Ik ben toch een " bofkont " zouden we thuis gezegd hebben... al die lieve wensen van jullie allemaal en ook hier ben ik met " mijn gatteke " in de boter gevallen :lol: Maar Ani spant de kroon door zomaar in éen keer 4 jaar op mijn teller terug te draaien!! :lol::lol: ( trouwens de leeftijd op mijn blog is ook blijven staan..; goed hé?) Bedankt meisje....Zou moeten kunnen hé??? Maar wellicht heb ik wel wat zand in jullie ogen gestrooid door over die 6 te filosoferen... jammer genoeg zit ik nu al 4 jaar op dat trammetje, maar geloof me tot nog toe " tuft " het nog goed en het kan er best gezellig aan toe gaan.!!!!
Bedankt lieve mensen!!
Ik ben dus weer opgeladen om er terug tegenaan te vliegen dag na dag en te genieten zolang het kan!!
Normaal zou ik nu heel tevreden en opgewekt moeten zijn en toch balanceer ik op een slappe koord....Waarom?
Heel eventjes was het slikken gisterenmorgen want ons ma was altijd de eerste om mij proficiat te wensen..en ik miste haar telefoontje hoor.....Voor alles komt er een gans jaar lang de eerste keer zonder...
Je hebt soms van die momenten dat je plots iemand mist. Je maakt iets mee, je hoort iets of je ziet iets, waardoor je plots herinnerd wordt aan iemand. Een liedje, een mop, iets grappigs, een insider van jullie twee. Je wenste dat de desbetreffende persoon op dat moment naast je stond om het moment met hem/haar te kunnen delen. Accuut missen noemen ze dit Maar je hebt ook het latente missen. Je denkt niet constant aan de persoon in kwestie, maar als hij (zij) er niet is, mis je iets. Het gevoel dat er iets niet klopt. De legpuzzel is bijna compleet, behalve dat ene cruciale stukje dat het geheel compleet moet maken. Je voelt je wel gelukkig zonder hem (haar), maar nog gelukkiger met hem (haar). Zon missen doe je bij je vriend(in), de persoon op wie je verliefd bent, of zoals men het zo mooi in het Engels zegt: the significant other.
En ten slotte is er het chronische missen. Stel: je leert iemand kennen met wie je heel goed kan opschieten. Je trekt heel erg veel met elkaar op en je wordt echte hechte vrienden, met wie je vreugde kan delen, maar ook verdrietige momenten. En dan volgt er een afscheid. Omdat het moet. En je weet dat de kans dat je elkaar nooit meer terug zal zien heel erg reëel is, ook al zou je het zelf anders willen zien. En na dat afscheid gaat het leven gewoon verder, maar af en toe voel je een soort steek in je buikstreek. Eerst vraag je je af wat er scheelt, maar dan besef je dat je de afwezige zo erg mist dat het denken eraan je met een diep verdriet vervult.
Ik denk dat ik die drie vormen van missen voel als ik aan ma denk. Ze is nu vandaag precies 4 maanden gestorven en nog steeds lukt het mij niet om over haar te praten of aan haar te denken zonder een traan weg te pinken...Bepaalde herinneringen staan te diep in mijn geheugen en hart gegrift. Mijn herinneringen aan haar gaan nog steeds niet verder dan die laatste maanden in het ziekenhuis en haar eindstrijd. Die film heb ik al " zatgedraaid"..... Ik vrees dat " het missen van ma " nooit zal wennen....Ik draag het overal met mij mij waar ik ook ben! Tijd, tijd en nog eens tijd... dat zal ik nodig hebben zeker?
Reacties op bericht (8)
04-03-2009
allé , nog een blunder
maar geen van formaat , als ik er 4 jaar ONDER zat (gelukkig ) maar natoken , die pijn van missen , acut of wat anders , ik ken ze allemaal en leer er nog steeds mee om te gaan jij zal dat ook doen , liefs
04-03-2009 om 17:58
geschreven door ani
..
Het acuut missen - het meest pijnlijk- wordt mettertijd wel minder hoor Natoken. Toch bekruipt me soms het gevoel om een kleine oude frêle dame die wat op mijn moeder lijkt, eens lekker te knuffelen. Ik laat het maar omdat het menske waarschijnlijk zou doodvallen van't verschieten.
Daarom deed het me maandag zo'n deugd om Tantje eens goed vast te pakken en ik geloof dat zij er evenveel van genoot.
Lieve groetjes,
04-03-2009 om 11:25
geschreven door bojako
..
achja Natoken...troost je,die traan wegpinken zal er altijd blijven,maar langzamerhand komt er dan een heel diep gevoel van dankbaarheid bij..bittersweet memories
Na regen komt zon...naar het schijnt. Als we nu al eens deden of het warm is,haha prettige midweekdag! knuff van Lipske!
04-03-2009 om 10:27
geschreven door hotlips
03-03-2009
Lieve groetjes van Erwin
Iemand verliezen kan zeer pijnlijk zijn. Het heeft zijn tijd nodig.
verbaasd toen ik las dat het intussen al 4m geleden is.... en het lijkt nog maar of het een paar weken is.... de tijd vliegt nogal en die teller mist niet Natoken...
Een aangename week toegewenst vanwege Amor Fati !
Iedereen klaagt over zijn geheugen, niemand over zijn oordeel
Denken, is zo buitengewoon vermoeiend dat velen de voorkeur geven aan oordelen
02-03-2009 om 19:38
geschreven door Amor Fati
..
Natuurlijk gaat het slijten, das heel normaal, maar dat is bij ieder persoon verschillend en hangt van de band af die je met je moeder had. Op sommige speciale momenten mis je haar het meest, maar het leven gaat onverbiddelijk verder zijn gangetje. Kuskes.
02-03-2009 om 16:19
geschreven door Ludovikus
Ach Natoken....
ik weet zo goed wat je bedoeld, voel zo met je mee. Vandaag had ik ook, wat ik dan maar noem. "The Monday blues". Wakker worden en meteen staan lang geleden gebeurtenissen je weer klaar voor de geest en voel je weer het grote gemis alsof het gisteren gebeurd is. Ach, morgen gaat het ons misschien weer wat makkelijker af.
PS: Alsnog een happy birthday met een dikke knuffel erbij.
)
.
