Onlangs hoorde ik de vraag op Tv om de vlinders in je tuin te helpen tellen omdat het vlinderbestand heel erg terugloopt. Sindsdien keek ik ook uit naar die prachtige beestjes en gelukkig hadden we die ook nog in onze tuin. Toeval of niet maar ik las op hetzelfde moment ook deze sprekende parabel.....
"Op een dag, verscheen er een kleine opening in een cocon. Een man zat uren te kijken hoe de vlinder zijn lijf door de kleine opening probeerde te worstelen.
Op een gegeven moment leek het of de vlinder geen vooruitgang meer boekte. Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was.
De man besloot de vlinder te helpen: hij nam een schaar en opende de cocon. De vlinder kwam er nu een stuk makkelijker uit. Maar de vlinder had een verweerd lijf. Hij was klein, met verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden zodat ze het lijf konden dragen. ER GEBEURDE NIETS ! Integendeel, de vlinder leefde zijn leven al strompelend. Hij kon zich slechts bewegen met zijn verweerde en verschrompelde vleugels. Hij heeft nooit kunnen vliegen.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om er uit te komen, de natuurlijke weg was om het vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten."
Dat zette mij aan het denken... Soms, zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zonder obstakels zouden leven, zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we moeten zijn.
We zouden nooit kunnen vliegen...... Het volgende gedicht verwoordt ook die gedachte
Ik vroeg om kracht, en ontving moeilijkheden om me sterker te maken.... Ik vroeg om wijsheid,
en kreeg problemen om op te lossen...
Ik vroeg om voorspoed, en kreeg hersenen, het verstand, om te kunnen werken...
Ik vroeg om moed,
en kreeg obstakels om te overwinnen....
Ik vroeg om liefde,
en kreeg mensen op mijn pad met problemen, die ik kon helpen.....
Ik vroeg om gunsten,
en ik ontving kansen..... Ik kreeg niets van wat ik wilde.. maar ontving alles wat ik nodig had.
even een paar tips. Je bent nooit te oud... om iets te leren naar het schijnt. Soms zijn we wel wat hardleers als het om "De Wetten Van Het Leven" gaat. Maar toch:
1) lui zijn kan zo'n deugd doen! ;-)
Het is niet slecht eens een dagje met een boek door te brengen, te rusten en te genieten van de rust zonder steeds te denken aan wat allemaal nog moet gedaan worden. Dat wil ik dus vandaag even doen....
2) goed en genoeg slapen is de basis van alles.
Zonder slaap geen energie, geen goesting, geen pit maar een algemeen pft-gevoel. Als ik éénmaal "weg" geraak dan slaap ik ook goed, alleen duurt het soms even voor ik dat knopje vind om mijn "warhoofdje" uit te zetten...
3)Oud worden is vasthouden aan het leven en niet opgeven.
Het is zich nog amuseren en medemensen waarderen. Het is de zorgen aan de kant zetten en het leven de bovenhand geven. Het is jong blijven in gedachten en nog veel van het leven verwachten. Het is met de tijd meegaan en proberen de jeugd te verstaan.
Oud worden is ook veel bewegen en altijd dromen dat er nog veel mooie dagen mogen komen.!!
Slakken, wormen, pissebedden en mieren zijn geen uitzondering, je vindt ze in elke tuin. Maar soms, heel soms heb je geluk met een speciale bezoeker of logé. Omdat ik de laatste dagen nogal veel in de tuin vertoef, is dat ook de ideale kans om op die uitzonderingen te botsen. Ik gaf jullie al een voorsmaakje met onze " bosduif" (volgens Amor Fati), een koekoeksei volgens Paz, wie het bij het juiste einde heeft , weten we wel over een paar weken. Vandaag heb ik het over een speciale gast(e), door de kleinkinderen ontdekt onder een laag dennennaalden. Spijtig dat ze het aftrappen éénmaal hun logement blootgelegd is. Maar niet vooraleer ik een fotoshoot van "een egel anders bekeken" meegeef...
Gevonden in de tuin en straks steken ze de staat over om de wereld te verkennen!
Aan alle automobilisten
Willen jullie voorzichtig zijn op de weg?
Want af en toe zien jullie ons op de baan.
Jullie gaan ons toch niet doodrijden zeker?
Kijk eens hoe schattig we zijn! De stekeltjes moet je er wel bijnemen!!
En intussen nog eens een fotootje van onze jongste boombewoner.
Nog niet zoveel veranderd, maar ik denk dat Amor Fati wel eens gelijk kan hebben. Nu nog proberen om eens een eekhoorntje op de gevoelige plaat vast te leggen, maar die zijn mij meestal te vlug af. Zoals jullie zien, leven genoeg in onze tuin ....
Als de zon onder is en de duisternis volledig is ingetreden, prijkt nu in het zuiden, halfweg tussen de horizon en het zenit, het sterrenbeeld Arend. De helderste ster van de Arend is Altair, een opvallende verschijning, niet omdat deze ster intrinsiek uitzonderlijk helder is, maar omdat ze dichtbij staat. Altair is een eerder middelmatige ster die zelfs iets minder licht uitstraalt dan onze zon ( zelf ook maar een bescheiden exemplaar tussen haar soortgenoten). Maar Altair is een buur van de zon, op amper 16 lichtjaar van hier, dat is naast de deur in het melkwegstelsel met zijn diameter van 100.000 lichtjaar. De Arend ligt midden in de Melkweg, de betoverend mooie, zacht glanzende strook aan de hemel, gevormd door het licht van de miljarden sterren die te zwak zijn om afzonderlijk gezien te worden. Alleen wanneer de nacht diep donker is, laat de Melkweg zich zien. Helaas is dat in stedelijke gebieden of nabij verlichte autowegen niet meer mogelijk. Het kunstlicht overspoelt het zwakke schijnsel van de sterren en veegt de hele Melkweg van de hemel.
In onze tuin staan nogal wat hoge sparren en T zou gisteren wat licht in de bomen brengen door ze wat te snoeien. Tot hij opeens binnenkwam en zei: " Je moet eens meekomen?" " Moet dat, ik ben met het eten bezig"? " Het duurt maar even, kom". Als " voorbeeldig" vrouwtje volg ik steeds mijn man (!) dus liet ik alles staan en ging mee. " Kruip eens op die ladder", daagde mijn ventje mij uit. Er was ooit een tijd dat ik geen ladder nodig had om in de bomen te kruipen. Mekaars schouders en de takken volstonden. Nu moest ik toch eens diep inademen vooraleer ik de lange ladder opging maar zo'n 6 meter hoger was dat allemaal de moeite waard. Op een brede tak was een vogelnest gebouwd en daarin lag een jong vogeltje. Nou ja, vogeltje.. Het was misschien nog pril maar aan de snavel te zien kan het geen klein exemplaartje worden!! Het lag zalig te zonnen en het was ontroerend om te zien. Gelukkig had T die zijtak nog niet doorgezaad.. "Dat moet ik fotograferen", was mijn eerste reactie en vergeten was de hoogte en de enge ladder. Ziehier het resultaat van een paar "penibel " getrokken foto's!!!
Zalig hé en wondermooi en vertederend!
Heeft iemand van jullie een idee welk een jong het kan zijn? Misschien een kraai of een Vlaamse gaai of een duif want dat bekje komt niet van een mus of mees ... trouwens is die broedperiode niet al lang achter de rug?.... De moeder is gaan vliegen van zodra de ladder tegen de boom kwam. Straks toch even gaan zien of ze terug is en haar identiteit kan verklappen..... Ik hou jullie wel op de hoogte van de evolutie want gegarandeerd dat ik om de twee dagen ga polshoogte nemen!!
Twee uur later....Mysterie opgelost ...
De fiere vastberadenheid waarmee die duif daar zit, vind ik fantastisch... ik ben al een paar keer gaan zien. Ze volgt mij duidelijk met argusogen.. maar ze moet geen schrik hebben, ze heeft er een " hoedster" bij!!
Ik was vanavond ons barkastje eens aan het " uitmesten", want we zijn zo'n slechte borrelaars dat er teveel open flessen staan naar mijn zin dus.....en neen ik heb ze niet in mijn kraag gegoten!!! Toen botste ik op die ene fles die opeens herinneringen opriep...
Ik was een jaar of 13 toen ma me een medicamentje gaf tegen menstruatiepijn.( vrouwen weten waarom... !!) Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje! Maar de buikpijn was wel weg! Dat was dan ook reden genoeg om nog eens te sippen ...gewoon de smaak nog even te testen. Van die medicamentensmaak was helemaal niks te merken, deze Antwerpse likeurspecialiteit Elixir dAnvers, smaakte gewoon lekker..... Ik ben dan ook geen 13 meer, heb geen krampjes meer en kan nu beter tegen ... heksendrankjes!.
Als ik niet kan slapen dan verwens ik mezelf naar de bliksem - zoals nu - en dat is nu niet bepaald nodig want we hadden de laatste weken al een paar fikse onweders te verwerken met alles erop en eraan. Hoe keken we er tegenaan?
Zo was het.... We hoorden het in de verte rommelen. Er verschenen donkere onweerswolken. De lucht werd steeds zwarter. Het zou niet lang meer duren voor het spektakel begon. De spanning steeg, zou het een mooie bui worden of niet? Maar het bleef bij een dreiging, voorlopig toch. Toen gingen we slapen...
We verbreken de stilte ,moeten ze gedacht hebben ... ! Euh, Wie ? Dié donkere wolken natuurlijk ! In stilte kwamen ze terug aandrijven. Plots werd de slaapkamer verlicht, er volgde een luide knal om U tegen te zeggen, ik werd er helemaal wakker van. Kort nadien herhaalde zich alles opnieuw en opnieuw en opnieuw ! Een hele tijd lang ... We verbreken die stilte, moeten ze toen gedacht hebben. Ze waren daar duidelijk in geslaagd.
En plotseling kwam de regen met bakken uit de hemel vallen. Dan barste het onweer los. Een felle lichtflits. Beng! Wat een herrie! Je kreeg er pijn van in je oren. Een hond van de buren begon van schrik te blaffen. Weer een flits en zo ging het nog een tijdje door. Je hoorde de donderslagen steeds zachter worden. Gelukkig, het onweer dreef over. Zo was het....
Fabels en bijgeloof Lange tijd hebben mensen niet geweten wat onweer was. Ze hadden groot ontzag voor de bliksem en bedachten er allerlei verklaringen voor. Heel vroeger dachten de mensen dat onweer te maken had met het humeur van de goden. Jupiter (de Romeinen) zou uit kwaadheid vurige schichten, lichtflitsen, naar de aarde sturen. Donar (de Germanen) zou zich klaarmaken voor de strijd. Als hij met zijn bokkewagen, getrokken door de bokken "Tandenknarser" en "Tandenmaler" door de lucht reed, dan hoorde je de donder. En als Donar met zijn hamer op zijn zwaard sloeg, dan dachten onze voorvaderen dat het bliksemde. De meeste vreemde middeltjes werden vroeger bedacht om het onweer weg te jagen. Zo geloofden sommige mensen dat bepaalde planten tegen een inslag hielpen, zoals Maria-distel of look. Anderen dachten dat het hielp om een klavertje-vier te bewaren.
Maar er waren nog meer vreemde tovermiddeltjes . Het zou helpen om op de vooravond van 6 januari, een Christelijk feest, het ei van een zwarte kip over het dak te gooien, of om op het dak een ezelskop te zetten. Mensen spijkerden soms ook een dode uil aan de schuurdeur vast.
Ik zal het maar afdoen als bijgeloof, want heb geen zwarte kip, ik ga niet zover in het beweren dat ik een ezelskop heb ( ) en de uil vind ik een te wijze vogel om hem aan een fictieve schuurdeur te spijkeren!!!
Nog maar enkele tientallen jaren geleden geloofden mensen nog dat rook uit de schoorsteen hielp tegen de bliksem. Ze staken daarom zelfs midden in de zomer de kachel aan! Ook was het - tot het einde van de vorige eeuw - gebruikelijk om de kerkklokken te luiden als er onweer aankwam. Met het ene geluid dacht men het andere geluid weg te jagen. Zo zou het hele dorp veilig zijn tegen blikseminslag. Op veel Middeleeuwse klokken staat nog: "fulgura frango". Dat betekent: "Ik breek de bliksems". Sommige mensen deden zoiets ook thuis. Ze hadden een schelletje, een klein belletje, dat bij onweer werd "geluid ". Voor mij was het allemaal veel eenvoudiger, als kind liep ik 's nachts rond in huis om het met gewijd water te zegenen
Onweer, donder en bliksem hebben altijd de fantasie van mensen geprikkeld. Het is dan ook niet vreemd dat deze begrippen in veel uitdrukkingen en gezegdes terug te vinden zijn.
Hier volgen enkele voorbeelden: Alles is naar de bliksem. Zijn gezicht staat op onweer. Bliksemsnel. Dat gaat je geen donder aan. Je bent een dondersteen. Je weet er geen donder van. Bliksembezoekje. Loop naar de bliksem. Van de trap gedonderd.
En als ik nu niet bliksemsnel inslaap dan..... dan lig ik wakker!!!!!
Want dat was het wat ik vandaag deed en meteen bleven mijn ogen zich vastzuigen aan dat ene woordje: "Volwassen".
Is het omdat het vetgedrukt staat, ik weet het niet, maar dat ene woord bleef maar in mijn hoofd tollen "vol- wassen". Het begon mij te intrigeren zelfs te irriteren toen ik dat woord in gedachten maar bleef herhalen.. "Volwassen". Ik begon het uit te pluizen, te ontleden waarom het mij zo'n definitief gevoel gaf alsof er onherroepelijk een eindpunt op volgt... " Vol- wassen", wassen in de zin van was- waste - gewassen...wat betekent al wrijvend schoonmaken ( zegt Van Dale). Wat schoonmaken? Alles wat is blijven kleven bij het opgroeien, alle minpunten, al het grijze dat bleef plakken aan je huid na het vallen en opstaan , het verdriet dat donkere littekens achterliet of..al de kwistige uitbarstingen op hoogtepunten, al de vreugden die je in een roes brachten en soms dwaze dingen lieten doen?? Volwassen worden... ik laat het woord nog eens draaien in mijn mond en bij het herhalen denk ik ook aan " wassen" zoals in " de wassende maan" waar wassen betekent "schijnbaar in grootte toenemen". Is het dat wat men bedoelt, je leven dat voller wordt, rijker wordt en geleidelijk groter wordt in verhouding tot wat je er zelf van maakt, gegroeid uit je innerste ik, je ervaringen, je vallen en opstaan, je illusies en desillusies....? "Volwassen = lichamelijk en /of geestelijk volgroeid" , zegt nog eens Van Dale..... Ben je dat ooit? Gaat dat groeien niet steeds door tot je in de winter van je leven komt en de groei abrupt afgebroken wordt door de aftakeling en je je krachten voelt wegvloeien tot je je weer voelt als een kind maar nooit meer dat kind van toen kan worden omdat je een rugzak meedraagt die sinds je kindertijd maar bleef toenemen in gewicht?? Volwassen ... ik vrees dat ik dat woord nooit meer kan gebruiken zonder die vreemde naklank...
Vraag mij niet waarom ik dit logje schrijf... Misschien omdat ik ergens over een sterfgeval gelezen heb, misschien gewoonweg omdat ik even in gedachten bij ma was???
Toen ik nog een kind was ...
was ik onbekommerd en geloofde nog in sprookjes. We woonden in de buurt van een ouder echtpaar en wanneer ik de buurvrouw zag buitenkomen, wist ik dat er weer wat te rapen viel. We riepen altijd een goedendag naar haar ! Ze lachte dan en riep wat terug ! Ze scharrelde dan in haar "schortzak " en stak ons wat " spekken" (snoepbolletjes) in de hand. Dat vonden wij natuurlijk leuk !
Toen ik nog een kind was ... kwam ik op een mooie dag terug van school, uitgelaten en babbelend met mijn vriendinnetje. Plots zag ik ma bij een andere buurvrouw staan. Dàt was ongewoon want mijn ma was altijd bezig... Ze nam me vast en vertelde dat er iets vreselijks was gebeurd. Buurvrouw was er vanaf die dag niet meer ...
Ze was naar hierboven vertrokken, zonder boe of ba ...
Toen ik nog een kind was ...
zag ik ineens een kist. Er lagen bloemen bovenop,
ik vond dat vreemd. Na de dienst mocht ik terug naar huis. Mams ging niet mee. Die liep verder mee met al die zwart geklede mensen.
Toen ik nog een kind was ... liep ik op een zekere dag met ma langs de vele graven. Hier en daar stonden we even stil, Ik vond daar niks aan, snapte maar niet waar àl die mensen nu naartoe waren ... '' Ze hebben het nu goed " zei ma.
Toen ik nog een kind was ... was ik nog onbekommerd en geloofde nog in sprookjes. Nu ik volwassen ben geloof ik niet meer in die sprookjes en is ma er niet meer om mijn hand vast te houden...
Nu ik volwassen ben... hou ik de handjes vast van mijn kleinkinderen om hen via hun sprookjeswereld te vergezellen naar het echte leven.
Inderdaad Amor Fati, er hapert iets aan mijn marketing, er blijft dus maar één ding over.....
Lieverd, ik heb gestofzuigd en de vaat gedaan. Ik heb de kinderen een bad gegeven en te slapen gelegd. De strijk is gedaan. Zo meteen begin ik aan de ramen. Amuseer jij je maar op je PCeetje!!!
DAMES,
DEZE
NATTE DROOM
VERNIETIGT
ZICHZELF
NA
DERTIG
SECONDEN.
Ik heb vandaag een afspraak ( neen geen romantische!!) en....dat stuurt mijn planning in de war
Wat jullie niet zien ! * Vuile vloeren ... * een volle vaatwasmachine ... * vuile ramen ...
* en een beetje (!!) strijk ... !
<
Voelt iemand nu plots een hevige aanval van werklust opkomen,
dan ROEPT U MAAR ... ik zet de deur wagenwijd voor je open ... Let op: dit moet wél allemaal voor de avond gedaan zijn hé ...
Onze tweede kleinzoon is laaiend enthousiast als hij eens van Lier naar Antwerpen mag treinen. Zelf ben ik niet zo'n treinfanaat misschien door die " treinhappening " van zolang geleden?.( door die memorystick leeft een mens soms in het verleden, bedankt hoor Bojako want jij lanceerde dat ding!!). Maar nu terug naar de feiten, ik beleefde iets hilarisch zoveel jaren terug en dat wil ik ook hier even kwijt, want zoiets overkomt alleen mij en lachen kan soms echt deugd doen!!
Het was een gewone doordeweekse dag in de zomervakantie. Ik volgde één of andere cursus in Roeselare en moest mij daarvoor gedurende één week per trein verplaatsen. Op die bewuste dag zat een man tegenover mij met zo'n schattig plukje haar onder z'n lip. Het was niet echt een sikje, maar meer een dotje haar dat onder z'n lip geplakt leek te zitten als een stukje klei. En NATUURLIJK kon ik mijn ogen er niet vanaf houden en werd mijn blik er steeds naartoe getrokken. Dat vond ik wel heel vervelend want het is natuurlijk niet echt beleefd om naar iemand te zitten staren, maar ik kon het echt niet laten. Ik zat sowieso niet op mijn gemak, want de bank waar ik op zat, voelde een beetje wiebelig aan. De man had inmiddels in de gaten gekregen dat ik steeds naar zijn "plukje" zat te kijken en had al een beetje geïrriteerd naar mijn kant gekeken. Dat begon stilletjes op mijn lachspieren te werken. In de omgeving van Izegem kwam een vrouw de trein in en wilde naast mij gaan zitten. Toen ik zag dat ze zich naast mij zou laten neervallen, wilde ik haar net waarschuwen dat de bank een beetje wankel aanvoelde toen ze al met een plof neerkwam!! Voor ik wist wat er gebeurde, vond ik mezelf terug op mijn knieën op de grond met mijn hoofd in het kruis van "Mister Dottemans" en.. die mevrouw in dezelfde houding naast mij, maar zij trof een lege zitplaats aan (de bofkont). Ik keek lichtelijk hulpeloos naar boven en ontwaarde het dotje haar wel opeens heel dichtbij! Vraag me niet waarom, maar in mijn hoofd borrelde opeens de gedachte op dat ik bijna een hap uit dat plukje had kunnen nemen. Dat was het startsein om het uit te gieren van het lachen. De dame naast mij kwam ook niet meer bij toen ze onze situatie zag, maar helaas vond de brave man het allemaal niet zo vermakelijk. Hij keek mij aan alsof hij mij wel op kon vreten en dat bedoel ik niet in positieve zin.!! In ieder geval, ik hing dus nog steeds slap van het lachen over z'n benen heen en heb mij uiteindelijk met moeite omhoog gehesen. Wat was er gebeurd??? De zitting van de bank zat los en doordat die mevrouw met een klap was neergeploft, was de hele zitting naar voren geklapt waardoor we min of meer "gelanceerd" werden. De hele verdere reis heb ik niet eens meer richting " Mr Dottemans" durven kijken of de lachkriebels schoten keer op keer omhoog. Het toeval wilde dat de volgende dag die brave man weer dezelfde trein nam als ik.Wellicht een pendelaar die naar zijn werk ging.. Toen hij tegenover mij wilde plaatsnemen, keek hij nog eens goed, zag mij en....... liep vervolgens een coupé verder. Jullie begrijpen zeker dat ik direct weer slap lag!!!! Misschien is dat de reden waarom ik nu nog zelden de trein neem!! Begrijpen jullie nu waarom ik nog niet meegereisd heb met onze kleinzoon?. Stel je eens voor dat er zich een "Mr Dottemans " voor mij gaat zetten en oma daar de slappe lach krijgt!? Niet echt een voorbeeld van ..??
Ik vertelde jullie dat ik wat problemen kreeg op ons laatste tripje. Toeval wilde dat het gebeurde na een stevig kopje koffie en de keren erop ook... Daarom gaat een mens nadenken en toen ik van onze vriend,die met ons de trip meemaakte, het volgende berichtje kreeg, vond ik het een goed idee om het even mee te geven.
Is zo'n bakkie drinken eigenlijk wel gezond?
Laten we eerst even naar de geschiedenis van koffie kijken. Onze voorouders in het stenen ( jawel!!) tijdperk hadden al door dat sommige planten cafeïne bevatten en ze consumeerden die planten als stimulerend middel. De kunst van koffie zetten werd waarschijnlijk pas ontdekt in de 9e eeuw in Ethiopië. En pas nog veel later in de 17e eeuw, kreeg Engeland de eerste koffiehuizen. Aangezien die koffie uit het Midden Oosten werd ingevoerd, noemde men deze drank toen " Arabian Wine". Eigenlijk wel een leuke benaming!
In koffie vinden we meer dan 200 stoffen, waarvan cafeïne natuurlijk de belangrijkste is. Deze stimuleert ons centraal zenuwstelsel, ons metabolisme en een aantal hormonen. Onze bloeddruk, hartritme en ademhaling nemen toe. Dat geldt eveneens voor de cortisol- en adrenaline productie in onze bijnieren, waardoor we alerter worden. Dat betekent echter ook een groter risico op tremoren ( trillen), nervositeit en slapeloosheid. Daarbij is er een verhoogde productie van maagzuur en gal en een toename van reflux van maag en slokdarm. Een erg leuk gegeven is dat een gematigde koffiedrinker een verminderd risico heeft op dementie en de ziekte van Parkinson. Dit zou kunnen liggen aan het effect op sommige neurotransmitters (= belangrijke stofjes in ons zenuwstelsel) en het feit dat koffie een antioxidant werking heeft.
Koffie vermeerdert de circulatie naar de spieren, maar vermindert helaas de bloedtoevoer naar de hersenen. Onderzoekers vonden dit een goede reden om eens te kijken of koffie inderdaad onze concentratie verbetert. En wat blijkt nu: ons korte termijngeheugen is minder efficiënt na het drinken van een paar kopjes koffie, evenals onze motorische prestaties. Studenten die een uurtje tussendoor slapen en geen koffie drinken, presteren beter. Bovendien is er vaak sprake van een " crash" effect. Ongeveer 5 uur na het drinken van koffie ontstaat er vermoeidheid, slaperigheid, concentratie vermindering en in sommige gevallen zelfs angstaanvallen.
Verder vergroot teveel koffie het risico op hartritme stoornissen en een aantal soorten kanker. Cafeïne in huidproducten biedt daarentegen weer bescherming tegen sommige vormen van huidkanker.
Is koffie dan gezond? De conclusie zou kunnen zijn dat een gematigd gebruik te verdedigen is. Dan hebben we het voordeel van de antioxidant werking en bovendien kunnen we zo ook toch lekker genieten van het " ff samen een bakje doen"...
even ter info: Antioxidanten zijn belangrijk voor de gezondheid. Anti-oxidanten beletten dat Vrije radicalen schade aanrichten en helpen ongewenste oxidatie te voorkomen in ons lichaam. Lichamelijke veroudering, schade aan huid en bindweefsels blijken het gevolg te zijn van vrije radicalen. Anti-oxidanten kunnen veroudering vertragen. Antioxidanten zitten in bepaalde Voeding (o.a knoflook, broccoli, kruiden) en in Supplementen (o.a Omega vetzuren, Vitamine A, B6, C, E, Taurine, Mineralen als Zink en Selenium).
Moraal van het verhaal: drink koffie maar met mate!!
Uiteindelijk hebben we toch nog veel gezien en beleefd niettegenstaande het mindere weer en andere troubles. De terugweg verliep in de zon , die kwam een paar dagen te laat! Omdat we er toch langs reden profiteerden we ervan om een bezoekje te brengen aan de Eerste Wereldgrootste Koekoeksklok. Vader en zoon hebben er 4 jaar aan gewerkt om de klok te maken en af te stellen.
In een volgend dorpje konden we dan uiteindelijk het huidige Grootse Koekoeksuurwerk bezichtigen. Indrukwekkend!!
Bodensee en het Zwarte Woud, daar komen we zeker nog terug want er valt nog heel wat te bezichtigen hoewel we met de meer dan 300 foto's al een heel ruime indruk opgeslagen hebben.
Reeds jaren spreekt T erover om naar de hambeurs van Friedrichshafen te gaan, het Mekka van elke echte zendamateur. Maar er kwam telkens iets tussen en de gedachte werd naar een volgend jaar verschoven. Maar toen ook nog eens onze vriend/zendamateur met dezelfde " verzuchting" naar voor kwam, begonnen beide mannen concrete plannen te maken. Wij vrouwen zagen het wel zitten om meteen de omgeving te verkennen vandaar onze trip en nu was het zover. . Zij hebben er uiteindelijk twee volle dagen rondgelopen!!!! Er waren 6 zalen elk in de grootte van 1 Heizelzaal te bezichtigen. Ik kan nu wel een tijdje geboeid zijn door radio amateurisme maar om twee dagen en 6 zalen af te dweilen.... Een "zender" is toch een "zender" hé en al die randapparatuur daar heb ik niet echt kaas van gegeten. Dus , best dat wij hen niet moesten volgen..
Onze mannen "dropten" ons op weg naar de " Messe= beurs" in Meersburg , een toeristisch, mooi dorpje met romantische hoekjes aan de Bodensee. Bij elke stap ontdekten we zijn pittoreske schoonheid. De oversteek naar het bloemenparadijs van Mainau is een aanrader. Gelukkig was het die dag prachtig weer zodat we heel wat afgelopen hebben. We genoten van het meer, de steile straatjes met de typische gebouwen. In het Nieuwe slot van Meersburg, een parel van barokke kunst, genoten we van een rijk verleden. Jullie zien het prachtige gebouw, de grote inkomtrap, de kachels uit die tijd, de beschilderde plafonds en een zicht op de Bodensee met een heel speciale boom.
In de namiddag bezochten we de oude burcht. Een pareltje van middeleeuwse cultuur en het oudste residentieel kasteel van Duitsland . Wat moeten dat " tijden" geweest zijn!! We bezochten er wel zo'n 30 gemeubelde kamers (!) of beter gezegd donkere zalen, koude ruimtes, dikke muren afgesloten door stevige deuren. We liepen door zalen vol harnassen, een Middeleeuwse, muffige keuken ( goddank voor mijn handig kookpaleisje!!) , een eigentijdse badkamer, smederij, bakkerij en vele verborgen hoekjes ergens in een toren...Pure fascinatie en .. met wat verbeelding kan je je voorstellen hoe een smachtende jonkvrouw vanuit een onooglijk raampje naar buiten tuurde!! De burcht leek een minidorp opzichzelf . In éen van die kamers heeft zelfs de dichteres Annette von Droste- Hülshoff gewerkt en is er gestorven. We hebben er onze foto-apparaten overuren laten draaien... Spijtig dat ik maar een heel beperkte selectie kan op de blog zetten.
Dat was in een notedop ons tweede hoogtepunt van onze trip en toen hield deze Pallieter het voor gezien.. of beter "mijn klokje".... Intussen weten we de oorzaak!! Een tweede dag Bodensee zat er daardoor niet in en onze mannen trokken de volgende dag alleen naar hun beurs!!...
Technologie ontmoet kunst, gisteren ontmoet morgen...
Ons volgende bezoekje was aan het Zeppelinmuseum in Friedrichshafen. Daar worden de diverse werelden van wetenschappen en onderzoekingen bijeen gebracht in een echte opwindende tocht door de tijd.
We zien er een uiterst betekenisvolle internationale collectie van de luchtvaartgeschiedenis. De reconstructie van een 108voet lang deel van de legendarische LZ 129, "De Hindenburg", is de hoofdattractie van ons avontuur in de tijd. Hier zien jullie het wrak van een neergestorte Zeppelin.
zicht op één van de eerste motoren
We konden er aan boord gaan en wandelen langs de authentiek gemeubelde passagiersverblijven
Zicht op één van de slaapkajuiten.
In bepaalde zalen konden we naast de Zeppelingeschiedenis ook van een kunsttentoonstelling genieten. Beiden waren harmonieus met en rond elkaar opgebouwd. Puur genot! ... Mijn vriendin en ik zijn op op bepaalde punten soulmates terwijl onze mannen alles liever vanuit technisch standpunt benaderen.. Daarom lieten we hen hun technische honger stillen terwijl het voor ons puur avontuur zou worden ....
In het Zeppelinmuseum hadden we al kennis gemaakt met het sigaarvormig luchtschip en zijn geschiedenis. Wij wilden ook wel eens " geschiedenis" schrijven!! Dat unieke gevoel van rust en bijna geluidsloos te vliegen slechts een paar honderd meter boven de grond, leek ons een enorme uitdaging. Doen we het of doen we het niet?? We doen het!!.
Het enige probleem was het weer dat stokken in de wielen stak. We moesten een droge dag afwachten en... we kregen ook een droge voormiddag... Gaan jullie mee?
Een opwindende dag, een onbeschrijflijk gevoel, maar aan alle schone liedjes komt een einde.
Niet alleen de dorpskern boeide ons maar ook de ruime omgeving . Door de bossen en over de uitgestrekte weiden dwaalden we rond en ik voelde mij als een " Pallieter" in die prachtige natuur.
In de buurt van Unterkirnach ligt Triberg., bekend omwille van zijn watervallen. Triberg ligt in het hart van het Zwarte Woud en is de ideale plaats om op vakantie te gaan. Tweehonderd jaar geleden al waren die watervallen gekend als de grootste watervallen van Duitsland. Ze hebben een verval van zo'n 163 meter en donderen in zeven fases naar beneden tussen ge-erodeerde rotsen en hoge sparren. Een fenomenaal natuur gebeuren. Langs de klim naar boven staan prachtige uithangborden met een heel interessante uitleg over de waterval. En wonder boven wonder in twee talen, uitzonderlijk voor het land!! Ik laat jullie even meegenieten van het landschap.( klik op de link)
Maar naast dit prachtig landschap, dat er haast nog intact bijligt, biedt het dorp ook nog een andere attractie nl de Koekoeksklokken!! Hier even een zicht op het dorpje.( op link klikken)
Een aanrader is ook het Zwarte Woud museum waar je kennis maakt met een unieke collectie van mechanische muziekinstrumenten en waar je het één en ander leert omtrent de handvaardigheden en het uitzonderlijke talent van de plaatselijke bewoners. En als afsluiter moet je in een plaatselijk café even proeven van de heerlijke Schwarzwald torte met kersen!!!!
Unterkirnach is een klein, landelijk dorpje in het Duitse Zwarte Woud, een kleinood dat rust, groen en vriendelijkheid uitstraalt. Daar hebben we onlangs een week lang "onze tenten" opgeslagen en van daaruit de omgeving verkend. Eén weekje daar leverde de oogst van zo'n 300 foto's. Ik kan maar een heel beperkte selectie tonen het wordt dus weer " beremoeilijk". Unterkirnach heeft vele gezichten: groene dalen, reuzenhoge bossen en kabbelende beekjes die zich erdoor voortbewegen. Het is een plaats waar men onbezorgd ontspannen en rusten kan. Een plek bij uitstek voor wandelaars en natuurgenieters. De bedoeling was dat we van die twee laatste mogelijkheden zouden profiteren. Maar eerst verkenden we het dorpje zelf.
Ooit drukten meer dan 20 molens hun stempel op het gebied. Getuige daarvan het Schwarzwaldlied: " Es klappert die Mühle am rauschende Bach". Ter herinnering hieraan staat in het centrum van het dorp nog steeds de stijlvolle Kirnachmühle met een compleet ingerichte bakkerij waar men nog altijd brood bakt in een oude, klassieke houtsoven. Dat kan je elke week op dinsdag meemaken. Reeds om 5u30 staat de bakker op om het deeg te bereiden. Omdat men vroeger maar 1 keer per maand brood bakte, gebruikte men desem om het brood vers en zacht te houden. Hier past men die werkwijze nog gedeeltelijk toe. Het brood dat in Unterkirnach één keer per week gebakken wordt, bestaat uit één deel desem en twee delen gistbrood. Ik kan jullie verzekeren dat het brood heel mals en lekker is. Na het maken van zijn deeg, stookt de bakker de houtkachel gloeiend heet om daarna de houtskool uit de oven te halen en onderaan in een aslade op te stapelen om verder te smeulen en de hitte aan te houden. De oven wordt dan uitgeveegd en met een natte doek gereinigd want later moet daar dan het brood in. De fotoreeks toon jullie de bakkerij/ maalderij. Die laatste werd aangedreven door de immens grote watermolen langs de zijkant van het huis. De broodjes lagen al mooi te rijzen toen wij er om 8u30 aankwamen. De eerste lading zagen we er nog net uithalen.
Bij een kopje koffie genoten we van een lekker ontbijt en daarna verkenden we het dorp. De pittoreske, typisch Duitse huizen en straten nodigden uit om veel foto's te nemen. In het oog springend was, in de buurt van het toeristenbureau, een tot gezicht bewerkte boomwortel. Wat hogerop lag een klassiek kerkje te schitteren tussen het groen en in het centrum werden we aangenaam verrast door een groep stenen beelden.
Door de dorpskern kabbelde speels een beekje alsof het wilde uitnodigen tot het maken van " dwaze scenes'!!! De foto's spreken voor zichzelf!!.
Als bloemenfanaat kon ik het niet nalaten om enkele prachtexemplaren, die we langs onze tocht ontdekten, te fotograferen. Alles puur natuur, zomaar langs de weg te vinden...
Krassend gaat mijn potlood over het papier groeven makend tussen de lijnen, woorden op het vel getoverd. Zinnen kijken mij van onder aan
.
Tot leven komen tekens, elke letter een verhaal apart, het ene vol tranen, het andere met een lach. Iedere regel een wereld van verschil.
Dan glijdt mijn gom als een naderend gevaar
vegend over het wit van het papier, langzaam naar de grijsgetekende verhalen toe, om ze te wissen voor altijd .
Het grijs vervaagt zonder afscheid te nemen
weggehaald door dat witte ding. Om vervolgens nooit meer terug te komen... Maar de krassen blijven bestaan.
)
!!) Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje! Maar de buikpijn was wel weg!
) en de uil vind ik een te wijze vogel om hem aan een fictieve schuurdeur te spijkeren!!! 
