Knuffelen is van levensbelang
Dat heb ik in mijn mailbox gevonden ( geplaatst door Yunomi
).
Ook al heb je het druk, maak elke dag tijd vrij voor een knuffel. Ons lichaam kan echt niet zonder.
Knuffelen is goed voor de gezondheid. Een gemeende, warme knuffel laat meteen alle stress en zorgen van je afvallen. Maar waarom heeft dit zon heilzaam effect? Jong geleerd Al in de baarmoeder is onze tastzin het belangrijkste zintuig. Aanraking is daarom erg belangrijk in de verdere ontwikkeling van kinderen. Wanneer iemand ons aanraakt als kind, voelen we ons meteen veilig. Een knuffel heeft ook een sociaal aspect: het is een manier om met bepaalde mensen om te gaan. Veel knuffelen zal je kind dus socialer maken. En: het stimuleert het immuunsysteem!
Instant geluk.
Een knuffel werkt in twee richtingen. Een stevige omhelzing geeft jullie allebei direct een goed gevoel. Dat komt omdat zon aanraking je hersenen gelukshormonen doet aanmaken. Merk je dus spanningen in je relatie met je vriendin, zus of partner: een stevige knuffel en het zal snel beter gaan!
Knuffel je mooi. Door elke dag geconfronteerd te worden met de haast onhaalbare schoonheidsidealen, duikt ons zelfvertrouwen wel al eens in een dipje. Een dikke knuffel is dan het perfecte medicijn. Je wordt je weer bewust van je eigen lichaam en dat van anderen, en dat is goed voor je zelfbeeld!
Knuffelen verzacht de pijn. Ook de medische wereld heeft het genezend effect van knuffels ontdekt. Ziekenhuizen maken steeds meer gebruik van therapeutische aanrakingen om de pijn van patiënten te verzachten. Ook voet- en handmassages zijn een efficiënte pijnstiller. Onze aanrakingssensoren sturen hun signalen immers sneller naar de hersenen dan pijnsensoren. Zo is een knuffel de pijn altijd te snel af!
Hoewel.. soms is de pijn die knuffel blijkbaar altijd even te slim af!!.
Sinds april hebben we een nieuwe huisarts omdat onze vorige het stilaan tijd vond om van zijn pensioen te genieten. Het is dan ook altijd even wennen aan een nieuwe huisarts, maar dat kon geen probleem zijn, dacht ik, want sinds we terug in België zijn (1983) had ik persoonlijk maar heel sporadisch een dokter nodig.. Maar het kan verkeren , zei Bredero en verdikke dat beging ik stilaan te geloven. Ik weet zeker dat het niets met die nieuwe dokter te maken heeft en toch lijkt het alsof ik sinds zijn komst " mijn deel" aan het inhalen ben.. Vandaag moest ik weer even langs gaan bij die wijze man en ik heb het hem dan ook eens duidelijk gezegd dat het lijkt alsof ik, sinds hij er is, onder een ander gesternte leef. Hij zal er wel niets mee te maken hebben maar hij heeft mij al meer gezien dan onze vorige arts in al die jaren. Nochtans dacht ik dat alles hier goed aan het evolueren was want ik hield mij ,voor eens en onder het strenge oog van mijn slaapgenoot, aan de opgelegde regels. Maar dat belette niet dat ik zondagmorgen opstond met een verschrikkelijke pijn in de hiel en de enkel van mijn voet van zodra ik er druk op zette. Neen, niet die waar onlangs een wagen over gereden heeft, maar de andere. Ik dacht eerst dat het een hevige kramp was omdat ik dat enkel had van zodra ik druk zette op mijn voet.. Het was dan ook een zondag in mineur en na een rustige nacht dacht ik deze morgen dat het over was. Zodra ik echter op mijn voet steunde was die pijn terug.. Ik liep erbij als een "overbejaarde balerina" tiptoe-end op mijn tenen... Nu vond ik het toch wel genoeg en trok dan maar nog eens naar de dokter... Die had er niet direct een verklaring voor, ook niet voor de 2 blauwe plekken die ik op mijn voet had...Ik suggereerde dat ze misschien gedurende de narcose eventjes " met mijn voeten gespeeld hebben"... Dat ontlokte bij hem een lach bij mij een groene grijns !!! maar het bracht ons niet verder. Uiteindelijk werd voorgesteld om een foto van de voet te laten nemen , misschien had ik " hielspoor"... Ik ben nu wel een kind van de buiten maar ik ben nog nooit met mijn hielen op sporenjacht geweest, dus wist ik niet wat ik hoorde... Een paar uur later was ik even wijs als voordien. Geen hielspoor ( meteen hebben ze ook een foto genomen van die andere voet en daar was gelukkig geen erge schade vast te stellen..) Goed, waar komt dan die tintelende , vervelende pijn in voet en enkel vandaan??? De radioloog wist ook niet direct een antwoord te geven en zo besloot de huissarts dan maar om de pijn " voorlopig" te behandelen als een vorm van "flibiet...".Flibiet dan nog!! In het ziekenhuis heb ik 3 spuitjes gekregen maar sinds mijn ontslag donderdag, heeft niemand voorgeschreven om daar nog even mee door te gaan... Kan dat dan de oorzaak zijn, vermits ik op non actief stond ? Ik hoop dat het inderdaad met wat extra spuiten overgaat en ik weldra weer pijnvrij kan rondlopen want het hangt stilaan " mijn voeten, hielen, enkels uit"... en het heeft geen zicht om oma op haar "tippen" te zien rondhuppelen.... En nu begin ik stilaan te snappen wat de huisarts van ons ma bedoelde toen hij haar zegde: " je kan niet ongestraft oud worden"... Maar verdorie , ik ben nog niet oud, al wil ik er toch zo snel mogelijk weer als " mijn oude ik" bijlopen. Wat wordt dat dan over een paar jaren? Vandaar dat mijn logje de titel meekreeg die hier boven staat en ... ik doe heeeeeeel hard mijn best om die bright side te zien!!
Mag voorlopig weinig meer doen dan gewoon wat achter mijn pc zitten en zo botste ik op het volgende.
Kom en pak mijn hand... Ik neem je mee naar een land, waar geen pijn en verdriet bestaat, men elkaar in zijn eigen waarde laat.
Waar liefde voor elkaar alles overwint, een kind nog mag zijn, gewoonweg dat kind. Waar men aan vrede is gewend en oorlog geen bestaansrecht kent.
Waar milieu en klimaat geen hoofdbrekers zijn, betoverd tot een vredig en leefbaar domein. Dat land zou het ergens kunnen bestaan? Of is het alleen in mij dromen ontstaan?
By the way, aan alle lieve mensen die mij op de één of andere manier een riem onder het hart steken of meevoelen betuigden, een warme, dankbare knuffel.. Het helpt !!
Vandaag is onze oudste kleinzoon zeven jaar. Het lijkt alsof het nog maar pas was dat ik die lieve schat voor het eerst zag en mocht vasthouden. Nog steeds krijg ik er niet genoeg van. Een dikke kus lieve schat en een heel innige knuffel van oma en opa!
Al die jaren was je mijn trouwe gezel. Je was er steeds voor mij zonder dat ik het besefte. We waren zo innig met elkaar verbonden tot je opeens mijn leven kwam vergallen...Waarom verstoorde je zomaar mijn dagen met je bittere oprispingen? Jij, die mij zo eigen was, lag stilaan als een steen op mijn maag, je maakte mij het leven zuur, ik begon mijn vertrouwen in jou te verliezen. We hebben samen onze problemen proberen uit te praten ze zelfs vanuit een ander licht bekeken... Iedereen zei: " Je bent beter af zonder ... kan alleen maar je leven vergallen" . Maar niemand besefte hoe intens we met elkaar verbonden waren. Je was er al vanaf mijn eerste levensdag. Je was er als ik je nodig had. Stil en ongemerkt deed je je taak mijn trouwe vriend.Tot het bittere einde hield jij het vol.Waarom ga je nu plots een andere weg op? Is het zo moeilijk om ook in de herfst van mijn leven trouw aan mijn zijde te staan? Hoe moet ik nu die leegte in mij opvullen? Het is zo moeilijk om uit te leggen hoe het aanvoelt om een intieme levensgezel te moeten missen, jij die een stuk van mezelf was. Nooit zal ik mij nog compleet voelen! Hoe graag had ik jou op je vertrouwde plekje gelaten we waren zo intens met elkaar vergroeid, maar ons vertrouwen is definitief gebroken. Je bent al een tijdje jezelf niet meer en sleept mij mee in je bitterheid. Vaarwel dan maar, mijn vriend. Ik staar nu vanuit mijn bed naar jouw tergend aandenken dat jij achterliet... 1 luttele steen..De kleintjes waren het aanschouwen niet waard. Is dit jouw gram omdat men jouw weggerukt heeft uit mijn leven? Is dit het einde van onze levenslange relatie? Toch zeg ik zeg je nog éénmaal "dank" mijn trouwe gezel voor wat je al die jaren voor mij deed. Je was een stuk van mezelf geworden Maar hier scheiden onze wegen... Ga nu maar ergens anders je gal spuwen!
Het sterrenbeeld van deze maand is Andromeda en staat tot laat in de nacht hoog aan de hemel. Andromeda hangt aan een hoek van het vierkant Pegasus.De gemakkelijkste manier om Andromeda te vinden, is via Pegasus, een uitgestrekt sterrenbeeld dat vooral opvalt door het grote vierkant waarin met het blote oog haast geen sterren te onderscheiden zijn.Het vierkant lijkt op een zwart venster dat uitzicht biedt op de donkere diepten van het heelal. Vanuit de noordoostelijke hoek van het vierkant vertrekt een reeks sterren die samen het sterrenbeeld Andromeda vormen, beroemd om zijn " Andromedanevel" , een zwak lichtvlekje dat nog met het blote oog kan gezien worden. Maar schijn bedriegt.Het vage neveltje is in werkelijkheid een ander melkwegstelsel,zo groot als ons eigen melkwegstelsel, gevormd uit minstens 200 miljard sterren. De gigantische sterrenzwerm bevindt zich op respectabele afstand van 3 miljoen lichtjaar en is daarmee het verste object dat nog met het blote oog waargenomen kan worden.
Toen de zoon en co gisteren hier waren, vertelde de schoonfamilie van de zoon dat ze vorige week met de twee oudsten een bezoekje brachten aan Gent en dat de kleinzoon een enorme interesse vertoonde voor de kunstwerken in een paar kerken .Hj wilde er zelf even in gaan zien want echte kerkgangers zijn zijn ouders niet!! Opi had hem één en ander uitgelegd en ook over de Barok gepraat. Blijkbaar leek de kleinzoon heel veel interesse te tonen bij dat alles ook de uitleg over hoe klokken gemaakt worden, boeide hem enorm. Op de vele vragen kon opi gelukkig uitleg geven tot opeens de vraag van de kleinzoon: "Opi waarom heten ze dat eigenlijk Barok...", hem voor een probleem stelde. Hij wist daar niet direct een goed antwoord op. Ja, hoe is men juist aan dat bizarre woord Barok gekomen?? . Toen ze het vertelden, kwam oma aan de beurt.. "Oma weet jij waarom ze dat Barok heten"??
Voilà, oma die meestal wel een antwoord klaar heeft , stond ook met een mond vol tanden.. Die vraag had ik nog nooit moeten oplossen. En hoe verklaar je dat aan een zevenjarige.?? Renaissance bv is simpel, classicisme .. ook maar Barok... Hoe is men bij dat woord gekomen.? Weet iemand een degelijk uitleg die ook zevenjarige verstaat en kan tevreden stellen??? Niet inhoudelijk maar etymologisch...want dat wilde hij weten ..Bij stoel, kerk , vliegtuig kan hij zich iets voorstellen maar Barok... Oma ( altijd wat overmoedig) heeft beloofd dat ze het zal opzoeken!!
Mijn lieve schatten van kleinkinderen zijn zo'n knuffelaartjes en blijkbaar voelden ze oma's stemming aan want ik kreeg met tussenpauzes hopen spontane armpjes rond mijn nek en het heeft echt geholpen. Ik ben gewapend voor de dagen die komen. Natuurlijk hebben de vele spontane , hartelijke reacties en mailtjes van jullie allen ook geholpen. Ik ben weer mijn ' eigenste ik" vanavond. Doodmoe weliswaar maar ik voel mij weer veel beter in mijn vel!
Nee, geen lekker sausje maar een echt dipje! Waar is mijn positiviteit gebleven? Ik zou het "begot" niet weten, het is gewoon zo'n dag...Wellicht slecht geslapen...
Een sleepdag. Een sleperige dag. Met piepogen die zich openwurmen en waar vocht in welt. Met een hoofd dat watterig gedachtenbanen speurt.
Met benen van was, wegsmeltend onder stap - en sleeptred.
Met schouders die een stut gebruiken kunnen. En een hart dat een knuffel verlangt. Zo'n dag is het. Maar morgen is er weer een andere.
Ik ben stilaan aan het bekomen van het verschot en de pijn. Gisteren morgen naar de dokter geweest om de uitslag van het bloedonderzoek dat ik volgende week nodig heb, op te halen. Meteen liet ik de stoppen in mijn beide oren uitspuiten. Dat verliep vlot omdat ik al een paar dagen druppeltjes in de oren deed. Meteen even gevraagd of er toch iets aan de vervelende pijn in mijn schouder kon gedaan worden. Ik voel mij pijnlijk geremd in mijn bewegingen en slapen langs de linker kant valt niet mee dus...Nog maar eens een cortisonespuit! Ik mag er tot drie hebben ,blijkbaar. Dit is nummer twee, als het dan nog niet over is dan wacht een operatie.. Lap...ik zal maar duimen zeker. Ik heb dan maar niets meer over mijn protesterende rug gezegd want het lijkt wel of ik een wandelende klaagmuur ben!! In de namiddag snel nog wat boodschappen gedaan om het volgende week rustig aan te kunnen doen. Terwijl ik met mijn boodschappenwagentje naar de auto ga, voel ik ineens een enorme pijn in mijn linker voet en stel tot mijn ongeloof vast dat men zomaar pardoes met het voorwiel van een auto over mijn voet rijdt!! Nochtans zijn de rijruimtes op die parking groot!! Het eerste moment wist ik echt niet waar ik het had van de pijn. Hoe kan ik nu zomaar van achteraan aangereden worden? Ik zal in het vervolg met signalisatie op mijn gat rondlopen zeker!! Nochtans zo'n spriet ben ik nu ook niet dat men mij niet ziet gaan!!!! Een dame met haar kleindochter kwam juist voorbij en had gezien wat er gebeurd was. De oude man die de auto bestuurde, had direct gestopt en vroeg of het erg was? Ik kon enkel zeggen dat het zeker geen deugd deed.!! De arme man stapte uit en was helemaal van de kaart. Zijn vrouw bleef gewoon zitten. Die dame die voorbijkwam, laadde mij karretje uit in de auto terwijl de kleindochter het karretje terugbracht. Er zijn echt nog wel lieve mensen in de wereld hoor!! Intussen vroeg ik de man om zijn adres en telefoonnummer op te schrijven voor het geval dat.. De sukkel was zo van de kaart dat hij niet kon schrijven en ik even ook niet van de pijn. Gelukkig deed die andere dame het dan maar.Toen ik de man vroeg om even te tekenen dat hij mij aangereden had, kon hij dat nog steeds niet . Dan maar aan zijn vrouw gevraagd. " Is dat echt allemaal nodig ", zei ze " het is toch niet erg, gewoon even over de zijkant van de voet gereden.. en je kan nog stappen"!! Best dat ik nog niet helemaal bij mijn positieven was !! Uiteindelijk tekende ze toch op vraag van haar man. Al bij al is alles toch nog goed afgelopen en ben ik nog thuisgeraakt met de auto. Ik had toevallig de koelbox mee met een paar koelelementen in. Ik heb dan maar 5 minuten in de auto met zo'n element over mijn voet gewreven en dat hielp toch wat. Gelukkig is er niets gebroken, enkel een flinke kneuzing die wel alle kleuren van de regenboog zal krijgen. Vandaag komen de twee van de dochter omdat mama naar school moet. Bewegen zal de beste remedie zijn om alle ongemakken te vergeten , denk ik!! Dat bedoel ik dus met een verkeerd bioritme!! Nu nog dinsdag afwachten en er dan weer volop tegenaan.... Als ik ooit onze " Schepper" tegenkom dan geef ik hem de tip om in het vervolg ook ogen op de achterkant van ons hoofd te zetten, kwestie van ... Dat moest ik even kwijt.
Van alle energieën ter wereld, is slechts één energie, die je gelukkig kan maken: de energie van het hart, niet alleen voor jezelf, ook voor anderen.
Je geeft het door aan mensen, die graag bij je zijn, die zich goed voelen bij je.
Je geeft het door, als je vriendelijk bent, waar anderen onvriendelijk zijn, als je helpt,
waar niemand meer helpt, als je tevreden bent,
waar anderen eisen stellen als je lacht,
waar anderen lelijk kijken, als je kunt vergeven waar anderen vuisten maken.
Het geluk zit diep in jezelf. En men zal zeggen:
'Je bent een dromer!'
"Vertel eens wat er scheelt," vraagt de psychiater aan de overspannen man... "Het is allemaal gekomen door mijn huwelijk", zegt de man. " Ik trouwde met een weduwe die een volwassen dochter had.
Zij werd mijn stiefdochter. Mijn vader kwam op bezoek,
werd verliefd op mijn stiefdochter en trouwde met haar.
Zo werd mijn stiefdochter mijn stiefmoeder...
Mijn vrouw kreeg een zoon.
Die werd automatisch de schoonbroer van mijn vader,
want hij is de halfbroer van mijn stiefdochter, die met mijn vader is getrouwd.
Aangezien mijn zoon de broer is van mijn stiefmoeder, is hij ook mijn oom.
De vrouw van mijn vader kreeg ook een zoon.
Dat is dus mijn broer, want hij is de zoon van mijn vader.
Maar hij is ook mijn kleinkind, want hij is de zoon van mijn stiefdochter.
Mijn vrouw is mijn grootmoeder, omdat ze mijn stiefmoeders moeder is,
waardoor ik de kleinzoon van mijn eigen vrouw ben. Aangezien ik getrouwd ben met mijn grootmoeder,
ben ik niet alleen de echtgenoot en kleinzoon van mijn vrouw,
maar ben ik ook mijn eigen grootvader! Daarom ben ik een beetje overspannen."
Dag lieve bezoeker. Helaas, het weekend is weeral voorbij. Wat gaat het toch vlug hè! Het was prachtig mooi weer om in de tuin te werken, voor hen die een tuin hebben dan toch, of om te wandelen, of om lekker lui in je tuinstoel te liggen en zonnevitamientjes op te doen, want we moeten ervan profiteren hé als het niet te heet is?. Wat jullie ook gedaan hebben, ik hoop dat je, net als ik, ten volle genoten hebt en dat je genoeg energie hebt opgedaan om aan een nieuwe week te beginnen. Ik wens jullie dan ook een fijne week toe.
Het is even wennen aan de stilte hier op mijn blog.. Ik wacht nog even af of er een oplossing komt.
Het was hier de laatste weken behoorlijk druk met de bloemen - en groententuin. De bloemen bloeien weelderig en lenen zich tot prachtige ruikers in huis en de diepvries geraakt stilaan vol met allerlei eigen gekweekte groenten. Terwijl ik druk bezig was om de groenten klaar te maken om in te vriezen, kwam spontaan een beeld in mij op uit lang vervlogen jaren. Ik herinnerde mij hoe ze in de film " Het geslacht Björndal" ook bezig waren met het inleggen van groenten , fruit enz. Vraag mij niet hoe ik bij die link kom, ( mijn bovenkamer maakt soms rare sprongen!!) tenzij misschien dat ik altijd een passie gehad heb voor die trilogie. Die verbondenheid met de natuur, de levens die geleid werden door de opeenvolging van de seizoenen, de strijd met de natuur, de onderlinge strijd, die eeuwig zingende bossen, de vrijheid in die open natuur, het avontuurlijke, God wat heb ik daar ooit gefascineerd naar zitten kijken!! Nog steeds kan ik mij er iets bij voorstellen als ik die beelden in gedachten terug oproep hoewel nu niets meer is zoals toen! Het avontuurlijke dat van die film uitging daar dweepte ik mee, die enorme gebondenheid met de natuur en de vrijheid die ermee samenging, dat boeide mij enorm. Misschien omdat ik ook altijd een buitenkind geweest ben en - niettegenstaande mijn stilaan krakende botten- nog altijd ben. Misschien omdat mijn pa ook altijd met strenge hand mijn leven probeerde te leiden.. Om welke redenen ook, die trilogie had mij in de greep. Steek mij niet in een stad, hoe groot of boeiend of metropolisch die ook mag zijn, ik zou er niet gelukkig zijn maar mij voelen als een gekortwiekte vogel die de natuur en de bossen en de open ruimte mist! Het is dan ook mijn grootste bekommernis dat ik misschien in de verre toekomst noodgedwongen mijn vrijheid hier zou moeten opgeven. Ik mag/ wil er niet aan denken dat ik ooit ergens in een home mijn laatste rit moet uitzitten.... Ons ma haar wens was te mogen sterven van thuis uit waar er ruimte was ,bij haar bloemen en dicht bij de vrije natuur. In zekere zin heeft ze haar wens gehad. Ik denk, neen weet zeker dat ik op dat punt het kind van ons ma ben en - nu ik er even bij stilsta - blijkbaar de enige van ons 4, tenzij misschien mijn broer. Hij heeft ook dat tikkeltje avontuur door zijn aders vloeien. Misschien daardoor dat het -niettegenstaande de 16 jaar die tussen ons ligt - klikt tussen ons.
Hoe zei ik ook weer dat die bedenkingen gekomen zijn? Juist ja, bij een ijskoude, bijna volle diepvries!! Zeg nu nog eens dat huishoudelijke werkjes saai zijn!!
Soms zijn mensen als schelpen: mooi vanbuiten, maar donker vanbinnen.
Diep vanbinnen eindigen schelpen in een punt waarin al het eenzame, al het grijze is verenigd. Iedereen heeft wel zo'n punt, denk ik. Het verleden maakt van je de mens die je tegenwoordig bent. Alles wat zich in het verleden heeft afgespeeld, heeft een impact op het heden. En ook al zouden we soms zo graag de tijd terugdraaien, dit lukt niet.
In feite heb je twee mogelijkheden: je kwelt jezelf met de dingen die gebeurd zijn. Je denkt in termen als " had ik maar...". Je leeft in het verleden en maakt jezelf verwijten. Energieverspilling noem ik het... maar ook een verwerkingsproces, zolang je er maar niet te lang bij stil blijft staan.
Tweede mogelijkheid: Je gaat verder met je leven. Vergeten hoef je het niet. Integendeel, dan komt je verleden terug als een boemerang, op een moment waarop je het niet verwacht. Nee, je denkt terug aan wat gebeurd is en probeert er uit te leren want het leven is een evolutie die je doormaakt.... Omstandigheden lijken mij in deze richting te duwen... ik probeer ook bepaalde dingen achter mij te laten, te negeren en gewoon verder te gaan....Niet altijd simpel maar ""with a little help from my friends..."
Ik heb hier een vijftal oldies op mijn muziek gezet. Wil je ervan genieten..; luister dan!
Om de één of andere reden ligt mijn muziekprovider op zijn g...Even afwachten of het nog goed komt!!
Wij worden elke morgen wakker met muziek, een goede manier om een dag te beginnen of die nu grijs of blauw is! Vanmorgen was ik er direct uitgerold omdat ik het heerlijk vind om in de zomer 's morgens ongestoord even tussen de bloemen te " flaneren". Dat is mijn manier om alles eens los te laten. Mijn bedgenoot lag nog lekker te "soezen". Na een tijdje kwam hij dan ook de keuken binnen en begroette mij met: " Oye, Isabelle, ..." " Ik denk dat je je van naam vergist", was mijn droge commentaar... Ons ochtendritueel begon: ontbijt met de krant en muziek op de achtergrond. Tussen twee sportreportages door ( daar begin ik elke morgen mee!!).. " Oye, Isabel..." Ik fronste even maar las daarna verder..Ik zou juist iets meer vernemen over onze nieuwe star to be, Kim, tot er weer " Oye, Isabel.." klonk. Elke vrouw gunt haar man wel eens een gedachtenfantasietje, maar stilaan begon die Isabel toch mijn voeten uit te hangen maar . ...nog steeds geen commentaar. Zo'n vijf minuten later, ik was intussen al aan ... " Oye, Isabel..".. Ik dacht er stilaan aan om Sabam in te schakelen en een verbod op dit lied aan te vragen..Die zijn nu toch goed bezig!! " Oye , Isabel..."! " T. aub zet eens een andere plaat op..."! " Ik weet het, ik krijg dat liedje maar niet uit mijn hoofd, ben ermee opgestaan en voilà..."
Ik ken het fenomeen, het overkomt mij soms ook, alleen zing ik het meestal in gedachten maar mijn vechtgenoot - daar zal het nog op eindigen als dat nog lang duurt - die daarboven met een valse snaar zit, verkiest Acapella!! Even volgde een zalige leesstilte en kwam ik stilaan aan de kruiswoordraadsels en sudoku's, mijn volgend ochtendritueel. Daar moet je wel even je " koppie" bijhouden.. " Oye, Isabel, don't listen to the words your papa said.." Warempel een variant, alleen moest ik wel luisteren .. T....!!!, Mijn fantasie - met caricaturale inslag- sloeg stilaan op hol bij het beeld van die Isabel dat zich in mijn hoofd aan het vormen was ... Ik probeerde mij te focussen op mijn puzzel. Een ander woord voor... " Oye Isabel..."
NEEN, nu deed ik het ook!
Dat bedoel ik nu met besmet.. Wordt hier nu een ganse dag één of andere Isabel opgehemeld of niet??
Dat brengt mij bij de volgende vraag: Weet iemand hoe dat fenomeen ontstaat en waarom een bepaald lied steeds maar blijft terugkomen vanuit je onderbewuste.. Erger nog, je hebt dat helemaal niet onder controle, je kan niet zeggen " delete".. het zit erin en komt er met tussenpozen uit. HELP!
Zou het dan toch erfelijk zijn? Zoals jullie weten logeerden de kleinkinderen bij ons vorige week.Eén van hen vond niets leukers dan achter het hoekje van de muur te staan en dan opeens te voorschijn te komen. Als oma zich dan bijna een bult verschoot, kon de pret niet op. Eerst wilde ik berispen dat zoiets niet leuk is tot er ergens een belletje rinkelde. Als kind was ik geen engeltje (alhoewel!!) en het gebeurde dan ook weleens, heel soms, dat ik mijn zus plaagde. Mijn onhebbelijke gewoonte - toen mijn pleziertje - bestond er in haar te doen schrikken. Wij deelden samen de slaapkamer en wanneer ik haar hoorde komen ,verstopte ik mij op de meest onmogelijke plaatsen. Zo kroop ik in de kleerkast, op de vensterbank achter het gesloten gordijn of onder het bed.. Als zuslief dan de kamer in kwam, sprong ik tevoorschijn als een duiveltje uit een doosje. Maar loontje komt om zijn boontje en zo kreeg ik jaren later het deksel op de neus toen ik die truc bij een vriendin op een overvolle dorpsbaan wou uithalen. Terwijl zij nog wat uit de auto ging nemen, wandelde ik al verder en verstopte me achter het eerste het beste hoekje. Ik gluurde om te kijken wanneer zij zou komen en toen deed ik met een gil mijn "duivel- uit- het- doosje - sprong" vlak voor de voeten van een verschrikte onbekende die een paar passen voor mijn doelwit liep. Mijn vriendin had deze onfortuinlijke foppoging met ongeloof zien gebeuren en stikte haast van het lachen en ik ...zakte bijna door de grond ! En nu zou ik mij druk maken omdat ons kleindochtertje dat spelletje ook kent... ?? Ach het gaat wel over denk ik dan maar, ik doe het nu ook niet meer ( ).
Als het eventjes kan dan wordt de volgende week helemaal van mij ( ons)..
De logeerpartij van de 4 is goed verlopen; oma heeft haar verstand op nul gezet, haar beste humeur bovengehaald en is 's avonds als een steen in bed gerold....Wonder boven wonder maar deze keer heeft opa ook een extra tandje bijgestoken. Normaal ligt het niet echt in de aard van mijn wederhelft om lang met de kleinkinderen bezig te zijn. Hij heeft ook altijd wat te doen en anders zoekt hij wel een bezigheid. Maar deze keer kreeg ik hem zelfs mee naar Bobbejaanland - dat hadden we aan de kleinkinderen beloofd- en belofte maakt schuld zei ons moeder altijd. Op één valse noot na viel ons pretparkbezoekje reuze mee. Omdat de tweeling nog geen 1 meter is mochten ze nog niet overal op. Het was dus aan opa om met de twee oudsten op de rollercoasters te gaan of op het water te glijden en kletsnat te worden en andere attracties uit te proberen. Gelukkig viel het weer mee en was het niet te druk, hoewel... Ik heb een ganse dag niets anders gedaan dan geteld of er wel 4 kuikentjes in mijn buurt waren!!. Op een bepaald moment was ik er zelfs 1 kwijt. Eén van de meisjes moest dringend... dus gingen we allemaal. Ik had aan het oudste kleindochtertje gevraagd om voor de deur te blijven staan en op de zusjes te passen terwijl ik ook even dringend moest. Toen ik buiten kwam stonden ze daar nog met twee, één van de tweeling was riebedebie. Ja, ik kan een kind van 5 ook niet de schuld geven maar ik stond wel opeens op " puddingbenen". Het was roepen en rondlopen op zoek naar de kleine. Toen ik aan het meisje aan de wc ingang vroeg of ze geen kindje alleen naar buiten zag komen, vroeg ze: " Dat meisje dat niet meewilde met haar papa"? Mijn puddingbenen veranderden direct in spaghetti- stokjes en mijn verbeelding sloeg al op hol.. Ik kan jullie verzekeren dat mijn tikker daar heel even in overdrive ging. Ik nam de twee andere bij de hand zette ze tegen de muur en verbood hen één stap te verzetten en dan maar roepen , samen met nog een paar mensen... Tot we opeens tussen de massa de verloren kleine hulpeloos , stokstijf zagen staan. Die kreeg eerst de volle lading omdat ze toch weggegaan was en daarna een knuffel omdat het wenen ons blijkbaar nader stond dan het lachen.. Toen we bij T en de kleinzoon kwamen vroeg die laconiek waar we zolang gebleven waren!!!! Ik heb maar niets gezegd tenzij dat we eventjes gingen " afkoelen" in kinderland , dat was binnen en zo kon ik even terug bij mijn positieven komen. Feitelijk nemen we als grootouders een grote verantwoordelijkheid op ons als we de kleinkinderen bijhouden. Je wil er gewoon niet aan denken dat er iets met die kleinkinderen zou gebeuren en je het aan de ouders moet vertellen! Ik herinner mij niet dat ik zoveel " eieren" onder onze kinderen gelegd heb en die hebben nochtans serieuze probleemtoestanden meegemaakt in het buitenland!! En zeg nu niet dat het iets met de leeftijd te maken heeft!! Maar gelukkig verliep de dag verder goed en de rest van het logement ook omdat ze veel buiten konden spelen of fietsen .Opa had 3 schommels en een klimtouw in de tuin geïnstalleerd en dat was een succes....De fietsen waren ook meegekomen en daarmee konden ze hier hun hartje ophalen!
Toen het even regende, vroeg ik om nog eens een mooie tekening voor mij te maken. Om hen te stimuleren stelde ik voor om een oma te tekenen,( leidt altijd tot hilarische toestanden!!) waarop de kleinzoon heel onschuldig en heel (h)eerlijk vroeg: " Een oude oma of één gelijk jij?" Glunderde ik geen klein beetje zeker!! Blijkbaar had hij toch niet erg veel zin in tekenen want hij boomde verder en zei dat oud zijn zeker niet leuk is want dan gaat men dood. Ik antwoordde dat ik lang nog niet zou sterven, zeker niet voor hij een grote man zou zijn.( waar haal ik de lef om zo vrijpostig te zijn!!?). Waarop hij dan weer, een tikkeltje bezorgd vroeg : " En dan, als ik een grote man ben oma..?" Tja en dan... 'k glunderde al wat minder.
Toen dan donderdag de dochter en haar gezinnetje ook nog even binnenwipte na hun reis, was de chaos compleet. Opa en de schoonzoon zaten binnen de kortste keer hevig aan het bomen over één of ander nieuw fototoestel.. De dochter wilde ook wel wat vertellen terwijl haar twee kleintjes direct speelvriendjes in onze logeetjes vonden.. De knikkerbaan, die opa had opgesteld, werkte op volle toeren, alleen rolden de knikkers meer in het rond dan op de baan.. De fietsjes moesten door iedereen eens geprobeerd worden en de twee kleinzonen speelden samen een race spelletje op de computer.. Het was hier een echte heksenketel zeker toen één van de tweelingmeisjes bijna niet durfde te bewegen uit schrik voor de hond die meegekomen was met de dochter en co!! Het is best gezellig iedereen te zien en het doet deugd dat de kinderen graag eens binnenwippen alleen ben je achteraf zo bekaf!! En toch ,we zien ze zo graag hé Bojako en zeg dan maar eens neen ! Jij kan er ook over meepraten!! Gelukkig zijn onze logeetjes al groot genoeg om mee te helpen om op te ruimen en dat is wat ze moesten doen voor ze terug naar huis vertrokken. 4 gasten waarvan de oudste volgende maand 7 wordt en de jongsten in november 4 ... dat betekent overal kleurboeken, puzzels, prikmapjes, pareldoosjes, autootjes, poppen en alles wat erbij hoort, springtouwen een knikkerbaan en nog hopen spelletjes.. allemaal mooi verdeeld over de living, keuken en het terras!!! Ik heb al die tijd mijn ogen dicht gedaan overal over gestapt en vooral mijn verstand op nul gezet ( is niet echt moeilijk op onze leeftijd!!). Maar de knuffel en de kusjes die we kregen toen ze vertrokken en dat lange zwaaien zolang ik in zicht was, maar vooral dat ene zinnetjes van de kleinzoon: " Oma ik zal je missen "... daar doe je het voor en niets maar ook niets weegt daar tegen op.
Maar nu, nu wil ik toch even een beetje tijd voor mezelf en dat is wat ik voor volgende week plan. Morgen nog even onze lieve vrienden op bezoek want er is ook nog leven na de kleinkinderen!! En dan gewoon doen of laten waar ik zin in heb!!
Een oma die bekaf is maar toch heel gelukkig met haar 6 kleinkinderen die ik voor niets zou willen missen!! En.. al ben ik blij dat we het " rijk" terug voor ons alleen hebben, toch mis ik nu al die knuffels en kusjes. Ja, knuffelen is hier "in" ... haha!!
Ik laat jullie even genieten van onze " rijkdom" !!
En als toemaatje.. hoe een duifje een duif werd. Dat boeide de gasten enorm! Vinden jullie ook niet dat dit exemplaar een grote snavel heeft of zie ik het allemaal wat groots na die overrompeling hier???
Klein Jantje verbleef een paar dagen bij zijn oma.
Hij was al een tijdje buiten aan het spelen met de andere kinderen wanneer hij terug binnen kwam en vroeg: "Oma, hoe noemen ze dat wanneer twee mensen in
dezelfde kamer slapen en de ene ligt boven de andere?"
De oma was natuurlijk lichtjes geschokt,
maar denkende aan de moderne opvoeding besloot ze hem de waarheid te vertellen.
"Dat noemt men "seksuele gemeenschap", lieveling" . Klein Jantje zei "OK" en verdween terug naar buiten om verder te spelen. Enkele minuten later kwam hij woedend terug binnen en zei: "Oma, dat heet NIET seksuele gemeenschap!
Dat heet STAPELBED!
En de moeder van Kevin wil dringend met u spreken !!!!!" Ik pas dus op wat ik zeg nu de vier van de zoon hier logeren... !!
Als ik zo door de blogwereld dwaal dan valt het mij op dat er hier en daar toch wel een heel unieke persoon achter een blog schuilt. Uniek zijn is een kunst.
Iedereen wil wel een beetje speciaal zijn, we willen opgemerkt worden tussen de grote massa, we vinden het leuk eigen ideeën te hebben en zijn fier op eigen creaties. Misschien voelen we onszelf wel iets méér, als we een gave hebben die een ander niet heeft. Maar zijn we wel zo uniek als we zelf denken? Komt niet ieder idee, ergens van? Weten we het achteraf nog wel, of een bepaald idee, creatie of dergelijke wel van onszelf komt?
Zijn wij niet één groot samenraapsel van indrukken en ideeën van anderen? Onze zintuigen werken op volle toeren, de maatschappij zorgt ervoor dat we via media enorm snel en ongelooflijk veel informatie te verwerken krijgen. We nemen dit alles op en maken er dan zelf een korte samenvatting van. Uit die verkorte versie halen we onze ideeën, we pikken gewoon alles op en geven er een eigen dimensie aan.
Maar deze combinatie van stukjes gestolen gedachten, ideeën, werken, maakt dat onze eigen hersenspinsels terug uniek zijn. Dan heeft een eigen creatie toch nog zin! Daarom blijft iedereen uniek! Ook jij, lieve bezoeker, die hier even binnenwandelt.....
)
).
){kind=link}
){kind=link}