|
Eerst en vooral bedankt in naam van onze Kiti voor al die lieve wensen gisteren.
Maar nu even een bedenking....
Elk jaar loop je er weer tegenaan maar het blijft verdomd lastig om eraan te wennen. Waaraan? Aan de onmetelijke zwaarte en grijsheid die de maand november telkens weer in petto schijnt te hebben waardoor velen last hebben van de novemberblues zoals Ludovikus dat kind een naam geeft.
Wat er de betekenis en het doel van is, blijft volstrekt onduidelijk. Maar het is wel een feit dat zo´n maand het verdient om vergeten of om gewoon geschrapt te worden want ze resulteert vaak in zwaarmoedigheid, de winterblues of, als het meevalt, slechts een winterdip.
En blijkbaar slaagt november er telkens weer in om een dieptepunt te kunnen realiseren zoals vandaag wanneer het wolkendek zich pertinent weigerde te openen, alleen maar dieper richting aarde zonk en daarbij slechts donkerder en natter oogde. Gevolg was dat het daglicht zichzelf niet heeft kunnen vinden en in ieder geval niet bij ons binnen drong in tegenstelling tot die depressie die van buitenaf wel haar plaatsje in ons huis vond. Zwaarmoedigheid die slechts met een spaarlampje hier en een gloeilampje daar nog wat bijgelicht kon worden, tot op het midden van de dag, als de zon op haar hoogste punt vermoed kon worden, want in de verste verte was ze onzichtbaar.
Vandaar dat het zo moeilijk is voor velen om op zo´n sombere dag nog welgemoed rond te lopen. Dagen met gaatjes heten ik dan die dagen omdat ze alleen maar deugen voor hazenslaapjes en om uiltjes te knappen, ongeacht het uur van zo´n dag.
Meer was er wat mij betreft vandaag ook niet van te maken en dan denk ik met veel mededogen aan al die mensen die juist vandaag hun verjaardag mochten vieren. Of was het toch meer moesten, bij een duisternis en een somberte die alleen maar melancholie en tristesse weten op te roepen?
Gelukkig blijft dat hier nooit lang hangen en anders geven de lieve bezoekers wel een duwtje tegen de poep!
|
)
.
.
