Elk jaar weer heb ik bewondering voor de natuur, verwondering ook, zeker op 1 mei want dat betekent meiklokjes... die kleine bloemetjes overal in de tuin, heerlijk geurend om te plukken voor een paar boeketjes in huis.
Alleen vrees ik dat ik dit jaar de meiklokjes in de bloemenwinkel zal moeten halen want mijn bloementuin loopt door het koude weer hopeloos achter!
Maar 1 mei is ook het feest van de arbeid, het feest van de socialisten. Ik ben een meisje (nu ja!!!) dat katholiek is opgevoed. Elke zondag verplicht naar de mis, tot mijn twintigste, een nonnenschool, geen sex voor het huwelijk (...), niet gaan samenwonen maar trouwen onderdrukt en gebrainwasht door de kostschool ...
Ik ben maar matig geïnteresseerd in politiek, maar je zal ze weer horen vandaag op de radio of TV die politiekers met hun hoogdravende speechen en ik weet nu al dat ik sommige heel benepen zal vinden. We leven in een verenigd Europa, in een wereld die alsmaar kleiner wordt en kunnen niet langer stilstaan bij te persoonlijke toespraken.
Maar 'k wil me niet wagen aan politiek, het zijn maar gedachtensprokkels die ik hier opschrijf, zomaar bedenkingen, net op de valreep. Voor mij is het gewoon 1 mei. Geniet ervan!
Toen onze beide kinderen zwanger waren, kozen ze - met het fiat van de grootouders - bewust voor een jongere peter en meter voor hun spruiten. Oma en oma ben je sowieso dus waarom niet. Intussen is er reeds één oma weg en houden de andere " oudjes" zich stevig vast aan de graszoden!! Maar dat een zoveel jongere meter ook eens aan het kortste einde zou kunnen trekken daar rekende niemand op. Nu houden we ons harte vast en duimen we met zijn allen voor de meter (39j) van kleinzoon 2. Sinds een 8 tal jaren sukkelt die met de lever en staat ze op een lijst voor transplantatie. Tot nog toe hielp medicatie om haar toestand toch enigszins leefbaar te houden tot gisteren... Rond 23u30 kregen we een alarmerend telefoontje van de dochter dat de meter op het intensieve ligt in Leuven, volledig gecrashet is met acuut gevaar want ze heeft dringend een nieuwe lever lever nodig. Ze werd meteen op de lijst van top prioriteit gezet. Hoe erg het ook lijkt, nu moeten we hopen dat iemand sterft en ook nog eens zijn/haar organen afstaat en dan nog een geschikte donor is want ze heeft ook een speciale bloedgroep!! Maar haar situatie is niet alleen erg voor de kleinzoon , ze heeft zelf ook een gezinnetje met 2 kinderen 9j en 6j die hun mama nog dringend nodig hebben. We hopen hier dat er snel een lever gevonden wordt en houden bij elk telefoontje ons hart vast!!
Bij zo'n situatie sta ik even stil bij het feit dat er nog steeds te weinig mensen zo'n wilsbeschikking voor organendonatie hebben en dan wordt het in bepaalde gevallen heel moeilijk voor de nabestaanden om op het moment zelf zo'n beslissing te nemen. Ik heb een tijdje geleden gezegd dat ik om zo'n papieren zou gaan naar de gemeente en wil er nu echt ook eens werk van maken hoewel....wat kan men nog aanvangen met de ' versleten" organen van iemand die stilaan naar trammetje 7 gaat? Ben jij voor of tegen het ter beschikking stellen van je organen na je dood?
Tegenwoordig zie je steeds vaker bomen waarvan de takken halverwege zijn afgezaagd, dat geeft een beeld van een geamputeerde en verminkte boom. Kandelaberen (fors snoeien) van bomen noemen ze dat. Kandelaberen geeft de boom een vorm die lijkt op een kaarsenkandelaar.
Soms worden bomen in omvang te groot, nemen veel licht weg, staan in de weg, zijn door de storm beschadigd of ziek. Vaak wil men de boom dan wel graag behouden en gaat men als noodgreep de boom kandelaberen, dat is het afzagen van alle takken tot er alleen nog maar een stam en takstompen overblijven. Sommige bomen lenen zich beter dan de ander om gekandelaberd te worden.
Deze geamputeerde bomen geven vooral in het voorjaar een trieste aanblik.
Maar er valt iets over te zeggen.
Elke boom heeft zijn eigen vorm. Door de boom op de juiste manier te snoeien zal deze zijn vorm behouden. Daarnaast is veiligheid van belang wanneer er onder of naast de boom verkeer rijdt of voetgangers lopen. Bomen op de juiste hoogte en vorm snoeien om bijvoorbeeld verkeer te kunnen laten passeren, moet kunnen.
Maar ik dacht aan niets van dit alles toen ik dat beeld van die kale bomen zag. Ik had juist vernomen dat een goede kennis (50 j) borstkanker heeft en dat haar vrijdag een al dan niet borstbesparende operatie wacht. Die geamputeerde bomen deden me spontaan aan haar denken.
Verschiet jij nog van zo'n beeld? Daar zouden we toch nooit mogen aan gewoon worden!! En dan de nieuwsberichten! De terroristen van Boston zijn gekend, één ervan werd doodgeschoten de andere is opgepakt! Slaan de stoppen door? Wat is dat toch de laatste tijd? Vandaag worden leerlingen neergeschoten door een oud-leerling , morgen worden leerkrachten bedreigd met een mes overmorgen verstoren zieke geesten wat een jaarlijks sportevenement moest zijn... en ik kan zo verder gaan.
Je begrijpt wel wat ik bedoel met deze voorbeelden. Het lijkt onrealistisch maar de laatste tijd hoor je niets anders meer dan zinloos geweld en terreur op nieuwsuitzendingen. Wat is deze hallucinante krankzinnigheid die de mensheid lijkt te teisteren?
De dag van vandaag worden elke dag mensen achtergelaten met verdriet, verbijstering en onbegrip. We lijken wel te maken te hebben met een soort "trend". Wat zijn de motieven? Wraak? Geestesgestoordheid? Godsdienstige redenen of....? In veel gevallen van serie- of massamoord gaat het naast wraak ook om aandacht trekken en in de media komen, vrees ik. Wat is dan de reden(ering)?
"Ik wil per se beroemd worden, met mijn talenten lukt dat niet meer dus moet ik op een negatieve, gewelddadige manier in de media zien te geraken . Is dat het? Is het de frustratie dat je tegenwoordig gewoon zo weinig mogelijk talent en zo veel mogelijk geluk en connecties moet hebben om iets te betekenen voor de wereld die sommige mensen parten begint te spelen? Wordt deze ziekelijke moordlust veroorzaakt door talloze gewelddadige films en computerspelletjes ? Misschien wel. Het is alleszins onverantwoord dat steeds jongere kinderen aan zulke ongeloofwaardig amorele spelletjes worden blootgesteld maar anderzijds mogen kinderen toch ook niet overbeschermd worden en mag men niet alle computerspelletjes zomaar afwijzen. Tenslotte zijn veel kinderen wel volwassen genoeg om met die dingen om te gaan. En is het niet zo dat kinderen net op zoek gaan naar wat men hen verbiedt?
Moeten we straks onze kinderen opsluiten in kleine kamertjes met enkel troetelbeertjes, mousse speelmatten en puzzels van Disney? Of is net dán de kans groter dat er vroeg of laat een kortsluiting plaatsvindt in hun hersenen en hun stoppen doorslaan? Of is het voorkomen van recente vreselijke gebeurtenissen dan toch de schuld van één of ander "band" die liedjes uitbrengen met demonische teksten, als je ze eenmaal achteruit hebt afgespeeld? Zijn het "zieke geesten" die jongeren verborgen boodschappen meegeven in films en liedjes? Of is het allemaal de schuld van de ouders? Is dit waar deze nieuwe vorm van opvoeden ons heen leidt?
Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.
Ik heb ook al met verschillende jongere mensen hierover gedebatteerd en zij weten net zomin het antwoord. De meesten kunnen zich niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren in deze maatschappij. Ze kunnen niet geloven dat er zich op elke middelbare school een labiele potentiële psychopaat kan schuilhouden....of dat wat een gezellig groepsgebeuren moet zijn, verstoord wordt door een zieke geest, want anders kan je dat toch niet verklaren? Sommigen vinden zelfs dat de doodstraf op zijn plaats is in geval van willekeurige of doelgerichte massamoord.
Ik heb alleszins het gevoel dat de maatschappij zijn greep verliest op dit soort fenomenen en ik ben bang dat ze steeds vaker zullen voorkomen. Volgens mij kan je enkel vermijden dat je eigen zoon of dochter zoiets krankzinnigs uithaalt door een eerlijke en open vertrouwensrelatie op te bouwen met je kinderen. Uit de hersenmassa ontsprongen gedachten die maar blijven rondmalen en tegen de wanden van de hersenpan aan blijven botsen, gaan steeds gevaarlijkere proporties aannemen. Wie zich opsluit in zijn eigen gedachten, zonder af en toe eens van gedachten te wisselen met iemand anders, kan volgens mij na een tijd zo maniakaal bezeten geraken door zijn eigen (gevaarlijke) hersenspinsels dat het vroeg of laat uit de hand moet lopen.
We kunnen dit fenomeen op de maatschappij steken, of op nog iets groters, de wéreld! Maar daar geraak je niet ver mee. Elke mens is tenslotte verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Laten we beginnen met dat te aanvaarden. Als ieder op zijn eigen "huisdier" let, dan heeft geen enkel huisdier een basisbehoefte te kort en zal geen enkel huisdier een ander schade toebrengen. Als iedereen op zichzelf zou letten, denk je eens in wat voor een prachtige wereld we dan zouden leven. Was het maar zo simpel!
Waarom maak ik het mezelf altijd zo moeilijk ?
Een vraag die ik mezelf altijd stel na de inspanning (maar eerlijk gezegd soms ook al tijdens).
Vermits we eindelijk wat droog en relatief warm weer hebben, zijn deze week mijn dagen gevuld met het tuingebeuren.
Als jullie me dus zouden gezocht hebben dan was ik in de tuin. Ik ben er druk bezig geweest met van alles en nog wat. Er was nog zoveel te doen na zo'n lange winter en dat kon echt niet meer uitgesteld worden.
Deze week ben ik er dus ingevlogen met de bedoeling dat tegen het einde van de week de tuin er weer piekfijn bijligt. Waar ik eergisteren een border enkel onkruidvrij wou maken, begon ik me plots te ergeren aan een struik die stilaan een groot deel van de tuin achter het terras inneemt. Even mijn slaapgenoot erbij gehaald en bekeken hoe we dat konden oplossen.
Inperken, was de enige oplossing. Maar natuurlijk gaat dat niet in één-twee-drie. Putje delven rond de struik, de welig tierende wortels met de spade doorsnijden, wringen aan die woekerdinges (lees : met heel mijn gewicht er gaan aanhangen ), het heeft even geduurd, maar uiteindelijk was het overtollige er uit en ziet het hoekje er weer verzorgd uit! Straks staat het weer mooi in bloei! Het is hard labeur, maar geen nood hoor, ik laste op tijd en stond een rustpauze in om even over de haag te gluren en een babbeltje te slaan met de buurman nu ons Pazke niet meer in de buurt is. Hij heeft het ook erg druk in zijn tuin.
De boog kan toch niet altijd gespannen staan nietwaar? Van pure voldoening ben ik gisterenavond nog tweemaal rond mijn tuin gegaan, heb ik een paar keer door het raam gekeken of mijn "schoon" werk niet weggelopen was.
Ondanks dat ik vanmorgen geradbraakt mijn bed verliet heb ik toch geen spijt van de hele operatie.
De bomen in onze tuin wiegen mee met een zachte bries. Elk blad, elke bloesem staat te dringen. Nog even, nog een beetje zon, nog eventjes.
Moeder natuur lijkt niet langer te kunnen wachten, het hoogtepunt nadert. Straks barst elke knop open in een groen kleurenpalet, teder, fris en zacht. Net een meisje, nog half kind, maar straks een parel ... vol verwachting, vol verlangen , vol leven en dromen.
Nog even, nog eventjes , schoonheid , nog een beetje geduld .
Gisteren vond ik in de brievenbus een doodsbrief - de tweede al sinds we terug thuis zijn- en dan is het altijd even bang afwachten wie er nu van ons heenging...Het is dan ook een shock als je merkt dat het iemand is die nog veel te jong was om te sterven iemand die ik nog voor onze reis gesproken had... Toen ik - nadat ik het gelezen had - naar de supermarkt ging, was ik even de kluts kwijt en liep ik wat verloren tussen de rekken met voedingswaren, diep in gedachten verzonken. Het kan ons allemaal overkomen- dat is het grootste cliché dat je op zo'n moment kan bedenken- en geloof me ik was dat moment niet echt origineel! Hoewel de jaren stilaan hoger genoteerd staan op mijn levenslijn, leef ik toch nog in de overtuiging dat ik de volgende ochtend weer zal ontwaken en plannen maken. Je probeert je niet druk te maken in zaken die zouden kunnen gebeuren en die vooral als er iemand sterft zo alledaags zijn! Terwijl ik tussen die rekken liep, dacht ik aan de familie van de overledene en hoe ze nu elke ochtend ontwaken in een nachtmerrie! En dan dacht ik hoe ons leven zou zijn mochten we één van onze kinderen ( die even oud zijn als de overledene) verliezen en aan de ondraaglijke leegte die er dan zou ontstaan! Alsof je je kunt voorbereiden op een groot verlies... de impact van een dood is altijd enorm. Terwijl ik mezelf kwalijk nam dat ik op dat moment bijna zelfmedelijden durfde te hebben, schoten me de tranen in de ogen ergens ter hoogte van de zelfrijzende bloem! Op dat moment rinkelde mijn GSM, het was een oudere vriendin 77j die ook met haar gezondheid sukkelt. Normaal als ik aan het winkelen ben houd ik gesprekjes kort maar nu nam ik de tijd om haar te laten praten want je weet het nooit wanneer het misschien de laatste keer is!
Onze brievenbus maakt soms overuren als ze wordt volgepropt met aanbiedingen.
Gelukkig heeft de buurvrouw tijdens onze afwezigheid de bus elke dag leeggemaakt anders zag je mij niet zitten achter die stapels reclame... Maar een andere keer meer over dat onderwerp.
Nu ben ik van natuur wel zo'n nuchter persoontje dat ik heel goed begrijp dat ik niet alles hoef te kopen wat ze mij voorhouden.
Maar soms kan ik de verleiding niet weerstaan en wil ik toch achter dat ene koopje aan.
Dat overkwam mij zaterdag.
Er waren sierpotten in de aanbieding en ik kon er nog best een paar gebruiken om de komende zomerplanten in kwijt te geraken.
Ik besloot met de auto te gaan want ik kon moeilijk met mijn armen vol potten naar huis fietsen!
Het was rustig in de stad. Veel zaken hadden hun etalages reeds voorzien van zomerse toestanden.
Inmiddels kwam de zon heel voorzichtig om de hoek kijken en de temperatuur werd zelfs zo aangenaam dat ik besloot buiten op een terras te gaan genieten van een kopje koffie.
Waarschijnlijk dachten meer mensen dat, want er zaten al heel wat vroege genieters.
Ik bestelde koffie met wat lekkers er bij en zat in mijn eentje alles eens te bekijken wie er al zo zaten op het terras.
Ik kreeg gezelschap van drie heren naast mij. Het bleken Duitsers te zijn.
.
Opeens hoorde ik één van de heren opmerken: Belgen zijn toch best een beetje vreemd.
Hoewel mijn Duits niet meer zo denderend is, spitste ik toch mijn oren, want daar wilde ik natuurlijk wel het fijne van weten. Hoezo? vroeg zijn buurman. Wel, ging de spreker verder, in welk land zie je nou mensen met dikke jassen aan op een terras koffie drinken als de zon maar even schijnt?
Omdat ik weet dat mijn Duits nu niet bepaald vlekkeloos is, had ik gelukkig niet de neiging om op dit onderwerp in te gaan. Maar het zette mij wel aan het denken. Is dat zo? Vroeg ik mijzelf af.
Ik keek eens om mij heen en inderdaad, de Duitse "Herren" hadden gelijk.
Alle terrasgebruikers zaten erbij alsof er elk moment nog een winterprik kon losbarsten..
Ook ik kon mijn hand in eigen boezem steken maar ik had een excuus ( haha) na de Zuiderse warmte moet ik nog wat aanpassen !!.
Toch voelde ik mij een beetje gepikeerd.
Ik liep zowaar in mijzelf te mopperen. Waar bemoeien die Duitsers zich mee, moeten wij toch weten.
Gelukkig kreeg ik mijn goede humeur weer terug toen ik de sierpotten stond te bekijken.
In mijn gedachten zag ik ze al staan vol met bloeiende planten.
Op de terugweg bleken de etalages een grote boodschap te hebben voor het winkelend publiek.
Ze probeerden ons attent te maken dat het nu echt eindelijk lente wordt en dat zij de oplossing hadden om de lentekriebels te krijgen.
Ik kan het nog sterker vertellen, ik heb al lang de zomer in body en soul. Nu nog de werkelijkheid!!
s Ochtends
Als de nacht de dag ontwaart.
Als grijze nevels
handen zijn die naar elkaar grijpen
maar elkaar missen op een haar
voor de zon
dit alles doet verdwijnen.
Dan voel je de stilte
van het oneindig verlangen.
Dag en nacht.
Ze zien elkaar
maar zullen nooit
samengaan.
Tussen nacht en dag
zijn er nevels
die beide nooit hebben verdrongen.
Wat me opviel toen we thuiskwamen was dat de natuur bijlange nog niet in gang geschoten was. Ik had verwacht dat de lentebloesem volop de tuin zou kleuren maar helaas de tuin lag nog steeds - zoals de mensen- te wachten op zon. Enkel hier en daar kleurde een voorjaarsbloemetje de bruine aarde tussen het onkruid dat zich van de wintertoestanden niets aantrekt.
Terwijl de mensen haast niet meer kunnen wachten op de zon - die dit jaar wegens aanhoudende sneeuw en koude wegbleef- begint toch stilaan de late lente gestalte te krijgen. Hier en daar zie je al een enkel rokje boven optimistische rillende melkflesbenen of een bosje klokjes dat smeekt naar meer zon. Iedereen - de mens en de natuur- smácht naar warmte en zon maar helaas slapen de parasols nog in hun winterse foudralen.
Wat me ook opviel op onze terugreis waren die kale bomen die er andere jaren al groener bij stonden en ik ben zeker dat ook zij, zoals de mensen, staan te popelen om zich in de zon te wentelen.
Ook bomen zijn van vlees en bloed, al is het dan bij wijze van spreken. Het zijn unieke creaturen, ieder voor zich en de één zo goed als de ander, ook al is het een doodgewone populier of een forse plataan. Zelfs als ze gekloond zijn, zoals veel vrucht- en fruitbomen, hebben bomen karakter en persoonlijkheid. Ze proberen ons zo graag te vertellen dat ze die chagrijnige winterblues eindelijk willen afleggen zo gauw de blaadjes weer gaan groeien. Hun knoestige takken schrijven het in blokletters op een staalblauwe hemellucht.
Als ik rondloop in de tuin dan zie ik dat weldra het grote wonder weer zal gebeuren zoals waaiend wasgoed, spelende lammetjes en oogstrelende bloesem tussen de groenende boomtakken . Maar voor het zover is, wil ik graag nog eenmaal stilstaan bij het laatste stadium waarin onze verstokte zuurpruimen zichzelf zijn. Kijk vandaag en morgen nog snel eens naar buiten, been nog eenmaal door het park of ga aan de wandel in het bos en kijk naar de kale stammen, de takken, de wortels en voel de kracht, de eigenheid, de werkelijke schoonheid van onze grote eiken-, beuken- of andere houten vrienden en bedenk dat het pas in november zal zijn dat we hen weer in hun allerindividueelste expressie zullen terugzien want straks verschuilen ze zich weer achter een zee van groen.
Ik ben eigenlijk niet geschikt om te winkelen in een supermarkt, dat slenteren van rek naar rek... niet echt iets voor mij! We hebben in de keuken een bord hangen, waarop ik netjes alles noteer wat ik nodig heb en dat schrijf ik dan mooi op een papiertje over. Maar pas daarna gaat alles gegarandeerd mis.
Het begint vaak al op de parking. Het vergt vaak heksentoeren, apentrucjes en eindeloos gevloek om een parkeerplaats te zoeken tussen de auto's die "galant" twee plaatsen hebben ingepalmd.
Meestal neem ik geen winkelkar. Niet alleen ben ik ervan overtuigd dat die meegerekend wordt aan de kassa , het is ook vaak zeer onhandig om met die vaak dwarsliggende wagentjes tussen de mensen te laveren die zelf met hun kar aan de hand een koffieklets tussen de winkelrekken houden. Dat ik toevallig dat ene merk van koffie wil hebben, precies op de plaats waar zij hebben halt gehouden, doet me bijna vragen of ze er soms een koekje bij willen? Maar ik vrees dat ze me dan zullen bekijken alsof ze net een buitenaards wezen hebben gezien.
Om die reden beperk ik me in vele gevallen tot een winkelmandje met mijn lijstje in de hand. Je weet wel, dat lijstje van daarnet. Alleen staat niets in de juiste volgorde. Mijn lijstje gaat van tomaten over waspoeder naar vlees, suiker en cornflakes, zonder het keuken en - toiletpapier te vergeten. Maar de winkel denkt daar anders over, heeft een eigen logica die mij vreemd is. Zo gebeurt het vaak dat ik thuis kom en dan pas zie dat ik twee zaken vergeten ben, terwijl er maar zeven dingen op mijn lijstje stonden en toch meer mee had dan ik plande om te kopen! Daarom ga ik af en toe ook zonder lijstje winkelen als ik er de tijd voor heb. Dan struin ik elke gang door, probeer niet luidkeels te roepen als iemand zomaar tegen me aan loopt en doe ik keihard mijn best om niet al te kwaad te kijken naar iedereen die met de kar tegen mijn hielen rijdt en gooi ik alles wat thuis ontbreekt in het mandje. Alleen volgt ook mijn geheugen een logica die mij soms vreemd is. Want soms kom ik dan terug met 3 tubes tandpasta, omdat ik echt wel zeker weet dat er geen meer is om dan te constateren dat de badkamerkast ineens zelf tandpasta heeft geproduceerd en zes tubes tevoorschijn tovert. De shampoo werd dan weer gretig opgedronken blijkbaar: daar vind ik niets meer van terug en die ben ik toch wel vergeten zeker? Vroeger waagde ik het nog om datgene dat ik vergeten was, met of zonder lijstje, toch nog diezelfde dag te gaan halen. Het is echter beschamend om na de tweede supermarkt rit te moeten constateren dat je dan nog iets vergeten bent.
Ik zou bijna zeggen dat ik niet zo erg van supermarkten houd. Ik koop er zaken die ik niet nodig heb, vergeet soms wat thuis ontbreekt en aan de kassa is mijn rekening altijd veel te hoog. En dan te bedenken dat ik na een paar weken van weggeweest te zijn toch maar best even een supermarkt binnenloop!
Hoe graag we ook op reis gaan, steeds ben ik blij terug thuis te komen in ons stulpje... Misschien komt het door de crisis en het verlangen naar geborgenheid, maar het valt op dat velen op zoek zijn gegaan naar wat dat nu écht is, een thuis! Thuis gaat om de mensen van wie we houden, de plek waar je al eens de kluns bent geweest, de zaag, maar vooral waar men je ondanks alles nog steeds graag ziet. Maar verder is thuis ook om van alles en nog wat: de tuin, persoonlijke spullen, de meubels, een leuke buurt, een goede chauffage ,voor sommigen zelfs een huisdier zoals een kat die spinnend op de schoot een nestje maakt of de hond die "hondstrouw" aan je voeten ligt. Thuis is ook de plek waar je zelf kan "nesten". En dan bedoel ik niet zozeer je huis inrichten maar een plaats geven aan de dingen die je belangrijk vindt, aan je gezin dat groeit en verandert. Over meubelen kan je discussiëren of ze mooi zijn en of je dat ene stukje wel nodig hebt, maar over nesten kan je dat niet. Nesten is noodzakelijk voor een gezond leven. In tijden waar gemakkelijk pillen geslikt worden voor allerlei emotioneel leed, vind ik het belangrijk om even te herinneren aan het medicijn dat een warme thuis kan zijn. Daarom ben ik altijd blij als ik uiteindelijk terug thuis kom al was ons verblijf ook heerlijk door de zon en de vrienden in de buurt. Mag ik iedereen die hier langskomt veel nestwarmte wensen?
Soms vraag je je af waar bepaalde gezegdes vandaan komen. Zo ook de tijdsgebonden uitdrukking : "Dat zijn vijgen na Pasen."
Daarvoor moeten we teruggaan naar de Middeleeuwen, toen de katholieken nog echt een vastentijd kenden, de veertig dagen die aan Pasen voorafgaan. Alle dierlijk voedsel was verboden, zelfs boter mocht niet . Het gevolg was dat de mensen tijdens het werk af en toe een inzinking kregen door gebrek aan energie. En wat deden ze daaraan? Ze aten een gedroogde vijg, echte energiebommen dankzij de suiker. Vijgen werden massaal verorberd tijdens de vasten.
En dan was het Paaszondag, een hoogdag in de katholieke kerk. Op elke tafel kwam een lammetje, er was niemand die nog zin had in vijgen. De vijgen waren overbodig, of kwamen te laat ... vandaar, vijgen na Pasen.
Dat het onder de " haasachtigen " ook niet altijd van een leien dakje liep, bewijst het volgende verhaal.
Hans Andreus over paashazen en paaskonijnen
Eeuwen lang hadden de konijnen, wanneer het tegen de tijd van Pasen was, met lange gezichten rondgelopen.
"Waarom moet er met Pasen toch altijd een paashaas zijn?" mopperden ze, "en nooit eens een paaskonijn? Zijn wij soms minder dan de hazen? Kunnen wij niet net zo goed springen en hard lopen? Hazen rijmt toevallig op Pasen, dat is waar, maar je wordt toch geen paashaas, omdat je familie toevallig op Pasen rijmt?"
En ze mopperden en pruttelden, jaar in, jaar uit, honderden jaren lang. Tot de konijnen op een dag, niet zo erg lang geleden, besloten dat het maar eens uit moest zijn met die malle instelling van elk jaar een paashaas. Dit jaar zou er een paaskonijn moeten komen. En alle konijnen hielden een grote vergadering en schreven een brief aan de hazen, waarin stond:
"Waarde hazen, eerlijk is eerlijk: wij vinden dat er maar eens een paaskonijn moet komen. Hoogachtend, De Verzamelde Konijnen."
Die brief lieten ze bezorgen door drie konijnen die alle drie een bord op hun schouders droegen, waarop stond: DIT JAAR MOET EEN KONIJN PAASKONIJN ZIJN. Als de hazen het nu nog niet begrijpen, zeiden de konijnen, dan willen ze het gewoon niet begrijpen en dan nemen we andere maatregelen.
Maar dat was gelukkig helemaal niet nodig. Want de hazen begrepen het best en vonden dat de konijnen gelijk hadden. Ze schreven een brief terug:
"Waarde Konijnen, Het is heel rechtvaardig dat er ook eens een konijn voor opdraait en het komt ons goed uit, want onze paashaas heeft last van reumatiek. Gaan jullie je gang dus maar. Hoogachtend, De Paashaas en De Andere Hazen."
De konijnen waren erg in hun schik. Maar nu moesten ze eens bedenken wie er paaskonijn zou worden. Dat wilde ieder konijn wel en ze kregen er flink ruzie om, maar tenslotte vonden ze dat Bastiaan Konijn de beste keuze was want Bastiaan was een flink en onvermoeibaar konijn van een goed ras. "Een hele eer," zei Bastiaan, "en ik zal proberen om mij die eer waardig te betonen. Maar kan iemand mij zeggen wat eigenlijk het werk van een paashaas, pardon, paaskonijn is?" Er viel eerst een diepe stilte en daarna praatten alle konijnen door elkaar. Ze wisten allemaal wel dat paashaas zijn iets met eieren en zo te maken had, maar hoe dat precies in elkaar zat, daar hadden ze geen idee van.
"Goed," zei Bastiaan, "dan ga ik wel even naar de oude paashaas toe."
Dat deed hij en hij vroeg wat nu het werk van een paashaas of paaskonijn was.
"Het is een verschrikkelijk werk," zei de paashaas. "Ik ben blij dat ik niet meer hoef. Au! Tja, dat is de reumatiek die ik verleden jaar heb opgelopen, toen ik in het holst van de nacht eieren zat te schilderen." "Aha," zei Bastiaan, "dus een paaskonijn moet eieren schilderen." "Altijd maar eieren schilderen," antwoordde de paashaas. "Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en van 's avonds laat tot 's morgens vroeg."
"Kun je je daar dan niet bij laten helpen?" vroeg het paaskonijn.
"O nee, dat mag niet," zei de paashaas. "Je mag je wel laten helpen met het eieren halen en het kopen van verf, maar het verven en verstoppen van de eieren, dat moet je zelf doen. Dat hoort nu eenmaal zo, anders ben je geen echte paashaas."
"Dan zal het wel moeten, want ik wel een echt paaskonijn worden," zei Bastiaan. " Dus: eieren halen, verf kopen, eieren schilderen en verstoppen voor de kinderen?"
"Dat is het," zei de paashaas, "en je mag wel opschieten, want veel tijd is er niet meer. En o ja, je moet de eieren natuurlijk eerst hard koken. Maar daar mag je je weer bij laten helpen."
Bastiaan bedankte de paashaas. Teruggekomen bij de konijnen, stuurde hij onmiddellijk vijfentwintig andere helpers naar de stad om potten verf te kopen en samen met vijfentwintig andere helpers ging hij alle kippen van alle boerderijen langs om de "eieren-voor-Pasen" op te halen. Daarna werden de eieren gekookt en moest hij beginnen met verven, helemaal in zijn eentje. Hij verfde wel duizenden eieren in de komende dagen en nachten. Hij verfde ze rood en geel en blauw en met spikkeltjes en sterretjes en tierelantijntjes; ze zagen er werkelijk prachtig uit. De dag voor Pasen was hij ermee klaar. Maar toen moest hij ze nog overal gaan verstoppen: in tuinen en in het gras van de weilanden en op de gekste plaatsen, door het hele land. Gelukkig had hij een heel grote bakfiets bij zich die heel hoog opgeladen was met de kleurige eieren, want anders had hij steeds naar zijn voorraad terug gemoeten. Hij werkte tot vijf uur 's morgens door en toen begon het tot overmaat van ramp nog te regenen ook. Maar hij was bijna klaar, verstopte zijn laatste eieren en reed toen op zijn lege bakfiets door de regen naar zijn lekkere warme hol, waar hij meteen in slaap viel van moeheid.
Diezelfde morgen - paasmorgen dus - begonnen de kinderen naar eieren te zoeken, zodra ze waren opgestaan. Maar wanneer ze de eieren vonden, zetten ze verbaasde en verdrietige gezichten.
"Die eieren zijn helemaal niet gekleurd!" riepen ze uit. "Het zijn doodgewone witte en bruine eieren. Zijn dat nou paaseieren?!"
"Ja, dat is gek," zeiden hun vader en moeder. "Zo iets is nog nooit gebeurd? Zou de paashaas soms ziek geweest zijn?"
De hazen hoorden dat er niet een van al die paaseieren gekleurd was en ze begonnen hard te lachen en renden meteen naar de konijnen om het te vertellen. En de konijnen maakten Bastiaan wakker en riepen:
"Wat ben jij nu voor een paaskonijn? Je hebt de paaseieren helemaal niet geverfd!"
"Niet geverfd!" riep Bastiaan boos uit. "Wat zeg je me nu? Dagen en nachten heb ik geverfd, zonder ook maar een uurtje slaap. Kijk, daar staan de lege bussen nog."
Hij liep naar de ingang van zijn hol en raapte een van de lege bussen op. De bus was behoorlijk natgeregend, maar het etiket hing er toch nog zo'n beetje aan. WATERVERF stond er op het etiket. Bastiaan keek ernaar en riep toen:
"Waterverf! Ja, natuurlijk dat er geen kleur meer op die eieren zit! Allemaal weggeregend! Mijn mooie kostelijke kleurtjes weggeregend!" Hij keerde zich tot een stuk of wat helpers die de potten verf hadden gekocht en ging verder: "Uilskuikens! Uilskonijnen! Wie koopt er nu waterverf! Wie koopt er nu verf die niet tegen water kan!" "Je hebt het toch zelf ook niet gezien?" merkte een van hen op.
"Nee, omdat ik het te druk had!" riep Bastiaan. "Maar ik doe het niet meer. Ik wil geen paaskonijn meer zijn. Allemaal werk voor niks. Au! Zie je wel, reumatiek krijg ik ook al." En hij ging weer op zijn leger liggen en was binnen een minuut in slaap.
Het volgend jaar was er niet één konijn dat paaskonijn wilde zijn. En de paashaas was te oud, dus kozen de hazen een nieuwe paashaas die jong en sterk was en zei: "Een Paashaas moet een haas zijn."
* * * EINDE * * *
Dit gezegd zijnde... aan alle pseudo Paashazen .. maak er een feestdag van met of zonder zon!
Met een lach vergeet je de koude een beetje...dat is toch de bedoeling!!
Een boer is met zijn knecht op het land als hij tot aan zijn enkels in de blubber zakt. "Ga mijn laarzen halen", zegt de boer. Als de knecht bij de boerderij is, komt hij de twee bloedmooie dochters van de boer tegen. "He, wat doe jij nou hier", vragen de meiden. "Ik mag van de boer met jullie allebei naar bed," zegt hij. "Daar geloven we niks van ", zeggen de meiden. "Oh nee? Wacht maar dan vraag ik het hem ", zegt de knecht. En hij roept keihard naar de boer op het land: "Moest ik er nou 1 pakken of 2?" Boer schreeuwt terug : "Allebei natuurlijk!!!"
)
), het heeft even geduurd, maar uiteindelijk was het overtollige er uit en ziet het hoekje er weer verzorgd uit!
of een bosje klokjes dat smeekt naar meer zon. Iedereen - de mens en de natuur- smácht naar warmte en zon maar helaas slapen de parasols nog in hun winterse foudralen.
, het is ook vaak zeer onhandig om met die vaak dwarsliggende wagentjes tussen de mensen te laveren die zelf met hun kar aan de hand een koffieklets tussen de winkelrekken houden. Dat ik toevallig dat ene merk van koffie wil hebben, precies op de plaats waar zij hebben halt gehouden, doet me bijna vragen of ze er soms een koekje bij willen? Maar ik vrees dat ze me dan zullen bekijken alsof ze net een buitenaards wezen hebben gezien.
