Ik kreeg van Ludovikus de memorystick doorgestuurd vandaar dat ik ben gaan stoffen in mijn herinneringen en we zien wel wat er tevoorschijn komt..
Ik heb op deze blog al een paar keer verteld over mijn kinderjaren. Voor wie het interesseert dan kan je via "zoeken" gaan zien naar: Herinneringen 1, herinneringen 2 en herinneringen 3 en " Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50."
Als ik terugdenk aan mijn kleuter - en kinderjaren dan zie ik enkel onschuldig kattenkwaad van een echt buitenkind dat "geen zittend gat had " , genoot van de seizoenen, heel nieuwsgierig was, graag op ontdekking ging op veel gebieden, meer een kwajongen was dan een lief, zacht meisje ( die rol was voor mijn oudste zus weggelegd) haar ouders meerdere keren het verschot van hun leven bezorgde (ook op verschillende gebieden haha), maar vooral een zorgeloze tijd beleefde... oef ,puf wat een zin!!!!
Hoe ver ga ik nu terug?
Ik was 2j1/2, ons pa had op de kermis een grote beer ( pluchen) geschoten!! Hij was groter dan ikzelf, maar niemand mocht helpen om die te dragen. Ik noemde hem Teddy en sleurde dat wit beest overal achter mij aan en viel er zelfs op in slaap. Jaren heb ik die beer gekoesterd tot hij te zwart was om nog boven te halen. Dat was voor mijn meter het moment om de beer te wassen. 's Zomers werden we elke dag in een gegalvaniseerde kuip gewassen. Die stond een ganse dag met water gevuld, op te warmen in de zon. Teddy zou dus zijn bad krijgen. Helaas ... Teddy heeft dat bad niet overleefd.. Dat was mijn eerste " hartenpijn"!!.... Teddy was verdronken!!!! ( zo heeft meter haar débâcle toch uitgelegd!!). Daarna heb ik een maand lang geweigerd om nog in die kuip een bad te nemen. Dan maar liever een emmer koud water over mijn body... om de zeep af te spoelen... Uiteindelijk trok ik toch aan het kortste eindje toen ma mij , onder hels gekrijs, oppakte en met een plons de kuip induwde...
Dat dagelijks bad was in de zomer echt nodig want blijkbaar maakte ik mij graag vuil!! Zo stond ik eens als driejarige te kijken, samen met mijn zus, naar de buurjongens die in de gracht probeerden om kikkers te pakken. Hoe het gebeurd is, dat weet ik niet meer, maar wel dat ik opeens via de gracht in de rioolpijp stond die onder de weg lag. Om de één of andere reden kon ik noch vooruit noch achteruit en viel ik steeds in het modderige water.. Een buurman die juist buitenkwam om aan de pomp zijn "scheerborstel" uit te wassen, hoorde de kinderen roepen en snelde toe. Hij heeft mij, gelukkig, uit die netelige situatie gered. Anders zat ik hier misschien niet te tokkelen....:cry: Het schijnt dat enkel mijn ogen nog wit waren want al de rest zat onder de modder....
Om mij beter in de gaten te houden, zette meter mij als peuter op tafel naast mijn zus terwijl zij aan het naaien was voor haar winkel en ma aan het werken. Zuslief heeft daar uren gezeten, biebie lag er na 5 minuten af met een buil op het hoofd en veel gejank.. maar ik heb toch lekker niet meer op die tafel moeten zitten. Neen stil zitten, heb ik nooit gekund.
Het is dan ook niet te verwonderen dat ik op 3 jaar naar de kleuterschool vloog. Ik vond dat niet erg want ik liep zelfs een paar keer thuis weg om naar school te gaan omdat ik mijn zinnetje niet kreeg!! Peter heeft dat weglopen eens vastgelegd om het later te bewijzen....
Ik heb ook een jonge, kortstondige zangcarrière gehad! Ik was drie toen men mij bij elke gelegenheid of feestje bovenop de tafel zette en dan zong ik met veel passie en weemoed de schlager: "Aan het strand stil en verlaten"... Voor wie het liedje niet kent, het ging over een verliefd koppeltje dat afscheid nam aan het strand toen hij moest afvaren. Ik trok blijkbaar alle registers open want de mama's pinkten dan een traantje weg en ik werd aan " menige boezem" gedrukt.. Wat ik toen niet leuk vond.!! Van de papa's kreeg ik een chocolade en dat beviel mij veel meer...
Ik kan mij mijn peuterjaren niet voorstellen in een jurkje. Meestal droeg ik een " barbeteuze" op de foto zie je ma, mijn oudste zus en ik in dat "babeteuze" ding...Blijkbaar was dat handig.( mijn zus heeft nooit zo'n hebbedingetje moeten dragen want ze was de netheid zelve!!) Ik heb toen ook aan Sinterklaas een zwart exemplaar gevraagd omdat ma dan niet meer boos zou zijn als ik tegen de middag vuil was. Ik heb toen zo'n zwart satijnen ding gekregen...
Van onweer had ik geen schrik. Er hing in huis naast de deur een vaatje met gewijd water. Ik was 4 toen ik op een nacht de toer van het huis deed met het vat en een pluim van peters duiven om het huis te " zegenen" tegen het onweer. Ons ma wist niet waar ze het had toen ze beneden lawaai hoorde.....
Mijn grootouders woonden naast ons en hadden een voorraadkamer. Daar stonden inlegpotten in (ze hadden een enorm grote fruit boomgaard) . Er stond ook een vat met bier met een kraantje aan. Die kamer was taboe voor ons kinderen maar ja dat was voor mij genoeg om nieuwsgierig af te vragen waarom. Ik was 4 toen ik de kans zag om binnen te glippen.. Mijn blik ging onmiddellijk naar dat kraantje.. Ik heb het open gedraaid en even geproefd.. Blijkbaar was het niet direct mijn smaak want ik ben het stiekem terug afgebold. In mijn gehaastheid vergat ik het kraantje terug dicht te draaien of misschien had ik het niet genoeg dichtgedraaid!!!..De rest raden jullie zeker?? Amaai, dat was niet mijn beste dag... Peter, de goedheid en zachtheid zelve, heeft mij toen de eerste en enigste stevige rammel op mij poep gegeven.. Ik heb dagen erna nog pijn gehad maar dat was de beste leerschool in mijn geval, denk ik!!!:-(
Op school was ik blijkbaar soms te actief, ook met de mond!!!. Het was in de tweede kleuterklas dat " Zuster Madeleine" mijn mond dichtplakte met een groot stuk papier en van die dikke, vettige lijm.....èkes! Of het veel geholpen heeft???
Misschien stelde ik teveel vragen of had ik ADHD trekjes, maar na de tweede kleuterklas zagen ze het niet meer zitten en vloog ik in het eerste leerjaar. Dat extra tandje bijzetten zou mij wel kalm houden, redeneerde men wellicht!! Ik zie mij nog fier als een gieter naar " de grote school " gaan. Ik had een echte, nieuwe " kanashère" ,wat het Westvlaams is voor boekentas, en daarin stak een lei, een mooie lange griffel met papieren bandje rond, een doosje met een nat sponsje in, een potlood en een gom ( zo'n dubbele voor inkt en potlood). Die lei heeft maar 1 dag geleefd want ik had die laten vallen en er was een barst in! De griffel had zich tegen 's avonds al vermenigvuldigd maar de gom was nog intact want niet gebruikt....Ons pa was razend want mijn oudste zus heeft jaren haar lei gebruikt voor die stuk was. Ik weet dat ik daarna weken op een kartonnen lei moest leren schrijven.. Mijn euforie van de " grote school" was al direct stukken minder. Het leren vond ik wel plezant maar het stilzitten dat was iets teveel gevraagd!!
Mijn lievelingsvak op school - en dat gedurende veel jaren - was voordracht!! Toen was dat nog met gebaren en mimiek en blijkbaar lag mij dat wel, als ik maar een klas aan het lachen kreeg!!!!:-D
Ik dat eerste leerjaar deed ik ook mijn eerste communie en ik voelde mij echt een prinsesje in die witte jurk, wat voor mij heel ongewoon was, want meestal liep ik er als een jongen bij. Maar foto's laten nemen bij de fotograaf was een ramp! Eerst moest ik dringend een plasje doen... Wat een gedoe met die lange jurk aan. Daarna had ik buikpijn van al die snoepjes die ik die dag gegeten had. (Toen gingen we ons nog " tonen " bij de familie en ik was ook doodop van het lopen want je deed de hele visite te voet!!!!!) Ik had helemaal geen zin in een foto, haat het nu nog als men probeert om mij op de gevoelige plaat te zetten. Ik weet nog dat ons ma daar ter plekke besliste dat dit de eerste en laatste keer was dat ze met mij naar de fotograaf ging....En zo geschiedde tot aan mijn plechtige communie...Maar ik zie er toch " braaf " uit hé????
Ik was tussen 6 en 7 jaar toen ik voor het laatst een squaw was. Je weet wel met een duivenpluim in de haren en twee staartjes met lintjes in ... Terwijl de buurjongens opgingen in hun indianen -en cowboy gevecht was ik druk in de weer met het inrichten van mijn " wigwam" boven op een stapel bierbakken. ( één van de buren was bierhandelaar). Het gevecht werd menens en één van hen viel tegen de stapel bakken. Met een hels lawaai kwam die naar beneden...en het rijk van de squaw was over.. De dappere " krijgers" waren in en flits verdwenen en toen de buurman naar buiten stormde, lag ik tussen de flessen en bakken mijn zwanenzang te zingen.!! Maar dat hielp weinig. Eerst keek buurman of ik niet gekwetst was, maar blijkbaar had ik als kind veel "kattenlevens" want alles was ok op een paar builen en schrammen na. Ik kreeg een flink pak rammel en werd bij mijn staartjes naar huis gesleurd... Dat was het einde van mijn " squawentijd"!!!
Ik ben nooit een bangerig kind geweest maar van één ding had ik een hemelse schrik en dat was voor " Pietje Beu". Kleine kindjes werden toen vaak stil gehouden met de bedreiging dat " Pietje Beu" zou komen om hen te pakken als ze niet braaf waren. Mijn peter gebruikte die bedreiging heel graag om mij koest te houden. ..
Dat ik "devoot" was, lazen jullie al bij dat " wijwatervat" zoals we dat ding noemden, maar mijn devotie ging nog veel verder. Zegt men niet: "Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men steeds Maria tegen"? Er stond dan ook een Maria kapelletje in de buurt en eens heb ik mij daar als kleuter verstopt omdat ik weer in die kuip moest en .... ik was er in slaap gevallen.. Urenlang hebben mijn ouders en buren mij gezocht. Tot een buurvrouw op de gedachte kwam om een kaarsje aan te steken om aan Maria bijstand te vragen en.... mij daar vond...
Ik was 6 toen ik met de fiets in de gracht belandde omdat ik de bocht te onstuimig nam en met mijn hoofd op een betonnen tuinafboording viel. Gevolg, een gat in mijn hoofd, 6 haakjes erin en .. nog steeds zie je , als je goed kijkt, de sporen van die val op mijn " voorfaçade"!!.. Zo ver als ik terugga in de tijd zie ik mij spelen met jongens, kattenkwaad uithalen, in grachten belanden of tussen de netels...maar...ik had een onbezorgde kindertijd..
Vanaf het eerste leerjaar ontdekte ik de passie van het lezen. De school - en dorpsbibliotheek heb ik helemaal uitgelezen. Telkens als er een nieuwe strip of verhalenboek verscheen , was ik één van de eersten om het naar huis mee te brengen. Uren heb ik bovenop de hooi opper liggen lezen of ergens op een tak in de kersenboom .. de ideale plaats om " lichaam en geest" te voldoen!!!:-D Nochtans was ik een echt buitenkind. Als ik geen boeken had dan vond je mij op de velden, in de weiden, in de bomen of op boerenwagens mee naar de akkers. Mijn vriendinnetje was een boerendochter en samen hebben we uren liggen lezen op zo'n wagen terwijl haar ouders op het veld bezig waren....
Op school was ik echt een " strevertje" zoals ze nu zouden zeggen, aangespoord door onze pa.. Je kreeg er medailles voor uitmuntendheid of als je aan de top eindigde en die wilde ik behalen tot ergernis van de nonnen die daardoor weinig konden inbrengen tegen mijn speels gedrag. Maar ik wist gelukkig steeds de juiste harmonie te vinden tussen ernst en plezier....Voor dat laatste was ik altijd te vinden...
Thuis hadden we een hond- een kruising tussen een Bouvier en een Groenendaler- een pracht van een beest en ook heel trouw. Ik was acht ,ons ma was aan het werken en ik was alleen in de woonkamer met Loekie, zo heette de hond. De muziek stond op en ik vond er niets beters op dan samen met de hond op de muziek rond te huppelen. Het arme beestje was dat gehuppel wellicht beu en zal wel signalen gegeven hebben maar opeens was het "hap" en de lol was over. Ik had een beet in mijn gezicht juist naast mijn lip. Ons ma kwam af op mijn geroep, de hond kreeg de volle lading liep met de staart tussen de poten naar een hoek van de kamer..Nadat ik verzorgd was , moest ma verder werken ( ze was kapster) Ik voelde mij even ellendig als onze hond en ben dan maar gaan meejanken in de hoek... maar dat dansen heeft zich nooit herhaald.....
Ik denk dat wij, kinderen uit de jaren '45, een vat dynamiet waren met alle opgekropte frustraties en onderdrukte drang naar vrijheid van onze ouders in onze genen ... en daardoor wat " levendiger" uit de hoek kwamen...???
En zo kan ik nog uren doorgaan maar "dicht een ander nu maar een vooiske op ...".. Aan wie kan ik die stick doorgeven?? Wat denk je Michelly... neem jij de uitdaging aan??? (Michelly)
Reacties op bericht (9)
21-06-2009
Kleine stapjes in een grote wereld
met de kleurige herinneringen van Natoken kan men een dik leesboek vullen
het zijn verhalen die zich in alle talen
zelfs in het Chinees van zelf vertalen
kleine voetstapjes van een grote meid die haar gedrevenheid subtiel onthullen
Groetjes, Uilenspiegel
21-06-2009 om 23:14
geschreven door Uilenspiegel
18-06-2009
kwajongen!
Zou ik vroeger nooit gedacht hebben van mijn keurige buurvrouw... Een barboteuse potdekke! Dat kregen vroeger écht alleen maar de jongetjes aan- in onze familie tenminste-Jij moet wel een klepperke geweest zijn. Dat litteken is me nooit opgevallen, maar daar ga ik volgende keer eens goed naar op zoek zie... 'k Vind wel dat ondanks die accidenten, hier een potret van een heel onbezorgde, vrolijke kindertijd wordt geschilderd in een gezellig boerenlandschap : hooioppers, kersenbomen, boerenkarren...Heel leuk om te lezen, en die oude foto's erbij maken de sfeer compleet. Dikke knuf
18-06-2009 om 21:58
geschreven door paz
16-06-2009
Heb jij dat ook niet
dat gevoel, dat vroeger altijd de zon scheen? Ik kan maar zelden regen herinneren en dan speelden we schoolke in het stal. Ik denk dat het komt door het gevoel van welbehagen, dat over die herinneringen uit onze jeugd hangt. Warme groet van mij. Michelly
16-06-2009 om 23:07
geschreven door Michelly
ik vrees
dat er twee "eicelletjes" tussen zitten die een beetje besmet zijn.......Amor Fati!!
16-06-2009 om 20:09
geschreven door Natoken
Je had model kunnen zijn voor Astrid Lindgren ......
...... of de schrijfster van o.a. Pippi Langkous.....
Klein Natoken hé die de grote mensen niet veel tijd gunde voor een Dodoken te doen of ze hadden gegarandeerd prijs..... Wacht maar tot je kleinkinderen dit op je blog lezen .....Het feest kan beginnen dan... wie weet zit er niet ééntje tussen met die bepaalde genen van Natoken......
16-06-2009 om 17:36
geschreven door Amor Fati
Dag Natoken
Al van het eerste ogenblik dat ik jou zag wist ik dat jij een kwajongen was. Het staat nog steeds in je ogen te lezen meisje, je kunt het echt niet wegsteken. Het enige verschil met klein Natoken en groot Natoken is dat je nu netjes voor de dag komt, hihihi. Dikke knuffel van
Dag natoken, klein varkentje was jij wel, kan ik me er mee troosten, was een braaf ventje vergeleken met u. Verklaart veel over wat je allemaal beleefd hebt later. Van dat lezen kon ik me ze voorstellen, dat was prachtig, het heeft zijn vruchten afgeworpen, daarmee schrijf je zo fijn, ernstig en altijd dat vleugje humor. Kom dat nog wel eens lezen, ben er een beetje overgevlogen. Groetjes en knuffels van P.B.
16-06-2009 om 12:19
geschreven door peeters robert
..
Ik heb deze memories weer opgeslagen zodat ik ze seffens op mijn gemakske kan lezen. Ik ben zo blij dat ik dit idee heb gekregen want ik vind het heerlijk te lezen hoever en wat jullie je herinneren van héél lang geleden. 't was toch een heel andere tijd voor iedereen hé Natoken.
Ik merk hieronder dat jij ook onder de indruk was van het werk van Ani. Ik had haar ook gevraagd hoe ze het deed, maar ze zal het nog te druk gehad hebben om te antwoorden denk ik. Of misschien wacht ze tot ik terug thuis ben.
Nu snel even bij de anderen lezen en eventueel een reaktie schrijven.
Geniet van de dag, regen of geen regen! Ik zal dat ook proberen te doen
Vandaag eens geen bezoek, enfin tot nu toch nog niet, dat kan hier altijd snel keren hé.
16-06-2009 om 11:20
geschreven door bojako
Lieve groetjes
Nu heb ik het zelf gelezen. De kwajongen van de familie!!! ha, ha,