Na zonsondergang, tot lang na middernacht, laat het sterrenbeeld Perseus zich hoog aan het uitspansel bewonderen Perseus was in de Griekse mythologie de held die Andromeda van de zeedraak bevrijdde. Hij leidt nu een rustiger bestaan aan de hemel, niet ver van de mooie Cassiopeia. Perseus is in de sterrenkunde vooral bekend om de ster Algol.De naam is afgeleid van het Arabisch " al Ghul" wat " duivel" betekent. De ster had inderdaad lange tijd een duivelse reputatie omdat zij voortdurend van helderheid verandert. Terwijl men in de oudheid en middeleeuwen aannam dat niets aan het firmament veranderingen kan ondergaan, leek deze ster die overtuiging tegen te spreken. De helderheidsschommelingen van Algol werden pas in 1667 beschreven, maar waren vermoedelijk al veel eerder bekend. Op dit ogenblik weten we dat de variaties ontstaan, doordat rond de ster een minder heldere begeleider draait, die eenmaal per omloop het licht van de ander gedeeltelijk onderschept. Daardoor verduistert de ster om de 2,9 dagengedurende ongeveer 10 uur. Zij is dan merkelijk zwakker dan normaal!
Op verschillende blogs spoken ze al rond en roepen horror en verschrikking op en dat juist voor de periode dat we de dood herdenken. Ieder zijn manier om met de dood om te gaan... Maar toch even terug naar de roots, naar de tijd der Kelten in de vroege Ierse tijdrekening. Op de vooravond van het feest zweven geesten alom met hun kletterende knook geraamten en spookverhalen op zoek naar een nieuwe mens om in te wonen het volgend jaar . . zo gaan de verhalen . . . 1 november was toen het begin van het nieuwe jaar en dan werden de afgestorvenen van het verlopen jaar herdacht . Toen in de jaren 1900 na een hongersnood vele Ieren immigreerden naar de V.S., namen zij hun gewoonten en tradities mee en werden die vermengd met de katholieke vieringen van daar en zo werd " Halloween " geboren en werd "Jack-o-Lanter " overal bekend als het lichtende gezicht van de pompoen ! Het kon niet uitblijven dat dit gebeuren een stokpaardje zou worden van de media en onze westerse contreien zou veroveren en nu zitten wij er mee, verkleedpartijen en allerlei griezeltoestanden met lakens en maskers worden op ons losgelaten . . . Laat ze maar eens doen voor één nachtje , zo eens echt griezelen . . . . .
Herinneringen... ze kunnen zo mooi zijn, maar ook pijnlijk. Zolang dat laatste het geval is, stop ik ze diep weg en pijnig ik mezelf slechts af en toe door ze nog eens boven te halen. Ooit zal het allemaal helemaal pijnloos zijn! Bepaalde scherpe randjes van verdriet beginnen al wat te slijten. Het verleden krijgt stilaan een plaats, een cliché - uitdrukking misschien, maar ik begin er mee te kunnen leven. Opruimen, schoon schip maken en loslaten dat hoort allemaal bij de verwerking.van onrecht, woede , verdriet. Het grofvuil heeft al heel wat oud zeer van me mogen ontvangen en nu geraakt ook stilaan de prullenbak van mijn herinneringen vol. Maar omdat het wel mijn bagage is, iets wat ik voor de rest van mijn leven meedraag omdat het ook nog op mijn harde schijf staat, geraak ik er echter nooit volledig van verlost.Was het maar zo gemakkelijk als één simpele druk op delete!! Er is echter nog zoveel om voor te leven, maar heel af en toe mag ik toch best een beetje weemoedig zijn over hoe bepaalde zaken verlopen zijn, zoals nu bijvoorbeeld....
Ken je het nog... dat versje van Paul van Ostaijen ....
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem ploem ploem dag stoel naast de tafel dag brood op de tafel dag visserke-vis met de pijp en dag visserke-vis met de pet pet en pijp van het visserke-vis goeiendag Daa-ag vis dag lieve vis dag klein visselijn mijn
Ons kleindochtertje ( volgende maand 2j) begroet de vroege ochtend echter op een andere manier en iedereen zal het geweten hebben...Hier is haar versie! Hi,hi,hi, ha,ha,ha, tond e bij en nununu... na... Bavo!! en dan maar handjes klappen.
Ik vermoed dat dit aan de top staat van de hitparade in de crèche waar ze overdag verblijft!! Ik had mij opgelegd om 's morgens niet deel te nemen aan de vroege rush om iedereen op tijd buiten te krijgen, maar als 4 personen ( waaronder 2 kleuters) zich in de badkamer klaarmaken, dan komt daar nogal wat geloop en gedoe bij kijken, hoe stil ze het ook proberen te doen en dan ben je toch klaarwakker en blijven liggen is niet aan mij besteed! Het is verwonderlijk hoe goed die kleintjes met de situatie hier omgaan. Ik vrees dat de " volwassenen" er eerder zullen doorzitten dan die twee schatjes. Kleinzoon 2 is op zich al geen langslaper en is meestal al wakker voor de wekker afloopt. Onze jongste schat moet spijtig genoeg steeds wakker gemaakt worden want ten laatste om 7u30 moeten ze hier de deur uit!!! Dan zou je geween en gezaag verwachten maar neen hoor... ze zitten lustig te eten en van zodra oma binnenkomt heeft kleindochtertje wel een liedje of een babbel klaar...Hoor je haar ook: Hi,hi hi... ha, ha, ha..? Nu ja, ik weet wel waarom.. Ik heb een paar keer zitten "bekkentrekken" toen ze aan het zingen sloeg en dat verwacht ze wellicht elke keer, om dan te kunnen schateren.. alleen .. op dat vroege uur vraagt dat van oma een extra zetje.. Maar, ik kan jullie verzekeren ,het is wel de beste manier om meteen klaarwakker te zijn. Intussen zit ze met smaak haar 4 boterhammetjes ( helftjes natuurlijk) op te eten en probeer niet om er eentje weg te nemen om in de auto verder eten... Groot protest!!! En als broerlief (5j) zijn drinken niet op heeft dan zal zijn zusje er wel op wijzen... Thani(s die blijft meestal hangen) dinken!! Ik vrees dat zij er ééntje voor het onderwijs wordt, want het "commanderen" zit er al van jongsaf in!!! Ons ma zou daarop gezegd hebben ( weeral eens!!) : " de vonte wiedt" .??!!( smile), enkel door Westvlamingen te verstaan...hé Ani? Hoe ze het doet om al zo vroeg te kunnen eten en zingen en opgewekt te zijn.? Wellicht om haar " oudjes " een neus te zetten, want die zitten er meestal als zombies bij en dan moet ik toch stiekem eens lachen !! Wie zijn hier nu "de oudjes".... want zo noemen ze ons toch - al lachend - zo graag ...?? De pot verwijt de ketel... ( ).
Aan het eind van elk jaargetijde kijk ik toch weer benieuwd uit naar het volgende en ik heb nu best wel weer zin in prachtige luchten, nevelige ochtenden en alles wat bij herfst hoort. Voor de gezelligheid vergaren we ook nog eens mooie herfsttafereeltjes bijeen van pompoenen, kastanjes, eikels en ander herfstplezier en niet te vergeten de chrysant... Vind je dat gedoe rond pompoenen en andere larie die overgewaaid is van over de oceaan? Ach, ik zeg daarop ieder zijn meug en als je daar van kan genieten dan moet je dat doen, maar nu moet ik toch eventjes mijn "toetsenbord " houden, want - al heb ik eigenlijk niet echt een band met chrysanten want ze staan in mijn geheugen geassocieerd met kerkhoven en dood - sinds vanmiddag staat er toch een gekleurd exemplaar vol in knop in de gang. Ik kies speciaal voor kleur omdat de paarse, steenrode, gele en overige kleurvarianten echt "herfst" oproepen .Die witte herinneren mij teveel aan kerkhofbloemen.
Waarom krijg ik steeds dit rijmpje in mijn hoofd als ik het woord chrysant uitspreek? Een overblijfsel uit mijn kinderjaren? ?
" bolchrysant, bolchrysant, stop nu maar met klagen
anders komt het in de krant "
Gisteren het bericht gekregen dat de dochter van een heel goede kennis op 32 j overleden is na een hartstilstand in de armen van haar partner. Het kwam over als een shock! We wisten dat ze ziek was, want ze sukkelde al een tijdje met de gezondheid maar men vond de oorzaak niet. Uiteindelijk kreeg ze toch het " verdict" ze had sarcoïdose, een zeldzame systeemziekte met onbekende oorzaak. Het hele lichaam kan aangetast zijn, maar er is een voorkeur voor de longen. De ziekte komt gewoonlijk voor bij jong-volwassenen (20-40 jaar) en even vaak bij mannen als bij vrouwen. De ziekte wordt gekenmerkt door zogenaamde "granulomen", kleine opeenhopingen van ontstekingscellen. De ontsteking is vaak zichtbaar op een röntgenfoto van de longen door middel van vergrote lymfeklieren tussen de longen en soms verdichtingen in de long zelf.
De meest voorkomende locatie voor deze granulomen is in de longen, maar ook in de huid, ogen, hart en nieren openbaart de ziekte zich wel. De ziekte openbaart zich vaak met klachten van moeheid, hoesten en kortademigheid. Ook gewrichtsklachten, oogklachten, huidafwijkingen en gewichtsverlies zijn vaak genoemde symptomen.
Ik herinner mij Ellen als een jong, vrolijk ding dat vol enthousiasme kwam aankloppen om via de dochter info te krijgen over de studierichting lerares. Ze ontleende zelfs cursussen van haar en kwam af en toe aan huis. Ze was een opgewekte, lieve meid en bleek later ook een prima leerkracht te zijn tot opeens zomaar, een onverklaarbare vermoeidheid toesloeg en ze de job - die ze zo met hart en ziel deed - niet echt meer kon uitoefenen. 3 jaar heeft haar ellende geduurd, de hoop op genezing bleef, enkel de vraag wat er nu precies scheelde werd nooit opgelost , tot heel recent en nu is ze er al niet meer... Het moet verschrikkelijk zijn om op zo'n jonge leeftijd je kind te verliezen. Twee jaar geleden was het de zoon ( 34j) van onze West Vlaamse vrienden en nu Ellen.... Ik had daar straks even de moeder aan de lijn en ze beseffen nog niet ten volle wat hen overkomt. Dat Ellens gezondheid achteruit ging, dat wist iedereen maar er was geen enkele aanduiding dat het slechtste zomaar kon gebeuren. Het is zo moeilijk om een schreiend moederhart te troosten!
Onze dochter loopt hier nu dagelijks rond en ik kan het mij niet voorstellen wat het zou betekenen mocht ze zomaar uit ons leven verdwijnen. Alle huidige drukte en hectische toestanden verdwijnen in het niets als je door zo'n droevig nieuws wordt overvallen. Daar zal ik nog vaak aan denken de komende weken als het hier wat te veel wordt en ik weet nu al dat zaterdag bij de uitvaart een moeilijke dag wordt voor de ouders vooral, maar ook voor alle vrienden en kennissen van een toffe, jonge meid die veel te vroeg moest gaan. Straks valt hier ook nog eens de zoon, schoondochter en hun 4 kinderen binnen want ik organiseer telkens iemand verjaart een etentje. Wat zal ik ervan genieten dat iedereen hier bij ons is.. alles is zo vergankelijk...
De dood neemt alles maar geeft niets, het is als een wakker worden aan de verkeerde kant van je dromen. We dragen je mee in ons hart Ellen!
Het lijkt bijna op een ezelsbrugske dat eeuwig gehiphop met de tijd. Wintertijd, zomertijd, gaat de klok voor -of achteruit?
Met "spring" en "fall" kan je onthouden welke kant de klok op moet gaan ivm de zomer- en winterstand. In het voorjaar "springt" de klok een uur vooruit en in het najaar "valt" de klok een uur achteruit... En nu is het weer zover, de zomertijd wordt wintertijd. Een draai van de klok wordt seffens weer weggezapt, teruggedraaid, vernietigd.
Dit uur is een gratis uur. Mocht ik hier beginnen te schrijven om twee uur in de nacht en als ik tijd neem om mijn logje af te maken, neemt de tijd gas terug en heb ik gedaan tegen opnieuw twee uur in de nacht. Volg je nog?. Helaas: gratis bestaat niet. Dit gratis uur zullen we toch moeten betalen, willen of niet. We kopen het op krediet maar krijgen de rekening op 28 maart 2010 met als interest wallen onder de ogen op 29 maart 2010 en de week erna. Dit uur leeft als onze generatie op afbetaling. Maar nu ga ik slapen, slapen in een nacht die stottert. Een, twee, drie, twee, drie, vier
Dit is een leuk dingetje dat je hersens kraakt. Dit is zo leuk dat het je hersenen in de war lijkt te sturen. Je zult het misschien wel 10 keer proberen om te kijken of je toch voor elkaar krijgt met je voet maar helaas niets schijnt te helpen!...
Hoe ga je te werk?? 1. Terwijl je aan je bureau zit, licht je je rechtse voet op en maak hiermee ronde bewegingen met de klok mee (rechtsom)....
2. Nu, terwijl je dit doet, teken in de lucht het cijfer "6" met je rechtse hand...
Je voet zal nu de andere kant gaan uitdraaien.
Ik heb het je gezegd....... en je kunt er niets tegen doen!
Probeer maar, maar je zult zien dat je je rechtervoet niet te slim af kunt zijn.
Als je in stilte moet wachten bij de dokter.........
Terwijl ik bij de dokter aan het aanschuiven was, gingen allerlei gedachten door mijn hoofd want ik had eventjes de tijd om na te denken na al die drukte hier bovendien zat iedereen toch maar zijn beurt af te wachten in "splendid isolation "..... Zoals het feit dat de wijsheid komt met het ouder worden. Ik hoorde dat vroeger vaak zeggen en ik moest lachen, lachen, omdat ikzelf toen als een prille twintiger dacht dat ik alles wel wist. Vreemd hoe ik deze week al een paar keer met mijn neus op de feiten gedrukt werd. Je wordt inderdaad wijzer met ouder worden en het zit hem in kleine eenvoudige zaken, die je plots weet alsof je het plotseling aanvoelt.
Of.. "Geluk is niet iets wat je meemaakt. Het is iets dat je je herinnert", een mooie spreuk maar er schuilt een kern van waarheid, want soms gebeurt het wel eens dat je denkt dat je je een maand geleden gelukkig voelde, gelukkiger dan nu. En hoe vaak zijn we niet op jacht naar (her)beleving van dat sublieme, intense gevoel. Doorgaans tevergeefs, want de herinnering blijkt je niet altijd datzelfde gevoel terug te geven want na die periode van geluk komt ons ook al eens onontkoombaar een periode van neerslachtigheid of verdriet ten dele. "Na zonneschijn komt regen" is net zo waar als de positieve equivalent.
Het menselijk lichaam is voortdurend op zoek naar het handhaven van een evenwicht dat noodzakelijk is om optimaal te kunnen functioneren. Als onze bloedsuikerspiegel onder een bepaald niveau geraakt, krijgen we trek en gaan we eten. Als we het koud hebben, krijgen we kippenvel, de opstaande haartjes vormen een verwarmende isolatielaag en we krijgen het warmer. Als we het warm hebben gaan we zweten, de waterdruppeltjes maken het mogelijk warmte af te geven aan de omgeving met als gevolg dat onze lichaamstemperatuur daalt. Op dezelfde wijze zoekt het lichaam ook in geluk een balans.
En...vaak heb ik al ondervonden dat de meest interessante mensen, deze zijn die veel hebben meegemaakt. Is dat de sleutel tot wijsheid? Leert de mensheid dan echt niets? Moeten we, elk individu op zich, alles opnieuw ondervinden, meemaken? En waarom komt die wijsheid maar op een moment dat vele grote levensbelangrijke beslissingen in de meeste gevallen al genomen zijn? En dan denk ik spontaan aan studierichting, partnerkeuze, kinderen, levensvisie en dergelijke.
Tenslotte...Relativeren, is ook zo iets, het is zo simpel als iets, zo klaar als pompwater en toch duurt het tientallen jaren vooraleer we het kunnen. Het besef dat geluk, gelukkig zijn niet te koop is, niet te vinden valt, maar moet gemaakt worden, de wetenschap dat positiviteit en vriendelijkheid aanstekelijk zijn, kan je dat leren, of moet je er rijp voor zijn, niet overrijp of onrijp, gewoon rijp en dat kan niet voor het bloeien van de bloesem of na het vallen van het fruit. En toen was het mijn beurt.......
Op de blog van Amor fati stond eergisteren een mooie reportage over een streek in India nl.Ganapatipulé ... Dat deed mij terugdenken aan een woordkunstenaar van dit enorme land Rabindranath Tagore.. Toen ik nog studeerde en ook later heb ik gedweept met zijn poëzie.. Ze is echt adembenemend, intrigerend en ogenopenend. Kortom een wonderbaarlijke schrijver. Ik ben gaan zoeken naar mijn poëzie boekje van toen ik nog studeerde .. Ja, lieve mensen dat heb ik nog steeds hier liggen... Sweet memories, weet je... Ik wist dat één van mijn studiegenoten er toen een gedicht van Tagore in schreef samen met een zelfgemaakte tekening. .. ik was meteen verkocht en verliefd op Tagore.. Hier is wat zij in mijn poëzie schreef...En dat ze tekentalent had , geef ik ook mee..
Ik laat jullie hier mee genieten
" Op liefde allen zit ik te wachten om mij eindelijk in haar handen te geven. Daarom is het zo laat geworden, daarom ben ik schuldig aan zoveel verzuim. Ze komen met hun wetten en hun geboden om mij vast te binden. Maar ik ontwijk hen immer, want ik wacht alleen op liefde om mij in haar handen te geven.
De mensen doen mij verwijten en noemen mij .. nalatig. Ze hebben zeker wel gelijk! De marktdag is voorbij en voor de nijveren is het werk gedaan. Zij, die mij tevergeefs kwamen roepen, zijn weer boos weggegaan.
Ik zit te wachten op liefde alleen , om mij eindelijk in haar handen te geven." ( Tagore)
Dat werd in mijn poëzie geschreven op 12/03/'65...
Het bewust beleven van de wisseling van de seizoenen is altijd een deel van mijn leven geweest. Ik vind het steeds fijn om elke omschakeling intens te beleven: het vallen van de bladeren, de lege takken, de grijze luchten en die ondefinieerbare reuk van vochtige herfst in de lucht als voorbode van wat nog later komt, de winter. Het stemt me lichtelijk melancholiek, ik wil me dan bij het vuur terugtrekken, een glaasje rode wijn erbij en mijmeren over vroeger. Het valt mij op dat ik dat de laatste tijd vaker doe, dat mijmeren bedoel ik natuurlijk!!. Is dat omdat ik zelf al in de herfst van mijn leven zit? Mm, ik geef er toch de voorkeur aan te denken dat ik nog in de nazomer van het leven verkeer. Maar de herfst sluipt op kousenvoeten naderbij. Gisteren reed ik voor de schemering echt inviel naar huis. Ondanks het donkere weer was het genieten Die rit door de Kempische bossen in dat herfstige uur tussen dag en avond Een gelegenheid om alles eens los te laten en tegelijk te genieten van de kleuren van de bossen in het herfstlicht. Onlangs zei iemand me nog, dat ze altijd zo melancholisch werd van de herfst Nee, melancholie noem ik het zeker niet. Ik houd van de herfst. Het brengt me wel in een mijmerende stemming maar steeds met een ondertoon van verwachting bijna. Voor mij is de herfst geen seizoen van eindigheid, van verval, maar van een heel boeiend moment in de kringloop van het leven. De herfst draagt in zich al de kiem van nieuw leven. Bladerloze takken dragen al de knoppen waarin groeikracht voor het nieuwe seizoen vervat zit. Eénjarigen sterven af, maar doen dat enkel omdat ze zaad gedragen hebben en dus het nieuwe leven in veelvoud hebben uitgezaaid (let maar eens op: winterharde éénjarigen die nog niet hebben kunnen bloeien, overleven vaak in gehavende toestand de winter en gaan bloeien vanaf de vroege lente ).Vaste planten verdwijnen bovengronds, maar enkel omdat ze zich ondergronds even gaan verschuilen voor de ergste winterkou. Herfst is ook de periode van de laatste oogst en vrijwel alles wat in de herfst geoogst wordt, is vruchtgewas: noten, fruit, pompoenen, het laatste graan Inderdaad, stuk voor stuk de kiemen voor nieuw leven.
Ja, herfst is voor mij dan wel een moment van inkeer, een moment van terugplooien op mezelf, En terwijl ik op een vroege, nevelige ochtend door de tuin kuier, schieten mij opeens, (waarom en waardoor?) flarden van een fragment uit het allereerste bedrijf van Antigone van Anouilh", het stuk waar Antigone heel opgewonden aan haar mopperende Nounou vertelt hoe ze zich voelde toen ze in haar eentje in de vochtige ochtend buitenliep. Ik heb het even terug opgezocht omdat ik mij herinner dat ik het toen zo mooi gezegd vond.
Antigone: Le jardin dormait encore. Je lai surpris, Nourrice. Je lai vu sans quil sen doute. Cest beau, un jardin qui ne pense pas encore aux hommes.
( )
Dans les champs, cétait tout mouillée, et cela attendait. Tout attendait. ( )
La nourrice: La nuit! Cétait la nuit! Et tu veux me faire croire que tu as été te promener, menteuse! Doù viens tu? Antigone, à une étrange sourire: Cest vrai, cétait encore la nuit. Et il ny avait que moi dans toute la campagne à penser que cétait le matin. Cétait merveilleux, Nourrice. Jai cru au jour la première aujourdhui Nu weet ik weer waarom ik het zo mooi vond......
In ieder geval heeft de herfst - op de één of andere manier - voor mij evenveel in zich van hoop op nieuw leven als de lente Nieuw en anders maar toch de moeite waard.
Hoe vaak heb ik al niet aan T gevraagd - bij het zien van enge, raadselachtige of onrealistische films vb Stephen King- " Aan wiens brein ontspringt zo'n film? "..... Toen ik vanmorgen mijn droom probeerde te vertellen, werd ik door T aan mijn vraag herinnerd omdat die droom ook zo "onwaarschijnlijk" leek... Ik probeer al gans de tijd wegwijs te geraken in die droom of er een verklaring voor te vinden.. Maar ik ben nog niet in dat onderbewuste van mij geraakt !!!
Het was een zomerse dag ergens aan zee met veel volk op het strand. Ik was er met T en vrienden maar wie, dat herinner ik mij niet meer. Ik weet dat we gezellig langs de waterlijn wandelden en genoten van het spel van de kinderen en volwassen in het water en van de warmte van de zon. Tot op een bepaald moment dat ik blijkbaar alleen een stap opzij zette en in een totaal andere wereld terecht kwam. Ik was nog steeds aan zee maar alles leek nu grijs, het water was grijs, de lucht was grijs en er hing een sombere, drukkende sfeer rondom mij. Mensen bewogen als robots in het water, kinderen speelden in het water maar niemand straalde plezier uit. Iedereen staarde voor zich uit, zicht op zee. Ik zag enkel ruggen van grijze mensen, geen gezichten. Niemand praatte en er hing een ijzige kilte rondom mij. Ik probeerde te praten maar telkens als er zich iemand omkeerde , staarde die met uitdrukkingsloze ogen door mij heen alsof ze niet hoorden of begrepen wat ik zei. Dan zag ik, naast mij in het water, iemand liggen. De schrik sloeg mij om het hart en ik vreesde dat daar een drenkeling lag. Ik bukte mij en haalde "een wezen" boven water. Ik herinner mij niet meer of het om een kind of een volwassene ging, ik weet enkel dat een lijkwit gezicht met korte, zwarte, tegen het hoofd plakkende haren en open ogen mij aanstaarde. Die ogen, daar was alle leven uit verdwenen ..maar dan toch weer niet. Dan leek het alsof die ogen zich in de mijne boorden en smeekten om uit die starre kilte gered te worden. Ik wilde kunstmatige ademhaling toepassen maar het lichaam voelde zo stijf aan als een plank. De enige oplossing om dat leven te redden was door het op te warmen tegen mijn lijf. Ik heb het lichaam als een surfplank onder de arm genomen om zo iets van de warmte die ik uitstraalde op te nemen. Intussen bleven die ogen mij maar aanstaren. Ik probeerde de aandacht te trekken van de mensen rondom mij om hulp te vragen, maar iedereen staarde als een zombie voor zich uit, het leken wel fantomen die door een externe kracht gestuwd in het water bezig bleven en niet omkeken. Dan kwam - opeens zomaar - een man op mij toe. Ik huiverde bij het zien van die kerel. Ik vertelde hem dat ik het lichaam moest reanimeren maar daarbij hulp nodig had. Ik smeekte hem om te helpen. Zijn ogen priemden zich in de mijne terwijl hij naderde Ik wist dat ik niet mocht blijven kijken in die donkere, irreële ogen als ik het lichaam dat stilaan mijn warmte opnam, wilde redden en voelde instinctmatig aan dat hij mij niet mocht aanraken. Ik ging met het lichaam tegen mij aangedrukt stap voor stap achteruit, zoekend naar een uitweg en hulp. Met alle kracht die ik in mij had, verzette ik mij tegen die priemende ogen en wist dat ik geen gevaar liep zolang ik hem niet toeliet om mijn blik op te eisen... Opeens brandde de zon terug op mijn huid, hoorde ik weer het speelse gejoel rondom mij van kinderen en volwassenen. Ik had het "niemandsland" verlaten en was terug aan zee waar het warm en gezellig en intens zonnig was.. Ik zocht de blik in de ogen van het lichaam dat ik nog steeds beschermend tegen mij hield, hoopte op een herkenning en... lag klaarwakker in bed....verward en wat ontdaan met in mijn achterhoofd nog steeds die dwang van de onwezenlijke wereld...van die spoken in mijn hoofd . En toen vertelde ik T. mijn droom.... zoals nu aan jullie en nog steeds heb ik er geen verklaring voor!!
Dus als iemand daar kop en staart aan vindt, please feel free.....
Deze namiddag zouden we eens op het gemak wat rondkijken in een meubelzaak in de buurt omdat we volgend jaar een nieuwe zithoek willen en er nu open deur dagen zijn. Normaal krijg ik T niet mee om lang rond te dolen in dergelijke zaken maar nu hadden we er beiden wel zin in. We staan te wachten voor het rode licht op zo'n 200 m van de zaak in kwestie. Het licht spring op groen maar omdat er wel een zestal wagens voor ons waren, duurde het wat vooraleer we konden bewegen. Een 4x4 achter ons zou het slakkengangetje wel bespoedigen en vloog in volle vaart in ons" gat". Wij sprongen letterlijk vooruit in "het gat" van de auto voor ons. Alles gebeurde in een fractie van een seconde. T had in zijn achteruitkijkspiegel die auto zien aankomen maar de tijd niet meer gehad om mij te verwittigen. Omdat hij het +- had verwacht, had hij zich kunnen afzetten tegen de stoot. Ikzelf werd letterlijk naar voor gekatapulteerd tot mijn gordel de slag blokkeerde. " Dat is serieus" , was het eerste wat T zei toen. We konden beiden " normaal" uitstappen...We keken achteraan en zagen enkel een volledig ingedeukte koffer.. we keken vooraan en zagen een omhoog geduwde autokap.. " Perte totale", .. sakkerde T . Intussen waren de inzittenden van de wagen voor ons komen zien en kwam ook de aanrijder tot bij ons. " Is er iemand gekwetst?" was zijn eerste vraag. Op het eerste zicht niet, dachten we allebei. " Ja, ik ben in de fout",.. gaf hij toe. " Daar koop ik geen nieuwe wagen mee," was T's commentaar " En waarom moest je zo hard rijden aan een stoplicht?" vroeg hij meteen. Geen reactie. De man voor ons was verzekeringsagent en zei dat hij wel wist hoe alles moest geregeld worden. We vernamen daarna dat beide betrokkenen mekaar kenden.. "Bedankt, maar neen," was mijn stilaan opkomende kwade reactie. Dus in mijn bovenkamer was er blijkbaar niets fout gelopen...: " Hier moet de politie bij," eiste ik. T liep intussen aan het sakkeren... Een wagen van nog geen 6 jaar oud ( Renault Lagune) kost wel een serieuze cent als je een nieuwe moet aanschaffen en dat omdat een " kieken" zijn snelheid niet onder controle had of met andere zaken bezig was!!! Intussen voelde ik pijn aan de borststreek en in de buik en T wilde veiligheidshalve dat de ambulance erbij gehaald werd temeer omdat ik nog maar recentelijk geopereerd ben in de buik. Ik werd in de ziekenwagen geholpen ,de bloeddruk werd gemeten en was natuurlijk te hoog, een nekkraag aan en met toeters en zwaailichten naar de kliniek. T moest intussen bij de auto blijven om de papieren in te vullen. Meteen werd een cardiogram genomen omwille van de borstpijn. Contrastvloeistof opgespoten om een scan te maken van de buik, foto's van de nek, de longen...allé de ganse riemram... Ik had meer last van die harde nekkraag dan van de nek zelf. Maar soit, de mensen deden hun job en na een goed uur wist ik dat ik geluk gehad heb. Het borstbeen is niet gebroken maar heeft wel een flinke duw gehad, vandaar die pijn in de borst.. Maar dat zou allemaal de volgende dagen wat spierpijn geven . Idem dito met de buik, geen inwendige bloedingen ... alles ok, de buikspieren wel wat geraakt.. Pijnstillers nemen de komende dagen en zeggen dat ik pillen haat! Gelukkig had ik mijn gordel aan en juist daardoor zijn nu die pijnen te verklaren. De stoot heeft die in één ruk aangetrokken en op het borstbeen en de onderbuik geduwd... Les die ik nog eens leerde... ALTIJD JE GORDEL AAN, hoe dicht de verplaatsing ook is. Dat was wat de politie ook zei, dat een gordel mijn geluk geweest is. Terwijl ik daar lag met de contraststof in mijn corpus ( de zoveelste keer in de laatste 4 maanden..) bedacht ik dat ik weldra zelf voor kerstboom kan spelen want als dat ze doorgaat , geef ik licht in de duisternis... Misschien denken jullie dat ik er lichtjes over ga.. het is zeker niet zo, maar wat haalt het uit om te kankeren en te janken ... Wat gebeurd is, is gebeurd en we moeten ermee leven... wat daarom niet altijd simpel is... T werd intussen met wagen en al weggetakeld en gelukkig was Pazke thuis om hem naar de spoed te brengen. Nu zitten we wel eventjes met de " benenwagen" opgezadeld want op zaterdag en zondag kan je nergens terecht, het wordt eens goed nadenken en alles op een rijtje zetten want we zullen nogal snel moeten beslissen om weer mobiel te geraken. Waar wij wonen is dat geen overdadige luxe, want we zitten niet in het centrum, dus ook geen openbaar vervoer. Dat is het lot zeker... nu willen we eens de drukte ontlopen en gezellig iets anders doen, maar zelfs dat is ons blijkbaar niet gegund. Maar het had veel erger gekund. T heeft een kleine wonde aan de hand, hij moet zich binnen in de wagen aan iets gekwetst hebben en na een paar dagen spier- en andere pijnen , geraak ik er ook wel weer bovenop.. Alleen.. Wij werden gesandwiched ( waar heb ik dat onlangs nog gehoord!!!) en worden wellicht financieel het meest gestraft zonder enige schuld want die twee andere wagens ( toevallig twee maal 4x4 's en die achter ons nog van het type met zware baren vooraan) kwamen er relatief goed van af.. Eerlijk is anders en daar ben ik nu even pisnijdig om! ( nog altijd beter dan nu in het ziekenhuis te liggennatuurlijk) Verdorie, wie van hierboven hebben we de laatste tijd tegen de schenen geschopt? Maar we weten het al lang.. Murphy is graag met ons. Ik zou nu enkel willen roepen... Het is genoeg!!
)
).
