"Vertel eens wat er scheelt," vraagt de psychiater aan de overspannen man... "Het is allemaal gekomen door mijn huwelijk", zegt de man. " Ik trouwde met een weduwe die een volwassen dochter had.
Zij werd mijn stiefdochter. Mijn vader kwam op bezoek,
werd verliefd op mijn stiefdochter en trouwde met haar.
Zo werd mijn stiefdochter mijn stiefmoeder...
Mijn vrouw kreeg een zoon.
Die werd automatisch de schoonbroer van mijn vader,
want hij is de halfbroer van mijn stiefdochter, die met mijn vader is getrouwd.
Aangezien mijn zoon de broer is van mijn stiefmoeder, is hij ook mijn oom.
De vrouw van mijn vader kreeg ook een zoon.
Dat is dus mijn broer, want hij is de zoon van mijn vader.
Maar hij is ook mijn kleinkind, want hij is de zoon van mijn stiefdochter.
Mijn vrouw is mijn grootmoeder, omdat ze mijn stiefmoeders moeder is,
waardoor ik de kleinzoon van mijn eigen vrouw ben. Aangezien ik getrouwd ben met mijn grootmoeder,
ben ik niet alleen de echtgenoot en kleinzoon van mijn vrouw,
maar ben ik ook mijn eigen grootvader! Daarom ben ik een beetje overspannen."
Dag lieve bezoeker. Helaas, het weekend is weeral voorbij. Wat gaat het toch vlug hè! Het was prachtig mooi weer om in de tuin te werken, voor hen die een tuin hebben dan toch, of om te wandelen, of om lekker lui in je tuinstoel te liggen en zonnevitamientjes op te doen, want we moeten ervan profiteren hé als het niet te heet is?. Wat jullie ook gedaan hebben, ik hoop dat je, net als ik, ten volle genoten hebt en dat je genoeg energie hebt opgedaan om aan een nieuwe week te beginnen. Ik wens jullie dan ook een fijne week toe.
Het is even wennen aan de stilte hier op mijn blog.. Ik wacht nog even af of er een oplossing komt.
Het was hier de laatste weken behoorlijk druk met de bloemen - en groententuin. De bloemen bloeien weelderig en lenen zich tot prachtige ruikers in huis en de diepvries geraakt stilaan vol met allerlei eigen gekweekte groenten. Terwijl ik druk bezig was om de groenten klaar te maken om in te vriezen, kwam spontaan een beeld in mij op uit lang vervlogen jaren. Ik herinnerde mij hoe ze in de film " Het geslacht Björndal" ook bezig waren met het inleggen van groenten , fruit enz. Vraag mij niet hoe ik bij die link kom, ( mijn bovenkamer maakt soms rare sprongen!!) tenzij misschien dat ik altijd een passie gehad heb voor die trilogie. Die verbondenheid met de natuur, de levens die geleid werden door de opeenvolging van de seizoenen, de strijd met de natuur, de onderlinge strijd, die eeuwig zingende bossen, de vrijheid in die open natuur, het avontuurlijke, God wat heb ik daar ooit gefascineerd naar zitten kijken!! Nog steeds kan ik mij er iets bij voorstellen als ik die beelden in gedachten terug oproep hoewel nu niets meer is zoals toen! Het avontuurlijke dat van die film uitging daar dweepte ik mee, die enorme gebondenheid met de natuur en de vrijheid die ermee samenging, dat boeide mij enorm. Misschien omdat ik ook altijd een buitenkind geweest ben en - niettegenstaande mijn stilaan krakende botten- nog altijd ben. Misschien omdat mijn pa ook altijd met strenge hand mijn leven probeerde te leiden.. Om welke redenen ook, die trilogie had mij in de greep. Steek mij niet in een stad, hoe groot of boeiend of metropolisch die ook mag zijn, ik zou er niet gelukkig zijn maar mij voelen als een gekortwiekte vogel die de natuur en de bossen en de open ruimte mist! Het is dan ook mijn grootste bekommernis dat ik misschien in de verre toekomst noodgedwongen mijn vrijheid hier zou moeten opgeven. Ik mag/ wil er niet aan denken dat ik ooit ergens in een home mijn laatste rit moet uitzitten.... Ons ma haar wens was te mogen sterven van thuis uit waar er ruimte was ,bij haar bloemen en dicht bij de vrije natuur. In zekere zin heeft ze haar wens gehad. Ik denk, neen weet zeker dat ik op dat punt het kind van ons ma ben en - nu ik er even bij stilsta - blijkbaar de enige van ons 4, tenzij misschien mijn broer. Hij heeft ook dat tikkeltje avontuur door zijn aders vloeien. Misschien daardoor dat het -niettegenstaande de 16 jaar die tussen ons ligt - klikt tussen ons.
Hoe zei ik ook weer dat die bedenkingen gekomen zijn? Juist ja, bij een ijskoude, bijna volle diepvries!! Zeg nu nog eens dat huishoudelijke werkjes saai zijn!!
Soms zijn mensen als schelpen: mooi vanbuiten, maar donker vanbinnen.
Diep vanbinnen eindigen schelpen in een punt waarin al het eenzame, al het grijze is verenigd. Iedereen heeft wel zo'n punt, denk ik. Het verleden maakt van je de mens die je tegenwoordig bent. Alles wat zich in het verleden heeft afgespeeld, heeft een impact op het heden. En ook al zouden we soms zo graag de tijd terugdraaien, dit lukt niet.
In feite heb je twee mogelijkheden: je kwelt jezelf met de dingen die gebeurd zijn. Je denkt in termen als " had ik maar...". Je leeft in het verleden en maakt jezelf verwijten. Energieverspilling noem ik het... maar ook een verwerkingsproces, zolang je er maar niet te lang bij stil blijft staan.
Tweede mogelijkheid: Je gaat verder met je leven. Vergeten hoef je het niet. Integendeel, dan komt je verleden terug als een boemerang, op een moment waarop je het niet verwacht. Nee, je denkt terug aan wat gebeurd is en probeert er uit te leren want het leven is een evolutie die je doormaakt.... Omstandigheden lijken mij in deze richting te duwen... ik probeer ook bepaalde dingen achter mij te laten, te negeren en gewoon verder te gaan....Niet altijd simpel maar ""with a little help from my friends..."
Ik heb hier een vijftal oldies op mijn muziek gezet. Wil je ervan genieten..; luister dan!
Om de één of andere reden ligt mijn muziekprovider op zijn g...Even afwachten of het nog goed komt!!
Wij worden elke morgen wakker met muziek, een goede manier om een dag te beginnen of die nu grijs of blauw is! Vanmorgen was ik er direct uitgerold omdat ik het heerlijk vind om in de zomer 's morgens ongestoord even tussen de bloemen te " flaneren". Dat is mijn manier om alles eens los te laten. Mijn bedgenoot lag nog lekker te "soezen". Na een tijdje kwam hij dan ook de keuken binnen en begroette mij met: " Oye, Isabelle, ..." " Ik denk dat je je van naam vergist", was mijn droge commentaar... Ons ochtendritueel begon: ontbijt met de krant en muziek op de achtergrond. Tussen twee sportreportages door ( daar begin ik elke morgen mee!!).. " Oye, Isabel..." Ik fronste even maar las daarna verder..Ik zou juist iets meer vernemen over onze nieuwe star to be, Kim, tot er weer " Oye, Isabel.." klonk. Elke vrouw gunt haar man wel eens een gedachtenfantasietje, maar stilaan begon die Isabel toch mijn voeten uit te hangen maar . ...nog steeds geen commentaar. Zo'n vijf minuten later, ik was intussen al aan ... " Oye, Isabel..".. Ik dacht er stilaan aan om Sabam in te schakelen en een verbod op dit lied aan te vragen..Die zijn nu toch goed bezig!! " Oye , Isabel..."! " T. aub zet eens een andere plaat op..."! " Ik weet het, ik krijg dat liedje maar niet uit mijn hoofd, ben ermee opgestaan en voilà..."
Ik ken het fenomeen, het overkomt mij soms ook, alleen zing ik het meestal in gedachten maar mijn vechtgenoot - daar zal het nog op eindigen als dat nog lang duurt - die daarboven met een valse snaar zit, verkiest Acapella!! Even volgde een zalige leesstilte en kwam ik stilaan aan de kruiswoordraadsels en sudoku's, mijn volgend ochtendritueel. Daar moet je wel even je " koppie" bijhouden.. " Oye, Isabel, don't listen to the words your papa said.." Warempel een variant, alleen moest ik wel luisteren .. T....!!!, Mijn fantasie - met caricaturale inslag- sloeg stilaan op hol bij het beeld van die Isabel dat zich in mijn hoofd aan het vormen was ... Ik probeerde mij te focussen op mijn puzzel. Een ander woord voor... " Oye Isabel..."
NEEN, nu deed ik het ook!
Dat bedoel ik nu met besmet.. Wordt hier nu een ganse dag één of andere Isabel opgehemeld of niet??
Dat brengt mij bij de volgende vraag: Weet iemand hoe dat fenomeen ontstaat en waarom een bepaald lied steeds maar blijft terugkomen vanuit je onderbewuste.. Erger nog, je hebt dat helemaal niet onder controle, je kan niet zeggen " delete".. het zit erin en komt er met tussenpozen uit. HELP!
Zou het dan toch erfelijk zijn? Zoals jullie weten logeerden de kleinkinderen bij ons vorige week.Eén van hen vond niets leukers dan achter het hoekje van de muur te staan en dan opeens te voorschijn te komen. Als oma zich dan bijna een bult verschoot, kon de pret niet op. Eerst wilde ik berispen dat zoiets niet leuk is tot er ergens een belletje rinkelde. Als kind was ik geen engeltje (alhoewel!!) en het gebeurde dan ook weleens, heel soms, dat ik mijn zus plaagde. Mijn onhebbelijke gewoonte - toen mijn pleziertje - bestond er in haar te doen schrikken. Wij deelden samen de slaapkamer en wanneer ik haar hoorde komen ,verstopte ik mij op de meest onmogelijke plaatsen. Zo kroop ik in de kleerkast, op de vensterbank achter het gesloten gordijn of onder het bed.. Als zuslief dan de kamer in kwam, sprong ik tevoorschijn als een duiveltje uit een doosje. Maar loontje komt om zijn boontje en zo kreeg ik jaren later het deksel op de neus toen ik die truc bij een vriendin op een overvolle dorpsbaan wou uithalen. Terwijl zij nog wat uit de auto ging nemen, wandelde ik al verder en verstopte me achter het eerste het beste hoekje. Ik gluurde om te kijken wanneer zij zou komen en toen deed ik met een gil mijn "duivel- uit- het- doosje - sprong" vlak voor de voeten van een verschrikte onbekende die een paar passen voor mijn doelwit liep. Mijn vriendin had deze onfortuinlijke foppoging met ongeloof zien gebeuren en stikte haast van het lachen en ik ...zakte bijna door de grond ! En nu zou ik mij druk maken omdat ons kleindochtertje dat spelletje ook kent... ?? Ach het gaat wel over denk ik dan maar, ik doe het nu ook niet meer ( ).
Als het eventjes kan dan wordt de volgende week helemaal van mij ( ons)..
De logeerpartij van de 4 is goed verlopen; oma heeft haar verstand op nul gezet, haar beste humeur bovengehaald en is 's avonds als een steen in bed gerold....Wonder boven wonder maar deze keer heeft opa ook een extra tandje bijgestoken. Normaal ligt het niet echt in de aard van mijn wederhelft om lang met de kleinkinderen bezig te zijn. Hij heeft ook altijd wat te doen en anders zoekt hij wel een bezigheid. Maar deze keer kreeg ik hem zelfs mee naar Bobbejaanland - dat hadden we aan de kleinkinderen beloofd- en belofte maakt schuld zei ons moeder altijd. Op één valse noot na viel ons pretparkbezoekje reuze mee. Omdat de tweeling nog geen 1 meter is mochten ze nog niet overal op. Het was dus aan opa om met de twee oudsten op de rollercoasters te gaan of op het water te glijden en kletsnat te worden en andere attracties uit te proberen. Gelukkig viel het weer mee en was het niet te druk, hoewel... Ik heb een ganse dag niets anders gedaan dan geteld of er wel 4 kuikentjes in mijn buurt waren!!. Op een bepaald moment was ik er zelfs 1 kwijt. Eén van de meisjes moest dringend... dus gingen we allemaal. Ik had aan het oudste kleindochtertje gevraagd om voor de deur te blijven staan en op de zusjes te passen terwijl ik ook even dringend moest. Toen ik buiten kwam stonden ze daar nog met twee, één van de tweeling was riebedebie. Ja, ik kan een kind van 5 ook niet de schuld geven maar ik stond wel opeens op " puddingbenen". Het was roepen en rondlopen op zoek naar de kleine. Toen ik aan het meisje aan de wc ingang vroeg of ze geen kindje alleen naar buiten zag komen, vroeg ze: " Dat meisje dat niet meewilde met haar papa"? Mijn puddingbenen veranderden direct in spaghetti- stokjes en mijn verbeelding sloeg al op hol.. Ik kan jullie verzekeren dat mijn tikker daar heel even in overdrive ging. Ik nam de twee andere bij de hand zette ze tegen de muur en verbood hen één stap te verzetten en dan maar roepen , samen met nog een paar mensen... Tot we opeens tussen de massa de verloren kleine hulpeloos , stokstijf zagen staan. Die kreeg eerst de volle lading omdat ze toch weggegaan was en daarna een knuffel omdat het wenen ons blijkbaar nader stond dan het lachen.. Toen we bij T en de kleinzoon kwamen vroeg die laconiek waar we zolang gebleven waren!!!! Ik heb maar niets gezegd tenzij dat we eventjes gingen " afkoelen" in kinderland , dat was binnen en zo kon ik even terug bij mijn positieven komen. Feitelijk nemen we als grootouders een grote verantwoordelijkheid op ons als we de kleinkinderen bijhouden. Je wil er gewoon niet aan denken dat er iets met die kleinkinderen zou gebeuren en je het aan de ouders moet vertellen! Ik herinner mij niet dat ik zoveel " eieren" onder onze kinderen gelegd heb en die hebben nochtans serieuze probleemtoestanden meegemaakt in het buitenland!! En zeg nu niet dat het iets met de leeftijd te maken heeft!! Maar gelukkig verliep de dag verder goed en de rest van het logement ook omdat ze veel buiten konden spelen of fietsen .Opa had 3 schommels en een klimtouw in de tuin geïnstalleerd en dat was een succes....De fietsen waren ook meegekomen en daarmee konden ze hier hun hartje ophalen!
Toen het even regende, vroeg ik om nog eens een mooie tekening voor mij te maken. Om hen te stimuleren stelde ik voor om een oma te tekenen,( leidt altijd tot hilarische toestanden!!) waarop de kleinzoon heel onschuldig en heel (h)eerlijk vroeg: " Een oude oma of één gelijk jij?" Glunderde ik geen klein beetje zeker!! Blijkbaar had hij toch niet erg veel zin in tekenen want hij boomde verder en zei dat oud zijn zeker niet leuk is want dan gaat men dood. Ik antwoordde dat ik lang nog niet zou sterven, zeker niet voor hij een grote man zou zijn.( waar haal ik de lef om zo vrijpostig te zijn!!?). Waarop hij dan weer, een tikkeltje bezorgd vroeg : " En dan, als ik een grote man ben oma..?" Tja en dan... 'k glunderde al wat minder.
Toen dan donderdag de dochter en haar gezinnetje ook nog even binnenwipte na hun reis, was de chaos compleet. Opa en de schoonzoon zaten binnen de kortste keer hevig aan het bomen over één of ander nieuw fototoestel.. De dochter wilde ook wel wat vertellen terwijl haar twee kleintjes direct speelvriendjes in onze logeetjes vonden.. De knikkerbaan, die opa had opgesteld, werkte op volle toeren, alleen rolden de knikkers meer in het rond dan op de baan.. De fietsjes moesten door iedereen eens geprobeerd worden en de twee kleinzonen speelden samen een race spelletje op de computer.. Het was hier een echte heksenketel zeker toen één van de tweelingmeisjes bijna niet durfde te bewegen uit schrik voor de hond die meegekomen was met de dochter en co!! Het is best gezellig iedereen te zien en het doet deugd dat de kinderen graag eens binnenwippen alleen ben je achteraf zo bekaf!! En toch ,we zien ze zo graag hé Bojako en zeg dan maar eens neen ! Jij kan er ook over meepraten!! Gelukkig zijn onze logeetjes al groot genoeg om mee te helpen om op te ruimen en dat is wat ze moesten doen voor ze terug naar huis vertrokken. 4 gasten waarvan de oudste volgende maand 7 wordt en de jongsten in november 4 ... dat betekent overal kleurboeken, puzzels, prikmapjes, pareldoosjes, autootjes, poppen en alles wat erbij hoort, springtouwen een knikkerbaan en nog hopen spelletjes.. allemaal mooi verdeeld over de living, keuken en het terras!!! Ik heb al die tijd mijn ogen dicht gedaan overal over gestapt en vooral mijn verstand op nul gezet ( is niet echt moeilijk op onze leeftijd!!). Maar de knuffel en de kusjes die we kregen toen ze vertrokken en dat lange zwaaien zolang ik in zicht was, maar vooral dat ene zinnetjes van de kleinzoon: " Oma ik zal je missen "... daar doe je het voor en niets maar ook niets weegt daar tegen op.
Maar nu, nu wil ik toch even een beetje tijd voor mezelf en dat is wat ik voor volgende week plan. Morgen nog even onze lieve vrienden op bezoek want er is ook nog leven na de kleinkinderen!! En dan gewoon doen of laten waar ik zin in heb!!
Een oma die bekaf is maar toch heel gelukkig met haar 6 kleinkinderen die ik voor niets zou willen missen!! En.. al ben ik blij dat we het " rijk" terug voor ons alleen hebben, toch mis ik nu al die knuffels en kusjes. Ja, knuffelen is hier "in" ... haha!!
Ik laat jullie even genieten van onze " rijkdom" !!
En als toemaatje.. hoe een duifje een duif werd. Dat boeide de gasten enorm! Vinden jullie ook niet dat dit exemplaar een grote snavel heeft of zie ik het allemaal wat groots na die overrompeling hier???
Klein Jantje verbleef een paar dagen bij zijn oma.
Hij was al een tijdje buiten aan het spelen met de andere kinderen wanneer hij terug binnen kwam en vroeg: "Oma, hoe noemen ze dat wanneer twee mensen in
dezelfde kamer slapen en de ene ligt boven de andere?"
De oma was natuurlijk lichtjes geschokt,
maar denkende aan de moderne opvoeding besloot ze hem de waarheid te vertellen.
"Dat noemt men "seksuele gemeenschap", lieveling" . Klein Jantje zei "OK" en verdween terug naar buiten om verder te spelen. Enkele minuten later kwam hij woedend terug binnen en zei: "Oma, dat heet NIET seksuele gemeenschap!
Dat heet STAPELBED!
En de moeder van Kevin wil dringend met u spreken !!!!!" Ik pas dus op wat ik zeg nu de vier van de zoon hier logeren... !!
Als ik zo door de blogwereld dwaal dan valt het mij op dat er hier en daar toch wel een heel unieke persoon achter een blog schuilt. Uniek zijn is een kunst.
Iedereen wil wel een beetje speciaal zijn, we willen opgemerkt worden tussen de grote massa, we vinden het leuk eigen ideeën te hebben en zijn fier op eigen creaties. Misschien voelen we onszelf wel iets méér, als we een gave hebben die een ander niet heeft. Maar zijn we wel zo uniek als we zelf denken? Komt niet ieder idee, ergens van? Weten we het achteraf nog wel, of een bepaald idee, creatie of dergelijke wel van onszelf komt?
Zijn wij niet één groot samenraapsel van indrukken en ideeën van anderen? Onze zintuigen werken op volle toeren, de maatschappij zorgt ervoor dat we via media enorm snel en ongelooflijk veel informatie te verwerken krijgen. We nemen dit alles op en maken er dan zelf een korte samenvatting van. Uit die verkorte versie halen we onze ideeën, we pikken gewoon alles op en geven er een eigen dimensie aan.
Maar deze combinatie van stukjes gestolen gedachten, ideeën, werken, maakt dat onze eigen hersenspinsels terug uniek zijn. Dan heeft een eigen creatie toch nog zin! Daarom blijft iedereen uniek! Ook jij, lieve bezoeker, die hier even binnenwandelt.....
Als tussendoortje - want morgen hebben we hier een BBQ met de familie van T en maandag " landen" hier de 4 van de zoon - was het nu het moment om even te gaan zien hoe het met onze bosduif in spé zit. Wonderlijk hoe snel dat beestje groeit niet? Binnenkort vliegt het uit...Nu begrijp ik waarom de moeder steeds maar hoger op "haar troon" zit!!
Onlangs hoorde ik de vraag op Tv om de vlinders in je tuin te helpen tellen omdat het vlinderbestand heel erg terugloopt. Sindsdien keek ik ook uit naar die prachtige beestjes en gelukkig hadden we die ook nog in onze tuin. Toeval of niet maar ik las op hetzelfde moment ook deze sprekende parabel.....
"Op een dag, verscheen er een kleine opening in een cocon. Een man zat uren te kijken hoe de vlinder zijn lijf door de kleine opening probeerde te worstelen.
Op een gegeven moment leek het of de vlinder geen vooruitgang meer boekte. Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was.
De man besloot de vlinder te helpen: hij nam een schaar en opende de cocon. De vlinder kwam er nu een stuk makkelijker uit. Maar de vlinder had een verweerd lijf. Hij was klein, met verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden zodat ze het lijf konden dragen. ER GEBEURDE NIETS ! Integendeel, de vlinder leefde zijn leven al strompelend. Hij kon zich slechts bewegen met zijn verweerde en verschrompelde vleugels. Hij heeft nooit kunnen vliegen.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om er uit te komen, de natuurlijke weg was om het vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten."
Dat zette mij aan het denken... Soms, zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zonder obstakels zouden leven, zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we moeten zijn.
We zouden nooit kunnen vliegen...... Het volgende gedicht verwoordt ook die gedachte
Ik vroeg om kracht, en ontving moeilijkheden om me sterker te maken.... Ik vroeg om wijsheid,
en kreeg problemen om op te lossen...
Ik vroeg om voorspoed, en kreeg hersenen, het verstand, om te kunnen werken...
Ik vroeg om moed,
en kreeg obstakels om te overwinnen....
Ik vroeg om liefde,
en kreeg mensen op mijn pad met problemen, die ik kon helpen.....
Ik vroeg om gunsten,
en ik ontving kansen..... Ik kreeg niets van wat ik wilde.. maar ontving alles wat ik nodig had.
even een paar tips. Je bent nooit te oud... om iets te leren naar het schijnt. Soms zijn we wel wat hardleers als het om "De Wetten Van Het Leven" gaat. Maar toch:
1) lui zijn kan zo'n deugd doen! ;-)
Het is niet slecht eens een dagje met een boek door te brengen, te rusten en te genieten van de rust zonder steeds te denken aan wat allemaal nog moet gedaan worden. Dat wil ik dus vandaag even doen....
2) goed en genoeg slapen is de basis van alles.
Zonder slaap geen energie, geen goesting, geen pit maar een algemeen pft-gevoel. Als ik éénmaal "weg" geraak dan slaap ik ook goed, alleen duurt het soms even voor ik dat knopje vind om mijn "warhoofdje" uit te zetten...
3)Oud worden is vasthouden aan het leven en niet opgeven.
Het is zich nog amuseren en medemensen waarderen. Het is de zorgen aan de kant zetten en het leven de bovenhand geven. Het is jong blijven in gedachten en nog veel van het leven verwachten. Het is met de tijd meegaan en proberen de jeugd te verstaan.
Oud worden is ook veel bewegen en altijd dromen dat er nog veel mooie dagen mogen komen.!!
Slakken, wormen, pissebedden en mieren zijn geen uitzondering, je vindt ze in elke tuin. Maar soms, heel soms heb je geluk met een speciale bezoeker of logé. Omdat ik de laatste dagen nogal veel in de tuin vertoef, is dat ook de ideale kans om op die uitzonderingen te botsen. Ik gaf jullie al een voorsmaakje met onze " bosduif" (volgens Amor Fati), een koekoeksei volgens Paz, wie het bij het juiste einde heeft , weten we wel over een paar weken. Vandaag heb ik het over een speciale gast(e), door de kleinkinderen ontdekt onder een laag dennennaalden. Spijtig dat ze het aftrappen éénmaal hun logement blootgelegd is. Maar niet vooraleer ik een fotoshoot van "een egel anders bekeken" meegeef...
Gevonden in de tuin en straks steken ze de staat over om de wereld te verkennen!
Aan alle automobilisten
Willen jullie voorzichtig zijn op de weg?
Want af en toe zien jullie ons op de baan.
Jullie gaan ons toch niet doodrijden zeker?
Kijk eens hoe schattig we zijn! De stekeltjes moet je er wel bijnemen!!
En intussen nog eens een fotootje van onze jongste boombewoner.
Nog niet zoveel veranderd, maar ik denk dat Amor Fati wel eens gelijk kan hebben. Nu nog proberen om eens een eekhoorntje op de gevoelige plaat vast te leggen, maar die zijn mij meestal te vlug af. Zoals jullie zien, leven genoeg in onze tuin ....
Als de zon onder is en de duisternis volledig is ingetreden, prijkt nu in het zuiden, halfweg tussen de horizon en het zenit, het sterrenbeeld Arend. De helderste ster van de Arend is Altair, een opvallende verschijning, niet omdat deze ster intrinsiek uitzonderlijk helder is, maar omdat ze dichtbij staat. Altair is een eerder middelmatige ster die zelfs iets minder licht uitstraalt dan onze zon ( zelf ook maar een bescheiden exemplaar tussen haar soortgenoten). Maar Altair is een buur van de zon, op amper 16 lichtjaar van hier, dat is naast de deur in het melkwegstelsel met zijn diameter van 100.000 lichtjaar. De Arend ligt midden in de Melkweg, de betoverend mooie, zacht glanzende strook aan de hemel, gevormd door het licht van de miljarden sterren die te zwak zijn om afzonderlijk gezien te worden. Alleen wanneer de nacht diep donker is, laat de Melkweg zich zien. Helaas is dat in stedelijke gebieden of nabij verlichte autowegen niet meer mogelijk. Het kunstlicht overspoelt het zwakke schijnsel van de sterren en veegt de hele Melkweg van de hemel.
In onze tuin staan nogal wat hoge sparren en T zou gisteren wat licht in de bomen brengen door ze wat te snoeien. Tot hij opeens binnenkwam en zei: " Je moet eens meekomen?" " Moet dat, ik ben met het eten bezig"? " Het duurt maar even, kom". Als " voorbeeldig" vrouwtje volg ik steeds mijn man (!) dus liet ik alles staan en ging mee. " Kruip eens op die ladder", daagde mijn ventje mij uit. Er was ooit een tijd dat ik geen ladder nodig had om in de bomen te kruipen. Mekaars schouders en de takken volstonden. Nu moest ik toch eens diep inademen vooraleer ik de lange ladder opging maar zo'n 6 meter hoger was dat allemaal de moeite waard. Op een brede tak was een vogelnest gebouwd en daarin lag een jong vogeltje. Nou ja, vogeltje.. Het was misschien nog pril maar aan de snavel te zien kan het geen klein exemplaartje worden!! Het lag zalig te zonnen en het was ontroerend om te zien. Gelukkig had T die zijtak nog niet doorgezaad.. "Dat moet ik fotograferen", was mijn eerste reactie en vergeten was de hoogte en de enge ladder. Ziehier het resultaat van een paar "penibel " getrokken foto's!!!
Zalig hé en wondermooi en vertederend!
Heeft iemand van jullie een idee welk een jong het kan zijn? Misschien een kraai of een Vlaamse gaai of een duif want dat bekje komt niet van een mus of mees ... trouwens is die broedperiode niet al lang achter de rug?.... De moeder is gaan vliegen van zodra de ladder tegen de boom kwam. Straks toch even gaan zien of ze terug is en haar identiteit kan verklappen..... Ik hou jullie wel op de hoogte van de evolutie want gegarandeerd dat ik om de twee dagen ga polshoogte nemen!!
Twee uur later....Mysterie opgelost ...
De fiere vastberadenheid waarmee die duif daar zit, vind ik fantastisch... ik ben al een paar keer gaan zien. Ze volgt mij duidelijk met argusogen.. maar ze moet geen schrik hebben, ze heeft er een " hoedster" bij!!
Ik was vanavond ons barkastje eens aan het " uitmesten", want we zijn zo'n slechte borrelaars dat er teveel open flessen staan naar mijn zin dus.....en neen ik heb ze niet in mijn kraag gegoten!!! Toen botste ik op die ene fles die opeens herinneringen opriep...
Ik was een jaar of 13 toen ma me een medicamentje gaf tegen menstruatiepijn.( vrouwen weten waarom... !!) Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje! Maar de buikpijn was wel weg! Dat was dan ook reden genoeg om nog eens te sippen ...gewoon de smaak nog even te testen. Van die medicamentensmaak was helemaal niks te merken, deze Antwerpse likeurspecialiteit Elixir dAnvers, smaakte gewoon lekker..... Ik ben dan ook geen 13 meer, heb geen krampjes meer en kan nu beter tegen ... heksendrankjes!.
Als ik niet kan slapen dan verwens ik mezelf naar de bliksem - zoals nu - en dat is nu niet bepaald nodig want we hadden de laatste weken al een paar fikse onweders te verwerken met alles erop en eraan. Hoe keken we er tegenaan?
Zo was het.... We hoorden het in de verte rommelen. Er verschenen donkere onweerswolken. De lucht werd steeds zwarter. Het zou niet lang meer duren voor het spektakel begon. De spanning steeg, zou het een mooie bui worden of niet? Maar het bleef bij een dreiging, voorlopig toch. Toen gingen we slapen...
We verbreken de stilte ,moeten ze gedacht hebben ... ! Euh, Wie ? Dié donkere wolken natuurlijk ! In stilte kwamen ze terug aandrijven. Plots werd de slaapkamer verlicht, er volgde een luide knal om U tegen te zeggen, ik werd er helemaal wakker van. Kort nadien herhaalde zich alles opnieuw en opnieuw en opnieuw ! Een hele tijd lang ... We verbreken die stilte, moeten ze toen gedacht hebben. Ze waren daar duidelijk in geslaagd.
En plotseling kwam de regen met bakken uit de hemel vallen. Dan barste het onweer los. Een felle lichtflits. Beng! Wat een herrie! Je kreeg er pijn van in je oren. Een hond van de buren begon van schrik te blaffen. Weer een flits en zo ging het nog een tijdje door. Je hoorde de donderslagen steeds zachter worden. Gelukkig, het onweer dreef over. Zo was het....
Fabels en bijgeloof Lange tijd hebben mensen niet geweten wat onweer was. Ze hadden groot ontzag voor de bliksem en bedachten er allerlei verklaringen voor. Heel vroeger dachten de mensen dat onweer te maken had met het humeur van de goden. Jupiter (de Romeinen) zou uit kwaadheid vurige schichten, lichtflitsen, naar de aarde sturen. Donar (de Germanen) zou zich klaarmaken voor de strijd. Als hij met zijn bokkewagen, getrokken door de bokken "Tandenknarser" en "Tandenmaler" door de lucht reed, dan hoorde je de donder. En als Donar met zijn hamer op zijn zwaard sloeg, dan dachten onze voorvaderen dat het bliksemde. De meeste vreemde middeltjes werden vroeger bedacht om het onweer weg te jagen. Zo geloofden sommige mensen dat bepaalde planten tegen een inslag hielpen, zoals Maria-distel of look. Anderen dachten dat het hielp om een klavertje-vier te bewaren.
Maar er waren nog meer vreemde tovermiddeltjes . Het zou helpen om op de vooravond van 6 januari, een Christelijk feest, het ei van een zwarte kip over het dak te gooien, of om op het dak een ezelskop te zetten. Mensen spijkerden soms ook een dode uil aan de schuurdeur vast.
Ik zal het maar afdoen als bijgeloof, want heb geen zwarte kip, ik ga niet zover in het beweren dat ik een ezelskop heb ( ) en de uil vind ik een te wijze vogel om hem aan een fictieve schuurdeur te spijkeren!!!
Nog maar enkele tientallen jaren geleden geloofden mensen nog dat rook uit de schoorsteen hielp tegen de bliksem. Ze staken daarom zelfs midden in de zomer de kachel aan! Ook was het - tot het einde van de vorige eeuw - gebruikelijk om de kerkklokken te luiden als er onweer aankwam. Met het ene geluid dacht men het andere geluid weg te jagen. Zo zou het hele dorp veilig zijn tegen blikseminslag. Op veel Middeleeuwse klokken staat nog: "fulgura frango". Dat betekent: "Ik breek de bliksems". Sommige mensen deden zoiets ook thuis. Ze hadden een schelletje, een klein belletje, dat bij onweer werd "geluid ". Voor mij was het allemaal veel eenvoudiger, als kind liep ik 's nachts rond in huis om het met gewijd water te zegenen
Onweer, donder en bliksem hebben altijd de fantasie van mensen geprikkeld. Het is dan ook niet vreemd dat deze begrippen in veel uitdrukkingen en gezegdes terug te vinden zijn.
Hier volgen enkele voorbeelden: Alles is naar de bliksem. Zijn gezicht staat op onweer. Bliksemsnel. Dat gaat je geen donder aan. Je bent een dondersteen. Je weet er geen donder van. Bliksembezoekje. Loop naar de bliksem. Van de trap gedonderd.
En als ik nu niet bliksemsnel inslaap dan..... dan lig ik wakker!!!!!
Want dat was het wat ik vandaag deed en meteen bleven mijn ogen zich vastzuigen aan dat ene woordje: "Volwassen".
Is het omdat het vetgedrukt staat, ik weet het niet, maar dat ene woord bleef maar in mijn hoofd tollen "vol- wassen". Het begon mij te intrigeren zelfs te irriteren toen ik dat woord in gedachten maar bleef herhalen.. "Volwassen". Ik begon het uit te pluizen, te ontleden waarom het mij zo'n definitief gevoel gaf alsof er onherroepelijk een eindpunt op volgt... " Vol- wassen", wassen in de zin van was- waste - gewassen...wat betekent al wrijvend schoonmaken ( zegt Van Dale). Wat schoonmaken? Alles wat is blijven kleven bij het opgroeien, alle minpunten, al het grijze dat bleef plakken aan je huid na het vallen en opstaan , het verdriet dat donkere littekens achterliet of..al de kwistige uitbarstingen op hoogtepunten, al de vreugden die je in een roes brachten en soms dwaze dingen lieten doen?? Volwassen worden... ik laat het woord nog eens draaien in mijn mond en bij het herhalen denk ik ook aan " wassen" zoals in " de wassende maan" waar wassen betekent "schijnbaar in grootte toenemen". Is het dat wat men bedoelt, je leven dat voller wordt, rijker wordt en geleidelijk groter wordt in verhouding tot wat je er zelf van maakt, gegroeid uit je innerste ik, je ervaringen, je vallen en opstaan, je illusies en desillusies....? "Volwassen = lichamelijk en /of geestelijk volgroeid" , zegt nog eens Van Dale..... Ben je dat ooit? Gaat dat groeien niet steeds door tot je in de winter van je leven komt en de groei abrupt afgebroken wordt door de aftakeling en je je krachten voelt wegvloeien tot je je weer voelt als een kind maar nooit meer dat kind van toen kan worden omdat je een rugzak meedraagt die sinds je kindertijd maar bleef toenemen in gewicht?? Volwassen ... ik vrees dat ik dat woord nooit meer kan gebruiken zonder die vreemde naklank...
)
- die daarboven met een valse snaar zit, verkiest Acapella!!
).
!!) Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje! Maar de buikpijn was wel weg!
) en de uil vind ik een te wijze vogel om hem aan een fictieve schuurdeur te spijkeren!!! 
