Voor veel trouwverjaardagen bestaat er een algemeen vastgestelde, traditionele benaming. Voor 56j bestaat dat niet in tegenstelling tot bijvoorbeeld het 25- of 50-jarig huwelijk.
In sommige tradities wordt die 56j samen wel geassocieerd met de lapis lazuli, een kostbare blauwe siersteen die symbool staat voor loyaliteit en wijsheid.
Lachen en huilen, pieken en dalen, houden van en water in de wijn leren doen en dan kan je zoals wij vandaag die 56 jaar getrouwd zijn vieren en koesteren. Een hele prestatie niet?
Wat is het geheim, hoe hou je het vol en hoe blijft het boeiend, heeft al eens iemand gevraagd?
De meeste mensen maken de fout te denken dat een huwelijk een grote doos cadeautjes is en dat het normaal is dat die doos in de loop der tijd steeds leger wordt. In werkelijkheid is het de kunst om ervoor te zorgen dat je cadeautjes in de doos van je partner blijft stoppen en omgekeerd zodat ze niet leeg wordt en dat moeten zeker niet altijd tastbare cadeautjes zijn.
Belangrijk is ook te weten dat je zo ongeveer elke 10 jaar met een compleet ander persoon getrouwd bent want mensen veranderen en het komt erop aan te leren om mekaar soms een beetje anders lief te hebben. Zegt men niet liefde is een werkwoord?
Daarom nodig ik jullie uit en vraag " drinken jullie een glas met ons mee om die speciale dag te vieren"?
Op 1 november of Allerheiligen herdenken we onze dierbaren die ons hebben verlaten en daarom staan de kerkhoven vol bloemen. Niet overal op de wereld verloopt Allerheiligen op dezelfde manier . Ik neem jullie mee naar Mexico 1 November 1970.
Volgens de Mexicaanse traditie wordt er van de doden verwacht dat ze de levenden bezoeken en hun speciale gasten zijn voor die avond. Het is een combinatie van Prehispanische Indiaanse gebruiken en katholieke tradities van het middeleeuwse Spanje. Men gelooft dat op 1 november de zielen van alle overleden kinderen terug komen naar huis en op 2 november komen de zielen van de volwassenen ook terug. Op 1 november worden er kaarsen en wierook aangestoken om de weg naar het familiealtaar te verlichten. Op veel plaatsen maken families een pad van goudsbloemblaadjes van de straat naar het familiealtaar, zodat de zielen de weg kunnen vinden.
Dit is altijd een blijde gebeurtenis omdat de Mexicanen geloven dat de doden de levenden ieder jaar bezoeken op die dag. Men viert de dag door het kerkhof te bezoeken en offers mee te nemen, zoals pan de muerto (brood van de dood), eten, drinken, bloemen en kaarsen. Het altaar ( ipv een zerk) is meestal een tafel bedekt met crêpepapier waar een aantal voorwerpen zorgvuldig op worden geplaatst, zoals foto's van heiligen, wierook en veel kaarsen. Eten en drinken mogen op het altaar ook niet ontbreken en in het bijzonder het lievelingseten en drinken van de dode aan wie het altaar is opgedragen. Men gelooft dat de doden spiritueel van het eten genieten, waarna het uiteindelijk door de levenden wordt opgegeten.
Sommige Mexicanen leggen er ook kleding van de overleden persoon bij of dingen die ze graag gebruikten toen ze nog leefden. Bijvoorbeeld , als een altaar voor een overleden oma is, worden haar rebozo ( een soort sjaal) en haar bril erbij gelegd. Als ze van breien hield dan worden er breipennen en wol bijgelegd. Als het altaar voor een opa is , worden zijn hoed en speelkaarten op het altaar gelegd. Als het altaar voor een kind is dan worden er speelgoed en snoepjes opgelegd. Aan al die attributen kan je meestal zien of het altaar voor een man, vrouw of kind is.
Op 1 november gaan families van wie hun kinderen zijn overleden naar hun graven toe om die te versieren. Op sommige plaatsen van Mexico gelooft men zelfs dat de zielen van de kinderen op die dag om 8:00 u aankomen. Op dit uur wordt dan ook een ontbijt voor hen geserveerd dat bestaat uit rijst met melk, chocolademelk, pompoenzaden, snoepjes, amandel-suikerdeeg en brood. Kinderen geven op die dag snoepjes aan elkaar in de vorm van doodshoofden met hun naam erop. Dit was even ter info.
In Aguascalientes waar wij woonden, begon men aan de viering van 1 november al een week op voorhand. De " dia de los muertos" was hier geen triestige bedoening maar eerder een feest ...Overal in de straten vonden we kraampjes met kleine doodshoofden, skeletten, doodskisten en andere lugubere dingen. Zelfs de snoepjeskramen hingen vol met dergelijke afbeeldingen. Ik plaats een paar foto’s van zo'n suikeren doodsafbeeldingen! Eigenlijk te schoon om op te eten!! .
Vandaag en de volgende dagen blijf je beter in huis met Benjamin die ons weer op zijn kop zet/ zal zetten. Wat doe je dan?
Ik trok even naar de zolder want daar staan nog oude herinneringen die we puur uit nostalgie bijhouden ook al functioneren ze niet meer en één daarvan is een bandopnemer en niet zomaar één.
Toen ik T. leerde kennen, kreeg ik voor mijn 21j een bandopnemer die hij zelf gemaakt had. Het was weliswaar een zware houten bak maar voor mij heel praktisch om mee te nemen voor de lessen Engels in het ASO waar ik Engelse liederen kon laten horen en ook bij Algemene cultuur om de lessen wat op te vrolijken en zeker bij tieners die in het beroeps snit en naad zaten en wie algemene cultuur kon gestolen worden.
Hoeveel dat ding gedraaid heeft weet ik niet maar dat waren uren! In die tijd stonden jonge leerlingen nog te springen om de boekentas of schriften van de juf te mogen dragen en zo kwam dat handig van pas omdat ik mijn handen dan vrij had om dat zwaar geval te dragen. Dat was het enige negatieve aan die bandopnemer voor de rest was het een luxe in die tijd. Ik denk dat ik de enige was op school die over zo’n extraatje beschikte. Nu ik was ook de eerste die bij ons op school in het middelbaar het gebruik van bandopnemer introduceerde.
Dat zwaar ding heeft nogal snel ook andere leerkrachten geïnspireerd om er gebruik van te maken. Wat een heerlijke tijd was dat.
T. had ook banden met muziek die ik graag hoorde klaargemaakt en dikwijls zat ik thuis tijdens het voorbereiden van mijn lessen of het verbeteren van toetsen of huiswerken naar die muziek te luisteren ..Negro Spirituals, Harry Belafonte , Jacques Brel ,Petula clark, The beach boys, de Beatles enz…hoe vaak heb ik die niet afgespeeld en zelfs bij de wat oudere leerlingen als aanvulling van een les! Nostalgie; pure nostalgie , ik word er zelf wat emotioneel van want lesgeven is altijd mijn dada geweest en toen ik daarmee moest stoppen omdat we op ons 24 naar het buitenland vertrokken met zijn tweetjes was dat voor mij het moeilijkste om los te laten…
En daar staat nu dat eerste cadeau van mijn halfbedde op zolder , onder het stof ergens diep verstopt en wellicht speelt hij zelfs niet meer maar ik kan die bandopnemer niet wegdoen. Daar hangen teveel herinneringen aan vast.
Als in de toekomst de kinderen opruimen dan zal die bandopnemer, zoals zoveel andere dingen wel ergens op een stort belanden en ik hoor hen al zeggen: “Wat doet dat oud, zwaar ding hier nog?” .
Hewel, dat oud, zwaar ding maakt mij nu weemoedig omdat het een souvenir is uit de tijd toen we nog zo jong waren en een hele toekomst voor ons open lag …pink , pink, de traantjes zitten niet ver ..
Dat heb je op een regenachtige dag en je trammetje 8 stilaan tragen en trager kedeng kedeng , kedeng kedeng , kedeng kedeng oe oe doet…
Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog iets schreef maar wat wil je, er gebeurt niets spectaculairs en als er al iets gebeurde dan was het alleen voor mij extra pech!
Ik vind dat we niet mogen klagen van het weer tot nu toe. Het is wel frisser de laatse week maar we zijn dan ook bijna halfweg oktober. De tuin en de vallende bladeren en kastanjes houden ons nog goed doende maar wat het meest opvalt is dat er dit jaar zoveel eikels zijn!
Wij maken dagelijks een wandeling in de buurt en het bos en ik ben al een paar keer uitgschoven op die eikels. Gelukkig heb ik blijkbaar nog een goed reflex want anders had ik al een paar keer serieus de grond gekust en dat in op onze leeftijd geen goed gedacht. We laten dat beter aan de Paus over , die is erin gespecialiseerd .
We zaten er bij en keken er naar maar genoten vooral
Mijn half bedde en ik zijn dat jaar 80 geworden en hadden gepland om met een etentje samen met de kinderen, de kleinkinderen en hier en daar al een vriendje of vriendin die stap op een andere tram te vieren maar krijg de agenda's van 14 mensen maar eens afgesteld!!! Het was wachten tot iedereen terug was van vakantie of jeugdkampen of andere stoorzenders voor we een datum konden pinnen en zie dat was dan gisteren gelukt.
We hadden een top avond met goed eten en drank maar vooral met veel gebabbel en gelach met ons bendeke en dat deed ontzettend deugd. Alleen... zit deze oma nu om 3u in de nacht te tokkelen op haar PC want na zo'n drukte en getetter en ook zo laat eten, geraakt mijn koppeke niet direct in slaap en in plaats van te woelen en mijn ronkend halfbedde te storen , ben ik dan maar opgestaan en wat beginnen tokkelen op mijn PC. en zo krijgen jullie nog eens iets te lezen bij mij.
Meteen weer eens bedankt aan diegenen die toch een bezoekje brengen ook al ben ik niet meer zo actief maar ik lees het wel elke dag!
Nog een fijne zondag en geniet van een herfst zonnetje of .. van het kijken naar het Wereldkampioenschap wielrennen in Rwanda. Ik behoor bij de tweede groep
Toen ik vandaag thuiskwam na het boodschappen viel het me op dat er behoorlijk wat hooiwagens op onze witte voormuur zaten.
Waarom zijn er dit jaar zoveel langpootmuggen, vroeg ik me af?
De hoge temperaturen van de afgelopen maanden liggen zeker aan de basis van deze muggenplaag. Langpootmuggen leven ongeveer twee weken; die periode gebruiken ze om zich voort te planten.
Langpootmuggen worden aangetrokken door licht. Wellicht daardoor dateen witte muur waar de zon op straalt hen aantrekt.
Deze insecten zijn te herkennen aan hun lange, slanke lichamen en hun lange, fragiele poten, die hen hun naam geven
Een langpootmug (ook wel 'vliegende hooiwagen' genoemd) kan niet steken en is volkomen ongevaarlijk voor mensen, omdat ze geen bijtende of stekende monddelen hebben. Ze worden vaak verward met de vervelende steekmuggen, maar langpootmuggen voeden zich niet met bloed en zijn slechts onhandige, slungelige vliegers die niet schadelijk zijn en ze laten zich gemakkelijk fotograferen. Dit is één van de vele beestjes op onze muur
In de nazomer kruipen paringsrijpe spinnen uit hun schuilplaats. Het was mij al opgevallen dat er weer meer spinnetjes of spinnen te zien zijn zoals elk jaar in september. Ik ben niet echt pro spinnen, dus toen ik onlangs las dat zelfs de kans groot is dat we acht spinnen per jaar opeten in onze slaap stond ik niet te juichen .Maar is dat wel zo? Ik ging het opzoeken want mag/wil er niet aan denken!!
Ik kan op beide oren (en met mijn mond open) slapen, want de kans dat ik effectief ’s nachts spinnen doorslikt, is heel onwaarschijnlijk. De spinnen die in onze huizen leven, blijven bij hun web of gaan jagen op plekken waar mensen niet komen. In een bed heeft een spin dus niets te zoeken. Sterker zelfs, ze hebben helemaal geen interesse in mensen.
Hoewel veel mensen spinnen eng vinden, vinden spinnen mensen nog veel enger. Het kloppend hart, de ademhaling en misschien zelfs het gesnurk van een slapend persoon veroorzaken trillingen, waardoor bij spinnen alarmbellen afgaan en ze ons dus als een gevaar aanzien. Vibraties zijn een groot deel van het zintuiglijke universum van spinnen, daarom dat een slapende persoon niet iets is wat een spin bereidwillig zou benaderen. Bovendien zouden veel mensen wakker worden als een spin over hun gezicht zou lopen of in hun mond zou kruipen.
De kans dat we er dus eentje doorslikken, laat staan acht, is zo goed als onbestaand. Oef, Praise the lord!!!
Zondag laatst hadden we hier onze jaarlijkse BBQ met kinderen en kleinkinderen en co en omdat je een propere tuin wil, had mijn halfbedde de gazon op zaterdag mooi afgereden . Toen we 's morgens opstonden was dit wat we zagen... precies een herfsttafereel en dat eind augustus. De droogte speelt hier een grote rol . Zowel bloemen als planten zien af en laten hun blaadjes vroegtijdig vallen.... En nog zijn er mensen die niet geloven dat er iets serieus fout zit met de natuur! Gelukkig viel er hier gisterenavond eindelijk wat regen maar er mag nog een bui bij!
Ik ben echt niet meer heel actief op mijn blog maar ik breng wel nog tegenbezoekjes aan de trouwe bezoekers. Eigenlijk ben ik een beetje uitverteld hier en het dagelijkse leven verloopt ook gewoon zonder spectaculaire gebeurtenissen dus niet het vertellen waard.
In de zomer is het hier altijd wat drukker omdat de weinige groenten en fruit die we nog staan hebben toch nog moeten verwerkt worden. Al wat teveel is gaat naar de buren en niemand zegt neen!!
Toen het te heet was buiten ben ik aan de grote opkuis begonnen want als ik zo eens rondkijk dan zit en ligt hier teveel in de kasten dat weg mag of niet meer gebruikt wordt . Ik weet het als we ons hoofd neerleggen dan vliegt bijna 80% in een container want dat jong volkske heeft zijn eigen keuzes en zo. Omdat ook nog veel keukengerief en andere spullen soms nog ongebruikt of nieuw wegzitten, heb ik dat allemaal in 1 kamer gelegd. Wat nog kan gebruikt worden dat nemen ze best mee en de rest gaat naar de kringloop.
Tsja, ik ben nog van juist na de oorlog en ik weet dat thuis altijd een voorraad van alles en nog wat in de kelder stond of op zolder lag voor het geval dat.... ik denk dat die microbe nog steeds niet weg is bij mij.
En opruimen dat betekent ook stilstaan bij herinneringen vooral bij foto's en zo... Wat heeft een mens toch stapels herinneringen als je een zekere leeftijd bereikt hebt... Ik koester ze en daardoor ben ik soms langer bezig dan gepland.
Mijn dagen zijn dus nog steeds goed gevuld en we proberen ook nog onze dagelijkse korte wandeling te doen om de spieren te onderhouden en van de buitenlucht te genieten... en zo vliegen de dagen voorbij.
Mijn mondprobleem gaat niet meer weg , het gaat met ups en downs maar dat wist ik en de medicatie moet het wat in evenwicht houden maar het wordt niet meer beter...
Voilà, jullie hebben weer iets te lezen, ttz voor diegenen die lezen wat er staat, want sennet is bij lange niet meer wat het ooit was...
Houd jullie goed en blijf ademen want dat is het lang leven.
Augustus werd vroeger niet voor niets de oogstmaand genoemd want er is dan vaak een overvloed aan opbrengst uit je moestuin. Ook hier is augustus een drukke tijd in de moestuin. Er is een hoop te oogsten en als je niet alles kan opeten, dan kan je het invriezen of confituur ervan maken of je kan het gewoon uitdelen aan de buren en dat is wat we hier jaarlijks doen.
Tomaten, salade, courgettes , braambessen, rabarber .. elke dag valt er hier wel iets te oogsten en te verwerken. Tijd om me te vervelen is er niet en dan moet ook het weer in het oog gehouden worden om bij droog en warm weer alles extra water te geven. En als de moestuin me eventjes los laat dan is er nog mijn bloementuin hoewel ik dat geen corvee vind.
Bloemen binnen en buiten fleuren de kamers op en zijn een streling voor het oog als je naar buiten kijkt. Waarmee ik wil zeggen dat we hier – niettegenstaande de jaren op onze teller- nog geen tijd hebben om te verroesten….soms hebben we echt geen wandeling nodig als je uren met de oogst en de bloemen bezig geweest bent!
Oeps , ik zie dat ik hier al een maand niets meer gepost heb . Ik wil die handvol trouwe bezoekers een dikke duim geven, bedankt Rud, Ingrid,Mariska, Jan en Elena, Annie, Dirk, Maarten , Eddy ,Monique en Klaproosje ( ik denk dat ik mijn trouwe bezoekers genoemd heb) om jullie reactie of hartelijk woordje.
Ik ben inderdaad niet meer erg actief hier, enerzijds omdat er niet veel te vertellen valt en anderzijds wil ik niet blijven klagen over mijn mondprobleem, iedereen zal al wel iets hebben eenmaal je op trammetje 8 of 7 zit! Ik probeer om een tegenbezoekje te brengen maar dat lukt niet altijd!
Ik wens jullie allen een fijne dag en geniet van het leven , je hebt het maar even.
Eindelijk is het resultaat van de biopsie binnen. Nu weten we waarover het gaat al is de oplossing niet evident.
Het gaat om een auto- immuunziekte die te behandelen valt maar niet te genezen is . Blijkbaar valt mijn lichaam goede cellen aan .Hoe een mens daar aan geraakt weten ze ook niet het is gelukkig niet besmettelijk en ook niet erfelijk. Het is gewoon een cadeau van het ouder worden. Nu volgt een afspraak met de dermatologe volgende week want dat zou haar domein zijn maar wellicht wacht nog een biopsie want de pijn begint terug te komen en men wil 100 % zekerheid. Als ze maar medicatie opstart want als het niet behandeld wordt kunnen organen aangetast worden en dat is levensbedreigend en ik loop al meer dan een jaar rond met dat probleem.
Voor die handvol trouwe bezoekers ( waarvoor dank) even hoe het hier verloopt
Eergisteren terug een afspraak met de tandarts. Zoals ik al vreesde, ben ik nog geen stap wijzer geworden. De tandarts is zo begaan met mijn mondprobleem dat ze telkens ze iets nieuws weet onmiddellijk opbelt . Tot dan had ik nog niets gehoord dus vreesde ik dat de resultaten van biopsie en bloed nog niet binnen waren en voilà dat klopt. We staan dus nog geen stap verder maar ze zei wel direct toen ik binnenkwam dat ik er beter uitzag en minder met een getekend gezicht rondliep en dat klopt ook.
De cortisone die de kaakchirurg voorschreef, heeft snel de pijn verminderd maar natuurlijk is de oorzaak nog niet aangepakt maar mijn mond krijgt nu op zijn minst de tijd om wat te kalmeren . Juist omdat de cortisone ( en volgens haar was het een heel zware kuur) direct effect heeft, vermoedt ze wat ze in het begin ook al suggereerde dat het wel eens om een auto-immuunziekte zou kunnen gaan. Het bijkomend bloedonderzoek zou daarover meer uitsluitsel moeten geven. Zodra er iets van resultaat binnen is, zal ze mij opbellen. Voorlopig dus geen afspraken meer tenzij het terug snel de verkeerde kant opgaat en op 3 juli zou ik dan bij de dermatologe meer uitleg moeten krijgen!! Zij vroeg een extra bloedonderzoek aan!
Tot daar deze soap hier...het blijft dus uitkijken wat ik eet en drink al gaat het nu wel al iets beter...Het enige positieve is dat de 5 kg er nog niet terug bij zijn en dat mag zo blijven!....
Jullie weten dat ik problemen heb met mijn tandvlees en dat al sinds vorig jaar april. Momenteel verslijt ik mijn broek bij de tandarts die nu alle middelen aangrijpt om een oplossing te vinden maar vooral de oorzaak van mijn probleem. Bloedonderzoek en uitstrijkje zijn gebeurd , tandsteen werd nog maar eens verwijderd wat een pijnlijk gebeuren aan het wordenis ... het is om stilaan de moed te verliezen want eten is echt problematisch. Ik ben al 5 kg afgevallen in de laatste 3 maanden . Niet dat ik dat erg vind maar de manier waarop is niet ok. De 23ste moet ik naar de dermatoloog om een biopsie te laten doen om zo misschien de reden van die zieke mond te vinden dus ik denk dat jullie wel begrijpen dat bloggen nu het laatste is waar ik zin in heb. Daarom stop ik en we zien wel hoe alles evolueert en of ik nog terug kom.
Bedankt aan die paar lieve mensen die bijna dagelijks blijven komen , ik heb me lang aan jullie opgetrokken. Ik zal misschien wel nog komen lezen en bij jullie reageren maar hier stopt het even.
Moederdag.. Vandaag worden weer veel mama's verwend en langs deze weg stuur ik een bloemetje naar alle mama's, plusmama's, oma's, bijna mama's , nooit mama's en schoonmama's om hun dag op te fleuren.
Op mijn blog postte ik ooit volgend logje en ik dacht dat het misschien geen slecht idee is om het hier nog eens terug te posten.
Wist je dat hartaanval en water hand in hand gaan? Hoeveel mensen ken je die zeggen: "Ik wil geen water drinken voor het slapen gaan, want ik moet 's nachts opstaan...?" Ik vroeg mijn dokter waarom mensen 's nachts veel plassen. De dokter antwoordde: dat hartzwaartekracht het water onderin het lichaam houdt en als het rechtop staat, zwellen de benen op. Als je gaat liggen, dan is het onderlichaam (benen etc. ) is op nierenhoogte en op dat moment verwijderen de nieren het water omdat dat makkelijker is. Ik wist dat er een minimum water nodig was om de gifstoffen uit het lichaam te verwijderen. Wat ik niet wist is dat water drinken op een gegeven moment de efficiëntie in het lichaam maximaliseert, en het juiste moment om het te drinken is: 2 glazen water na het ontwaken; helpt bij het activeren van de interne organen. 1 glas water 30 minuten voor de maaltijd, helpt bij de spijsvertering. 1 glas water voordat je in bad gaat, helpt de bloeddruk te verlagen. 1 glas water voor het slapen gaan, voorkomt herseninfarcten of hartaanvallen. Ik kan ook dit toevoegen: mijn arts heeft me verteld dat het water van de slaaptijd ook krampen in de benen zal voorkomen. De beenspieren zoeken hydratatie en daardoor word je wakker van krampen. Een cardioloog zei dit te delen met anderen zo kunnen misschien levens gered worden. Voilà dat heb ik dus gedaan!. Fijn en zonnig weekend iedereen .
"Are you lost or incomplete? Do you Feel like a puzzle? You can’t find your missing piece? Tell me how you feel . Well,
I feel like they’re talking in a language I don’t speak And they’re talking it to me" COLDPLAY -(Talk)
Bovenstaande woorden komen uit het nummer " Talk " van Coldplay , een lied dat mij meer aanspreekt omwille van de tekst eerder dan de song zelf en dat ik toevallig nog eens hoorde. Die woorden deden me denken aan wat een goeie vriendin me onlangs zei nl dat het leven als een puzzel is. Is het niet zo dat die vergelijking voor een groot deel klopt? We zijn constant bezig met onze eigen levenspuzzel op te lossen. Soms vinden we het stukje dat we op een bepaald moment nodig hebben niet ook al is het er wel. Soms valt de puzzel uiteen en moeten we herbeginnen. Het lijkt ook constant alsof de puzzel stukjes mist en nooit compleet af zal zijn. Maar dat is nu net het levensdoel onze puzzel afwerken. Een metafoor die verdomd sterk lijkt te kloppen. Talk ,de titel van het nummer waaruit de bovenstaande strofe komt, is trouwens een schone boodschap: Praat!! Dat doen we tegenwoordig te weinig. Ja, er wordt veel gekletst maar weinig echt gepraat en dat is jammer want zo groeien we steeds verder uit elkaar en lijkt het alsof we allen een andere taal spreken. We praten zonder elkaar echt te verstaan, terwijl het op zich niet zo moeilijk is maar het vraagt echtheid en daarbij moet je je ziel af en toe eens durven blootleggen en dat maakt het voor sommigen wat moeilijk Je ziel blootleggen, tijd nemen om te vertellen wat er echt in je omgaat dat doe je niet zomaar. Openheid dat missen we in onze rush rush mentaliteit, in onze huidige samenleving. Praten zorgt er nochtans voor dat we ervaringen uitwisselen, puzzelstukjes uitwisselen of elkaar aanwijzen waar we het nodige stukje kunnen vinden. We kunnen het niet allemaal zelf leren, we hebben de anderen nodig en dat zien we vaak te laat in. Sociale vaardigheden zijn veel mensen met de jaren kwijt gespeeld en daar zit de GSM voor een groot deel als schuldige achter. Mijn puzzel is ook nog steeds niet af. Ik lijk steeds te moeten herbeginnen maar zolang de nodige levensenergie er is, blijft het boeiend. Ik zie wel wat het uiteindelijk geeft als het laatste stukje gelegd is.
Voor mijn part mag dat nog lang duren en wil ik nog heel lang puzzelen als ik maar de mensen rondom mij heb die me dierbaar zijn en belangrijk om mijn puzzel te helpen vervolmaken.
)
