dan op hun plaats.
Je liet dan mijn arm los om even te bidden en dan liepen we verder bij vrienden en kennissen. Soms kwam je wat dichter bij mij staan om fluisterend wat uitleg te geven over de persoon.
Je fluisterde om de stilte en de rust niet te doorbreken. Ik haakte dan mijn arm door de jouwe en samen verlieten we in stilte het kerkhof.
Ma, vijf jaar geleden stonden we ook bij jouw laatste rustplaats en jij was er niet om mij een arm te geven!
Ik nam dan maar de arm van mijn liefste en de kinderen en zo liepen we dan tot aan die grote weide. Daar stopte je leven en bleef er ook een deel van mij achter.
Verweesd bleef ik staren naar die kleine urne met dat luttele beetje dat van jou restte..
Ma, gisteren stonden we terug aan die strooiweide T en ik.
We haakten weer de armen in elkaar om even die steun te voelen. We legden wat bloemen neer en iets later stapten we terug naar het leven en lieten de dood achter ons maar niet zonder aan jou te denken, zoals ik zo vaak nog doe.
Het is één van die dagen ma waar ik het nog steeds moeilijk heb.
Ma, vandaag moet ik mijn eigen woorden lezen en weet intussen wat verdriet is.
Ooit zei je mij dat verdriet wel over gaat, maar dat was wellicht om mij te troosten!
Telkens ik over je schrijf of praat, weet ik zeker dat het verdriet er nog jaren zal zijn.
Telkens je plaatsneemt in één of ander verhaal kan ik niet anders dan herinneringen ophalen.
Weet je nog hoe je mij verzorgde toen ik in een gracht met netels gevallen was? Weet je nog, hoe je stilletjes kwam kijken boven toen ik ziek was?
Weet je nog hoe je hier bij ons revalideerde na je hartoperatie en we samen stapje na stapje de armen stevig in elkaar gehaakt een stukje in de tuin gingen wandelen? Nee, natuurlijk weet je het niet meer, het is aan de levenden om te weten wat er is geweest.
Maar ma, ik weet het nog!
Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was.
Ik zie je nog liggen op je ziekenbed en voel nog steeds de machteloosheid omdat ik niets meer voor je kon doen.
Ik liet je gaan en daar dacht ik gisteren ook aan.
Ma, het is nog steeds moeilijk gewoon aan je te denken.
Ik kan de tranen op mijn wangen voelen en toch voelt het goed dat ik jou ook kan laten rusten.
Ik zal mijn briefje maar opzij leggen ma en het later afmaken als de emoties wat minder zijn... Maar het leven gaat verder ma en er is ook een reden tot vreugde onze kleinzoon 2 - jouw achterkleinzoon - wordt morgen 9 j. We zullen dat alvast vandaag even vieren want morgen is het school! Een dikke proficiat op voorhand lieve schat!
Vandaag is het al vijf jaar geleden dat ons ma overleed...
Ma, het thema gaat nog over jou dus denk ik niet alleen maar schrijf ik ook over jou over hoe je was over wat je deed lach en leed.
Vandaag staat je zachte stem zwart wit op papier voor ieder die het lezen wil. Maar alleen ik leef van de herinnering die ik met liefde schrijf voor anderen.
Als ik wil rond geraken met mijn alfabet voor het einde van het jaar dan zal ik er af en toe twee moeten samen nemen zeker met een moeilijke erbij als de :
Zoals in Quarantaine, Om volledig tot jezelf te komen.
en de
van Rust,
die weldadig en regelmatig over te krappe uren en de uit de voegen gebarsten dagen golft.
Onlangs was ik koffie aan het drinken met een kennis een 63-jarige vrouw die op een streng dieet zat. Ze vertelde me dat het nodig was om 10 kilo te verliezen voordat ze zich weer echt vrouw zou voelen. Ze verbood zichzelf om nieuwe kleren te kopen tot ze een paar maten was afgevallen. Ze hield erg van mode en dit was een manier om zichzelf te straffen voor het niet kunnen weerstaan van lekker eten. "Nee, nee, "protesteerde ik. "Je ziet er geweldig uit! Je hoeft helemaal niets te veranderen."
Ze gaf me een lege glimlach. "Dat is lief van je maar .... Ze hield niet meer van zichzelf. Ze hield niet van haar armen. Ze waren te slap, dacht ze. Haar benen waren te kort. En dan, natuurlijk, waren daar haar rimpels. Het lijkt een race tegen de klok om alle tekenen die bewijzen dat ze geen 30 jaar meer is te bestrijden.
Opeens voelde ik me ongemakkelijk, smaakte mijn thee minder heerlijk en wenste ik dat ik niet ingegaan was op haar uitnodiging.
Ik begon me af te vragen of diezelfde onzekerheden ook voor mezelf gelden want ik ben zelfs nog wat ouder? Zijn mijn benen ook niet te kort? Is mijn haar niet te fijn en zouden mijn kleren er beter uitzien als ik gewoon een paar kilootjes zou verliezen?
Ik heb me altijd voorgenomen dat ik mij - nu ik wat ouder ben - niet meer zo druk zou maken over die bijkomstigheden en over dit soort onzekerheden zou heen groeien. Ik heb nu kinderen en kleinkinderen daar kan ik beter mee bezig zijn. Maar terwijl ik luisterde naar mijn 63-jarige kennis, realiseerde ik me dat een zekere onzekerheid over je lichaam niet zomaar verdwijnt.
Op dat moment besloot ik een aantal fundamentele doelen voor mezelf te stellen die me staat stellen om mij goed te voelen ook nu ik 68 ben.
Hier zijn ze: - Ik wil in staat zijn om te lachen om mezelf voordat het moment komt dat ik kritiek op mezelf ga krijgen. - Ik wil de situatie grappig vinden in plaats van vernederend. - Ik wil de situatie grappig vinden in plaats van een mislukking en een teleurstelling.
- Ik wil in staat zijn om mijn lichaam te waarderen voor wat het nog doet, niet hoe het eruit ziet. We verspillen zoveel tijd door geobsedeerd te zijn over het uiterlijk, terwijl daaronder alles precies nog relatief goed functioneert.. Dat is wat we moeten we vieren en waar we moeten op gericht zijn.
- Ik wil me nog sexy voelen zonder steeds in de spiegel te kijken want ik denk dat sexy teveel wordt geassocieerd met een gladde jonge huid en push-up bh's.
- Ik wil eten zonder schuldgevoel. Eten is een van de beste dingen in het leven. Maar al te vaak leren we om er bang voor te zijn, om er tegen aan te kijken alsof het om een dodelijk gevecht gaat. Op een zekere leeftijd voelen sommige omas zich nog steeds schuldig over een heerlijke dessert. Dat wil ik niet.
- Ik wil me bezig houden met andere dingen in plaats van met de obsessie voor eten en afvallen. Schoonheid is belangrijk, maar dat zijn een heleboel andere dingen ook en veel van die andere dingen maken je veel gelukkiger. - Ik wil terug kunnen kijken en mijn hoofd schudden over de jonge vrouw die ik was, over hoezeer zij soms bezig was met allerlei onzin. Natuurlijk leef ik in een wereld die vooral om jonge vrouwen draait, maar ik wil hier ook een veilige plek vinden waar ik mij comfortabel voel.
Dit is niet zoveel gevraagd, toch? - Ik wil me blijven goed voelen hoe lang ik ook leef.
Maar hier komt de aap uit de mouw het is niet zo gemakkelijk als ik het hier neerpen. Misschien moet ik mijn jongere zelf uitschelden over het feit dat ze niet in de gaten had dat haar huid zo heerlijk glad was in haar jeugd en dat haar borsten nog niet hingen en dat dit nu niet meer zo vanzelfsprekend is... Misschien heb ik dat te weinig gewaardeerd tot ik die " uiterlijkheid" begon te verliezen? Maar toch voel ik me bevoordeeld dat ik nog redelijk gezond ben ook al tekent iedere glimlach of verdriet een nieuwe groef op mijn gezicht.
Dit is dus de valkuil. Je bent ertoe veroordeeld om handenwringend jezelf door elke levensfase heen te worstelen. Je bent er toe veroordeeld om veel crèmes, magische beha's en tijdschriften te kopen met 345 eenvoudige stappen om de perfecte kont te krijgen. Tenzij . Ja, tenzij je er gewoon mee ophoudt en leeft Hoe heerlijk klinkt dat woord als ik het hier neerpen, LEVEN! nog te MOGEN leven! Ik denk dat ik niet al te vaak met die dame ga koffie drinken want ik weet beter. Mijn prioriteiten liggen elders. Ik ben nog steeds mezelf al is de verpakking al wat verouderd en al ben ik misschien de aartsvijand van mijn komende rimpels, van dat kilootje meer, van die borsten die de zwaartekracht beginnen te voelen, ik zal ze blijven bevechten totdat we uiteindelijk samen naar de overkant gaan... waar niets van dat alles nog belang heeft!
Eerst dacht ik dat het mooie UFO s waren maar het bleken vliegenzwammen te zijn, voor mij eerder stoelen voor de kaboutertjes al zien ze het op andere plaatsen blijkbaar anders!
Het gaat nu echter stilaan snel zeker na de wind van gisteren
Maar dat is geen probleem, erger zijn de bladeren van de bomen in de straat die zich opstapelen op de oprit en tegen de voordeur aanleunen! De gemeente plaatste juist opvangbakken terwijl ik de bladeren van de oprit en voortuin aan het bijeenvegen was. Dat is de oogst van mijn gezwoeg en zeggen dat die bakken dienen om een de bladeren van een halve straat te verzamelen!! Gelukkig was ik er snel bij!
Nog geen twee minuten na het opruimen, begon de ellende opnieuw! En dat blijft zo tot alle bomen kaal staan! Het vervelende is dat al die bladeren binnen waaien als de deur opengaat!
Wanneer in nu terugdenk aan onze bijeenkomst in "onze kostschool" en zie hoe die kakelende, grijze oma's - de één wat hipper dan de andere - wel de uniformtijd achter zich gelaten hebben maar nog niet het druk zijn en het gelach, dan betrap ik me erop dat ik wellicht van heel de groep wel de grootste ommekeer gemaakt heb na die jaren van " opsluiting". Op enkelen na kozen we na de 6 jaar humaniora massaal voor het onderwijs, ja onze klas was een klas van leiders met enorm veel energie, potentieel en ondernemingsgeest...Die paar enkelingen die een andere weg insloegen, hebben het beroepshalve prima gedaan sommigen zelfs met een topfunctie en de onderwijsmensen hebben ieder op hun manier zeker hun steentje bijgedragen...Maar er was er maar ééntje dat zo'n ingrijpende keuze gemaakt heeft zo'n 45j geleden gemaakt nl deze oma. En wat een revolutie heeft dat toen veroorzaakt! Ik koos voor mijn liefste en het avontuur niettegenstaande mijn diploma en vast werk en liet alles en iedereen achter om de sprong in het onbekende te wagen en met T mee te gaan naar het buitenland. De onmacht van ons pa - die tot dan de touwtjes stevig in handen had - moet erg geweest zijn. Eén van zijn dochters negeerde zijn wil en besloot haar eigen weg te gaan wat in die tijd niet zomaar vanzelfsprekend was. Emotioneel werd ik thuis serieus onder druk gezet, kiezen voor een leven tussen "die wilden" zoals ons pa het toen verwoordde in een land dat ik niet kende, een taal die ik niet kende, geen rekening houden met de inspanning die mijn ouders gedaan hadden om me te laten studeren ( wat toen nog niet zo vanzelfsprekend was).. een goed betaalde job die ik zo graag deed opgeven, mijn jeugdbeweging waar ik de draaischijf van was.. dat allemaal liet ik achter voor een man....En ik die tijdens mijn 6 jaren internaat gezworen had dat nooit meer iemand mijn leven nog zou bepalen! Maar T was niet zomaar iemand, hij was mijn liefste, mijn soulmate de man waar ik mee verder wilde...Die zes jaar internaat hadden me sterk gemaakt en ik wist vanaf het moment dat ik gekozen had dat we samen zouden bewijzen dat we de juiste keuze gemaakt hadden.. . Wellicht heeft die gedachte mij recht gehouden in momenten dat het daar in die ontwikkelingslanden niet altijd van een leien dakje verliep! Misschien is het daardoor dat de band met de klasgenoten iets anders geworden is dan vroeger...Het braaf, katholiek burgerlijke van de meesten loopt niet meer samen met mijn levensvisie ..Nochtans kletsten we nog steeds als "overjaarse pubers" over die tijd van toen..over de band die er dan was, de gemeenschappelijke herinneringen en dan vraag ik me af ..waar heb ik een andere weg ingeslagen? En toch koester ik die zes jaren samen met al die anderen daar tussen die muren van beklemming en vrijheidsberoving want wellicht werd daar het zaadje geplant voor mijn verder keuze....Mijn gevoelige "ik" heeft zich daar leren harden tegen machtsmisbruik, eenzaamheid het gevoel van opgesloten te zitten . Sommigen ondergingen het noodgedwongen want toen was gezag nog wet, maar ik had geen zin om als een grijze mus de wereld ingesmeten te worden na die 6 jaar en had intussen geleerd dat het gezegde van ons ma " kloosters zijn roosters" veel waarheid bevatte. Gelukkig bood het leven me met T een kans om de routine van huisje , kindje, tuintje even te doorbreken vooraleer dat wel aan de orde kwam. Misschien daardoor dat ik - toen ik daar terug rondliep- het gevoel had van "hoe slaagden ze er in om ons 6j lang zo tussen die strenge lijnen te laten lopen"? Ik herinner me maar 1 geval van een leerlinge die weggelopen was ... Ik weet niet meer hoe dat afgelopen is want alles werd heel erg voor ons geheim gehouden!
Terwijl ik hier een paar dagen intens met dat " verleden" bezig was , heb ik ook iets anders ontdekt! Wat ik misschien altijd als vanzelfsprekend beschouwd heb, is niet zo evident als je het plaatst in de tijd van toen. Mijn ouders waren heel gewone mensen die woonden op " den buiten", mijn pa was bediende mijn ma kapster. Het was vooral mijn pa die erop stond dat zijn dochters studeerden en slechte punten waren geen optie. Zij moesten er beiden hard voor werken, wij dus ook. Toen had ik het niet zo begrepen, want omdat mijn resultaten goed waren ,vond ik het maar evident dat ik mocht verder studeren. Maar zo evident was het niet en dat besef ik zoveel jaren later maar al te goed. Mijn pa is te vroeg gestorven om hem te bedanken voor die kans! Mijn ma heb ik er wel kunnen over aanspreken! Het is dank zij hen beiden en misschien zelfs iets meer door ons pa dat ik in het strakke systeem van de school de basis meegekregen heb waardoor mijn latere keuze gemakkelijker werd. Bedankt ma, pa al komt dat hopeloos te laat!
Tsja... het was eigenlijk maar een gewone, dolgezellige reünie hoor. Neen, niet zo eentje waar je "'t Zwien deur de bjèten joagde" maar toch was het genieten. Waarom ik hier dan weer zo filosofisch over doe??? Als jij het niet begrijpt, troost, ik ook niet,
Daar stonden we dan terug voor de poort van ons " gevang" na 50 j . De zware, logge poort is vervangen door een nieuwe, stevige poort en de bel die klonk nog even schel en doordringend! De nieuwe naam van de school viel ons direct op, nl De Bron.
Ingangspoort
50 j geleden.. Eenmaal binnen wachtte ons een koude ,onpersoonlijke hal.
Nu.. werden we ontvangen in een heel warme uitnodigende hal.
Schoolgangen Vroeger, strak, koud en onpersoonlijk.. Nu oogde alles veel minder streng.
Opmerkelijk was de centrale prestigieuze trapzaal met brede natuurstenen. Die trapzaal bestaat nog steeds. Dit is de beruchte trap waar ik via de trapleuning naar beneden gleed bijna recht in de armen van moeder Godelieve alias de chef.
Zo ziet die er nu uit en hebben jullie een zicht op het aantal trappen die ik als straf 5 keer heb mogen op -en afgaan .. Je zou voor minder een toontje lager zingen...
Ernstige inbreuken op het reglement werden in één van de spreekkamers besproken. Het deugde niet als je daar een afspraak had! Ze zien er nu minder streng uit
Binnen in de spreekkamers hangen nog de foto's van de stichteressen van de school, dat werd ons allemaal heel goed uitgelegd!
Het vierde raampje van rechts was mijn slaapkamertje toen ik regentaat volgde. Wat ziet dat er nu vervallen uit want de kamertjes worden niet meer gebruikt en dienen nu als zolder. Daar had ik nog eens zicht op de fameuze dakgoot waar ik de show van het jaar gaf! Mijn spannend rokje moest omhoog om door het raam te geraken en het schuine deel af te dalen waardoor je zicht had op de jarretelles en toebehoren en daaronder korte witte botjes !! Wat een zicht moet dat geweest zijn en natuurlijk werd ik gespot ,weer met alle gevolgen van dien. Mijn buurmeisje had een briefje van 20 laten wegwaaien door het raam en ik vond er niets beter op dan dit terug te halen via het schuine dak en lopend in de dakgoot (3 hoog!!) Wat me toen bezielde....
Voor we de luxe van een kamer kenden , sliepen we eerst een 4 tal jaren in zo'n chambrette. Die waren er ook niet meer want er zijn geen internen meer op school!
Per toeval vonden we nog een slaapkamer die nu ook als rommelkamertje dient. Op de plaats van die kast stond ons bed en een kleine kast waar de schaarse kleren in konden. Gevangen zijn nu beter gelogeerd dan wij toen!!
Ik vertelde jullie in een vorig logje over de grote tuin en onze wandelstondes. Natuurlijk wilden we nog éénmaal door de "Corridor damour" gaan zoals we het wandelpad noemden. Nochtans van amour was daar toen geen sprake tenzij lesbische liefde maar dat was zeker taboe!
De vijver lag er nog steeds idyllisch bij. Heel in het begin van de stichting van de school mochten de pensionaires hier bootje varen. Maar ergens -juist na de oorlog -zijn daar 2 meisjes verdronken toen hun bootje kantelde en van dan af was roeien taboe!
Als afsluiter probeerden we een "casual" foto te maken voor de poort van de school al zie ik dat er twee ontbraken. Die stiekemerds! Maar er werd ook een "officiële" foto genomen die zou doorgestuurd worden. Daarop zijn we voltallig!
Toen ik er noodgedwongen mee verbonden was, kon het mijn geen bars schelen maar nu wilde ik toch wat meer weten over mijn vroeger school. Dus ging ik gisteren bij de persoon die het kon weten mijn licht opsteken en dat is wat ik vernam....
Alles begon in 1829. De 4 zussen van Biervelde dochters van een bierhandelaar uit Izegem kregen de toestemming van het Tielts stadsbestuur om een pensionaat op te richten. 26 mei 1829 Start van het pensionaat voor Jonge juffers 1829 Rozalie en Melanie van Biervliet leggen een examen af en behalen de akte van bekwaamheid wat hen toeliet om dat pensionaat te runnen! 1838 Het pensionaat dat een succes is , verhuist naar een groter domein en heet dan Sinte Marie school 1842 Korte aansluiting van de school bij Spermalie Brugge 1856 Om het statuut van de school te bevestigen werd de eis gestel dat ze een congregatie ( religieuze orde) moesten worden vandaar de oprichting van de congregatie van de Heilige Familie.( valt rechtstreeks onder Rome) Sinte Marie wordt nu Instituut van de Dames van Biervliet nog later "Instituut van de Heilige Familie". 31 aug 1849. De eerste Vlaamse normaalschool voor meisje wordt opgericht in Tielt 1883 Justine de Marie neemt de leiding over de congregatie 1884 Melanie van Biervliet wordt algemeen overste en daardoor Algemeen Meesteres in verschillende scholen 1886 De eerste vrije katholieke middelbare normaalschool voor meisjes in België wordt hier opgericht.
1914-1918 De schoolgebouwen aan het Hulsplein worden omgedoopt tot de Ludwigskazerne en zijn in handen van de Duitsers. Ook een badplaats en een gevangenis voor burgers vindt er zijn onderkomen ( vandaar misschien de later volksnaam voor de school "het cachot van West Vlaanderen"). De lessen zijn nog moeilijk te organiseren en de religieuzen worden meermaals verplicht om te verhuizen. Zo zag de school er toen uit:
1924 Vervlaamsing van het Heilig Familie instituut 1928 De eerste Grieks- Latijse voor meisjes in België wordt hier opgericht evenals de normaalschool voor landbouwhuishoudkunde
1940-1945 De schoolgebouwen doen dienst als Rode Kruispost. De Duitse soldaten bezetten de vleugel van de voormalige normaalschool voor landbouwhuishoudkunde.
De kapel van het instituut doet dienst als decanale kerk 8 sept 1944 Bevrijding van Tielt en zo ook van de school!
1952 Oprichting van een normaalschool voor bewaarschoolonderwijzeressen ( nu zegt men kleuterleidsters) 1955 Accreditatie van de normaalschool voor bewaarschoolonderwijzeressen. Inwijding Regina Mundi gebouw ( regentaat en basischool) 1960 Aankoop van een fabriek naast de school Nu is dat een volledig vernieuwd gebouw dat Vives heet en samenwerkt met de KUL wat de opleiding van onderwijzeressen en kleuterleidsters betreft. 1971 Alle richtingen in de normaalschool zijn nu als hoger onderwijs erkend. 1979 Officiële oprichting van de MOS ( Middelbare oefenschool) heet nu VIVES
Tot daar het wel heel bewogen verleden van de school en zo te horen staan ze nog niet stil! Terwijl ik bezig was, vond ik ook nog foto's van ons uit lang vervlogen dagen. Hier even een shoot van onze gym pakjes tijdens een volleybal match hoewel match... sommigen zagen dat wel heel statisch
Met zijn vieren in uniform onze dagelijkse tenue met das en al! ( eentje hield zich niet echt aan de regels, hoe zou dat komen, rara)
Op schoolreis in uniform natuurlijk! Ik zeg het ..pas op daar ligt een skelet !
In de klas droegen we een kiel! tenzij je het koud had ,hé George?
Elk jaar was er een schoolfeest en in ons laatste jaar droegen we een stuk uit Lucifer van Vondel op. Geloof je het als ik zeg dat we zelf nog de beginregels van het stuk kenden maar uiteindelijk bleven steken... "Wie is het, die zo hoog gezeten, zo diep in 't grondeloze licht,
door tijd noch eeuwigheid gemeten noch ronden,
zonder tegenwicht bij zich bestaat,
geen steun van buiten ontleent
maar op zich zelve rust ..."
Wat waren we nog naïef jong.. Jonge meisjes nu oude oma's!
Ik heb nog wat foto's om te vergelijken met wat we gisteren zagen...maar dat is voor een ander keer want het opladen en inscannen van foto's vraagt tijd!
Gisteren heb ik een heel gezellig dag beleefd met veel herinneringen aan mijn kostschooljaren. Ach, zoveel goede en ook slechte herinneringen. Over die laatste schrijf ik niet, ze zitten opgesloten in een klein hoekje achter in mijn hoofd en komen gelukkig maar heel soms weer naar boven.
Gisteren ben ik met 14 klasgenoten teruggegaan naar daar waar alles begon en eindigde 50 j terug, bij de nonnen natuurlijk.
Op het lyceum van de H Familie of de Damen te Tielt hebben ze me al die jaren weten vast te houden. Het was een school in de jaren vijftig waar alleen maar meisjes toegelaten werden. Pas toen ik in het derde jaar humaniora zat mochten stilaan enkele leraren het statige gebouw betreden.
Maar goed, even terug naar eind jaren 50. Ik volgde de moderne humaniora op internaat in Tielt. Het was een meisjes lyceum met een richting moderne humaniora ( 6j) wet.B, wiskunde of economische. Een klassieke richting 6j latijn/ Griekse, een normaalschool (4j) lager onderwijs of kleuterleidster ( na derde jaar humaniora) en een regentaat ( 2j na de 6 j humaniora) met al zijn richtingen . Vandaar dat het niet te verwonderen was dat het een imposant klooster was ( en nog is.iK deed even navraag en het schoolcomplex beslaat zo'n 5 ha of 50.000m2 !!)
zeker omdat er ook nog eens een immense kostschool bij hoorde maar dat heette toen niet zo niet, nee, je moest zeggen "het pensionaat" dat klonk deftiger en de kostschoolmeisjes waren pensionaires of internen. Wij waren met zo'n 600 " geïnterneerden" in die tijd! Geen wonder dat er buiten de muren vaak gezegd werd dat dit het " cachot van West Vlaanderen" was, want de discipline was er niet min! Contact met externen werd steeds met Argusogen gevolgd want die zouden wel eens kwade, wereldse invloed kunnen binnen brengen! Dat uitgerekend mijn boezemvriendin een externe was heeft vaak voor veel discussies gezorgd! Wij hadden geen slaapkamertjes, maar chambrettes ( die zagen we nu niet meer ) en een non spraken we aan met dame, later moeder. We hadden geen schoolplein, maar een "cour". Hier zie je hoe tussen de gebouwen onze speelplaats lag!
Zo ziet die speelplaats er nu zo uit
Binnen in het complex lag de kapel waar we elke dag de ochtendmis van 7 u volgden en soms ook vespers en lof!
Die kapel is nu ook verdwenen en vervangen door een groot restaurant waar de leerlingen elke dag de keuze hebben tussen 3 menu's per dag!! Waar is de tijd dat wij aten wat de schoolpot schafte!
Achter het schoolcomplex lag een enorm grote tuin met wandelpaden tot aan de " Lourdesgrot" .Ook die grot is er nu niet meer!
Er was zeker bijna een klein leger nonnen nodig om de tuin te onderhouden hoewel? Ik heb hen nooit bezig gezien, zou daar dan toch een tuinier geweest zijn, een man!! Dan werd die goed verstopt!! In de maanden mei en oktober stapten we elke avond ( iedere klas had zijn uur) in lange slierten door die tuin tot aan de grot terwijl we het "paternoster" brabbelden! De tuin is nu ook tot de helft gereduceerd want met de komst van de jongens had men voetbalvelden nodig! Wij droegen geen doordeweekse kleren maar een uniform: bleekblauwe bloes en donkerblauwe plooirok in de week, schotse rok en witte bloes op zondag. Voor de uitstapjes hadden we een donkerblauwe blazer en Schotse baret met witte handschoenen. Natuurlijk mochten we ook geen lange broek aan. Scholieren die van buiten de stad per fiets naar school kwamen, moesten in de fietsenstalling hun lange broek wisselen voor een uniformrok. Kortom het ging er, achteraf gezien, toch wel d(h)eftig aan toe daar op dat lyceum.
Wij pensionaires konden daar niet aan meedoen, wij liepen immers altijd gerokt. We zagen er zo braaf uit, kostschoolmeisjes, netjes elke ochtend naar de mis, goed studeren en ver weg van de verlokkingen van de boze stad. Zoiets stond de nonnen en wellicht ook onze ouders voor ogen al dachten wij daar toch vaak anders over... Maar hoe kwam je buiten, in die zo opvallende blauwe outfit en met nonnen die ogen leken te hebben als haviken? We gingen de eerste jaren van mijn internaat enkel om de 4 weken voor het weekend naar huis, van zaterdag middag tot zondagavond . Later werd dat veranderd naar om de 14 dagen maar dan de ene keer vanaf 16u op zaterdag tot zondagavond ( voor 20u binnen) de andere keer van 's middags. We moesten bij het verlaten van de school en het terugkomen op zondag altijd langs moeder overste. Zij stond dan als een " gendarme" in de grote hal , kende iedereen bij naam ( alle 600 internen) en pas na een " reverence" van onze kant en goed weekend van haar kregen we de "wind van achteren"! Neen, je geraakte nooit ongezien buiten op die school, al lokte de buitenwereld ,voor ons was dat taboe. Zelfs in de hogere jaren hadden we een briefje van moeder overste nodig met de toestemming om van "dan tot dan " even buiten de muren van ons gevang te gaan. De concierge /non hield de tijd nauwkeurig in het oog en o wee als je vijf minuten te laat terug kwam, zeker weten dat je in de eerst komende weken de vrijheid van een paar uurtjes stad niet meer kreeg. Hoewel ... met vrijheid had dat weinig te maken want je kreeg enkel toestemming als je dringend ergens naar toe moest of een opslagwerk enkel in de plaatselijke bibliotheek te vinden was. Tijd om stiekem ergens elders naar toe te gaan was er niet want in de bib kreeg je dan een bewijs van het tijdstip van aankomen en vertrekken en dat werd terug netjes afgegeven aan de concierge.
Omdat jongens natuurlijk ook naar school moesten, was er een kilometertje verderop een college. Maar dat was voor ons verboden terrein. Stel je voor dat je in contact zou komen met zon jongen. Dat we daar in die roerige jaren toch ook wel interesse voor hadden dat ontging de nonnen blijkbaar....We zagen dat andere geslacht enkel op een filmforum dat om de 2 maanden gehouden werd in de feestzaal van de school met aan de ene kant de jongens geflankeerd door hun leraars en aan de andere kant de meisjes afgeschermd door hun klastitularis/non. Stel je niet teveel voor van die films het was meestal " zware kost" want daarna volgde een bespreking + debat. Van dat laatste kwam nooit veel in huis want wie zou er zich aan een mening gewaagd hebben met al die stekende ogen in je rug!!
Dat allemaal en nog zoveel meer ( ik zou hier weken logjes kunnen schrijven met mijn pensionaatservaringen!!) kwam gisteren boven toen we terug tussen die muren liepen al was er van die " gevangenis" niet veel meer terug te vinden alles gaat er nu blijkbaar veel losser aan toe! En dat het er bij ons ook losjes aan toe ging moet ik jullie niet vertellen zeker.. Onze decibels en "oh's en ahah's en weet je nog en hier was het dat ...",vulden de lucht. Enkel de labo's chemie zagen er moderner uit , grapjes met H2SO4 ( zwavelzuur) zoals in onze tijd werden hier zeker rapper afgezogen!! Wij moesten door de ramen hangen om te bekomen!
Als een bende giechelende pubers hebben we dat gisteren allemaal opnieuw beleefd en raar maar waar... we hebben blijkbaar enkel de grappige situaties en fratsen onthouden....
Hebben we een trauma over gehouden aan die jaren ? Daar was bij niemand iets van te merken, integendeel we waren allemaal ( op een paar uitzonderingen na) één voor één stevige oma's geworden haha!! Ik geef jullie wel nog meer foto's te zien en wat uitleg maar daar heb ik wat meer tijd voor nodig en nu wil ik gewoon nog even nagenieten van een fantastische dag!
In een opflakkering van heimwee naar het verleden heb ik me ook opgegeven voor de schoolreünie morgen . De echte reünie om te vieren dat we 50 jaar afgestudeerd zijn uit de humaniora viel in april en die had ik gemist omdat we in Spanje waren. Blijkbaar is toen besloten om ons jubeljaar af te sluiten met een bezoek aan de oude, vertrouwde school om nog eens door de brede en lange gangen te lopen, onze vertrouwde klaslokalen nog eens te ruiken en voor mij uiteraard als super extraatje om mijn eigen dialect te kunnen klappen en om een aantal mensen terug te zien.
Maar voor ik er morgen naar toe ga, sta ik eerst nog even voor de spiegel en heb een gesprek met mijn spiegelbeeld en de bedenkingen erbij
Spiegelbeeld ,vertel eens even, ben ik heus zo oud als jij ? k vrees van wel als ik de lijntjes in mijn gezicht tel.
Spiegelbeeld, is het waar dat ik nu 50 j later die 6 jaren " cachot" terug wil oproepen? Zo fijn was tiener zijn nu ook weer niet, zoveel niet weten, zoveel onzekerheid,...
Spiegelbeeld , ik voel me nog relatief jong durf eens te zeggen dat ik dat niet meer ben maar ik ben toch niet zo jong meer als ik was..
Spiegelbeeld ,ik kan je haten want je geeft geen dag terug hoewel ik over sommige dagen zo blij ben dat ze gepasseerd zijn !
Spiegelbeeld, waarom toch gaan die jaren als je jong bent zo vlug gaan die nu trager dan ?
Spiegelbeeld , ik voel me wat opgelaten, er zullen daar zoveel herinneringen zijn. Gelukkig ben ik nog helder genoeg om me ook de goeie te herinneren.
Spiegelbeeld, uit al die jaren vergeet ik geen ding. Kwestie van de verkeerde dingen niet opnieuw te doen natuurlijk !
Zoals ben je nu een beetjenieuwsgierig ,spiegelbeeld?
Allé heel even . Mijn eerste vriendje, t was een jongen zo oud als ik op 35 dagen na. k Kreeg van hem mijn eerste zoentje, t was een heerlijk ogenblik hoewel,... tss veel jassen aan veel kapstokken terwijl we in rijen naar de "lering" lessen moesten gaan, .
Spiegelbeeld , k ben wel niet zo jong meer maar dat zou ik toch zo graag eens overdoen grove leugen, mijn huidig lief was/is een veeeeeeeel betere kusser !
Spiegelbeeld , durf niet te lachen hé . Die eerste dansles :Quick, quick slow, wat was ik nog groen en of ! Veel te lang donkergroen geweest
Spiegelbeeld, k heb alleen nog wat fotos van mij in uniform en die zeggen me weer hetzelfde, ja , hééééél foute mode toen
Spiegelbeeld, dan was die eerste baljurk toch beter ik kom niet uit een tijd van baljurken, en mocht dat al zo zijn, dan zou ik er toch niet meer in passen. hoewel het bal één grote flop was! . Maar spiegelbeeld nu dwalen we toch wel af want morgen tussen die kloostermuren zullen de herinneringen van een totaal andere aard zijn .
)
(peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. 
De nieuwe naam van de school viel ons direct op, nl De Bron.
