Het is nu reeds een week na de ingreep op T's oog en we blijven hoopvol duimen dat het de goede kant uitgaat. Het oog geneest in ieder geval goed, de roodheid en het prikken zijn bijna weg en dag na dag worden de schimmen iets minder wazig. Maar T kijkt nog steeds door " mat glas"!! De arts had gezegd 2 à 3 weken vooraleer er een duidelijker beeld zou beginnen te ontstaan en het ziet er naar uit dat het zo iets wordt. Het buikslapen valt relatief mee maar de nek- en rugspieren van T zien overdag behoorlijk af omdat hij steeds met zijn hoofd naar beneden moet kijken. De avond is steeds welkom al is het slapen gaan nu ook niet zo'n lolletje door de buikhouding! Intussen heb ik al geleerd om TV programma's te " vertalen" in spreektaal ipv beeldtaal want voorlopig zit Tv -en computer kijken er nog niet in evenmin als de krant lezen. Het zijn dus ellenlange dagen want wandelen is ook geen alternatief omdat hij naar beneden moet kijken en ook omdat die gasbel teveel schudt bij het stappen en dat voor het netvlies misschien niet optimaal is.Gelukkig is dat slecht oog er nog , het volstaat juist om te kunnen eten en nergens tegenaan te lopen. De routine van oogdruppeltjes inbrengen heb ik na een week ook al behoorlijk onder de knie, gelukkig maar want er wachten nog zo'n 5 tal " druppelweken"!! We blijven dus nog hopen dat het oog binnenkort een positief resultaat geeft en dan zal er hier eentje luidop een schreeuw laten, denk ik. Maar ik kan hem goed begrijpen hoor want we ervaren momenteel elke minuut hoe belangrijk ogen zijn!!
Dit is het beeld dat T ziet met zijn slecht oog en daar moet hij het voorlopig mee doen tot zijn ander oog weer ( hopelijk) normaal werkt!! Niet comfortabel hé, temeer omdat hij voor het randzicht ook met de normale verouderingsslijtage moet rekening houden en hoe dichter hij bij iets staat , hoe groter de vlek... Dus is duimen het enige dat wij hier een ganse dag doen!!
Baziel was hij goed bevriend met Hector die wel al een trouwboek had. Op een zaterdagavond komt Baziel in 't dorp Hector tegen. Hector bekijkt Baziel en zegt: "Woarom ejje gie een taslampe mee voe ut te goan?" "Ewel" antwoordt Baziel "k Gon 'k ik ip soek achter een lief!" "'k Sieda!" zegt Hector ,"Mor in mien tiet an'k ik do gin taslampe voren nodig wih!" "'k Weten't" replikeert Baziel ,"Mo kiekt een keer woamee dajje no je kot gekommen ziet!"
Baziel ligt in het hospitaal na een zware operatie. Hij komt heel even bij kennis en mompelt tegen Flavie: "Je ziet er ut lik een fielmsterre, schatje". Nadien valt Baziel opnieuw in slaap. Flavie, die zeer geflateerd is blijft wachten aan de rand van z'n bed. Later wordt Baziel opnieuw wakker en hij zucht: " Je ziet er ut lik dajje nie gesloapen et" "Uila, Baziel", zegt Flavie "Woarom zien'k der ineens nie mir ut lik een fielmsterre, da?!" "Eu" zegt Baziel "omda m'n verdovienge biekan utgewerkt is".
Baziel z'n schuurtje ging in de vlammen op en hij ging het melden aan de verzekering met de woorden: "Me schurtje is ofgebrant en kommen 'k ik achter dad alf miljoen verzekeringsgeld." De bediende zegt "Jamaar meneer Baziel, zo gemakkelijk gaat dat niet zulle. Da was al een oud schuurtje en dat zal zoveel niet meer waard geweest zijn". "In da geval" antwoordde Baziel "Schrapt ton mo zere onze Flavie eur levensverzekerienge".
Baziel zit aan de toog te genieten van z'n Duvel en doet ondertussen z'n beklag tegen Hector over de lastige nieuwe geburen die aan beide kanten van z'n huis zijn komen wonen. "Ze moaken heel de nacht verschrikkelik vele laweit" klaagt Baziel. "Wa toen ze wel?" wilde Hector weten. "Wel" zegt Baziel "de denen aan de rechterkant sloat heel de nacht met z'n kop tegen de meur, en den deen an de lienker kant zit heel de nacht te roepen". "En wa doe je doar an?" vraagt Hecto "Voorlopig nog niks" antwoordt Baziel "'k Spelen k' ik geweune verder ip mien akordeong".
En als afsluiter eentje voor de niet West Vlamingen:
Groot licht - Wat is licht ,Tibo? - Iets wat je kan zien, meester. - Wat is dat nu voor een antwoord! Mij kan je ook zien en ik ben toch geen... Waarom lach je , kwajongen?
Je kan ze blijven pellen, er komt steeds een dieperliggende laag tevoorschijn.
Verhalen van mensen zijn als uien.
Je moet er tegen kunnen dat je bij het beluisteren
af en toe een traan voelt opwellen.
Verhalen van mensen
zijn als uien.
Wanneer je de moeite neemt om echt te luisteren geven ze een uitgesproken smaak aan je eigen leven
.
PS.Vandaag is ons jongste kleindochtertje jarig, 2j maar ze heeft de streken en "den tater" van één van 3!!! Voor ons lief, schattig kapoentje met haar uitgesproken willetje en karakter ...een dikke zoen!
Terwijl de natuur stilaan de winterslaap zou moeten voorbereiden en de verrotting langs alle kanten optreedt, bemerkte ik vandaag opeens een teken van nieuw leven in mijn verwaarloosde tuin nl een mooie aronskelk tussen de afstervende bladeren.. Normaal zou ik alles al mooi bijgesnoeid en afgeknipt hebben maar door omstandigheden is alles hier vertraagd en zie tot wat dat leidt .... Als de natuur nu niet helemaal op zijn kop staat dan begrijp ik er niets van..
Vorige week nog die prachtige paddenstoelen ontstaan uit verrotting
Vandaag twee nieuwe zomerbloemen alsof ze willen zeggen... ga door nooit opgeven!!
SSSST................. Horen jullie het ook, die stilte en die rust........... Zelfs de muren herademen want geen deuren meer die onstuimig dichtgegooid worden of speelgoed dat er even hard tegenaan botst. Ook de bloemen lijken precies weer hun kopje wat omhoog te duwen want kleindochtertje is er niet meer om fier " bloem oma" te zeggen en met een kelkje in haar handje naar mij toe te komen...Geen " cross" meer rond de tafel, geen speelgoed dat rondslingert, geen ochtendgestommel.. geen hondje dat moet uitgelaten worden, geen hectische toestanden als de ene telefoon na de andere voor de nodige " animo" zorgt. Eindelijk de computer voor mij alleen..... Och, hier stop ik want ... niettegenstaande al die drukte mis ik dat allemaal ook een beetje want ook geen " OMAAA" meer als ik 's morgens in de keuken kom, geen warme avondknuffel en zachte kinderwangetjes voor ze slapen gaan, geen knuffel van de dochter als ze doorgaat of het heen en weer geplaag met de schoonzoon. Geen gezellige babbel aan tafel, geen lachende of vragende kinderstemmetjes, geen " leven in de brouwerij", dat omschrijft het nog het best....
Het viel achteraf bekeken best nog mee en het was een ervaring die uiteindelijk de moeite was om gedurende 6 weken samen te wonen met de dochter en haar gezinnetje.... Bojako zei onlangs nog:" Het zal best gezellig worden met je dochter en schoonzoon en kids". Ik had er toen nog even mijn bedenkingen bij want je weet nooit hoe het zal uitdraaien maar ergens heeft ze gelijk gekregen. Maar de timing om naar hun huis terug te gaan , kwam goed uit met de toestand van T momenteel. Hij kan die drukte best missen en het zou wel gevaarlijk geweest zijn met rondslingerend speelgoed of een hond die opeens voor de voeten loopt zonder over het ronddwarrelde hondenhaar te spreken en momenteel heb ik de handen vol met het verzorgen van mijn ventje en dan zou alles wat erbovenop kwam wellicht teveel geweest zijn.. Al bij al hebben we 6 weken drukte en chaos overleefd en er zelfs van genoten, het jonge volkse is terug op hun nestje geland en ieder kan weer zijn eigen cadans opnemen... want op termijn is dat jachtige leven van onze kinderen en kroost niet echt meer voor onze "gezegende" jaren!!! Hoor mij eens bezig, mocht een ander mij " gezegend " noemen wat de jaren betreft, ik zou fronsen want voel mij helemaal nog niet oud, enkel wat "ouder".... .
Terwijl ik vrijdag wachtte hoe de operatie verliep, dwarrelden er gedachten rond in mijn hoofd als kleurige herfstbladeren. Ze vormden een zacht tapijt om in te rollebollen of om me mee te bedekken als een warme slaap vol dromen. Ik dacht aan wat iemand die ik al een tijd niet meer gezien had onlangs zei: " Jij bent nog steeds dezelfde en toch anders.." En dan bedenk ik hoe dat kan en ga daarvoor heel ver terug en stel mij voor dat ik een kei ben, een mooie kei maar nog hoekig en vlakkig als een briljante diamant. Het leven overspoelde me en sleet scherpe kantjes tot rondingen, langzaam aan. Soms als de stroming ruw werd, wierp ze me op de rotsen. Al hotsend en botsend tuimelde ik naar beneden. Ik blutste en builde en schuurde en ook de ronde kantjes bleven niet gespaard. En zo ging het maar verder met die kei. Altijd dezelfde kei en toch ook altijd anders. Ik veranderde en toch bleef ik dezelfde. Er sprongen stukjes af, er kwamen hoekjes bij of een zachte golving.
Vandaag kijkt een buitenstaander naar me en zegt dat ik veranderd ben, maar diep vanbinnen, daar waar men mij niet meer kan zien, ben ik nog helemaal zoals men me kende. Constant en onveranderd is de kern van wie ik ben.
Maar jij, jij die mij enkel van buiten kan observeren, jij kan ook niet echt dichtbij komen als ik jou niet toelaat. Niemand kan ooit kijken door een ander paar ogen dan de zijne. De ander zal altijd een mysterie blijven en toch, toch zijn we allemaal ergens heel gelijk.
En ik keek op de klok en stelde vast dat T nog steeds niet terug op zijn kamer was en bleef maar verder mezelf verstrooien!!!
Intussen is T sinds deze namiddag terug thuis. De prognose is goed ttz de ingreep verliep zoals het moest. We hebben wel nog een lange weg te gaan. Momenteel moet T nog 3 weken lang op de buik slapen, dezelfde houding die hij moest aannemen tot 24 uur na de ingreep. De bedoeling is dat de gasbel achteraan het oog blijft hangen om het netvlies op de plaats te houden. Het zal nog min. zo'n 3 weken duren ( onze eerste afspraak met de specialist) vooraleer hij stilaan terug door dat oog zal zien en pas dan zullen we weten of de ingreep geslaagd is. Om de 3 uur moeten er twee verschillende soort druppels in het oog gedruppeld worden en overdag moet T steeds met het hoofd naar beneden lopen. Op termijn zal dat wel belastend zijn voor de nekspieren. Daarna volgt nog 1 of twee operaties , één voor de staar en de andere om het vlies dat voor zijn oogbol groeit weg te snijden want dat vervormt de oogbol... Omdat T nu al aan beide ogen die netvliesloslating heeft, begin ik te denken dat de jarenlange inname van nivakine toen we in Afrika wonden er misschien voor iets tussen zit. Eén van de nevenverschijselen op termijn kan zijn onherstelbare schade aan het oog. De kinderen en ik hebben iets homeopatisch genomen tegen malaria en het ook nooit gekregen T daarentegen wel en dat met nivakine!!!!!!Maar omdat de firma niet erg homeopatisch minded is, moest hij wel hun medicatie nemen.... Ik vraag zeker aan de dokter of dat de oorzaak kan zijn, niet dat het nu nog iets verandert maar voor kennissen kan het wellicht goed zijn om te weten!!! Wij blijven hier dus nog even in spanning en voor T wachten heel saaie weken want hij kan niet lezen, geen TV kijken , niet op zijn computer en niet alleen rondlopen.. Gelukkig kan hij wel bij zijn zender zitten en luisteren als hij zijn hoofd omlaag houdt, maar om van frekwentie te veranderen heeft hij ook hulp nodig.. We staan er niet genoeg bij stil hoe fantastisch het is om door beide ogen te zien en niet afhankelijk te zijn van een ander!...
Vandaag het grote moment voor T.. We moeten al om 7u15 in het ziekenhuis zijn voor de eerste oogoperatie van mijn half bedde. De operatie is voorzien rond 8u30 !! Ik hoop dat alle beloofde kaarsjes branden en jullie duimen gekruist zijn! Ikzelf kruis vingers en tenen!! Het moet gewoon goed verlopen!!
Terwijl we vandaag even gingen uitwaaien met het hondje van de dochter zag ik op de zijgevel van een huis de driepuntige bladeren van de begroeiing alweer geel, fel- en donkerrood kleuren. Een groot pak bladeren is al gevallen en de bezige vogels verloren hun beschutting. Misschien wel hun thuis. Ik vraag me af waar ze hun toevlucht nu zoeken en of ze weemoed voelen over hun verloren plek. Ach die tussenseizoenen, ze hebben steeds iets weemoedigs omdat ze getuigen van de onstuitbare voortgang der dingen, van de voortdurende overgang van het ene in het andere. Van de winter in de zomer langs fleurig ontluikende blaadjes. En omgekeerd van de zomer naar de winter met een krullende, knisperende dwarreling. Een boom in volle bloesem tegen de wazigheid van een aarzelende avondschemering of het kleurenpalet van een herfsttafereel kan pijnlijk mooi zijn, omdat je weet dat het er morgen alweer anders uitziet. Je kan het beeld niet vasthouden en het volgende jaar is het misschien wel eender maar jijzelf niet helemaal. Daarom is herfst gewoon blues, pure blues. Melancholie, van dat soort dingen weet je wel. Dagen waarop je je een scheurende sax voelt of een gierende gitaar. Maar ook dagen, dat je denkt een bas-drum te zijn, zo hard en zo veelvuldig zijn de klappen, die op je worden uitgedeeld. Voor de gelukkigen onder ons is weemoed de weg terug naar een bekende plek, voor de minder fortuinlijken doet het denken aan wat zou kunnen, zou moeten en toch niet is. Het gevoel is daarom niemand volkomen onbekend en niemand kan het van je wegnemen. We kregen daar pas het bericht door dat een ex collega van T -die jaren met ons in Nigeria gewoond heeft- vandaag overleden is op 62 jaar.. Te vroeg en nog zoveel onuitgevoerde plannen nu er eindelijk tijd is...... Voor mij was vandaag, gewoon een weemoedige dag want we gaan stilaan naar vrijdag toe en ik ben wel wat ongerust hoor, maar het gaat wel over. Ik heb nog een flinke dosis positieve energie over van zondag!! Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen. Weemoed is als Schubert die van de ene maat op de andere verdriet naar vreugde voert en terug.
Vandaag lopen we hier rond als in een " the day after" euforie, niet door de honeymoon blues zoals 40 jaar geleden maar wel door de shot van positieve energie die we gisteren van de familie maar vooral van de kinderen en kleinkinderen meekregen. Ik had jullie verteld dat we een feest hadden naar aanleiding van ons 40 jaar huwelijk en dat is fantastisch verlopen. Ik kan geen superlatieven genoeg vinden om weer te geven hoe intens we dat beleefden, vooral dankzij onze kinderen en kleinkinderen. Niettegenstaande hun druk en stressy programma hebben ze toch de tijd gevonden om het één en ander in mekaar te steken om ons aangenaam, humoristisch of ontroerend te verrassen samen met hun kinderen. We vernamen zelfs dat de zoon door een deadline pas zaterdagavond om 20u kon beginnen aan een power point voorstelling met foto's van ons door de jaren heen. Zijn droge commentaar en humor zorgden ervoor dat het een succes geworden is en daar moet hij zijn zus ook voor danken want die heeft op de één of andere manier toch de kans gezien om hier mijn pc te hacken en zo de nodige foto's te downloaden. Dat hij er tot 's nachts 3u30 aan bezig geweest is, viel niet te zien aan zijn enthousiasme de volgende dag. De dochter had samen met de schoondochter de kleinkinderen op canvas een schilderwerkje laten maken waar ze alle 6 aan gewerkt hebben.
Vermits kleinzoon 1 is nog de enige die kan schrijven, nam hij dat gedeelte voor zijn rekening, de 4 anderen tekenden en kleurden en onze jongste van 2j zorgde voor de finishing touch.. De mama's hadden haar handjes en voetjes beschilderd en de afdruk ervan moest dienen als handen en voetjes bij de tekening!! Uniek toch?! Dat pareltje van tederheid hangt reeds in de keuken waar een ander kader de plaats moest ruimen! We werden natuurlijk ook aan de nodige gekke - en hilarische testen onderworpen zodat de sfeer er goed in zat. En tussendoor werd de inwendige mens ook verzadigd .. hoewel ik vrees dat ze in het restaurant zullen gedacht hebben dat er nooit een einde aan de maaltijd zou komen. We hadden wel alle tijd gekregen die we wilden maar het liep uiteindelijk toch veel langer uit dan gepland. Ikzelf had ook een verrassing voor onze kinderen. Ik heb onze reisverhalen ( Mexico- Venezuela- Peru) elk afzonderlijk in boekvorm neergeschreven met heel wat persoonlijk illustraties en foto's en een flink stuk van mezelf erin gelegd. Ik vond een uitgeverij die de boeken wilde afdrukken en al zeg ik het zelf.. het zijn 3 pareltjes geworden waar ik zelf ook trots op ben en die meer dan een uur de ronde deden want iedereen wilde ze inzien en bekijken.
Maar het " papieren zakdoeken " moment was wel toen de kleinkinderen elk met een roos naar ons kwamen... Oma wordt een softy!!! Toen uiteindelijk de dag voorbij was en de familie naar huis vertrok, hoorden we langs alle kanten: " een uiterst geslaagd feest, bedankt en wij nodigen ons nu al uit voor over 5 jaar"!!! Gisteren was precies die boost die we nodig hadden na de negatieven noten van de laatste maanden en de nodige positieve duw om vol moed de komende vrijdag af te wachten!! Een breed smilende oma en opa!
Allé, dat hopen we toch een beetje... !! We zullen proberen het maximum te halen uit onze dag samen met de kinderen, kleinkinderen en familie! Wat we eens startten met ons tweetjes is nu uitgegroeid tot een gezellige, drukke bende...
Dit is voor elk uur dat we ooit samen hebben doorgebracht , voor elke kus, elke omhelzing en elke traan die we voor elkaar gelaten hebben...
Dit is voor elk dierbaar moment dat we samen hebben gecreëerd gewoon door bij elkaar te zijn, voor alle momenten dat we erin geslaagd zijn om onze boosheid en onze tranen te vergeten, voor elke keer dat ik van streek was en jij geduld met mij had.
Dit is voor elk moment dat je er was als ik je nodig had, voor alle momenten dat je me begrepen hebt en voor alle steun die jij mij altijd gegeven hebt.
Dit is voor al de mooie herinneringen: aan de liefde die we hebben bedreven en aan elkaar hebben gegeven, aan alle tederheid die jij aan mij hebt getoond, aan alle kleine dingen die je voor me hebt gedaan en die in de loop der tijd samen tot iets groots geworden zijn. Maar boven alles is dit voor jou van mij: om te laten zien dat ik geloof dat jij werkelijk bijzonder bent.
Dit komt uit mijn hart : om je precies te laten weten hoe ik denk over jou en voor alle keren dat ik vergeet om je dit te vertellen.
Dit is om je eraan te herinneren dat we al zo veel overwonnen hebben en wat er ook nog op ons afkomt samen geraken we er wel door.
Valt het jullie ook op dat mensen last krijgen van hun humeur als er maar geen einde lijkt te komen aan de bewolkte, sombere of regenachtige dagen? Wel lieve mensen, dan kunnen de bevindingen van een Australisch onderzoeksteam ons misschien opmonteren. Zij ontdekten namelijk dat somber weer je geheugenprestaties verbetert. Hoe dat komt? Volgens de onderzoekers raken mensen bij slecht weer sneller in een sombere stemming, waardoor ze kritischer om zich heen kijken en zich achteraf alles beter kunnen herinneren. Op zonnige dagen hebben we dan weer de neiging zorgeloos en vrolijk door het leven te huppelen, maar daarbij ontgaat ons ook van alles. Conclusie van het onderzoek: een beetje somberheid is goed, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt
Een spelletje van kat en muis met het ouder worden...
Oud worden is niet leuk ! Het alternatief, niet ouder worden en dus jong sterven is nog minder aantrekkelijk. We maken er dus maar het beste van. Aan de fysische " aftakeling" kunnen we niet altijd iets doen maar aan de rest....
Daarom zojuist heel kritisch snorhaartjes verwijderd. Eén van de vele menopauzeprobleempjes. Waar veel en mooi haar moet staan, verdwijnt het, waar er geen moet zijn, groeit het altijd maar vlugger bij. Nagels worden brozer, daar bestaan gelnagels voor maar als je veel bezig bent in de tuin is dat geen alternatief! De kilootjes vliegen er zo gemakkelijk aan en alles gaat een beetje hangen, daar bestaan turnlessen voor senioren voor, ook goed voor stramme spieren en om het uithoudingsvermogen op peil te houden....En de tongspier wordt meteen meegeoefend , dus daarom dat ik eraan meedoe!! Er komen altijd maar rimpeltjes bij, daar zijn gelaatsmaskertjes voor.( Amor Fati suggereert lachen) Decadent die maskertjes? Moet kunnen zo af en toe eens....het gedacht alleen al helpt!!! Als ik het zo bekijk, wat zouden we dan klagen,? Voor elk probleem is er toch een oplossing! Plastische chirurgie ? Niet aan mij besteed ben al plastisch genoeg en ons inwonend volkske houdt mij hier goed in de "running", misschien wel goed momenteel zo hebben we niet veel tijd om in een putje te blijven hangen! Maar dan moeten ze wel hun microben bijhouden want vandaag ligt kleinzoon 2 hier geveld in zijn bedje ... Ik zal opa maar ver uit de buurt proberen te houden want ziek worden dat kan hij op dit moment zeker missen en we willen allebei toch graag fit zijn zondag om van " onze " dag te genieten. Zo blijft de spanning er in , denk ik maar...
Zoveel schone woorden en wensen ontvangen.. dat doet deugd en daarvoor van harte bedankt allemaal. Nochtans was het een " feestdag " in mineur want sinds vrijdag zit T met een serieus oogprobleem. Er stond een nieuwe afspraak geboekt voor donderdag nadat hij vorige woensdag al op controle ging .. maar omdat het erger wordt , zijn we vandaag via spoedopname voor een second opinion naar een andere oogarts geweest en maar best.. Op vrijdag 20 november wordt hij voor de eerste keer geopereerd aan zijn goed ( alle nu niet meer) oog ( dat andere is al verloren sinds enkele jaren!!). Daarna volgt minstens nog één operatie maar we moeten het stap voor stap nemen. We duimen hier met al wat we hebben want als dat mislukt dan ziet T niet meer en daar willen / durven we niet aan denken... Het worden een paar moeilijke maanden ( zo'n 6tal) en dan maar hopen dat T terug zijn bezigheden kan oppakken want ik weet niet hoe het moet verlopen als dat tegenvalt zo'n actieve persoon en dan zijn hobby waar het altijd om fijne techniek gaat..... Het auto-ongeluk kan de situatie vervroegd hebben maar is niet direct de oorzaak... We mogen stilaan wat goed nieuws krijgen want dit jaar zit het ons echt niet mee op geen enkel vlak. Het is nu echt een kwestie van geloof en vertrouwen in de arts.
Vandaag is een speciale dag. We zijn 40 jaar getrouwd. Wij willen het vieren samen met de kinderen, kleinkinderen en de mensen die ons heel dierbaar zijn. Maar omdat het vandaag ook precies 1 jaar geleden is dat ma begraven werd, verkozen we het feest te verplaatsen naar volgende week. Vandaag vond ik niet de geschikte dag.
40 jaar samen... zoveel beleefd, zoveel ontvangen...
Dit komt uit mijn hart met liefde voor jou
Wanneer ik morgen doodga Vertel dan aan de bomen Hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
vertel het aan een dier misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen. Vertel het aan de stad Hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens
Ze zouden je niet geloven. Ze zouden het niet willen geloven dat Alleen maar een man Alleen maar een vrouw Dat een mens een mens zo lief had Als ik jou!
Ik had er nu eens echt zin in om jullie aan het ontcijferen te zetten..Luidop gaat het zeker beter!!
- Baziel kwam bij Hektor en had een koppel blauw ogen. "Hoe komt dat?" vroeg Hektor. 'k Zaten in de kerke", zei Baziel, "en vor me stond er e madam en heur rokstjie zat vaste tusschen heur billen en 'k en ter willen uutholen, en z'ee me een blauw oge geslegen". "En hoe kom je ton an twee blauwe ogen?" vroeg Hektor. " Eh wè, omda ze zo dul was, èk da willen goed maken en 'k hen dat rokstjie were tusschen heur billen willen steken".
- Zulma: 'Baziel, je kiek zo rare. Wa schilt er?' Baziel: ' 'k Hen juuste e boekstje gelezen met e gheel triestig ende'. Zulma: 'En waffer boekstjie is da?' Baziel: 'Ons spoarboekstjie'.
-
Zulma was zwaar ziek en moest berecht worden.
Vroeg de pastoor: 'Baziel heb je geen kaars, een beetje wijwater en een palm?' 'Een keirsse en wiewoter hemme', antwoordde Baziel, 'mo gin Palm. Is e Jupiler ook goed?'
-
- Hector vond Baziel in alle staten, tranen wenend met tuiten.
' 't Is me voder die dood is' zei hij. Er werd getelefoneerd en na het gesprek kwam Baziel nog heviger wenend binnen. 'Een oengeluk komt toch nooit ollene', zei hij, ' 't Was men broere die belde, z'n voder is ook dood'.
-
Zei de dokter: 'Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst?'
'Ba neen 'k meneere den dokteur', antwoordde hij, ' 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen'.
-
In de Arbeidsbemiddeling moest Baziel weer al eens een formulier invullen.
Er stond een vraag: 'Werkt uw echtgenote, zo ja: waar'.
Schreef Baziel: 'Ja, op mijn zenuwen'.
- Baziel kwam thuis: een gat in de nacht en met een stuk in zijn kraag. Zonder sleutel, moest hij aanbellen.
Zulma riep van achter de deur: 'Is 't gie, Baziel?' En Baziel: 'Hoe zoe dadde, kommen d'er hier nog andere ook dè?'
- Toen Baziel thuis kwam vroeg Zulma: 'Hoeveel heb je d'er nu weer gedronken?' Baziel: 'Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen'.
Gisteren las ik bij Ani dat ze er straks voor een paar dagen uit trekt en daarna nog even zal weg zijn omwille van een ingreep dus zullen we haar op termijn een tijdje missen al beweert ze van niet!! Daar wil ik nu precies eventjes over verder bomen. Kan je blogvrienden missen? We zijn toch meestal onbekenden voor elkaar die via deze weg binnengedrongen zijn in mekaars leven, of niet? Zijn we niet gewoon "passanten" die even een goede dag zeggen en verder niet te lang stilstaan bij wat er rond die andere gebeurt? Is bloggenland niet eerder een medium waar je het één en ander kwijtgeraakt zonder er iets meer achter te zoeken of schuilt er toch meer achter? Heel in het begin dacht ik ook dat het gewoon een venster naar buiten was waardoor je iedereen wel liet binnenkijken maar het toch veilig gesloten hield. In veel gevallen is het ook zo. Als je iedereen binnenlaat, krijg je op den duur beduimelde ramen waardoor je zelf niet meer helder ziet. Maar af en toe zet je dat raam toch open en laat je iemand binnen om je gedachten, gevoelens en je wereldje te delen en... ontdek je zo de warmte van die bezoeker/ster. Die enkelingen worden belangrijk, je kijkt uit naar hun grol, hun bemoedigend woord, hun eigen visie op bepaalde van je logjes en je geniet van hun dagelijks schrijven. Ze zijn die welgekomen gasten voor wie je raam geen hinder meer vormt om even goede dag te zeggen en.. je mist ze wel Ani als ze een tijdje wegblijven om welke reden dan ook! Dat is hoe ik dit bloggenwereldje ervaar .. maar iedereen zal er wel een eigen kijk op hebben zeker....
Een mooie gedachte die mij even aan het denken zette nu we hier met de kinderen en kleinkinderen even samenwonen.
Uw kinderen zijn uw kinderen niet, het zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want die woont in het huis van morgen, dat je niet kunt betreden, zelfs niet in je dromen. Probeer hen niet aan jou gelijk te maken, want het leven gaat niet achteruit, noch draalt het bij gisteren. Jij bent de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven worden ingeschoten.
November is hier de maand van de verjaardagen .. Van onze 6 kleinkinderen zijn er 4 in november geboren. Vandaag bijt kleinzoon twee de spits af met zijn 5e verjaardag en vermits ze toevallig hier logeren, maken we er natuurlijk een speciale dag van. Het is al een tijdje geleden dat ik ballonnen moest opblazen en stoelen versieren ( een gewoonte die ik invoerde toen onze gasten nog kind waren). Maar straks wordt hier volop geblazen en versierd. Tegen de middag komen dan ook nog eens bomma en bompa meevieren en zorg ik voor lekkere pannenkoekjes en wafels... "Hoe meer zielen hoe meer vreugd." Zin om mee aan te schuiven? Wij roepen in ieder geval HIP HIP HIP HOERA Thanis!
)
.
, dus daarom dat ik eraan meedoe!!
