Terwijl ik vandaag een ander paar katjes moet geselen, wil ik dat jullie hier even bij stilstaan...
Eén kaars kan duizenden andere kaarsen aansteken zonder haar eigen levensduur te verkorten.
Het gaat niet om de weg die je inslaat, maar het spoor dat je nalaat.
Juist de punten waarop je niet voldoet aan de norm, kunnen je laten zien waar je speciaal in bent.
Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Het meervoud van lef is leven.
Geef mij de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de tolerantie om te accepteren wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het onderscheid tussen die twee te maken.
En tot slot: Mijn ambitie is sterven van uitputting, niet van verveling!
Acht, negen, tien, wie niet weg is is gezien Zo klonk het hier en dat spelletje " mocht" deze oma meespelen en ze deed heel hard haar best om lang te zoeken!!
Kinderlijke pleziertjes blijven ook voor volwassenen heerlijk als je het kind in jezelf de kans geeft nu en dan eens te doen wat geacht wordt meer te passen bij het kind dan bij de volwassene.
Het is heerlijk om even niet volwassen te moeten zijn maar gewoon te genieten van een spel met de kleinkinderen!
Daarom een rijtje vragen aan jou lezer vragen die voor kinderen dagelijkse kost zijn.
Wanneer was het voor het laatst dat je zomaar een huppelpasje maakte?
Wanneer was het voor het laatst dat je glimlachte bij het zien van een zonnestraal die door de wolken breekt?
Wanneer was het voor het laatst dat je vragen stelde bij wat je op papier aangeleverd kreeg door experts die er verstand van hebben?
Wanneer was het voor het laatst dat je een vraag stelde aan iemand die van antwoorden leeft?
Wanneer was het voor het laatst dat je schaterlachte om je eigen vergissingen?
Wanneer was het voor het laatst dat je kleur voelde verschijnen op je eigen wangen omdat je durfde te doen waarvan je dacht dat iedereen je er om uit zou lachen?
Lang geleden? Dan wordt het dringend tijd dat je de knop eventjes terugdraait, het is echt nog niet te laat.
- Tegen een Lilliputter zeggen: Ik hou je op de hoogte.
- Aan de vleugels van een kraanvogel draaien en wachten tot er warm
water uitkomt.
- Een sluipschutter die tegen zijn vrouw zegt: "Ik heb je vandaag
gemist, schat!" - Voor een dichte deur staan van de opendeur dag van een gesloten inrichting. - Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken
. - De cursus lassen voor beginners die is afgelast.
- Een restaurant voor het gerecht slepen.
- Een verdachte die niet zit en terecht staat.
- Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is. - Een gospelkoor dat voor het zingen de kerk uitgaat.
- Bij een afrekening in het criminele circuit vragen om een bonnetje.
- Een schizofreen vragen wie hij wel niet denkt dat 'ie is.
- Gehecht zijn aan je litteken.
- Een schizofreen die een eenmanszaak wil beginnen. - Inwoners van Litouwen Lee Towers noemen.
- Een bij-gelovige imker.
- Een groep voetbalsupporters in een trein rij-tuig noemen. - In Oss vragen waar die tovenaar woont.
- Honing met een bij-smaak.
- Een glazenwasser die ladderzat is.
Ik wens jullie een mooie dag, een glimlach en "a happy sunday"!
Vannacht weer bezoek gehad van die irritante beesten, ze hebben me zelfs heel vroeg het bed uitgejaagd. Ik zit hier nu om 5u30 's morgens te stinken van de muggenspray en zal maar best even douchen maar ik vrees dat het hier een heel lange dag zal worden!
Mag ik even? Klacht: Niet kunnen slapen door een mug.
Klacht: Muggen zijn demonische bloedzuigers en moeten allemaal dood.
Klacht: Natoken kan niet lachen om dit satans gedrocht.
Klacht: Muggenbulten jeuken en zijn irritant.
Subklacht: Waarom leven die dingen nu nog?
Dit gezegd zijnde naar een ander even stinkend onderwerp: de mottenbollen.
Hoe ik daarbij kom? Gewoon een bezoekje aan Jeskes blog en daar toonde ze ons bloemen uit haar tuin en die leken me precies op zon mottenbollen en .. de inspiratie was geboren!!
Het gezegde "iets uit de mottenballen halen" betekent: iets van lang geleden oprakelen. Dit refereert naar het feit dat kleding die moest worden bewaard altijd met mottenballen werd opgeborgen.
En dat is wat ik nu zal doen nl mijn inspiratie uit de mottenbollen halen!
Ken je ze nog die typische witte bollen die moeders vroeger in de kleerkast hingen om de kleren te beschermen en die een verschrikkelijke geur achterlieten? Ik vraag me af of ze nog bestaan en of ze überhaupt nog gebruikt worden?
Voor diegenen die een paar decennia jonger zijn en die bollen niet gekend hebben..
Een mottenbol is een middel tegen motten. Mottenbollen zijn kleine witte balletjes en ze bestaan uit een chemische verbinding die gemakkelijk verdampt en die zeer onprettig is voor de motten. De diameter van een mottenbal is tussen de 3 en 4 cm.
Vroeger bestonden mottenbollen uit kamfer. Kamfer vormt witte tot transparante, wasachtige kristallen met een karakteristieke penetrante geur. Vervolgens gebruikte men naphtaleen in plaats van kamfer. Tegenwoordig gebruikt men geen naphtaleen meer, omdat dit licht ontvlambaar is, maar paradichloorbenzeen. Paradichloorbenzeen is bedoeld om mottenlarven te doden. Mottenbollen worden vandaag de dag bijna niet meer gebruikt. Ze zijn in diskrediet geraakt, omdat naphtaleen en paradichloorbenzeen kankerverwekkende stoffen zouden zijn. En als top of the bill... zouden ze nu ook als drugmiddel door jongeren gebruikt worden.. Moeten er nog mottenbollen zijn?
In mijn vorig logje had ik het over de babyboomers maar we hebben ook nog een andere naam hoor! Tijdens onze discussie met de familie over die " boomers" merkte iemand op dat we ook wel eens de Sandwichgeneratie genoemd zijn. Ik dacht meteen wat zullen ze nogal in onze schoenen schuiven?
Er wordt al veel gezegd over onze generatie we zijn babyboomers, oude hippies, overjaarse studenten,
idealistische naïevelingen, of gewoon ouwe zakken. En nu
sandwichgeneratie, ach ja dat kan er ook nog bij zeker? Omdat ik er maar lauw op reageerde - iets wat ze niet gewoon is, haha- dacht mijn schoonzus dat er een woordje uitleg bij moest! Volgens haar
zit het zo: We zijn een generatie die zowel voor onze ouders als voor
onze kinderen en onze kleinkinderen zorgen. We verzorgen onze ouders
naar best vermogen en brengen tegelijk onze kleinkinderen groot. Omdat onze ouders -als die er nog zijn en ook nog zelfstandig wonen- meestal niet al te best meer te been zijn, moet er ook wel gekuist,
opgeruimd en in orde gezet worden. Ook het gras moet op tijd afgereden worden, boodschappen gedaan worden enz...
Daar springen we, als het kan, nog even bij! Onze kinderen zijn druk bezig hun leven te leiden, carrière te maken,
succes te hebben, aan de weg te timmeren of hoe het verder ook allemaal mag
heten. Ze hebben geen tijd om hun kinderen alleen op te voeden en dumpen die
dan maar bij die "oude dozen" die hebben toch niks anders te doen. 's
Morgens afzetten bij oma en opa en 's avonds, nadat de schooltaken
gedaan zijn, terug ophalen om ze in hun bed te stoppen. is bij velen schering en inslag! En in vele
gevallen wordt er ook nog financieel bijgesprongen. Als het echt niet anders
kan, zorgen we dat onze ouders in een fatsoenlijk rusthuis terecht
kunnen. Op tijd en stond een bezoekje brengen en ook soms nog eens financieel
bijpassen hoort er ook bij, want met hun karig pensioentje redden velen het niet. We hebben
geen tijd om aan onszelf te denken. De hele tijd druk bezig. Geen tijd
om van het leven te genieten. Geen tijd voor hobby's. Geen welverdiende
rust. Altijd druk, druk, druk.
Ik geraakte bijna buiten adem bij haar opsomming al heeft ze wel enigszins gelijk! Als je het zo bekijkt dan zijn we inderdaad een sandwichgeneratie. Ach weet je, het doet er niet toe welk etiket er op me geplakt wordt zolang ik maar een steen in de rivier van het leven verlegd heb. Ik mag dan wel tot die boomers behoren het valt echt wel mee met me omdat mijn ouders met een strenge hand ervoor gezorgd hebben dat ik altijd relatief braaf tussen de lijntjes liep! En wat die sandwich betreft het is hier nu eerder een half belegd broodje omdat onze ouders langs beide kanten er al niet meer zijn al kan zon broodje af en toe ook wel serieus belegd zijn, haha
Maar finaal hebben we toch één voordeel, we hebben gewoon geen tijd om oud te worden als je dat hierboven allemaal leest. Dat is
dan toch ook niet niks, hé?
Onlangs las ik een artikel over de babyboomers generatie. En wat dan met die babyboomers, hoor ik jou denken? Ja, ik weet het wel, ik behoor zelf tot die generatie en ik ga ze dan ook met hand en tand verdedigen. Toch is het goed om af en toe eens naar onszelf te kijken. Want dat babyboomers niet echt als normaal kunnen beschouwd worden, is wel het minste dat je kan zeggen. Nu kijk je mij vragend aan , lieve lezer, wel ik zal het jou even uitleggen...
In heel de geschiedenis van de mensheid is er nooit een generatie geweest die zoveel tegen schenen gestampt heeft, die heilige huisjes met zoveel genoegen afgebroken heeft, die zo vindingrijk was en die zoveel groei en vooruitgang creëerde en er bovendien nog goed mee wegkwam dan de babyboom generatie
Het begon al in onze jeugd, met 'langharig werkschuw tuig' dat tegen zowat alles en nog wat begon te contesteren. Jongeren die collectief overtuigd waren van hun eigen grote gelijk, die in hun jeugdig enthousiasme de wereld gingen veranderen en het dan nog gedaan hebben ook. Hoe komt dat toch vraag ik mij dan af. Zat er in die jaren iets in het water,of in de lucht? Kwam het door een lichte vorm van radioactieve straling? Wie zal het zeggen. Het leek wel of de toenmalige jongeren door een soort van besmettelijk virus aangetast waren. Een virus dat een ongebreidelde expansie, groei en ontwikkeling opwekte. Niks of niemand kon het enthousiasme van de generatie onder controle krijgen. Niks kon hun drang naar vernieuwing, naar verbetering en vooruitgang stoppen. Muziek, mode, techniek, geneeskunde en alles wat maar enigszins voor verbetering vatbaar was, werd onder de loep genomen. Een generatie doorzetters was opgestaan. En de wereld zal het geweten hebben. The sky was the limit. Grenzen waren er om verlegd te worden. Mogelijkheden werden gecreëerd. De babyboomers kenden geen beperkingen. Maar nu worden ze ouder en worden aan de kant gezet door een nieuwe generatie. Normaal zou je zeggen. Ouderen moeten plaats maken voor jongeren. Maar die oude rock & rollers laten zich niet zomaar in een hoekje drummen. Het gaat er niet meer aan toe zoals in de jaren vijftig van vorige eeuw. Toen waren mensen van 60 jaar oud en versleten , leefden enkel nog in het verleden leefden en hielden zich bezig met zagen over de goede oude tijd. Niet zo met de babyboomers. Die zien dat anders. Gepensioneerde babyboomers zijn "jongens en meisjes" van 65 en ouder die hun plaats opeisen, die niet willen wegkwijnen in een rusthuis, die zich organiseren en niet op hun kop laten zitten, die bewust willen deelnemen aan de maatschappij en hun steentje meer dan bijdragen. Het lijkt wel alsof babyboomers zelfs de tijd naar hun hand willen zetten. En blijkbaar slagen ze er nog in. Want als ik de volle agenda van die generatie bekijk, moet ik vaststellen dat ze van plan zijn om nog jaren door te gaan. Van stoppen hebben ze nog nooit gehoord. Babyboomers zijn dan ook niet te stoppen. Ze zullen doorgaan tot ze erbij neervallen.
Als jij ook een babyboomer bent, kan ik alleen maar zeggen: goed zo, en laat de jonge generatie maar eens zien hoe het moet.
Wanneer schiep God het wasgoed? In den beginne, want in de bijbel staat: 'God schiep de zee, de lucht en het was-goed.
Dichter: "Oh, er zijn heel wat dingen op de wereld die waardevoller zijn dan geld."
Antwoord: "Inderdaad, dat is zo, maar je hebt geld nodig om ze te kunnen kopen".
Een man zegt tegen de psychiater: 'Ik ben het leven moe, ik ga mezelf voor de trein gooien.'
Zegt de psychiater : 'Ik heb U toch altijd verteld dat U een positieve draai aan Uw leven moet geven en aan alle dingen in het leven.' 'Inderdaad', zegt de man, 'daar heeft U gelijk in. Ik zal het anders zeggen, ik ga mijn leven op de rails zetten.'
Weet je wanneer de Hollanders leren zwemmen hebben? Toen ze moesten beginnen tol te betalen aan de brug !
"Waarom heb je je verloving verbroken, kerel?"
"Wij gingen een huis bekijken toen mijn aanstaande schoonmoeder opmerkte dat het te klein was voor drie personen. Wel, toen heb ik mij bescheiden teruggetrokken."
Waarom nemen blondjes altijd een doos lucifers en een steen mee naar bed? Met de steen gooien ze het licht uit en met de lucifers kijken ze of het licht echt uit is.
"Waarom kleed jij je als matroos als je gaat jagen?"
"Wel, dan denken de hazen natuurlijk dat ik een visser ben en wantrouwen ze mij niet!"
"Are you lost or incomplete
Do you Feel like a puzzle You cant find your missing piece Tell me how you feel
uit Talk van COLDPLAY
Toeval of niet maar terwijl ik vandaag bezig was om alles klaar te maken voor de BBQ hoorde ik het nummer van Coldplay en daarom zocht in vanavond even dat lied op en zie de lyrics sluiten mooi aan bij mijn laatste logje en daarom brei ik er nog een stukje aan!
We zijn constant bezig met onze eigen levenspuzzel op te lossen. Soms vinden we het stukje niet dat we nodig hebben op een bepaald moment ook al is het er wel. Soms raakt de puzzel uiteen en moeten we herbeginnen, wat bij sommigen frequent blijkt te gebeuren. Het lijkt ook constant alsof de puzzel stukjes mist en nooit compleet af zal zijn. Maar dat is nu net het levensdoel ,onze puzzel afwerken. Een metafoor die verdomd sterk lijkt te kloppen.
"Talk" de titel van het nummer waar ik de bovenstaande strofe uit pikte is trouwens een schone boodschap want het bekent: PRAAT. Dat doen we tegenwoordig te weinig, ja er wordt veel gekletst maar weinig echt gepraat. Dat is jammer want zo groeien we steeds verder uit elkaar en lijkt het alsof we allen een andere taal spreken. We praten zonder elkaar echt te verstaan, terwijl het op zich niet zo moeilijk is hoor maar het vraagt echtheid en daarbij moet je je ziel af en toe eens durven blootleggen en dat maakt het voor sommigen wat moeilijk. Je ziel blootleggen ,vertellen wat er echt in je omgaat dat doe je niet zomaar, openheid dat missen we in onze rush rush rush mentaliteit in onze huidige samenleving.
Praten zorgt er nochtans voor dat we ervaringen uitwisselen, puzzelstukjes uitwisselen of elkaar aanwijzen waar we het nodige stukje kunnen vinden. We kunnen het niet allemaal zelf leren, we hebben de anderen nodig. En dat zien we vaak te laat in. Sociale vaardigheden zijn veel mensen kwijt gespeeld met de jaren.
Mijn puzzel is verre van af, ik lijk steeds te moeten herbeginnen en zelfs met het kader -de algemene lijn in mijn leven -ben ik verre van klaar al tikt de klok hier steeds verder naar het einde toe. Maar ik geef niet op en we zullen wel zien wat het geeft ! Als ik er ook maar eventjes in slaag om af en toe mijn kopke leeg te maken en niet te denken ,vind ik het al super. Stilte kan ook mooi zijn. Maar vandaag was het gezellig druk en heel intens samen ... nu moet ik gewoon even bekomen en waar kan dat het best dan hier op mijn eigenste plekje!
Laat mijn Muze me in de steek dan zijn jullie er nog steeds om mij te inspireren. Zo las ik bij Rozemarijn een mooi gedichtje dat ze maakte over de puzzel van het leven en dat inspireerde me tot het volgende...
De meesten mensen houden van puzzelen en dat puzzelen vind je heel breed terug in het dagelijkse leven.
In de krant, op de I-pads, op de televisie vind je spelpuzzels en dit getuigt van de fascinatie voor raadsels.
Het fijne is dat je van tevoren weet dat er een uitkomst is en dat geeft je een houvast en doel tegelijk.
Het grootste puzzelspel is echter ons dagelijkse leven en hier lijkt de uitkomst minder duidelijk.
Hier liggen de spelregels niet vast voor deze dynamische puzzel...
We zitten dus gekneld in de paradox dat we enerzijds het leven een complexe puzzel vinden en tegelijk worden we aangetrokken door de grenzeloosheid van dit spel. Of eenvoudig gezegd...
Als een puzzel
zo is het leven.
Bestaande uit vele stukjes door ervaring gegeven.
De gekregen stukjes
bekijk je één voor één.
Je wilt ze leggen
maar dat gaat soms niet meteen
De stukjes van die puzzel
kunnen erg moeilijk zijn.
Het juiste plekje niet te vinden
dat doet soms erg veel pijn.
Hoe lang je over de puzzel doet
is dan ook niet te zeggen
ieder heeft zijn eigen levenspuzzel
die hij in elkaar moet leggen.
Als de inspiratie het even laat afweten dan is er nog altijd de media die voor stof zorgt !! Al eeuwen is de mensheid gefascineerd door de Mona Lisa een schilderij van Leonardo da Vinci, geschilderd tussen 1503 en 1507.
En wat blijkt nu? In Firenze openden ze op 10 aug het graf van mogelijke familieleden van de vrouw die bekendstaat als Mona Lisa. Wetenschappers hopen zo familie-DNA op te sporen en dat te kunnen vergelijken met het vrouwenlichaam dat twee jaar geleden in het Sint Ursula-klooster in de Italiaanse stad is gevonden, schrijft de Italiaanse omroep TG1.
In de basiliek van Santissima Annunziata in Firenze liggen de man en de twee zonen van Lisa Gherardini del Giocondo, de mysterieus glimlachende vrouw die model stond voor het beroemde schilderij van Leonardo da Vinci. Het paneel is zeker 500 jaar oud. Aan de hand van DNA-tests zal nu worden nagegaan of het in het Sint Ursula-klooster gevonden vrouwenlichaam dat van Lisa Gherardini del Giocondo is.
Als dat zo blijkt te zijn, kan met haar schedel een reconstructie van haar hoofd gemaakt worden. Op die manier kan haar uiterlijk worden vergeleken met haar afbeelding op het schilderij. Aan dat skelet wordt dus geen rust gegund!
Ik zei het al mijn Muze ging eerst in staking en nu geeft ze precies voor even de pijp aan Maarten. Eerst dacht ik nog dat ze overspel pleegde, dat ze elders een beter onderkomen gevonden had. Dat kon natuurlijk en ik zou ze zeker niet tegenhouden. Waarom zou ik ook. Als het ergens anders beter is mag je als redelijk mens geen bezwaar hebben. Iedereen heeft recht op geluk. Maar dat is het allemaal niet. Het is eenvoudiger. Ze heeft er gewoon de brui aan gegeven. Gedaan met ingevingen te geven. Ze is de mensen beu. Ze wil helemaal niet meer communiceren. Ze heeft zich teruggetrokken uit het leven. Voortaan wil ze enkel als kluizenaar door het leven gaan. Geen inspirerende contacten meer. Geen flauwe grapjes maken. Ook geen gulle lach en geen kleine pleziertjes meer. Het is allemaal voorbij. Zou het te maken hebben met de hitte van de voorbije dagen of heeft ze een ander probleem? Misschien heb ik wel iets te veel verwacht van haar, of heb ik haar inspirerende ingevingen wel iets te vrij geïnterpreteerd zodat ze zich misbruikt voelt, een soort van communicatiestoornis? Misschien moet ik hier professionele hulp inroepen want zelf begrijp ik er geen snars van. Voor mij is het leven simpel. Als eenvoudige sterveling die beseft dat het leven kort is probeer ik er uit te halen wat er in zit en zoveel mogelijk plezier te maken. Maar misschien is dat anders in de "muze" wereld. Misschien heeft een muze wel het eeuwige leven en kan ze het zich permitteren om even de pessimist uit te hangen, iets dat ik mij, wegens tijdsgebrek, helaas niet kan permitteren. Mijn leven is daarvoor veel te kort. Al heb ik ook wel mijn momenten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar tegenslagen horen nu éénmaal tot dit aardse bestaan. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden, om een tandje bij te steken en door te gaan. Toch vraag ik mij af wat me nu te doen staat. Moet ik ingrijpen en mijn muze met zachte dwang aanmoedigen om de optimistische kant van het leven te zien, of moet ik ze als verloren beschouwen en ze maar laten wegkwijnen het is per slot van rekening haar eigen keuze? Mag ik wel tussenkomen in een persoonlijke beslissing? Allemaal vragen waarop ik niet onmiddellijk het antwoord weet. Wat ik wel weet is het feit dat ik mij voorlopig alleen uit de slag zal moeten trekken tot de muze weer aan mijn zijde loopt. Het zal niet makkelijk worden, maar moeilijk gaat ook. En een plantrekker ben ik altijd geweest.
Het is warme dag geweest. Je zit nog even heerlijk buiten in de koele avondlucht en geniet van het moment en dan komt het
gezoem het akelige geluid van muggen!
En net wanneer je om je heen begint te slaan om de muggen weg te jagen besef je dat het al te laat is: je bent gebeten... Daarna volgt de akelige, onophoudelijke jeuk. Daar wil je natuurlijke zo snel mogelijk van af.
Muggen vinden mij lekker zo te zien aan de bulten op mijn armen en benen is het de tijd dat muggen honger hebben. Ik dacht altijd dat DEET goed werkt tegen muggen maar bij mij vinden ze nog steeds dan ene plekje dat niet ingesmeerd werd!. Ik kreeg ook al een paar tips en wil ze graag met jullie delen:
1. Draag lichte kleding.
Donkere kledingstukken trekken op de een of andere manier veel muggen aan. Lichte kleding doet dat veel minder.
2. Let op je voeding.
Het klinkt misschien wat gek, maar wanneer je een heel ongezond voedingspatroon hebt met veel vetten, suikers en bewerkte voedingsstoffen, vervuilt dit je bloed. Dit trekt muggen extra sterk aan. Je hebt dan als het ware Zoet bloed. Daarom , eet veel groente en fruit en laat tussendoortjes, ijsjes en zoete frisdranken staan. Drink veel water. Tiens... ik doe dat allemaal .....!!
3. Laat kruiden groeien in je tuin
. Je tuin en omgeving zijn vaak een bron aan geneeskrachtige planten. Ook voor muggenbeten en jeuk valt er iets te plukken uit je tuin.
Tegen de jeuk kun je een gekneusd blaadje pepermunt over je muggenbult wrijven. Pepermunt is verkoelend.
Kattenkruid houdt ook muggen op afstand.
Er zijn zeker nog meer tips maar wat gebruik jij om de muggen van je af te houden?
De zomer betekent hier BBQs en genieten met familie en vrienden. Maar bij een BBQ hoort vuur en om vuur te maken heb je stekjes of beter lucifers nodig. Over die lucifers wil ik het nu en hebben en dan bedoel ik niet Lucifer de duivel!! Wie gebruikt nu nog lucifers, die onvolprezen houten stokjes met een geelkleurig bolletje solfer?
Vroeger liep elke man met een doos 'stekskes' in zijn zakken, meestal om zijn zelfgedraaide sigaret aan te steken. Maar lucifers werden ook nog wel voor andere zaken gebruikt.
Een zakdoek werd rond het stekske gedraaid en je had meteen een handig gereedschap om de oren uit te peuteren. Probeer dat maar met een aansteker of wat in goed Nederlands een "briquet" heet. Het was ook een klein kunstje om van een lucifer een tandenstoker te maken. De wind had ook zo goed als geen vat op lucifers. Een goed geoefende luciferwrijver wist handig gebruik te maken van het feit dat het bolletje solfer elke windstoot overleefde en de vlam aan de sigaret stak. Daar kan geen hedendaagse aansteker tegen op. Lucifers zijn er tegenwoordig ook in alle maten en gewichten. Van gewone standaard doosjes met kleine houten stekjes tot halve boomstammen. Bovendien zijn lucifers heel milieuvriendelijk. Niet onbelangrijk in deze huidige tijd waar zowat alles in het teken staat van recycleren en milieu. Alles van een lucifer is ecologisch verantwoord en spotgoedkoop. Tot en met het doosje. En kom mij niet vertellen dat voor lucifers veel bomen moeten sneuvelen. De bomen die nodig zijn voor het fabriceren van lucifers zijn van het soort hout dat snel groeit en nergens anders voor gebruikt kan worden. Dat hout wordt trouwens ook gebruikt voor tandenstokers en wattenstaafjes om de oren uit te koteren. Een lucifer heeft dan ook een drievoudige functie. nl als tandenstoker, als orenwroeter en als vuurmaker. Ter vervanging van een simpele lucifer zijn drie andere producten nodig, die dikwijls gemaakt worden van milieuvervuilende plastiek. Vooral de hedendaagse aansteker is een grote boosdoener. Die wordt gemaakt van plastiek, ijzer en niet te vergeten een hoeveelheid gas. Als zo'n aansteker leeg is kan hij alleen maar terecht bij het niet recycleerbaar klein en gevaarlijk afval. De afvalberg groeit en het eenvoudig concept van de lucifer wordt hier schromelijk over het hoofd gezien. Simpele lucifers die geen enkele belasting voor het milieu vormen, worden vervangen door een ingewikkeld fabricatie proces en een moeilijk kwijt te raken product. Dat heet dan vooruitgang. : Maar ja, waarom het simpel houden als ingewikkeld ook gaat!
Dat kreeg ik in mijn mailbox en wil het met jullie delen .
Laatst had ik wat problemen met mijn computer, dus belde ik de Marc.
De Marc kwam langs en drukte op een paar toetsen en het probleem was meteen opgelost.
Omdat hij snel klaar was, schreef hij een minimale rekening uit.
Toen hij zijn jas aantrok, kon ik het niet nalaten om te vragen : "Wat was nu het probleem, Marc ?"
Hij antwoordde : "Het was een ID honderd T probleem."
Ik wilde niet te dom overkomen, dus vroeg ik : "Ahhhh, een ID honderd T probleem.
Wat is dat dan, in het geval het nog een keertje optreedt ?"
De Marc grinnikte ... "Heb je nog nooit gehoord van een ID honderd T fout?"
"Mmmmm, nee...." antwoordde ik.
"Schrijf het maar op, zei hij, "dan begrijp je het een stuk beter."
Toen de Marc vertrokken was, schreef ik het op.
I D 1 0 0 T
Vroeger mocht ik de Marc wel...
Wat is het altijd een drukke gezelligheid als iedereen hier bij ons is ,dan geniet deze oma met volle teugen hoe druk en hectisch het ook is. Ik geniet vooral van de kleinkinderen en had nooit gedacht dat ik na de kinderen ooit nog iemand liever zou kunnen zien ...maar ergens is het wel zo en bij dat gevoel wil ik stilstaan!
Vertederd kijk ik naar hen en sla ze gade terwijl ze hier vrolijk spelend rondlopen.
Onze zes oogappels, onze kleinkinderen, onze ongelooflijk kostbare schatten.
De zomerzon kleurt blosjes op hun gebruinde wangen en hun joelende stemmen verwarmen mijn hart en mijn hele leven.
Ik mag er niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen, dat ik ze kwijt zou raken, net nu ik ze echt begin te kennen.
Zo is er onze kleinzoon van 11 die straks in het zesde leerjaar start en stilaan aan de deur van de puberteit klopt, zijn zus van 9 die zelfbewust en gracieus over de gazon fietst, een echt juffertje in spé
en onze schattige 8 jarige maar oh zo verschillende tweeling..die altijd samen zijn maar toch stilaan hun eigen ik ontdekken!
En aan de andere kant zie onze tweede kleinzoon die straks ook al 9 wordt, een grapjas, een schattig baasje, een echte knuffelaar die soms teveel toegeeft aan zijn zus van 6, ons gluten/reuma kindje, dat wonderwel haar plan trekt en een willetje heeft om U tegen te zeggen! Zes verschillende persoontjes die - als je ze zo bezig ziet - geboren zijn om kattenkwaad uit te halen, al denk ik niet dat hun ouders het daar mee eens zullen zijn.
Ik merk hoe vertederd ik telkens weer ben als ik ze in mijn nabijheid heb. Hoe ik hunker naar hun knuffels en hoe ik altijd opnieuw over mijn hart strijk als ze dan toch eens iets hebben gedaan dat nu niet persé hoefde.
Ze zijn geboren om mensen te worden die hun sporen zullen nalaten in het zand, die een steen zullen verleggen op aarde, die hopelijk heel oud mogen worden, maar bovenal ook heel gelukkig. Die mij zullen overleven
Ik màg er gewoon niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen. Dat ze getekend zouden worden door het leven of meer nog dat ze van de ene op de andere dag zouden verdwijnen uit mijn leven. Daarom , hoe druk het hier ook is als iedereen samen komt eten .. ik wil het voor geen geld van de wereld missen!
Zoals elke dag plooi ik de ochtend open met de krant, zo ongeveer een uur .
Ik maak een ochtendwandeling door het hoofd van een reporter.
Vandaag wandelde ik langs bermen omzoomd met klaprozen die me rood stonden aan te staren , zwijgzaam stil.
De schrijver had ze bekeken en geplukt, meer nog, hij had ze gezaaid en geoogst. Zij dankten hun bestaan aan enkele zinnen.
Ik voelde me één met die klaprozen hoorde hen deinend vragen:
Trek me niet uit de grond, lezer.
want ik verwelk meteen in de vaas van je handen. Laat me staan en lees me.
Pluk me met je ogen. Want daar wil ik wonen,
in je hoofd. Ik heb ze verwelkomd die klaprozen ze duwden de muizenissen even weg!
)
