Op de blog van Amor fati stond eergisteren een mooie reportage over een streek in India nl.Ganapatipulé ... Dat deed mij terugdenken aan een woordkunstenaar van dit enorme land Rabindranath Tagore.. Toen ik nog studeerde en ook later heb ik gedweept met zijn poëzie.. Ze is echt adembenemend, intrigerend en ogenopenend. Kortom een wonderbaarlijke schrijver. Ik ben gaan zoeken naar mijn poëzie boekje van toen ik nog studeerde .. Ja, lieve mensen dat heb ik nog steeds hier liggen... Sweet memories, weet je... Ik wist dat één van mijn studiegenoten er toen een gedicht van Tagore in schreef samen met een zelfgemaakte tekening. .. ik was meteen verkocht en verliefd op Tagore.. Hier is wat zij in mijn poëzie schreef...En dat ze tekentalent had , geef ik ook mee..
Ik laat jullie hier mee genieten
" Op liefde allen zit ik te wachten om mij eindelijk in haar handen te geven. Daarom is het zo laat geworden, daarom ben ik schuldig aan zoveel verzuim. Ze komen met hun wetten en hun geboden om mij vast te binden. Maar ik ontwijk hen immer, want ik wacht alleen op liefde om mij in haar handen te geven.
De mensen doen mij verwijten en noemen mij .. nalatig. Ze hebben zeker wel gelijk! De marktdag is voorbij en voor de nijveren is het werk gedaan. Zij, die mij tevergeefs kwamen roepen, zijn weer boos weggegaan.
Ik zit te wachten op liefde alleen , om mij eindelijk in haar handen te geven." ( Tagore)
Dat werd in mijn poëzie geschreven op 12/03/'65...
Het bewust beleven van de wisseling van de seizoenen is altijd een deel van mijn leven geweest. Ik vind het steeds fijn om elke omschakeling intens te beleven: het vallen van de bladeren, de lege takken, de grijze luchten en die ondefinieerbare reuk van vochtige herfst in de lucht als voorbode van wat nog later komt, de winter. Het stemt me lichtelijk melancholiek, ik wil me dan bij het vuur terugtrekken, een glaasje rode wijn erbij en mijmeren over vroeger. Het valt mij op dat ik dat de laatste tijd vaker doe, dat mijmeren bedoel ik natuurlijk!!. Is dat omdat ik zelf al in de herfst van mijn leven zit? Mm, ik geef er toch de voorkeur aan te denken dat ik nog in de nazomer van het leven verkeer. Maar de herfst sluipt op kousenvoeten naderbij. Gisteren reed ik voor de schemering echt inviel naar huis. Ondanks het donkere weer was het genieten Die rit door de Kempische bossen in dat herfstige uur tussen dag en avond Een gelegenheid om alles eens los te laten en tegelijk te genieten van de kleuren van de bossen in het herfstlicht. Onlangs zei iemand me nog, dat ze altijd zo melancholisch werd van de herfst Nee, melancholie noem ik het zeker niet. Ik houd van de herfst. Het brengt me wel in een mijmerende stemming maar steeds met een ondertoon van verwachting bijna. Voor mij is de herfst geen seizoen van eindigheid, van verval, maar van een heel boeiend moment in de kringloop van het leven. De herfst draagt in zich al de kiem van nieuw leven. Bladerloze takken dragen al de knoppen waarin groeikracht voor het nieuwe seizoen vervat zit. Eénjarigen sterven af, maar doen dat enkel omdat ze zaad gedragen hebben en dus het nieuwe leven in veelvoud hebben uitgezaaid (let maar eens op: winterharde éénjarigen die nog niet hebben kunnen bloeien, overleven vaak in gehavende toestand de winter en gaan bloeien vanaf de vroege lente ).Vaste planten verdwijnen bovengronds, maar enkel omdat ze zich ondergronds even gaan verschuilen voor de ergste winterkou. Herfst is ook de periode van de laatste oogst en vrijwel alles wat in de herfst geoogst wordt, is vruchtgewas: noten, fruit, pompoenen, het laatste graan Inderdaad, stuk voor stuk de kiemen voor nieuw leven.
Ja, herfst is voor mij dan wel een moment van inkeer, een moment van terugplooien op mezelf, En terwijl ik op een vroege, nevelige ochtend door de tuin kuier, schieten mij opeens, (waarom en waardoor?) flarden van een fragment uit het allereerste bedrijf van Antigone van Anouilh", het stuk waar Antigone heel opgewonden aan haar mopperende Nounou vertelt hoe ze zich voelde toen ze in haar eentje in de vochtige ochtend buitenliep. Ik heb het even terug opgezocht omdat ik mij herinner dat ik het toen zo mooi gezegd vond.
Antigone: Le jardin dormait encore. Je lai surpris, Nourrice. Je lai vu sans quil sen doute. Cest beau, un jardin qui ne pense pas encore aux hommes.
( )
Dans les champs, cétait tout mouillée, et cela attendait. Tout attendait. ( )
La nourrice: La nuit! Cétait la nuit! Et tu veux me faire croire que tu as été te promener, menteuse! Doù viens tu? Antigone, à une étrange sourire: Cest vrai, cétait encore la nuit. Et il ny avait que moi dans toute la campagne à penser que cétait le matin. Cétait merveilleux, Nourrice. Jai cru au jour la première aujourdhui Nu weet ik weer waarom ik het zo mooi vond......
In ieder geval heeft de herfst - op de één of andere manier - voor mij evenveel in zich van hoop op nieuw leven als de lente Nieuw en anders maar toch de moeite waard.
Hoe vaak heb ik al niet aan T gevraagd - bij het zien van enge, raadselachtige of onrealistische films vb Stephen King- " Aan wiens brein ontspringt zo'n film? "..... Toen ik vanmorgen mijn droom probeerde te vertellen, werd ik door T aan mijn vraag herinnerd omdat die droom ook zo "onwaarschijnlijk" leek... Ik probeer al gans de tijd wegwijs te geraken in die droom of er een verklaring voor te vinden.. Maar ik ben nog niet in dat onderbewuste van mij geraakt !!!
Het was een zomerse dag ergens aan zee met veel volk op het strand. Ik was er met T en vrienden maar wie, dat herinner ik mij niet meer. Ik weet dat we gezellig langs de waterlijn wandelden en genoten van het spel van de kinderen en volwassen in het water en van de warmte van de zon. Tot op een bepaald moment dat ik blijkbaar alleen een stap opzij zette en in een totaal andere wereld terecht kwam. Ik was nog steeds aan zee maar alles leek nu grijs, het water was grijs, de lucht was grijs en er hing een sombere, drukkende sfeer rondom mij. Mensen bewogen als robots in het water, kinderen speelden in het water maar niemand straalde plezier uit. Iedereen staarde voor zich uit, zicht op zee. Ik zag enkel ruggen van grijze mensen, geen gezichten. Niemand praatte en er hing een ijzige kilte rondom mij. Ik probeerde te praten maar telkens als er zich iemand omkeerde , staarde die met uitdrukkingsloze ogen door mij heen alsof ze niet hoorden of begrepen wat ik zei. Dan zag ik, naast mij in het water, iemand liggen. De schrik sloeg mij om het hart en ik vreesde dat daar een drenkeling lag. Ik bukte mij en haalde "een wezen" boven water. Ik herinner mij niet meer of het om een kind of een volwassene ging, ik weet enkel dat een lijkwit gezicht met korte, zwarte, tegen het hoofd plakkende haren en open ogen mij aanstaarde. Die ogen, daar was alle leven uit verdwenen ..maar dan toch weer niet. Dan leek het alsof die ogen zich in de mijne boorden en smeekten om uit die starre kilte gered te worden. Ik wilde kunstmatige ademhaling toepassen maar het lichaam voelde zo stijf aan als een plank. De enige oplossing om dat leven te redden was door het op te warmen tegen mijn lijf. Ik heb het lichaam als een surfplank onder de arm genomen om zo iets van de warmte die ik uitstraalde op te nemen. Intussen bleven die ogen mij maar aanstaren. Ik probeerde de aandacht te trekken van de mensen rondom mij om hulp te vragen, maar iedereen staarde als een zombie voor zich uit, het leken wel fantomen die door een externe kracht gestuwd in het water bezig bleven en niet omkeken. Dan kwam - opeens zomaar - een man op mij toe. Ik huiverde bij het zien van die kerel. Ik vertelde hem dat ik het lichaam moest reanimeren maar daarbij hulp nodig had. Ik smeekte hem om te helpen. Zijn ogen priemden zich in de mijne terwijl hij naderde Ik wist dat ik niet mocht blijven kijken in die donkere, irreële ogen als ik het lichaam dat stilaan mijn warmte opnam, wilde redden en voelde instinctmatig aan dat hij mij niet mocht aanraken. Ik ging met het lichaam tegen mij aangedrukt stap voor stap achteruit, zoekend naar een uitweg en hulp. Met alle kracht die ik in mij had, verzette ik mij tegen die priemende ogen en wist dat ik geen gevaar liep zolang ik hem niet toeliet om mijn blik op te eisen... Opeens brandde de zon terug op mijn huid, hoorde ik weer het speelse gejoel rondom mij van kinderen en volwassenen. Ik had het "niemandsland" verlaten en was terug aan zee waar het warm en gezellig en intens zonnig was.. Ik zocht de blik in de ogen van het lichaam dat ik nog steeds beschermend tegen mij hield, hoopte op een herkenning en... lag klaarwakker in bed....verward en wat ontdaan met in mijn achterhoofd nog steeds die dwang van de onwezenlijke wereld...van die spoken in mijn hoofd . En toen vertelde ik T. mijn droom.... zoals nu aan jullie en nog steeds heb ik er geen verklaring voor!!
Dus als iemand daar kop en staart aan vindt, please feel free.....
Deze namiddag zouden we eens op het gemak wat rondkijken in een meubelzaak in de buurt omdat we volgend jaar een nieuwe zithoek willen en er nu open deur dagen zijn. Normaal krijg ik T niet mee om lang rond te dolen in dergelijke zaken maar nu hadden we er beiden wel zin in. We staan te wachten voor het rode licht op zo'n 200 m van de zaak in kwestie. Het licht spring op groen maar omdat er wel een zestal wagens voor ons waren, duurde het wat vooraleer we konden bewegen. Een 4x4 achter ons zou het slakkengangetje wel bespoedigen en vloog in volle vaart in ons" gat". Wij sprongen letterlijk vooruit in "het gat" van de auto voor ons. Alles gebeurde in een fractie van een seconde. T had in zijn achteruitkijkspiegel die auto zien aankomen maar de tijd niet meer gehad om mij te verwittigen. Omdat hij het +- had verwacht, had hij zich kunnen afzetten tegen de stoot. Ikzelf werd letterlijk naar voor gekatapulteerd tot mijn gordel de slag blokkeerde. " Dat is serieus" , was het eerste wat T zei toen. We konden beiden " normaal" uitstappen...We keken achteraan en zagen enkel een volledig ingedeukte koffer.. we keken vooraan en zagen een omhoog geduwde autokap.. " Perte totale", .. sakkerde T . Intussen waren de inzittenden van de wagen voor ons komen zien en kwam ook de aanrijder tot bij ons. " Is er iemand gekwetst?" was zijn eerste vraag. Op het eerste zicht niet, dachten we allebei. " Ja, ik ben in de fout",.. gaf hij toe. " Daar koop ik geen nieuwe wagen mee," was T's commentaar " En waarom moest je zo hard rijden aan een stoplicht?" vroeg hij meteen. Geen reactie. De man voor ons was verzekeringsagent en zei dat hij wel wist hoe alles moest geregeld worden. We vernamen daarna dat beide betrokkenen mekaar kenden.. "Bedankt, maar neen," was mijn stilaan opkomende kwade reactie. Dus in mijn bovenkamer was er blijkbaar niets fout gelopen...: " Hier moet de politie bij," eiste ik. T liep intussen aan het sakkeren... Een wagen van nog geen 6 jaar oud ( Renault Lagune) kost wel een serieuze cent als je een nieuwe moet aanschaffen en dat omdat een " kieken" zijn snelheid niet onder controle had of met andere zaken bezig was!!! Intussen voelde ik pijn aan de borststreek en in de buik en T wilde veiligheidshalve dat de ambulance erbij gehaald werd temeer omdat ik nog maar recentelijk geopereerd ben in de buik. Ik werd in de ziekenwagen geholpen ,de bloeddruk werd gemeten en was natuurlijk te hoog, een nekkraag aan en met toeters en zwaailichten naar de kliniek. T moest intussen bij de auto blijven om de papieren in te vullen. Meteen werd een cardiogram genomen omwille van de borstpijn. Contrastvloeistof opgespoten om een scan te maken van de buik, foto's van de nek, de longen...allé de ganse riemram... Ik had meer last van die harde nekkraag dan van de nek zelf. Maar soit, de mensen deden hun job en na een goed uur wist ik dat ik geluk gehad heb. Het borstbeen is niet gebroken maar heeft wel een flinke duw gehad, vandaar die pijn in de borst.. Maar dat zou allemaal de volgende dagen wat spierpijn geven . Idem dito met de buik, geen inwendige bloedingen ... alles ok, de buikspieren wel wat geraakt.. Pijnstillers nemen de komende dagen en zeggen dat ik pillen haat! Gelukkig had ik mijn gordel aan en juist daardoor zijn nu die pijnen te verklaren. De stoot heeft die in één ruk aangetrokken en op het borstbeen en de onderbuik geduwd... Les die ik nog eens leerde... ALTIJD JE GORDEL AAN, hoe dicht de verplaatsing ook is. Dat was wat de politie ook zei, dat een gordel mijn geluk geweest is. Terwijl ik daar lag met de contraststof in mijn corpus ( de zoveelste keer in de laatste 4 maanden..) bedacht ik dat ik weldra zelf voor kerstboom kan spelen want als dat ze doorgaat , geef ik licht in de duisternis... Misschien denken jullie dat ik er lichtjes over ga.. het is zeker niet zo, maar wat haalt het uit om te kankeren en te janken ... Wat gebeurd is, is gebeurd en we moeten ermee leven... wat daarom niet altijd simpel is... T werd intussen met wagen en al weggetakeld en gelukkig was Pazke thuis om hem naar de spoed te brengen. Nu zitten we wel eventjes met de " benenwagen" opgezadeld want op zaterdag en zondag kan je nergens terecht, het wordt eens goed nadenken en alles op een rijtje zetten want we zullen nogal snel moeten beslissen om weer mobiel te geraken. Waar wij wonen is dat geen overdadige luxe, want we zitten niet in het centrum, dus ook geen openbaar vervoer. Dat is het lot zeker... nu willen we eens de drukte ontlopen en gezellig iets anders doen, maar zelfs dat is ons blijkbaar niet gegund. Maar het had veel erger gekund. T heeft een kleine wonde aan de hand, hij moet zich binnen in de wagen aan iets gekwetst hebben en na een paar dagen spier- en andere pijnen , geraak ik er ook wel weer bovenop.. Alleen.. Wij werden gesandwiched ( waar heb ik dat onlangs nog gehoord!!!) en worden wellicht financieel het meest gestraft zonder enige schuld want die twee andere wagens ( toevallig twee maal 4x4 's en die achter ons nog van het type met zware baren vooraan) kwamen er relatief goed van af.. Eerlijk is anders en daar ben ik nu even pisnijdig om! ( nog altijd beter dan nu in het ziekenhuis te liggennatuurlijk) Verdorie, wie van hierboven hebben we de laatste tijd tegen de schenen geschopt? Maar we weten het al lang.. Murphy is graag met ons. Ik zou nu enkel willen roepen... Het is genoeg!!
Zet enkele dames 55+ bij elkaar en gegarandeerd gaat het gesprek over ouders al of niet in het rusthuis en over op de kleinkinderen passen. We zijn dus echt wel duidelijk de sandwichgeneratie.
Kleinkinderen gesprekken kunnen leuk zijn. Er wordt gelachen met alle gekke uitspraken die de kleintjes in hun onschuld en rechtlijnig denken maken. De ene straffe uitspraak na de andere, om ter best ! Het besluit is wel altijd : ik zie ze graag komen maar ook graag gaan, vermoeiend is het wel, al dat babysitten. Fysiek vermoeiend. Ook vermoeiend blijkt de zorg voor de oude ouders. Sommigen redden het nog thuis, anderen verblijven in een rusthuis. Emotioneel vermoeiend. Het doet pijn als je vaststelt hoe een klein, bevend hoopje mens, vel over been nog als enig levensdoel heeft : wachten op het einde. Waar is de mooie, optimistische, gedistingeerde dame, de lieve vrolijke behulpzame moeder aan wie je alles kon vertellen en die raad gaf zonder te oordelen, door iedereen graag gezien...Of, waar is de fiere, handige, knappe man, die strenge vader die ooit zoveel gezag en wijsheid uitstraalde? Dan stelt men soms de vraag of onze geneeskunde niet te ver gaat. Het is mooi dat medicatie kan helpen te genezen en symptomen te verzachten, maar ergens onderweg schakelt het over naar alleen maar overleven, niet doodgaan maar ook niet meer leven, pijn hebben en geen pijn hebben maar door neveneffecten verward zijn en dit beseffen. Wachten op bezoek dat steeds minder wordt. En wij ,de sandwichgeneratie, beseffen dat - in een niet meer zo verre toekomst - misschien ook voor ons daar de eindstreep kan liggen. Is het misschien in een onbewust ontkennen van die volgende stap dat velen onder ons zich zo intens focussen op de kleinkinderen ?
Het is hier ontzettend hectisch en druk want bij de dochter zijn ze met grote verbouwingen bezig en ik vrees dat ze het wat onderschat hebben met hun twee kindjes. Ze zullen dus in de komende weken een paar keer hier intrekken voor een tijdje en dus moet ik alles wat klaarmaken om 4 personen te slapen te leggen en mee te draaien met ons!!.... Daarom geen tijd voor meer ,enkel de volgende bedenking en daaraan de vraag (kwam zomaar bij mij op) ... Waarom zeggen ze mijn vaderland maar mijn moedertaal?? En voor wie zich geroepen voelt.. Kom niet af met de drogreden dat vrouwen verbaler zijn. Ik zit hier met een zendamateur op mijn dak en ... die kennen er ook wat van als ze bezig zijn!!!! Wat die zendamateur betreft... Ik heb weer een paar uurtjes met " een ei in mijn broek" gelopen want mijn ventje zat weer eens in zijn mast voor reparaties... Ik toon wat ik bedoel!! Meer heb ik niet te vertellen. Saluukes.
Ik las vandaag een prachtig citaat,
"Televisie is wachten tot het leuker wordt"
Ja, dat is een waarheid als een koe!! Omdat ik me de laatste tijd rustig moest houden keek ik meer tv dan normaal. Maar jongens toch, soms lijk het wel of het op tv-land enkel om reclames draait en kon ik niet veel meer doen dan zappen.
Ik word vast de zapkampioen van dit land. Normaal is dat T. zijn grootste tijdverdrijf 's avonds, want mensen lief wat is er toch veel onzin op de buis.
De ene zender zendt infantiele spelletjes uit (sorry voor degenen, die er fan van zijn), de andere één of ander praatprogramma.. Dat kan best interessant zijn, ware het niet, dat de meeste presentatoren zich zelf het liefst bezig horen en hun mening graag door de strot van anderen duwen.
Dus...hup, volgende kanaal dan maar, waar een vrouw met enorme spierbundels , je één of ander martel apparaat probeert aan te smeren zo onder het mom van: "al ben je 64, binnen enkele weken heb je het lijf van een 20 jarige "!!. Het volgende kanaal :natuurfilms. Daar kijk ik graag naar, maar waarom, als ik zap, wordt er net een allerliefst antiloopje, wreed door een leeuw verscheurd of een snoezige pinguin door een ijsbeer uit elkaar getrokken?
Volgend kanaal: Daar staat een Amerikaanse dominee zodanig te schreeuwen en met wijde armgebaren te bulderen dat we het allemaal helemaal verkeerd doen. Tja...
Volgende kanaal: Sport. Ha, altijd wel leuk, om naar te kijken.
Maar dat worstelen is nu net niet wat ik wil zien. Volgend net:gelukkig, een documentaire over een allerliefst dorpje ,ergens in een mooi land.
Ontspannen even kijken, lekker er voor gaan zitten, kopje koffie erbij.
Twee minuten duurt het, dan komt de commentaar stem: volgende week meer over dit prachtige gebied, waarna de aftiteling volgt.
Het volgende programma komt eraan: hoe haal ik een vliegtuigmotor uit elkaar?.Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Ik zap maar weer verder, dat heeft ook zijn voordelen.Goed voor de talen, want je rent van Nederlands, via Duits, naar Engels en je houdt er soepele polsjes en vingertjes aan over.
Kijk en dat is dan weer goed voor het mijn toetsenbord.
Want ik denk dat ik maar mijn pc weer opzet. Fijne nacht en voor morgen gezond weer op!
PS. Sommigen twijfelen aan mijn vorig logje. Nochtans als je gewoon de waterstraal volgt en nergens anders aan denkt... je zal zien hoe relaxerend het werkt!! Mijn douche verschilt niet van die van jullie hoor...het koppeke misschien wel ( smile).
Op zondag krijg je bij de bakker een krantje mee. Terwijl ik op zoek ga naar mijn wekelijkse "Puzzelaar" vallen mijn ogen op de volgende advertenties:
Mo.... Kraakbeenondersteuners voor soepelheid en kracht, onderhoud en opbouw. Ph..... Maken uw gewrichten u het leven zuur? Doe wat. Më..... Ik krijg een buikje , wat kan ik daaraan doen? En de commentaar wordt zelfs een lachertje.. Bij alle vrouwen die tegen de 50 lopen , zet de taille uit en krijgen ze een dikker "buikje" Më... ontwikkelt een platte buik !!.Eenvoudig toch? La......Hearing system lost alle hoorproblemen op dus voel je je aangesproken, waarom nog sukkelen? En dan stonden er nog een paar middeltjes in om je geheugen te verbeteren. Als ik dat hier allemaal geloof dan liggen er 's morgens meer pillen op mijn bord dan boterhammen en is er geen plaats meer voor een gezond ontbijt. Is het niet een beetje de trend in onze maatschappij dat iedereen wil proberen om zo lang mogelijk " perfect" te functioneren, wat je daar ook onder verstaat. Als je jong bent kan dat resulteren in een geweldige drive om dingen te realiseren. Maar als de jaren schuiven , is trop te veel en moet je gewoon luisteren naar je lichaam en slijtage erbij nemen en al die pillen maken je niet opnieuw jong.
Ik hou het hier wel in het oog, kan straks zelfs mijn turnlessen weer opnemen en voor de rest ... een deukje kan best nog leuk zijn ook. Ik trek mij op aan een metafoor: Is het niet zo dat in de keramiekwinkel de mooiste potten niet altijd de volmaakt ronde zijn maar wel die met een deukje of een beetje craquelé? En straalt in de Dove campagne het handvol vrouwen-met-een-maatje-meer niet meer fun uit dan de hele zwik graatmagere topmodellen bij elkaar? Weet je, je kan wandelen door een lichtjes verwilderde tuin en is dat niet zoveel prikkelender dan op een streng in toom gehouden gazon? Natuurlijk, want net dat onvolmaakte maakt alles zo uniek. Je moet het alleen maar willen/ durven zien. Dus, niet teveel pillen op mijn bord, genoeg bewegen, gezond eten en verder hoofd omhoog, borst vooruit, schouders recht en hup met de geit! Als je dat al voor elkaar krijgt dan ben je een surviver. Bedankt Zondagkrant om mij eraan te herinneren!
Ik heb dat liedje hier op mijn blog staan en wilde het vandaag als " default" zetten, wat betekent dat het als eerste lied gespeeld wordt. Waarom? Gewoon omdat ik het een te gek, leuk lied vind. Even ont- spannen..alles loslaten, jezelf niet teveel au serieux nemen, niet teveel piekeren over je kwaaltjes, fysieke en andere tekortkomingen, je domme " stoten", maar gewoonweg je goed voelen in je vel om wie je bent! Het leven bekijken met een knipoog. Dat is het toch wat Amor Fati zo ongeveer als reactie schreef op mijn logje:" Hoe was het ook weer..?" Bedankt om het zo te formuleren Amor Fati, het doet goed te lezen dat een ander je mening of levenshouding deelt. Gewoon jezelf zijn, jezelf nemen zoals je bent en daar het beste van proberen te maken. Als je dat kan, klaart de lucht volledig op en kan je een regendruppel, zelfs een storm aan. We spannen ons allemaal veel te erg in om goed over te komen naar de anderen toe en dat mag, maar niet ten koste van jezelf. Je houdt die schijn op den duur toch niet vol. Daarom zing ik nu luidop mee, gewoon om alle ballast weg te gooien ... Gek zijn is gezond.. en val maar in als je zin hebt, zeg dat ik je uitgenodigd heb.... ( les excuses sont faites pour s'en servir....)
Ooit las ik ergens, dat ouder worden ook zijn charme heeft.
Vroeger zou ik dergelijke kattebelletjes naast mij gelegd hebben wegens " ver van mijn bed" maar nu .. wil ik toch wel eens weten waarom men dergelijke beweringen schrijft. Waar is die charme dan want behalve het grijze muizig worden, krijg je bij het ouder worden ook nog eens het probleem van het geheugen erbovenop.
Oh, ik weet het, er zijn ergere dingen en ik mag echt nog niet klagen maar soms is het toch hoogst irritant. Daar sta je in de keuken en je denkt : "Oh, even een zakdoek uit de kast halen."
Je rent (nou ja) de gang door, om vervolgens als een volslagen idioot met een domme blik voor de kast te staan en te denken: "Wat doe ik nu hier, wat kwam ik halen???" Je kunt er op wachten, maar juist wanneer je bijna terug in de keuken bent, weet je het weer en kan je weer terug. Zo was er ook de ergernis van mijn mobieltje. Ik heb een toestel, een erfstuk van al een paar jaren.Geeft niet, het ding doet het prima en ik ben niet zo iemand, die elke drie maanden een ander nieuw hebbedingetje moet hebben.
Dus, als ik het huis verlaat, neem ik mijn mobieltje mee. Onlangs vroeg iemand mijn mobiel nummer.
Normaal ligt het zo op mijn tong maar die ene keer... wilde het maar niet komen! Die verdomde narcose zit er toch voor niets tussen hé!! Dus snel mijn handtas gepakt, flink gerommeld, want wat heeft een mens zoal in die tas zitten. Je komt dingen tegen, waarvan je niet eens meer wist ,dat je ze nog had.
Pepermuntjes uit het jaar stillekes b.v.. Maar goed, eindelijk was het velletje daar met mijn eigen mobiele nummer.
Vlug even aflezen en verveeld berg ik het later dan weer op, sufferd, die ik ben. Ik heb het nog maar eens in mijn hersenen opgeslagen door in mezelf het nummer te mompelen.
Gelukkig kwam ik niemand tegen, want die hadden me meteen voor seniel verklaard.
Toen ik weer thuiskwam, had ik het nog steeds foutloos in mijn hoofd. Benieuwd of het nu weer blijft hangen. Voor straks een fijne dag van
eh......eh......eh...,verrek, hoe heet ik ook al weer???
Cassiopeia is in ons land een circumpolar sterrenbeeld, wat wil zeggen dat het nooit onder de horizon duikt. Daardoor kan dit sterrenbeeld het hele jaar door 's nachts bekeken worden. In deze tijd van het jaar prijkt het na het vallen van de duisternis hoog aan de noordelijke hemel, bijna in het zenit! Het W-vormige ( of , al naar gelang de stand , M- vormige) is niet bijzonder groot maar wel gemakkelijk herkenbaar.Het bevindt zich aan de nadere kant van de hemelpool dan de Grote Beer. Wanneer Cassiopeia hoog aan de hemel geklommen is, ligt de Grote Beer laag boven de horizon. Het fraaie sterrenbeeld is genoemd naar een Etiopische koningin uit de Griekse mythologie, moeder van Andromeda. Zij pochte dat zij de mooiste was, mooier zelfs dan de Nereïden , de zeenimfen die bekend stonden om hun schoonheid. Om haar van die waan te genezen , zond Poseidon een monster om het land te verwoesten. Na haar dood werd Cassiopeoa onder de sterren opgenomen. Zij troont nu aan de hemel niet ver van het sterrenbeeld Andromeda.
Het wordt stilaan vroeger donker en fris en dat nodigt uit om weer meer TV te kijken. Bijna iedereen heeft nu TV . Ze bestaan in alle formaten, alleen die dikke, lompe TV-toestellen behoren bijna tot de antiek. In heel veel winkels zijn ze al niet meer te vinden en zie je alleen nog LCD of plasma TV. Het was ongeveer eind de jaren ' 50 toen bij mijn ouders een zwart-wit toestel werd geplaatst. Het was een wonderlijke kijkkast en de buren kwamen dan ook 's avonds TV kijken. Reeksen als " Schipper naast Mathilde, Kapitein Zeppos , Johan en de Alverman en voor ons kinderen "Lassie" waren toppers op dat moment. Later, als tiener, keek ik geboeid naar de serie "Star trek", een science-fiction feuilleton, waarin met een ruimteschip naar andere planeten werd gereisd. Ze hadden ongelooflijke technologische hoogstandjes aan boord. Er was een groot scherm aan de wand, zo konden ze communiceren met andere ruimtewezens, ze konden hen zien en hadden een ruime kijk op alles wat er in en rond het ruimteschip gebeurde. Als de dappere ruimtereizigers dan op missie waren op een andere planeet, hadden ze een openklapbaar bakje bij waarmee ze over verre afstanden met elkaar konden praten. Ze konden door een druk op een knop van het ruimteschip naar een planeet verplaatst of "gebeamd" worden. Het gebruik van stralen was hen ook niet vreemd: ze konden er mee genezen, of veiligheidsschermen rond zich optrekken, of zelfs defecten opsporen. Deuren gingen automatisch open van zodra men ervoor kwam te staan enz... Het was science-fiction van groot formaat.
Vandaag hebben wij ook al van die grote schermen aan de wand, waarop we het hele wereldgebeuren kunnen volgen. Via de pc (met plat LCD scherm) en de webcam kunnen we wereldwijd met elkaar communiceren. We hebben ook openklapdoosjes (GSM) om met elkaar te praten en we hebben zelfs GPS toestellen die ons probleemloos - meestal met sexy stem - vertellen wanneer we links of rechts moeten afslaan en ons met onze auto feilloos naar de gewenste plek brengen. Nog even en misschien zullen we een automatische piloot in onze wagen hebben. We worden nog net niet "gebeamd", we moeten nog zelf rijden, maar al de rest is geen science-fiction meer, maar razendsnelle evolutie! En nog is het niet gedaan.... Waar gaat het eindigen?
Toen ik startte met bloggen wist ik helemaal niet waarover het ging. Ik bezocht een paar blogjes en dat veranderde mijn kijk op bloggen. Ik dacht aanvankelijk dat ik heel vrijblijvend alle gedachten die door mijn hoofd speelden, kon intikken en dat er geen gevoelens meespeelden bij het bloggen. Ieder deed zijn ding, onafhankelijk van elkaar en heel anoniem. Door het lezen van die andere blogs leerde ik dat 'anoniem' en 'vrijblijvend' niet echt bestaat. Niemand kent je echte naam, dat is waar, maar toch word je verbonden met elkaar, klikt het met iemand speciaal en krijg je het gevoel dat je de andere kent, leef je mee in zijn/haar wereldje, ben je blij of droevig met die andere, wil je troosten en raad geven, krijg je bevestiging door de reacties en vooral leer je dat je eigen o zo belangrijke leventje niet zo veel verschilt van de andere belangrijke leventjes. Iedereen heeft zijn vreugden en verdrietjes, ziektes, kinderen, kleinkinderen, moeders en vaders... Precies twee jaar geleden begon ik dan ook mijn eigen blogje voorzichtig, aarzelend , als een speel - en experimenteerruimte . Het was een zoeken in het begin, maar nu 2 jaar later en zoveel logjes verder heb ik mijn draai gevonden en weet ik welke kant ik uit wil met deze blog. Beetje bij beetje drukte ik er mijn eigen stempel; ik heb er grenzen verlegd en durfde al eens wat meer mezelf te zijn. Ik kan niet zeggen dat dit blog een klankbord is van al mijn verwachtingen, bedenkingen en ervaringen.. Sommige belevenissen of gebeurtenissen kan je zelfs hier nog niet kwijt maar je ontdekt er wel een paar nieuwe vrienden, heel lieve, meevoelende mensen met wie je een speciale band krijgt, kortom een heel leuke bende die je steunt door dik en dun. Daarom aan jullie allemaal, bedankt voor alle leuke, spontane, ondersteunende, grappige en lieve reacties. Zelfs al reageren jullie niet altijd, ik weet dat jullie er zijn!
)
