Pluk en geniet van de zeven heerlijke geschenken van de herfst
Bron: Mediatheek Groente- en Fruitbureau
De (na)zomer is de periode van de rijkdom van de oogst maar ook de herfst heeft ons van alles te bieden. Kijk maar eens goed om je heen en aanschouw de kleuren en schoonheid van de volgende klassieke haagplanten. Ze hebben bovendien nog allerlei heilzame en helende eigenschappen.
1. Rozenbottels De oranjerode bessen worden soms wel een centimeter lang. Ze zijn te plukken van augustus tot november. De vruchten zijn een bron van vitamine C, A, D, E, ijzer en calcium. Bovendien zitten ze vol antioxidanten en vetzuren. De siroop van rozenbottel werd tijdens de oorlogsjaren aan de kinderen gegeven voor hun vitamine C-gehalte. Een beker met 30 bessen bevat evenveel vitamine C als 40 sinaasappels.
In poedervorm kan het pijn verminderen van artrose. Rozenbottels kunnen worden gebruikt in thee, gelei en siroop. Let op dat als je rozenbottelsiroop koopt dat deze niet boordevol toegevoegde suikers zit.
2. Hazelnoten Kunnen zo rond de laatste week van september geoogst worden. Met een beetje geluk heb je een boom in het openbare groen in de buurt. Ze zijn een goede bron van vezels, mangaan, kalium, koper, thiamine, B6 en E en antioxidanten. Ook bevatten ze het hoogste niveau aan enkelvoudig onverzadigde vetten.
Het oliezuur in de hazelnoot doet heel wat goed voor de slechte cholesterol. Noten verruimen ook de bloedvaten en verbeteren de bloedsomloop. Hazelnoten verlagen het risico op hart- en vaatziekten en helpen bij de bestrijding van kanker. Kan rauw gegeten worden, maar ook geroosterd, gebakken, gekookt of gedroogd.
3. Bramen Bramen, prachtige diep paars gekleurde bramen. Bramen hebben een hoog gehalte aan anti-oxidanten. Ook zijn ze rijk aan vitamine C, een half kopje levert levert 100 procent van de aanbevolen dagelijkse vitamine C voor een volwassene. De verbinding die bramen hun kleur geven, anthocyanen, is ook een krachtige anti-oxidant.
Verse bessen zijn de meest krachtige ziektebestrijders. De vruchtjes zouden beschermen tegen longkanker bij vrouwen. De bessen zouden de oestrogeenactiviteit kunnen doen verminderen.
Bramen worden snel oud en kunnen dus best rechtstreeks van de haag gegeten. Met een beetje geluk vind je er nog een paar aan de struiken maar eigenlijk is de beste periode om ze te plukken zo eind augustus, begin september.
Bramensiroop is een geschikte pijnstiller voor een pijnlijke keel en wie heeft die nu niet in de herfst.
4. Bosbessen Het kleine, donkerblauwe fruit is te vinden op struiken die uitgroeien tot ongeveer 18 centimeter op heide en veen. Ze kunnen rauw worden gegeten en bevatten hoge gehaltes aan vitamine C en antioxidanten. Uit een recente studie blijkt dat de sappen het geheugen bij oudere mensen kan stimuleren.
5. Brandnetels Brandnetels zijn overal te vinden, maar tot september kan je de bladeren plukken. Mierenzuur, een antibacterieel, is één van de belangrijkste ingrediënten die verantwoordelijk zijn voor het stekend gevoel op contact. Brandnetels zouden de pijn van artrose aan de knie verminderen. De aanwezige stoffen, serotine en histamine, zouden deze pijnsignalen blokkeren.
Brandnetelthee is makkelijk zelf te maken. Giet kokend water over een handvol verse bladeren in een warme theepot. Laat vijf minuten trekken en drink op. Een takje van brandnetels is ook een goede manier om vliegen weg te houden. Brandnetelsoep is ook heerlijk en goed zelf te maken maar dat kun je beter doen met de jonge brandneteltopjes in het voorjaar.
6. Vlierbessen Vlierbessen hangen overvloedig in de late zomer en vroege herfst. Ze zijn rijk aan anti-oxiderende stoffen. De anthocyanen hebben een antivirale en antibacteriële werking. De besjes stimuleren het immuunsysteem en helpen bij het voorkomen van zwaarlijvigheid en diabetes. Ook is gebleken dat een aftreksel van de vlier het niveau van slechte cholesterol verlaagt.
7. Hop Hop is misschien wel de minst bekende van de zeven heilzame herfstgeschenken. Hop bevat heel wat bittere stoffen, die de eetlust zouden stimuleren. Het kruid heeft ook een antivirale werking en doet dieper slapen. Hop werkt ontspannend. Wie niet kan slapen, strooit wat hop in een kussen voor een goede nachtrust.
Het meest bekend is natuurlijk het gebruik van hop voor bier, maar je kunt het ook heel goed verwerken door je risotto of ze stoven.
Voilà, als je echt niet weet wat gedaan in deze periode van het jaar .. hier kreeg je een paar suggesties!!
Op het moment dat ik aan een logje wil beginnen en zit te denken waarover ik het nu zou hebben, spelen ze juist het liedje Smile op de radio en opeens overvalt me een soort weemoed waar ik geen antwoord voor heb. En meteen weet ik waarover ik het wil hebben... Hoe komt het toch dat bepaalde muziek of een gedicht of gewoon een hartelijke woord een mens overhoop haalt terwijl er helemaal geen reden is om overhoop gehaald te worden? Een mens is toch een complex wezen als je het mij vraagt. Ik kom meestal heel kordaat over maar au fond zit er toch wel een gevoelig persoontje achter die ruwe bast dat ik meestal met een grap en een lach wegmoffel tenzij voor diegenen die het willen zien of me echt dierbaar zijn. Ik ben nu eenmaal iemand die mensen nodig heeft en bij wie communicatie een grote rol speelt en eens je een plaats gevonden hebt in mijn complexe zijn dan behoor je ook tot mijn prioriteiten...
Het blijft echter een heel persoonlijk item dat blootgeven van jezelf en dan stel ik de vraag: waarom hebben we het daar moeilijk mee? Is het schrik om gekwetst te worden of niet sterk of verstandig genoeg over te komen? Is het de gedachte .. "dit is van mij en daar heeft niemand uitstaans mee" of de vrees niet meer echt au serieux genomen te worden? Een doodgewone sterveling mag geen gevoelsvragen stellen of even minder luchtig voorkomen want dat is voor probleemmensen en daar wil je toch niet bij gerekend worden! Larie en apekool zeg ik daar tegen, nog niemand is gestorven omdat hij of zij liet blijken dat "mens zijn "ook inhoudt mensen aanvoelen, mensen ademen, ermee leven en meevoelen! Of is het zo dat we zozeer in ons eigen wereldje leven dat er geen plaats is voor iemand erbuiten? Het vraagt empathie, aanvoelen, meeleven om je aura uit te breiden en dat stelt bepaalde voorwaarden en die zijn aandacht maar vooral tijd en misschien ligt daar het grote probleem. Mensen maken niet graag tijd voor iets anders dan hun eigen plannen. En neen je hoeft niet bepaald problemen te hebben om even in je ziel te laten kijken, een mens is meer dan een verstand gevangen in een lichaam, het is vooral het durven "voelen" dat een mens zo uniek maakt, maar in onze tijd van materie en presteren en haasten is helaas vaak geen plaats en zeker geen tijd meer voor mekaar...nochtans dat ene woord, die ene smile kan soms meer betekenen dan dat duur cadeau. Die ene smile is leven, is mens zijn, is durven verder gaan dan een handdruk., een losse babbel het is.... Je vult het zelf maar in als je durft ! Maar helaas is het bij velen " uit het oog, uit het hart"....maar dan hapert er iets in de vriendschap of het contact, soit!
Ook dat is een reflexie bij de herfst en voor diegenen die hier trouw blijven langskomen met een reactie chapeau en bedankt. Het leven is meer dan werk en bezig zijn en rennen Gewoon stilstaan en elkaar aanvoelen dat tovert een smile op je gezicht!
" In het Westen, en vooral in de Verenigde Staten, dringt het angstwekkende probleem van het oud worden zich al te vroeg in het leven op. "Indien u het niet gemaakt hebt op 35 zal het u nooit meer lukken", zegt men. En als u het wel gemaakt hebt, kan u aannemen dat de rest van uw leven een anticlimax wordt. In beide gevallen bent u de verliezer! De reclame-industrie speelt hier handig op in door de jeugd in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen, door haar te overwaarderen, te verheerlijken en ja zelfs, te verafgoden. Onder de bekoring van de stralende goden en godinnen van het scherm en van de reclameborden streven moeders ernaar zusters van hun dochters te worden en willen vaders de jongere broers van hun zonen zijn. Opa's in korte broek en met de jongste haarsnit gaan kamperen, terwijl oma's een facelift ondergaan bij een plastisch chirurg. De begrafenisondernemers zorgen ervoor dat zelfs de lijken er jonger uitzien. Iedereen weet dat de levenscurve haar piek bereikt rond dertigjarige leeftijd, daarna moeten we ons best doen eruit te zien, ons te gedragen en te denken alsof we altijd op die piek kunnen blijven, om zo de afgang naar het bittere einde uit te stellen. En bitter zal het einde onvermijdelijk zijn. In de huidige samenleving heeft een hoge leeftijd geen waardigheid, geen opmerkelijke deugd om de vernederingen en de handicaps te compenseren. In elk opzicht is het een aftakeling. Hoewel het niet gaat om een ziekte kan de prognose niet onheilspellender zijn. Hoewel het niet gaat om een misdaad, is het vonnis niet meer of minder dan de doodstraf." Tot daar de korte versie van het verhaal...
Wanneer we rekening houden met deze typisch Westers houding, is het helemaal niet verrassend dat oude mensen gefeliciteerd worden (indien ze dat geluk sowieso al hebben) om geen oude mensen te zijn. Integendeel, zij worden geprezen omdat ze wandelen, babbelen, met de wagen rijden, aan sport doen zoals iemand die half zo jong is. Net zoals men een kind complimentjes zou geven omdat het zich gedraagt als een volwassene op middelbare leeftijd. Is het niet triestig, om niet te zeggen beledigend dat men de ouderdom een kwaal noemt? Bij nader inzien is de ouderdom een kwaal indien ze geen eigen perspectieven, betekenis of activiteiten heeft.
Natuurlijk is het duidelijk dat deze trieste pogingen om de jeugd te verlengen en om de harde realiteit van veroudering en sterven niet voor ogen te moeten zien geen resultaat hebben. Wat blijft er over van diegene die altijd actief geweest is? Nu de doelstellingen van de kindertijd en de jeugd verwezenlijkt zijn welke nieuwe en vergelijkbare doelstellingen dagen er op voor een oudere?
Welnu, hij of zij kan altijd proberen een verzameling aan te leggen - van schelpen, postzegels, zilveren trofeeën, blonde en bruine haarlokken, dollars, kranteknipsels, titels, ere-voorzitterschappen, goede daden - per slot van rekening komt het allemaal op hetzelfde neer: een steeds grotere ontgoocheling. Niets stelt een mens meer teleur dan een geslaagde verzameling want op niets anders laten de dikke lagen stof van de tijd zich meer opeenhopen. En indien hij er misschien in slaagt vanonder zijn verzameling weg te sluipen en te ontsnappen in een "Oord voor Oudere Burgers" (of brutaler gezegd, in een crèche voor gerimpelde zuigelingen) dan loopt hij nog steeds het risico opnieuw in de verzamelbusiness terecht te komen - nu stapelt hij misschien bingonummers of puntenscores bijeen. Om het even wat kan dienen om de tijd te doden en om het op de loer liggende spook van de dood te verdringen.
Eén van de grootste ironische tegenstellingen van onze hedendaagse maatschappij bestaat hierin dat terwijl er zoveel inspanning gaat naar het "afweren" van de hoge leeftijd, er evenveel inspanning gaat naar het vroegtijdig naderbij brengen ervan. Wanneer een machine het werk van de mens overneemt en tegelijkertijd de zin en de waardigheid ervan wegneemt, wat blijft er voor hem dan over om te doen? In hoog geïndustrialiseerde maatschappijen is het niet alleen de bejaarde die teveel vrije tijd heeft: iedereen wordt vlug oud, zodat het leven doelloos wordt. Het heeft geen zin machines te vernietigen: zij zijn er gekomen om hier te blijven. Wat kan men dan doen aan gevoelens van zinloosheid en verveling wanneer de werkdag, de werkweek en het actieve leven steeds korter worden, om nog niet te spreken van de massale werkloosheid? Een mens die niets de doen heeft, heeft afgedaan.
Tot zover de kwaal.
Nu weet ik waarom ik er gisteren wat verloren bij liep, ik had niets gepland en stond oog in oog met een " lege" dag..en voelde me oud!!
In mijn vorig logje foto's van de herfst, vandaag een expressie van datzelfde herfstgevoel in een vleugje poëzie...
De ziel ingenomen door herfstkleur.
Bij het opstaan raakt ze zachtjes het
blad aan, streelt tezelfdertijd het hout.
Zinderen onder een rood satijnen laken.
Wanneer de dageraad uit een diepe
slaap ontwaakt, kleedt zij de mist aan.
Herfstkleur prikkelt ook de ogen. De vlam
van late zomer wordt opnieuw aangestoken.
Langs velden en wegen geniet ik van
haar unieke kleurenrijkdom. Het groene varieert naar geel oranje tot rood en bruin.
Telkens weer staat de natuur in vuur en vlam.
Herfst is ook de tijd van paddenstoelen in elk formaat , diverse kleur.
diep in de bossen goed verborgen maar ook vlakbij, zo voor de deur.
Soms eetbaar, soms ook giftig, iets geheimzinnigs in hun zijn. Soms overvloedig, soms als eenling
één enkele dienend als medicijn.
Ze groeien als niemand het ziet
vroeg in de ochtend of s nachts
in zachte bedden van heide en mos, op plekken waar tussen
de bomen het zonlicht
kan doordringen tot in het gras.
De avond valt opnieuw, het wordt donker
. Onderweg naar deugdoende nachtrust ontvoert mij de herfstkleur naar haar sprookjesachtig paradijs.
Heerlijk dromen in een harmonie van klank en kleur.
Paddenstoelen leven van afbraak van dood of levend materiaal. De meeste soorten paddenstoelen verteren dode resten van planten en dieren. Als er geen paddenstoelen zouden zijn, zou afval zich ophopen en zouden er uiteindelijk te weinig voedingsstoffen overblijven. Dit is ook de reden waarom zoveel soorten juist in de herfst te vinden zijn want in de herfst vind je veel dood materiaal zoals afgestorven bladeren en planten! Maar sommige paddenstoelen groeien ook op een gezonde boom! Zon boom kan dan zelfs, doordat die paddenstoel door de sporen zich uitbreidt, doodgaan! Sommige paddenstoelen groeien in cirkels, deze cirkels worden heksenkringen genoemd. Vroeger dacht men dat deze ontstonden na een rondedans van heksen.
Dat altijd terugkeren van afsterven en nieuw leven fascineert me en daarom ging ik donderdag met mijn camera in onze tuin op zoek naar die restanten van een mooie zomer! Dat is wat ik vond...
En neen dat is geen slagroom maar puur natuur!
Zeker weten dat een kaboutertje de verleiding niet kon weerstaan, zo te zien!!
Zouden ze hier hun dansje gehouden hebben?
Dat de zomer nog niet helemaal weg is, zie je aan de volgende foto's.
Ik heb genoten van mijn tuinwandeling, jij hopelijk ook...?
Kindertijd: is de tijd in het leven waarin je rare gezichten trekt in de spiegel. Middelbare leeftijd: is de tijd in het leven waarin de spiegel wraak neemt!
En zo kom ik bij de vraag: Wanneer is een mens oud? Als je als tienjarige naar je ouders kijkt dan zijn die oud zo oud dat je het eigenlijk zelf nooit wil worden. Zo rond je vijftiende ben je er van overtuigt dat veertigers oud zijn en vraag je je af of veertigers nog wel een reden van bestaan hebben. Je bent er zelfs van overtuigd dat dergelijke oudjes al zeker niet meer aan seks denken. Seks en genieten is immers iets voor de jeugd, niet voor uitgebluste veertigers. Tot je zelf veertig bent. Dan geniet je volop van het leven want je weet wel zeker dat voor vijftigers alles voorbij is, dat die oude vijftigers toch niks meer hebben om voor te leven. Dan kom je bij de zestigers. Dat zijn pas stokoude mensen. Tot je dan zelf 68 wordt, dan besef je hoe rijk het leven nog is al vind je dan weer dat tachtigers oud zijn, dat het leven hen niks meer te bieden heeft dan alleen maar klagen en zagen over hoe goed het leven vroeger wel was en dat de jeugd van tegenwoordig niks goed kan doen.
Ooit heb ik een man horen zeggen dat zijn vriend jong gestorven was. Die vriend was 83. Zelf was hij er 88. Het is maar hoe je het allemaal bekijkt. Eerst deed het me glimlachen. Maar daarna deed het me wel nadenken over hoe verschillend mensen ouder worden. Ik ken mensen van tachtig die nog fris en monter door het leven gaan ze zien er twintig jaar jonger uit. Anderen zien er al oud en versleten uit op hun vijftigste. Er zijn er zelfs die er zo oud uit zien als ze nooit zullen worden. Zou het dan veel te maken hebben met ingesteldheid, met hoe je als mens het leven bekijkt door een roze bril of als rasechte pessimist? Mensen die jong van hart en geest blijven, leven anders dan zwartkijkers. Ik zie het dagelijks. Optimisten zien er over het algemeen veel jonger uit dan hun leeftijd. Maar oud worden moeten we allemaal. Met een beetje geluk tenminste want er kunnen altijd ongevallen gebeuren, of je kan een ernstige ziekte krijgen. Bij het ouder worden komt er nu éénmaal sleet op een mens. Hier en daar begint er iets door te zakken. De wet van de zwaartekracht zeg maar. Maar alles verslijt bij het ouder worden, niet alleen mensen ook materiële zaken. Dat zie ik dagelijks als ik in de spiegel kijk. Het is duidelijk de spiegel is versleten.
van Poot, buigzaam maar niet breekbaar. Om op te staan en indien nodig stijf te houden, wanneer anderen je aan het wankelen proberen te brengen en doen twijfelen aan jezelf.
Om de veertien dagen is het hier van dat... ophaling van PMD zakken en RA zakken (restafvalzakken.)..Zo ook vandaag. Mooi gerecycleerd staan de gevulde zakken langs de weg maar als ik zo de inhoud van de zakken bekijk dan leidt dat onvermijdelijk tot het volgende logje...
In den beginne schiep God hemel en aarde. Hij sprak: Ik wil dat er licht is, en er was licht. Tegen wie hij dat zei is niet geweten. Het zou me verwonderen dat hij dat tegen elektriciens zei want die moesten nog geboren worden. Maar goed, God zou God niet zijn als hij geen trukendoos achter de hand had. Er was dus licht dan kon hij toch al zien waar hij mee bezig was. En toen bleek dat er nog werk aan de winkel was. Dus ging hij aan de slag. Hij schiep zo nog één en ander. Het ene al nuttiger dan het andere. Wat nuttig is en wat niet laat ik in het midden, want daar heeft ieder zijn persoonlijke mening over. Gedurende zes dagen was God dus druk in de weer met scheppen en schapen. En telkens weer "zag hij dat het goed was" al heb ik hier wel enkele bedenkingen, maar kom niemand is perfect. De zevende dag rustte hij. Dat was, toen al, een vakbondseis van het intergalactische godensyndicaat. Tot daar het bijbelse sprookje.
Maar wat niemand weet is dat hij de achtste dag opnieuw begon met zijn goocheltrucjes. Een normaal mens zou denken dat hij al genoeg gedaan had en dat al dat geschapene zichzelf wel naar de filistijnen zou helpen. Maar nee, hij wist niet van ophouden. De achtste dag schiep hij dan maar de PMD zak. En daar is iets mis mee, luister! Ik beweer niet dat PMD zakken niet nuttig zijn, want recycleren is een goede zaak alleen, geen mens die weet wat er precies thuishoort in die PMD zak. Yoghurtbekers, plasticfolie, boter- en margarinevlootjes bijvoorbeeld mogen er niet in die moeten bij RA, aluminiumbakjes dan weer wel. Aluminiumfolie echter weer niet. Plasticflessen met dop mogen er in. Een eenzame, achtergelaten, flesloze dop mag er dan weer niet in. Pure discriminatie is dat. Dat arme dopje heeft toch ook zijn nut bewezen. Waarom mag dat niet gerecycleerd worden bij zijn lotgenoot? Misschien moet ik er eens aan denken om een actiegroep op te richten ter bescherming van de rechten van alleenstaande flessendopjes? Als voorbereiding voor de oprichting van die actiegroep ben ik eens op zoek gegaan naar de oorzaak van die schandalige achteruitstelling. Veel informatie is daaromtrent niet te vinden. Maar toch ben ik er in geslaagd om de reden te achterhalen. Nu ja, een echte reden is er niet. Het heeft meer te maken met menselijke bemoeienis. Want wat blijkt? In den beginne mocht geen enkel dopje in de PMD zak omdat het moeilijk te recycleren is. Dopjes veroorzaken brokken in het afvalmateriaal. Maar dan vonden enkele mierenneukers dat samengeperste plastiek flessen de neiging hadden om terug hun oorspronkelijke vorm aan te nemen en dus teveel plaats innamen in de PMD zak. Om die gebiedsuitbreiding te voorkomen, werd bij ministerieel besluit besloten om toe te laten dat samengeperste flacons een dop mochten dragen zodat ze klein en pietluttig bleven wegens gebrek aan lucht. Maar de flesloze doppen werden hier schromelijk verwaarloosd. Geen plaats voor hen in de prestigieuze PMD zak. In de plaats daarvan werden ze verwezen naar de ordinaire restvuilzak. Dat respectloos behandelen van alleenstaande doppen is een schrijnende onrechtvaardigheid. Daar moet met onmiddellijke ingang een einde aan komen. Daarom een actiegroep. Naar analogie van de dierenbescherming moet er een doppenbescherming komen met doorslaggevende argumenten, argumenten waar niks tegen in te brengen is. Ik kom graag op voor achtergestelden en om mijn grote gelijk te bewijzen gebruik ik het argument waar andere groeperingen ook gebruik van maken nl. " Het is de wil van God".
Vandaag wandel ik op de aangelegde paden in mijn hoofd. Zowel links als rechts zijn gebouwen opgetrokken uit het niets. Meer dan honderd ramen, meer dan honderd beeldbuizen, meer dan honderd herinneringen.
Als ik door een raam kijk dan zie ik een weerspiegeling van mezelf. Soms maak ik een korte stop om te kijken hoe de weerspiegeling van de herinnering verder afloopt. Maar na die korte stop marcheer ik door op weg naar elders. Ik kan niet eeuwig blijven stilstaan bij wat is geweest. Ik wil niet vastroesten in de tijd. Ik wil geen melancholische schim van mezelf worden. Levenloos, vreugdeloos, hopeloos.
De gebouwen zijn reusachtig. Ze zijn zelfs zo hoog dat ze de wolken kunnen krabben. De top is slechts een klein puntje in de verte. Ik voel me ongemakkelijk klein. Elke ruimte in al die gebouwen is volgestouwd met films, films over mij. Dat lijkt een beetje egocentrisch maar als hoofdspeler voel ik me verplicht om het zo te laten zijn. De reden waarom er zoveel gebouwen zijn, is simpel. Ik kan de herinneringen niet weggooien, ik wil ze niet vergeten. Bij één gebouw hangt een dik slot rond de deur. Ik ben bang dat iemand zal inbreken en die herinnering zal willen stelen. Ik ben bang dat ik ze niet meer zal kunnen bekijken, dat ik zal vergeten wie ik ben, wie ik was en wie ik hoop nog te kunnen worden al begint de tijd te dringen. Ik bewandel de schoongeveegde straten in mijn hoofd. Ondertussen laat ik verschillende gebouwen aan mij voorbij gaan. Zoals ik al zei: ik wil niet vastroesten in de tijd. Ik sta in een straat waarvan de gebouwen heel kleurrijk zijn, niet grijs en grauw zoals die in een andere straat wel zijn. De zon straalt een warme gloed uit. Ik wil heel graag deze gebouwen binnenwandelen, maar ik doe het niet. Ik zet het loopje door mijn gedachten verder.
Hoe langer ik wandel en hoe verder ik ga, hoe meer het straatbeeld verandert. De schoonveegde straat gaat langzaam over in een oneffen pad bezaaid met kiezeltjes en gevuld met regenplassen. De gebouwen hebben plaatsgemaakt voor open velden aan mijn ene zijde en dichtbegroeide bossen aan mijn andere zijde. Ik kan niet meer naar herinneringen kijken. Ik moet niet meer aan de verleiding weerstaan. Het oneffen pad maakt een bocht een links. Ik weet niet waar het heen gaat maar ik blijf het volgen. Ik volg het pad tot de horizon het van me scheidt.
En zo wandel ik verder door het straatbeeld van mijn verbeelding op zoek naar wat?
Mijn maatje en ik hebben hier zaterdagnacht tot 4u30 zitten praten en al moesten we af en toe geeuwen toch kwam de slaap maar niet! Geeuwen , we doen het allemaal, maar waarom eigenlijk? De doodgewone geeuw is voor wetenschappers nog altijd een mysterie. Na een lange dag of een te korte nacht kunnen we er eigenlijk niet aan ontkomen we geeuwen ten passe en ten onpasse ! Maar ook op momenten dat we ons vervelen tijdens een saaie vergadering bijvoorbeeld kan de geeuw de kop opsteken. En dat begint al vroeg: uit onderzoek is gebleken dat mensen al in de baarmoeder geeuwen. Nochtans zijn wij mensen heus niet de enigen die eigenlijk een leven lang gapen. Ook honden en katten en chimpansees geeuwen regelmatig. Maar waarom geeuwen wij en al die dieren met ons nu precies? Dat is nog altijd een raadsel.
Wetenschappers hebben er stuk voor stuk verschillende ideeën over. Zo is uit recentelijk onderzoek gebleken dat gapen iets te maken heeft met de temperatuur van het brein. Door te geeuwen zouden we ons hoofd (letterlijk!) koel houden. De onderzoekers baseerden die conclusie op het feit dat mensen s winters vaker geeuwden. In de zomer is de temperatuur van de lucht hoog en heeft geeuwen weinig zin: warme lucht koelt het brein immers niet, zo stelden de onderzoekers. Een andere heel populaire theorie is dat geeuwen het resultaat is van een zuurstoftekort. Deze theorie gaat ervan uit dat mensen geeuwen om het zuurstofgehalte in het bloed te verhogen en het koolstofdioxidegehalte te verlagen. Geeuwen zou dan een reflex zijn als gevolg van een hoog koolstofdioxidegehalte in de lucht. Omdat iedereen in één ruimte dezelfde lucht inademt, gaat bij meerdere mensen deze reflex werken. Hierdoor lijkt het of gapen aanstekelijk werkt, terwijl het eigenlijk het gelijktijdig optreden van dezelfde reflex is. Maar lang niet alle wetenschappers zijn ervan overtuigd dat die theorie wel klopt.
Recent onderzoek gooit het over een heel andere boeg en zoekt de verklaring voor geeuwen niet in de fysieke, maar in de sociale hoek. Misschien is het u al wel opgevallen tijdens het lezen van dit artikel: u moet ervan geeuwen. Dat is heel normaal: wanneer we anderen zien gapen (of plaatjes en teksten zien van geeuwende mensen) moeten we ook gapen. Geeuwen is namelijk besmettelijk. En dat zette onderzoekers aan het denken. Want hoe kan geeuwen nu besmettelijk zijn?
Een aantal interessante experimenten is dat van onderzoeker Molly Helt. Het viel haar op dat haar autistische zoontje nooit meegaapte wanneer zij moest geeuwen. Toeval of niet? Ze verzamelde 120 kinderen en las ze voor uit een boek. Tijdens het voorlezen gaapte Helt regelmatig. Met behulp van cameras werd gekeken hoe de kinderen daarop reageerden. De resultaten zijn opvallend. De éénjarigen geeuwden niet mee. Van de tweejarigen geeuwde er slechts één mee. Onder de driejarigen ging het om twee kinderen. Van alle vierjarigen geeuwde bijna de helft mee. En zo ging dat verder: hoe ouder de kinderen waren, hoe meer er ook geeuwden. Helt herhaalde het experiment daarop met 28 autistische kinderen die tussen de zes en vijftien jaar oud waren. De kinderen geeuwden ongeveer de helft minder vaak dan gezonde kinderen van dezelfde leeftijd. Kinderen met een zware vorm van autisme geeuwden zelfs nooit mee. Helt concludeert dan ook dat geeuwen een andere belangrijke functie heeft: binding krijgen met anderen. Samen geeuwen, schept een band. Dat autistische kinderen minder snel meegeeuwen zou komen doordat zij lang niet alle sociale signalen opvangen en kunnen verwerken. Mijn vraag echter:Als ongeboren al geeuwen hoe kan het dan een sociale bezigheid zijn?
Dat geeuwen besmettelijk is, lijkt dus vast te staan. Maar wat maakt geeuwen nu zo besmettelijk? Is het echt empathie?, of eerder een onbewuste imitatie? Of is het een vast actiepatroon: automatisch gedrag dat volgt op een bepaalde prikkel (in dit geval: een ander zien gapen)?
Conclusie: Men is het nog steeds niet eens, wat de reden is dat mensen geeuwen. Is het zuurstoftekort? Is het een vorm van communicatie?. Je kan hierbij ook denken aan lachen: door te lachen laat je andere mensen merken dat je iets leuk vindt of dat je blij bent. Het zou kunnen zijn dat mensen geeuwen ook gebruiken als zon communicatiemiddel. Door te gapen wanneer je iets saai vindt, laat je anderen weten dat je je verveelt en wat anders wilt gaan doen. Op deze manier kan je ook anderen aangeven dat je moe bent. Is het een overblijfsel uit de oertijd. We leerden dat geeuwen in de oertijd diende om aan te geven dat we honger hebben. Omdat het vroeger niet veilig was om alleen op jacht te gaan, gaven de mannen met geeuwen aan dat ze honger hadden en op jacht wilden. Andere mannen die ook honger hadden konden dan terug geeuwen om aan te geven dat ze ook honger hadden en mee op jacht wilden. Nu nog moeten mensen geeuwen als ze honger hebben. Blijkbaar heeft de wetenschap nog werk om dat geeuwprobleem te verklaren tot dan gapen en geeuwen we lustig op los en als je na dit logje bijna niet meer kan wakker blijven, geeuw dan gerust maar eens heel grondig, zeker weten dat het helpt!
Het zal jullie zeker niet opgevallen zijn... Maar vandaag bestaat mijn blog 6 jaar!!
Er zullen vast meer mensen zijn die al zo lang een blogje hebben. Deze mensen wil ik ook feliciteren omdat ze eigenlijk een beetje bij de inboedel horen. Het lijkt precies alsof ik nog maar recentelijk hier begon te schrijven.. Intussen, zoveel logjes verder heb ik hier een paar heel goede contacten gelegd die in sommige gevallen uitgegroeid zijn tot echte vriendschap. !
Kan jij het geloven? Voor mijn gevoel ben ik echt net begonnen, wat vliegt de tijd. Al slijt onze blogmat niet van de bezoekjes, toch is er een warm gevoel gegroeid tussen mij en sommige blogmaatjes. Bedankt voor de vriendschap, de bezoekjes , de reacties. Anyway, er is reden voor een virtueel feestje. In de reactiekamer kunnen jullie een rondje geven, felicitaties uitwisselen, jezelf op de schouder kloppen als je hier regelmatig bent en reageert, een polonaises doen kies maar uit want lieve volgers zonder jullie had ik het bloggen nóóit zo lang volgehouden! Ik hoop dat jullie nog lang langskomen
en af en toe ook iets neerpennen!
Gelezen in de namiddageditie van het Nieuwsblad op donderdag 26 sept 2013..
"De gijzelaars in het Keniaanse winkelcentrum Westgate werden gruwelijk gemarteld alvorens ze vermoord werden. Dat vertelde een dokter die tijdens de gijzeling hulp bood aan een Keniaanse krant.
De dokter wenst anoniem te blijven, maar vertelde de Keniaanse krant The Star enkele gruwelijke details over de gijzeling in het Westgate shoppingcenter in Nairobi. Ze verwijderden teelballen, ogen en oren. Bij sommige mensen werden de handen geslepen als een potlood, waarna de slachtoffers hun naam moesten schrijven met bloed. Sommige vingers werden afgeknipt en neuzen werden bewerkt met een tang, verklaarde de arts.
De man bood eerder al hulp aan slachtoffers van een explosie op een olietanker, in 2009. Maar dat was maar de helft zo erg als nu. Toen hadden de mensen het bewustzijn verloren voor ze stierven. In Westgate kenden ze enkel pijn voor hun dood, getuigde hij. Volgens de arts werden de lijken van de slachtoffers bovendien aan haken aan het plafond gehangen.
De getuigenissen van de arts worden door de hele wereld met ongeloof en op afgrijzen onthaald. Het nieuws werd evenwel nog niet officieel bevestigd.
Het officiële aantal dodelijke slachtoffers van de aanval op het winkelcentrum staat nog op 67, maar ligt vermoedelijk hoger."
Is dit nu anno 2013 vraag ik me af en wordt dat het toekomstbeeld dat we voor ogen moeten houden als het moorden omwille van godsdiensten en religies blijft aanhouden? Heeft de geschiedenis het mensdom dan niets geleerd, of zijn we echt zo dom? Ik zou bijna zeggen dat dieren hoger scoren dan mensen. Dieren verpesten de aarde niet als je hen hun gang laat gaan;ze voeren ook geen oorlog, doen niet aan genocide.
Is het vol te houden dat de mens beter is dan het dier?
Dieren hebben geen ziel, werd vroeger gezegd en daarom stond de mens volgens die opvatting hoger in de hiërarchie. Waar is die ziel dan vraag ik me af bij het lezen van dit artikel..Arme jeugd , arme kinderen die de toekomst moeten trotseren als dit de normen zijn en niemand durft te reageren...Wegblijven uit die landen en hen zo volledig isoleren dat lijkt me de enige weg die een normale burger kan gaan, maar wat is nog normaal? Hitler en consorten werden decennia verwenst en beschimpt maar wat er nu gebeurt in vele van die Afrikaans landen vindt ook zijn gelijke niet! Dit moest ik even kwijt!
Dromen zijn bedrog zegt men en toch kleeft men vaak aan elke droom een plaatje zoals bij dromen van wijn. Heb je zo'n droom, hier dan enkele verklaringen
- Dromen dat u wijn drinkt, voorspelt vreugde en hechte vriendschappen - Dromen dat u een fles wijn laat vallen, geeft aan dat u hoge eisen zult stellen aan liefde en passie. - Het zien van vaten met wijn voorspelt veel luxe. - Wanneer u droomt wijn van het ene naar het andere glas over te schenken, zult u veel plezier hebben en verre reizen maken. - Dromen dat u handelt in wijn voorspelt dat uw werkzaamheden u geen windeieren zullen leggen. - Als een jonge vrouw droomt wijn te drinken, zal zij trouwen met een welvarende en eervolle man. - Als je droomt dat je wijn drinkt, verwijst dit naar feestelijkheden en gezelschap. - Wanneer je droomt dat je wijnflessen breekt, duidt dit op en overdaad aan verlangen en passie. - Een andere betekenis is dat wijn staat voor het mannelijke.
Tot nog toe droom ik nog niet van wijn ,ik drink die alleen heel soms ....
Oud mogen worden is een zegen,
maar t zijn de jaren die wegen.
Het geheugen laat het weten,
men begint alles te vergeten.
t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last!
Slapen zoals voorheen, vergeet dit maar meteen.
Want slapeloze nachten,
dat staat u te wachten!
En medicijnen die worden voorgeschreven, dat is voor gans uw verder leven.
Begin maar iedere morgen,
met u goed te verzorgen!
U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten.
En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Over de vermoeidheid spreek ik niet,
het volstaat dat u ons goed beziet!
Trappen werden vroeger op en af gelopen,
nu is het eerder op en af gekropen! Reizen, feesten, t was een lust.
Nu zoekt men alleen nog rust!
Winkelen of wandelen, gaan
lang recht blijven staan,
is ook al uit den boze,
t zorgt voor pijn, t is artrose!
Dit alles en nog meer
Zorgt voor last en dat doet zeer! Dit noemt men dan de schone ouden dag
Laat mij toe dat ik eens even lach
Vanavond na een regenbui een prachtige regenboog gezien alsof ze de hand uitstak naar lieve mensen waar we de namiddag doorbrachten.
De wetenschappelijke verklaring van een regenboog kan je misschien niet boeien maar dit verhaal over het ontstaan ervan zeker wel.
Heel lang geleden begonnen de kleuren van de wereld te kibbelen. Allemaal beweerden ze dat zij de beste waren, de belangrijkste, de meest bruikbare, de favoriet.
Groen zei: "Het is duidelijk, ik ben de belangrijkste. Ik ben het teken van leven en hoop. Ik ben gekozen voor gras, bomen en bladeren. Zonder mij, zouden alle dieren sterven. Kijk naar het landschap en je zult zien dat ik in de meerderheid ben."
Blauw onderbrak: "Je denkt alleen maar aan de aarde, maar denk eens aan de lucht en de zee. Het water is de basis van het leven en wordt opgetrokken vanuit de diepe zee naar de wolken. De hemel geeft ruimte en rust en sereniteit. Zonder mijn rust zouden jullie allemaal niets zijn."
Geel gniffelde: "Jullie zijn allemaal zo serieus. Ik breng gelach, vrolijkheid en warmte in de wereld. De zon is geel, de maan is geel, de sterren zijn geel. Elke keer dat je naar een zonnebloem kijkt begint de hele wereld te glimlachen. Zonder mij zou er geen plezier zijn.
"
Oranje begon daarna op zijn beurt: "Ik ben de kleur van gezondheid en sterkte. Ik ben misschien schaars, maar ik ben kostbaar daar ik dien voor de noden van de mensheid. Ik draag de meest belangrijke vitaminen. Denk aan wortelen, pompoenen, appelsienen, mango's en papaja's. Ik hang niet de hele tijd rond, maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang, dan is mijn schoonheid zo sensationeel dat niemand meer aan jullie denkt." Rood kon het niet meer aanhoren en begon te roepen: "Ik ben de heerser van jullie allen. Ik ben bloed, levensbloed! Ik ben de kleur van gevaar en van moed. Ik ben bereid te vechten voor een doel. Ik breng vuur in bloed. Zonder mij, zou de aarde zo leeg zijn als de maan. Ik ben de kleur van passie en liefde, de rode roos en de klaproos." Paars begon op z'n luidst, hij was heel groot en sprak met grote trots: "Ik ben de kleur van royalty en macht. Koningen, chefs en bisschoppen hebben mij altijd gekozen daar ik het teken ben van autoriteit en wijsheid. Mensen stellen geen vragen. Ze luisteren en gehoorzamen".
Uiteindelijk sprak Indigo, veel rustiger dan alle anderen, maar met evenveel vastberadenheid: "Denk aan mij. Ik ben de kleur van de stilte. Je merkt me amper maar zonder mij zouden jullie alleen oppervlakkig worden. Ik vertegenwoordig gedachten en reflectie, schemering en diep water. Je hebt me nodig voor het balans en contrast, voor gebed en innerlijke rust."
En zo bleven de kleuren maar bluffen, elk overtuigd van zijn eigen belang. Hun ruzie werd luider en luider. Plotseling was er een hevige bliksem en donderslag. Regen viel meedogenloos neer. De kleuren bukten zich neer uit angst en trokken dichter bij elkaar voor troost.
Te midden van hun geroep, begon de regen te spreken: "Jullie dwaze kleuren, tegen elkaar vechten, elkaar trachten te domineren. Weten jullie niet dat jullie elk gemaakt zijn voor een speciaal doel, uniek en verschillend? Reik elkaar de hand en kom tot mij." Ze deden zoals het hun gezegd werd, de kleuren verenigden zich en reikten elkaar de hand. De regen sprak verder:"Van nu af aan, als het regent, zal elk van jullie zich over de hemel uitstrekken als een boog van kleuren, als een herinnering dat jullie allen in vrede kunnen leven. De regenboog is een teken van hoop voor morgen."
Deze uitleg vind ik persoonlijk toch veel mooier dan de geleerde !
)
Dat is heel normaal: wanneer we anderen zien gapen (of plaatjes en teksten zien van geeuwende mensen) moeten we ook gapen. Geeuwen is namelijk besmettelijk. En dat zette onderzoekers aan het denken. Want hoe kan geeuwen nu besmettelijk zijn? 
