|
Eergisteren op weg naar het "Wilde Westen " werd ik weer beroerd door " ce plat pays qui est le mien"...en de kale bomen langs de wegen en van het één kwam het andere. In een auto kan je toch niet veel doen als je niet zelf rijdt....
Het leven is als een boom.
Vraag niet tot welke soort hij hoort,
dat is het geheim van het leven.
Gegroeid uit dat ene zaadje ,
voedt hij zich met de humus van de bodem.
De prille stam die maagdelijk gaaf ontluikt,
trotseert af en toe het zwepen van de wind.
Zijn takken spreidt hij uitnodigend
steeds verder, steeds hoger.
De ene groeit uitbundig,
de andere heel erg traag.
Maar de tijd erodeert dat geweld
en de stam die steeds sterker wordt,
geraakt af en toe niet helemaal meer recht
omdat de wind meedogenloos blijft beuken.
Die krachtige jongeling wortelt zich vast
in de bodem van het leven.
Af en toe knakt één van zijn takken.
Het zaad van zijn knoppen valt neer
op de grond naast hem.
Nieuw leven ontstaat .
Sommige bomen blijven lang,
weer andere maar heel even.
En zo blijft hij deinen
op de golven van de wind.
Uiteindelijk,
in de winter van zijn leven,
vindt hij rust...
Langzaam vervalt hij
om uiteindelijk weer één te worden
met de aarde waaruit hij ontstond…
( Natoken dec 2013)
|
)
.
.
