Het raam staat open en al heel vroeg hoorde ik de vogels fluiten.. Vogels fluiten altijd vrolijk. Heb jij ooit al een vogel somber horen fluiten? En ik, ik ben droevig.Vandaag zou ma 89j geworden zijn. Ik zou haar al heel vroeg opgebeld hebben met gekke verjaardagswensen. Ik weet dat ze daar altijd naar uitkeek zelfs al reden we later op de dag naar haar toe. Na dat dolle telefoontje zouden we naar haar gereden hebben en had ik haar verwend met "quiche met scampies" daar zei ze nooit " neen" tegen!. De zelfgemaakte cake zou als naar gewoonte gesmaakt hebben bij de koffie en we zouden er een gezellig onderonsje van gemaakt hebben. Allemaal zo'n simpele dingen maar zo vertrouwd .... Maar niets van dit alles, tenzij een herinnering aan hoe het nog niet zo lang geleden was...en een diep gemis.... Denk nu niet dat ik mij hier koester in verdriet zo steek ik niet in elkaar, maar alles dit jaar is voortdurend de eerste keer zonder ma. Zelfs het ontluiken van de natuur en de bloei van de bloemen in de tuin roepen de gedachte aan haar op. Ze hield zelf ook zoveel van bloemen en daarom herinnert nu elke bloem in mijn tuin aan haar...Het zijn steeds weer die eenvoudige, alledaagse dingen die maar blijven bovenkomen.....Komt daarbij dat volgende zondag ook nog eens moederdag is en dan zal ik haar ook missen. We zijn in het weekend naar de strooiweide geweest in Lochristie om een bloem neer te zetten voor ma.. Voor sommigen misschien een zinloze handeling maar niet voor mij ...Die strooiweide stond in bloei. Kleine witte bloemetjes zorgden voor een serene schoonheid. Ma zou zich goed gevoeld hebben tussen die pracht! Gisteren was een heel moeilijk dag met de zussen en broer en dat maakt het vandaag niet eenvoudiger..... De vogeltjes zijn even gestopt met fluiten nochtans ziet het eruit als kan het vandaag wel eens meevallen wat het weer betreft........ Ik ben gelukkig, heb alle redenen om gelukkig te zijn, maar van zodra ik me neerzet om het aan jullie mee te delen begin ik te twijfelen of ik wel echt gelukkig ben. Een paar aanslepende problemen verstoren mijn geluksgevoel. Hoe gaat het? Het gaat, ça va. Maar eigenlijk weet ik het zelf niet, hoe het met mij gaat. Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, want het gaat. Ik huil niet, ik lach. Ik zwijg niet, ik babbel. Maar achter de babbels gaat een grote stilte schuil en achter elke lach ........... Maar het gaat!!!
Reacties op bericht (8)
07-05-2009
Als je verdriet hebt
moet je huilen en zeker niet opkroppen. Ik deed en doe dat ook te dikwijls en dat wreekt zich. Ik huil nooit in het bijzijn van anderen, maar steeds alleen en dat spoelt een hele hoop frustratie en verdriet weg? Genezende tranen in de letterlijke zin van het woord. En dan denk ik ook bij mezelf, dat ik me moest schamen en zoveel heb om gelukkig te zijn. Maar met verstand laten gevoelens zich niet ompraten, en gelukkig maar. Dikke knuf. Michelly
07-05-2009 om 23:49
geschreven door Michelly
zouden die vogels die altijd zo mooi fluiten nooit die problemen hebben....
dit zijn zo van die momenten die blijkbaar af en toe terug keren.... kan enkel maar zeggen en beamen dat men moet proberen de mooie herinneringen te gedenken...... feit is dat we de zaken niet kunnen omdraaien Natoken.....
07-05-2009 om 23:14
geschreven door Amor Fati
dag Natoken
ik kan best begrijpen hoe jij je vandaag moet voelen...ik heb het daar ook telkens heel moeilijk mee, wanneer het de verjaardag zou zijn van mijn zoon, mama of papa. Ik denk niet dat het ooit slijt...maar de mooie herinneringen aan hen helpen je op die dagen én de dagen nadien.
Daarom wil ik zeggen dat ik vandaag aan je denk. lieve knuff. Cécile
07-05-2009 om 17:21
geschreven door klaproosje1
..
Het zijn die speciale dagen die je weer met je neus op het gemis duwen. Maar de wijzers van s'levens klok blijven draaien en daar kan je niet naast, dus richt je blik op je kleinkinderen en mogen die je hartje verblijden. Je mama zou juist hetzelfde zeggen. We voelen met je mee meisje. Kusjes.
07-05-2009 om 12:49
geschreven door Ludovikus
Lieve Natoken
Ik begrijp wat je vandaag meemaakt...ik weet niet wat zeggen alleen een dikke knuffel op deze vreselijke dag...xxx
07-05-2009 om 10:49
geschreven door Yolanda
..
Het is een cliché, ik weet het Natoken, maar : "every cloud has a silver lining". Het is ook nodig om dieptepunten te beleven in ons leven, hoe zouden we anders de hoogtepunten herkennen?
Het gemis zal zachtjesaan plaats maken voor een stil geluk dat je, net zoals ik, een ongelooflijke mama hebt gehad.
We mogen onszelf gelukkig prijzen. Maar net daarom is het dat we hen ook zo missen.
Het omgekeerde zou ik voor geen geld gewild hebben en jij ook niet, daar ben ik van overtuigd.
Net zoals bij mij was het waarschijnlijk ook je moeder die de hele familie bond. Na hun dood valt deze bond zeer dikwijls uit elkaar, bij ons is dit toch gebeurd. Ook dat heeft me lang ontzettend pijn gedaan, maar ook dat begint te slijten en je berust er in.
Zoals Ani schrijft kunnen we gelukkig nog deze gevoelens op ons blogje kwijt. Vroeger waren onze moeders 'ons blogje' en ook ons klankbord, ze konden alles relativeren en stelden ons gerust.
Nu zijn wij dat geworden voor onze kinderen, maar wij zelf vallen in een zwart gat want er is geen enkele liefde zo sterk als de liefde van een moeder voor haar kind.
Ik begrijp je dus volkomen lieve schat en daarom knuffel ik je nu langs deze virtuele weg heel innig.
07-05-2009 om 10:21
geschreven door bojako
ik weet het
ik weet perfect wat je wil zeggen over dat "voelen" , ik vecht daar elke dag tegen , laat het niet meer zien , alleen hier op het blog , waar ik "onbekend " ben !
maar , lieve , je hebt je moeder mogen koesteren , en hebt zoveel nog en ze zal , dat weet ik zeker , altijd bij je blijven ! want ze is in je hart ! voor altijd !
( de foto's staan er weer een gemeende knuffel !
07-05-2009 om 09:43
geschreven door ani
Lieve Natoken
Ik snap best dat het heimwee naar wat was toch steeds weer even de kop opsteekt. Het laat zich niet dwingen he, in een keurslijf van gelukkig zijn.
)
een gemeende knuffel !
