Op deze vooravond van Kerst is het bij ons altijd feest want dan vieren we de verjaardag van onze dochter. Een mooier Kerstgeschenk konden we niet krijgen. Proficiat lieve dochter en nog veel jaren!
Eergisteren op weg naar het "Wilde Westen " werd ik weer beroerd door " ce plat pays qui est le mien"...en de kale bomen langs de wegen en van het één kwam het andere. In een auto kan je toch niet veel doen als je niet zelf rijdt....
Sluiterkensdag, ken jij dat nog ? Heb je het ook vaak gedaan? Ik wel hoor en het leverde meestal iets positiefs op !! Sluiterkensdag is een traditie die stilaan aan het verdwijnen is. Vandaag de dag weten nog maar weinig mensen wat sluiterkensdag inhoudt terwijl deze traditie vroeger algemeen gekend en verspreid was in Vlaanderen.Op sluiterkensdag mocht iemand worden buiten- of opgesloten. Het zogenaamde slachtoffer werd pas weer vrijgelaten wanneer hij of zij beloofd had iets te zullen doen of niet te doen of wanneer hij of zij beloofd had de zogenaamde daders te zullen trakteren. Oorspronkelijk werd het zowel door volwassenen als door kinderen gedaan, maar na verloop van tijd sloten enkel kinderen iemand buiten of op. De persoon die werd buiten- of opgesloten was meestal één van de ouders of de onderwijzer of de onderwijzeres. Wanneer bijvoorbeeld de leerkracht buiten de klas werd gesloten, moest deze eerst beloven geen huiswerk te zullen geven die dag. In bepaalde streken werd er gesproken over “iemand Thomassen”. Dit refereert naar de heilige Thomas die vroeger op 21 december werd gevierd. Sluiterkensdag wordt echter in verschillende streken op verschillende data gevierd afhankelijk van de streek. Zeg niet dat ik jullie niet verwittigd heb!
Ook het Groot Dictee der Nederlandse taal kan inspireren...
De Vlaming Dirk Bosmans is de winnaar van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2013. Hij had amper 13 fouten ….
Zoals elk jaar, volgde ik ook deze keer het gebeuren op TV en nam ik mijn spreekwoordelijke pet af voor de prestatie van de winnaar…
Ik kan me voorstellen dat literairen en taalpuristen zich in de handen wrijven bij dergelijke taalconstructies die vol steken met valkuilen en hete hangijzers .Maar of ik er warm van word na het horen van die retorische zinnen vol met ingewikkelde taalperikelen?
Zeg nu zelf wie spreekt er in godsnaam in de trend van : ” Zulke lammenadige anastrofes vernoemde de criticaster naar zijn tante Betje, in wier postale verbiage een heel aantal zeugmata, polysyndetons en anakoloeten wiewauwde….!!
Wiewaauwde , het enige woord waarbij ik me iets kan voorstellen al is het me toch taalwreemd. Neen , ik krijg er in ieder geval geen orgasme van.
Als naar gewoonte ging ik voor het slapen op bloggenronde en kwam langs op de blog van Fjak@ en las er een gedicht van Jolie ‘t Hoofd . Meteen werd ik wel geroerd door de taal en daar ….op dat precieze moment begon dit logje te groeien….
Taal… wat een rijkdom en wij zijn de enige levende wezens die over zoiets geniaals beschikken .Heb je er ooit al eens bij stilgestaan wat een prachtig communicatiemiddel de taal is? Het samenvoegen van letters tot woorden en woorden tot zinnen stelt ons als enigen op deze aarde in staat om vreugde, verdriet , leed en pijn , liefde en haat , kennis en creativiteit te laten ontsnappen aan een lichaam dat anders onze gevangenis zou zijn. Dieren reageren op geluiden van andere dieren : een hond blaft omdat een andere hond blaft en een haan kraait in antwoord op het gekraai van een andere haan en enkel de klank of het timbre kan verschillen. Maar wij hebben zoveel meer, wij hebben een taal zodat we kunnen spreken en schrijven en zo mekaar beroeren, troosten, beminnen, of afmaken , haten .. vernederen….wat dan weer een keerzijde van de taal is.
Hoe eenzaam moeten de oermensen niet geweest zijn omdat ze gevangen zaten in een lichaam dat enkel met geluiden en klanken of symbolen contact had met die anderen. Maar door de eeuwen heen ontdekte de mens dat klanken woorden konden worden en woorden zinnen en zinnen de brug legden naar mekaar toe tot de dag van vandaag ..want wat zien we ?
Tenzij je nog nooit een SMS gekregen hebt van jouw kinderen of jongeren dan heb je het zeker al gemerkt - misschien doe je het zelf ook al – maar de zinnen worden terug woorden en woorden worden afgekort en letters worden tekens en dat allemaal omdat er steeds minder tijd is voor lange uiteenzettingen. Kijk gewoon even rond als je wandelen gaat of uit eten gaat of een koffie gaat drinken of lekker ligt te luieren op het strand…Hoe vaak zie je niet dat mensen naast elkaar zitten ieder opgeslorpt door de passie van een GSM of tablet.Wedden dat ze een SMS naar mekaar sturen om te zeggen hoe leuk hun uitje samen is!!!
Om dat allemaal duidelijk te maken even het volgende. Stel je wil iets zeggen tegen een dierbare wat verkies jij?
W8 ik wjwz: DJW ( thx) en D - ggm ik hheovvj. Tabee....of
Wacht even ik wil je wat zeggen: dank je wel en petje af, goed gedaan maat ik hou heel erg ontzettend veel van jou. Groeten
Mijn keuze is rap gemaakt en ik weet wat me meer raakt!!
Ik wil niet aan doemdenken doen en het is zeker geen SF ( daar gaan we!!) ik ben ook geen helderziende maar toch als ik er even over nadenk en zie hoe snel alles evolueert dan zie ik in gedachten over 4/5 generaties mensen rondlopen die terug geïsoleerd zitten in hun eigen wereld en enkel via klanken en tekens contact hebben.. Misschien bestaan er dan ook wetenschappers die een studie maken over het taalgebruik in een ver verleden en ontleden ze onze boeken en gedichten en vragen ze zich af waarom wij in godsnaam zoveel woorden gebruikten om datgene te zeggen wat zij in drie afkortingen doen?
Maar tot het zover gekomen is zullen wij maar rustig verder communiceren op onze ouderwetse maar o zo heerlijke manier nl via onze taal en blog .
Tijdens een vlucht in een tweezitter wordt de piloot onwel. De blonde passagierster is in paniek en probeert zenuwachtig de radio:
" May day, May day !! De piloot is buiten bewustzijn ! Ik krijg hem niet wakker ... en ik kan niet vliegen ! "
Ze hoort een rustige stem die zegt:
" Hier de controletoren. Ik ontvang U luid en duidelijk en zal U hierdoor praten. Ik heb heel wat ervaring in dit soort zaken, blijf gewoon kalm en alles komt in orde. Geef me uw hoogte en positie a.u.b. "
Vlug zegt ze in de micro: "
" Ik ben 1 meter 70 en zit in de stoel vooraan rechts. "
Lange stilte...
" OK " zegt de stem uit de toren traag. " Herhaal dan nu na mij: Onze Vader, die in de hemelen zijt....."
Het is weer eens zover dat de kerstlampjes flikkeren in de straten, in de huiskamers de fraai versierde kerstbomen verschijnen, de kalkoenen straks weeral massaal geslacht worden, dat de goeie wensen weer netjes op papier zullen gezet worden of per e-mail verzonden . Voor sommigen zijn dat allemaal symbolen voor gezelligheid voor anderen beginnen de alarmsirenes nu te loeien…want weer een jaar dat op zijn einde loopt.
Elk jaar opnieuw ken ik ook dat gevoel. Neen, niet van die aard dat het een onverdraaglijke hunkering is naar het hele dagen languit voor een brandende kachel liggen, sabbelend aan een kerstkransje, luisterend naar een doorleefde stem die "Stille nacht , heilige nacht" neuriet terwijl het buiten vriest. Neen, het is eerder een gevoel van dankbaarheid verweven met weemoed om wat voorbij is en om wat straks weer komen zal..
Ik hoorde onlangs op TV idat er steeds meer mensen hun lichaan afstaan aan de wetenschap. Die stap heb ik nog niet gezet en zal ik wellicht ook niet zetten maar ik heb me wel al een tijdje officieel als organendonor laten registreren. Ik had daar al eerder over gepraat met T en de kids en mijn argumenten voor die beslissing uit de doeken gedaan.
Ik weet wel dat je in België automatisch donor bent tenzij je uitdrukkelijk te kennen geeft dat je dat niet wil, maar er gaan nog teveel organen verloren omdat familie op de valreep geen toestemming geeft om ze te gebruiken.
De soms schrijnende berichten over tekorten aan organen, wachtlijsten waar ook kinderen met nog een gans leven voor zich op staan, het nog iets willen betekenen na mijn overlijden dat allemaal zijn redenen die in het voordeel van zo een registratie pleiten.
En als ik het eens goed bekijk , wat heb ik momenteel in de aanbieding : - 2 longen die, behalve dat éénmalig proberen, niet gerookt hebben.
- een lever die enkel met mate een glaasje heeft moeten verteren (ik ben dus die saaie trien die anderen dronken zie worden op feestjes).
- een letterlijk goed hart (figuurlijk goed, daar zal mijn omgeving wel een mening over hebben).
- twee nieren die tot nu toe steeds behoorlijk hebben gewerkt en verder wellicht nog veel meer bruikbaars (wil ik het wel weten wat ze allemaal zouden kunnen gebruiken ?).
Laat het duidelijk zijn, ik ben niet bewust van plan om snel de pijp aan Maarten te geven, daarvoor leef ik te graag. Natuurlijk wil ik nog ouder en wijzer worden (om dan zo oud te zijn dat ik vergeten ben dat ik wijs ben. Ik wil mijn kleinkinderen volwassen zien worden, op hun eigen benen zien staan en een eigen leven zien uitbouwen. Ik wil zelf nog genieten van kleine en grote dingen,…
Het te lang moeten wachten op een geschikte donor kostte in mei het leven aan de jonge meter van kleinzoon 2. Dat was het laatste duwtje dat ik nodig had.Twee minuten tijd en twee handtekeningen zijn er nodig voor zo een registratie en dan bespaar je de nabestaanden een dilemma.
Lieve blogger. Ik hoop ten stelligste dat u op dit moment ergens kunt liggen braden en bakken onder een laag zonnecrème, tot u lichtjes begint te knetteren. In mijn biotoop schijnt de zon ook maar is het koud en knettert alleen het hout in de kachel.
Ik heb voor de gelegenheid even een bain de soleil aangetrokken, kwestie van wat inspiratie op te doen, maar het helpt uiteraard geen steek, wat had u gedacht. Ik ben bovendien modemoe en klerenmoe ja zelfs winkelmoe, maar aan mij zal dat niet liggen. Daar zijn verschillende redenen voor, maar de allerbelangrijkste reden, zeker op dagen dat er enige hormonale instabiliteit in het spel is ( ja dat kan ook op seniorenleeftijd hoor!!), is het gedrag van o zo behulpzame winkeljuffrouwen. Daar krijg ik krullende tenen van.
Vorige week heb ik nog eens moeite gedaan om in een winkel binnen te stappen om uit te zien naar iets nieuws en tof voor de feestdagen . Helaas. De inkoopdames hadden wel voldoende materiaal in huis gehaald waar een mens al wat vrolijker zou kunnen van worden, maar alleen in brave coupes en kleine maatjes. Mooie feestbloesje en "ensembeltjes" hingen allemaal dwangmatig gerangschikt per kleur, zoals de vele boetieks wel eens durven te doen wanneer ze denken dat ze hun klanten bij het handje moeten leiden, zodat ze met een assorti outfit naar buiten wandelen.
Geeuwend bladerde ik aldus door de rekken, van zolder tot gelijkvloers. Zo vlijtig ben ik dan weer, uit vrees dat ik net dat ene stuk per abuis zal overslaan dat in mijn maat is en wél iets in mijn hersenen teweegbrengt.
“Zoekt u iets speciaals?” klonk een vriendelijke maar argwanende stem achter mij.
Het brandde op mijn tong om te antwoorden:
“Ja, ik zoek een speciale plooifietsen liefst op electriciteit,” maar in plaats daarvan glimlachte ik en probeerde ik moedig de wrevel uit mijn mondhoeken te halen.
“Nee hoor, mag ik gewoon wat rondkijken?”.
Uiteraard mocht ik dat, maar alleen in de dwingende nabijheid van winkeljuffrouw Eén, die als een mestkever rond mij bleef cirkelen terwijl ze hier en daar een pluisje van de kleren plukte. Intussen begon het in mijn slapen te bonzen en ging het bladeren in de rekken steeds sneller, tot het reusachtige rek één ziedende vlek werd, vermits Juffrouw Twee kwam rondcirkelen en na een paar dodelijk stille minuten de vraag lanceerde:
“Als ik u kan helpen, moet u het maar vragen,” en daar, wijzend naar de broek die ik toevallig in de handen had, nog aan toevoegde “en die is heel mooi met die schoenen daar, weet u?”.
Welnu, het rek is gelukkig blijven staan, de spiegel is niet in gruzelementen uiteengespat. Ik ben twee etages naar beneden gespurt tot ik in de eerste winterse koude stond. Nee, als ik mij door een dergelijke lijdensweg moet worstelen voor ik iets deftigs om het lijf krijg, dan hoeft de nieuwe wintermode niet voor mij. We zullen wel creatief zijn met wat we hebben of op vintagejacht gaan. Stukken spannender. Of misschien het interieur wat restylen? Kan ook veel doen voor het humeur.
Rest mij nog de vraag: waarom doen winkeljuffrouwen soms zo neerbuigend, alsof ze met modeanalfabeten te maken hebben? Doen ze het om mensen te tergen, meekijken over de rug? Suggesties geven hoe men dit en dat zus en zo dient te dragen terwijl de meesten het liefs rustig rondkijken?Jaja, het is hun job ik weet het....
Ik vrees dat ik de volgende keer bij het shoppen een vliegtuigstickertje op mijn rug zal plakken waarop staat “Please do not disturb”. Alleen dan, in volmaakte stilte, kan winkelen een perfecte therapie zijn. Even aan niets anders denken, vervuld worden van verlangen, aantrekken, kopen en koesteren. Een vluchtige vorm van zelfbeloning, jazeker, maar ook geluk is per slot van rekening altijd vluchtig.
Als ik mijn alfabet wil afwerken tegen het eind van de maand, dan moet ik er spoed achter steken. Daarom twee moeilijke vandaag die ik dan ook samen neem!
Ik wens je de
van
X’en in de zin van oneindig veel zoenen van de mensen van wie je houdt.
en de
van
-Yin en yang( iets anders kan ik niet bedenken)
als balans om zaken af te wegen en jezelf terug in evenwicht te brengen.
Ja, het is nu onherroepelijk en voelbaar dat de zomer ons verlaten heeft en de winter zich aankondigt . De tekenen zijn er al in de natuur met zijn regen, wind, wolken en dalende temperaturen. De zomer, het seizoen waarin we heerlijk met elkaar buiten zijn, de natuur alle voeding levert waarvan we maar kunnen dromen en we van elkaar en alles genieten, verliet ons al definitief. De winter die dwingt ons stapje voor stapje weer meer naar binnen, ons huis in. De gezelligheid en warmte zoeken we binnen , want buiten wordt het te koud daarvoor. Dat naar binnen gaan geldt niet alleen ons woonhuis, maar ook voor onszelf. Winter is voor mij bij uitstek de tijd om in mezelf te kijken wat ik geoogst heb in het voorbije jaar en hoe ik daar in sta. Met andere woorden, winter is voor mij ook het seizoen om te reflecteren over wie ik ben (geworden) en al denk je dat je op een zekere leeftijd niet veel meer verandert toch betrap ik mij er op dat ik elk jaar op de één of andere manier mijn kijk op het leven, familie en vrienden bijstel..ach ja .. het verstand kom niet voor de jaren zeker .. en dat breng mij bij het volgende lied:
Bonnie St. Claire - Het Verstand Komt Met De Jaren
Als kind kreeg ik vroeger Vaak van mijn moeder De allerbeste raad Bij ieder probleempje Zag ze meteen: Was het echt of kattenkwaad En als ik dan weer eens wat doms had gedaan Zei ze heel lief: 'Trek het jou toch niet aan!
' Want het verstand komt met de jaren Doe toch niet zo eigenwijs Je verliest je wilde haren Want die worden later grijs Ja, het verstand komt met de jaren Soms wat langzaam Soms ook snel Oh, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel
Wat later toen kwamen mijn vrienden samen Bij ons thuis over de vloer Je wilt niks verliezen De beste te kiezen Dat was 'n hele toer Dan werd ik verliefd of ik liet hem juist gaan M'n moeder zei steeds: 'Trek het jou toch niet aan!
' Want het verstand komt met de jaren Doe toch niet zo eigenwijs Je verliest je wilde haren Want die worden later grijs Ja, het verstand komt met de jaren Soms wat langzaam Soms ook snel Oh, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel
Nu zijn de rollen veranderd Nu geef ik zelf goede raad Want ik weet toch al jaren Veel te goed hoe het gaat Want het verstand komt met de jaren Doe toch niet zo eigenwijs Je verliest je wilde haren Want die worden later grijs
Ja, het verstand komt met de jaren Soms wat langzaam Soms ook snel Oh, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel Ja, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel
Volgens kenners droomt iedere mens elke nacht twee tot drie keer maar weet je het ’s morgens zelden.
Vanmorgen ,in de vroege uren, schoot ik wakker middenin zo’n droom en loop ik nu nog niet uitgerust rond. Of dat iets met mijn droom te maken heeft, weet ik niet maar ik ben zeker dat de één of andere ".....loog" daar waar een verklaring zou aan geven…
“Wat die droom was”, hoor ik jullie vragen?
Ik had afgesproken met een paar vrienden om in de omgeving van de Koekenstad ( What’s in a name?) wat te gaan kuieren. Ik stond zeker niet op de eerste rij toen die van hierboven “ oriënteringszin” uitdeelde want zolang ik niet zelf een weg gereden of afgelopen heb zal ik hem ook niet kennen. Dit gezegd zijnde .. hang ik dus op de wandeling in een voor mijn onbekend gebied van anderen af ..
Ik weet nog vaag dat we ergens in een lift verzeild geraakten om de één of andere duistere reden want in het gebouw was iets niet juist . Daarna hadden mijn vriendinnen me terug naar de auto geleid en ik zou het dan wel vinden. Waarom, weet ik ook niet meer, maar ik moest blijkbaar nog iets inkopen en ging daarom op zoek naar een winkel in de buurt van de wagen…Ik was zodanig bezig met zoeken dat ik de straten helemaal niet meer in het oog hield. Ik weet dat ik in een onooglijk klein winkeltje beland ben een filiaal van de keten “ Direct” .
“ Zegt dat jullie iets”, mij niet hoor, nog nooit van gehoord!
Ik kocht er wat ik nodig had, weet ook niet meer wat maar herinner me wel dat aan de kassa aan iedere koper een stukje gebak van een kerstkoek meegegeven werd. Dat kan ik wel verklaren want ik heb hier gisteren de kerstboom gezet… Daarna begon de miserie....
Ik kwam buiten en wist natuurlijk niet meer waar ik naar toe moest. Ik heb dan maar straat in straat uit gelopen wellicht steeds verder van de auto want ik schoot wakker gefrustreerd van de puntjes van mijn haren tot in de toppen van mijn tenen en vingertopjes want ik haat het als zoiets me overkomt. Ik beeldde me al van alles in en dat ik de auto helemaal niet meer zou vinden want ik had niet op de straatnaam waar hij stond gelet en dat het dus zoeken was naar een speld in een hooiberg - allé in zoverre een autootje een speld kan zijn!!
Op zich was dat al erg maar nog erger was het feit dat er blijkbaar ook een behoorlijke som geld in de auto lag ( hoe dat daar terecht gekomen is weet ik ook niet want zo'n som heb ik niet!!) en ik zag de auto al verloren en dan dat er nog bovenop!
Ik werd dus wakker midden die droom en het rare was dat ik zelfs in die “ schemerfase” maar bleef zoeken naar de auto hoewel ik nu wel wist dat ik aan het dromen was!!
Gek hé dat je soms nog haarscherp een droom herinnert en op andere nachten echt de slaap der onschuldigen slaapt…. De menselijk geest is ondoorgrondbaar zeggen ze dan … en zo is het.
Vertel ik deze mijn droom aan tafel mijn droom aan mijn slaapgenoot nog steeds voor een gedeelte gefrustreerd omdat ik de auto niet teruggevonden heb waarop jij lachend reageert:
“ Daar verschiet ik niet van”.
Ik : “waarom niet?"
Hij: ” Omdat er met jou zo’n rare dingen te beleven vallen”…
Toch een schatje hé die slaapgenoot van mij ....grrrrr
Ter info .. mijn schoentje bleef leeg maar ik ben al blij dat ik niet in de zak van Zwarte Piet belandde!!
Ik vroeg me al een tijdje af hoe lang het nog zou duren dat geloof van onze kleinkinderen in Sinterklaas? Op ons glutenkindje en de tweeling na is de heilige man bij de anderen van zijn troon gevallen.
Het was al een paar jaar geleden dat een paar weken voor het feest van de brave man één van de kids bij ons was en vroeg of het klopte wat men op school vertelde, nl dat Sinterklaas dood is en dat grote mensen verkleed zijn als Sinterklaas en Zwarte Piet? Oeps. Ik stond even met de mond vol tanden, ontweek het antwoord met het eerste wat me te binnen schoot om me te kunnen beraden op het antwoord. Ik heb me echter altijd voorgenomen om niet te liegen tegen de kinderen en de kleinkinderen en dus was het uur van de waarheid aangebroken. Er kwamen al een tijdje vragen zoals:
"Hoe kan het dat Sinterklaas weet wat een kind wil hebben?" en
"Hoe kan 't dat Sinterklaas niet dood gaat?" Deze vragen werden steeds vakkundig ontweken (zelfs dat voelt soms als liegen), maar toen ik de vraag kreeg of het waar was wat men op school vertelde, was er geen houden meer aan. Dus toen we aan tafel zaten kwam ik terug op de vraag en legde ik uit hoe de vork in de steel zat. Je had die ogen moeten zien! Zo groot als schoteltjes en even later tranen. Heel even maar. Daarna vooral véél vragen! Dat is onze kleinzoon ten voeten uit, die wil altijd alles weten. Maar vooral de vraag: waarom hebben jullie me dat niet eerder verteld, deed wat pijn! Mijn antwoord?
"Omdat dat de traditie is want als we dat jou hadden verteld, had gelijk heel jouw hele kleuterklasje het geweten."
Toen ik het er later met mijn slaapgenoot nog even over had, zei ik dat ik het best raar vond dat we kinderen voorliegen . Waarom vertellen we hen niet dat het een feest is ter ere van een man die al "long gone" is maar dat we nog steeds verkleedpartijen houden. Zou toch prima kunnen? Aan de ene kant wil je dat je kind niet liegt, maar over Sinterklaas wordt rustig gelogen. Waarom? Het feest wordt er toch niet minder leuk als je kinderen gewoon zou zeggen hoe het in mekaar steekt?
Nou ja, whatever, het is zoals het is en ik weet dat zijn ouders ook dit jaar voor een kleinigheid zullen zorgen of hij het nu weet of niet!
Hier en daar zijn er bloggers die even in hun jeugdarchieven duiken en ons hun leven beschrijven. Een ideale tijdspassering voor de koude herfst -of winterdagen . Ik vind het altijd boeiend om terug tekijken naar een verleden dat op veel vlakken in grote lijnen overeenstemt met dat van mij. Alleen op één punt viel ik blijkbaar uit de boot nl het uitgaan!
Ik lees vaak dat sommigen - zeker die mensen uit de stad- meer vrijheid kregen dan wij dorpskinderen of kinderen van de buiten want inderdaad het leven op den buiten en in de stad maakte een groot verschil uit!
Tot ik T leerde kennen was mijn " biotoop" beperkt tot mijn dorp voor zover ik al "mocht" uitgaan.... Ik werd blijkbaar veel " korter gehouden" dan sommige van onze blogmaatjes... Een film in de parochiezaal of in de lokale " deftige" cinemazaal dat kon nog. Eén cinemazaal in de naburige stad was zelfs taboe want daar wilde ons pa niet dat we er naar toe gingen wegens een " slechte naam" wat dat ook betekende! Uitleg kreeg ik niet alleen dat het niet betaamde dat een meisje daar te zien was !!
Om te dansen kende ik enkel de studentenbals of de T dansants zoals dat toen zo deftig heette dus gaan dansen op café was bij ons thuis taboe en als meisje alleen op café gaan al zeker. Ik heb dat dan ook nooit gedaan!! De keren dat ik toch in een café kwam was met de kermis in het dorp omdat iedereen er toen kwam. Voor jongens lag de lat anders, zo kon mijn broer die 17 j jonger is wel met zijn vrienden gaan stappen toen zijn tijd gekomen was maar ja dat was dan ook zoveel jaren later .
De jaren kostschool waren ook niet bevorderlijk voor mijn uitgangsleven. Mijn eerste echte studentenbal waar ik dan ook jongens ontmoette en echt kon gaan dansen was op mijn 20ste en dan nog in het gezelschap van ons ma die als chaperonne meegestuurd was door ons pa!! Kan je je dat nu inbeelden? Je ziet, ik was maar een gewoon meisje van den buiten en pas door de jaren ben ik uiteindelijk mezelf geworden en toch nog redelijk op mijn pootjes terecht gekomen, denk ik. Wellicht was die drang om "uit te breken" ook een reden waarom ik indertijd zonder veel problemen de keuze maakte om met T mee te gaan naar het buitenland.
Mijn jeugd ziet er dus wellicht voor velen nogal saai en vervelend uit maar ja ik was toch nog behoorlijk braaf onder de strenge opvoeding van ons pa. En toch heb ik niet het gevoel dat ik veel gemist heb want mijn jeugdjaren waren wel degelijk gevuld maar eerder op een andere manier. Het heeft - laat ik mij het zo zeggen- langer geduurd dan bij sommigen voor ik op eigen benen stond. Maar dat heb ik intussen al redelijk bijgesteld mijn gedacht!! Mijn pa was een crack in het aantrekken van de teugels zolang je onder zijn dak woonde .
Moet ik me daardoor tekortgedaan voelen als ik jullie verhalen lees? Toen misschien soms wel maar nu niet meer. Ik kan het zelfs min of plaatsen dat ons pa het toen zo aanpakte en ik kan ik hem alleen maar dankbaar zijn voor de kansen die ik kreeg omdat hij het uiteindelijk toch goed met ons meende . Maar dat is ook weer veeeeel te laat!!
De zomer is nu wel echt voorbij al proberen mijn rozen met nog een laatste “ stuiptrekking” de illusie aan te houden . Ik wilde hier binnen die illusie ook nog wat doortrekken , daarom maakte ik een paar ruikertjes van die enkele late bloeiers .
Eerst en vooral bedankt in naam van onze Kiti voor al die lieve wensen gisteren.
Maar nu even een bedenking....
Elk jaar loop je er weer tegenaan maar het blijft verdomd lastig om eraan te wennen. Waaraan? Aan de onmetelijke zwaarte en grijsheid die de maand november telkens weer in petto schijnt te hebben waardoor velen last hebben van de novemberblues zoals Ludovikus dat kind een naam geeft.
Wat er de betekenis en het doel van is, blijft volstrekt onduidelijk. Maar het is wel een feit dat zo´n maand het verdient om vergeten of om gewoon geschrapt te worden want ze resulteert vaak in zwaarmoedigheid, de winterblues of, als het meevalt, slechts een winterdip.
En blijkbaar slaagt november er telkens weer in om een dieptepunt te kunnen realiseren zoals vandaag wanneer het wolkendek zich pertinent weigerde te openen, alleen maar dieper richting aarde zonk en daarbij slechts donkerder en natter oogde. Gevolg was dat het daglicht zichzelf niet heeft kunnen vinden en in ieder geval niet bij ons binnen drong in tegenstelling tot die depressie die van buitenaf wel haar plaatsje in ons huis vond. Zwaarmoedigheid die slechts met een spaarlampje hier en een gloeilampje daar nog wat bijgelicht kon worden, tot op het midden van de dag, als de zon op haar hoogste punt vermoed kon worden, want in de verste verte was ze onzichtbaar.
Vandaar dat het zo moeilijk is voor velen om op zo´n sombere dag nog welgemoed rond te lopen. Dagen met gaatjes heten ik dan die dagen omdat ze alleen maar deugen voor hazenslaapjes en om uiltjes te knappen, ongeacht het uur van zo´n dag.
Meer was er wat mij betreft vandaag ook niet van te maken en dan denk ik met veel mededogen aan al die mensen die juist vandaag hun verjaardag mochten vieren. Of was het toch meer moesten, bij een duisternis en een somberte die alleen maar melancholie en tristesse weten op te roepen?
Gelukkig blijft dat hier nooit lang hangen en anders geven de lieve bezoekers wel een duwtje tegen de poep!
Het houdt bij ons niet op in de novembermaand de ene verjaardag is nog niet gedaan of daar volgt al de volgende! Vandaag wordt onze jongste schat 6 jaar. Ons glutenkindje is een lieve, zelfstandige meid geworden met af en toe een eigen willetje . Sinds sept zit ze in het eerste leerjaar en noem haar dus vanaf nu geen baby of kleuter meer, want dan gaat zij even uit haar dak. Grappig, hoe je, als je klein bent alleen maar groot wilt zijn. Zo snel mogelijk op peutergym, naar school, op dansles of voetbal, zelf naar huis lopen. “Zelluf doen “ is een gevleugelde uitspraak voor kinderen. Groot worden, naar de middelbare school, zelf naar de bioscoop, tennisles, brommer rijden, uitgaan, rijbewijs halen. …Het kan allemaal niet snel genoeg. Tot op een gegeven moment dat allemaal ophoudt . Dan ben je er wel weer klaar mee, dat je alles zelf moet uitzoeken, zelf je potje moet koken, zelf allerlei moeilijke en minder moeilijke beslissingen moet nemen. Tenminste…zo voelt het af en toe en te zien aan het groeiende aantal mensen die coaches of therapeuten in de arm nemen , heeft meer dan één daar last van. Ze zeggen wel dat kinderen regels en grenzen nodig hebben, maar volwassen kunnen ook best baat hebben bij een strenge blik of corrigerende tik. En dan word je zo oud dat je merkt dat je weer steeds meer hulp nodig hebt. In plaats van ervan te genieten dat er weer voor je gezorgd wordt, baal je alleen maar dat je weer zo afhankelijk wordt. Hè, wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar! Maar vandaag gaat het om onze schat .
)
- ggm ik hheovvj. Tabee....of 
Dit gezegd zijnde .. hang ik dus op de wandeling in een voor mijn onbekend gebied van anderen af .. 
Ik beeldde me al van alles in en dat ik de auto helemaal niet meer zou vinden want ik had niet op de straatnaam waar hij stond gelet en dat het dus zoeken was naar een speld in een hooiberg - allé in zoverre een autootje een speld kan zijn!! 
waarop jij lachend reageert:
Wellicht was die drang om "uit te breken" ook een reden waarom ik indertijd zonder veel problemen de keuze maakte om met T mee te gaan naar het buitenland. 
