Het wordt stilaan vroeger donker en fris en dat nodigt uit om weer meer TV te kijken. Bijna iedereen heeft nu TV . Ze bestaan in alle formaten, alleen die dikke, lompe TV-toestellen behoren bijna tot de antiek. In heel veel winkels zijn ze al niet meer te vinden en zie je alleen nog LCD of plasma TV. Het was ongeveer eind de jaren ' 50 toen bij mijn ouders een zwart-wit toestel werd geplaatst. Het was een wonderlijke kijkkast en de buren kwamen dan ook 's avonds TV kijken. Reeksen als " Schipper naast Mathilde, Kapitein Zeppos , Johan en de Alverman en voor ons kinderen "Lassie" waren toppers op dat moment. Later, als tiener, keek ik geboeid naar de serie "Star trek", een science-fiction feuilleton, waarin met een ruimteschip naar andere planeten werd gereisd. Ze hadden ongelooflijke technologische hoogstandjes aan boord. Er was een groot scherm aan de wand, zo konden ze communiceren met andere ruimtewezens, ze konden hen zien en hadden een ruime kijk op alles wat er in en rond het ruimteschip gebeurde. Als de dappere ruimtereizigers dan op missie waren op een andere planeet, hadden ze een openklapbaar bakje bij waarmee ze over verre afstanden met elkaar konden praten. Ze konden door een druk op een knop van het ruimteschip naar een planeet verplaatst of "gebeamd" worden. Het gebruik van stralen was hen ook niet vreemd: ze konden er mee genezen, of veiligheidsschermen rond zich optrekken, of zelfs defecten opsporen. Deuren gingen automatisch open van zodra men ervoor kwam te staan enz... Het was science-fiction van groot formaat.
Vandaag hebben wij ook al van die grote schermen aan de wand, waarop we het hele wereldgebeuren kunnen volgen. Via de pc (met plat LCD scherm) en de webcam kunnen we wereldwijd met elkaar communiceren. We hebben ook openklapdoosjes (GSM) om met elkaar te praten en we hebben zelfs GPS toestellen die ons probleemloos - meestal met sexy stem - vertellen wanneer we links of rechts moeten afslaan en ons met onze auto feilloos naar de gewenste plek brengen. Nog even en misschien zullen we een automatische piloot in onze wagen hebben. We worden nog net niet "gebeamd", we moeten nog zelf rijden, maar al de rest is geen science-fiction meer, maar razendsnelle evolutie! En nog is het niet gedaan.... Waar gaat het eindigen?
Toen ik startte met bloggen wist ik helemaal niet waarover het ging. Ik bezocht een paar blogjes en dat veranderde mijn kijk op bloggen. Ik dacht aanvankelijk dat ik heel vrijblijvend alle gedachten die door mijn hoofd speelden, kon intikken en dat er geen gevoelens meespeelden bij het bloggen. Ieder deed zijn ding, onafhankelijk van elkaar en heel anoniem. Door het lezen van die andere blogs leerde ik dat 'anoniem' en 'vrijblijvend' niet echt bestaat. Niemand kent je echte naam, dat is waar, maar toch word je verbonden met elkaar, klikt het met iemand speciaal en krijg je het gevoel dat je de andere kent, leef je mee in zijn/haar wereldje, ben je blij of droevig met die andere, wil je troosten en raad geven, krijg je bevestiging door de reacties en vooral leer je dat je eigen o zo belangrijke leventje niet zo veel verschilt van de andere belangrijke leventjes. Iedereen heeft zijn vreugden en verdrietjes, ziektes, kinderen, kleinkinderen, moeders en vaders... Precies twee jaar geleden begon ik dan ook mijn eigen blogje voorzichtig, aarzelend , als een speel - en experimenteerruimte . Het was een zoeken in het begin, maar nu 2 jaar later en zoveel logjes verder heb ik mijn draai gevonden en weet ik welke kant ik uit wil met deze blog. Beetje bij beetje drukte ik er mijn eigen stempel; ik heb er grenzen verlegd en durfde al eens wat meer mezelf te zijn. Ik kan niet zeggen dat dit blog een klankbord is van al mijn verwachtingen, bedenkingen en ervaringen.. Sommige belevenissen of gebeurtenissen kan je zelfs hier nog niet kwijt maar je ontdekt er wel een paar nieuwe vrienden, heel lieve, meevoelende mensen met wie je een speciale band krijgt, kortom een heel leuke bende die je steunt door dik en dun. Daarom aan jullie allemaal, bedankt voor alle leuke, spontane, ondersteunende, grappige en lieve reacties. Zelfs al reageren jullie niet altijd, ik weet dat jullie er zijn!
Wat een weertje, niet ? En al is het dan wat droog in de tuin, ik wil het niet weten, maar gewoonweg genieten van dit uitstekend nazomers zonnetje. Dat nodigde mij uit om zalig te luieren op het terras en vanuit mijn luie zetel de helder blauwe hemel te bewonderen. Hier en daar dreef een wolkenpluk mee met de wind tot er opeens ééntje voor de zon schoof en meteen liet voelen dat het toch al wat frisser is als de zon weggestoken wordt. Ik genoot van die grillige wolken en bleef er maar naar staren tot mijn ogen dichtvielen. Een helder, witte vlek vormde zich achter mijn oogleden en.... mijn gedachten dwaalden weer af...
Het was in de tijd voor mijn eerste communie. We kregen het langs alle kanten ingelepeld dat we " Jezuuke" enkel konden ontvangen als ons zieltje helemaal wit was. Al de rest betekende de hel!! Daarom werden we klaargestoomd voor die eerste biecht. Ik kan bijna nog fysisch die schrik en beklemming ervaren die ik toen had bij mijn eerste stappen in een donkere, angstaanjagende biechtstoel. Waarom ik schrik had? Als ik mijn ogen heel erg dichtkneep dan zag ik inderdaad mijn zieltje, een witte vlek maar meestal " gespikkeld " en daar moest ik vanaf!
De nonnekes hadden gezegd dat, als je alles eerlijk opbiechtte , je een hagelwit zieltje kreeg. Daarom begon ik ook haperend, met de angst in de keel te stamelen van zodra het luikje openging: " Eerwaarde vader, ik heb gezondigd..." ( zo hebben we het geleerd) en dan volgde de opsomming van al mijn deugnieterij streken.. Daarna was het angstvallig afwachten wat die schim van achter het raster wel zou zeggen.. Gelukkig viel dat mee. Zou die Eerwaarde man nooit de slappe lach gekregen hebben als hij ons bezig hoorde? Als ik dan met een diepe zucht en heel devoot de biechtstoel verliet en mijn " weesgegroetjes " oh zo gemeend opzegde.. dan kneep ik nog eens de ogen dicht en .. inderdaad ik had een sneeuwwit zieltje. Tot wat indoctrinatie kan leiden! Het probleem was dat zo te houden tot de volgende dag voor mijn Eerste Communie! Ik denk dat het één van de weinige keren geweest is dat mijn ouders mij zo volgzaam en braaf meemaakten. Dat eerste communiezieltje... om nooit te vergeten!!
Nu ik eraan denk, knijp ik speels nog eens mijn ogen dicht en... zie een paar grote, zwarte vlekken die het blanke wit ontsieren.. maar ik weet intussen wel beter. En dan zouden wij spreken van andere godsdiensten? We waren er toen niet veel beter aan toe hoor en diegenen die ook de nonnekesschool doorliepen, weten zeker waarover ik het heb!!
Misschien is die link zon, wolken en zieltje wel ontstaan na het lezen van het logje bij Ani!! Zij had het ook over die nonnekes.. Elou heeft het er 3 maanden volgehouden, las ik. Ik heb vanaf mijn 3e tot aan mijn 20ste die " indoctrinatie" ondergaan maar... ben er uiteindelijk toch nog "redelijk normaal" vanaf gekomen , hoop ik toch.. Ik ga in ieder geval niet meer gebukt onder dat doomdenken van toen. Ik heb het allemaal al heel lang achter mij gelaten.
Pets!.... Hebbes! Met voldoening ( of toch niet want moet het nu opruimen) kijk ik naar de klein bloedplek die overgebleven is op de muur van onze slaapkamer. Mijn bedgenoot komt piepen van onder de lakens.. " Wat is dat hier allemaal van 's morgens vroeg?" " Ten eerste , het is al 8u45 mijn lieve schat (!), ten tweede dat ding heeft ietskes te lang rond mijn oren gezoemd vannacht en ten derde.... die zal zich niet meer aan mijn bloed bezatten!!" klinkt het moordlustig uit mijn mond. Intussen hebben jullie al wel begrepen dat het slachtoffer een mug was! " Oei, oei, is de reactie van mijn slaapgenoot, ik zal maar rap terug onder water verdwijnen want dat belooft niets goeds." En het woord bij de daad voegend, verdwijnt hij inderdaad terug onder de lakens... Ik trek dus maar alleen naar de keuken om alles klaar te zetten voor een rustig ontbijt. En dat werd het uiteindelijk ook tot een tweetal vliegen precies de tafel als hun dansterrein verkiezen. Ze vliegen speels en dartel zoemend over en weer, gaan af en toe eens uitdagend op de hoek van de tafel zitten. Mijn oog dwaalde van mijn krant even weg naar het dartelend stelletje... In mijn onderbewuste groeit stilaan een beestje.. Twee columns en een opdringerig vliegenpaar verder, groeit in mij een moordlustig gevoel. Ik probeer het nog te negeren want ik had mijn moord al gehad... Met een korte zwaai van mijn hand dacht ik de twee "irritanten" af te schrikken... Vergeet het, ze werden driester naarmate ik hen mistte.. Nu zaten ze al op de pot confituur... " Dat gaat wat te ver", was mijn commentaar.. "Waar is de mepper?", vroeg mijn intussen volledig wakkere slaapgenoot. Met een koele, moordenaarsblik in de ogen stond ik recht om het moording te pakken. Het "ding" belandde in de handen van mijn tafelgenoot en ik wist dat het nu ging om de eer!! Een schietgebed voor die vliegen zat er niet in, ze hadden het zelf uitgelokt, ging het als in een flits door mijn gedachten. We probeerden nog even rustig verder te tafelen maar het beest was ook in T ontwaakt. Met zijn twee speurden we - op moord belust - naar de op-en neervliegende stipjes. Die staan zeker op high-resolution afgesteld wat hun reactie betreft en ze worden steeds irritanter en opdringender. Mep!.. Eentje lag er te spartelen juist naast de boterpot. "Geef ze maar de genadeslag," was mijn commentaar.. want afzien moet dat krengetje nu ook niet. Het bleef nu uitzien naar de andere vlieg.. Het was verdacht stil op en rond de tafel... " Waar is ze" , vroeg T, hetbeetje bloed had ook de Drakulagevoelens in hem wakker gemaakt. "Ja, die zien we niet direct terug, want dat ding hier ( en ik wees naar de gesmashte vlieg die ik van de plaats van delict verwijderde) zal wel met haar laatste snik " MEPPER" geroepen hebben." Inderdaad, het bleef zo'n twee minuutjes rustig.. onze bloeddorstigheid verdween om plaats te maken voor de heilige onschuld.. " Ik heb ze!", klonk het opeens tegenover mij na een droge plets op de stoel naast hem... Met een samenzwerende grijns bekeken we mekaar... Partners in crime...??
Ik heb ooit eens ergens - als slot van een aanklacht tegen vliegendoders- gelezen: " Bij deze wil ik dus potentiële vliegenmoordenaars verzoeken om dergelijke praktijken meteen te beëindigen. Respecteer uw medewezens, alstublieft!" Sorry mensen als ik sommigen onder jullie geraakt heb.. maar vliegen moeten bij mij niet in de buurt komen. Heb ze in Afrika een paar keer te vaak bezig gezien!!
Wie ons vandaag ziet, zal nooit vermoeden hoe we de dag begonnen zijn. Daarom: What you see is what you get... Ik zou er mijn hoofd niet op verwedden!!
Ik was vanmorgen bezig, toen ik dat groot, leeg blik zag staan. Ik heb niet vaak blikken in de keuken want groenten kweken we zelf genoeg maar dat ene blik nam weer de loop met mij. Kennen jullie het nog van vroeger?
Gaatjes maken, touw er door heen en dan maar blikje lopen. Ik heb de kop van ons ma soms gek gezeurd over die blikken. Ze kookte altijd vers, wat gewoon normaal was in die tijd en blikvoer kwam dus zeer weinig op tafel, maar....als de "epidemie" zich voordeed, dan zeurde ik net zolang, totdat er toch zo'n blik te boven kwam.
Ik blij, mijn pa zuinig kijkend want er stond steeds voorraad genoeg in de kelder. Soms werd er - een zeldzame keer als ma geen tijd had - nog een blik soep aangeschaft, met van die lekkere gummi ballen.
Als je ze op de grond gooide, stuiterden ze nog minstens zes keer op en zelfs de poes moest ze niet, maar goed, ik had mijn twee blikken.
Mijn grootvaders gereedschapskistje werd dan omgegooid om de priem te zoeken om gaatjes te maken. Na minimaal twee keer uitgeschoten en verbonden te zijn, zaten de gaatjes erin.
Touw gezocht en klaar was het begeerde speeltuig.
Strompelend en snerpend liep ik dan door door de straten, klos, kwiek, klos, kwiek, maar leuk was het wel.Totdat........................er een ongelijke steen in de West Vlaamse wegen mij van het blikje deed glijden
Als je dan de pech had, kwam je met je schoen op de zijkant terecht en flats...dubbel klapte het blikje.
Dan was ik opnieuw ridder te voet, blèrend en hopend, dat ma of mijn grootvader het blikje weer recht kon krijgen, soms lukte dat, maar meestal begon het grote zeuren opnieuw.
Dan was het weer een paar weken verder, voor dat de fel begeerde blikken weer onder mijn sandalen zaten. Leuke tijd, dat wel. Zou ik het nu nog durven?? Liever niet, het zicht alleen al....
We wonen hier in een tamelijk bebost gebied, uiterst geschikt voor lange, gezonde wandelingen of fietstochten. Blijkbaar nodigt dat uit tot nieuwe initiatieven zoals ik in een regionale mailflash las. " Omdat er toch ook nog zo ongeveer een strook van 5.000 vierkante meter tot voor kort vrijwel ontoegankelijk bos lag,groeide het idee om een beleefbos uit te werken dat natuureducatie en -beleving aanbiedt op maat van de bewoners en gasten, uitgaand van de aanwezige natuur en zonder tegennatuurlijke ingrepen. Via een rondvraag met bijhorende stemronde kreeg het beleefbos de mooie naam Doezelbos, waarin de woorden doezelen, doen en snoezelen terug te vinden zijn. Langs de natuur(be)leefpaden zijn aangepaste thema- en belevingsplekken aangeduid met een infopaal. Ook voor de scholen in de omgeving zal het Doezelbos toegankelijk zijn, met een lessenpakket op maat van de kinderen uit de derde kleuterklas."
Waarom ik het jullie meegeef gewoon omdat ik er even bij stilstond hoe er toch steeds maar meer nieuwe woorden onze taal binnensluipen.. Doezelbos en doezelen je moet er maar opkomen! En... na de verklaring kan ik mij er direct iets bij voorstellen.. En intussen werkte die bovenkamer hier weer in full drive.
Vinden jullie het ook niet wonderlijk hoe we zomaar letter symbolen naast elkaar gezet, in woorden en zinnen kunnen omzetten tot een gedachte die zich vertaalt in een beeld? Ik stond er even bij stil en liet die abstractie van de tekens tot mij doordringen en vind het toch fantastisch hoe ons brein werkt. De meeste woorden verwijzen naar tastbare dingen. Er is geen zinnige reden waarom een stoel in het Nederlands een stoel genoemd wordt en niet loest bv, hoewel er geen logisch verband is tussen het woord en waarvoor het woord staat. Maar iedereen die deelt in dezelfde verbale cultuur weet wat een stoel is. Een ingenieuze computer, dat is het wat we meegekregen hebben. En dat we datzelfde fenomeen van "woorden te vatten " spontaan toepassen bij de vreemde talen die we leren.. Schitterend! Heb je er ooit al eens bij stilgestaan dat we bij ons Nederlands woordje her, ( van her en der) zowel de uitspraak als de betekenis spontaan veranderen als we diezelfde lettersymbolen zien staan in het Engels nl her.( haar), idem dito met put . Het zal het beeld dat we er in het Nederlands aan linken niet oproepen als we put in het Engels uitspreken en gebruiken..... En zo zijn er veel meer ook in vergelijking met andere talen. Nochtans zijn diezelfde lettersymbolen als we ze in woorden of zinnen gebruiken in een ons onbekende taal, nietszeggend. Je zou toch denken dat er een zekere analogie zou bestaan als de tekens in een zekere orde na elkaar staan, maar blijkbaar is er bij talenkennis meer nodig dan letterorde . We steken toch fantastisch in mekaar niet?? Geen wonder dat sommige chirurgen er last mee hebben als ze ons openleggen.. Je moet maar eens bij Ani gaan lezen .
Wat een nieuwsflash op je pc allemaal teweeg brengt!!
Wie kan zich dat nog herinneren? Voor mij is het nog niet zo lang geleden want ik kan me in ieder geval nog helder die tijd dat ik het deed zonder mijn Peeceeke voor de geest halen!! Eigenlijk was het leven toen simpel.. 's Avonds had ik nog wel eens tijd om iets nuttigs te doen of om een leuk boek te lezen. Dat laatste gebeurt de laatste tijd te weinig!! Eigenlijk gek dat mijn vrije tijd er nu zo anders uitziet dan vroeger. Het begon allemaal met spelletjes. We hadden al lang een computer en de computertaal was " Basic" Niet dat ik daar wat mee deed, het was eerder het domein van T. Maar ik herinner mij dat daar ook al wel spelletjes op gespeeld werden. Ik moet diep graven in mijn geheugen en kan mij enkel Pac Man herinneren . De graphics bestonden uit simpele blokjes maar voor die tijd was het al heel wat. Overigens had ik een diep respect voor die computer: aan en - uitzetten gebeurde steeds met de nodige voorzichtigheid. Jaren gingen voorbij en de computers kwamen en gingen, snellere , betere, de eerste kleurenmonitor. Het leek steeds ingewikkelder te worden. Onze kinderen groeiden op en ontdekten de computer een lange tijd voor ik er interesse in kreeg. Ze hadden informatie nodig voor school, surften op het net maakten hun thesissen op een pc waar wij het vroeger allemaal moesten uitschrijven of intikken op zo'n "oudtandse tikmachine". Ze waren verdorie behoorlijk handig met de pc. Alleen hadden we toen nog geen adsl zodat het gebruik wel wat beperkt werd. En zo kreeg ik ook de microbe te pakken. Eerst begon ik met mailen. Sjonge wat was ik trots op mezelf! Er ging een nieuwe wereld voor mij open! De rest van de computer was nog abracadabra voor mij maar ik werd steeds maar brutaler op dat ding, Ik klikte alles aan wat ik maar kon aanklikken, onderzocht alles wat ik maar kon openen, raakte regelmatig in paniek als er iets mis ging maar met de hulp van T kreeg ik stilaan vertrouwen in dat ding! Mijn lieve vechtgenoot was mijn ideale leermeester! Ik ontdekte chatten maar omdat dit vaak geklets tegen de vaak is, vond ik dat echt zonde van mijn tijd en zou ik er nooit aan beginnen. Nu heb ik wel MSN en skype en dat gebruik ik wel af en toe eens. En toen ontdekte ik het bloggen. Voordat ik er zelf aan begon, ben ik eerst gaan lezen op verschillende blogs. Nu doe ik dat nog maar dan mijn vaste ronde . Dan besloot ik een eigen blog te beginnen. Ik dacht dat het vreselijk ingewikkeld zou zijn om een eigen site te maken, maar heb toch een poging gewaagd. Met de hulp van blogvrienden en vriendinnen ging het steeds maar beter en beter.... Af en toe denk ik nog wel eens aan dat computerloze tijdperk. Ik ging in ieder geval véél vroeger slapen.. Maar nu vind ik het zalig om 's avonds achter dat ding hier te kruipen. Goede voornemens om eens vroeger naar bed te gaan , heb ik altijd de volgende dag als ik nog slaperig wakker word. Maar het komt er gewoon nooit van. Misschien las ik binnenkort eens een computerloze avond in.....Alleen.... ik geloof het zelf niet!!
Mijn lieve buurvrouw Paz kwam deze week kijken om een deel van mijn strijk over te nemen want lang ter plekke stilstaan is nog nefast voor mijn " flebietbeen"!! Het was zonnig weer en ze zou buiten op haar terras strijken. Dat deed bij mij een belletje rinkelen.
Het was zo'n 14 jaar geleden het was mooi weer en eventjes had ik een een dilemma.. Profiteer ik van het zonnetje of werk ik de berg strijk weg? Als gewetensvolle huisvrouw (!!) en eigenlijk ook met de ervaring dat de kaboutertjes nooit langskomen bij mij, koos ik voor het laatste. En ja, al denk ik toch dat ik een echte huisvrouw ben, een mens moet van de nood een deugd maken, dus koos ik voor de twee. Strijkplank buiten, bikini aan en strijken maar. De zon scheen op mijn rug, kwestie van de achterkant een kleurtje te geven. Een bruine voorkant en een witte achterkant, dat trekt ook op niets, hé! Een fenomeen, blijkbaar eigen aan 50 jaar zijn, is dat daar waar er nooit een buikje zat, er nu opeens wel ééntje was. "De charme van de leeftijd", zei een iets oudere vriendin ooit. Ik moest er hartelijk om lachen toen, vooral omdat mijn buikje er dan nog niet was! Ik vond tot die bewuste dag dat het nog altijd wel meeviel, totdat ...AU ... ik een illusie armer werd. Ik had met het hete ijzer tegen mijn teveel aan Natoken gebotst! Een rode plek en een niet zo mooi woordje dat uit mijn mond ontsnapte, waren het resultaat evenals het feit dat ik om half negen 's avonds nog in mijn bikini zat ... zo'n verbrande plek verdraagt geen stof, weten jullie dat? 'k Durf te wedden van niet, want zeg nu zelf, wie verbrandt er in godsnaam zijn buik??? Ik dus. Ik dacht , als ik ooit vermist ben, kunnen ze mij identificeren door dat rode plekje op mijn buik, want dat raak ik gegarandeerd nooit meer helemaal kwijt!
Daarom onderwierp ik nu dus mijn " trommeltje" aan een grondige inspectie. Ik bemerk enkel de 4 littekens na mijn recente ingreep .. verder geen stille getuige meer van mijn strijkavontuur.... Daar gaat mijn perfecte identificatie...
Vandaag eindelijk weer even van het septemberzonnetje genoten. Op aanraden van de dokter was ik tot nu toe, na de ingreep, uit de zon gebleven. Maar vandaag was ik niet meer te houden, gewoon genieten van de nazomerse rust, het was sterker dan mezelf. Terwijl ik daar zalig lag te zonnen, dwaalden mijn gedachten natuurlijk weer eens af en ik bedacht...
Als vrouw heb je het, 's zomers, hard te verduren. Gladde huid, geen overtollige stoppels, geen vlekken hebben, want ja, het oog wil ook wat.Vooral het eigen oog. Menig lijf wordt dan kritisch bekeken en beknepen.Vetrolletjes hier, hangende tuinen daar, het moet allemaal verholpen worden. En toen kwam het..
In mijn zeer jonge jaren heb ik ook eens "zot" gedaan. Het was mei en de zon scheen voor het eerst voorzichtig .Dus...................blote beentjes weer. Na grondige inspectie, besloot ik, dat dit dus niet kon.Twee melkflessen piepten vrolijk onder mijn zomerrok uit en het was geen gezicht.
Dus maar een panty aan en rap naar de winkel want daar hadden ze iets nieuws: zelfbruinende crème. Ik kocht het spul en spoedde me naar huis.Wat een geweldige uitvinding, straks zou ik lekker bruin zijn. Ik kon niet wachten tot de avond, dan ging het gebeuren..Ik opende de verpakking en smeerde het stinkende zalfje kwistig over mijn lichaam. Eénmaal ingevet, deed ik de tube dicht en inspecteerde de boel. Het was goed ingetrokken en dus trok ik mijn pyjama aan. Toen ik tussen de lakens gleed ontdekte ik dat het smeersel niet echt naar roosjes rook, maar goed, wie mooi wil zijn moet tegen een " geurtje " kunnen was toen mijn motto en op dat moment deelde ik mijn bedstede nog met niemand!!. De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Ik stond op en herinnerde me opeens dat ik me de avond ervoor had bewerkt met het nieuwe wondermiddel. Ik keek in de spiegel en het resultaat viel toch echt een beetje tegen. Ik zag een vage, ietwat oranje-achtige kleur, maar goed, misschien kwam het nog. Toen ik mij wilde wassen, kreeg ik de schrik van mijn leven. Mijn benen waren helemaal vlekkerig, met oranje strepen, niet heel fel, maar wel duidelijk zichtbaar, maar het ergste waren mijn handen. In de haast en opwinding was ik na het smeren vergeten direct mijn handen te wassen en die waren nu donkerbruin op de handpalmen, heel donkerbruin met een oranje gloed. Ik heb staan boenen en schrobben, maar het goedje ging er niet vanaf. Het heeft dagen geduurd, voordat het een beetje minder werd. Ik heb zelfs een tijdje als een "belegen dametje" met sjieke handschoentjes rondgelopen want het was echt geen zicht!!. Als ik dat spul nu in de winkel zie staan, zegeviert nu gelukkig het gezonde verstand en laat ik mij niet meer verleiden. De gedachte aan die verre belevenis deed mij even grijnzen.
Vanity, thy name is woman!!.
Nu moet het septemberzonnetje maar zijn werk doen!.
Dat heb ik ooit ergens gelezen en ik zet het hier neer voor iedereen die er nood aan heeft...
Heb je eens een slechte dag, draai je om en lach. Situaties kan je soms veranderen, als je bijgestaan wordt door anderen. Maak een vuist zo sterk en ga met je nieuwe ik aan het werk. Laat zien wie je bent, zoals niemand je nu kent. Lach naar het leven, want naast het verdriet heeft het zoveel te geven. Een oplossing is vast wel in 't verschiet, dus leef bewust en geniet. Draai je om en lach, dan heb je vast een fijne dag.
"Is a dream a lie when you know it wont come true? ZORNIK
Dit even als aansluiting bij mijn logje van 07/09..en na een recent gesprek met één van de kinderen en bepaalde van hun plannen en dromen!
" De meeste dromen zijn bedrog,...." een zin die iedereen wel bekend in de oren klinkt, niet? Maar is dit wel zo? Zijn dromen bedrog of zijn dromen heel belangrijk in het leven? Iedereen droomt en iedereen heeft hopelijk ook dromen.
Het is bij die laatste soort dromen dat ik hier even wil stilstaan.
Als ik de jongere generatie rondom ons bekijk, dan vraag ik mij af: Zijn dromen noodzakelijk of is een leven zonder dromen ook mogelijk?
Op hun leeftijd was ik ook geneigd te geloven dat dromen noodzakelijk waren. Iedereen heeft een doel nodig in zijn leven. Zonder heeft het, denk ik, allemaal weinig zin. Zijn die dromen dan uiteindelijk leugens ? So what? Ze maken het leven soms wel draaglijker.
Moeten die dromen haalbaar zijn of mag daar een vleugje onzekerheid in aanwezig zijn?
Ja, anders is het volgens mij geen droom maar alleen een stukje uitgestelde werkelijkheid. Niet alle dromen zijn haalbaar maar wat nu onhaalbaar lijkt, is het morgen misschien wel en dit geloof zorgt ervoor dat die droom niet zinloos is en je een zekere kracht geeft om verder te gaan. Niemand kan trouwens de toekomst voorspellen, men kan er alleen maar naar gissen en ja er zijn er enkelen die erin slagen om de grote lijnen te zien maar de details, die het de moeite waard maken, kan niemand voorzien.
Dromen kunnen ook een zekere ballast vormen als men zich er te veel aan vastklampt of erop blind staart. Iets te veel willen is van het goeie te veel. De gulden middenweg en de dingen wat meer gewoon op je af laten komen is de kunst. Maar dit is geen gemakkelijke kunst.
Soms staan we onze eigen dromen in de weg gewoon omdat ons de lef ontbreekt om er volledig voor te gaan. Dat is jammer maar alles op zijn tijd is meer dan vroeg genoeg al kunnen sommige dromen niet vroeg genoeg verwezenlijkt worden als we mochten kiezen. Voor sommigen lijkt een droom makkelijk haalbaar, anderen denken er misschien pessimistischer over. Maar één ding is zeker, als we de droom niet laten varen dan blijft het hier de moeite waard. Dit sprankeltje hoop houdt ons mensen recht maar houdt niet tegen dat we soms toch wel eens een zwarte dag hebben.
Ook al blijken dromen achteraf bedrog te zijn jonge mensen kunnen er beter in geloven. Hebben wij dat ook niet gedaan?
"Het moet..." Ik heb een hartsgrondige hekel aan het woord moeten. Ongelooflijk wat een mens in zijn leven allemaal moet. Het duwt je in een harnas. Het doet je binnen vooraf getekende lijntjes lopen. Het schakelt mogelijkheden uit. Het legt creativiteit aan banden. Moet ik nog verder gaan? Natuurlijk is het hier en daar nodig voor de goede afloop van de " dingen" . Bijvoorbeeld in relatie met de anderen moeten sommige zaken gewoon. Zonder zou alleen chaos heersen. Het wordt je met de paplepel ingegeven en het ontwikkelt zich tot je 2e natuur. Heb je al eens geteld hoeveel keer per dag je het woord " moeten" gebruikt? Wat moet ik vandaag allemaal doen? De was moet gestreken worden, de wasmachine moet draaien , het huis moet aan de kant.. Ik moet nog boodschappen doen...en ik moet absoluut nog dat telefoontje doen.. en zo kan ik verder gaan! Zelfs in andere omstandigheden komt moeten voor. We "moeten" naar een optreden van de kleinkinderen, naar een feest, een BBQ, zelfs op bezoek bij iemand.. Soms gaat het zelfs zo ver dat ook de weegschaal schreeuwt: " Je moet beter op je voeding letten!" Ah neen hé, niets te moeten in dit geval. Ik doe het zeker maar gewoon omdat ik er zelf voor kies, omdat ik het wil en beslis en niet omdat ik moet!
Vraag mij niet hoe ik bij die weegschaal kom, want momenteel speelt die niet met mijn voeten! Ik moet nog steeds op mijn voeding passen en moet het nog altijd noodgedwongen rustig aan doen ( dacht al bijna dat het achter de rug was) en ... dat hangt ook stilaan mijn voeten uit. Hé , dat doet deugd dat ik het eens gezegd heb! En dat moest nu eens niet, ik deed het gewoon omdat ik het kwijt wilde..
Gewoon even stilstaan bij de veranderingen in het leven... Daar heb ik nu volop de tijd voor! En zo kwam ik bij het volgende beeld..
Ik stel mij voor dat het leven van een mens net een berg is. Ieder mens moet die berg alleen beklimmen. Je begint in het dal en voor de meesten is het daar zonnig en warm en er zijn een heleboel weilanden en beekjes en bloemen en nog veel meer. Daar ben je als kind. Dan begin je te klimmen. Geleidelijk wordt de berg steiler en kom je moeilijker vooruit. Maar als je af en toe stilstaat en om je heen kijkt, zijn de prachtige inspanningen toch de moeite waard. Uiteindelijk sta je aan de top van de berg, waar sneeuw en ijs in de zonneschijn schitteren en het allemaal ongelooflijk mooi kan zijn, dat is het hoogtepunt, het grote resultaat, het einde van de lange levensreis.
Ik heb niet veel te vertellen, moet het noodgedwongen nog kalm aan doen en dan is er tijd om even stil te staan bij jezelf......
Handen koesteren die zacht verzorgen de dag weer soepel maken kinderen strelen en sterren plukken.
Woorden vinden die nooit zeer kwetsen en liedjes verzinnen tot troost. Een stem die nooit te hard wordt want niemand luistert maar hard genoeg om onrecht aan te klagen.
Ogen kussen die de belofte dragen van een nieuwe morgen ook als er tranen nodig zijn.
Aandacht fijngevoelig bewaren voor diegenen die stil en verlaten langs de weg zijn blijven zitten.
Mijn wens.. dat die handen, ogen en woorden en bovenal het hart vol liefde jou toebehoren.
Knuffelen is van levensbelang
Dat heb ik in mijn mailbox gevonden ( geplaatst door Yunomi
).
Ook al heb je het druk, maak elke dag tijd vrij voor een knuffel. Ons lichaam kan echt niet zonder.
Knuffelen is goed voor de gezondheid. Een gemeende, warme knuffel laat meteen alle stress en zorgen van je afvallen. Maar waarom heeft dit zon heilzaam effect? Jong geleerd Al in de baarmoeder is onze tastzin het belangrijkste zintuig. Aanraking is daarom erg belangrijk in de verdere ontwikkeling van kinderen. Wanneer iemand ons aanraakt als kind, voelen we ons meteen veilig. Een knuffel heeft ook een sociaal aspect: het is een manier om met bepaalde mensen om te gaan. Veel knuffelen zal je kind dus socialer maken. En: het stimuleert het immuunsysteem!
Instant geluk.
Een knuffel werkt in twee richtingen. Een stevige omhelzing geeft jullie allebei direct een goed gevoel. Dat komt omdat zon aanraking je hersenen gelukshormonen doet aanmaken. Merk je dus spanningen in je relatie met je vriendin, zus of partner: een stevige knuffel en het zal snel beter gaan!
Knuffel je mooi. Door elke dag geconfronteerd te worden met de haast onhaalbare schoonheidsidealen, duikt ons zelfvertrouwen wel al eens in een dipje. Een dikke knuffel is dan het perfecte medicijn. Je wordt je weer bewust van je eigen lichaam en dat van anderen, en dat is goed voor je zelfbeeld!
Knuffelen verzacht de pijn. Ook de medische wereld heeft het genezend effect van knuffels ontdekt. Ziekenhuizen maken steeds meer gebruik van therapeutische aanrakingen om de pijn van patiënten te verzachten. Ook voet- en handmassages zijn een efficiënte pijnstiller. Onze aanrakingssensoren sturen hun signalen immers sneller naar de hersenen dan pijnsensoren. Zo is een knuffel de pijn altijd te snel af!
Hoewel.. soms is de pijn die knuffel blijkbaar altijd even te slim af!!.
Sinds april hebben we een nieuwe huisarts omdat onze vorige het stilaan tijd vond om van zijn pensioen te genieten. Het is dan ook altijd even wennen aan een nieuwe huisarts, maar dat kon geen probleem zijn, dacht ik, want sinds we terug in België zijn (1983) had ik persoonlijk maar heel sporadisch een dokter nodig.. Maar het kan verkeren , zei Bredero en verdikke dat beging ik stilaan te geloven. Ik weet zeker dat het niets met die nieuwe dokter te maken heeft en toch lijkt het alsof ik sinds zijn komst " mijn deel" aan het inhalen ben.. Vandaag moest ik weer even langs gaan bij die wijze man en ik heb het hem dan ook eens duidelijk gezegd dat het lijkt alsof ik, sinds hij er is, onder een ander gesternte leef. Hij zal er wel niets mee te maken hebben maar hij heeft mij al meer gezien dan onze vorige arts in al die jaren. Nochtans dacht ik dat alles hier goed aan het evolueren was want ik hield mij ,voor eens en onder het strenge oog van mijn slaapgenoot, aan de opgelegde regels. Maar dat belette niet dat ik zondagmorgen opstond met een verschrikkelijke pijn in de hiel en de enkel van mijn voet van zodra ik er druk op zette. Neen, niet die waar onlangs een wagen over gereden heeft, maar de andere. Ik dacht eerst dat het een hevige kramp was omdat ik dat enkel had van zodra ik druk zette op mijn voet.. Het was dan ook een zondag in mineur en na een rustige nacht dacht ik deze morgen dat het over was. Zodra ik echter op mijn voet steunde was die pijn terug.. Ik liep erbij als een "overbejaarde balerina" tiptoe-end op mijn tenen... Nu vond ik het toch wel genoeg en trok dan maar nog eens naar de dokter... Die had er niet direct een verklaring voor, ook niet voor de 2 blauwe plekken die ik op mijn voet had...Ik suggereerde dat ze misschien gedurende de narcose eventjes " met mijn voeten gespeeld hebben"... Dat ontlokte bij hem een lach bij mij een groene grijns !!! maar het bracht ons niet verder. Uiteindelijk werd voorgesteld om een foto van de voet te laten nemen , misschien had ik " hielspoor"... Ik ben nu wel een kind van de buiten maar ik ben nog nooit met mijn hielen op sporenjacht geweest, dus wist ik niet wat ik hoorde... Een paar uur later was ik even wijs als voordien. Geen hielspoor ( meteen hebben ze ook een foto genomen van die andere voet en daar was gelukkig geen erge schade vast te stellen..) Goed, waar komt dan die tintelende , vervelende pijn in voet en enkel vandaan??? De radioloog wist ook niet direct een antwoord te geven en zo besloot de huissarts dan maar om de pijn " voorlopig" te behandelen als een vorm van "flibiet...".Flibiet dan nog!! In het ziekenhuis heb ik 3 spuitjes gekregen maar sinds mijn ontslag donderdag, heeft niemand voorgeschreven om daar nog even mee door te gaan... Kan dat dan de oorzaak zijn, vermits ik op non actief stond ? Ik hoop dat het inderdaad met wat extra spuiten overgaat en ik weldra weer pijnvrij kan rondlopen want het hangt stilaan " mijn voeten, hielen, enkels uit"... en het heeft geen zicht om oma op haar "tippen" te zien rondhuppelen.... En nu begin ik stilaan te snappen wat de huisarts van ons ma bedoelde toen hij haar zegde: " je kan niet ongestraft oud worden"... Maar verdorie , ik ben nog niet oud, al wil ik er toch zo snel mogelijk weer als " mijn oude ik" bijlopen. Wat wordt dat dan over een paar jaren? Vandaar dat mijn logje de titel meekreeg die hier boven staat en ... ik doe heeeeeeel hard mijn best om die bright side te zien!!
Mag voorlopig weinig meer doen dan gewoon wat achter mijn pc zitten en zo botste ik op het volgende.
Kom en pak mijn hand... Ik neem je mee naar een land, waar geen pijn en verdriet bestaat, men elkaar in zijn eigen waarde laat.
Waar liefde voor elkaar alles overwint, een kind nog mag zijn, gewoonweg dat kind. Waar men aan vrede is gewend en oorlog geen bestaansrecht kent.
Waar milieu en klimaat geen hoofdbrekers zijn, betoverd tot een vredig en leefbaar domein. Dat land zou het ergens kunnen bestaan? Of is het alleen in mij dromen ontstaan?
By the way, aan alle lieve mensen die mij op de één of andere manier een riem onder het hart steken of meevoelen betuigden, een warme, dankbare knuffel.. Het helpt !!
Vandaag is onze oudste kleinzoon zeven jaar. Het lijkt alsof het nog maar pas was dat ik die lieve schat voor het eerst zag en mocht vasthouden. Nog steeds krijg ik er niet genoeg van. Een dikke kus lieve schat en een heel innige knuffel van oma en opa!
Al die jaren was je mijn trouwe gezel. Je was er steeds voor mij zonder dat ik het besefte. We waren zo innig met elkaar verbonden tot je opeens mijn leven kwam vergallen...Waarom verstoorde je zomaar mijn dagen met je bittere oprispingen? Jij, die mij zo eigen was, lag stilaan als een steen op mijn maag, je maakte mij het leven zuur, ik begon mijn vertrouwen in jou te verliezen. We hebben samen onze problemen proberen uit te praten ze zelfs vanuit een ander licht bekeken... Iedereen zei: " Je bent beter af zonder ... kan alleen maar je leven vergallen" . Maar niemand besefte hoe intens we met elkaar verbonden waren. Je was er al vanaf mijn eerste levensdag. Je was er als ik je nodig had. Stil en ongemerkt deed je je taak mijn trouwe vriend.Tot het bittere einde hield jij het vol.Waarom ga je nu plots een andere weg op? Is het zo moeilijk om ook in de herfst van mijn leven trouw aan mijn zijde te staan? Hoe moet ik nu die leegte in mij opvullen? Het is zo moeilijk om uit te leggen hoe het aanvoelt om een intieme levensgezel te moeten missen, jij die een stuk van mezelf was. Nooit zal ik mij nog compleet voelen! Hoe graag had ik jou op je vertrouwde plekje gelaten we waren zo intens met elkaar vergroeid, maar ons vertrouwen is definitief gebroken. Je bent al een tijdje jezelf niet meer en sleept mij mee in je bitterheid. Vaarwel dan maar, mijn vriend. Ik staar nu vanuit mijn bed naar jouw tergend aandenken dat jij achterliet... 1 luttele steen..De kleintjes waren het aanschouwen niet waard. Is dit jouw gram omdat men jouw weggerukt heeft uit mijn leven? Is dit het einde van onze levenslange relatie? Toch zeg ik zeg je nog éénmaal "dank" mijn trouwe gezel voor wat je al die jaren voor mij deed. Je was een stuk van mezelf geworden Maar hier scheiden onze wegen... Ga nu maar ergens anders je gal spuwen!
)
maar ik weet intussen wel beter.
