Allereerst bedankt aan die trouwe blogbezoekers die mij dag na dag gevolgd hebben, sommigen deden zelfs de moeite om telkens een reactie neer te schrijven. Dat werkt inspirerend hoor.:lol: Ik heb er ook volop van genoten en vraag mij af hoe het huidige Venezuela er nu zou bijliggen??? Het is beslist veel toeristischer geworden dan in " onze tijd " en ik vrees dat het ruige en nog onbekenden Venezuela van toen wel wat van zijn charme heeft verloren zoals zoveel plaatsen waar de " massa " zich op werpt. Was Mexico nog het zoeken naar een evenwicht tussen emoties en verwondering dan was Venezuela meer een ontdekken van mezelf op zoveel gebieden. Ik heb er geleerd en aanvaard dat leven met T, zolang hij die job uitoefent, altijd weer een opgave zal blijven en altijd weer voor verrassingen zal zorgen maar dat juist daardoor telkens een totaal andere wereld voor ons opengaat. Ik heb er ook geleerd om me niet meer te innig te hechten aan mensen of omgevingen want een verplicht loslaten loert altijd om de hoek Omdat ik zoveel tijd voor mezelf had, kon ik me ook volop verliezen in het moeder zijn een opgave die me steeds meer en meer beviel. Maar wat ik er vooral van onthield, was dat hoe zwaar en druk en stresserend de job voor T ook was, ik steeds op hem kon terugvallen als het allemaal even teveel werd.
Venezuela was misschien minder spectaculair dan Mexico, of misschien begonnen we al een beetje ons toeristisch oog te verliezen maar achteraf gezien was er veel meer dan we ervan hadden verwacht. Venezuela was Caracas met zijn overbevolkte wijken naast zijn moderne infrastructuur. Het was ook de Caribische kust met stranden, mangrovebossen en nationale parken. We bewonderden steden als Puerto La Cruz, Maiquetia, Cumana , de stuwdam van Guri .. maar we vergeten nooit Puerto Ordaz en zijn watervallen. Ciudad Bolivar linken we voor altijd aan de overweldigende Orinoco rivier en zijn delta evenals de uitgestrekte llanos.... zoals jullie zien was ook Venezuela weer een bron van belevenissen en ervaringen.
Er was/is beslist veel meer te zien in Venezuela dan wat wij hebben bezocht en toch voel ik mij bevoordeeld dat ik weer eens een prachtig stukje van Zuid Amerika heb mogen ontdekken. Maar uiteindelijk blijft Venezuela in mijn ( ons) hart nazinderen als het land waar we éen van de schoonste geschenken in ons jonge leven ontvingen: onze zoon!!!
Zoals na Mexico heb ik na Venezuela reacties gekregen in de aard van: " Je hebt toch een boeiend leven gehad...!" Als ik mijn eigen relaas nalees dan moet ik dat volledig beamen. Ik zou opnieuw tekenen voor dezelfde belevenissen en avonturen zelfs met en niettegenstaande de randgevoelens als spleen, de eenzaamheid en het missen van familie en vrienden. Voor wie geprobeerd heeft tussen de regels te lezen, zal het duidelijk zijn dat er ook een keerzijde is aan al dat " schone ". Het telkens opnieuw leggen van nieuwe contacten , nieuwe vriendschappen opbouwen en mekaar uiteindelijk toch loslaten, de aanpassingen aan de extremen van elk tropisch land, de verwerking van volksonlusten, de grillen van de natuur, het nooit zeker zijn van je levenspatroon, je whereabouts....Dat kan alleen maar als je jong bent, verliefd en een enorm geloof hebt in mekaar...
Meteen wil ik ook een antwoord geven op de vraag : Hoe ik mij al die details nog herinner?
Ik heb altijd een dagboek bijgehouden waarin ik alles neerschreef en bij het lezen ervan kan ik zonder problemen de sfeer en omstandigheden weer oproepen. Blijkbaar heb ik onze avonturen niet enkel opgeslagen in mijn boek maar staan ze op mijn netvlies en in mijn geheugen en vooral in mijn hart gebrand. Het gaat een beetje samen met de " aard van het beestje" hier!!! Als ik voor iets ga dan is het ook alles of niets en daardoor blijft het ook zo aan mijn " systeem" kleven zeker?? Ik hoop dat ik jullie, ergens in de loop van het jaar, terug mag meenemen naar ons volgend avontuur. Ik verzeker jullie nu al dat Peru ook de moeite loont!!
Reacties op bericht (8)
20-02-2009
Ik kijk
nu al uit naar de volgende verhalenreeks over Peru. Heb meer dan twee jaar verkering gehad met een jongen uit Wilrijk en zijn ouders en zus zijn in die tijd vertrokken naar Peru voor het werk van de papa. Zoonlief bleef hier, want hij werkte ook voor Bell-telefoon en moest nog soldaat worden. Ik heb nog steeds een prachtige armband van Peru, met de zonnegod en de lopers erop, die mijn toenmalige schoonvader mij meebracht en absoluut niet terug wilde, toen de relatie ten einde liep. Dus laat maar komen, kijk er echt naar uit. Warme groet. Michelly
20-02-2009 om 00:43
geschreven door Michelly
19-02-2009
Mevrow "systeem"
Dag Natoken, je kan toch goed overweg met de pen, mijn gelukwensen, prachtig en levendig geschreven,met een vleugje humor,en ontroering. Lipske zou weeral zeggen slijmaard, maar het is oprecht gemeend of het late uur zit er voor iets tussen, kan ook natuurlijk. Lieve groeten P.B.
19-02-2009 om 00:11
geschreven door peeters robert
18-02-2009
Heb genoten!
Ha Natoken,
Nog bedankt voor je reactie even terug. Ik heb genoten van je herinneringen aan je tijd in Venezuela. Ik denk dat je aan één woord uit het verleden al genoeg hebt om een hele bladzijde te schrijven. Zo werkt het bij mij tenminste. Ik vind dat je heel boeiend schrijft èn wat ik bijzonder vind-- of eigenlijk is het toch normaal-- dat wanneer je reageert dat je kunt zien dat je het stukje gelezen hebt. Veel plezier met je kleinkinderen. Hebben ze bij jullie ook al vakantie?
Liefs,
Hetty
18-02-2009 om 23:57
geschreven door Hetty
mooie herinneringen......
...... en op het moment dat je daar moet afscheid nemen van al die mensen waar je toch een paar jaren mee samen geleefd hebt is het wel lastig. Maar achteraf bekeken denk ik wel dat het boeiender is om toch ook andere horizonten te verkennen eens je toch die weg bent ingeslagen ( professioneel dan ). de vraag die ik me bij Venezuela stel is of je zoon die daar geboren is er nu al eens heen geweest is of hecht hij daar niet zo een groot belang aan om die locatie te zien.
18-02-2009 om 22:50
geschreven door Amor Fati
Hallo Natoken
Spijtig dat het Venezuela avontuur is afgelopen. Telkens weer moeten afscheid nemen moet inderdaad niet makkelijk zijn geweest. Er treed toch altijd een soort gemis op. En je beloofd elkaar wel om contact te houden, maar meestal verwatert dat na een tijd. Zeker in de pre Internet tijd. Maar ik kijk al uit naar je wedervaren in Peru. Bedankt trouwens voor je fijne reactie op mijn blog.
Je hebt een onbetaalbare schat aan herinneringen neergeschreven. Print al die berichten en bewaar ze in een couvert met de titel. "Venezuela". Kan je ze nog eens in de handen stoppen van je bezoek. Geef kopijen aan je kleinkinderen, ze zullen ze zeker later lezen en fier zijn op hijn oma. Groetjes.
18-02-2009 om 15:50
geschreven door Ludovikus
hallo
Ik zou hier gere blijven hangen ,hoor mijne Neil zingen,maar moet nog zoveel doen...als ik ooit eens vijf minuten tijd heb....dag lieve schat!
dikke knuffel van Lipske &Co prettige midweekdag!
18-02-2009 om 11:50
geschreven door hotlips
*
Mijn neef deed jaren geleden aan ontwikkelingshulp in Venezuela en ontmoette er zijn vrouw. Ondertussen wonen ze al jaren terug in Belgie met hun twee kinderen. Volgens neef worden zoveel meisjes door hun ouders, die in armoede leven, verplicht zich te prostitueren om geld in de la te brengen. Het was zijn taak om deze meisjes in een klooster onder te brengen waar ze eerst levenslessen kregen van de nonnetjes, kwestie om ze uit het prostitutiecircuit te houden, en hen verder aan serieus werk te helpen.
)
