Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (555)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (67)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

12-02-2009

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Venezuela 15: met een paar sprongen verder

Eenmaal terug " thuis" werden de foto's met volle aandacht bekeken en genoten we nog eens volop na van ons uitstapje.
De slideshow geeft nog een kort zicht op de omgeving van de Orinocco en

het stadje Bolivar.

Go to ImageShack® to Create your own Slideshow

Jullie zien op de slide ook mangroves. Dat zijn bomen of struiken die het beste groeien op zoute slikgronden. De mangrove komt alleen voor in tropische gebieden met een getij. Deze gebieden worden regelmatig overspoeld en de grond is zout. Vandaar dat we ze vinden in rivier delta's en langs de kust.

Ook aan bloemen en planten hebben we een nooit te vergeten schakering gezien maar ik kan ze niet allemaal opladen dus houd ik het bij een paar

foto's.....

;

Het had ons beiden deugd gedaan weer even wat tijd voor mekaar te hebben want het werk en alles wat erbij kwam kijken, eiste T steeds meer en meer op!

De eenzaamheid en het gemis van familie liet zich soms toch heel hard voelen. Nochtans had ik veel steun aan Nelly en co maar ook in de vriendschap moet je mekaar soms de ruimte laten en Nelly zat in hetzelfde schuitje als ik en dan zaten we toch maar samen te " sakkeren"!!
Gelukkig bleven ma en de ouders van T trouw mijn brieven beantwoorden. Ook voor hen was het een ritueel geworden waar ze naar uitkeken. Zo heb ik ook T's ouders veel beter leren kennen en zij mij en is er tussen ons een diepe band ontstaan met waardering en een warm gevoel langs beide kanten.

Vrijdag 14/04/1972
Ik maak een sprong in de tijd want er viel tot nu toe niets belangrijks te vertellen.
Of toch !!!!
Vandaag kregen we door een gynaecoloog bevestigd wat we al vermoedden... we worden rond 15 nov mama en papa!!!! Er zullen dus niet direct lastige trips gepland worden trouwens T heeft het momenteel ook veel te druk daarvoor.
Ik popel om zondag het nieuws over de zender aan T's ouders te vertellen. Want inderdaad we hebben intussen een zendamateur gevonden hier dicht bij ons en die is bereid om zo om de 14 dagen eens te proberen om België te contacteren.

Het contact met België is gelukt en wij hebben het " blijde " nieuws kunnen doorgeven.
Zelf loop ik hier op wolkjes. Gedaan met piekeren over het alleen zitten en het missen van familie. Mocht ik nu nog eventjes ons ma bij mij hebben dan was alles volmaakt. Maar ik stuur wel een lange brief naar haar over " wat alleen een moeder begrijpen kan"!
Van nu af aan zal je mij hier vaak al mompelend zien rondlopen en misschien krijg ik dan wel vragende blikken, maar " My little one and I" hebben al heel wat te vertellen!!!

Nochtans is het niet allemaal vreugde. Bij een van onze contacten met het thuisfront vernamen we minder goed nieuws. Mijn grootvader was op 5 mei gestorven. Blijkbaar had ons ma een brief gestuurd met het droevig nieuws maar toeval of niet.. we hebben die nooit aangekregen. Het kwam dan ook als een slag over toen T's ma het vertelde. Geboorte en dood.. ze liggen zo dicht bijeen, evenals vreugde en verdriet.
Mijn lieve grootvader waar ik altijd zo'n innige band mee had... ik heb het eventjes heel moeilijk! Zou die " oude wijvenpraat " dan toch kloppen dat voor elk nieuw leven een oudere vaak plaats moet maken?? Dat wordt bij ons thuis wel vaker gezegd!

Mijn schoonouders ( hebben een kledingszaak) hadden beloofd om onmiddellijk twee zwangerschapskleedjes op te sturen . Wellicht dachten ze dat die hier niet te krijgen zijn :lol: Spijtig , maar die kwamen nooit aan... Er zullen onder weg nog zwangere vrouwen rondgelopen hebben zeker die dat pakje even geschikt vonden.!!.
Ik ga hier wel eens rondzien om iets te vinden hoewel... ik kan nog steeds in mijn gewone kleren want ben nog niet veel bijgekomen!

Nog een grote sprong in mijn relaas...
Het was hier wel eventjes schrikken toen we in de morgen van 24 juli om 6u 52 ' een aardbeving meemaakten. Het was onze eerste en dat vergeet je nooit!!!
Ze was gelukkig niet zwaar zo'n 4,5 à 5 op de schaal van Richter en duurde maar een paar seconden toch was het voldoende om paniek te veroorzaken bij de bevolking en bij ons. De meesten verlieten hun huis uit schrik dat er nog naschokken zouden volgen. Het episch centrum lag op zo'n 200 km van Caracas ten ZO van het eiland La Blanquilla.
Ik heb zelfs het krantenknipsel erover bijgehouden!!!!.

Ik blijf op mijn wolkje drijven en mijn ventje zweeft af en toe mee als hij er de tijd voor heeft. Maar mannen worden wellicht pas papa als de kleine er is. Nu moet hij zich tevreden stellen met mijn toenemend volume en het stampen van de kleine 's nachts!!!

We dachten dat we haast alles beleefd hadden maar op 11 aug werden we op de terugweg van de ambassade onaangenaam verrast door een opkomende orkaan. Het begon eerst geweldig donker te worden en te waaien en we probeerden zo goed als het kon zo snel mogelijk thuis te geraken. De avondbeelden op tv van uitgerukte bomen, ingewaaide vensters, weggeblazen auto's en afgebroken takken toonden ons dat we veel geluk gehad hebben.

Op vrijdag 19/10 gaan we nog eens op bezoek bij de gynaecoloog. Alles blijft prima verlopen en de baby zit nog goed te genieten bij mama die het stilaan " beu " wordt!!! Nog 4 weken te gaan!!!

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (2)

12-02-2009

een heel verhaal...

..... weliswaar een hele tijd maar wat je op die maanden zoal tegen kan komen......
aardbevingen, post die maar niet toe komt, een overlijden van een dierbaar familielid..... enz...
Ik kan me indenken wanneer je dit nu zo allemaal neerpent het een hele film is die voor jou ogen voorbij flitst Natoken.....
het blijft boeien.

12-02-2009 om 22:37 geschreven door Amor Fati

Het is echt een prachtig reisverhaal. Het leest als een roman en dan de slide shows die het nog boeiender maken. Het kan best een TV programma zijn op "Discovery channel". En ik kan de authenticiteit er van bevestigen, we zijn er ook enkele keren geweest. Maar jullie waren geen toeristen, jullie leefden er echt. Groetjes.