Unterkirnach is een klein, landelijk dorpje in het Duitse Zwarte Woud, een kleinood dat rust, groen en vriendelijkheid uitstraalt. Daar hebben we onlangs een week lang "onze tenten" opgeslagen en van daaruit de omgeving verkend. Eén weekje daar leverde de oogst van zo'n 300 foto's. Ik kan maar een heel beperkte selectie tonen het wordt dus weer " beremoeilijk". Unterkirnach heeft vele gezichten: groene dalen, reuzenhoge bossen en kabbelende beekjes die zich erdoor voortbewegen. Het is een plaats waar men onbezorgd ontspannen en rusten kan. Een plek bij uitstek voor wandelaars en natuurgenieters. De bedoeling was dat we van die twee laatste mogelijkheden zouden profiteren. Maar eerst verkenden we het dorpje zelf.
Ooit drukten meer dan 20 molens hun stempel op het gebied. Getuige daarvan het Schwarzwaldlied: " Es klappert die Mühle am rauschende Bach". Ter herinnering hieraan staat in het centrum van het dorp nog steeds de stijlvolle Kirnachmühle met een compleet ingerichte bakkerij waar men nog altijd brood bakt in een oude, klassieke houtsoven. Dat kan je elke week op dinsdag meemaken. Reeds om 5u30 staat de bakker op om het deeg te bereiden. Omdat men vroeger maar 1 keer per maand brood bakte, gebruikte men desem om het brood vers en zacht te houden. Hier past men die werkwijze nog gedeeltelijk toe. Het brood dat in Unterkirnach één keer per week gebakken wordt, bestaat uit één deel desem en twee delen gistbrood. Ik kan jullie verzekeren dat het brood heel mals en lekker is. Na het maken van zijn deeg, stookt de bakker de houtkachel gloeiend heet om daarna de houtskool uit de oven te halen en onderaan in een aslade op te stapelen om verder te smeulen en de hitte aan te houden. De oven wordt dan uitgeveegd en met een natte doek gereinigd want later moet daar dan het brood in. De fotoreeks toon jullie de bakkerij/ maalderij. Die laatste werd aangedreven door de immens grote watermolen langs de zijkant van het huis. De broodjes lagen al mooi te rijzen toen wij er om 8u30 aankwamen. De eerste lading zagen we er nog net uithalen.
Bij een kopje koffie genoten we van een lekker ontbijt en daarna verkenden we het dorp. De pittoreske, typisch Duitse huizen en straten nodigden uit om veel foto's te nemen. In het oog springend was, in de buurt van het toeristenbureau, een tot gezicht bewerkte boomwortel. Wat hogerop lag een klassiek kerkje te schitteren tussen het groen en in het centrum werden we aangenaam verrast door een groep stenen beelden.
Door de dorpskern kabbelde speels een beekje alsof het wilde uitnodigen tot het maken van " dwaze scenes'!!! De foto's spreken voor zichzelf!!.
Als bloemenfanaat kon ik het niet nalaten om enkele prachtexemplaren, die we langs onze tocht ontdekten, te fotograferen. Alles puur natuur, zomaar langs de weg te vinden...
Krassend gaat mijn potlood over het papier groeven makend tussen de lijnen, woorden op het vel getoverd. Zinnen kijken mij van onder aan
.
Tot leven komen tekens, elke letter een verhaal apart, het ene vol tranen, het andere met een lach. Iedere regel een wereld van verschil.
Dan glijdt mijn gom als een naderend gevaar
vegend over het wit van het papier, langzaam naar de grijsgetekende verhalen toe, om ze te wissen voor altijd .
Het grijs vervaagt zonder afscheid te nemen
weggehaald door dat witte ding. Om vervolgens nooit meer terug te komen... Maar de krassen blijven bestaan.
Waar de memorystick momenteel zit, weet ik niet, maar waar die al langs geweest is, lazen we vooral dat het vroeger zoveel eenvoudiger was. Kinderen konden nog onbekommerd op straat ravotten, de gsm bestond nog niet, we hadden nog tijd voor elkaar en hoefden ons geen zorgen te maken over het programmeren van onze digitale televisie. We wentelden ons allemaal bij het ophalen van die herinneringen in jeugdsentiment en zochten oude foto's of muziek op van tijdens onze jeugd.We mijmerden over de stilte die toen nog over de akkers hing, over de lege autowegen .. Kortom we bevonden ons meestal in een nostalgische trip. We recycleerden uit het verleden .
Die interesse voor wat voorbij is, steekt steeds vaker de kop op. De economische en ecologische crisis waarmee we nu te maken krijgen, zorgt voor een langzame mentaliteitsverandering. Massaconsumptie maakt plaats voor het hergebruiken van oude spullen én het herinvoeren van oude waarden. Was het vroeger echt allemaal beter? Niet per sé. Makkelijker en duidelijker, dat wel. Niet alles was even aangenaam - op school werden leerlingen vaak beschouwd als onmondig en de autoriteit van de leraar werd nooit in vraag gesteld - maar het was wel duidelijk wat mocht en niet mocht, wat goed en fout was, wie de baas was en wie moest luisteren. Kinderen van nu zijn stukken mondiger en worden daar door hun ouders ook in gestimuleerd. Gedaan met het klakkeloos gehoorzamen en luisteren naar het lerarenkorps, ook gedaan met moeder aan de haard en vaders wil is wet. Een jarenlange strijd om gelijke rechten heeft het man -en vrouwbeeld grondig door elkaar geschud.
Maar dat teruggaan naar het verleden spiegelt zich ook in recente Vlaamse fictiereeksen: De Smaak van de Keyser voerde ons terug naar Limburg tijdens de Eerste wereldoorlog. In Van Vlees en Bloed zagen we een op-en-top Vlaamse beenhouwersfamilie waarin oude waarden en strenge wetten de orde van de dag bepalen. En dan zijn er nog de returns van TitaTovenaar, Schipper naast Mathilde, Miami Vice ... en nog zoveel meer sweet memories. Blijkbaar springen we met zijn allen graag nog eens op de heimwee kar. Niemand heeft nog schroom om uiting te geven aan dat onbestemde gevoel waarop je niet meteen een vingen kan leggen: melancholie.
Er is echt niets mis met een beetje nostalgie. We kunnen de tijd niet terugdraaien maar wel herbeleven. Voor sommigen een heerlijke beleving, voor anderen een tijd om voor altijd te vergeten... Soms zijn herinneringen niet oud maar "vintage" !!
De laatste tijd werden we tot op het bizarre toe met typische Amerikaanse scènes overrompeld naar aanleiding van het overlijden van Michael Jackson. Of je nu voor of tegen de man bent, dat laat ik in het midden, maar de hommage die we gisterenavond live konden volgen op TV kan niemand onbewogen laten al was het dan maar om verschillende redenen. Het was zoals het Nieuwsblad bloklettert: " Een herdenking waarin echte emoties en goedkoop sentiment on de eer streden." Het was vooral de getuigenis van Brooke Shields, doorleefd en ontroerend, die mij het meest raakte. Nog zo'n kind/ster die de harde realiteit van te vlug volwassen te moeten worden, heeft ervaren. De krachtige retoriek van een paar Zwarte sprekers viel op. Ze ontroerden, begeesterden, fascineerden op een Martin Luther King achtige manier de aanwezigen en de tv-kijkers. Was het afscheidszinnetje van Paris, het dochtertje van.., gepland of ingecalculeerd? Ik zou het niet weten en ik hoop maar dat men een kind in dergelijke omstandigheden niet zomaar voor de media gooit om een pakkende getuigenis te geven.!! Mijn hart gaat dan ook ten volste naar de drie kinderen van MJ die nu de speelbal worden van..?? Ook zij vallen veel te jong in handen van een op sensatie beluste mediawereld. Meer wil ik er niet over kwijt!
Na het pakkend afscheid van " onze Yasmine" en het intense, speciale afscheid van " The King of Pop" ga je toch even stilstaan bij de relativiteit van het leven. Ik weet het wel, er sterven elke seconde massa's mensen waar nooit iemand over spreekt en voor sommigen kan dat verlies even ingrijpend zijn. Maar dat neemt niet weg dat we soms toch heel fel met ons neus op de feiten gedrukt worden.
Ik ben geen fan, in de letterlijke zin van het woord, maar ik kan genieten van een paar van MJs songs. Mijn voorkeur gaat naar wat jullie hier horen!
What about sunrise
What about rain
What about all the things
That you said we were to gain
What about killing fields Is there a time
What about all the things
That you said was yours and mine
Did you ever stop to notice All the blood we've shared before Did you ever stop to notice
The crying Earth, the weeping shores?
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
What have we done to the world
Look what we've done
What about all the peace
That you pledge your only son
What about flowering fields Is there a time
What about all the dreams
That you said was yours and mine
Did you ever stop to notice
All the children dead from war
Did you ever stop to notice
The crying Earth, the weeping shores
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
I used to dream I used to glance beyond the stars Now I don't know where we are Although I know we've drifted far
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
Hey, what about yesterday
What about the seas
The heavens are falling down
I can't even breathe
What about everything
What about nature's worth
It's our planet's womb
What about animals
We've turned kingdoms to dust What about elephants
Have we lost their trust
What about crying whales
What about forest trails
Burnt despite our pleas
What about the holy land
Torn apart by creed
What about the common man Can't we set him free
What about children dying
Where did we go wrong
Someone tell me why What about baby boy What about the days
What about all their joy
What about the men What about the crying man
What about Abraham
What about death again Do we give a damn
Hoewel België slechts 30.000 vierkante meter groot is, telt het toch flink wat plekjes die een uitstapje waard zijn. Dat las ik vandaag in Steps een tijdschrift. Vanuit mijn luie stoel of.. misschien een tip voor een bezoeker... ga ik even zien.
De éénzaamste kerktoren in het Antwerpse havengebied. Toen in de jaren zestig van de vorige eeuw enkele rustige polderdorpjes zoals Oosterweel, Oorderen en Wilmarsdonk van de kaart geveegd werden om plaats te maken voor de uitbreiding van de haven , gingen enkele arbeiders vrij driest te werk. Vreemd genoeg was er één gebouw dat het afbraakgeweld overleefde: de kerktoren van Wilmarsdonk. Momenteel is de eenzame toren letterlijk omringd door honderden containers in alle maten , je krijgt er bijna medelijden mee.
De kerktoren ingebouwd in de haven
Wandelen langs planeten. In Achel, Noord Limburg kan je aan " planeethoppen" doen. Het planetenpad is een twee kilometer lange wandeling en opgevat als getrouwe weergave van ons zonnestelsel. Als onverschrokken ruimtevaarden kan je er van de ene planeet naar de nadere reizen. Nadat je voorbij Saturnus, Jupiter en Mars gepasseerd bent, kan je picknicken in de buurt van de Aarde en Venus. Geef toe, zelfs Frank De Winne heeft niet zoveel ruimtereizen op zijn palmares staan. Helaas geen foto gevonden.
De mooiste begonia's Duizenden vergapen zich in de lente aan de Hollandse tulpenvelden maar eerlijk is eerlijk: de begoniavelden in het Oost-Vlaamse Lochristi, Destelbergen en Laarne zijn zeker zo mooi en indrukwekkend! De zomerse landschappen danken hun uitzonderlijke pracht aan miljoenen , kleurrijke begonia's. De bloemenzee van paars, rood, roze, geel, wit en oranje tinten zijn een streling voor het oog!! Spijtig dat de meeste bloemen bedoeld zijn voor de export. En weet je wie de grootste afnemer is?? Inderdaad, Nederland!!
De noordelijkste wijn. Houwaart, gelegen in Vlaams- Brabant mag zich terecht het meest noordelijke wijndorp van Europa noemen. Toegegeven , vergeleken met de wijngaarden in Frankrijk en Italië, vallen de zeven hectaren wijnbouw in Houwaart nauwelijks op, maar lekker is het wel!
De hoogste duin. De Hoge Blekker torent ruim 33 meter boven de Noorzeegolven uit en is daarmee de hoogste duin van West-Vlaanderen. Je vindt " em" in het gesloten duinenmassief van Koksijde. Voor de zeelui die tijdens een storm in de problemen geraakten, fungeerde hij ooit als baken. Zagen ze de duin "blekken", wat wil zeggen blinken, dan wisten ze dat de redding nabij was. Het zijn dan ook de zeevaarders die de naam gegeven hebben
De Hoge Blekker Koksijde
Hangende tuinen.
Niet enkel Babylon heeft hangende tuinen, ook Thuin in Henegouwen heeft een dergelijk kleinood. Ze stammen uit de tiende eeuw en liggen als watervallen op de heuvel.
;
Ardense Provence: In Belgisch Luxemburg heeft zich een stukje Provence genesteld. Torgny ligt op een heuvel en is langs het noorden en oosten afgesloten door heuvelruggen. Het ligt als het ware te lachen naar het zuiden. Geen wonder dat het als twee druppels water gelijkt op een dorpje diep in de Franse Provence
Een groene droom. Het Solvaydomein in het Brusselse Terhulpen lijkt door de zijn franse tuinen, grasvelden, exotische bomen en mooie vijvers op een groene droom. Markies van Béthune liet er in 1842 een optrekje bouwen dat aan een Loirekasteel moest doen denken.
Geloof me, het is misschien allemaal uitzonderlijk, bizar maar.. BELGISCH! Geniet nog van jullie " hete " zondag!!
Zoals elke maand geef ik jullie ook deze maand het sterrenbeeld:
Deneb en Wega zijn de namen van de twee opvallende, fel stralende sterren die in de zomer 's avonds en rond middernacht hoog aan de hemel staan. Deneb is de helderste ster van de Zwaan, Wega is de helderste van de Lier. Het grote kruisvormige sterrenbeeld Zwaan en de kleine Lier, die eruit ziet als een lier, zijn het onafscheidelijke duo dat ons vertelt dat het zomer is. In de Zwaan kan men , zonder veel fantasie, ook een vliegende zwaan met uitgestrekte vleugels herkennen. Denab zit vast aan de staart. Wega is iets helderder dan Deneb. In werkelijkheid is Deneb echter veel groter en lichtsterker dan Wega. Deneb is een superreus die 80.000 keer meer licht uitsraalt dan de zon. Wega is eerder een gewone ster, die toch nog altijd 50 keer zoveel licht geeft als onze zon. Dat sterren die zo verschillend zijn, zo sterk op elkaar lijken, komt door het verschil in afstand. De superheldere Deneb staat op 2600 lichtjaar van de aarde, Wega op " slechts" 25 lichtjaar. Wat veraf staat, toont zich zwak en klein. Geen wonder dat Wega de verre Deneb aan de aardse hemel in glans overtreft.
Tenzij dat het bloedheet was vandaag en een mens dan beter binnen blijft of in het water... maar omdat ik nu niet meer in "een gegalvaniseerd bad" pas, geen watertoestanden voor mij dus Kleindochtertje had meer geluk! Maar we gaan niet klagen hé.....We willen ze hierboven niet op gedachten brengen!!
Onze kleinste spruit blijft maar hangen in haar "neenfase"....
Vandaag was het "neen" bij het eten geven, ze doet het al heel netjes alleen en oma maar fotootjes trekken!!
Rond 21u kwam de mama haar dochtertje ophalen en zal oma nu lekker relaxen!! Hoewel, ons poppemieke was heel braaf vandaag.
Jullie bezorgdheid doet wel deugd maar .. weet je wat ze bij ons zeggen?? " Ben je me moe, je bent mij nog niet kwijt en .. onkruid vergaat niet dus.." Daarom, niet teveel zorgen maken. Ik ben deze morgen naar de huisarts geweest. Omdat hij spreekt van een " lichte verwittiging" en ik familiaal belast ben, heeft hij een onderzoek aanbevolen om eventuele problemen op te sporen of uit te sluiten. Maar geraak maar eens snel bij een goeie hartspecialist... " Mevrouw, elke afspraak duurt zeker 2 maanden..."! "Ok, maar niemand kan toch voorspellen dat zijn tikker kuren zal krijgen??" " Ik weet het, mevrouw, maar het verlof komt er nu ook nog eens aan , ik kan je een afspraak geven.... ten vroegste september"... ( als het ernstig is lig je tegen dan al lang met je benen omhoog.. niet gezegd maar gedacht!!). Dan maar de huisarts ingeschakeld die de zaak wat aangedikt heeft en nu mag ik donderdag bij de assistent van de wijze man om mijn " klokje" te testen en te checken. De specialist is ook aanwezig dus in geval van nood kan hij wel even komen zien... Dat is dan geregeld en tot zolang " probeert biebie zich wat rustiger te houden".. Hoewel? Kleindochtertje 4 komt morgennamiddag want mama moet op school zijn en daarna is er een etentje met de collega's en er is geen opvang mogelijk... Ik heb gevraagd om haar gans de voormiddag wakker te houden, dan kan ik over de middag ook even gaan zitten.. Sorry lieve schat maar het kan eventjes niet anders! Tenzij ze mij daar donderdag houden ( wat ik zeeeeer betwijfel ) wil ik vrijdag toch de blogvrienden terug zien.. Ik ben zeker dat het een goede remedie is tegen " op hol slaande tikkers!!" Pazke heeft echt haar uiterste best gedaan met onze groenten - en bloementuin. Ik vermoed zelfs dat ze tegen elke plant gepraat heeft want zoals alles hier op één week gegroeid is... zonder van het onkruid te spreken.. Maar de bloementuin moet even wachten... als mijn lieve vechtgenoot de groenten wat bijgewerkt heeft, zal hij "mijn tuin" er ook bijnemen... het kriebelt nochtans verschrikkelijk en ik vind het erg dat ik niet zelf de " puntjes op de i kan zetten" maar ja... het zal wel beteren...en zo krijg ik meer tijd dan gedacht om mijn tripverslag te maken...!!
Het zit er weeral op. Het was een korte vakantie met een dubbel gevoel. Omgeving, gezelschap prima, het weer viel echter tegen, bijna elke dag regen en wij maar stappen tussen de vlagen door (!!) en om het helemaal af te maken koos mijn tikkertje juist die trip uit om kuren te krijgen. Ik vrees dat de hoogte er niets mee te maken heeft want de klachten slepen al een tijdje aan. Zullen morgen maar eens gaan horen wat er precies aan de hand is.... Ik geef jullie wel een uitgebreid verslag van onze belevenissen want hebben massa's prachtige foto's maar first things first!!!!
Ik blijf me amuseren..en bij die roos hoort natuurlijk een passend lied. Ik heb het al eens gezegd dat ons ma veel rondliep al zingende . Eén van haar lievelingssongs toen was "La vie en rose." "Quand il me prend dans ses bras Il me parle tout bas, Je vois la vie en rose. Il me dit des mots d'amour, Des mots de tous les jours, Et ça me fait quelque chose..... " Mijn eerste Franse zinnen die ik in duet met ons ma meezong zonder er ook maar iets van te snappen...Maar succes verzekerd!! Daarom bij de roos uit mijn tuin die lieve herinnering.....
Ps. Inderdaad Amor Fati, een goede leerlinge maakt haar huiswerk op tijd en moet het dan maar enkel afgeven!!!!
Ik kan er steeds enorm van genieten dus ,daar gaan we weer...
- Hoe een vis aan de lijn krijgen? Zeg hem dat er telefoon is. - In de slankheidclub zijn 3 nieuwe leden aangekomen. Maar er zijn er ook 3 afgevallen. - Alleenstaande dame zoekt zittend beroep. - Reeds twee maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man reeds op eigen houtje de straat over. - Jamaïca is berucht om zijn tropische cyclonen, maar we moeten daar niet teveel Antillen. - Een verliefde kater die voor zijn poes een delicatesse meebracht, kreeg te horen: "Schat wat maak je me toch altijd weer zo blij met een dooie mus." - Wie veel kranten verslindt, begint er op de duur erg bedrukt uit te zien. - "Bevalt de nieuwe secretaresse?" " Jazeker, maar we weten nog niet van wie." - De boer lag zalig te slapen tegen de hooimeid. - Terwijl de politieagente naar de overvallen bank sloop, werd ze door haar mannelijke collega gedekt. - Je kon zien dat de jonggehuwde echtgenoot van zijn vrouwtje.(een nadenkertje!!!) - Mannen die naar vrouwen fluiten, kunnen naar vrouwen fluiten. -"Pas maar op voor mij", zei het klontje tegen de biet, "ik ben geraffineerd. -Als God gewild had dat we zouden kunnen vliegen, zou Hij de weg naar het vliegveld gemakkelijker gemaakt hebben. - Een golfer die aan zijn hole krabt, is ook geen zicht. - Haast en spoed is goed, als je dringend moet. - Leraren krijgen nooit aids want ze zijn van onder wijs. - Menhir: dat was de manier om aan te duiden achter welke steen mannen hun behoefte moesten doen men hier. - Toen de toerist in het Engels postkantoor een postzegel vroeg kreeg hij een stamp. - Een vrouw die aan de was was, zag zeven vliegen vliegen en er was ook één bij bij maar die vloog over de weg weg.
Na die laatste slaan jullie wellicht tilt!!ik ook!!
Begin juni waren de schoolfeesten bij de kleinkinderen. Maar wegens te druk had ik er nog niets over geschreven. Op zaterdag was het bij de 4 van de zoon en op zondag bij het zoontje van de dochter. Natuurlijk dat we dat niet wilden missen!!
Bij de " famous 4" hadden ze het eens over een andere boeg gegooid. Geen optreden van de verschillende klasjes deze keer, maar wel een " krachtmeting" tussen elke klas en hun ouders/ grootouders/ broers of zussen...
Kleinzoon 1 had oma opgegeven ( waarom wordt opa toch altijd gespaard!! ) om het samen met de andere volwassenen in een balspel op te nemen tegen zijn klas. De bedoeling was 2 minuten met de bal te kaatsen zonder die te verliezen. Eén variatie, de volwassenen moesten het op één been doen en mochten dus ook hun evenwicht niet verliezen!!! NEEN, ik heb de bal niet verloren en NEEN ik ben niet gaan zwijmelen....
Kleindochtertje had haar ma gekozen om over een balk te lopen . De tweeling had het wel gewild, maar iedereen mocht maar met één spelletje meedoen, dus moest oma niet door een 2 meter lange koker kruipen..( oef!) Stel je voor!! Als ik al niet " fysiek" halfweg was blijven haperen , dan zou ik zeker ten prooi gevallen zijn aan één of andere dwaze lachbui als ze mij door die koker stuurden!!! En het was een race tegen de tijd...Die kelk is dus aan mij voorbij gegaan... Het werd al bij al een gezellig feest waar iedereen van genoten heeft.
De volgende dag was het up and away naar de school van kleinzoon 2. Met het weer was het minder goed gesteld. Tot rond 15u in de namiddag hadden we afwisselend buien en opklaringen. Omdat de optredens op een podium buiten gepland waren, was het wachten. Uiteindelijk brak er een waterzonnetje door en in een hels tempo werden de nummertjes erdoor gedraaid. Voor ons was het vol verwachting uitkijken wat de kleinzoon zou doen. Vorig jaar was hij niet op het podium te krijgen, noch de juf, noch de ouders noch grootouders konden hem overreden. De grote vraag was dan ook :" Doet hij het , of doet hij het niet"? Hij deed het!!, wel wat onwennig in het begin maar uiteindelijk deed hij toch flink mee.
Intussen had zuslief haar show al achter de rug. Toen in de pauze de muziek met wat decibels toenam en K3 gespeeld werd, begon die kleine op haar mama's schoot te shaken en met de armen te zwieren dat het een lieve lust was, tot grote hilariteit van de omzittenden. "Hoe oud ze was?" vroeg een dame naast ons. " 18 maanden", ... " Dat belooft!"... " Inderdaad mevrouw," zei ik en ik kan het geweten hebben!!!
Op mijn logje :" de memorystick", opperde een trouwe bezoeker dat misschien wel eens één van de kleinkinderen bepaalde genen konden meegekregen hebben!!. Mijn tegenreactie was dat ik " vreesde" dat twee eitjes misschien lichtjes besmet waren. Ik had dan ook het " tikkeneitje" dat aan het shaken was in mijn gedachten.....( )
Bij zo'n gelegenheden als schoolfeesten en zo , worden nogal wat foto's getrokken. Tot nog toe had ik geen tijd om die op mij PCeetje te bekijken en een selectie te maken. Dat is wat ik gisteren deed en hier zie je wie ik bedoel met " tikkeneitje 1"!!!!
De " deugnieterij" straalt zo uit haar oogskes, niet?
Hier in het Westen griezelen we ervan, terwijl het eten van rupsen, kakkerlakken en ik weet niet wat elders een doodgewone (nood)zaak is. Maar wie weet helpt het als er een gezondheidsclaim aan hangt. Onderzoekers van de Universiteit Gent hebben namelijk ontdekt dat je bloeddruk omlaag gaat als je insecten eet. Vandaar mijn vraag..
Heb jij ook zo'n zin in een lekker vliegje of een gebraden sprinkhaan. Nee?
Toch wordt dit hét voedsel van de toekomst. Dat vertelde men vandaag op tv naar aanleiding van een cursus insecten eten. Naar het schijnt, is er steeds meer vraag naar insecten voor mensen. Nu is slechts 1% van die diertjes voor mensen, over tien jaar zou dat zo'n 80% kunnen zijn!
Eerder werd al aangetoond dat insecten veel voedingsstoffen bevatten. Want in één gram vlieg zit meer voeding dan in één gram kip. En al helemaal meer dan in rund. Maar ja, zijn die insecten eigenlijk wel lekker?.
Blijkbaar wel want een man kwam, met veel tralala, vertellen dat insect " zus" naar hazelnoten smaakt en insect "zo" naar gepofte kastanje of spekjes.. Dan denk ik bij mezelf.. eet dan toch gewoon gepofte kastanjes of hazelnoot want ik zie mij echt nog niet direct insecten op mijn menu zetten en geloof mij, ik heb mij heel vaak, wat de voeding betreft, aangepast aan de omstandigheden...
Maar kom ...hier even een voorproefje van een schoteltje extra eiwitten van de toekomst...
Gisteren, toen we naar de dochter reden, speelden ze het liedje : "When I need you". De eerste reactie van T. was...:" Waar denk je nu aan....?" en onmiddellijk wist ik het, aan ons appartementje in Venezuela, toen we nog geen TV hadden en muziek onze avonden kleurde... Sweet memories.... Daarom zet ik het hier even neer, niet de originele versie want die vind ik niet direct. Meteen zet ik ook het volgende liedje : " Just when I needed you most" erbij want dat was toen ook zo'n heerlijk "vierkante tegel" lied!!! Genieten jullie even mee .... Het zijn blijkbaar die kleinigheden die herinneringen zo zoet maken...( het hoeven niet altijd apenstreken te zijn!!!).
Ik kreeg van Ludovikus de memorystick doorgestuurd vandaar dat ik ben gaan stoffen in mijn herinneringen en we zien wel wat er tevoorschijn komt..
Ik heb op deze blog al een paar keer verteld over mijn kinderjaren. Voor wie het interesseert dan kan je via "zoeken" gaan zien naar: Herinneringen 1, herinneringen 2 en herinneringen 3 en " Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50."
Als ik terugdenk aan mijn kleuter - en kinderjaren dan zie ik enkel onschuldig kattenkwaad van een echt buitenkind dat "geen zittend gat had " , genoot van de seizoenen, heel nieuwsgierig was, graag op ontdekking ging op veel gebieden, meer een kwajongen was dan een lief, zacht meisje ( die rol was voor mijn oudste zus weggelegd) haar ouders meerdere keren het verschot van hun leven bezorgde (ook op verschillende gebieden haha), maar vooral een zorgeloze tijd beleefde... oef ,puf wat een zin!!!!
Hoe ver ga ik nu terug?
Ik was 2j1/2, ons pa had op de kermis een grote beer ( pluchen) geschoten!! Hij was groter dan ikzelf, maar niemand mocht helpen om die te dragen. Ik noemde hem Teddy en sleurde dat wit beest overal achter mij aan en viel er zelfs op in slaap. Jaren heb ik die beer gekoesterd tot hij te zwart was om nog boven te halen. Dat was voor mijn meter het moment om de beer te wassen. 's Zomers werden we elke dag in een gegalvaniseerde kuip gewassen. Die stond een ganse dag met water gevuld, op te warmen in de zon. Teddy zou dus zijn bad krijgen. Helaas ... Teddy heeft dat bad niet overleefd.. Dat was mijn eerste " hartenpijn"!!.... Teddy was verdronken!!!! ( zo heeft meter haar débâcle toch uitgelegd!!). Daarna heb ik een maand lang geweigerd om nog in die kuip een bad te nemen. Dan maar liever een emmer koud water over mijn body... om de zeep af te spoelen... Uiteindelijk trok ik toch aan het kortste eindje toen ma mij , onder hels gekrijs, oppakte en met een plons de kuip induwde...
Dat dagelijks bad was in de zomer echt nodig want blijkbaar maakte ik mij graag vuil!! Zo stond ik eens als driejarige te kijken, samen met mijn zus, naar de buurjongens die in de gracht probeerden om kikkers te pakken. Hoe het gebeurd is, dat weet ik niet meer, maar wel dat ik opeens via de gracht in de rioolpijp stond die onder de weg lag. Om de één of andere reden kon ik noch vooruit noch achteruit en viel ik steeds in het modderige water.. Een buurman die juist buitenkwam om aan de pomp zijn "scheerborstel" uit te wassen, hoorde de kinderen roepen en snelde toe. Hij heeft mij, gelukkig, uit die netelige situatie gered. Anders zat ik hier misschien niet te tokkelen.... Het schijnt dat enkel mijn ogen nog wit waren want al de rest zat onder de modder....
Om mij beter in de gaten te houden, zette meter mij als peuter op tafel naast mijn zus terwijl zij aan het naaien was voor haar winkel en ma aan het werken. Zuslief heeft daar uren gezeten, biebie lag er na 5 minuten af met een buil op het hoofd en veel gejank.. maar ik heb toch lekker niet meer op die tafel moeten zitten. Neen stil zitten, heb ik nooit gekund.
Het is dan ook niet te verwonderen dat ik op 3 jaar naar de kleuterschool vloog. Ik vond dat niet erg want ik liep zelfs een paar keer thuis weg om naar school te gaan omdat ik mijn zinnetje niet kreeg!! Peter heeft dat weglopen eens vastgelegd om het later te bewijzen....
Ik heb ook een jonge, kortstondige zangcarrière gehad! Ik was drie toen men mij bij elke gelegenheid of feestje bovenop de tafel zette en dan zong ik met veel passie en weemoed de schlager: "Aan het strand stil en verlaten"... Voor wie het liedje niet kent, het ging over een verliefd koppeltje dat afscheid nam aan het strand toen hij moest afvaren. Ik trok blijkbaar alle registers open want de mama's pinkten dan een traantje weg en ik werd aan " menige boezem" gedrukt.. Wat ik toen niet leuk vond.!! Van de papa's kreeg ik een chocolade en dat beviel mij veel meer...
Ik kan mij mijn peuterjaren niet voorstellen in een jurkje. Meestal droeg ik een " barbeteuze" op de foto zie je ma, mijn oudste zus en ik in dat "babeteuze" ding...Blijkbaar was dat handig.( mijn zus heeft nooit zo'n hebbedingetje moeten dragen want ze was de netheid zelve!!) Ik heb toen ook aan Sinterklaas een zwart exemplaar gevraagd omdat ma dan niet meer boos zou zijn als ik tegen de middag vuil was. Ik heb toen zo'n zwart satijnen ding gekregen...
Van onweer had ik geen schrik. Er hing in huis naast de deur een vaatje met gewijd water. Ik was 4 toen ik op een nacht de toer van het huis deed met het vat en een pluim van peters duiven om het huis te " zegenen" tegen het onweer. Ons ma wist niet waar ze het had toen ze beneden lawaai hoorde.....
Mijn grootouders woonden naast ons en hadden een voorraadkamer. Daar stonden inlegpotten in (ze hadden een enorm grote fruit boomgaard) . Er stond ook een vat met bier met een kraantje aan. Die kamer was taboe voor ons kinderen maar ja dat was voor mij genoeg om nieuwsgierig af te vragen waarom. Ik was 4 toen ik de kans zag om binnen te glippen.. Mijn blik ging onmiddellijk naar dat kraantje.. Ik heb het open gedraaid en even geproefd.. Blijkbaar was het niet direct mijn smaak want ik ben het stiekem terug afgebold. In mijn gehaastheid vergat ik het kraantje terug dicht te draaien of misschien had ik het niet genoeg dichtgedraaid!!!..De rest raden jullie zeker?? Amaai, dat was niet mijn beste dag... Peter, de goedheid en zachtheid zelve, heeft mij toen de eerste en enigste stevige rammel op mij poep gegeven.. Ik heb dagen erna nog pijn gehad maar dat was de beste leerschool in mijn geval, denk ik!!!
Op school was ik blijkbaar soms te actief, ook met de mond!!!. Het was in de tweede kleuterklas dat " Zuster Madeleine" mijn mond dichtplakte met een groot stuk papier en van die dikke, vettige lijm.....èkes! Of het veel geholpen heeft???
Misschien stelde ik teveel vragen of had ik ADHD trekjes, maar na de tweede kleuterklas zagen ze het niet meer zitten en vloog ik in het eerste leerjaar. Dat extra tandje bijzetten zou mij wel kalm houden, redeneerde men wellicht!! Ik zie mij nog fier als een gieter naar " de grote school " gaan. Ik had een echte, nieuwe " kanashère" ,wat het Westvlaams is voor boekentas, en daarin stak een lei, een mooie lange griffel met papieren bandje rond, een doosje met een nat sponsje in, een potlood en een gom ( zo'n dubbele voor inkt en potlood). Die lei heeft maar 1 dag geleefd want ik had die laten vallen en er was een barst in! De griffel had zich tegen 's avonds al vermenigvuldigd maar de gom was nog intact want niet gebruikt....Ons pa was razend want mijn oudste zus heeft jaren haar lei gebruikt voor die stuk was. Ik weet dat ik daarna weken op een kartonnen lei moest leren schrijven.. Mijn euforie van de " grote school" was al direct stukken minder. Het leren vond ik wel plezant maar het stilzitten dat was iets teveel gevraagd!!
Mijn lievelingsvak op school - en dat gedurende veel jaren - was voordracht!! Toen was dat nog met gebaren en mimiek en blijkbaar lag mij dat wel, als ik maar een klas aan het lachen kreeg!!!!
Ik dat eerste leerjaar deed ik ook mijn eerste communie en ik voelde mij echt een prinsesje in die witte jurk, wat voor mij heel ongewoon was, want meestal liep ik er als een jongen bij. Maar foto's laten nemen bij de fotograaf was een ramp! Eerst moest ik dringend een plasje doen... Wat een gedoe met die lange jurk aan. Daarna had ik buikpijn van al die snoepjes die ik die dag gegeten had. (Toen gingen we ons nog " tonen " bij de familie en ik was ook doodop van het lopen want je deed de hele visite te voet!!!!!) Ik had helemaal geen zin in een foto, haat het nu nog als men probeert om mij op de gevoelige plaat te zetten. Ik weet nog dat ons ma daar ter plekke besliste dat dit de eerste en laatste keer was dat ze met mij naar de fotograaf ging....En zo geschiedde tot aan mijn plechtige communie...Maar ik zie er toch " braaf " uit hé????
Ik was tussen 6 en 7 jaar toen ik voor het laatst een squaw was. Je weet wel met een duivenpluim in de haren en twee staartjes met lintjes in ... Terwijl de buurjongens opgingen in hun indianen -en cowboy gevecht was ik druk in de weer met het inrichten van mijn " wigwam" boven op een stapel bierbakken. ( één van de buren was bierhandelaar). Het gevecht werd menens en één van hen viel tegen de stapel bakken. Met een hels lawaai kwam die naar beneden...en het rijk van de squaw was over.. De dappere " krijgers" waren in en flits verdwenen en toen de buurman naar buiten stormde, lag ik tussen de flessen en bakken mijn zwanenzang te zingen.!! Maar dat hielp weinig. Eerst keek buurman of ik niet gekwetst was, maar blijkbaar had ik als kind veel "kattenlevens" want alles was ok op een paar builen en schrammen na. Ik kreeg een flink pak rammel en werd bij mijn staartjes naar huis gesleurd... Dat was het einde van mijn " squawentijd"!!!
Ik ben nooit een bangerig kind geweest maar van één ding had ik een hemelse schrik en dat was voor " Pietje Beu". Kleine kindjes werden toen vaak stil gehouden met de bedreiging dat " Pietje Beu" zou komen om hen te pakken als ze niet braaf waren. Mijn peter gebruikte die bedreiging heel graag om mij koest te houden. ..
Dat ik "devoot" was, lazen jullie al bij dat " wijwatervat" zoals we dat ding noemden, maar mijn devotie ging nog veel verder. Zegt men niet: "Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men steeds Maria tegen"? Er stond dan ook een Maria kapelletje in de buurt en eens heb ik mij daar als kleuter verstopt omdat ik weer in die kuip moest en .... ik was er in slaap gevallen.. Urenlang hebben mijn ouders en buren mij gezocht. Tot een buurvrouw op de gedachte kwam om een kaarsje aan te steken om aan Maria bijstand te vragen en.... mij daar vond...
Ik was 6 toen ik met de fiets in de gracht belandde omdat ik de bocht te onstuimig nam en met mijn hoofd op een betonnen tuinafboording viel. Gevolg, een gat in mijn hoofd, 6 haakjes erin en .. nog steeds zie je , als je goed kijkt, de sporen van die val op mijn " voorfaçade"!!.. Zo ver als ik terugga in de tijd zie ik mij spelen met jongens, kattenkwaad uithalen, in grachten belanden of tussen de netels...maar...ik had een onbezorgde kindertijd..
Vanaf het eerste leerjaar ontdekte ik de passie van het lezen. De school - en dorpsbibliotheek heb ik helemaal uitgelezen. Telkens als er een nieuwe strip of verhalenboek verscheen , was ik één van de eersten om het naar huis mee te brengen. Uren heb ik bovenop de hooi opper liggen lezen of ergens op een tak in de kersenboom .. de ideale plaats om " lichaam en geest" te voldoen!!! Nochtans was ik een echt buitenkind. Als ik geen boeken had dan vond je mij op de velden, in de weiden, in de bomen of op boerenwagens mee naar de akkers. Mijn vriendinnetje was een boerendochter en samen hebben we uren liggen lezen op zo'n wagen terwijl haar ouders op het veld bezig waren....
Op school was ik echt een " strevertje" zoals ze nu zouden zeggen, aangespoord door onze pa.. Je kreeg er medailles voor uitmuntendheid of als je aan de top eindigde en die wilde ik behalen tot ergernis van de nonnen die daardoor weinig konden inbrengen tegen mijn speels gedrag. Maar ik wist gelukkig steeds de juiste harmonie te vinden tussen ernst en plezier....Voor dat laatste was ik altijd te vinden...
Thuis hadden we een hond- een kruising tussen een Bouvier en een Groenendaler- een pracht van een beest en ook heel trouw. Ik was acht ,ons ma was aan het werken en ik was alleen in de woonkamer met Loekie, zo heette de hond. De muziek stond op en ik vond er niets beters op dan samen met de hond op de muziek rond te huppelen. Het arme beestje was dat gehuppel wellicht beu en zal wel signalen gegeven hebben maar opeens was het "hap" en de lol was over. Ik had een beet in mijn gezicht juist naast mijn lip. Ons ma kwam af op mijn geroep, de hond kreeg de volle lading liep met de staart tussen de poten naar een hoek van de kamer..Nadat ik verzorgd was , moest ma verder werken ( ze was kapster) Ik voelde mij even ellendig als onze hond en ben dan maar gaan meejanken in de hoek... maar dat dansen heeft zich nooit herhaald.....
Ik denk dat wij, kinderen uit de jaren '45, een vat dynamiet waren met alle opgekropte frustraties en onderdrukte drang naar vrijheid van onze ouders in onze genen ... en daardoor wat " levendiger" uit de hoek kwamen...???
En zo kan ik nog uren doorgaan maar "dicht een ander nu maar een vooiske op ...".. Aan wie kan ik die stick doorgeven?? Wat denk je Michelly... neem jij de uitdaging aan??? (Michelly)
Een topmoment voor mijn zendamateur, bijna grijze haren voor mij toen ik dit probeerde op foto te zetten!! Nochtans "poepsimpel" als je het éénmaal beet hebt!!!: hé Ani?
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad vooraleer ik erin slaagde om de tekst op die foto te krijgen. Het duurde wat omdat ik maar matig tevreden was over het resultaat omdat de tekst niet erg scherp leesbaar is.
Ani (Anis mijmeringen ) heeft mij, tot ze erbij in slaap viel, geholpen. Bedankt Ani , gisteren was blijkbaar een offday voor mijn bovenkamer want niets wilde lukken!! ( ik vrees dat Biebie niet genoeg geduld had, mea culpa ) Maar een groter lettertype is echt helderder, ik heb dat daar juist nog eens uitgeprobeerd en het was veel beter! Misschien bestaat er wel een programma waar de grootte geen rol speelt maar ik weet nu dat het gaat en bij gelegenheid kan ik die manier van werken gebruiken en dat was wat ik wilde weten!! Nooit te oud om bij te leren hé!!
Ik kan niet afsluiten zonder iets van de Incakunst mee te geven....
Viracocha is de God van de zon en de storm. Hij heeft de zon als kroon en in beide handen houdt hij bliksemschichten vast.
Dit is een Tumi, een ceremonieel mes dat door de Incas gebruikt werd bij offerplechtigheden. Het was meestal gemaakt van brons, koper, goud - en zilverlegering. In latijns Amerika betekende een Tumi tegen de muur hangen geluk.
Hier zien jullie een masker gebruikt bij Inca ceremonies.
Deze God wordt bij veel Incatrails als symbool gebruikt.
De vaas hieronder is een echte Inca kalender. Alleen moet je een Inca zijn om dat te ontcijferen!
De quena of rietfluit is de traditionele fluit uit de Andes en is meestal van bamboe gemaakt.
Nawoord:
Peru betekent voor ons op de eerste plaats het land waar ons dochter geboren werd. Maar direct daarna komen herinneringen aan Cuzco en Machu Picchu, de aardbeving en de maandenlange mist bovendrijven. Al die topmomenten zijn aan elkaar gebreid door momenten van onlusten, rantsoenering van eten en een staatsgreep. Daar is gelukkig niet veel van blijven hangen. Wij hebben maar een klein stukje van Peru gezien. Er valt nog zoveel meer te bezoeken maar wij waren er niet als toeristen remember!!!
Iemand vroeg mij ooit:
Vertel eens in één woord wat je van Cuzco en Machu Picchu vond . Ik viel even stil. In mijn hoofd was ik op zoek naar het juiste woord en ik kon het niet vinden. Na een tijdje jongleren met zinnen en omschrijvingen kwam ik tot de conclusie dat ik het antwoord moest schuldig blijven. Hoe vertaal je in één woord duizenden indrukken? Prachtig klinkt te eenvoudig, te afgezaagd, ik zou daarmee de omgeving onrecht aandoen.
Fascinerend dekt gedeeltelijk de lading maar zegt te weinig over de superlatieven die Peruvianen zelf gebruiken als ze het gebied beschrijven. Net als de mistflarden over de mystieke Machu Picchu ruïnes, drijven zwervende condors en grazende lamas in mijn herinneringen voorbij terwijl de zwoele panfluitmuziek langzaam mijn hoofd vult Zelfs nu nog, zoveel jaren later, worden mijn gedachten aan dat gebied ingekleurd door vuurrode ponchos, duizende rode dakpannen van het oude, charmante Cuzco en raadselachtige ruïnes van wat ooit eens een enorme Incastad moet geweest zijn: Machu Picchu! Die herinneringen vormen de perfecte afleiding om al het andere naar de achtergrond te verdringen.
Bedankt lieve bezoekers dat jullie de reis in gedachten meegemaakt hebben. Ik hoop dat jullie ook geraakt zijn door dat enorme land met zijn unieke cultuur.
Ik heb jullie met Mexico, Venezuela en Peru meegenomen om een klein stukje van Zuid Amerika te laten zien. Voor mij was het een teruggaan naar de charmes en de romantiek van Mexico en zijn Mariachi en Aztheken, naar Venezuela het land dat voor altijd in ons hart gegrift staat omdat onze zoon daar geboren is en natuurlijk ook om de avontuurlijke pracht van de Orinoco en uiteindelijk naar Peru waar de warme gevoelens niet enkel terug te brengen zijn naar het land waar we een dochtertje bij kregen, maar ook het land van de Inca's met hun fascinerende cultuur en dan denk ik aan Cuzco en Machu Picchu. De negatieve momenten van eenzaamheid , gemis, aardbevingen en lokale ongemakken wegen niet op tegen de enorme ervaring en ontdekkingen van een stuk van de wereld alsook het ontdekken van onszelf en de waarde van onze relatie. Ik ben ontzettend dankbaar dat we dat samen mochten beleven en na zoveel jaren geloof ik nog steeds dat we daar de basis gelegd hebben om eventuele stormen of tegenkantingen binnen onze relatie te kunnen relativeren. Ik hoop dat diegenen die mij zo trouw gevolgd hebben, mee genoten hebben en langs die weg ook een stukje wereld hebben leren kennen en waarderen.
Ik heb nog één avontuur neer te pennen nl Afrika ( Nigeria) maar dat is zo'n totale omschakeling dat jullie mij de tijd moeten geven om mij ook daar weer terug in te leven en dat is niet zo simpel want Afrika is een hoofdstuk apart!!
Ik ga even gewoon verder , zal een selectie maken van de foto's en dan zien we wel. Bedankt lieve, trouwe bezoekers, door jullie heb ik geprobeerd om mijn verslag zo compleet en concreet mogelijk te maken. Jullie reacties en bezoekjes maakten al die dagen pennen en inscannen en opzoeken de moeite waard. Hopelijk blijven jullie ook in de toekomst mee reizen...
Intussen kabbelt het leven hier verder. Hoewel kabbelt niet direct het juiste woord is. Het leven in Peru wordt met de dag moeilijker. Af en toe is er schaarste wat bepaalde voedingsmiddelen betreft. Rijst, suiker en aardappelen zijn haast niet meer te krijgen tenzij je s morgens vroeg in de rij staat, maar met twee kleine kindjes is dat niet zo simpel. Macaroni en spuitwater zijn ook heel moeilijk te verkrijgen en af en toe is er zelfs geen gas te krijgen om te koken Het vraagt dus een enorme vindingrijkheid en organisatie om ons gezinnetje draaiende te houden want T werkt nu met de nacht en overdag moet ik hem dan ook niet met twee peuters opzadelen
Het weer hier in Lima valt ook echt tegen. We hebben elke dag mist die van over zee komt. Nochtans, eenmaal over de bergen schijnt de zon Daarom gaan we op zondag ook meestal, samen met een ander Belgisch koppel, de bergen in om wat zonne-energie op te slaan. 9 Maanden per jaar ligt Lima er mistig bij. Van uit de lucht zien jullie waarom.. het wolkendeken blijft boven de stad hangen.
Af en toe profiteren we er ook van om nog even wat van de rijke cultuur van Lima te bewonderen. Heb ik jullie al verteld dat de altaren in veel kerken hier uit puur bladgoud zijn?? Een overblijfsel van de conquistadores!!
.
Woensdag 5 februari:
Sinds twee dagen zijn de politieagenten in staking om hogere lonen en als reactie op een provocatie door een hogere legerofficier t.o.v. een agent.
Vorige nacht werd het politiekantoor door het leger omsingeld en met tanks en geweren werden de agenten gedwongen om buiten te komen. Doordat er geen politiecontrole was, ontstonden er in het centrum van de stad onlusten. Er waren overal plunderingen, autos werden in brand gestoken, gebouwen vernield en in brand gestoken. Gevolg, in de namiddag werd de noodtoestand afgekondigd. Meteen sloeg iedereen aan het hamsteren. De supermarkten konden de toeloop niet aan. Lege rekken, lange files aan de kassas, chaos alom met het gevolg dat om 15u in de namiddag alle supermarkten gesloten werden. Plaatselijke winkels en bakkerijen sloten uit voorzorg ook hun deuren. Het toeval wilde dat Nesky juist ziek was en ik dringend medicamenten moest kopen. Twee uur ben ik op zoek geweest in de stad om de medicijnen te vinden. s Avonds hoorden we dat er een uitgangsverbod was van 22u tot 5u s morgens. Iedereen moest binnen blijven want de regering kon de veiligheid niet garanderen als men zich op straat begaf. Gelukkig viel het in onze buurt nogal mee. De volgende dag kondigde de regering aan dat er niet gewerkt werd. Ons mannen stonden onder politiecontrole in de telefooncentrales. Alle internationale lijnen werden door het leger in handen genomen zodat contact met het buitenland onmogelijk was. Niemand mag het land verlaten zonder regeringstoestemming.
Overdag reden alle autos vermits er toch geen politiecontrole was om bekeuringen te geven. Ook de benzinestations werden overrompeld want iedereen vreesde dat de toestand wel een tijdje kon aanhouden en er uiteindelijk geen benzine meer zou zijn. Alles samen een plezante boel . We hadden hier toch al één en ander meegemaakt.
Ik keek ernaar uit om terug naar België te gaan want Lima was echt niet the place to be met twee kleine kinderen.
Toen we uiteindelijk ergens in mei naar huis mochten omdat we naar Nigeria zouden gestuurd worden, was ik blij. Ik had nog niet veel over Nigeria gehoord maar het kon er nooit erger zijn dan hier dat dacht ik toch Is Peru dan tegengevallen?? Lima wel en dat omwille van het klimaat. De voortdurende angst voor een aardbeving maakte de situatie ook niet aantrekkelijker en dan nog die noodtoestand Na 1 jaar hadden we het hier toch gezien.
)
Kleindochtertje had meer geluk!
) om het samen met de andere volwassenen in een balspel op te nemen tegen zijn klas. De bedoeling was 2 minuten met de bal te kaatsen zonder die te verliezen. Eén variatie, de volwassenen moesten het op één been doen en mochten dus ook hun evenwicht niet verliezen!!!
Het schijnt dat enkel mijn ogen nog wit waren want al de rest zat onder de modder....
)
