Zet enkele dames 55+ bij elkaar en gegarandeerd gaat het gesprek over ouders al of niet in het rusthuis en over op de kleinkinderen passen. We zijn dus echt wel duidelijk de sandwichgeneratie.
Kleinkinderen gesprekken kunnen leuk zijn. Er wordt gelachen met alle gekke uitspraken die de kleintjes in hun onschuld en rechtlijnig denken maken. De ene straffe uitspraak na de andere, om ter best ! Het besluit is wel altijd : ik zie ze graag komen maar ook graag gaan, vermoeiend is het wel, al dat babysitten. Fysiek vermoeiend. Ook vermoeiend blijkt de zorg voor de oude ouders. Sommigen redden het nog thuis, anderen verblijven in een rusthuis. Emotioneel vermoeiend. Het doet pijn als je vaststelt hoe een klein, bevend hoopje mens, vel over been nog als enig levensdoel heeft : wachten op het einde. Waar is de mooie, optimistische, gedistingeerde dame, de lieve vrolijke behulpzame moeder aan wie je alles kon vertellen en die raad gaf zonder te oordelen, door iedereen graag gezien...Of, waar is de fiere, handige, knappe man, die strenge vader die ooit zoveel gezag en wijsheid uitstraalde? Dan stelt men soms de vraag of onze geneeskunde niet te ver gaat. Het is mooi dat medicatie kan helpen te genezen en symptomen te verzachten, maar ergens onderweg schakelt het over naar alleen maar overleven, niet doodgaan maar ook niet meer leven, pijn hebben en geen pijn hebben maar door neveneffecten verward zijn en dit beseffen. Wachten op bezoek dat steeds minder wordt. En wij ,de sandwichgeneratie, beseffen dat - in een niet meer zo verre toekomst - misschien ook voor ons daar de eindstreep kan liggen. Is het misschien in een onbewust ontkennen van die volgende stap dat velen onder ons zich zo intens focussen op de kleinkinderen ?
Reacties op bericht (5)
19-10-2009
Ik ben een man
Liefste Nancy,
Ik ben het volkomen met u eens. Komt het omdat ik niet volledig mobiel meer ben? Ik weet het niet en zoek er ook niet achter. Wat baat babbelen: wij zijn nu eenmaal de sandwich generatie en daar kunnen we niet tussen uit. Maar Nancy, wees gerust, alles komt op zijn pootjes terecht. En als het toch wat zwaar wordt heb ik een gebedje uit lang vervlogen tijden en het eerste woord daar vult u in wat u wilt. En dit luidt:
God,
Geef me Kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen.
Moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Wijsheid om deze twee vorige te onderscheiden.
Ik wens u nog vele jaren samen met "T".
Frans
19-10-2009 om 20:35
geschreven door Frans
10-10-2009
That's Life Natoken..... Genieten van het Leven terwijl je kan ... niet uitstellen....
Amor Fati wenst je een aangename Zondag toe!
Vrouwen zijn gek op zwijgende mannen.Ze denken dat die luisteren.
Waarom kunnen we het slechtst denkbare realiseren en niet het best denkbare?
10-10-2009 om 23:35
geschreven door Amor Fati
???
Ik heb, spijtig genoeg of moet ik zeggen gelukkig maar, geen kleinkinderen te verzorgen, maar die oude moeder zien aftakelen is inderdaad geen prettig gevoel, en zoals je zegt je wordt er de hele tijd met je neus op gedrukt wat je eigen toekomst is als je lang genoeg blijft leven, niet teveel over nadenken is mijn motto en zoveel mogelijk genieten van de dingen die we nog kunnen doen, en in jouw geval de kleinkinderen knuffelen, meer kunnen we niet doen. Hier alvast een knuffel van mij...
10-10-2009 om 19:12
geschreven door Myette
hallo
Ben buiten beschouwing gelaten heb ik soms spijt dat ik mijn kleinkindjes niet bijgehouden heb,al weet ik maar al te goed dat het onmogelijk was met ineens een klas te zitten En een zieke man,en ouders om voor te zorgen heb ik helaas ook al niet meer
groetjes uit Deurne! Dikke kus van Lipske!
10-10-2009 om 16:10
geschreven door lipske
Een fijne zaterdag ja het is zo
Ik kom je een fijn weekend wensen Groetjes Brigitta
)
