De meesten van jullie zullen wellicht ook wakker geworden zijn vorige nacht door het geweld van regen en wind. Ik maakte mij wat zorgen over de tuin en de meubelen op het terras en daarom ging ik even zien .... Wat mij in de living wachtte, was nog nooit gezien!! De kamer en de tuin lichtten voortdurend op door de aanhoudende bliksemflitsen. Ik verwachtte mij aan een hels gedonder maar wonder boven wonder bleef dat uit. De bliksemflitsen bleven maar komen en daardoor zag ik hoe de terraszetels en een stoel zomaar de bloemen in waaiden. Ik hield mijn hart vast en vreesde dat de tuin er verwoest zou bij liggen. Maar in die gutsende regen en bij dat lichtspel durfde ik niet naar buiten komen. Het was zelfs zo eng dat ik nogal snel weer tussen de lakens lag en hoopte dat het spektakel niet te lang meer zou duren. Vanmorgen, bij het wakker worden, was mijn eerste werk dan ook de tuin inspecteren. Wonder boven wonder viel dat reuze mee. De zetels hadden wel wat schade aangebracht aan een paar rozenstruiken en de voortuin lag vol bladeren en takken van de kastanjebomen die langs de straat staan maar verder leek alles ok. Zelfs mijn pioenen en aronskelken overleefden het geweld en normaal zijn dat heel gevoelige bloemen. Als ik op TV de ravage zie die de wind en de hagelstenen op bepaalde plaatsen aanrichtten, dan mogen we van geluk spreken. Van puur " contentement" dat het maar bij natuurgeweld gebleven was, heb ik nog snel even mijn bloemen op de gevoelige plaat gezet. Nu maar hopen dat we zo'n onweer niet te vaak meemaken deze zomer!
Onlangs zei ik nog tegen Antwerpse vrienden: " Da mes sniet al dat 't hoort en ziet maar tegenkomt niet"( sniet is het WVL voor snijden) en toen ze mij even aankeken, wist ik het... hier hoort uitleg bij... Meteen begon een spontaan gesprek over die typische streekgezegden en hoe spijtig het is dat die verloren gaan. Ons ma was daar een krak in. Als ze bezig was over "een kleedje dat spande gelijk een poerebosse ", dan wisten wij direct wat ze bedoelde.. Voor Thea, een kleedje is een jurk en voor de anderen een poerebosse komt van een poederbus... Valt hij nu die euro??? Ze had er nog zo'n paar goeie: als ze zei dat het deksel van haar elektrisch vuur " bukbiènde" stond... dan waren wij de enige ingewijden die haar begrepen want daarmee bedoelde ze dat het wankel lag..... Of haar gezegde:" het leven is gjèn crèmekarre 't is mjèr karre dan crème..." dan wisten we het wel. Of "ge goat mij nog plat rinneweer'n" waarmee ze bedoelde ik ga nog bankroet door jou. En als haar iets niet beviel dan zei ze: " dat is gien roste kluite wèrd, ( geen roeste cent(iem) waard, waardeloos ) en zo kan ik uren doorgaan, maar is dat niet sappig??? Ik hou van die typische taalgebruiken!! Wijzelf gebruiken soms, als we samen zijn, nog van die typische gezegden of uitspraken; ons kinderen verstaan ze maar gebruiken ze niet meer.. Akkoord, het is goed dat er aan de taal "geschaafd" wordt en iedereen doet dat nu, maar toch.. we verliezen daardoor een stukje identiteit en dat vind ik spijtig. Ik las eens ergens dat een professor aan de universiteit van Gent een boek opgesteld had met al die eigen West Vlaamse uitdrukkingen en gezegden en taalgebruiken. Ik moet dat toch eens nagaan of dat inderdaad in de handel is... want tussen al die Antwerpenaren hier verlies ik stilaan mijn " taalroots".... Vinden jullie het ook spijtig dat dit taaleigen verdwijnt of ben ik de enige met taalnostalgie?
Een ambitieuze programmeur besloot eindelijk maar eens een vakantie te nemen. Hij boekte een cruise en ging op weg. Onderweg stak er echter een orkaan op en het schip verging. Na een tijdje spoelde de man aan op het strand van een onbewoond eiland, er waren geen andere overlevenden en alles wat er te eten viel waren bananen en kokosnoten. Hij bracht zn dagen door met bananen eten en kokosmelk drinken en de zee af te turen naar een teken van leven.
Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets zag. Op een dag echter zag hij een klein bootje aankomen, het was een roeibootje met aan boord de prachtigste vrouw die hij ooit had gezien. Ze legde aan en liep naar hem toe. Wat doe jij hier? stamelde de man. Oh, zei de vrouw, ik ben aan de andere kant van het eiland aangespoeld.
Maar hoe kom je dan aan die roeiboot?
Die heb ik zelf gemaakt: De roeispanen van bamboe en de boot zelf van het hout van de eucalyptusboom. De kieren heb ik dichtgemaakt met rubber uit de rubberboom.
Maar dat alles zonder gereedschap of machines? vroeg de programmeur.
Oh, maar dat was geen enkel probleem, zei de vrouw, de rotsen bevatten een bepaald erts dat metaal bleek te bevatten als ik ze verhitte. Ik maakte gietmallen in de rotsen en zo kon ik gereedschap maken, en daarmee ook machines.
" Maar eh, heb jij hier iets te eten? Alleen maar bananen, zei de programmeur.
Laten we dan naar mijn huis gaan, antwoordde de vrouw.
En ze roeiden naar de andere kant van het eiland. Daar aangekomen legden ze aan aan een kade en de vrouw voerde de programmeur mee naar een prachtige bungalow. De programmeur was met stomheid geslagen. Het is niet veel, maar ja, je probeert er wat van te maken, zei de vrouw. Eenmaal binnen vroeg ze of hij iets wilde drinken. Nee, zei hij, ik heb genoeg aan die kokosmelk. Maar ik heb ook bier, zei de vrouw, eigen gebrouwen weliswaar, maar het is wat. Ik ga me even omkleden. Als je wilt kun je even een douche nemen en je scheren. De yup ging naar de badkamer en vond inderdaad een scheermes gemaakt van bot waaromheen twee schelpen waren gebonden, het werkte perfect.
Deze vrouw is fantastisch! dacht de programmeur, wat zou ze nog meer in petto hebben?
Terug in de woonkamer vleide hij zich neer op de bank. De vrouw kwam binnen in een jurkje van zijde, ze kroop naast hem op de bank en begon op een manier die niet veel te raden overliet in zn oor te fluisteren. Weet je, zei ze, we zijn hier nu allebei al een paar maanden, en ik weet zeker dat er iets is iets waar je al die tijd al op wacht, iets wat je al die maanden al gemist hebt.
Ze keek hem diep in zijn ogen, hij kon niet geloven wat hij hoorde. Bedoel je, begon de programmeur, bedoel je dat ik dat ik vanaf hier mn e-mail kan checken?
Onlangs was ik met de kleinzoon figuren aan het zoeken in de wolken en toen schoot mij opeens een gedicht binnen uit lang verleden dagen (!!). Misschien kennen jullie het ook nog? Het blijft, in mijn ogen althans, een mooi gedicht en omdat ik het mij niet echt woordelijk meer herinnerde heb ik het opgezocht.....
De wolken door Martinus Nyhoff
Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -
Dat ik van bloemen houd dat weet iedereen die mij kent, ik heb die liefde met de paplepel meegekregen van ons ma. Maar intussen is een bloem veel meer geworden dan enkel pracht en kleur.....Met moederdag werd ik door de kinderen in de bloemen gezet en dat roept niet enkel een dankbaar gevoel op maar het zet mij ook aan het mijmeren ....
Het binnenste van een bloem is stilte, Alleen wie van stilte houdt , kan van bloemen houden. Kleur en kelk van een bloem vloeien samen in haar hart en daar is nog enkel stilte. Daar ruist haar nectar heel zoet en heel krachtig. Bijen en vlinders kunnen er bij en leven ervan.
Er zijn mensen zonder stilte, hun gebazel en gebaren en al waar ze mee uitpakken verwijst naar niets. Zij zijn als kunstbloemen. na de eerste dag blijft er niets over om van te houden. Er is geen nectar in hun binnenste,. Bijen en vlinders komen nooit op bezoek.
En al is het hier meestal hectisch en druk en ben ik zelf ook altijd bezig, soms, heel soms kan die stilte zo welkom zijn!
Komt het door het lezen van al die taboe toestanden en religieuze aanverwanten bij Bojako of is het gewoon een speling van mijn herinneringen? Ik weet het niet. Maar toen ik deze morgen opstond en nog even lag te genieten van de zalige warmte van ons bed, nu het toch regende, sprong daar opeens klaarhelder het gedicht " Het kruiske" van Gezelle door mijn hoofd. En dat bracht mij terug naar mijn kinderjaren toen ook wij elke dag bij het slapengaan een kruisje vroegen aan ma en pa. Het was een gewoonte van kinds af aan erin getimmerd. Nooit gingen we slapen zonder dat kruisje, zelfs niet als mijn ouders gezellig buiten zaten met de buren om van een late zomeravond te genieten. Onze dagen eindigden altijd met: " Ma ,een kruisje en slaapwel, pa een kruisje en slaapwel... Ik herinner me zelfs nog die ene keer toen pa dat kruisje weigerde te geven. We waren betrapt geweest ,de buurjongen en ik, bij het spelen van doktertje ( wie heeft dat niet gedaan??) en dat was blijkbaar zo erg dat het kruisje mij ontzegd werd. Vreemd dat ik dit beter herinner dan het doktertje spelen!!!! Ik weet nog dat ik toen gehuild heb en dat een veel grotere straf vond dan het in de hoek staan en de preek die op het spelletje volgde....
Ik kon het versje maar voor 90 % perfect opzeggen, daarom zocht ik het op en misschien kennen jullie het ook?? Raar hé dat die dingen altijd in je hoofd blijven nazinderen terwijl we nu veel meer moeite moeten doen om iets te memoriseren.. Maar we weten allemaal waaraan het ligt zeker.. en willen er liefst niet aan herinnerd worden. Valt het jullie ook op dat er nu veel minder van dat literair gedichten- erfgoed aangeleerd wordt? Ik geloof dat ieder van ons op school alle klassiekers kende. Paz en ik hebben recentelijk nog eens in de auto van die pareltjes bovengehaald .. Blijkbaar hebben West Vlaanderen en het Antwerpse toch veel meer gemeen qua taalbagage dan we vermoeden...Laat ons zeggen dat enkel de " uitspraak" varieert..
'T KRUISKE
t Eerste dat mij moeder vragen leerde in lang verleden dagen, als ik hakkelde, ongeriefd nog van woorden, t was, te gader bei mijn' handtjes doende: "Vader,
geeft me 'en kruisken, als t u belieft!"
k Heb een kruiske dan gekregen, menig keer, en wierd geslegen op mijn' kake, zacht en zoet... Ach, ge zijt mij, bei te gader, afgestorven, moeder, vader, t geen mij nu nog leedschap doet!
Maar, dat kruiske, t is geschreven diep mij in den kop gebleven teeken van mijn erfgebied: die den schedel mij aan scherven sloege, en hiete t kruisken derven, nog en hadd' hij t kruisken niet!
De vraag is deze na een rustige maar zeer ontspannen dag met vrienden:
Het was een gezellige dag, maar morgen, morgen dan komt er een nieuwe dag, voor ons allemaal en wat ik je vragen wou Heb jij dat ook:
Vind je het ook niet een beetje jammer dat als zo'n nieuwe dag begint dat dat eigenlijk niet altijd helemaal tot ons doordringt?
Heb je ook wel eens het gevoel dat wij dagen overslaan en vergeten te leven?
Ik heb dat gevoel heel sterk soms. Maar af en toe dan kijk ik naar mijn handen, heel bewust, en dan laat ik het tot mij doordringen hoe geweldig dat het eigenlijk is dat die handen kunnen bewegen.
Ze kunnen bewegen en ze worden niet elektrisch aangedreven. Ik dacht dat dat een wonder was in elk van ons. Als je ook eens zo'n moment hebt, mens, zeg dan wat.
Zeg dan gewoon: dank je wel dat ik kan bewegen en dat ik kan lopen en dat ik kan zien en dat ik kan horen en dat ik kan spreken dank je wel ........
We lopen hier maar een tijdje rond en daarom jaagt ieder van ons het geluk na of hoopt althans het geluk te vinden in die korte tijd.
Wat doet een mens al niet om zijn geluk te vinden? Hij koopt loten van de loterij en wacht op het grote ogenblik. Hij levert zich uit aan gelukshandelaars en touroperators. Hij streeft naar een draaglijke job, jaagt het genot na, schaft zich allerlei goederen aan die volgens reclamefolders het geluk moeten brengen! Deze verwachting zal zich jammer genoeg voor velen, vroeg of laat, tot een illusie ontpoppen. Zij zoeken immer het geluk waar het meestal niet te vinden is. Zij zijn blind voor de stroom van geluk die ononderbroken langs hen voorbij vloeit. Want het geluk is daar waar het blije, het open en hartelijke wezen van een kind in ons iets aan het trillen brengt of in de uren waarin we met de levenspartner één van hart en ziel zijn of daar waar een vriend aanwezig is en wiens bekommernis om die andere gedragen wordt door echte vriendschap. Het is ook daar waar iemand te verstaan geeft: het is goed dat jij er bent of wanneer je tijdens een gesprek bespeurt hoe de ander zich in jouw gedachten inleeft of wanneer je erin slaag om die ander te begrijpen. Geluk wordt ook jouw deel als je vanzelfsprekende dingen als een verrassing of een geschenk ervaart zoals het frisse water dat jouw huid beroert, de geur van verse koffie, een koel glas bier... Geluk grijpt je ook aan wanneer je je verheugen kan over een heerlijke morgen, over de kleuren en de schoonheid van de aarde, over een zonsondergang boven de zee, een kleurrijke bloem, het spel van het licht in het bos en in het water. Het geluk neem bezit van jou wanneer je je kan verwonderen over het fijne filigraan van een spinnenweb dat in de morgendauw glinstert of in het schijnbaar planloze gewriemel van een mierenhoop, waarin alles zich volgens een strenge ordening voltrekt..... Maar boven dat alles is geluk door een mens die men liefheeft begrepen te worden....Want is geluk niet een andere naam voor tevredenheid, vriendschap en liefde?? Gelukkig zijn, dat doet men niet alleen! Dit was even een bedenking van mijn " tweede ik"!!! Dat geluk wens ik jouw, trouwe bezoeker, toe!
We werden vorige week geraakt door het plotse en te vroege afsterven van een familielid. Dat stemt een mens tot nadenken ... En zo ontstaan bedenkingen.
Stilte tot tweespraak geworden, wij die wonen in elkaar en woorden van daglicht vinden. We schikken de tijd tot orde en zijn spaarzamer in elk gebaar.
Onder hunker en arbeid gebogen stond de twijfel soms tussen ons in. Wij gaan niettemin schuil in elkanders onvermogen als onder een dak van ooit en begrip. Einde was telkens het begin.
We geven elkaar de dagen de huiver en het vuur en weten zeker: liefde is beurtelings alles wagen, de dood heeft enkel zijn uur.
De dood is de laatste dief, ik kan met de adem van de jaren zeggen maar niet verklaren: ik heb je lief.
In feite valt hier niets te vertellen dan even te zeggen dat het hier weer heel druk was. Het lag al een week vast dat op zaterdag de " 4 Heemskinderen" zouden gedropt worden en op zondag was naast moederdag ook nog het bezoek gepland van 2 bevriende koppels. Ik had de batterijen goed opgeladen en vond het geen slecht idee dat zondag druk zou zijn zo kon ik minder stilstaan bij moederdag. De menu lag vast, ik had iets uitgekozen waaraan ik vooraf kon werken. Zo konden we ons zaterdag met de kleine gasten bezig houden. Maar die van hierboven had het weer eens anders geregeld!! Op woensdag kregen we telefoon dat de schoonbroer van T onverwacht dood aangetroffen was thuis ( 72j) en de afscheidsdienst zou op zaterdag zijn omdat de crematie pas later kon! Zoon en schoondochter hebben het steeds zo druk en daarom weinig kans om eens iets met hun beiden te doen, dus wilde ik de opvang van hun kinderen niet afzeggen. Af en toe is het nodig dat jonge stellen eens tijd maken voor elkaar zeker als er voortdurend 4 kleine kinderen alle aandacht opeisen! Een telefoontje naar schoonzus 2 met de uitleg en de deelneming van mijn kant moesten volstaan en T zou wel alleen naar Roeselare rijden. Zaterdag was het hier dan ook hectisch, gelukkig viel het weer mee zodat ze in de tuin konden spelen. Veel tijd om te bekomen was er niet want zondagmorgen vroeg begon ik aan de voorbereidingen van een middagmaal voor 6. Dochter lief kwam mij dan nog verrassen met een prachtige ruiker. Zoonlief had de avond voordien ma al in de bloemetjes gezet want zij moesten naar een communiefeest.. Alles verliep prima, vanmorgen kon de turnles er nog even bij en voor de rest van de dag was mijn pijp uit... Dat had ik gedacht!! Ventje lief was in de tuin bezig en had een " witloofzaaier" nodig... Lap, dat kon er ook nog bij zeker?? Ik dacht deze avond eens vroeg te gaan slapen maar blijkbaar is Klaas Vaak al langs geweest en heeft hij mij vergeten op te laden want ik zit hier klaarwakker!!! Dan maar bloggen zeker tenzij sennet daar stokken voor steekt.....
We hebben allemaal te maken met "vertrouwen". Het is een belangrijk gegeven in onze relaties. Vertrouwen kan een goed gevoel geven maar als het misbruikt wordt, laat het meestal littekens na.
Vertrouwen is een heel groot woord.
Al heeft het slecht 10 letters
Het loont de moeite om de letters eens van dichtbij te bekijken en te verklaren!
V
De V staat soms voor vriendschap.
En anders voor verliefd. Zonder vertrouwen bestaat er geen van beiden. En zou verliefdheid vriendschap mijden. E De E staat voor eerlijkheid. Vertrouwen kan niet zonder. Als er niemand eerlijk zou zweren.
Zou vertrouwen niemand deren.
R
De R staat voor risicos.
Die niemand hoeft te nemen. Als vertrouwen maar vanzelfsprekend zou zijn. Dan waren de risicos heel erg klein.
T
De T die staat voor teder.
Tederheid maakt ieder zwak. Toch is ze heel verraderlijk. Want sommige zoeken in tederheid hun geluk.
R
De R staat nu voor redelijk. Want dat is wat vertrouwen toch is?
Al zullen sommige dat nooit begrijpen. Omdat ze zich aan anderen blijven vergrijpen.
O
De O staat voor onbedacht.
Als men zich niet laat vertrouwen. Ze doen alsof, maar ze begrijpen het niet Geen vertrouwen doet verdriet.
U
De U staat voor universeel.
Dat is wat vertrouwen zou moeten zijn.
Als heel de wereld kon vertrouwen. Zouden we van elkaar kunnen houden.
W
De W staat voor waakzaam.
De grootste vijand van vertrouwen. Want door waakzaam te zijn.
Voelt vertrouwen zich heel klein.
E
De E staat voor eenzaamheid. Want dat is nu eenmaal wat je bent. Als je niemand zou kunnen vertrouwen. Zou je enkel op eenzaamheid kunnen bouwen.
N
De N staat voor niemand. Want wie kun je nog vertrouwen? De hele wereld dreigt te bederven. Dat komt omdat vertrouwen langzaam gaat sterven
Het raam staat open en al heel vroeg hoorde ik de vogels fluiten.. Vogels fluiten altijd vrolijk. Heb jij ooit al een vogel somber horen fluiten? En ik, ik ben droevig.Vandaag zou ma 89j geworden zijn. Ik zou haar al heel vroeg opgebeld hebben met gekke verjaardagswensen. Ik weet dat ze daar altijd naar uitkeek zelfs al reden we later op de dag naar haar toe. Na dat dolle telefoontje zouden we naar haar gereden hebben en had ik haar verwend met "quiche met scampies" daar zei ze nooit " neen" tegen!. De zelfgemaakte cake zou als naar gewoonte gesmaakt hebben bij de koffie en we zouden er een gezellig onderonsje van gemaakt hebben. Allemaal zo'n simpele dingen maar zo vertrouwd .... Maar niets van dit alles, tenzij een herinnering aan hoe het nog niet zo lang geleden was...en een diep gemis.... Denk nu niet dat ik mij hier koester in verdriet zo steek ik niet in elkaar, maar alles dit jaar is voortdurend de eerste keer zonder ma. Zelfs het ontluiken van de natuur en de bloei van de bloemen in de tuin roepen de gedachte aan haar op. Ze hield zelf ook zoveel van bloemen en daarom herinnert nu elke bloem in mijn tuin aan haar...Het zijn steeds weer die eenvoudige, alledaagse dingen die maar blijven bovenkomen.....Komt daarbij dat volgende zondag ook nog eens moederdag is en dan zal ik haar ook missen. We zijn in het weekend naar de strooiweide geweest in Lochristie om een bloem neer te zetten voor ma.. Voor sommigen misschien een zinloze handeling maar niet voor mij ...Die strooiweide stond in bloei. Kleine witte bloemetjes zorgden voor een serene schoonheid. Ma zou zich goed gevoeld hebben tussen die pracht! Gisteren was een heel moeilijk dag met de zussen en broer en dat maakt het vandaag niet eenvoudiger..... De vogeltjes zijn even gestopt met fluiten nochtans ziet het eruit als kan het vandaag wel eens meevallen wat het weer betreft........ Ik ben gelukkig, heb alle redenen om gelukkig te zijn, maar van zodra ik me neerzet om het aan jullie mee te delen begin ik te twijfelen of ik wel echt gelukkig ben. Een paar aanslepende problemen verstoren mijn geluksgevoel. Hoe gaat het? Het gaat, ça va. Maar eigenlijk weet ik het zelf niet, hoe het met mij gaat. Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, want het gaat. Ik huil niet, ik lach. Ik zwijg niet, ik babbel. Maar achter de babbels gaat een grote stilte schuil en achter elke lach ........... Maar het gaat!!!
"Positief denken haalt als het ware het onkruid uit ons mentale tuintje, zodat er plaats vrij komt om nieuwe zaadjes te planten." LUDO VAN NIEUWENHOVE
Pfffff, positief denken, het lukt me voor het moment heel moeilijk. Mijn hoofd zit vol met storende gedachten, mijn positieve ingesteldheid van de laatste dagen wordt zwaar op de proef gesteld. Ik balanceerde het voorbije weekend al de hele tijd tussen mij goed voelen en me slecht voelen. En het lijkt deze keer een heel dun koordje te zijn. Heb mij vanmorgen uit mijn bed moeten slepen, had veel meer zin om eens een dagje over te slaan vandaag Maar ik laat met niet kennen en heb mijn roze bril uit de kast gehaald en daarmee gewapend hebben die opkomende negatieve gevoelens weinig slaagkans. Ik ben de baas en ik wil me niet slecht voelen! Hahaha, ik moet lachen met mezelf als ik het bovenstaande herlees, al is het eerder groen lachen Ik ben mezelf weer blaasjes aan het wijs maken. Maar soit, iedereen heeft wel eens recht op een slechte dag zeker, al hoop ik dat die niet te lang aansleept want leuk vind ik het niet en mijn omgeving wellicht ook niet!! Er hangt in ons " kleinste kamertje " een moppenboekje...misschien moet ik mij daar even terugtrekken.....
Wanneer T en ik samen zijn wordt er nogal vaak West Vlaams gesproken we willen het niet " verleren" hé. Toen hij zich vanmorgen in de badkamer aan het scheren was, kwam opeens spontaan de tekst van een liedje dat ons ma zo dikwijls gezongen heeft toen ik nog kind was, weer boven. In die tijd ging de tekst nogal vaak rond een gebeuren of iets dagdagelijks zo ook die hier. Maar ik wil die echt met jullie delen. Spijtig dat de klank ontbreekt!!! Misschien gaat bij iemand ook een lichtje branden hoewel .. de liedjes dateren echter wel van de vorige generatie.. Ik probeer die in het West Vlaams te schrijven want zo klonk het ook!!
Als een jongen en een meiske wand'len gaan vraagt hij: "ziede gie mij gèren" ? Vooraleer het meiske zich dan kussen loat zegt zij:" ge zoed u beter skèren". (= scheren!!) En zo blijft de wereld draaien op dat deuntje romantiek en dan vraagt hij " ziede gie mij gèren " met muziek.
Spontaan kwam dan een tweede boven:
t' Is woar, t' is woar de meiskes met lang haar stoan af dien stèrt ( staart) ze zi'n nie mier gegèerd ( begeerd). Dus loat dan moar afsnijden uw lang haar dan krijgt ge rap ne man profiteert ter nu moar van...
En de afsluiter ons ma's versie op Què sera...
'k hè Gerard gezien met moze ( = modder) tot aan zijn knien ( = knieën) dat is van in ' diek ( gracht) te rien (= rijden) 'k hè gerard gezien....
Tot wat een scheerbeurt leiden kan!! En meteen dacht ik aan de jaarlijkse feesten hier bij ons met ma en de ganse familie en hoe we dan allemaal ( allé haar kinderen toch, de aangetrouwden luisterden dan meestal monkelend) en ma aan de kop haar repertoire zongen en plat lagen van het lachen met die oude teksten... En ik kon het niet tegenhouden dat die verdomde " waterlanders" er weer bij waren.. want dat is allemaal " vorbei, verweht...nie wieder...."
Onze moeder was een schat. Die kookte naaide, dagelijks bad. Nimmer was haar iets teveel. Ieder kreeg op tijd zijn deel. En vader kreeg voor ieder klusje. Altijd een dankbaar kusje. sAvonds rustig bij de haard. sZondags een lekkere appeltaart. Helaas, t is over met de pret.
Mammie is aan internet. Nog steeds is pappie in de weer. Maar hij krijgt geen kusje meer. Zit vaak zielig bij de buis. Mammie liefkoost nu één muis. Nooit meer is er appeltaart. ' t Is nu Hotmail, Dot com, Apestaart. Zelden is er warm te eten. Haar kookkunst is ze mooi vergeten. Een bal gehakt en kroket.
Want mammie is aan t internet. En een man uit San Francisco. Wil nu met haar naar de disco. Ze deed zich voor als een jonge meid. En nu raakt ze hem niet meer kwijt.
Pappie gaat naar bed. Want mammie is aan t internet!!!
Zoals naar gewoonte gaan we ook nu weer het hemelruim afspeuren.
In mei staat het sterrenbeeld de Maagd centraal. Dit is niet het meest opvallende sterrenbeeld en er is meer dan een gewone fantasie nodig om in deze constellatie de vorm te herkennen van wat de naam doet vermoeden. Behalve Spica, springen hier weinig sterren meteen in het oog. Maar wat de ogen niet zien, onthullen grote telescopen wel. In de Maagd , die nu 's avonds in het zuiden staat, bevindt zich een reusachtige groep verafgelegen melkwegstelsels. Elk van die stelsen is zoals onze eigen Melkweg een verzameling van miljarden sterren. De hele groep bevindt zich op een afstand van zo'n 50 miljoen lichtjaar. De mens bestond nog niet op aarde en de dinosauriërs waren pas uitgestorven toen het licht van dit melkwegstelsel vertrok, dat ons nu bereikt!!! Spica is een ster van ons eigen melkwegstelsel. Ze staat op 260 lichtjaar van hier. We zien de ster nu zoals ze was halverwege de achttiende eeuw, toen op aarde James Watt op het punt stond de stoommachine uit te vinden. Wie in de verte kijkt , kijkt ook in het verleden.
Meteen wil ik nog iets meegeven Het was de gewoonte bij de Kelten om op 1 mei op alle heuveltoppen grote meivuren aan te steken. Het vee en de paarden werden dan door die " zuiverende" rook gedreven. Er werden ook lange boomstammen in diepe putten gestoken, de zogenaamde " meibomen" .
Het planten van een meiboom is een erg oud gebruik dat voorkwam in grote delen van Europa (Germaans en Slavisch). Het is een vruchtbaarheidsrite om bij het begin van de zomer de natuur te huldigen. Men geloofde dat het planten van de boom leidde tot vruchtbaarheid voor vee, akkers en mensen. Het planten van de meiboom is in sommige gemeenten nog een erg levend ritueel, dat gepaard gaat met feestelijkheden en uitingen van liefde voor de gemeente waarin men woont.
Wil je een meiklokje ? Ik schenk het jou van harte.
Al mijn geploeter in de tuin direct in het voorjaar begint te lonen. Vandaag liep ik met ma in gedachten ( want ze hield ook zoveel van bloemen) te genieten van de tulpen en de wilde azalea's, de bloeiende appelaars en de tulpen met franjes.. De wilde azalea's zijn nog scheuten uit de bloementuin van T's ouders daarom ook dat ik ze zo koester want ze laten zo'n fijne herinneringen na. En mijn rozen - die ik vreesde kwijt te zijn door de strenge winter- komen er ook weer door en dat zijn nochtans " oude knurren" uit de tuin van ma die door mijn schoonbroer vorig jaar weggegooid waren. Ma vond het zo spijtig dat ik beloofde ze een plaats te geven hier bij ons dus .. ze mogen niet kapot gaan .... Houden jullie ook van bloemen... geniet dan even mee van de foto's die ik begin deze week nam....
)
( wie heeft dat niet gedaan??) en dat was blijkbaar zo erg dat het kruisje mij ontzegd werd. Vreemd dat ik dit beter herinner dan het doktertje spelen!!!! Ik weet nog dat ik toen gehuild heb en dat een veel grotere straf vond dan het in de hoek staan en de preek die op het spelletje volgde....
