|
Hier en daar zijn er bloggers die even in hun jeugdarchieven duiken en ons hun leven beschrijven. Een ideale tijdspassering voor de koude herfst -of winterdagen . Ik vind het altijd boeiend om terug tekijken naar een verleden dat op veel vlakken in grote lijnen overeenstemt met dat van mij. Alleen op één punt viel ik blijkbaar uit de boot nl het uitgaan!
Ik lees vaak dat sommigen - zeker die mensen uit de stad- meer vrijheid kregen dan wij dorpskinderen of kinderen van de buiten want inderdaad het leven op den buiten en in de stad maakte een groot verschil uit!
Tot ik T leerde kennen was mijn " biotoop" beperkt tot mijn dorp voor zover ik al "mocht" uitgaan.... Ik werd blijkbaar veel " korter gehouden" dan sommige van onze blogmaatjes... Een film in de parochiezaal of in de lokale " deftige" cinemazaal dat kon nog. Eén cinemazaal in de naburige stad was zelfs taboe want daar wilde ons pa niet dat we er naar toe gingen wegens een " slechte naam" wat dat ook betekende! Uitleg kreeg ik niet alleen dat het niet betaamde dat een meisje daar te zien was !!
Om te dansen kende ik enkel de studentenbals of de T dansants zoals dat toen zo deftig heette dus gaan dansen op café was bij ons thuis taboe en als meisje alleen op café gaan al zeker. Ik heb dat dan ook nooit gedaan!! De keren dat ik toch in een café kwam was met de kermis in het dorp omdat iedereen er toen kwam. Voor jongens lag de lat anders, zo kon mijn broer die 17 j jonger is wel met zijn vrienden gaan stappen toen zijn tijd gekomen was maar ja dat was dan ook zoveel jaren later .
De jaren kostschool waren ook niet bevorderlijk voor mijn uitgangsleven. Mijn eerste echte studentenbal waar ik dan ook jongens ontmoette en echt kon gaan dansen was op mijn 20ste en dan nog in het gezelschap van ons ma die als chaperonne meegestuurd was door ons pa!! Kan je je dat nu inbeelden?  Je ziet, ik was maar een gewoon meisje van den buiten en pas door de jaren ben ik uiteindelijk mezelf geworden en toch nog redelijk op mijn pootjes terecht gekomen, denk ik. Wellicht was die drang om "uit te breken" ook een reden waarom ik indertijd zonder veel problemen de keuze maakte om met T mee te gaan naar het buitenland.
Mijn jeugd ziet er dus wellicht voor velen nogal saai en vervelend uit maar ja ik was toch nog behoorlijk braaf onder de strenge opvoeding van ons pa. En toch heb ik niet het gevoel dat ik veel gemist heb want mijn jeugdjaren waren wel degelijk gevuld maar eerder op een andere manier. Het heeft - laat ik mij het zo zeggen- langer geduurd dan bij sommigen voor ik op eigen benen stond. Maar dat heb ik intussen al redelijk bijgesteld mijn gedacht!! Mijn pa was een crack in het aantrekken van de teugels zolang je onder zijn dak woonde .
Moet ik me daardoor tekortgedaan voelen als ik jullie verhalen lees? Toen misschien soms wel maar nu niet meer. Ik kan het zelfs min of plaatsen dat ons pa het toen zo aanpakte en ik kan ik hem alleen maar dankbaar zijn voor de kansen die ik kreeg omdat hij het uiteindelijk toch goed met ons meende . Maar dat is ook weer veeeeel te laat!!
|
)
.
.
