Zoveel schone woorden en wensen ontvangen.. dat doet deugd en daarvoor van harte bedankt allemaal. Nochtans was het een " feestdag " in mineur want sinds vrijdag zit T met een serieus oogprobleem. Er stond een nieuwe afspraak geboekt voor donderdag nadat hij vorige woensdag al op controle ging .. maar omdat het erger wordt , zijn we vandaag via spoedopname voor een second opinion naar een andere oogarts geweest en maar best.. Op vrijdag 20 november wordt hij voor de eerste keer geopereerd aan zijn goed ( alle nu niet meer) oog ( dat andere is al verloren sinds enkele jaren!!). Daarna volgt minstens nog één operatie maar we moeten het stap voor stap nemen. We duimen hier met al wat we hebben want als dat mislukt dan ziet T niet meer en daar willen / durven we niet aan denken... Het worden een paar moeilijke maanden ( zo'n 6tal) en dan maar hopen dat T terug zijn bezigheden kan oppakken want ik weet niet hoe het moet verlopen als dat tegenvalt zo'n actieve persoon en dan zijn hobby waar het altijd om fijne techniek gaat..... Het auto-ongeluk kan de situatie vervroegd hebben maar is niet direct de oorzaak... We mogen stilaan wat goed nieuws krijgen want dit jaar zit het ons echt niet mee op geen enkel vlak. Het is nu echt een kwestie van geloof en vertrouwen in de arts.
Vandaag is een speciale dag. We zijn 40 jaar getrouwd. Wij willen het vieren samen met de kinderen, kleinkinderen en de mensen die ons heel dierbaar zijn. Maar omdat het vandaag ook precies 1 jaar geleden is dat ma begraven werd, verkozen we het feest te verplaatsen naar volgende week. Vandaag vond ik niet de geschikte dag.
40 jaar samen... zoveel beleefd, zoveel ontvangen...
Dit komt uit mijn hart met liefde voor jou
Wanneer ik morgen doodga Vertel dan aan de bomen Hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
vertel het aan een dier misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen. Vertel het aan de stad Hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens
Ze zouden je niet geloven. Ze zouden het niet willen geloven dat Alleen maar een man Alleen maar een vrouw Dat een mens een mens zo lief had Als ik jou!
Ik had er nu eens echt zin in om jullie aan het ontcijferen te zetten..Luidop gaat het zeker beter!!
- Baziel kwam bij Hektor en had een koppel blauw ogen. "Hoe komt dat?" vroeg Hektor. 'k Zaten in de kerke", zei Baziel, "en vor me stond er e madam en heur rokstjie zat vaste tusschen heur billen en 'k en ter willen uutholen, en z'ee me een blauw oge geslegen". "En hoe kom je ton an twee blauwe ogen?" vroeg Hektor. " Eh wè, omda ze zo dul was, èk da willen goed maken en 'k hen dat rokstjie were tusschen heur billen willen steken".
- Zulma: 'Baziel, je kiek zo rare. Wa schilt er?' Baziel: ' 'k Hen juuste e boekstje gelezen met e gheel triestig ende'. Zulma: 'En waffer boekstjie is da?' Baziel: 'Ons spoarboekstjie'.
-
Zulma was zwaar ziek en moest berecht worden.
Vroeg de pastoor: 'Baziel heb je geen kaars, een beetje wijwater en een palm?' 'Een keirsse en wiewoter hemme', antwoordde Baziel, 'mo gin Palm. Is e Jupiler ook goed?'
-
- Hector vond Baziel in alle staten, tranen wenend met tuiten.
' 't Is me voder die dood is' zei hij. Er werd getelefoneerd en na het gesprek kwam Baziel nog heviger wenend binnen. 'Een oengeluk komt toch nooit ollene', zei hij, ' 't Was men broere die belde, z'n voder is ook dood'.
-
Zei de dokter: 'Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst?'
'Ba neen 'k meneere den dokteur', antwoordde hij, ' 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen'.
-
In de Arbeidsbemiddeling moest Baziel weer al eens een formulier invullen.
Er stond een vraag: 'Werkt uw echtgenote, zo ja: waar'.
Schreef Baziel: 'Ja, op mijn zenuwen'.
- Baziel kwam thuis: een gat in de nacht en met een stuk in zijn kraag. Zonder sleutel, moest hij aanbellen.
Zulma riep van achter de deur: 'Is 't gie, Baziel?' En Baziel: 'Hoe zoe dadde, kommen d'er hier nog andere ook dè?'
- Toen Baziel thuis kwam vroeg Zulma: 'Hoeveel heb je d'er nu weer gedronken?' Baziel: 'Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen'.
Gisteren las ik bij Ani dat ze er straks voor een paar dagen uit trekt en daarna nog even zal weg zijn omwille van een ingreep dus zullen we haar op termijn een tijdje missen al beweert ze van niet!! Daar wil ik nu precies eventjes over verder bomen. Kan je blogvrienden missen? We zijn toch meestal onbekenden voor elkaar die via deze weg binnengedrongen zijn in mekaars leven, of niet? Zijn we niet gewoon "passanten" die even een goede dag zeggen en verder niet te lang stilstaan bij wat er rond die andere gebeurt? Is bloggenland niet eerder een medium waar je het één en ander kwijtgeraakt zonder er iets meer achter te zoeken of schuilt er toch meer achter? Heel in het begin dacht ik ook dat het gewoon een venster naar buiten was waardoor je iedereen wel liet binnenkijken maar het toch veilig gesloten hield. In veel gevallen is het ook zo. Als je iedereen binnenlaat, krijg je op den duur beduimelde ramen waardoor je zelf niet meer helder ziet. Maar af en toe zet je dat raam toch open en laat je iemand binnen om je gedachten, gevoelens en je wereldje te delen en... ontdek je zo de warmte van die bezoeker/ster. Die enkelingen worden belangrijk, je kijkt uit naar hun grol, hun bemoedigend woord, hun eigen visie op bepaalde van je logjes en je geniet van hun dagelijks schrijven. Ze zijn die welgekomen gasten voor wie je raam geen hinder meer vormt om even goede dag te zeggen en.. je mist ze wel Ani als ze een tijdje wegblijven om welke reden dan ook! Dat is hoe ik dit bloggenwereldje ervaar .. maar iedereen zal er wel een eigen kijk op hebben zeker....
Een mooie gedachte die mij even aan het denken zette nu we hier met de kinderen en kleinkinderen even samenwonen.
Uw kinderen zijn uw kinderen niet, het zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want die woont in het huis van morgen, dat je niet kunt betreden, zelfs niet in je dromen. Probeer hen niet aan jou gelijk te maken, want het leven gaat niet achteruit, noch draalt het bij gisteren. Jij bent de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven worden ingeschoten.
November is hier de maand van de verjaardagen .. Van onze 6 kleinkinderen zijn er 4 in november geboren. Vandaag bijt kleinzoon twee de spits af met zijn 5e verjaardag en vermits ze toevallig hier logeren, maken we er natuurlijk een speciale dag van. Het is al een tijdje geleden dat ik ballonnen moest opblazen en stoelen versieren ( een gewoonte die ik invoerde toen onze gasten nog kind waren). Maar straks wordt hier volop geblazen en versierd. Tegen de middag komen dan ook nog eens bomma en bompa meevieren en zorg ik voor lekkere pannenkoekjes en wafels... "Hoe meer zielen hoe meer vreugd." Zin om mee aan te schuiven? Wij roepen in ieder geval HIP HIP HIP HOERA Thanis!
Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat je van ons heenging lieve mams. In augustus wisten we dat je heel ziek was en in november werd je al gecremeerd. De pijn van je ziekte was fel, te fel naar het einde toe. Ik herinner me nog die laatste blik van jou en je vraag om hulp. Ik heb gesmeekt opdat je zou mogen sterven, want verder leven zat er voor jou niet meer in. Ik werd uiteengescheurd van verdriet maar besefte ook dat je die pijn en zo'n leven niet meer wilde, jij die zo graag leefde en kon genieten en die zo graag trots en onafhankelijk was. Ik vergeet je nooit mams, je leeft nog zo intens in mij. Zolang ik leef, zal jij verder bestaan in mijn hart. Ik blijf hopen op een ontmoeting van onze " zielen " in een ander bestaan maar ... geloof er jammer genoeg niet in. Jij was en bent mijn liefste mams en ik weet wat je mij nu zou zeggen mocht je de kans krijgen want het is hetzelfde als wat ik aan onze kinderen zou zeggen als het éénmaal zo ver is:
Koester niet je verdriet koester mijn herinnering.
Nestel je niet in het verleden, nestel je met mij in het heden.
Denk aan mij met een glimlach op je lippen, en een glinstering in je ogen.
Laat mij een weldaad zijn, een bron van vreugde, geen poel van tranen en verdriet, maar zacht en teder een herinneren van wat wij eens samen waren,
Je zou kunnen huilen omdat ik er niet meer ben,
of je zou blij kunnen zijn omdat ik geleefd heb.
Je zou je ogen kunnen sluiten en verlangen dat ik terug mag komen, of je kunt je ogen openen en zien naar alles en iedereen die ik achterliet.
Je hart kan leeg zijn, omdat je mij niet meer kan zien, of het kan vol zijn van die liefde die je met me deelde.
Je kunt morgen de rug toekeren en voor gisteren gaan leven, of je kunt mijn herinneringen bewaren en ze voort laten leven.
Je kunt huilen en je afsluiten, leeg zijn,
of je zou kunnen doen wat ik zou willen dat je doet:
Je ogen openen, je tranen afvegen, genieten van het leven , liefhebben en doorgaan.
En dat is wat ik echt ook doe, maar vandaag gaat het eventjes niet!
Na zonsondergang, tot lang na middernacht, laat het sterrenbeeld Perseus zich hoog aan het uitspansel bewonderen Perseus was in de Griekse mythologie de held die Andromeda van de zeedraak bevrijdde. Hij leidt nu een rustiger bestaan aan de hemel, niet ver van de mooie Cassiopeia. Perseus is in de sterrenkunde vooral bekend om de ster Algol.De naam is afgeleid van het Arabisch " al Ghul" wat " duivel" betekent. De ster had inderdaad lange tijd een duivelse reputatie omdat zij voortdurend van helderheid verandert. Terwijl men in de oudheid en middeleeuwen aannam dat niets aan het firmament veranderingen kan ondergaan, leek deze ster die overtuiging tegen te spreken. De helderheidsschommelingen van Algol werden pas in 1667 beschreven, maar waren vermoedelijk al veel eerder bekend. Op dit ogenblik weten we dat de variaties ontstaan, doordat rond de ster een minder heldere begeleider draait, die eenmaal per omloop het licht van de ander gedeeltelijk onderschept. Daardoor verduistert de ster om de 2,9 dagengedurende ongeveer 10 uur. Zij is dan merkelijk zwakker dan normaal!
Op verschillende blogs spoken ze al rond en roepen horror en verschrikking op en dat juist voor de periode dat we de dood herdenken. Ieder zijn manier om met de dood om te gaan... Maar toch even terug naar de roots, naar de tijd der Kelten in de vroege Ierse tijdrekening. Op de vooravond van het feest zweven geesten alom met hun kletterende knook geraamten en spookverhalen op zoek naar een nieuwe mens om in te wonen het volgend jaar . . zo gaan de verhalen . . . 1 november was toen het begin van het nieuwe jaar en dan werden de afgestorvenen van het verlopen jaar herdacht . Toen in de jaren 1900 na een hongersnood vele Ieren immigreerden naar de V.S., namen zij hun gewoonten en tradities mee en werden die vermengd met de katholieke vieringen van daar en zo werd " Halloween " geboren en werd "Jack-o-Lanter " overal bekend als het lichtende gezicht van de pompoen ! Het kon niet uitblijven dat dit gebeuren een stokpaardje zou worden van de media en onze westerse contreien zou veroveren en nu zitten wij er mee, verkleedpartijen en allerlei griezeltoestanden met lakens en maskers worden op ons losgelaten . . . Laat ze maar eens doen voor één nachtje , zo eens echt griezelen . . . . .
Herinneringen... ze kunnen zo mooi zijn, maar ook pijnlijk. Zolang dat laatste het geval is, stop ik ze diep weg en pijnig ik mezelf slechts af en toe door ze nog eens boven te halen. Ooit zal het allemaal helemaal pijnloos zijn! Bepaalde scherpe randjes van verdriet beginnen al wat te slijten. Het verleden krijgt stilaan een plaats, een cliché - uitdrukking misschien, maar ik begin er mee te kunnen leven. Opruimen, schoon schip maken en loslaten dat hoort allemaal bij de verwerking.van onrecht, woede , verdriet. Het grofvuil heeft al heel wat oud zeer van me mogen ontvangen en nu geraakt ook stilaan de prullenbak van mijn herinneringen vol. Maar omdat het wel mijn bagage is, iets wat ik voor de rest van mijn leven meedraag omdat het ook nog op mijn harde schijf staat, geraak ik er echter nooit volledig van verlost.Was het maar zo gemakkelijk als één simpele druk op delete!! Er is echter nog zoveel om voor te leven, maar heel af en toe mag ik toch best een beetje weemoedig zijn over hoe bepaalde zaken verlopen zijn, zoals nu bijvoorbeeld....
Ken je het nog... dat versje van Paul van Ostaijen ....
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem ploem ploem dag stoel naast de tafel dag brood op de tafel dag visserke-vis met de pijp en dag visserke-vis met de pet pet en pijp van het visserke-vis goeiendag Daa-ag vis dag lieve vis dag klein visselijn mijn
Ons kleindochtertje ( volgende maand 2j) begroet de vroege ochtend echter op een andere manier en iedereen zal het geweten hebben...Hier is haar versie! Hi,hi,hi, ha,ha,ha, tond e bij en nununu... na... Bavo!! en dan maar handjes klappen.
Ik vermoed dat dit aan de top staat van de hitparade in de crèche waar ze overdag verblijft!! Ik had mij opgelegd om 's morgens niet deel te nemen aan de vroege rush om iedereen op tijd buiten te krijgen, maar als 4 personen ( waaronder 2 kleuters) zich in de badkamer klaarmaken, dan komt daar nogal wat geloop en gedoe bij kijken, hoe stil ze het ook proberen te doen en dan ben je toch klaarwakker en blijven liggen is niet aan mij besteed! Het is verwonderlijk hoe goed die kleintjes met de situatie hier omgaan. Ik vrees dat de " volwassenen" er eerder zullen doorzitten dan die twee schatjes. Kleinzoon 2 is op zich al geen langslaper en is meestal al wakker voor de wekker afloopt. Onze jongste schat moet spijtig genoeg steeds wakker gemaakt worden want ten laatste om 7u30 moeten ze hier de deur uit!!! Dan zou je geween en gezaag verwachten maar neen hoor... ze zitten lustig te eten en van zodra oma binnenkomt heeft kleindochtertje wel een liedje of een babbel klaar...Hoor je haar ook: Hi,hi hi... ha, ha, ha..? Nu ja, ik weet wel waarom.. Ik heb een paar keer zitten "bekkentrekken" toen ze aan het zingen sloeg en dat verwacht ze wellicht elke keer, om dan te kunnen schateren.. alleen .. op dat vroege uur vraagt dat van oma een extra zetje.. Maar, ik kan jullie verzekeren ,het is wel de beste manier om meteen klaarwakker te zijn. Intussen zit ze met smaak haar 4 boterhammetjes ( helftjes natuurlijk) op te eten en probeer niet om er eentje weg te nemen om in de auto verder eten... Groot protest!!! En als broerlief (5j) zijn drinken niet op heeft dan zal zijn zusje er wel op wijzen... Thani(s die blijft meestal hangen) dinken!! Ik vrees dat zij er ééntje voor het onderwijs wordt, want het "commanderen" zit er al van jongsaf in!!! Ons ma zou daarop gezegd hebben ( weeral eens!!) : " de vonte wiedt" .??!!( smile), enkel door Westvlamingen te verstaan...hé Ani? Hoe ze het doet om al zo vroeg te kunnen eten en zingen en opgewekt te zijn.? Wellicht om haar " oudjes " een neus te zetten, want die zitten er meestal als zombies bij en dan moet ik toch stiekem eens lachen !! Wie zijn hier nu "de oudjes".... want zo noemen ze ons toch - al lachend - zo graag ...?? De pot verwijt de ketel... ( ).
Aan het eind van elk jaargetijde kijk ik toch weer benieuwd uit naar het volgende en ik heb nu best wel weer zin in prachtige luchten, nevelige ochtenden en alles wat bij herfst hoort. Voor de gezelligheid vergaren we ook nog eens mooie herfsttafereeltjes bijeen van pompoenen, kastanjes, eikels en ander herfstplezier en niet te vergeten de chrysant... Vind je dat gedoe rond pompoenen en andere larie die overgewaaid is van over de oceaan? Ach, ik zeg daarop ieder zijn meug en als je daar van kan genieten dan moet je dat doen, maar nu moet ik toch eventjes mijn "toetsenbord " houden, want - al heb ik eigenlijk niet echt een band met chrysanten want ze staan in mijn geheugen geassocieerd met kerkhoven en dood - sinds vanmiddag staat er toch een gekleurd exemplaar vol in knop in de gang. Ik kies speciaal voor kleur omdat de paarse, steenrode, gele en overige kleurvarianten echt "herfst" oproepen .Die witte herinneren mij teveel aan kerkhofbloemen.
Waarom krijg ik steeds dit rijmpje in mijn hoofd als ik het woord chrysant uitspreek? Een overblijfsel uit mijn kinderjaren? ?
" bolchrysant, bolchrysant, stop nu maar met klagen
anders komt het in de krant "
Gisteren het bericht gekregen dat de dochter van een heel goede kennis op 32 j overleden is na een hartstilstand in de armen van haar partner. Het kwam over als een shock! We wisten dat ze ziek was, want ze sukkelde al een tijdje met de gezondheid maar men vond de oorzaak niet. Uiteindelijk kreeg ze toch het " verdict" ze had sarcoïdose, een zeldzame systeemziekte met onbekende oorzaak. Het hele lichaam kan aangetast zijn, maar er is een voorkeur voor de longen. De ziekte komt gewoonlijk voor bij jong-volwassenen (20-40 jaar) en even vaak bij mannen als bij vrouwen. De ziekte wordt gekenmerkt door zogenaamde "granulomen", kleine opeenhopingen van ontstekingscellen. De ontsteking is vaak zichtbaar op een röntgenfoto van de longen door middel van vergrote lymfeklieren tussen de longen en soms verdichtingen in de long zelf.
De meest voorkomende locatie voor deze granulomen is in de longen, maar ook in de huid, ogen, hart en nieren openbaart de ziekte zich wel. De ziekte openbaart zich vaak met klachten van moeheid, hoesten en kortademigheid. Ook gewrichtsklachten, oogklachten, huidafwijkingen en gewichtsverlies zijn vaak genoemde symptomen.
Ik herinner mij Ellen als een jong, vrolijk ding dat vol enthousiasme kwam aankloppen om via de dochter info te krijgen over de studierichting lerares. Ze ontleende zelfs cursussen van haar en kwam af en toe aan huis. Ze was een opgewekte, lieve meid en bleek later ook een prima leerkracht te zijn tot opeens zomaar, een onverklaarbare vermoeidheid toesloeg en ze de job - die ze zo met hart en ziel deed - niet echt meer kon uitoefenen. 3 jaar heeft haar ellende geduurd, de hoop op genezing bleef, enkel de vraag wat er nu precies scheelde werd nooit opgelost , tot heel recent en nu is ze er al niet meer... Het moet verschrikkelijk zijn om op zo'n jonge leeftijd je kind te verliezen. Twee jaar geleden was het de zoon ( 34j) van onze West Vlaamse vrienden en nu Ellen.... Ik had daar straks even de moeder aan de lijn en ze beseffen nog niet ten volle wat hen overkomt. Dat Ellens gezondheid achteruit ging, dat wist iedereen maar er was geen enkele aanduiding dat het slechtste zomaar kon gebeuren. Het is zo moeilijk om een schreiend moederhart te troosten!
Onze dochter loopt hier nu dagelijks rond en ik kan het mij niet voorstellen wat het zou betekenen mocht ze zomaar uit ons leven verdwijnen. Alle huidige drukte en hectische toestanden verdwijnen in het niets als je door zo'n droevig nieuws wordt overvallen. Daar zal ik nog vaak aan denken de komende weken als het hier wat te veel wordt en ik weet nu al dat zaterdag bij de uitvaart een moeilijke dag wordt voor de ouders vooral, maar ook voor alle vrienden en kennissen van een toffe, jonge meid die veel te vroeg moest gaan. Straks valt hier ook nog eens de zoon, schoondochter en hun 4 kinderen binnen want ik organiseer telkens iemand verjaart een etentje. Wat zal ik ervan genieten dat iedereen hier bij ons is.. alles is zo vergankelijk...
De dood neemt alles maar geeft niets, het is als een wakker worden aan de verkeerde kant van je dromen. We dragen je mee in ons hart Ellen!
Het lijkt bijna op een ezelsbrugske dat eeuwig gehiphop met de tijd. Wintertijd, zomertijd, gaat de klok voor -of achteruit?
Met "spring" en "fall" kan je onthouden welke kant de klok op moet gaan ivm de zomer- en winterstand. In het voorjaar "springt" de klok een uur vooruit en in het najaar "valt" de klok een uur achteruit... En nu is het weer zover, de zomertijd wordt wintertijd. Een draai van de klok wordt seffens weer weggezapt, teruggedraaid, vernietigd.
Dit uur is een gratis uur. Mocht ik hier beginnen te schrijven om twee uur in de nacht en als ik tijd neem om mijn logje af te maken, neemt de tijd gas terug en heb ik gedaan tegen opnieuw twee uur in de nacht. Volg je nog?. Helaas: gratis bestaat niet. Dit gratis uur zullen we toch moeten betalen, willen of niet. We kopen het op krediet maar krijgen de rekening op 28 maart 2010 met als interest wallen onder de ogen op 29 maart 2010 en de week erna. Dit uur leeft als onze generatie op afbetaling. Maar nu ga ik slapen, slapen in een nacht die stottert. Een, twee, drie, twee, drie, vier
Dit is een leuk dingetje dat je hersens kraakt. Dit is zo leuk dat het je hersenen in de war lijkt te sturen. Je zult het misschien wel 10 keer proberen om te kijken of je toch voor elkaar krijgt met je voet maar helaas niets schijnt te helpen!...
Hoe ga je te werk?? 1. Terwijl je aan je bureau zit, licht je je rechtse voet op en maak hiermee ronde bewegingen met de klok mee (rechtsom)....
2. Nu, terwijl je dit doet, teken in de lucht het cijfer "6" met je rechtse hand...
Je voet zal nu de andere kant gaan uitdraaien.
Ik heb het je gezegd....... en je kunt er niets tegen doen!
Probeer maar, maar je zult zien dat je je rechtervoet niet te slim af kunt zijn.
Als je in stilte moet wachten bij de dokter.........
Terwijl ik bij de dokter aan het aanschuiven was, gingen allerlei gedachten door mijn hoofd want ik had eventjes de tijd om na te denken na al die drukte hier bovendien zat iedereen toch maar zijn beurt af te wachten in "splendid isolation "..... Zoals het feit dat de wijsheid komt met het ouder worden. Ik hoorde dat vroeger vaak zeggen en ik moest lachen, lachen, omdat ikzelf toen als een prille twintiger dacht dat ik alles wel wist. Vreemd hoe ik deze week al een paar keer met mijn neus op de feiten gedrukt werd. Je wordt inderdaad wijzer met ouder worden en het zit hem in kleine eenvoudige zaken, die je plots weet alsof je het plotseling aanvoelt.
Of.. "Geluk is niet iets wat je meemaakt. Het is iets dat je je herinnert", een mooie spreuk maar er schuilt een kern van waarheid, want soms gebeurt het wel eens dat je denkt dat je je een maand geleden gelukkig voelde, gelukkiger dan nu. En hoe vaak zijn we niet op jacht naar (her)beleving van dat sublieme, intense gevoel. Doorgaans tevergeefs, want de herinnering blijkt je niet altijd datzelfde gevoel terug te geven want na die periode van geluk komt ons ook al eens onontkoombaar een periode van neerslachtigheid of verdriet ten dele. "Na zonneschijn komt regen" is net zo waar als de positieve equivalent.
Het menselijk lichaam is voortdurend op zoek naar het handhaven van een evenwicht dat noodzakelijk is om optimaal te kunnen functioneren. Als onze bloedsuikerspiegel onder een bepaald niveau geraakt, krijgen we trek en gaan we eten. Als we het koud hebben, krijgen we kippenvel, de opstaande haartjes vormen een verwarmende isolatielaag en we krijgen het warmer. Als we het warm hebben gaan we zweten, de waterdruppeltjes maken het mogelijk warmte af te geven aan de omgeving met als gevolg dat onze lichaamstemperatuur daalt. Op dezelfde wijze zoekt het lichaam ook in geluk een balans.
En...vaak heb ik al ondervonden dat de meest interessante mensen, deze zijn die veel hebben meegemaakt. Is dat de sleutel tot wijsheid? Leert de mensheid dan echt niets? Moeten we, elk individu op zich, alles opnieuw ondervinden, meemaken? En waarom komt die wijsheid maar op een moment dat vele grote levensbelangrijke beslissingen in de meeste gevallen al genomen zijn? En dan denk ik spontaan aan studierichting, partnerkeuze, kinderen, levensvisie en dergelijke.
Tenslotte...Relativeren, is ook zo iets, het is zo simpel als iets, zo klaar als pompwater en toch duurt het tientallen jaren vooraleer we het kunnen. Het besef dat geluk, gelukkig zijn niet te koop is, niet te vinden valt, maar moet gemaakt worden, de wetenschap dat positiviteit en vriendelijkheid aanstekelijk zijn, kan je dat leren, of moet je er rijp voor zijn, niet overrijp of onrijp, gewoon rijp en dat kan niet voor het bloeien van de bloesem of na het vallen van het fruit. En toen was het mijn beurt.......
)
).
