De zomer is nu wel echt voorbij al proberen mijn rozen met nog een laatste “ stuiptrekking” de illusie aan te houden . Ik wilde hier binnen die illusie ook nog wat doortrekken , daarom maakte ik een paar ruikertjes van die enkele late bloeiers .
Eerst en vooral bedankt in naam van onze Kiti voor al die lieve wensen gisteren.
Maar nu even een bedenking....
Elk jaar loop je er weer tegenaan maar het blijft verdomd lastig om eraan te wennen. Waaraan? Aan de onmetelijke zwaarte en grijsheid die de maand november telkens weer in petto schijnt te hebben waardoor velen last hebben van de novemberblues zoals Ludovikus dat kind een naam geeft.
Wat er de betekenis en het doel van is, blijft volstrekt onduidelijk. Maar het is wel een feit dat zo´n maand het verdient om vergeten of om gewoon geschrapt te worden want ze resulteert vaak in zwaarmoedigheid, de winterblues of, als het meevalt, slechts een winterdip.
En blijkbaar slaagt november er telkens weer in om een dieptepunt te kunnen realiseren zoals vandaag wanneer het wolkendek zich pertinent weigerde te openen, alleen maar dieper richting aarde zonk en daarbij slechts donkerder en natter oogde. Gevolg was dat het daglicht zichzelf niet heeft kunnen vinden en in ieder geval niet bij ons binnen drong in tegenstelling tot die depressie die van buitenaf wel haar plaatsje in ons huis vond. Zwaarmoedigheid die slechts met een spaarlampje hier en een gloeilampje daar nog wat bijgelicht kon worden, tot op het midden van de dag, als de zon op haar hoogste punt vermoed kon worden, want in de verste verte was ze onzichtbaar.
Vandaar dat het zo moeilijk is voor velen om op zo´n sombere dag nog welgemoed rond te lopen. Dagen met gaatjes heten ik dan die dagen omdat ze alleen maar deugen voor hazenslaapjes en om uiltjes te knappen, ongeacht het uur van zo´n dag.
Meer was er wat mij betreft vandaag ook niet van te maken en dan denk ik met veel mededogen aan al die mensen die juist vandaag hun verjaardag mochten vieren. Of was het toch meer moesten, bij een duisternis en een somberte die alleen maar melancholie en tristesse weten op te roepen?
Gelukkig blijft dat hier nooit lang hangen en anders geven de lieve bezoekers wel een duwtje tegen de poep!
Het houdt bij ons niet op in de novembermaand de ene verjaardag is nog niet gedaan of daar volgt al de volgende! Vandaag wordt onze jongste schat 6 jaar. Ons glutenkindje is een lieve, zelfstandige meid geworden met af en toe een eigen willetje . Sinds sept zit ze in het eerste leerjaar en noem haar dus vanaf nu geen baby of kleuter meer, want dan gaat zij even uit haar dak. Grappig, hoe je, als je klein bent alleen maar groot wilt zijn. Zo snel mogelijk op peutergym, naar school, op dansles of voetbal, zelf naar huis lopen. “Zelluf doen “ is een gevleugelde uitspraak voor kinderen. Groot worden, naar de middelbare school, zelf naar de bioscoop, tennisles, brommer rijden, uitgaan, rijbewijs halen. …Het kan allemaal niet snel genoeg. Tot op een gegeven moment dat allemaal ophoudt . Dan ben je er wel weer klaar mee, dat je alles zelf moet uitzoeken, zelf je potje moet koken, zelf allerlei moeilijke en minder moeilijke beslissingen moet nemen. Tenminste…zo voelt het af en toe en te zien aan het groeiende aantal mensen die coaches of therapeuten in de arm nemen , heeft meer dan één daar last van. Ze zeggen wel dat kinderen regels en grenzen nodig hebben, maar volwassen kunnen ook best baat hebben bij een strenge blik of corrigerende tik. En dan word je zo oud dat je merkt dat je weer steeds meer hulp nodig hebt. In plaats van ervan te genieten dat er weer voor je gezorgd wordt, baal je alleen maar dat je weer zo afhankelijk wordt. Hè, wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar! Maar vandaag gaat het om onze schat .
Onze kleinzoon 1 was vorige maand op zeeklassen en wist te vertellen dat ze daar in de buurt van de Panne één en ander bezocht hadden dat herinnerde aan WO1 en hij was enorm geïnteresseerd. We zullen nog wel meer over de herdenking van dit wereldgebeuren horen volgend jaar daarom wil ik even een artikel uit de krant van 21 nov. met jullie delen
Herinnering door Liesbeth Van Impe
Er valt de komende jaren niet aan te ontsnappen: de Eerste Wereldoorlog is straks 100 jaar geleden begonnen en dat zal op talloze manieren herdacht worden. Culturele activiteiten, officiële herdenkingen en historische evenementen moeten duizenden toeristen vanuit de hele wereld naar de slagvelden brengen, ook naar de IJzervlakte rond Ieper. Honderd jaar later is de Groote Oorlog niet alleen van historisch belang, maar ook van toeristisch (en dus economisch) belang. De verjaardag komt er op een belangrijk moment in onze beleving van die zwarte episode uit onze geschiedenis. Overlevenden die de oorlog bewust meemaakten zijn er nog nauwelijks en ook hun kinderen en kleinkinderen worden stilaan oud. De getuigen van toen geven hun verhalen niet langer door. De Eerste Wereldoorlog is stilletjes definitief opgeschoven van levende familieherinnering naar stoffige geschiedenis. Het mag eigenlijk niet verwonderen dat het met de kennis over die oorlog vandaag ook pover gesteld is. Een rondvraag bij kelners in Ieper levert een vrij ontluisterend beeld op, maar er is geen reden om aan te nemen dat zij veel slechter zouden scoren dan de gemiddelde bevolking. Wereldoorlog I is stilaan een geschiedenisles die de meesten zich even goed herinneren als de lessen over de Honderdjarige Oorlog of het Beleg van Antwerpen. Is dat erg? Misschien niet, het hoort nu eenmaal bij het voortschrijden van de tijd. En toch is de herdenking de komende jaren ook een kans om het collectieve geheugen bij te spijkeren. WO I blijft het echte begin van de twintigste eeuw. De wereld werd er in een nieuwe plooi gelegd. Zonder WO I valt vandaag niet te begrijpen. De met bloed doordrenkte slagvelden, vandaag bezaaid met witte kruisjes, stellen ons ook nu nog relevante vragen. De afstand die met de tijd gegroeid is, doet het historisch besef trouwens ook geen kwaad. Honderd jaar na de feiten kan mythe van waarheid gescheiden worden, beleving van kennis, verhalen van geschiedenis. Honderd jaar na datum kunnen we die vreselijke oorlog op veel punten beter begrijpen dan onmiddellijk erna.
Met de Eerste Wereldoorlog zijn we nog lang niet klaar. We kunnen uit de herdenking collectief meer halen dan een toeristisch succes.
Jullie zullen het allemaal wel gehoord en gelezen hebben , heel die commotie rond de Zwarte Pieten. Ik ben mijn licht eens gaan opsteken om te weten waar die Pieten vandaag komen. Interesse? Lees dan verder, zoniet ga er maar rap vandoor of Zwarte Piet steekt jou in zijn zak!
'Het ware verhaal van Zwarte Piet'
- Zoals iedereen weet is de Heilige Barbara de schutspatroon van de mijnwerkers. Hoe is dat zo gekomen en wat is de ware rol van Sinterklaas en Zwarte Piet?
Prof. Dr. Ir. K.J. Weber uit Den Haag vertelt hier het ware verhaal.
In de 3e eeuw na Chr. was Barbara bekeerd tot het Christendom, zeer tot ongenoegen van haar vader. Deze Dioscuros joeg haar achterna met een groot zwaard. Net op tijd wist Barbara een kolenmijn in te vluchten waar zij verborgen werd door de mijnwerkers. Deze werden vervolgens bekeerd en Barbara werd hun idool. In deze tijd werden er geregeld concilies gehouden om het geloof wat beter te definiëren. Uiteraard was Nikolaas, bisschop van Smyrna, daar een vaste afgevaardigde. Op weg naar het concilie passeerde hij een mijnschacht die, vooral door de mooie schoorsteen, zijn aandacht trok. Hij daalde af naar de mijn en tot zijn verbazing trof hij daar een beeldschoon meisje aan. Om kort te gaan werd dit , in deze pre-celebitaire periode, een stormachtige romance. Na het zegenen van de mijnwerkers verliet Nikolaas met tegenzin de mijn om zijn taak te vervullen.
Deze ontmoeting bleef echter niet zonder gevolgen want 9 maanden later werd een jongetje geboren. Mateloos verwend door alle mijnwerkers kroop de kleine door de mijn. Zij noemden hem naar hun favoriete dier, de kanariepiet, die hen waarschuwde bij een teveel aan mijngas. Vies werd het jongetje wél en daarom noemden zij hem al gauw 'zwarte pietje'. Barbara vond het tijd worden om met Pietje de buitenlucht in te gaan en ging poolshoogte nemen bij de ingang. Dit werd haar noodlottig want Dioscuros wist haar nu te vangen en onthoofde haar maar werd als straf onmiddellijk zelf gedood door een bliksemstraal.
Kort daarop kwam Nikolaas weer langs op zijn schimmel en bij het zien van de schacht kwamen alle herinneringen weer bij hem boven. Hij klom naar beneden alwaar de mijnwerkers hem snikkend vertelden wat er was gebeurd. De kleine Piet stond er bedroefd bij te kijken maar Nikolaas omhelsde zijn zoontje en nam hem mee achterop zijn paard. Pietje gaf wel wat af, maar ja... daarom heette hij ook Zwarte Piet.Deze historie is uiteraard door de Kerk in de doofpot gestopt. (Bron: Telegraaf)
Maar er is ook nog een andere versie:
Ludo Pinceel schreef op 18/10/2013
We zaten er al even op te wachten en ja hoor: daar gaan we weer voor een rondje zwartepieten. We krijgen namelijk buikpijn van de jaarlijks terugkerende komedie rond het al dan niet vermeend racisme betreffende het personage Zwarte Piet. Onze nationale pers, in plaats van voor een keer wat objectieve informatie te verstrekken, blij weer een boeiend onderwerp te pakken te hebben voor de praatcafés op radio en televisie, tatert vrolijk mee. Laat ons beginnen met het begin: Zwarte Piet is een blanke. Dat de brave man zwart ziet, al dan niet tot achter zijn oren, is te wijten aan zijn oorspronkelijk beroep: door de rookgaten van de huizen kijken of de mensen daarbinnen zich een beetje gedragen. De idee dat Zwarte Piet een meer gepigmenteerde medemens zou zijn en dus een knecht, stamt uit de 19de eeuw, toen de opvattingen over standen en de bewoners van de koloniën nogal verschilden van die van vandaag.
De oorsprong van het verschijnsel van de Sint en zijn Piet is echter veel verder terug, in de voorchristelijke tijd van onze geschiedenis te zoeken. Onze Germaanse voorouders beschikten net zoals andere volkeren uit de oudheid over een hele reeks goden. In de Indo-Germaanse mythologie, die aan de oorsprong ligt van de Germaanse, waren de belangrijkste goden vaak zogenaamde dubbel-goden. Het ging hier om een twee-eenheid; twee godheden die elkaar aanvulden en daarom samenwerkten.
Bij de Germanen was oorspronkelijk ook de oppergod Wodan of Odin zo’n dubbel-god. Zijn compagnon was de god Thiwas of Thing. Wodan had zoals bekend maar één oog, Thiwas had maar één hand. Wodan vertegenwoordigde de macht, Thiwas het recht en was dus oorspronkelijk de belangrijkste, aangezien hij moest oordelen over goed of kwaad. Dat Thing in de rangorde voor Wodan komt, merk je nog aan de namen van de weekdagen in de Germaanse talen: na Zon en Maan, komt eerst Din(g)sdag of in het Engels Tues(Thiwas)day en dan pas Woen(Wodan)sdag.
Volgens de oude mythen reed in de donkere periode die het jaar afsluit, Wodan op zijn paard Sleipnir door de lucht en landde op de daken van de huizen. Thiwas die achter hem op het paard zat, kon dan door de rookgaten naar beneden kijken om de bewoners te beoordelen. Het is dus logisch dat hij in die periode een zwart beroet gezicht had. Goed en kwaad konden dan door Wodan, die de macht uitoefende, beloond of gestraft worden. Zelfs toen het bijgeloof bij volwassenen verminderde, bleef het verhaal een belangrijke rol spelen voor de kinderen.
Een andere verklaring:
Het Sinterklaasgebeuren is een feest uit de Germaans-Christelijke traditie en heeft zijn wortels in een periode dat er in onze streken alleen blanke mensen woonden. Die voorouders hadden er zelfs geen benul van dat er op deze aardkloot ook nog meer gepigmenteerde medemensen rondliepen. Er kan hier oorspronkelijk dus geen sprake zijn van racisme, tenzij we er dat vandaag in projecteren en dat zegt dan meer over diegenen die dat doen dan over ons sympathiek duo.
Tot slot een goede raad aan toekomstige Klazen en Pieten: hou het simpel met één Klaas en één Piet; dat komt trouwens beter met de oorspronkelijke versie overeen. En speciaal voor Piet: wees zuinig met de schmink; men mag gerust zien dat je eigenlijk een blanke bent.
Niet in een pashokje passen, is nooit grappig. Hardop willekeurige getallen roepen als iemand aan het tellen is, is nooit grappig. De cursus lassen voor beginners die is afgelast is nooit grappig. Mensen die het bijltje er bij neergooien en zich daarbij verwonden aan hun voet zijn nooit grappig. Een boom het bos insturen is nooit grappig. Een vereniging van vrachtwagenchauffeurs met veel aanhangers, is nooit grappig. Voor een dubbeltje geboren worden terwijl we al lang met euro's betalen, is nooit grappig.
Tegen een depressieve postbode zeggen dat hij zichzelf eens een leuke dag moet bezorgen, is nooit grappig. In een Duitse schoenenwinkel zeggen dat je maat 40-45 hebt, is nooit grappig. Sinaasappelen beroven van hun persvrijheid, is nooit grappig. Sprinkhanen plagen, is nooit grappig. Stiekem 's middags ontbijtkoek eten, is nooit grappig. Stotteren in gebarentaal, is nooit grappig. Terugzwaaien naar een zwaailicht, is nooit grappig. Zeggen dat de hel losbarst in een kerk, is nooit grappig. Zo'n scherpe tong hebben, dat je jezelf in je vingers snijdt, is nooit grappig.
Normaal bak ik ons brood zelf maar soms komt er iets tussen en dan ga ik gewoon naar de bakkerij en dat is wat er zich vandaag afspeelde!
"Eén gesneden brood alstublieft, Mevrouw. Een bruin, een grijs of een wit? Tsja, voor mij was bruin een logische bestelling maar je moet het dan wel zeggen, Natoken! Een bruin alstublieft en daar begint het als je niet volledig bent. Wat kies ik? Een volkorenbrood, een tarwebrood, een zevengranenbrood, een negengranenbrood? Enzovoort enzo verder. Niet te doen. "Een negengranenbrood alstublieft".( hoe meer granen hoe gezonder denk ik dan maar!!) Een rond of een vierkant? ( Tsja , speel eigenlijk geen rol maar kom..) Een vierkant, alstublieft Een klein of een groot? ( Tiens had ik dat in het begin dan niet gezegd? ) Een groot, alstublieft
En dat was het dan om een groot, bruin, vierkant, gesneden brood vast te krijgen. Wat een luxe hebben we toch. We kunnen kiezen tussen een gamma van soorten brood terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen verhongeren. We hebben alle denkbare soorten groenten en fruit en andere etenswaren uit de hele wereld zomaar in de winkel liggen om nog maar te zwijgen over dranken. We hebben eten en drinken zoveel en wanneer we willen ,zelfs 's nachts. We hebben een dak boven ons hoofd. Als het koud is draaien we aan een knop en het is warm. We gaan in verlof op duizenden kilometers van hier liefst met het vliegtuig. Daar zien we armoede. We beklagen de sukkelaars die er wonen maar we doen er niets aan. Zelf omringen we ons met luxe, een nooit geziene luxe TV, pc, microgolf, frigo, diepvries, gsm en de meest onzinnige en eigenlijk onnuttige dingen die je maar kan bedenken zoals allerhande technische snufjes die er enkel en alleen op gericht zijn om het ons gemakkelijk te maken. Nog nooit, in heel de geschiedenis van de mensheid hadden we een dergelijke overvloed aan eten en drinken en verspilling. Eén slechte appel in een bak en de hele bak verdwijnt in de afvalcontainer. Op elke verpakking staat een vervaldatum, wettelijk verplicht. Eén dag over tijd en het hele zooitje verdwijnt in de vuilbak. Weg ermee. Hele bakken onverkochte groenten en fruit gooien de supermarkten weg gewoon omdat er een paar verwelkte blaadjes zichtbaar zijn. Dat ziet er niet fris uit, dus verkoopt dat niet meer. De afvalcontainer in dan maar. De afvalcontainer van de plaatselijke supermarkt is voldoende om een gemiddeld derdewerelddorp een maand van voeding te voorzien. Ik heb zelf eens van veraf in zo'n vuilbak gekeken. Daar ligt genoeg voedsel in om een kind van de hongerdood te redden. Echt waar. En bij U, lezer? Durft U nog te klagen over het leven? Zou U willen ruilen met een gezin uit een derdewereldland? Vindt U ook dat het leven hier erg of triestig is? Wij hebben 13 jaar in ontwikkelingslanden gewoond en neen ik wil niet ruilen!! Het regent hier wel veel maar we leven in een land van overvloed, een nooit geziene overvloed en luxe. We beseffen niet hoe gelukkig we zijn.
Maar dat weet ik wel: als ik nog eens naar de bakker ga dan bestel ik een groot, wit, vierkant gesneden brood.Voor die ene keer moet wit kunnen, minder vragen van de winkeljuffrouw. Dat gaat vlugger hé.
En de prijs voor de meest onconventionele tuinier gaat naar : mijzelf !
Ze doen het weer, de bladeren van de bomen in onze straat: blowing in the wind en met de eerste licht vorst dwarrelen ze gretig naar beneden! Dit jaar heb ik mijn windmachien nog niet van stal gehaald, je weet wel zo'n ding waarmee je alles op een hoopje blaast. Nu mag iedereen lachen met mij, maar weet je waarmee je bladeren het gemakkelijkst op hoopjes krijgt ?
Wel, met dit :
Dat het geen zicht is en dat mijn omgeving nu waarschijnlijk denkt dat er iets mis is met mijn mentale toestand (alle grassprietjes mooi in dezelfde richting willen hebben, ik zeg maar iets), het zij zo. Ik ben een praktische persoon en een hark blijft steeds haken in het gras/mos, de bladeren hangen aan de tanden van de hark, allemaal problemen die je niet hebt met een borstel. Dus heb ik de gazon aan de voorkant van het huis eergisteren deels schoongeborsteld, daarna nog wat bloemperken netjes gemaakt, gesnoeid en alles netjes op de composthoop gelegd. Ik ben nog niet rond met de tuinwerken, er mogen dus best nog wat zonnige dagen komen. Het deed me verdorie deugd om nog eens wat in open lucht bezig te zijn na dat indoor-klussen van de laatste dagen toen het regende. Heb ik trouwens al gezegd dat wij hier nog steeds verse tomaten eten van eigen kweek ? Ik heb nog grote soepbonken en poire surprise (peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. En om mijn rare mentale toestand alle eer aan te doen heb ik een maand geleden opnieuw tomaten gezaaid in potjes. Ze staan op een warme plaats en ik geef ze bovendien af en toe extra licht (oplaadbare led-lamp) om de dagen wat te verlengen. Mocht het me lukken om in de winter tomaten te kweken, dan volgen daarvan zeker nog fotos (maar laat het duidelijk zijn, ik heb serieus mijn twijfels of dit zal lukken). Nu maar hopen dat de buren niet denken dat ik met dat extra licht en dichtbij het raam, cannabis aan het kweken ben.
Iedereen zal zich hier wel op de één of andere manier in terugvinden, denk ik!
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie.
Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel, mijn bloeddruk wat te hoog.
maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs 's Heerens wegen,
kom ik in de winkels en ook weer op het plein.
Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn. Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen en over vroeger te kunnen dromen.
Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was
en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen
en mijn rug raakt meer en meer gebogen.
De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij,
als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij.
Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.
Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen,
en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word, draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel.
Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas, mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel. Trek niets in twijfel, zei de pedagoog.
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan
en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant.
Ik wil toch bijblijven en naderhand doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later. Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag.
Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig zei de psycholoog..
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
Haar foto kijkt me aan vanop de kast in de living, een lachende, vrolijke dame, mijn ma. Net als ik naar die foto kijk , spelen ze op de radio "zonder jou tikt de klok even snel, maar de tijden veranderen wel". Het raakt me, zomaar midden op de dag terwijl ik een beetje aan t bekomen ben van het net maken van de oprit en voortuin! 'k Zou haar willen vertellen over de kleine dingen van het leven, over ons, over haar kleinkinderen en zoveel meer want ik mis onze urenlange praatjes nog altijd ! .
Maar vandaag niet kniezen Natoken want je hebt alle reden om blij te zijn want vandaag ( ja, ik denk vooruit als ik logjes schrijf haha) verjaart onze tweeling. Die worden ook al 8 jaar, wat vliegt de tijd ! En intussen worden wij elke dag wat ouder en grijzer en ik hoor je nu speels zeggen "en hopelijk ook wat wijzer" !!
- Gelezen op een urinoir: De toekomst van België ligt in je hand.
- Als ik haar dump, welke container moet ik dan nemen?
- Bericht aan de regering: ik heb ook geen geld, maar daarom ga ik het nog niet van anderen afpakken.
- Mijn vriendin heeft me bedrogen, vorige week vertelde ze dat ze was vreemdgegaan, maar dat blijkt helemaal niet waar te zijn.
- Als we ooit terug in de tijd kunnen reizen, waarom worden we dan nog niet bezocht door mensen uit de toekomst?
- Mochten er verkiezingen zijn, stem op Bert en Ernie. Zij halen de bananen wel uit hun oren. - Openbaar vervoer is iets wat je brengt van een plaats waar je niet bent, naar een plaats waar je niet naar toe moet, op een moment dat het je niet uitkomt.
- Bevalt de nieuwe secretaresse?" " Ja zeker, maar we weten nog niet van wie."
- Pas maar op voor mij, zei het klontje tegen de biet, ik ben geraffineerd.
- Van mensen die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
- Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon.
- Ik zou Van Klaveren van harte door de ruiten kunnen schoppen. - "Schat, ik heb je gemist." fluisterde hij. En hij dacht bij zichzelf: Volgende keer zal ik beter mikken.
- Jan met de pet volgt zijn leiders klakkeloos. - Toen de toerist in het Engelse postkantoor een postzegel vroeg, kreeg hij een stamp. - Toen ik de prijs van de sla zag kreeg ik een krop in de keel.
De natuur heeft nu definitief zijn herfstkleed aangetrokken. Het frisse groen heeft plaats gemaakt voor het frisse bruin. Het is weer eens wat anders. Het moet niet altijd zomer zijn. Dit jaar was het nog eens een zomer uit de oude doos dus hoor je mij niet klagen en de nazomer mocht er ook wezen al mag het nu wel weer even ophouden met regenen al heeft dat ook zijn voordelen natuurlijk. Eigenlijk mogen we gelukkig zijn met zoveel regen. Er zijn plaatsen op de wereld waar mensen een ongeluk zouden doen om een emmer water. En niet te vergeten, van water wordt bier gemaakt. Voorlopig zullen we dus niet zonder gerstenat vallen. Of de prijs van bier daarom zal zakken is niet zeker. Maar ondertussen verliezen de bomen hun bladeren en wordt het stilaan frisser. Terwijl ik dit schrijf is het hier amper 1,1 gr en vriest het lichtjes aan de grond. De laatste bladeren zullen nu ook wel afvallen en dan staat de natuur weer kaal te wachten op de winter. De bloemen zijn uitgebloeid en de bloemblaadjes verslensen. De zaadjes worden met de wind naar onbekende oorden weggedragen. De wind lijkt wel postbode te spelen. Zelfs het gras en het onkruid heeft een stakingsaanzegging ingediend en is alvast gestopt met groeien net alsof het gesyndiceerd personeel van één of andere instantie betreft dat hun jaarlijks aantal stakingsdagen moet halen. Zo maakt de natuur zich op om de koude te trotseren en hoopvol uit te kijken naar de volgende lente. De zon mag dan al haar best doen om er nog een beetje warmte uit te persen, het zal niet baten. De natuur gaat zijn gang. Donkere, grijze wolken komen onverzettelijk het land binnen met in hun kielzog de onvermijdelijke regen en straks misschien ijs en sneeuw. Wind, sneeuwvlagen en gladde wegen zullen ons deel zijn. Gedaan met de hitte, met terrasjes, met puffen en blazen. In de plaats komt koning winter het hele zooitje schoonmaken. "Heerlijk" weertje staat ons nog te wachten tenminste, van achter het raam in een zachte zetel lekker bij het vuur of de verwarming met een goed boek en een warme thee.
Terwijl de natuur de herfst verwelkomt, kijk ik vanachter mijn pc naar buiten.. Alhoewel de meesten op de zon en zomer roepen, vind ik ( als het niet regent natuurlijk) de herfst een prachtig seizoen. Dat palet van kleuren, de geur van het bos, de activiteit in de natuur in voorbereiding van de winterslaap.... Echt iets om bij te mijmeren, meestal over het leven, het verleden en vage verwachtingen.
Alhoewel ik en zoals iedereen onder ons, een rugzakje meedraag , hou ik dat zakje niet netjes gesloten in tegenstelling tot veel anderen, maar ik stop af en toe eens en maak dat zakje open en haal er een paar elementen uit, soms met een lach en soms met een traan. Je kan er niet aan voorbij, de ene draagt al wat meer mee dan de andere en de ene denkt er niet meer aan en de andere kan het soms niet vergeten. Het maakt van ons wat we zijn. Alleen heeft de ene er zijn lessen uitgetrokken en de andere niet.
Ook mijn rugzakje zit behoorlijk vol met gebeurtenissen die een serieuze inpakt hadden op mijn leven. Sommigen kunnen het verleden niet loslaten en hebben er hun verdere leven last van en dat beperkt hun leven.
Ben jij van het type die ondergaat en aanvaardt maar niet vergeet en doorgaat met zijn leven? Of ben jij iemand die door toedoen van bepaalde gebeurtenissen toch een beetje beschadigd uit de strijd kwam en bewust of onbewust je verdere leven laat bepalen? Of ben je iemand die uit het slechte, het beste meeneemt en dat netjes bijschrijf in de encyclopedie van je leven?
Hoe dan ook, na al die jaren voel ik me rijk met een aparte kijk op het leven en een aparte benadering van het beleven. Ik ben heel veel te vinden in de natuur en vind het heerlijk te mogen genieten van het mooie dat plant en dier ons geven. Daar voel ik me goed wat niet altijd kan gezegd worden van onze maatschappij die soms een jungle is die geregeerd wordt door emotieloze politici of andere stervelingen. Maar wat me nog meer doet huiveren, is hoe we dagelijks als gewone mens worden opgelicht en het dikwijls niet in de gaten hebben. Kritisch, ja dat ben ik ook en vind het terecht, want tevelen sluiten de oren en ogen omdat de waarheid dikwijls pijn doet. Ik heb veel gezien van deze wereld en ben op veel plaatsen geweest of heb er geleefd. Ik heb de armoede gezien naast de grote rijkdom en hoe goed ik mijn rugzakje ook sluit sommige gebeurtenissen laten me nooit meer los, ik kan ze niet verbannen uit mijn geest en daarom dat ik soms in deze periode van het jaar waarin de natuur het mooiste is en ik afgeremd word in mijn dagelijks doen, eraan terugdenk. Het ene rugzakje is het andere niet. Maar vandaag sluit ik weer even dat mijn zakje en kijk met telkens wederkerende verwondering naar het vervagen van de zomer en de verkleuring van de herfst. Daar word ik warm en emotioneel van dat ik dat nog mag en kan zien en ervan genieten. Met de herfst moeten we het weer doen .. tot de nieuwe zomer eraan komt . Dan is het verleden enkel een herinnering...
)
(peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. 
