|
Jullie zullen het allemaal wel gehoord en gelezen hebben , heel die commotie rond de Zwarte Pieten. Ik ben mijn licht eens gaan opsteken om te weten waar die Pieten vandaag komen. Interesse? Lees dan verder, zoniet ga er maar rap vandoor of Zwarte Piet steekt jou in zijn zak!
'Het ware verhaal van Zwarte Piet'
- Zoals iedereen weet is de Heilige Barbara de schutspatroon van de mijnwerkers. Hoe is dat zo gekomen en wat is de ware rol van Sinterklaas en Zwarte Piet?
Prof. Dr. Ir. K.J. Weber uit Den Haag vertelt hier het ware verhaal.
In de 3e eeuw na Chr. was Barbara bekeerd tot het Christendom, zeer tot ongenoegen van haar vader. Deze Dioscuros joeg haar achterna met een groot zwaard. Net op tijd wist Barbara een kolenmijn in te vluchten waar zij verborgen werd door de mijnwerkers. Deze werden vervolgens bekeerd en Barbara werd hun idool. In deze tijd werden er geregeld concilies gehouden om het geloof wat beter te definiëren. Uiteraard was Nikolaas, bisschop van Smyrna, daar een vaste afgevaardigde. Op weg naar het concilie passeerde hij een mijnschacht die, vooral door de mooie schoorsteen, zijn aandacht trok. Hij daalde af naar de mijn en tot zijn verbazing trof hij daar een beeldschoon meisje aan. Om kort te gaan werd dit , in deze pre-celebitaire periode, een stormachtige romance. Na het zegenen van de mijnwerkers verliet Nikolaas met tegenzin de mijn om zijn taak te vervullen.
Deze ontmoeting bleef echter niet zonder gevolgen want 9 maanden later werd een jongetje geboren. Mateloos verwend door alle mijnwerkers kroop de kleine door de mijn. Zij noemden hem naar hun favoriete dier, de kanariepiet, die hen waarschuwde bij een teveel aan mijngas. Vies werd het jongetje wél en daarom noemden zij hem al gauw 'zwarte pietje'. Barbara vond het tijd worden om met Pietje de buitenlucht in te gaan en ging poolshoogte nemen bij de ingang. Dit werd haar noodlottig want Dioscuros wist haar nu te vangen en onthoofde haar maar werd als straf onmiddellijk zelf gedood door een bliksemstraal.
Kort daarop kwam Nikolaas weer langs op zijn schimmel en bij het zien van de schacht kwamen alle herinneringen weer bij hem boven. Hij klom naar beneden alwaar de mijnwerkers hem snikkend vertelden wat er was gebeurd. De kleine Piet stond er bedroefd bij te kijken maar Nikolaas omhelsde zijn zoontje en nam hem mee achterop zijn paard. Pietje gaf wel wat af, maar ja... daarom heette hij ook Zwarte Piet.Deze historie is uiteraard door de Kerk in de doofpot gestopt. (Bron: Telegraaf)
Maar er is ook nog een andere versie:
Ludo Pinceel schreef op 18/10/2013
We zaten er al even op te wachten en ja hoor: daar gaan we weer voor een rondje zwartepieten. We krijgen namelijk buikpijn van de jaarlijks terugkerende komedie rond het al dan niet vermeend racisme betreffende het personage Zwarte Piet. Onze nationale pers, in plaats van voor een keer wat objectieve informatie te verstrekken, blij weer een boeiend onderwerp te pakken te hebben voor de praatcafés op radio en televisie, tatert vrolijk mee. Laat ons beginnen met het begin: Zwarte Piet is een blanke. Dat de brave man zwart ziet, al dan niet tot achter zijn oren, is te wijten aan zijn oorspronkelijk beroep: door de rookgaten van de huizen kijken of de mensen daarbinnen zich een beetje gedragen. De idee dat Zwarte Piet een meer gepigmenteerde medemens zou zijn en dus een knecht, stamt uit de 19de eeuw, toen de opvattingen over standen en de bewoners van de koloniën nogal verschilden van die van vandaag.
De oorsprong van het verschijnsel van de Sint en zijn Piet is echter veel verder terug, in de voorchristelijke tijd van onze geschiedenis te zoeken. Onze Germaanse voorouders beschikten net zoals andere volkeren uit de oudheid over een hele reeks goden. In de Indo-Germaanse mythologie, die aan de oorsprong ligt van de Germaanse, waren de belangrijkste goden vaak zogenaamde dubbel-goden. Het ging hier om een twee-eenheid; twee godheden die elkaar aanvulden en daarom samenwerkten.
Bij de Germanen was oorspronkelijk ook de oppergod Wodan of Odin zo’n dubbel-god. Zijn compagnon was de god Thiwas of Thing. Wodan had zoals bekend maar één oog, Thiwas had maar één hand. Wodan vertegenwoordigde de macht, Thiwas het recht en was dus oorspronkelijk de belangrijkste, aangezien hij moest oordelen over goed of kwaad. Dat Thing in de rangorde voor Wodan komt, merk je nog aan de namen van de weekdagen in de Germaanse talen: na Zon en Maan, komt eerst Din(g)sdag of in het Engels Tues(Thiwas)day en dan pas Woen(Wodan)sdag.
Volgens de oude mythen reed in de donkere periode die het jaar afsluit, Wodan op zijn paard Sleipnir door de lucht en landde op de daken van de huizen. Thiwas die achter hem op het paard zat, kon dan door de rookgaten naar beneden kijken om de bewoners te beoordelen. Het is dus logisch dat hij in die periode een zwart beroet gezicht had. Goed en kwaad konden dan door Wodan, die de macht uitoefende, beloond of gestraft worden. Zelfs toen het bijgeloof bij volwassenen verminderde, bleef het verhaal een belangrijke rol spelen voor de kinderen.
Een andere verklaring:
Het Sinterklaasgebeuren is een feest uit de Germaans-Christelijke traditie en heeft zijn wortels in een periode dat er in onze streken alleen blanke mensen woonden. Die voorouders hadden er zelfs geen benul van dat er op deze aardkloot ook nog meer gepigmenteerde medemensen rondliepen. Er kan hier oorspronkelijk dus geen sprake zijn van racisme, tenzij we er dat vandaag in projecteren en dat zegt dan meer over diegenen die dat doen dan over ons sympathiek duo.
Tot slot een goede raad aan toekomstige Klazen en Pieten: hou het simpel met één Klaas en één Piet; dat komt trouwens beter met de oorspronkelijke versie overeen. En speciaal voor Piet: wees zuinig met de schmink; men mag gerust zien dat je eigenlijk een blanke bent.
|
)
.
.
.
.
