Weet u, lieve blogvrienden, toen ik nog een eigenwijs kind was en later een opgroeiende tiener, vond ik de grote mensen soms hele rare wezens. Zij begrepen namelijk helemaal niks en wilden dat ook helemaal niet. Zij hadden altijd gelijk en wat kon ik er nu van weten, zeiden zij . . Ik, die nog helemaal niks beleefd had en nog geen ziertje meegemaakt had van wat zij allemaal al niet beleefd hadden. In de oorlog, toen hadden zij pas echte angst gehad met al de bombardementen en wat stelde die angst van mij daarbij nu voor: bang voor een buurjongen die mij dreigde te slaan of mijn haren uit mijn hoofd te rukken,?? . En waarom ik op een bepaalde leeftijd zo moest lachen? Om niks, vonden zij en ook mijn leerkrachten ergerden zich en zetten mij op de gang, waar ik kon uitlachen, wat natuurlijk niet lukte. Weet je, wat ik toen niet begreep? Dat zij zich ook niet eens een bult lachten! Maar nee, voor alles was een uur en een tijd, zeiden ze . Gelukkig ben ik nog steeds niet zon "droog" wezen geworden en hoop het ook nooit te worden . Aangezien mijn " jeugdige" leeftijd zit er nog weinig kans op " verandering" in hoop ik dan maar. Maar in één opzicht begin ik toch op hen te gelijken, tot mijn stomme verbazing. Dat is als ik nu net zo hard meeklets op wie onze kleindochter of-zoon lijkt. Dat is nu zo iets, waar ik mij vroeger zo aan ergerde en het belang er ook niet van inzag, laat staan dat ik überhaupt een gelijkenis zag tussen dat babybolletje en het kale koppie van een opa of het stijfgepermanente hoofdje van de een of andere tante. Ik kon nooit de familietrekken in de verschillende personen onderscheiden, maar en dat was de grootste ergernis- ik vond het ook dom en onbenullig om daarover te praten. Bovendien, was het zo prettig dat de nazaat ook zon knolneus zou krijgen of een dikke wrat of juist een stom piepklein neusje of die hele grote flaporen om nog maar niet over de karaktertrekken te spreken!! Ah zie, nu doe ik net zo goed mee zeker!. Wie had dat vroeger gedacht? Ik niet dus. Het kan verkeren zei...
Dit logje heb ik geschreven om te laten zien, dat men zich best kan relativeren, wat ik probeer te doen dat hoop ik dan toch .en intussen zoek ik heimelijk naar bekende trekjes in onze kleinkinderen!!
Het gaat over Denglish een taalverschijnsel waarbij Nederlandssprekenden hun gedachten letterlijk omzetten naar het Engels of gewoon verder Nederlands praten maar hier en daar Engelse woorden tussengooien.
Onlangs kreeg ik dit boekje in handen van iemand die vond dat ik wel een lachstuip kon gebruiken en geloof me...... ik heb het niet droog gehouden!!
Wat te denken van een Staatssecretaris van Binnenlandse Zaken (ook nog eens een vrouw) die tijdens een speech in het buitenland vrolijk het volgende zegt: "I'm the first woman State Secretary for the inside...... and I'm having my first period"
. Ze wilde dus zeggen dat ze de eerste vrouwelijke Staatssecretaris van Binnenlandse Zaken was en in haar eerste ambtstermijn zat. In werkelijkheid vertelde ze iedereen dat ze haar eerste menstruatie beleefde, om over de letterlijke vertaling van haar functie maar niet eens te spreken!!
Of:
"How do you do and how do you do your wife?" Hoe gaat het met u en met uw vrouw? Nee dus......hoe gaat het met u en hoe n**kt u uw vrouw?
Of iemand die over z'n beroep vertelt:
"I fuck (spreek uit fock) horses" (Ik fok paarden)
"Pardon?" (spreek uit Pahrden). "Ja, paarden".
En iemand die na het eten het volgende tegen de kelner zegt: "May I see your cock please, I like to thank him for the lovely dinner". Die persoon wil de kok bedanken voor het heerlijke diner, maar vraagt helaas of hij de p*k.. van de kelner mag zien, omdat hij hem wil bedanken voor het heerlijke diner.
of : " make that the cat wise" ,waarin niet bedoeld wordt om te gaan praten met de kat maar om te zeggen dat hij men jou niet gelooft!!.
of: " I have not fallen on my behindhead" wat figuurlijk in het nederlands wil zeggen: ik ben niet zot!
En wat te denken van : " It was put in the deafpot!
" Its cookie and egg between them
You can my back up! " That hits like a pair of pliers on a pig "(dat slaat als een tang op een varken). " Dont take me in the mailing"!!! " Now breaks my wooden shoe" " You are walking to hard from staple" " He is a strange duck in the bite" " I do not want to fall with the door in house" " I lived in your country as a child for some years. You may not know it, but I was fed up there. !!
"I hate you very welcome"( hate = heten)
En zo kan ik maar doorgaan, je moet het gewoon zelf lezen als je eens goed wil lachen. Daarom eindig ik met mijn Denglish zin:
" After reading "We always get our sin too " you know inmiddles that you should not fall into this trap. Because if you translate Dutch expressions letterly you will be on glad ice
.
Het kwam voor sommigen in de familie aan als een donderslag bij heldere hemel toen een nicht van T ons onlangs een mail stuurde met de melding: Ik ben aangenomen om een All Age DTS, Discipelship Training School te gaan volgen in Engeland. Deze opleiding wordt georganiseerd door Jeugd met een Opdracht (Youth with a Mission) die als slogan heeft: 'To know God and to make Him known' en daarmee is alles gezegd. De meningen in de familie zijn natuurlijk verschillend en de raad " navenant " maar de dame in kwestie is 36j oud en alleenstaande dus kan ze zelf wel beslissen welke weg ze gaat, denk ik! Alleen sta ik wat sceptisch tegenover dergelijke organisaties!!!Als ze maar niet in een sekte terecht komt......!!! Ik hoop dat ze daar de antwoorden vindt die ze er hoopt te vinden. Nochtans staan hier in 2 parabels 3 levensvragen zo eenvoudig uitgelegd. Maar soms moet het ietske meer zijn zeker??
I) De drie levensvragen van de Tsaar
Lang geleden leefde er in Rusland een tsaar, die alles bezat wat een mens zich maar wensen kon, maar hij wist niet waarvoor hij leefde. Wat zou er in dit leven van hem verlangd worden? Drie vragen kwelden hem, drie vragen over zin geven aan zijn leven: Wat moet ik doen? Met wie? Wanneer? Na alle wijzen, alle geleerden te hebben geraadpleegd, hoorde hij over een boer, ergens ver weg, die hem misschien een bevredigend antwoord zou kunnen geven. De tsaar ging meteen op reis en na vele weken kwam hij op het land van de boer aan. Deze keek nauwelijks op toen de tsaar zich tot hem richtte met zijn vragen. De boer gaf geen antwoord maar ging door met ploegen. De tsaar werd kwaad en zei: "Weet je wel tegen wie je spreekt? Ik ben de tsaar aller Russen." Maar ook dit maakte geen indruk op de boer, die doorging met zijn werk. Plotseling kwam een zwaargewonde man het veld op gewankeld. Voor de ploeg viel hij neer. De boer zei tegen de tsaar: "Help mij deze gewonde naar mijn hut te dragen." "Ik zal je helpen," antwoordde de tsaar. "Maar geef je me dan antwoord op mijn vragen?" "Straks," zei de boer, en samen brachten zij de man naar de hut en verbonden zijn wonden. "Zeg je het me nu?" vroeg de tsaar. "Je kunt naar huis," zei de boer. "Je hebt de antwoorden gehad op je vragen: Wat moet ik doen? Wat op mijn weg komt. Met wie moet ik het doen? Met degenen die aanwezig zijn. Wanneer moet ik het doen? Op het moment dat het zich voordoet."
II) De drie vragen van paard
Paard leefde op een enorme grasvlakte. Hij was de leider van een grote groep wilde paarden. Ze hadden gras om te grazen en voldoende water om te drinken. Eigenlijk was er niets meer te wensen. En toch paard miste iets. Paard miste de antwoorden op drie belangrijke vragen. Vragen, waarop de antwoorden hem zouden kunnen vertellen, dat het goed was, dat hij leefde, dat het belangrijk was. Maar waarvoor? Wat moet ik doen? Met wie? Wanneer?, zo piekerde paard. Hij vroeg het aan de oudere paarden, aan de hengsten met de grijze koppen, aan de merries met hun veulens, Maar hun antwoorden hielpen hem niet verder. Helemaal in gedachten dwaalde hij wat af van de kudde, totdat hij opeens alleen was. En daar, in de verte, zag hij een heel oud paard. Hij galoppeerde er naar toe. Dichtbij gekomen zag hij dat het oude paard niet alleen was. Er lag een heel jong veulentje bij hem op de grond. Een heel moe, verdwaald, dorstig, hongerig veulentje. Dag paard, zei paard tegen het oude paard. U bent al zo oud, al aan het einde van het leven. U heeft vast een antwoord op de drie belangrijkste vragen van mijn leven. Wat moet ik doen? Met wie? Wanneer? Zullen we eerst even dit jonkie helpen?, vroeg het oude paard. Ja, natuurlijk, zei paard en hij boog zijn kop naar het veulentje, sprak het bemoedigend toe, samen duwden ze het zachtjes overeind en paard leidde het terug naar de kudde, naar zijn moeder, waar het meteen mocht drinken. Toen liep hij terug naar het oude paard. Kunnen we het nu hebben over mijn vragen? vroeg hij. Je hebt de antwoorden net aan jezelf gegeven, zei het oude paard. Wat moet ik doen? Wat er nodig is. Het veulentje had jouw hulp nodig. Met wie? Met wie er is. Wanneer? Op het moment, dat je iets kan doen. Paard was er even stil van. Toen hinnikte hij, boog zijn kop voor het oude paard en draafde terug naar de kudde.
Misschien kan ik haar die 2 parabels doorsturen, maar ik betwijfel of dat zou volstaan, nochtans zou T.'s zus maar al te graag hebben dat haar dochter die stap niet zet zeker niet in de huidige economische crisis, want om haar" droom " te realiseren neemt haar dochter loopbaanonderbreking en draagt ze ook nog eens de kosten van haar verblijf in Engeland.!
Tijdens ons recent verblijf in Spanje hebben we een bezoek gebracht aan Valencia de op twee na grootste stad van Spanje. We hebben er met onze eigen ogen gezien hoe de stad die eens slechts bekend stond om de sinaasappelen hard op weg is naar wereldfaam. Valencia doet haar uiterste best om de culturele dynamiek die Madrid en Barcelona wordt toegedicht te evenaren. Niet ver van de haven, aan de vroegere monding van de Turia, werd tussen 1998 en 2002 een nieuwe stad van kunst en en wetenschappen opgetrokken. De Valenciano, Santiago Calatrava, nam met zijn fantasie een sprong in de toekomst en wist met zijn droomproject zijn stad in éen klap op de kaart te zetten. We waanden ons in een science fiction film toen we de 5 onderdelen van een onwerkelijk ogende ministad zagen. Eénmaal "binnen " bleken de gebouwen prachtige bouwwerken van cultuur, kunst en wetenschappen te zijn. We bezochten er achtereenvolgens het Palacio de las Artes Reina Sofia, een gebouw voor dans, opera en theater.
Daarnaast ligt l' Umbracle, een botanische tuin met zicht op het hele project.( was maar gedeeltelijk open, spijtig)!
Maar we kregen wel een idee hoe mooi het er binnen kon zijn.
Wat ons vooral fascineerde was l' Hemisfèric omwille van zijn uitzicht - in de vorm van een oog- waar drie soorten audiovisuele spectakels te zien zijn nl een planetarium, IMAX en Laserium = lasershow
Verder staat er het museo de las Ciencias Principe Felipe, een wetenschappelijk en technologisch museum
en als laatste l' Oceanografic het grootste onderwatermuseum van Europa.
Hier nog even een panoramisch zicht van de nieuwe ministad.
We waren geboeid door al het futuristische dat hier was neergezet. Het contrast van " die stad van kunst en wetenschappen " en de oude stad is heel groot. De toekomst en het verleden zijn prachtig met elkaar verbonden door een acht kilometer lang park. Na zware overstromingen van de Turia, waarbij in 1957 veel slachtoffers vielen , werd besloten om de rivier buiten het centrum om te leiden. Een wandeling door die rivierbedding geeft een apart zicht op de stad. En voor de echte floraliefhebbers grenst aan de bedding van de Turia in het noorden van de stad de botanische tuin van de universiteit van Valencia. In dit beroemde, bijna 200 jaar oude botanische wonder kan je duizenden plantensoorten bezichtigen, een welkome afleiding na een dag stadsgewoel. Al oogt de moderne ministad dan ook heel mooi, je kan na een uurtje wandelen door de oude stad wel concluderen dat Valencia toch nog heel wat werk moet verzetten om zijn oude centrum, dat er zo'n 5 jaar geleden verpauperd bij lag, volledig te renoveren.
Te midden van die statige oude gebouwen worden jaarlijks in maart de Fallas-feesten gehouden. Jammer genoeg waren we al weg toen de feesten eraan kwamen. Naar het schijn worden traditioneel poppen in papier mâché- die een satirische voorstelling geven van éen of andere BV- in brand gestoken. Een beroemd gezegde in Valencia wordt daarmee in verband gebracht : "Quedarse a la luna de Valencia" en dat refereert naar iemand die op iets hoopt maar zijn wens niet weet te vervullen. Die spreuk stamt uit de tijd dat Valencia nog een ommuurde stad was met 12 toegangspoorten. Elke avond werden de poorten hermetisch gesloten en wie zich dan nog buiten de stadsmuur bevond, moest maar buiten slapen. We bezochten er wel het Fallas museum en hebben er stiekem een paar foto's genomen van taferelen die door de jaren heen als Fallas figureerden. Hier zien jullie het museum en daarna een paar Fallas.
Normaal moet je een bezoek aan Valencia afsluiten met hun gastronomische traditie nl de beroemde paella Valenciana en daarbij een agua de Valencia drinken dat is een mix van cava en sinaasappelsap. Maar dat zal voor een volgende keer zijn! Dus als jullie er ooit in de buurt komen, is een bezoek aan het nieuwe en oude Valencia zeker een aanrader!
De slideshow geeft jullie nog eens een sfeerbeeld.
Voilà die storm hebben we ook weer overleefd want geloof me als er zo ineens 3 peuters en 3 kleuters binnen vallen dan is het nogal rap " vollen bak "!! Ik betrap er mij telkens op dat ik er haast niet meer toe kom om eens een " goed klappeke" te doen met onze kinderen en hun partners als dat klein " grut " erbij is... Die willen alle 6 op hetzelfde moment de aandacht of de schoot of de armen van oma en ... ik laat mij gewoon doen.... maar het is ook zo zalig!!! En of ze snel veranderen!! Onze jongste spruit spant daarin de kroon vooral nu ze loopt en haar "grijpgrage" vingertjes alles willen oppakken om te verkennen. De dochter had me reeds verwittigd: " Ma zet alles waar Kitiara aan kan opzij, want ze is niet te doen.".. Inderdaad niets is veilig binnen haar bereik.. Het is alsof ze wil zeggen: " Ik heb lang genoeg in mijn beperkt wereldje geleefd, ik wil eruit...". Ze is een echte ontdekkingsreizigster die geleerd heeft dat behalve zitten en liggen, ook stappen tot de mogelijkheid behoort. Omdat ze haar eigen kunnen nog niet volledig onder controle heeft moet ze ook vlugger stappen om niet te vallen en zeg dat haar treintje vooruit gaat.... De knopjes van de afstandsbediening oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit, " piepe muisje" spelen achter de gordijnen is buitengewoon boeiend en stoelen moeten gewoon omvergetrokken worden om dan nog niet te spreken van de aantrekkelijkheid van allerlei kleine snuisteringen die elke huiskamer sieren!!!! !Als je haar iets verbiedt dan kijkt ze je aan en schudt dan met haar hoofdje neen, ze weet dus perfect wat mag en niet onze 15 maanden oude peuter en toch probeert ze het. Een doortastende dame, dat is ze... Met haar is er nog werk aan de winkel!!! De tweeling ontwikkelt zich ook als een TGV, ik sta telkens versteld van alle nieuwigheden die ze aanleren. Maar die beginnen ook stilaan te beseffen dat ze niet alleen echte individuen zijn maar vooral een " perfect span "!! De confrontatie met die kleine karaktertjes kan al eens tot peuterpuberdriftbuien leiden.Vooral Maura spant de kroon, in haar handen is ook niets veilig. Waar ze haar " deugnieterijstreken " blijft halen... niemand weet het.. Nog zo'n verhaaltje apart!!! Die kleine pagaddertjes imiteren graag de mama en daarom zijn momenteel de poppen aan de macht. Gelukkig heb ik er een paar exemplaren zodat er niet teveel armen en benen uit het poppenlijfje getrokken worden omdat ze beiden dezelfde pop willen...Maar verder zijn het echt twee poppemiekes en heel aanhankelijk... Dan zijn er onze twee kleuters van 4 en 5 . Die zitten al in de tweede kleuterklas en je ziet het dat ze al veel zelfstandiger zijn, de buitenwereld krijgt ook zijn plaatsje in hun leventje en je kan reeds zien welke kant ze uitgaan. Kleindochtertje 2 wordt een echt " juffertje " dat precies weet wat ze wil en door haar glimlach iedereen weet te bekoren zelfs onze " ernstige, strenge" zoon!!! Ik lach stiekem in mijn vuistje als ik zie hoe zij steeds weer die " grote slungel" van ons om haar pinkje windt en ze erin slaagt om altijd iets langer aan zijn nek te hangen!!!! Nu ja die papa moet echt in shift werken wil hij ze alle vier op tijd en stond knuffelen!!!! Kleinzoon twee is wel diegene die sinds hij school loopt het meest veranderd is. Hij is echt opengebloeid en van een bedeesd, teruggetrokken baaske is hij nu een veel opener kereltje geworden en als er te zingen valt " lang zal ze leven " dan overstemt hij iedereen!!!!( het viel mij op dat het jongenskoor hoewel in de minderheid meer volume bracht dan het meisjeskoor!!! En dan is er onze " grote " ( eerste leerjaar!!) schat kleinzoon 1 die zich nu hij in het eerste leerjaar zit echt groot voelt en fier laat zien hoe goed hij al kan lezen en rekenen en daardoor plots een stuk boven de anderen staat. Hij wordt " echt " zelfstandig!! Hij gaat nu ook naar de jeugdbeweging en heeft naschoolse activiteiten en zo wordt zijn wereldje groter en groter. Tja kleine kinderen worden groot hé. Gelukkig kunnen we hen nog steeds voldoende opvangen om te helpen de buitenwereld aan te kunnen... De tijd gaat te snel en weldra willen ze het allemaal alleen ontdekken dus ... deze oma geniet ervan zo lang het kan!! Want straks slaat het puberalarm aan en plots kunnen we kleinkinderen hebben die precies van een andere planeet komen als ik de ervaring uit de vriendenkring mag geloven.. En zo kan ik nog uren doorgaan zoals elke oma als ze over haar kleinkinderen begint. Ik ( wij) hebben genoten van de gezellige drukte en ... daar is gelukkig ook nog opa om mee te helpen opruimen als de bende weg is. Een slagveld heeft er niets aan hoewel iedereen al een handje toestak om op te ruimen. Ik kijk al weer uit naar de volgende samenkomst maar dan hopelijk met goed weer dan kunnen de kinderen hier buiten spelen en dat scheelt een slok op de borrel!! Zij die moe maar voldaan gaat slapen , groet jullie allemaal....
Er is kruid en onkruid en onkruid vergaat niet! Waarom niet? Omdat het een geschenk is van de natuur! Wat de meesten als onkruid bestempelen, kan soms nuttig zijn, denk maar aan de paardenbloem en de dovenetel, die beiden een reinigende werking hebben. Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil het wel hebben over iets dat ons allen bezighoud, vakantie, ontspannen, relaxen, wellness....Je kan geen tijdschrift opendoen of ze slaan je ermee rond de oren . Sauna centra zijn er overal, allemaal even aantrekkelijk maar .......duur! Een dagje kuren loopt al gauw op tot 125/150 eurootjes en ik weet niet of " mijne bruine" dat wil trekken!!! Dus maak ik af en toe mijn eigen low-budget relax-center! Wil je weten hoe ik het doe????? Gewoon met een kruidenbad!
In de handel vind je badolie in alle variaties maar die zijn niet altijd goedkoop. Maar je kan ook al aan de slag met simpele theebuiltjes. Even een suggestie. Begin met een opgeruimde badkamer, wat gedempt licht, een paar kaarsjes, sleep een draagbare cd-speler erbij, of zo'n handige i-pod of MP3 speler met je favoriete muziek op. Zet hem op en kies voor muziek die je graag hoort. Of het nu Mozart is of Eros Ramazotti, voor mijn part Frans Bauwer of Laura Lynn, het speelt geen rol als je het maar leuk vindt. Luister en geniet!
Maar eerst het bijzonderste :de kruiden. Ze hebben niet alleen een ontspannende maar ook een reinigende werking en ze kunnen onze vermoeide spieren en huidfunctie verbeteren.
Je kan aan de slag met bv kamillethee ! Je neemt voor een middelgroot bad 4 builtjes doe ze in een grote kop, overgiet met kokend water en laat 10 min trekken. Ondertussen laat je je bad vollopen, liefst niet te warm.Voeg nu het aftreksel toe. Als je last hebt van geïrriteerde ogen, gebruik dan de afgekoelde builtjes als compresjes en leg ze +- 5min op je gesloten ogen. Kamille is ontspannend-antiseptisch-verzachtend bij huidaandoeningen, blaasonsteking, aambeien en gewrichtspijnen. Blijf max een half uurtje in het bad .
Een andere suggestie is een flesje rozenwater ( te koop bij de apotheek) doe een kwartje in het bad met een beetje babyolie. Je krijgt een zalige geur, het werkt lekker ontspannend en is ideaal voor gespannen spieren.
Wil je het nog meer naturel en heb je een kruidentuin dan kan je zelfs aan de slag met verse tuinkruiden zoals
rozemarijn, tijm, citroenmelisse, munt, lavendel. Je mag ze allemaal samen gebruiken maar ook apart. Neem echter nooit een bad met enkel munt, dat werkt te afkoelend . Neem nu een handvol verse kruiden en overgiet ze met kokend water,10min trekken, giet door een zeefje voor je het aftreksel bij het badwater giet. Loszwemmende blaadjes ogen misschien mooi maar geven een knoeiboel om nadien schoon te maken en dan is het ontspannen zijn gauw over!
Probeer dit eens uit op een rustig moment, als je eens tijd voor jezelf wil maken en met de oogjes toe bij zachte muziek droom je maar dat je in het land van duizend en één nachten bent. De droomprins krijg je er zo bij!!!!
Een tijdje geleden gevonden in mijn mailbox en terwijl ik die aan het " uitmesten " was terug tegen gekomen. Vond het de moeite om mee te geven hoewel... we zullen bepaalde figuren al moeten vervangen maar dat doet niets af aan de inhoud!!
Het was 2008. God keek naar de wereld en zag dat het helemaal niet goed was. En hij besloot de wereld onder te laten gaan in een zondvloed.
Toch wilde hij iemand aanduiden die, zoals Noë destijds, een ark zou bouwen om het leven op aarde toch nog een kans te geven na de zondvloed. Hij liet zijn oog vallen op kardinaal Danneels. 'Zet er wat spoed achter, Godfried', zei God tot Danneels, " want over zes maanden zal het veertig dagen en veertig nachten regenen dat het giet.
Frank De Boosere zal het niet weten te voorspellen, en noch minder te verklaren".
Zes maanden later begon het al wat te druppelen. Voorbode van wat komen ging. God keek vanuit zijn hemel op de aarde neer en zag dat Danneels nog niet begonnen was met zijn ark. "Danneels ", donderde Hij, " waar is die ark van U " ? " Vergeving, Heer ", repliceerde Danneels, " Noë had het in die tijd een stuk gemakkelijker dan ik. Ik heb een speciale bouwvergunning nodig.
En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs over de brandverzekering". " En mijn buur hier in Mechelen, Bart Somers ,beweerde dat ik mijn bouwlijn overschreden had, en de maximumhoogte niet gerespecteerd. En er werd een klacht tegen mij neergelegd voor geluidsoverlast op de werf. We zijn dan naar Stedebouw moeten gaan voor een beslissing. En dan kwam Hilde Crevits van Openbare Werken op de proppen. Zij wilde dat ik een speciaal autosnelwegenvignet zou nemen om de mogelijke, toekomstige kosten voor de aanpassing van de autosnelweg naar de kust te financieren, om de ark te verplaatsen naar de zee.
Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofde zij niks van. Die CD&V-ers van tegenwoordig zijn ook al niet meer zo katholiek. En dan moest ik hout vastkrijgen. De Groenen trokken van leer tegen het kappen van inlands hout, om de gevlekte bosuil te beschermen.
Ik probeerde de minister te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Maar ook die was niet te vermurwen. En toen ik dan de dieren wilde verzamelen, kreeg ik het aan de stok met Gaia. Michel Van den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen hun zin.
Zij stelden ook dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was om zoveel dieren te houden in een beperkte ruimte. Hij diende klacht in bij het gerecht omwille van overtreding van de wet op het dierenwelzijn Dan kreeg ik nog een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding dat ik meer allochtonen en vrouwen moest tewerkstellen op de bouwwerf van de ark, en de vakbonden wilden dat ik enkel vakbondsleden met arkbouwervaring te werk zou stellen. Om het nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen alle bezittingen en beleggingen van de Kerk aangeslagen.
Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met bedreigde diersoorten.
En dan kwam de administratie weer op de proppen met de eis dat ik een mestactieplan moest hebben voor de ark, vooraleer ik de dieren zou mogen inladen. En tenslotte ging de PS dwarsliggen: zij eisten dat ik een hoop mensen uit hun dienstbetoon zou meenemen. Kortom, Heer, vergeef mij, het zal me minstens twintig jaar kosten om de ark te bouwen"
Plotseling stopte het met regenen, en de hemel klaarde op. Danneels keek verwonderd op, en vroeg aan God: "zeg eens, God, is de zondvloed van uw programma geschrapt ? Gaat de wereld toch niet naar de bliksem"? " Maar Danneels toch ", zei God, " waarom zou ik me daarmee nog moe voor maken ? Uw regering is daar al volop mee bezig".
Voilà, we zijn terug om jullie " weerleed " te helpen dragen. Jullie wanhoop was echt tot in het zonnige zuiden te horen en ik kon er niet meer tegen!! We hebben eenmaal voorbij de grens onze koffers geopend en alle zonnestralen eruit gejaagd en nu maar hopen dat het werkt!! Onze batterijen zijn in elk geval opgeladen en we kunnen er weer " in vliegen ". Wat dat " vliegen" betreft.. dat is zo gebeurd. Vanavond babysitten we bij de twee van de dochter en zondagavond is er een verlaat verjaardagsetentje voor mijn verjaardag met gans de bende hier thuis....!!!!! In de paasvakantie komt de tweeling een weekje logeren en daartussen proberen we " onze " plannen te wringen want de tuin smeekt en huilt om verzorging en zon. Aan dit tempo zullen de batterijen misschien snel opgebruikt zijn maar anderzijds is stilzitten ook niet aan mij besteed dus... Het is heerlijk dat ik weer een volle agenda heb want rust roest zeggen ze en willen of niet die roest komt er op een diefje bij... Tijdens ons verlof heb ik een schitterende tip gekregen van een vriendin. Ze heeft daar tijd zat en gebruikte die om een fotoalbum op een heel originele manier in elkaar te steken. Ze heeft dat laten drukken en het is UNIEK. Ik heb het programma gekregen waarmee ze dat album samenstelde en ben nu van plan om mijn reisverhalen ( Mexico, Venezuela, Peru en Nigeria) met dit programma in boekvorm met foto's en tekst samen te stellen. Die kan ik dan ook laten drukken voor de kinderen. Mijn vriendin kent een plaats waar ze zelfs 1 exemplaar afdrukken dus....ideaal want ik heb niet de bedoeling om een boek te lanceren!! Ludovikus gaf mij de tip om de verhalen te bundelen voor het nageslacht en ik denk de juiste vorm gevonden te hebben want je kan het een totaal persoonlijk " touch" geven qua layout enz.. Als het ooit eens af is en gedrukt dan breng ik het wel eens meer naar de bijeenkomst Ludovikus. Maar daar zullen weer een paar maanden werk aan voorafgaan want intussen mag ik mijn blog niet verwaarlozen hé en ik ben ook bezig om Peru in vertelvorm neer te zetten... Dus jullie lezen het " deze hier " zit weer vol plannen en energie. En natuurlijk moet ik in die boordevolle agenda ook wat ruimte laten voor mijn slaapgenoot .....
Ik besefte en realiseerde wel dat " mijn vat " stilaan leeg liep maar had nooit gedacht dat het zo erg was. De voorbije maanden, met alles wat er gebeurd is, hebben meer van mij gevraagd dan ik dacht. T had de symptomen wel gezien ikzelf negeerde ze en " ploegde" tegen beter weten in verder want opgeven staat niet in mijn woordenschat. Nu voel ik duidelijk dat die korte periode van alles eens loslaten, een andere omgeving en zon precies datgene was wat ik nodig had. De voorbije emoties krijgen stilaan een plaats. Ma zal wel nooit uit mijn systeem te schrappen zijn maar ik probeer alles in de juiste dimensie te zien en te aanvaarden en... ik maak weer plannen, plannen en plannen en dat ben ik ten voeten uit!! Is het de opgeladen zonne-energie, de lentekriebelingen of het aangename gezelschap of alles samen..?? Mijn tonnetje is weer bomvol en het lontje wacht nu op de vonk om het te laten ontploffen en er tegenaan te vliegen. Mocht ik een kind zijn dan plakken ze gegarandeerd het label ADHD op mij want je mag als kind op vandaag niet te actief zijn... Soit, ik ben geen kind dus ook geen ADHDer en laten alle Freuds of Jungs of andere "..logen " of ".. aters" hun oordeel maar voor zich houden... Zolang jullie het maar niet op een lopen zetten bij mijn energie-uitbarstingen.... , wees gerust ik garandeer jullie dat het niet besmettelijk is..... misschien aanstekelijk.....
Op het eerste zicht lijkt het erop alsof ze geen plezier hebben. Ze hebben dan ook zo geen zorgeloos leven zoals ik. Ik bevind mij al enkele maanden in een doos met een papieren wikkel om mij heen. Ik hoorde en zag niets. Maar vandaag, hoewel ik dus reeds enkele maanden besta, is het alsof ik pas geboren ben. Ik voel me als een kind dat eindelijk zelfbewust is geworden en zo dadelijk sterf ik wellicht. Tenminste, als de consument van het kopje thee hier naast me, suiker in haar kopje wil. Wil ze het niet, dan nog kan ik sterven. Misschien eet ze graag suiker, speelt ze graag met het klontje totdat het stuk is en ik in brokjes en poeder in de vuilnisbak beland. Wat een enge gedachte. Zo eindig ik liever niet.
Mijn levensloop is met andere woorden kort en onvoorspelbaar. Een samenvatting van een mensenleven als het ware. Ik kan er dus maar beter het beste van maken en er alles uithalen wat erin zit. Veel mogelijkheden lijk ik op het eerste zicht echter niet te hebben. Ik heb geen armen en benen en hang dus grotendeels af van wat anderen over me beslissen. Ik zal het dus vooral moeten hebben van mijn fantasie en mijn observatievermogen. Daarmee kom ik wellicht een heel eind.
In mijn gezichtsveld zit nog steeds de dame van het kopje thee. Ze is aan het wachten op iemand die blijkbaar niet komt. Eerst leek ze wat ongeduldig, maar ondertussen schijnt ze te berusten in het feit dat haar afspraak op zich laat wachten. Kijk, ze observeert de mensen zoals ik, nu.
De thee is getrokken. En tot mijn opluchting neemt ze geen suiker. Ook prutsen aan mijn lijf zit er blijkbaar niet in, wat mijn kansen op een tweede leven op een ander schoteltje vergroot. Dat heb ik dan weer voor op de mensen... Ze denkt na over haar toekomst zoals ik nu. Hoe kan ik dat nu weten, vraagt u zich wellicht af?
Wel, een suikerklontje heeft telepathische gaven. Ik kan gedachten lezen van mensen die zich op maximum tien meter van mij bevinden en zo nu ook van mijn tafelgenote. Ik ken haar naam niet, want de meeste mensen denken niet aan hun naam. Dus kan ik haar naam niet opvangen. Ze denkt na over haar leven. De vele keuvelende mensen observerend, vraagt ze zich af waar ze eigenlijk mee bezig is. Want ze zit blijkbaar ook op een gesprekspartner te wachten. Door haar gedachten flitsen intussen flarden van een vergadering. Ze is nog jong en heeft nog zoveel te doen! Haar overpeinzingen worden onderbroken door een nieuwe bezoeker. Even denkt ze dat het haar afspraak is. Toch niet. Het is gewoon een man, hij tokkelt op een ingewikkeld toestel, een soort grote gsm.
Opnieuw flitsen beelden door haar hoofd. Van kinderen, van blije mensen, en ze vraagt zich af hoe ze haar dagen zou kunnen vullen met blije gezichten in plaats van met ernstige dassen en toch een beetje geld verdienen want brood en toespijs is er altijd nodig. Wat zou ze kunnen gaan doen met haar talenten om mensen echt het leven aangenamer te maken? Oei, ze grijpt me vast. Wat gaat ze doen? Mijn jasje gaat uit. Uit een korte gedachtesprong leid ik af dat ze honger heeft. Ze gaat mij opeten. Ik zie de andere suikerklontjes liggen en stuur hen mijn laatste groet. En dan voel ik twee kiezen die me tot gruis vermalen. Het wordt donker, er is geen licht aan het eind van de tunnel, alleen een donkere leegte. En ik... ik heb het gevoel dat ik toch iets nuttig heb gedaan. Ik heb haar honger gestild.
Dat was het wat het suikerklontje mij deze namiddag vertelde ergens op een zonnig terras.
Elke maand staat een ster of een sterrenbeeld centraal. Nu zijn het de Grote en de Kleine beer
Eigenlijk kan je een heel jaar door de Grote en de Kleine Beer aan de hemel zien. Beide sterrenbeelden bevinden zich zo dicht bij de noordelijke hemelpoort dat zij, vanuit ons land bekeken, nooit ondergaan. In de loop van de 24 uur van een etmaal beschrijven ze een volledige omwenteling rond de pool. In werkelijkheid blijven de sterren natuurlijk staan waar ze staan, maar draait de aarde in 24 uur om haar as. Het verlengde van de draaiingsas van de aarde wijst naar de ster aan het topje van de staart van de Kleine Beer. Die wordt daarom de Poolster genoemd. Ze wijst het noorden aan. De Kleine Beer is een onopvallend sterrenbeeld. Veel duidelijker prijkt de Grote Beer aan de hemel, maar dan wel eerder onder de vorm van een kruiwagen, dan van een beer. Wanneer men de verbindingslijn tussen de beide voorste sterren van de " bak " van de kruiwagen in gedachten vijf keer verlengt, komt men bij de Poolster terecht. Let ook op de middelste ster van de staart van de Grote Beer. Vlak daarnaast staat nog een sterretje. Wie goede ogen heeft , kan beide sterren zonder verrekijker onderscheiden. Als jullie het niet te koud vinden en er interesse voor hebben, ga dan maar eens op zoek ....
Ik ben toch een " bofkont " zouden we thuis gezegd hebben... al die lieve wensen van jullie allemaal en ook hier ben ik met " mijn gatteke " in de boter gevallen Maar Ani spant de kroon door zomaar in éen keer 4 jaar op mijn teller terug te draaien!! ( trouwens de leeftijd op mijn blog is ook blijven staan..; goed hé?) Bedankt meisje....Zou moeten kunnen hé??? Maar wellicht heb ik wel wat zand in jullie ogen gestrooid door over die 6 te filosoferen... jammer genoeg zit ik nu al 4 jaar op dat trammetje, maar geloof me tot nog toe " tuft " het nog goed en het kan er best gezellig aan toe gaan.!!!!
Bedankt lieve mensen!!
Ik ben dus weer opgeladen om er terug tegenaan te vliegen dag na dag en te genieten zolang het kan!!
Normaal zou ik nu heel tevreden en opgewekt moeten zijn en toch balanceer ik op een slappe koord....Waarom?
Heel eventjes was het slikken gisterenmorgen want ons ma was altijd de eerste om mij proficiat te wensen..en ik miste haar telefoontje hoor.....Voor alles komt er een gans jaar lang de eerste keer zonder...
Je hebt soms van die momenten dat je plots iemand mist. Je maakt iets mee, je hoort iets of je ziet iets, waardoor je plots herinnerd wordt aan iemand. Een liedje, een mop, iets grappigs, een insider van jullie twee. Je wenste dat de desbetreffende persoon op dat moment naast je stond om het moment met hem/haar te kunnen delen. Accuut missen noemen ze dit Maar je hebt ook het latente missen. Je denkt niet constant aan de persoon in kwestie, maar als hij (zij) er niet is, mis je iets. Het gevoel dat er iets niet klopt. De legpuzzel is bijna compleet, behalve dat ene cruciale stukje dat het geheel compleet moet maken. Je voelt je wel gelukkig zonder hem (haar), maar nog gelukkiger met hem (haar). Zon missen doe je bij je vriend(in), de persoon op wie je verliefd bent, of zoals men het zo mooi in het Engels zegt: the significant other.
En ten slotte is er het chronische missen. Stel: je leert iemand kennen met wie je heel goed kan opschieten. Je trekt heel erg veel met elkaar op en je wordt echte hechte vrienden, met wie je vreugde kan delen, maar ook verdrietige momenten. En dan volgt er een afscheid. Omdat het moet. En je weet dat de kans dat je elkaar nooit meer terug zal zien heel erg reëel is, ook al zou je het zelf anders willen zien. En na dat afscheid gaat het leven gewoon verder, maar af en toe voel je een soort steek in je buikstreek. Eerst vraag je je af wat er scheelt, maar dan besef je dat je de afwezige zo erg mist dat het denken eraan je met een diep verdriet vervult.
Ik denk dat ik die drie vormen van missen voel als ik aan ma denk. Ze is nu vandaag precies 4 maanden gestorven en nog steeds lukt het mij niet om over haar te praten of aan haar te denken zonder een traan weg te pinken...Bepaalde herinneringen staan te diep in mijn geheugen en hart gegrift. Mijn herinneringen aan haar gaan nog steeds niet verder dan die laatste maanden in het ziekenhuis en haar eindstrijd. Die film heb ik al " zatgedraaid"..... Ik vrees dat " het missen van ma " nooit zal wennen....Ik draag het overal met mij mij waar ik ook ben! Tijd, tijd en nog eens tijd... dat zal ik nodig hebben zeker?
Morgen komt er weer een nummertje bij op mijn teller!!.
Kan ik dat gewoon negeren, er luchtig overstappen of moet ik er de nodige aandacht aan besteden? Er zal weer gevierd worden, zeker met de Spaanse vrienden en ik zal het willige of onwillige onderwerp van veel wensen zijn. Er zal gegeten, gepraat en gelachen worden en ik zal iedereen een stralende glimlach geven.
Niemand die mijn gedachten zal lezen noch zal ervaren hoe dit extra jaartje traag mijn onderbewustzijn binnensluipt en mij verontrust. Vandaag mag ik daar even over filosoferen, morgen wil ik gewoon genieten!
Met een 2voelde ik mij volwassen, met een 3was ik een volwassen, jonge vrouw. De 4 herinnerde mij eraan dat de tijd zo vlug gaat en de 5 heb ik gelaten ondergaan. Met de 6 is het in mijn leven pas herfst geworden. Mijn boom staat er nog in volle bladerenpracht ( ?!), maar die verkleurt toch stilaan in goudgeel. En straks komt de gure noordenwind, die de bladeren van die boom zal scheuren zodat hij daar naakt zal staan. Zijn naakte armen zullen nog fier tot in de lucht reiken, maar in de komende tijd zal hij geteisterd worden door regen, wind en kou.
Wat zal er volgen op de 6 ? Dat ligt nog even voor mij, maar de tijd gaat zo snel! Kan ik aanvaarden dat ik echt ouder word of is alles maar illusie en staan wij niet elke dag, onbewust, maar een haarlengte van de dood.?
Op een bepaald moment van het leven kan je maar éen richting meer uit, neerwaarts. Je wil nog wel wat langer blijven op die hoge spits, maar die is zo dun en scherp geworden dat je er niet lang kan vertoeven. Langzaam schuif je naar beneden, ongemerkt vooreerst , maar stilaan sluipen de eerste tekenen binnen. Vroeger kon ik rennen zonder naar adem te happen, vroeger kon ik uitgaan tot in de late uurtjes en de volgende dag was ik zo gerecupereerd. Vroeger gebeurde alles moeiteloos nu moet ik de tijd nemen om op gang te komen. Ga ik voor de spiegel staan dan bemerk ik de rimpeltjes, de grijze haren en de vollere lijn die de plaats van de slanke heeft overgenomen.
Mijn hoogtepunt is helaas voorbij. Wanneer was dat ook weer?
Op een dag ben ik wakker geworden en vertelden mijn krakende botten dat ik plots bij de senioren hoor.
Ik kan me ertegen verzetten, treuren , kniezen, depri worden of mijn leeftijd aanvaarden zoals die is. Mijn leven zit in de stroom van komen en gaan, van bloei en aftakeling, van lentes en zomers die herfstig verwinteren. Ik stelt vast dat mijn herfst is aangebroken en dat niets dat nog kan veranderen.
Maar ik ben zeker dat ik na vandaag weer mijn roze bril opzet ( hé Hotlips ) om vol optimisme verder te gaan. Positieve gedachten geven energie, negativisme daar heeft niemand een boodschap aan en het maakt een mens alleen maar moe. Al is het vuur wat zachter geworden en bruist het bloed wat trager, de toekomst kan nog de moeite lonen. Ik hoeft er alleen maar in te geloven. Dat begint bij het " nu moment " waar ik elke seconde wil van genieten. Ik ben ervan overtuigd dat ik straks mijn oude zelf wel terug vind om weer met een optimistische kijk door het leven te stappen.. Dit was heel even mijn " grijs moment " voor ik de volgende pagina opensla! ( misschien zit de miezerige regen vandaag er ook voor iets tussen?)
En of ik die "buzestove" ken Amor Fati??( voor niet west vlamingen een Leuvense stoof!) Er stond bij mijn grootouders ook zo'n prachtexemplaar. Ideaal om pannenkoeken op te bakken of om er 's avonds gezellig rond te gaan zitten lezen of te luisteren naar verhalen van de ouderen. Ja we leefden toen nog in de pre- televisietijd!!!!! Meestal vertelde mijn grootmoeder over de oorlog. Hoe vaak heb ik niet gevraagd:" Meter vertel nog eens over de oorlog"? En of ze erover kon vertellen! Ze had er twee meegemaakt, weet je wel! En dan zaten we rond het vuur met opengesperde ogen te luisteren naar wat die Duitsers allemaal gedaan hadden en over dat vliegtuig dat in de buurt neergestort was en ...toen mijn overgrootvader wilde gaan zien om te helpen werd zijn been afgeschoten door de Duitser!! De bloedige details werden ons niet bespaard. Je kon maar beter klaargestoomd worden voor het echte leven zonder veel franjes... Want hoe zei ze dat ook weer?? " Het leven is geen crèmekarretje , het is meer karre dan crème!!"...... Voilà dat was onze eerste levensles daar rond die " buzestove"!! Ik geloof dat ik nog veel logjes zou kunnen schrijven over wat meter daar allemaal verteld heeft!! En dan dat " godendrankje" Mus, dat ken ik ook hoor maar ik haatte dat.. We moesten dat altijd drinken om aan te sterken. Maar dat rauw ei in die stout!!! Bwe, ik walg er nog van.... Neen, mijn drang naar Geuze met grenadine komt uit een andere hoek, vrees ik!! Nu betrap ik er mezelf toch op dat ik wel heel gemakkelijk terugga naar het verleden. Ik krijg precies " oma allures"!!!! Nu ja een oma of opa hebben meestal al een goed gevuld leven achter de rug dat op zichzelf ook al een roman kan zijn! Een drama, een slapstick een romantisch of avontuurlijk leven, je vult het zelf maar in, maar zoveel is zeker , elk leven is een verhaal apart! En nu lieve mensen ga ik relaxen!!!!
De winterse kou blijft duren en maakt een mens zelfs een beetje nostalgisch. Hier een paar winterse herinneringen... Als klein meisje woonde ik op " den buiten " en moest een heel eind op de fiets naar school. Ik droeg geen lange broek dat was toen nog niet " zedig " voor meisjes!! Ik moest van die collants dragen! Van die wollen kousenbroeken, weet je nog? En jeuken dat die dingen deden! Maar willen of niet ik moest ze aandoen van ons ma. Stiekem deed ik er een paar sokken onder en toen ik eenmaal op school kwam, verdween de kousenbroek in de boekentas. Vooraleer ik dan s' avonds weer naar huis ging, mocht ik niet vergeten die krengen terug aan te doen, want anders zwaaide er wat!!
Ik was als kind al een boekenworm en het liefst zat ik te lezen in de keuken met mijn voeten in de oven van de kachel, jullie kennen dat misschien ook nog wel zo'n bruin -rood model? Daar maakte ons ma de lekkerste dingen in zoals appeltjes met bruine suiker,mmmmmmm..
Op een keer zat ik , met mijn pop op schoot,
voetjes in de oven, lekker warm
helemaal verdiept in het verhaal van "Arendsoog en Witte Veder" te lezen
toen ik opeens ma hoorde roepen! " Wat stinkt er hier zo, precies gesmolten plastiek!" Oooo weee., mijn poppenkind was naar beneden gezakt met haar beentjes tot in de oven en daar kon ze niet goed tegen want haar beentjes waren bijna helemaal gesmolten! Ik was helemaal in paniek maar er was niks meer aan te doen. Toch heb ik mijn poppenkind niet weggegooid . Mijn minder valide popje heeft nog heel lang op mijn bed gezeten met een broekje aan dat ma later voor haar breide om mij te troosten en zo de "vermassacreerde" beentjes te verbergen...
Wat er allemaal door je hoofd kan gaan enkel omdat het koud is....
Nog een fijn weekend aan iedereen die hier passeert...en hou jullie voetjes " veilig" warm!
Allereerst bedankt aan die trouwe blogbezoekers die mij dag na dag gevolgd hebben, sommigen deden zelfs de moeite om telkens een reactie neer te schrijven. Dat werkt inspirerend hoor. Ik heb er ook volop van genoten en vraag mij af hoe het huidige Venezuela er nu zou bijliggen??? Het is beslist veel toeristischer geworden dan in " onze tijd " en ik vrees dat het ruige en nog onbekenden Venezuela van toen wel wat van zijn charme heeft verloren zoals zoveel plaatsen waar de " massa " zich op werpt. Was Mexico nog het zoeken naar een evenwicht tussen emoties en verwondering dan was Venezuela meer een ontdekken van mezelf op zoveel gebieden. Ik heb er geleerd en aanvaard dat leven met T, zolang hij die job uitoefent, altijd weer een opgave zal blijven en altijd weer voor verrassingen zal zorgen maar dat juist daardoor telkens een totaal andere wereld voor ons opengaat. Ik heb er ook geleerd om me niet meer te innig te hechten aan mensen of omgevingen want een verplicht loslaten loert altijd om de hoek Omdat ik zoveel tijd voor mezelf had, kon ik me ook volop verliezen in het moeder zijn een opgave die me steeds meer en meer beviel. Maar wat ik er vooral van onthield, was dat hoe zwaar en druk en stresserend de job voor T ook was, ik steeds op hem kon terugvallen als het allemaal even teveel werd.
Venezuela was misschien minder spectaculair dan Mexico, of misschien begonnen we al een beetje ons toeristisch oog te verliezen maar achteraf gezien was er veel meer dan we ervan hadden verwacht. Venezuela was Caracas met zijn overbevolkte wijken naast zijn moderne infrastructuur. Het was ook de Caribische kust met stranden, mangrovebossen en nationale parken. We bewonderden steden als Puerto La Cruz, Maiquetia, Cumana , de stuwdam van Guri .. maar we vergeten nooit Puerto Ordaz en zijn watervallen. Ciudad Bolivar linken we voor altijd aan de overweldigende Orinoco rivier en zijn delta evenals de uitgestrekte llanos.... zoals jullie zien was ook Venezuela weer een bron van belevenissen en ervaringen.
Er was/is beslist veel meer te zien in Venezuela dan wat wij hebben bezocht en toch voel ik mij bevoordeeld dat ik weer eens een prachtig stukje van Zuid Amerika heb mogen ontdekken. Maar uiteindelijk blijft Venezuela in mijn ( ons) hart nazinderen als het land waar we éen van de schoonste geschenken in ons jonge leven ontvingen: onze zoon!!!
Zoals na Mexico heb ik na Venezuela reacties gekregen in de aard van: " Je hebt toch een boeiend leven gehad...!" Als ik mijn eigen relaas nalees dan moet ik dat volledig beamen. Ik zou opnieuw tekenen voor dezelfde belevenissen en avonturen zelfs met en niettegenstaande de randgevoelens als spleen, de eenzaamheid en het missen van familie en vrienden. Voor wie geprobeerd heeft tussen de regels te lezen, zal het duidelijk zijn dat er ook een keerzijde is aan al dat " schone ". Het telkens opnieuw leggen van nieuwe contacten , nieuwe vriendschappen opbouwen en mekaar uiteindelijk toch loslaten, de aanpassingen aan de extremen van elk tropisch land, de verwerking van volksonlusten, de grillen van de natuur, het nooit zeker zijn van je levenspatroon, je whereabouts....Dat kan alleen maar als je jong bent, verliefd en een enorm geloof hebt in mekaar...
Meteen wil ik ook een antwoord geven op de vraag : Hoe ik mij al die details nog herinner?
Ik heb altijd een dagboek bijgehouden waarin ik alles neerschreef en bij het lezen ervan kan ik zonder problemen de sfeer en omstandigheden weer oproepen. Blijkbaar heb ik onze avonturen niet enkel opgeslagen in mijn boek maar staan ze op mijn netvlies en in mijn geheugen en vooral in mijn hart gebrand. Het gaat een beetje samen met de " aard van het beestje" hier!!! Als ik voor iets ga dan is het ook alles of niets en daardoor blijft het ook zo aan mijn " systeem" kleven zeker?? Ik hoop dat ik jullie, ergens in de loop van het jaar, terug mag meenemen naar ons volgend avontuur. Ik verzeker jullie nu al dat Peru ook de moeite loont!!
De eerste dagen na het vertrek van vader en moeder liep ik er maar verloren bij temeer omdat T vanaf nu regelmatig voor 1 of 3 weken naar het binnenland moest. Omwille van Kenny ging ik niet meer mee op die trips. Veel zou ik er toch niet aan hebben want voor T waren het werkweken en de accommodatie was ook niet altijd optimaal met een baby. De werkatmosfeer hier was ook totaal anders dan in Mexico. De opgeleide Venezolanen waanden zich na enkele maanden praktijk al " specialisten " en stonden dan ook snel klaar met hun eis om loonsverhoging . T moest regelmatig " brandjes blussen " en een paar keer liep het bijna uit de hand....toen herrieschoppers de laan uitgestuurd werden. Ik was telkens opgelucht als hij in die probleemdagen veilig thuis kwam. Want je zal soms maar als enige buitenlander tussen die opgehitste werknemers rondlopen!!!! Gelukkig is hij heel rustig en nuchter van aard en dat komt goed van pas tussen die " vurige " Zuid Amerikanen....
Ik vertelde jullie, in mijn relaas over Mexico, dat we in Ciudad Obregon peetje en meetje lap werden van het 2e dochtertje van een collega van T. Ik was dan ook ontzettend blij toen ik hoorde dat ze ook naar Venezuela kwamen. Toevallig stond er in ons appartementsgebouw een geschikt appartement vrij en ... ze moesten er niet lang over nadenken om erin te trekken. De ruime binnentuin en het zwembad zullen ook wel meegespeeld hebben want heel erg bij het centrum lagen we niet en met 2 kinderen was Lieve ook niet erg " mobiel". We beleefden samen een mooie tijd en voor ons mannen was het ook een geruststelling dat we zo dichtbij iemand gevonden hadden met wie het optimaal klikte!!! Kerst- en Nieuwjaar werd dan ook samen met hen en Nelly en Jan gevierd en het werd een van de schoonste eindejaarsfeesten die we in Venezuela beleefden.
Het daarop volgend jaar verliep heel gewoon met werken, een bezoekje aan België van zo'n 6 weken en nog eens werken.... Ik weet niet hoe we het allemaal volhielden want op de weekends na was er voor niets ruimte of tijd... Het land, de voortdurende kleine strubbelingen met de Venezolaanse werknemers en het op en neer pendelen naar het binnenland van onze mannen maakten het voor ons " echtgenotes " niet gemakkelijk...Maar onze kleine spruit hielp mij er steeds door.... Hij groeide als een kool en met zijn spierwitte haren was hij de attractie van de regio. Telkens als ik met hem buitenkwam, was er wel steeds iemand die over dat wit kopje wilde wrijven. De lokale kindjes waren hier eerder pikzwart. Het is dan ook niet te verwonderen dat na " mama en papa " zijn volgende woordje " no " was!!!!!.
Ik vertelde jullie al van de Avilaberg rond Caracas. Die was vanuit elke hoek van de stad zichtbaar. Daarom juist wordt Caracas vaak " La Sultana del Avila" genoemd. Op die Avila is er ook een enorm Nationaal park dat Caracas scheidt van de zee. Dat park is de echte long van de stad en er zijn veel wandelmogelijkheden, alleen zijn de routes nog niet echt verzorgd. Vanuit dat park hebben we ook nog een paar enige foto's van bloemen , de plantengroei een kleine waterval en de heel specifieke begroeiing die vanuit de verte de rode schijn van de bergflank verklaart.
Vandaag komen T's ouders aan. Ze zullen hier 6 weken verblijven! Een schoner geschenk voor onze derde huwelijksverjaardag kunnen we niet bedenken. Ze hadden gepland om hier te zijn tegen de geboorte van onze zoon zodat ik niet alleen zou zijn maar Kenny had daar blijkbaar anders over gedacht. Hij is nu al 2 weken oud. De dag lijkt eindeloos lang te duren en dan horen we nog dat het vliegtuig 4u vertraging heeft opgelopen.We zijn wel wat ongerust want het is de eerste keer dat moeder en vader met een vliegtuig reizen en wat een "maiden vlucht "!!!!!
Ik blijf thuis met de baby want moet nog rap éen en ander in orde brengen voor onze logees! Om 11u zijn ze er eindelijk! Moeder en kind worden natuurlijk overstelpt met cadeautjes van gans de familie... Het appartement staat wat op stelten maar we zijn allemaal zo gelukkig om mekaar te zien . Vooral T 's pa is maar niet van zijn 1e kleinzoon weg te slaan.. De eerste dagen blijven we rustig in en rond het appartement hangen. Voor mijn schoonouders is het ideaal om de jetlag te verwerken en even te wennen aan de hitte. Voor mij was het goed om het nog wat rustig aan te doen, wil ik dat de borstvoeding optimaal verloopt! Stress kan ik best missen!
We maken wel dagelijks een wandelingen in de buurt en ik toon hen de weg naar de supermarkt. Van mijn schoonouders kregen we een kinderwagen en zo kan Kenny mee op wandel! Mijn schoonmoeder houdt ook enorm van bloemen en we besloten dan maar om er eens een fotodag van te maken, er zijn genoeg bloemen in onze buurt.
)
Are You Going To Finish Strong?
){kind=link}