Ik ben toch een " bofkont " zouden we thuis gezegd hebben... al die lieve wensen van jullie allemaal en ook hier ben ik met " mijn gatteke " in de boter gevallen Maar Ani spant de kroon door zomaar in éen keer 4 jaar op mijn teller terug te draaien!! ( trouwens de leeftijd op mijn blog is ook blijven staan..; goed hé?) Bedankt meisje....Zou moeten kunnen hé??? Maar wellicht heb ik wel wat zand in jullie ogen gestrooid door over die 6 te filosoferen... jammer genoeg zit ik nu al 4 jaar op dat trammetje, maar geloof me tot nog toe " tuft " het nog goed en het kan er best gezellig aan toe gaan.!!!!
Bedankt lieve mensen!!
Ik ben dus weer opgeladen om er terug tegenaan te vliegen dag na dag en te genieten zolang het kan!!
Normaal zou ik nu heel tevreden en opgewekt moeten zijn en toch balanceer ik op een slappe koord....Waarom?
Heel eventjes was het slikken gisterenmorgen want ons ma was altijd de eerste om mij proficiat te wensen..en ik miste haar telefoontje hoor.....Voor alles komt er een gans jaar lang de eerste keer zonder...
Je hebt soms van die momenten dat je plots iemand mist. Je maakt iets mee, je hoort iets of je ziet iets, waardoor je plots herinnerd wordt aan iemand. Een liedje, een mop, iets grappigs, een insider van jullie twee. Je wenste dat de desbetreffende persoon op dat moment naast je stond om het moment met hem/haar te kunnen delen. Accuut missen noemen ze dit Maar je hebt ook het latente missen. Je denkt niet constant aan de persoon in kwestie, maar als hij (zij) er niet is, mis je iets. Het gevoel dat er iets niet klopt. De legpuzzel is bijna compleet, behalve dat ene cruciale stukje dat het geheel compleet moet maken. Je voelt je wel gelukkig zonder hem (haar), maar nog gelukkiger met hem (haar). Zon missen doe je bij je vriend(in), de persoon op wie je verliefd bent, of zoals men het zo mooi in het Engels zegt: the significant other.
En ten slotte is er het chronische missen. Stel: je leert iemand kennen met wie je heel goed kan opschieten. Je trekt heel erg veel met elkaar op en je wordt echte hechte vrienden, met wie je vreugde kan delen, maar ook verdrietige momenten. En dan volgt er een afscheid. Omdat het moet. En je weet dat de kans dat je elkaar nooit meer terug zal zien heel erg reëel is, ook al zou je het zelf anders willen zien. En na dat afscheid gaat het leven gewoon verder, maar af en toe voel je een soort steek in je buikstreek. Eerst vraag je je af wat er scheelt, maar dan besef je dat je de afwezige zo erg mist dat het denken eraan je met een diep verdriet vervult.
Ik denk dat ik die drie vormen van missen voel als ik aan ma denk. Ze is nu vandaag precies 4 maanden gestorven en nog steeds lukt het mij niet om over haar te praten of aan haar te denken zonder een traan weg te pinken...Bepaalde herinneringen staan te diep in mijn geheugen en hart gegrift. Mijn herinneringen aan haar gaan nog steeds niet verder dan die laatste maanden in het ziekenhuis en haar eindstrijd. Die film heb ik al " zatgedraaid"..... Ik vrees dat " het missen van ma " nooit zal wennen....Ik draag het overal met mij mij waar ik ook ben! Tijd, tijd en nog eens tijd... dat zal ik nodig hebben zeker?
Morgen komt er weer een nummertje bij op mijn teller!!.
Kan ik dat gewoon negeren, er luchtig overstappen of moet ik er de nodige aandacht aan besteden? Er zal weer gevierd worden, zeker met de Spaanse vrienden en ik zal het willige of onwillige onderwerp van veel wensen zijn. Er zal gegeten, gepraat en gelachen worden en ik zal iedereen een stralende glimlach geven.
Niemand die mijn gedachten zal lezen noch zal ervaren hoe dit extra jaartje traag mijn onderbewustzijn binnensluipt en mij verontrust. Vandaag mag ik daar even over filosoferen, morgen wil ik gewoon genieten!
Met een 2voelde ik mij volwassen, met een 3was ik een volwassen, jonge vrouw. De 4 herinnerde mij eraan dat de tijd zo vlug gaat en de 5 heb ik gelaten ondergaan. Met de 6 is het in mijn leven pas herfst geworden. Mijn boom staat er nog in volle bladerenpracht ( ?!), maar die verkleurt toch stilaan in goudgeel. En straks komt de gure noordenwind, die de bladeren van die boom zal scheuren zodat hij daar naakt zal staan. Zijn naakte armen zullen nog fier tot in de lucht reiken, maar in de komende tijd zal hij geteisterd worden door regen, wind en kou.
Wat zal er volgen op de 6 ? Dat ligt nog even voor mij, maar de tijd gaat zo snel! Kan ik aanvaarden dat ik echt ouder word of is alles maar illusie en staan wij niet elke dag, onbewust, maar een haarlengte van de dood.?
Op een bepaald moment van het leven kan je maar éen richting meer uit, neerwaarts. Je wil nog wel wat langer blijven op die hoge spits, maar die is zo dun en scherp geworden dat je er niet lang kan vertoeven. Langzaam schuif je naar beneden, ongemerkt vooreerst , maar stilaan sluipen de eerste tekenen binnen. Vroeger kon ik rennen zonder naar adem te happen, vroeger kon ik uitgaan tot in de late uurtjes en de volgende dag was ik zo gerecupereerd. Vroeger gebeurde alles moeiteloos nu moet ik de tijd nemen om op gang te komen. Ga ik voor de spiegel staan dan bemerk ik de rimpeltjes, de grijze haren en de vollere lijn die de plaats van de slanke heeft overgenomen.
Mijn hoogtepunt is helaas voorbij. Wanneer was dat ook weer?
Op een dag ben ik wakker geworden en vertelden mijn krakende botten dat ik plots bij de senioren hoor.
Ik kan me ertegen verzetten, treuren , kniezen, depri worden of mijn leeftijd aanvaarden zoals die is. Mijn leven zit in de stroom van komen en gaan, van bloei en aftakeling, van lentes en zomers die herfstig verwinteren. Ik stelt vast dat mijn herfst is aangebroken en dat niets dat nog kan veranderen.
Maar ik ben zeker dat ik na vandaag weer mijn roze bril opzet ( hé Hotlips ) om vol optimisme verder te gaan. Positieve gedachten geven energie, negativisme daar heeft niemand een boodschap aan en het maakt een mens alleen maar moe. Al is het vuur wat zachter geworden en bruist het bloed wat trager, de toekomst kan nog de moeite lonen. Ik hoeft er alleen maar in te geloven. Dat begint bij het " nu moment " waar ik elke seconde wil van genieten. Ik ben ervan overtuigd dat ik straks mijn oude zelf wel terug vind om weer met een optimistische kijk door het leven te stappen.. Dit was heel even mijn " grijs moment " voor ik de volgende pagina opensla! ( misschien zit de miezerige regen vandaag er ook voor iets tussen?)
En of ik die "buzestove" ken Amor Fati??( voor niet west vlamingen een Leuvense stoof!) Er stond bij mijn grootouders ook zo'n prachtexemplaar. Ideaal om pannenkoeken op te bakken of om er 's avonds gezellig rond te gaan zitten lezen of te luisteren naar verhalen van de ouderen. Ja we leefden toen nog in de pre- televisietijd!!!!! Meestal vertelde mijn grootmoeder over de oorlog. Hoe vaak heb ik niet gevraagd:" Meter vertel nog eens over de oorlog"? En of ze erover kon vertellen! Ze had er twee meegemaakt, weet je wel! En dan zaten we rond het vuur met opengesperde ogen te luisteren naar wat die Duitsers allemaal gedaan hadden en over dat vliegtuig dat in de buurt neergestort was en ...toen mijn overgrootvader wilde gaan zien om te helpen werd zijn been afgeschoten door de Duitser!! De bloedige details werden ons niet bespaard. Je kon maar beter klaargestoomd worden voor het echte leven zonder veel franjes... Want hoe zei ze dat ook weer?? " Het leven is geen crèmekarretje , het is meer karre dan crème!!"...... Voilà dat was onze eerste levensles daar rond die " buzestove"!! Ik geloof dat ik nog veel logjes zou kunnen schrijven over wat meter daar allemaal verteld heeft!! En dan dat " godendrankje" Mus, dat ken ik ook hoor maar ik haatte dat.. We moesten dat altijd drinken om aan te sterken. Maar dat rauw ei in die stout!!! Bwe, ik walg er nog van.... Neen, mijn drang naar Geuze met grenadine komt uit een andere hoek, vrees ik!! Nu betrap ik er mezelf toch op dat ik wel heel gemakkelijk terugga naar het verleden. Ik krijg precies " oma allures"!!!! Nu ja een oma of opa hebben meestal al een goed gevuld leven achter de rug dat op zichzelf ook al een roman kan zijn! Een drama, een slapstick een romantisch of avontuurlijk leven, je vult het zelf maar in, maar zoveel is zeker , elk leven is een verhaal apart! En nu lieve mensen ga ik relaxen!!!!
De winterse kou blijft duren en maakt een mens zelfs een beetje nostalgisch. Hier een paar winterse herinneringen... Als klein meisje woonde ik op " den buiten " en moest een heel eind op de fiets naar school. Ik droeg geen lange broek dat was toen nog niet " zedig " voor meisjes!! Ik moest van die collants dragen! Van die wollen kousenbroeken, weet je nog? En jeuken dat die dingen deden! Maar willen of niet ik moest ze aandoen van ons ma. Stiekem deed ik er een paar sokken onder en toen ik eenmaal op school kwam, verdween de kousenbroek in de boekentas. Vooraleer ik dan s' avonds weer naar huis ging, mocht ik niet vergeten die krengen terug aan te doen, want anders zwaaide er wat!!
Ik was als kind al een boekenworm en het liefst zat ik te lezen in de keuken met mijn voeten in de oven van de kachel, jullie kennen dat misschien ook nog wel zo'n bruin -rood model? Daar maakte ons ma de lekkerste dingen in zoals appeltjes met bruine suiker,mmmmmmm..
Op een keer zat ik , met mijn pop op schoot,
voetjes in de oven, lekker warm
helemaal verdiept in het verhaal van "Arendsoog en Witte Veder" te lezen
toen ik opeens ma hoorde roepen! " Wat stinkt er hier zo, precies gesmolten plastiek!" Oooo weee., mijn poppenkind was naar beneden gezakt met haar beentjes tot in de oven en daar kon ze niet goed tegen want haar beentjes waren bijna helemaal gesmolten! Ik was helemaal in paniek maar er was niks meer aan te doen. Toch heb ik mijn poppenkind niet weggegooid . Mijn minder valide popje heeft nog heel lang op mijn bed gezeten met een broekje aan dat ma later voor haar breide om mij te troosten en zo de "vermassacreerde" beentjes te verbergen...
Wat er allemaal door je hoofd kan gaan enkel omdat het koud is....
Nog een fijn weekend aan iedereen die hier passeert...en hou jullie voetjes " veilig" warm!
Allereerst bedankt aan die trouwe blogbezoekers die mij dag na dag gevolgd hebben, sommigen deden zelfs de moeite om telkens een reactie neer te schrijven. Dat werkt inspirerend hoor. Ik heb er ook volop van genoten en vraag mij af hoe het huidige Venezuela er nu zou bijliggen??? Het is beslist veel toeristischer geworden dan in " onze tijd " en ik vrees dat het ruige en nog onbekenden Venezuela van toen wel wat van zijn charme heeft verloren zoals zoveel plaatsen waar de " massa " zich op werpt. Was Mexico nog het zoeken naar een evenwicht tussen emoties en verwondering dan was Venezuela meer een ontdekken van mezelf op zoveel gebieden. Ik heb er geleerd en aanvaard dat leven met T, zolang hij die job uitoefent, altijd weer een opgave zal blijven en altijd weer voor verrassingen zal zorgen maar dat juist daardoor telkens een totaal andere wereld voor ons opengaat. Ik heb er ook geleerd om me niet meer te innig te hechten aan mensen of omgevingen want een verplicht loslaten loert altijd om de hoek Omdat ik zoveel tijd voor mezelf had, kon ik me ook volop verliezen in het moeder zijn een opgave die me steeds meer en meer beviel. Maar wat ik er vooral van onthield, was dat hoe zwaar en druk en stresserend de job voor T ook was, ik steeds op hem kon terugvallen als het allemaal even teveel werd.
Venezuela was misschien minder spectaculair dan Mexico, of misschien begonnen we al een beetje ons toeristisch oog te verliezen maar achteraf gezien was er veel meer dan we ervan hadden verwacht. Venezuela was Caracas met zijn overbevolkte wijken naast zijn moderne infrastructuur. Het was ook de Caribische kust met stranden, mangrovebossen en nationale parken. We bewonderden steden als Puerto La Cruz, Maiquetia, Cumana , de stuwdam van Guri .. maar we vergeten nooit Puerto Ordaz en zijn watervallen. Ciudad Bolivar linken we voor altijd aan de overweldigende Orinoco rivier en zijn delta evenals de uitgestrekte llanos.... zoals jullie zien was ook Venezuela weer een bron van belevenissen en ervaringen.
Er was/is beslist veel meer te zien in Venezuela dan wat wij hebben bezocht en toch voel ik mij bevoordeeld dat ik weer eens een prachtig stukje van Zuid Amerika heb mogen ontdekken. Maar uiteindelijk blijft Venezuela in mijn ( ons) hart nazinderen als het land waar we éen van de schoonste geschenken in ons jonge leven ontvingen: onze zoon!!!
Zoals na Mexico heb ik na Venezuela reacties gekregen in de aard van: " Je hebt toch een boeiend leven gehad...!" Als ik mijn eigen relaas nalees dan moet ik dat volledig beamen. Ik zou opnieuw tekenen voor dezelfde belevenissen en avonturen zelfs met en niettegenstaande de randgevoelens als spleen, de eenzaamheid en het missen van familie en vrienden. Voor wie geprobeerd heeft tussen de regels te lezen, zal het duidelijk zijn dat er ook een keerzijde is aan al dat " schone ". Het telkens opnieuw leggen van nieuwe contacten , nieuwe vriendschappen opbouwen en mekaar uiteindelijk toch loslaten, de aanpassingen aan de extremen van elk tropisch land, de verwerking van volksonlusten, de grillen van de natuur, het nooit zeker zijn van je levenspatroon, je whereabouts....Dat kan alleen maar als je jong bent, verliefd en een enorm geloof hebt in mekaar...
Meteen wil ik ook een antwoord geven op de vraag : Hoe ik mij al die details nog herinner?
Ik heb altijd een dagboek bijgehouden waarin ik alles neerschreef en bij het lezen ervan kan ik zonder problemen de sfeer en omstandigheden weer oproepen. Blijkbaar heb ik onze avonturen niet enkel opgeslagen in mijn boek maar staan ze op mijn netvlies en in mijn geheugen en vooral in mijn hart gebrand. Het gaat een beetje samen met de " aard van het beestje" hier!!! Als ik voor iets ga dan is het ook alles of niets en daardoor blijft het ook zo aan mijn " systeem" kleven zeker?? Ik hoop dat ik jullie, ergens in de loop van het jaar, terug mag meenemen naar ons volgend avontuur. Ik verzeker jullie nu al dat Peru ook de moeite loont!!
De eerste dagen na het vertrek van vader en moeder liep ik er maar verloren bij temeer omdat T vanaf nu regelmatig voor 1 of 3 weken naar het binnenland moest. Omwille van Kenny ging ik niet meer mee op die trips. Veel zou ik er toch niet aan hebben want voor T waren het werkweken en de accommodatie was ook niet altijd optimaal met een baby. De werkatmosfeer hier was ook totaal anders dan in Mexico. De opgeleide Venezolanen waanden zich na enkele maanden praktijk al " specialisten " en stonden dan ook snel klaar met hun eis om loonsverhoging . T moest regelmatig " brandjes blussen " en een paar keer liep het bijna uit de hand....toen herrieschoppers de laan uitgestuurd werden. Ik was telkens opgelucht als hij in die probleemdagen veilig thuis kwam. Want je zal soms maar als enige buitenlander tussen die opgehitste werknemers rondlopen!!!! Gelukkig is hij heel rustig en nuchter van aard en dat komt goed van pas tussen die " vurige " Zuid Amerikanen....
Ik vertelde jullie, in mijn relaas over Mexico, dat we in Ciudad Obregon peetje en meetje lap werden van het 2e dochtertje van een collega van T. Ik was dan ook ontzettend blij toen ik hoorde dat ze ook naar Venezuela kwamen. Toevallig stond er in ons appartementsgebouw een geschikt appartement vrij en ... ze moesten er niet lang over nadenken om erin te trekken. De ruime binnentuin en het zwembad zullen ook wel meegespeeld hebben want heel erg bij het centrum lagen we niet en met 2 kinderen was Lieve ook niet erg " mobiel". We beleefden samen een mooie tijd en voor ons mannen was het ook een geruststelling dat we zo dichtbij iemand gevonden hadden met wie het optimaal klikte!!! Kerst- en Nieuwjaar werd dan ook samen met hen en Nelly en Jan gevierd en het werd een van de schoonste eindejaarsfeesten die we in Venezuela beleefden.
Het daarop volgend jaar verliep heel gewoon met werken, een bezoekje aan België van zo'n 6 weken en nog eens werken.... Ik weet niet hoe we het allemaal volhielden want op de weekends na was er voor niets ruimte of tijd... Het land, de voortdurende kleine strubbelingen met de Venezolaanse werknemers en het op en neer pendelen naar het binnenland van onze mannen maakten het voor ons " echtgenotes " niet gemakkelijk...Maar onze kleine spruit hielp mij er steeds door.... Hij groeide als een kool en met zijn spierwitte haren was hij de attractie van de regio. Telkens als ik met hem buitenkwam, was er wel steeds iemand die over dat wit kopje wilde wrijven. De lokale kindjes waren hier eerder pikzwart. Het is dan ook niet te verwonderen dat na " mama en papa " zijn volgende woordje " no " was!!!!!.
Ik vertelde jullie al van de Avilaberg rond Caracas. Die was vanuit elke hoek van de stad zichtbaar. Daarom juist wordt Caracas vaak " La Sultana del Avila" genoemd. Op die Avila is er ook een enorm Nationaal park dat Caracas scheidt van de zee. Dat park is de echte long van de stad en er zijn veel wandelmogelijkheden, alleen zijn de routes nog niet echt verzorgd. Vanuit dat park hebben we ook nog een paar enige foto's van bloemen , de plantengroei een kleine waterval en de heel specifieke begroeiing die vanuit de verte de rode schijn van de bergflank verklaart.
Vandaag komen T's ouders aan. Ze zullen hier 6 weken verblijven! Een schoner geschenk voor onze derde huwelijksverjaardag kunnen we niet bedenken. Ze hadden gepland om hier te zijn tegen de geboorte van onze zoon zodat ik niet alleen zou zijn maar Kenny had daar blijkbaar anders over gedacht. Hij is nu al 2 weken oud. De dag lijkt eindeloos lang te duren en dan horen we nog dat het vliegtuig 4u vertraging heeft opgelopen.We zijn wel wat ongerust want het is de eerste keer dat moeder en vader met een vliegtuig reizen en wat een "maiden vlucht "!!!!!
Ik blijf thuis met de baby want moet nog rap éen en ander in orde brengen voor onze logees! Om 11u zijn ze er eindelijk! Moeder en kind worden natuurlijk overstelpt met cadeautjes van gans de familie... Het appartement staat wat op stelten maar we zijn allemaal zo gelukkig om mekaar te zien . Vooral T 's pa is maar niet van zijn 1e kleinzoon weg te slaan.. De eerste dagen blijven we rustig in en rond het appartement hangen. Voor mijn schoonouders is het ideaal om de jetlag te verwerken en even te wennen aan de hitte. Voor mij was het goed om het nog wat rustig aan te doen, wil ik dat de borstvoeding optimaal verloopt! Stress kan ik best missen!
We maken wel dagelijks een wandelingen in de buurt en ik toon hen de weg naar de supermarkt. Van mijn schoonouders kregen we een kinderwagen en zo kan Kenny mee op wandel! Mijn schoonmoeder houdt ook enorm van bloemen en we besloten dan maar om er eens een fotodag van te maken, er zijn genoeg bloemen in onze buurt.
Ik zoek Een taal die kan vertellen hoe ik glimlach als je met mij praat en ook glimlach als je de stilte laat spreken, hoe mijn hoofd in je schoot de rust vindt waar ik elders hopeloos mezelf verlies.
Die taal wil ik beheersen waarbij woorden schrappen niet leidt tot een mooie zin die je beweegt en in verwarring brengt of ontroert, maar waarbij jij bewogen wordt zoals ik dat in gedachten had, waarbij jij dat ene moment glimlacht en ik je bij het volgende bij de keel grijp.
Maar mijn taal is te vrijblijvend als een zin die eindigt met een komma zonder vervolg. Het zijn de woorden die ik uiteindelijk niet zeg bang om het evenwicht te breken die tellen.....
Voor alle bezoekers vandaag: een warme Valentijnsknuffel.
Gisterenavond vermoedde ik al dat 15 november wel wat te ver kon liggen. Toen ik rond 23u wakker werd met buikpijn begon ik mij onzeker te voelen. Stilletjes kroop ik het bed uit, controleerde nog even de valies die toch al een paar weken klaar stond ( en besloot nog snel een pot soep te maken voor mijn ventje mocht ik de komende dagen even " weg " zijn!!! Er lag nog wat strijkwerk, dat kon ik best ook afwerken... Ieder heeft zijn manier om naar " le moment suprême" toe te leven hé , wel dat was mijn eindrush ( ) Prenatale oefeningen, daar hadden ze hier nog nooit van gehoord maar ik had wel boekjes gelezen en daardoor kon ik mijn " topmomenten" draaglijker maken. De weeën bleven komen en ik besloot T uiteindelijk wakker te maken want onze kleine kondigde zich aan, weliswaar 3 weken te vroeg, maar ik was er niet rouwig om! In de auto had ik reeds om de 5 min weeën en T sakkerde dat ik hem veel te laat had wakker gemaakt. Gelukkig was het nacht en geen verkeer en T heeft wellicht alle verkeerslichten genegeerd!!! We stonden in een recordtempo aan de kliniek maar vingen daar bot. Die was 's nachts gesloten dus moesten we 2x aanbellen voor er een bewaker kwam om open te doen.T stond door de glazen deuren in geuren en kleuren uit te leggen dat het dringend was want intussen was mijn water al gebroken. Als jullie dachten dat daarom de formaliteiten sneller zouden gaan.. vergeet het, eerst inschrijven en de nodige formulieren invullen, was de boodschap. !! Gelukkig was de kamer al op voorhand geboekt en hadden we al een voorschot betaald, dat was dan een probleem minder!!... De arts werd snel verwittigd en toen hij eraan kwam, sleurde hij mij haast mee naar een kamer. Daar werden in allerijl de laatste voorbereidingen gedaan ( ik bespaar jullie de details!!!!) en onder luid geroep dat ik niet mocht persen werd ik naar de verlossingskamer gerold. Hoewel het hier absoluut geen gewoonte is, had T toch de toestemming gekregen om bij de bevalling aanwezig te zijn. Alleen... we waren de valies met alle nodige spulletjes voor de kleine in de auto vergeten. T donderde naar beneden want hij wilde het " sublieme " moment niet missen. Helaas toen hij terug boven was, lag de kleine al op de verzorgingstafel en ik aan het trillen als een espenblad van de doorstane emoties!!! Er werd een deken over mij gegooid maar veel haalde het niet uit.Tot daar in het kort wat veel vrouwen " in het lang" meemaken!!
Ik wist dat Kenny 49cm was en 2.940 kg woog en gezond was en .. de schoonste baby was die we ooit al gezien hadden!!! Daar hield het voorlopig op.
(klik op foto)
Na een vlotte bevalling bracht men mij terug naar de kamer. Het was hier niet de gewoonte om de baby op de kamer te hebben, dus lag ik daar " verweesd " te wachten tot de kleine eventjes bij ons zou gebracht worden. T pendelde op en neer tussen de kamer en de baby-afdeling en kwam telkens met een trotse grijns terug binnen...Hij kreeg maar niet genoeg van dit kleine wonder. Om 5u in de morgen had hij Nelly en Jan al opgebeld om hen het nieuws te vertellen. Aanvankelijk dachten ze dat het om een misplaatste grap ging- want 3 weken te vroeg- maar toen Nelly hoorde dat het menens was, kon ze haast niet wachten om haar " meetje lap " kindje te bezoeken. Ze was er dan ook als de kippen bij toen de kliniekdeuren opengingen!! Ik wilde ook wel eens tot aan de baby - afdeling wandelen maar " moest " in bed blijven!! Er liep hier een verpleegster rond die ik in gedachten al de naam " matronne" had gegeven en die duldde blijkbaar geen tegenspraak!!!! Het was pas in de late namiddag dat ik Kenny voor het eerst terugzag en dat voor een eerste borstvoeding of althans een poging daartoe!!! Het werd een geval van bloed , zweet en tranen zowel bij ons zoontje als bij mij en dat uit pure frustratie!! Omdat Kenny te vroeg was geboren, lag hij van de nek tot en met de voetjes ingebundeld! Hij leek bijna een mummie...Het enige wat we zagen waren zijn pikzwarte, lange haartjes tegen zijn bezweet hoofdje dat hij amper kon bewegen!! Dat krijsende bundeltje werd door " matronne" tegen mijn borst geduwd. De kleine zocht en tierde en schreeuwde zijn honger en frustratie uit .Intussen trokken en duwden matronne en nog een verpleegster aan mijn borst om die in het kleine mondje te duwen...Het zweet parelde langs mijn slapen tot het mij allemaal teveel werd. Was dat hier zo de gewoonte dan zou dat niet lang duren!!! Ik vroeg kordaat aan iedereen om de kamer te verlaten en mij met de kleine alleen te laten. Blijkbaar klonk het " menens" want Matronne en co verlieten " geshockeerd " de kamer en zelfs T volgde in hun " zog ". .. Maar dat laatste was niet de bedoeling. Ik vroeg hem om bij mij te blijven.
Het eerste wat ik deed was die kleine uit zijn bundel verlossen... Eindelijk kon ik hem keuren en bewonderen en dit kleine lijfje ontdekken voor we samen rustig " tot de orde van de dag " overgingen... Binnen de kortste tijd lag ons ventje gulzig te zuigen en keken we vertederd en gelukkig toe. Ik had geen zintuigen genoeg om ons zoontje in mij op te nemen. Ik snoof de geur van zijn kleine lichaampje op terwijl mij handen zijn kleine voetjes en vingertjes streelden. Mijn ogen, handen en hart verkenden elk plekje van ons wonder en T genoot intussen mee. Het was alsof al mijn zintuigen zich gulzig wilden verzadigen aan dit kleine wonder. Ik fluisterde heel stil om onze hongerige schat niet te storen: " Vanaf nu gaan we met zijn drietjes verder.." Maar lang duurde dat intieme moment niet. Matronne stond daar weeral, klaar om onze cocon te doorbreken. Ik vroeg haar of ik Kenny nog wat bij mij mocht hebben maar in plaats van een ja kreeg ik een hele tirade naar het hoofd.... Waarom had ik die omslagdoek losgemaakt??? Om de kleine warm te houden moest hij ingebundeld liggen en ze hadden geen tijd om dat telkens opnieuw over te doen. Ik vroeg haar of dat echt nodig was? Indien ik dat niet wilde dan moest T handschoentjes, sokjes een mutsje en een brede sjaal gaan kopen, zei ze . Vroeggeboren kindjes moeten warm gehouden worden!! Samen met Nelly heeft hij dat ook snel gedaan.
Het was pas de volgende morgen dat ik de kleine terugzag, men had mij een ganse nacht laten slapen. Onder de strenge blik van " matronne" ( ik kon amper een lach onderdrukken) werd de kleine in mijn armen gelegd. Geen gesleur of getrek meer van haar kant!!!!! Een knalgeel mutsje hing doorgezakt tot op het neusje van onze schat. De even knalgele sokjes waren groot genoeg om in elk 2 voetjes te bergen en met zijn idem gekleurde handschoentjes kon hij zo het verkeer regelen!!.. T begreep mijn glimlach en zei: " Het was de kleinste maat die we konden vinden.." Omdat de Venezolaanse vrouwen in normale omstandigheden de dag na de bevalling al naar huis gaan, vroeg " matronne " of ik problemen had want ik zou blijkbaar nog éen dag langer blijven? Ik vertelde haar dat T erop aangedrongen had om hier nog een extra dag uit te rusten om te wennen en te bekomen want eenmaal thuis zou ik er alleen voor staan . Hij kreeg maar 4 halve dagen om aan het vaderschap te wennen!!!!
Die dag werd het natuurlijk druk door de bezoekjes van de andere Belgen, zodat ik Kenny enkel zag voor de voeding ( en dan werd iedereen door matronne naar buiten gestuurd)!!
De derde morgen kwam mijn gynaecoloog langs met de nodige ontslagpapieren en instructies voor intieme verzorging.. Ook de kinderarts kwam nog eventjes uit de doeken doen wat er moest gebeuren met het naveltje en dito dinges , daarna was ik klaar om naar huis te gaan.
Matronne kwam nog even langs voor een laatste intieme verzorging. Ik bedankte haar en gaf haar een zakje " doopsuiker ". Heel even zag ik de verwarring op haar gezicht en toen kruisten onze blikken zich in een moment " van vrouw tot vrouw "... daarna was ze weer haar eigenste zelf en met een waardig: " Gracias señora que te vaya bien y mucha suerte"... haastte ze zich naar de deur. Heel even had ik een glimp mogen werpen op de vrouw/moeder in die verpleegster en besefte ik dat haar aanpak wellicht de enige juiste was in dit land. Als ik hoorde hoe in de aanpalende kamers het " kreunen en kermen " van moedertjes in spé ondersteund werd door even luide kreten van echtgenoten , ouders en schoonouders en de decibels in koor toenamen naar mate het uur der waarheid naderde, dan was er inderdaad maar éen houding de juiste en dat was die van " matronne". T bracht ons naar huis en Nelly kwam eventjes bijspringen want in de namiddag moest T lesgeven. De volgende dagen stond het weekend voor de deur maar vanaf maandag was het gewoon: " My little King and I "....
Eenmaal terug " thuis" werden de foto's met volle aandacht bekeken en genoten we nog eens volop na van ons uitstapje. De slideshow geeft nog een kort zicht op de omgeving van de Orinocco en
We besloten nog maar eens onze pick- nick mee te nemen want het zou weer een lange uitstap worden. Vandaag bezoeken we Presa Guri een stuwdam in aanbouw aan de Caroni rivier op zo'n 100 km van de uitmonding er van in de Orinoco. We rijden door een dicht begroeid gebied dat weer wat oerwoudachtig oogt en zijn blij als we in de buurt van de stuwdam komen. Het is verboden om tot bij die dam te komen tenzij onder begeleiding van een gids. Het duurt zomaar eventjes 2u voor we kunnen vertrekken We moeten er toch af en toe aan herinnerd worden dat we in Latijns Amerika zijn dus...despacito = traagjes aan!!!!
Wij staan bij een enorm werf maar we krijgen toch al een idee van wat er hier zal gebouwd worden. Het zal een stuwdam worden van 150m lengte en 180m hoogte met een overloop van 3 kanalen om in het regenseizoen het teveel aan water te laten afvloeien. De stuwdam zal op termijn een capaciteit van 10 miljoen KW/u moeten leveren. De bewaking is er heel streng en lang mogen we er niet rondlopen.
Ik ben even gaan opzoeken hoe de stuwdam er nu uitziet en vond volgend plaatje:
Jammer genoeg zit onze uitstap er bijna op. We keren weer voldaan terug naar ons hotel maar worden onderweg wel even staande gehouden door kinderen die de baan afzetten om wat geld te vragen. We waren bijna vergeten dat het nog steeds carnaval was. We hebben geluk want achteraf hoorden we dat in sommige gevallen de inzittenden moesten uitstappen en dat ze die dan kletsnat gieten.....Venezolanen gebruiken heel van ballons gevuld met water om carnaval te vieren. Ze gooien die naar elkaar, soms een gevaarlijk spelletjes omdat sommige mensen hun ballons in de vriezer steken dan worden die ijs en zo is het een veel gevaarlijker spel! Ook een manier om carnaval te vieren. Gelukkig hier geen van die toestanden en mogen we na een fooi rustig doorrijden!
De volgende dag staan Alirio ( ook Diaz genoemd hangt af of je de eerste of tweede naam neemt!!) en vriendin Sofia ons in het hotel op te wachten om mee de terugreis naar Caracas aan te vatten. Het wordt zeker een geanimeerde terugreis want wij zowel als zij hebben veel te vertellen. De batterijen zijn weer opgeladen, de doos met belevenissen en ervaringen weer een stukje voller en eerlijk gezegd... wij hebben het toch getroffen dat we dat allemaal mogen meemaken!
Ciudad Bolivar en Puerto Ordaz vertonen een zekere gelijkenis maar Puerto Ordaz is vooral het park van Cachamay... en daar bleven we heel lang hangen want we kregen maar niet genoeg van de schoonheid van de natuur en het rustgevend spel van vallend en stromend water.. We staarden er naar een adembenemend panorama. Over een breedte van bijna éen km was het éen aaneenschakeling van watervallen met een hoogte van 12 à 15m. Terwijl we opgingen in de pracht van de natuur en het aanzwellend geluid van vallend water, stelden we verwonderd vast dat na een uur het water gestegen was en de watervallen geweldiger werden en breder. We bleven er een paar uur hangen en hadden dat immense panorama voor ons alleen. Een overweldigend gevoel waarbij we alle twee stil werden en in mijn geval wil dat wat zeggen!!!!
Ciudad Bolivar is een stad in Venezuela ten Z van de oevers van de Orinoco rivier. Het is de hoofdstad van de staat Bolivar en kent een gemiddelde t° tussen 27° en 30° C. De stad werd in 1595 gesticht door Antonio Berrio en heette eerst Santo Tomé de Guayana. Nadat de stad een paar keer verplaatst werd, koos men in 1764 voor een plek waar de Orinoco tamelijk smal was. De stad kreeg dan de naam Santo Tomé de Guayana de la Angostura del Orinoco ( ofwel Santo Tomé van Guyana aan de nauwte van de Orinoco ). Omdat die naam nogal lang was, werd hij ingekort tot Angostura. Op die plaats was de stad minder kwetsbaar voor piraten die de Orinoco afzakten op zoek naar goud en diamanten. Die stad werd de plaats waar veel onafhankelijkheids veldslagen zich afspeelden om vrij te geraken van de Spanjaarden. Angustura werd daarom ook uitgeroepen tot interim hoofdstad van de nieuw gevormde republiek in 1818 onder leiding van Simon Bolivar.Vandaar dat de uiteindelijke naam van de stad veranderde in Ciudad Bolivar ter ere van die bewuste Simon Bolivar.. De economie van de regio is vooral gebaseerd op mijnbouw ( goud, diamant en bauxiet). Ook wordt bijna ¾ van de elektriciteit van Venezuela voorzien vanuit de regio van Ciudad Bolivar.
Ciudad Bolivar was ook de plaats waar de eerste krant van Venezuela geprint werd nl El correo del Orinoco.
In het Bolivar museum( het witte gebouw) kan je de pers zien waarmee die eerst krant gedrukt werd.
In dit museum kregen we ook een zicht op het werk van " moderne " Venezolaanse kunstenaars maar wat vooral onze aandacht trok waren pre-Colombiaanse kunstwerken en een paar rotstekeningen. Het was een hele bedoening om stiekem een foto te maken spijtig dat ik jullie niet meer kan laten zien, maar ik zal ruimschoots compenseren als we op de orinoco zijn!!!!
zondag 13/02/'72
Onze medereizigers kwamen van Puerto Ordaz en wat we ervan gehoord hadden, loonde het zeker de moeite om zelf op ontdekking te gaan. We vertrokken dan ook vroeg en hadden onze pick nick meegenomen want we vermoedden dat we daar wel even zouden blijven hangen. Puerto Ordaz werd genoemd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Diego de Ordaz. Ordaz kwam aan in 1531 op zoek naar goud. Terwijl hij op zoek was naar goud , botste hij op een gebied dat omwille van zijn ligging ook nog eens rijk was op veel andere gebieden. Pas in 1952 werd Puerto Ordaz opgericht als het hoofdkwartier van de Orinoco mijncompagnie ( belangrijk voor ijzer en aluminium.) De stad viel veel positiever uit dan Ciudad Bolivar. Het was een mooi, rustig en voor de tijd modern stadje met verzorgde huizen, supermarkten en vooral prachtige fauna en flora. Hier vloeien de twee grootste rivieren van Venezuela nl de Orinoco en de Caroni samen.. De rivierdelta is daarom precies een plantentuin als gevolg van de vruchtbare grond die er ontstaan is. Van op een brug kregen we een perfect zicht op die samenvloeiing. ( klik op foto )
Om 6u15 vertrokken we voor onze 4daagse uitstap. Eén van T's studenten wilde samen met zijn vriendin ook naar huis toe nl naar Puerto Ordaz dat nog voorbij Ciudad Bolivar ligt . We namen hen mee tot onze bestemming vandaar konden ze dan per taxi verder naar huis toe. We hadden gelukkig niet teveel verkeer want de weg lag er maar zo en zo bij. T en ik wisselden af om te rijden zodat we ons beiden wat met onze medereizigers konden bezig houden. We reden door een mooi maar verlaten landschap. Hoe meer we onze bestemming naderen hoe meer "boorpompen " we zagen staan.
Zo werden we er nog eens aan herinnerd waarom er zoveel minder aandacht besteed werd aan toerisme als je het vergeleek met Mexico. De hoofdbron van inkomsten haalden ze hier uit aardolie!! We reden even tot dicht bij zo'n pomp om te zien hoe die werkte. Er was niemand in de buurt te bespeuren en de pomp werkte niet op dat moment.
Wat ons vooral fascineerde waren de laatste kms (zo'n 1u 1/2 rijden).De weg was éen lange rechte baan zonder ook maar éen bocht erin ..indrukwekkend. Bij het binnenrijden van Ciudad Bolivar bleven we even staan om de mooie lange hangbrug over de Orinocorivier te bewonderen. Deze rivier is met zijn 2150 km de langste van Venezuela en is de derde langste van Zuid-Amerika. Vanaf de Mirador Angostura zien we de rivier en de Angostura brug (de enige brug over de Orinoco).
We hadden telefonisch gereserveerd in hotel Bolivar maar toen we eraan kwamen vielen ze uit de lucht... Alles was volzet!! Gelukkig wisten onze medereizigers nog een ander groot hotel liggen even buiten het centrum. Het was een hotel gelegen tegen de bergen en er was gelukkig nog plaats. We zegden adios tegen Diaz en Sofia en na de plakkende hitte was een douche meer dan welkom. Daarna besloten we terug naar het centrum te rijden om te genieten van de carnavalstoet.( klik op de foto )
De volgende weken gebeurde er niets en toch veel.. Ik had al een tijdje last van oorpijn en toen het steeds erger werd , suggereerde T om toch maar naar een oorspecialist te gaan. Omdat hij het te druk had met zijn cursisten, moest ik alleen op zoek naar een kliniek en arts. Op aanraden van een paar lokale buren had ik uiteindelijk een dokter gevonden maar reeds na het eerste bezoekje wist ik al dat die " kwibus" mij nooit meer zou terug zien. Na 2 minuten had hij zijn diagnose al klaar: de oorpijn kwam van mijn neus en ik zou naar de kliniek moeten om mij neus te laten " schrapen".!! No way dat dit zou gebeuren , dan nog liever oorpijn!!!! Ik ging dan nog maar eens op eigen houtje naar de apotheek en kreeg wat tegen de pijn. Veel helpen deed het niet maar het werd ook niet meer erger. Intussen had T naar zijn ouders getelefoneerd en alles uitgelegd. Die zouden contact opnemen met hun homeopaat en dan hoorden we het wel. Binnen de week had ik ( via de firma) de voorgeschreven kuur van die man en besloot ik voor het eerst in mijn leven mijn heil te zoeken in homeopathie. En... het hielp en zonder "schrapen" of opnames ben ik van die vervelende oorpijn afgeraakt.
Intussen had T wat problemen met een paar cursisten. Die vonden dat het stilaan tijd werd dat hun loon opgetrokken werd vermits ze meer en meer van de " materie" wisten. Maar zo werkt de firma niet. Ze zouden eerst in de praktijk moeten bewijzen wat ze waard waren. Een paar " straffe" studenten besloten maar met hun kennis naar een andere firma te gaan die meer betaalde.. T had alle overredingskracht nodig om er toch een paar te overtuigen om te blijven.
Hij had die dag dan ook nog eens de brute pech dat zijn auto te dicht bij de hoek van de straat geparkeerd stond , dus toen hij op een middag naar huis wilde komen om te eten was de wagen " foetsjie".. Gelukkig waren er een paar van zijn mannen die met hem de nodige instanties afliepen zodat hij tegen 16u zijn wagen terug had maar zijn "beurs" was ook wat lichter geworden...
Intussen zijn we al 23/1/72. Het was de eerste zondag dat we een zendamateur in de buurt vonden die bereid was om te proberen om in het weekend contact te leggen met België en zo met de familie.. We keken er al naar uit om de ouders te horen.
We zitten hier nu weer al 3 maanden. De eerste cursusgroep is klaar met de opleiding en T stelt voor om van de carnavalsdagen te profiteren om een 4 daags reisje te maken naar het zuiden . Eenmaal dat hij met de tweede groep cursisten start, kan hij niet zo gemakkelijk weg.
Onze keuze viel op Ciudad Bolivar . De komende dagen dienden dan ook om zo snel mogelijk zo veel mogelijk info op de kop tikken voor ons tripje..Ik keek er echt al naar uit!!!
We stonden vroeg op en na een goed ontbijt vertrokken we naar Cumana.
Cumana is éen van de eerste nederzettingen van Europese Franciscanen in Z Amerika.(1515) Omwille van de vele invallen van de inlandse bevolking werd de nederzetting dikwijls herbouwd. Het was uiteindelijk in 1521 dat, onder leiding van Gonzalo de Ocampo, de huidige stad onder de naam Cumana is ontstaan. Cumana betekent in de taal van de indianen " vereniging van de rivier en de zee". Eén van T 's studenten had gezegd dat dit wegstukje een aanrader was. Toen we bij Playa Colorada kwamen , konden we het niet nalaten om even pootje te baden. Het water was er heel helder, het strand had een oranje kleur en zoals jullie zien hadden we aangenaam gezelschap!!!
Het water was lauw en we bleven er zo'n 2 uur rondhangen maar moesten dan toch verder. We reden nog maar eens door een enig landschap met zicht op de zee (Caraibische) en de eilanden . Nu wisten we welke eilandjes we gezien hadden vanuit het vliegtuig toen we aankwamen. Het weer werd vochtig heet. De mensen die we tegen kwamen liepen in bloot bovenlijf en de kinderen meestal in Adams of Eva's kostuum.. maar wij hielden het " netjes"!!!
In Cumana werden we getroffen door het stadsbeeld. Het leek er éen bouwwerf te zijn. Men spoot zand en grond op de moerassige gronden en daarop verschenen dan de betonnen geraamtes van huizen. Over enkele jaren zal deze stad een totaal ander uitzicht hebben!! Ergens op een heuvel van de stad stond een kasteel en van daar uit had je een prachtig zicht op de ganse stad ( in aanbouw weliswaar) en de golf van Caraco die het schiereiland Araya scheidt van de rest van het vastenland.
Ik zei het al dat we de eindejaarsdagen wilden doorbrengen in Puerto La Cruz. We vertrekken rond 11u30 en omdat we maar een 400 km moeten rijden, besluiten we om het rustig aan te doen en te genieten.
We rijden voor het eerst door Petare.
Petare is een stad in Miranda, Caracas . De stad werd opgericht in 1621 onder de naam San Jose de Guanarito. De stad behoort tot de voorstad van Caracas als je hier al van een stad mag spreken. Het krioelt in de straten van verkopers en illegale verkopers die jou als je voorbij rijdt kleren, eten, zelfs elektronische apparatuur willen aansmeren. Maar wat hier vooral opvalt is de armoede en de enorme dichtheid van de bevolking. We moeten maar een klein stukje door die buurt rijden en zijn dan ook opgelucht als we dat achter de rug hebben want echt veilig voelen we ons niet. Ik vraag me af hoe de mensen het hier volhouden en overleven.. .
)
Are You Going To Finish Strong?
en besloot nog snel een pot soep te maken voor mijn ventje mocht ik de komende dagen even " weg " zijn!!!
)
.. Maar dat laatste was niet de bedoeling. Ik vroeg hem om bij mij te blijven.
){kind=link}
