Toch nog een positieve noot dit jaar al zijn we er nog niet helemaal...
Vandaag moesten we op een eerste controle voor T's oog na die serieuze ingreep. Afgaande op de evolutie hoopten we op een geslaagde operatie en dat is inderdaad zo. We zijn er nog niet helemaal want het zicht van T is van 3 punten naar 5 punten gestegen maar zou minstens 6 moeten worden en na nog 2 ingrepen bestaat de kans op 8!!! Maar de gasbel is nog niet helemaal verdwenen en dat kan nog zo'n 3 weken duren en dan weten we definitief hoe T ervoor staat..Maar dat traag verloop is normaal, dus moet mijn ventje nog steeds op zijn buik slapen en zoveel mogelijk het hoofd naar beneden houden... In januari moeten we terug en dan zal besloten worden of ze het vlies dat voor het oog groeit en het astigmatisme van T's oog doet toenemen, zullen verwijderen en daarna volgt nog een operatie voor cataract maar daar kan misschien nog een tijdje mee gewacht worden . Maar we zijn al zover dat T terug begint te lezen en TV zien en op de computer kan lezen alleen het ver-zicht laat nog wat te wensen over. Maar één ding is zeker dat T nooit meer naar de wereld zal kijken zoals voordien. Bij alles wat hij nu ziet volgt de verzuchting... "ik kan dat terug zien" !!!! We zijn de specialist eeuwig dankbaar!!
Om jullie een vaag idee te geven wat er gebeurd is, scande ik even foto's van T' oog in voor en na de ingreep. Ik ga niet in details maar op een eenvoudige manier even die maculadegeneratie uitleggen
Wat jullie hier zien is het gat in het netvlies van T's rechteroog waardoor er vervorming van het beeld ontstond en zonder ingreep wordt dat gat groter evenals de loslating en ben je blind.
Door een gas in het oog te laten en ook het netvlies aan de zijkant te laseren hebben ze het gat weer dichtgemaakt en dat is hoe zijn oog binnenin ( de macula) er nu uitziet
Op onze vraag of er daar nog een kleine instulping overbleef, vernamen we dat het normaal is dat ieder oog zo in elkaar steekt. Waar die instulping is , is de macula en precies daar valt het beeld op ons oog binnen. Om dat beeld op een zo kort mogelijke manier op het fotografisch gedeelte van het oog te projecteren nl die wit oplichtende streep, zorgen onze oogzenuwen spontaan voor een kleine holte zodat de afstand tussen inval en dat gedeelte kleiner is. Is dat geen ingenieus systeem van ons lichaam? Je wordt er gewoon stil van als je hoort hoe fantastisch alles in elkaar zit en de natuur alles zelf regelt. Maar de conclusie is dat de operatie geslaagd is als ze nu nog de bijkomende problemen kunnen oplossen dan zal T beter zien dan een paar maanden voor de ingreep... Dus blijven we positief hopen...
Hieronder zien jullie een foto van T's rechteroog dat 16 jaar terug hetzelfde fenomeen vertoonde. Toen hebben ze dat gelaserd maar wellicht stond de techniek nog niet zo ver als nu ( ik mag er niet aan denken dat ze het oog fout behandeld hebben) maar toen hebben ze dat netvlies gewoon vastgefixeerd maar het gat niet dichtgemaakt. Intussen is het kapotgescheurde netvlies hopeloos verloren ( afgestorven) en het gat kan nooit meer gecorrigeerd worden waardoor T maar amper 3 op 10 haalt voor dat oog en zo zal het altijd blijven . Zonder de juiste ingreep nu had hij twee maal hetzelfde probleem gehad, vandaar onze " paniek" en ongerustheid.
T's rechteroog ( het gat had ook dicht moeten zijn)
Wanneer ik in mijn titel schreef : " neem je lichaam nooit als vanzelfsprekend" dan bedoel ik dat je pas realiseert hoe goed en mooi en fantastisch een mens ineen steekt als er iets mis loopt.
We geloven dus dat we 2009 toch nog positief kunnen afsluiten, want de andere hangende problemen verdwijnen in het niets als je die afweegt tegen de luxe van een "goed functionerend " lichaam..
Het jaar loopt bijna op zijn einde en dan kan het al eens dat je geest een loopje met je neemt zoals de mijne nu....
En dan denk ik :" Het leven andersom , dat zou nog niet zo slecht zijn"! Wat ik daarmee bedoel? Probeer mij eens te volgen... Kijk, het leven is hard, het kost je uiteindelijk je leven en wat krijg je ervoor terug? Je gaat dood. Daarom denk ik dat het leven eigenlijk andersom zou moeten zijn, ongeveer zo.....
Eerst ga je dood, dan heb je dat alvast achter de rug. Dan breng je een aantal jaren door in het bejaardentehuis. Je slijt je tijd met een beetje bingoën, kaarten en keuvelen. Je gaat steeds beter zien en horen en krijgt zo langzamerhand ook een beetje meer haar. Zelfs je echtgeno(o)t(e) gaat er weer een beetje beter uitzien, wat weer gevolgen heeft m.b.t. andere (seksuele) gevoelens waarvan je niet wist dat ze er waren. Er wordt in het tehuis goed voor je gezorgd tot je er op je 65e wordt uitgegooid omdat je te jong bent. Vervolgens krijg je van je werkgever een gouden handdruk en begin je met werken. Je begint rustig met veel vrije dagen en naarmate je langer werkt, word je alleen maar minder gestresst. Je seksuele gevoelens spelen nog meer op nu omdat het lichaam van je levenspartner goddelijke vormen begint aan te nemen. Na een jaartje of 40 te hebben gewerkt ben je jong genoeg om een beetje het beest uit te gaan hangen. Je gaat elk weekend feesten, aan school hoef je nog niet te denken. Je neemt lekkere vakanties in Spanje, Frankrijk, Italië en gaat iedere winter (après)skiën, want je hebt 40 jaar een goede baan gehad en dus geld zat! Nu ben je klaar om je studententijd in te gaan en je bent van plan om het er eens goed van te nemen. Leren en huiswerk maken? Dat is niet nodig, je hoeft toch niet meer te gaan werken. Op je 12e ga je naar de basisschool. Je hebt geen enkele verantwoordelijkheid en je kan zoveel spelen als je wilt. Dan word je baby, je wordt aan de lopende band geknuffeld en vertroeteld en tenslotte kruip je lekker in een jonge vrouw. Je brengt je laatste 9 maanden zwevend door. En het mooiste komt nog: Je eindigt als een spetterend orgasme !!
Als dat geen goed idee zou zijn ....of toch maar niet?? ( smile)
In een zachte herfst zoals we dit jaar kenden, staat voor mij de larix symbool voor het seizoen. Geweldig zo'n boom die zelf de slingers van het feest uithangt. En dan doet die boom mij denken aan hoe we bewust een herfst kunnen meemaken.
Een herfst waarin je je moet omkleden, omdat je net doornat en koud geregend bent. Of die waarin je van eikeltjes en lucifers poppetjes of andere constructies maakt. Eén waarin je op zoek bent geweest naar paddenstoelen en waarvan je heel wat verschillende soorten bent tegengekomen. Of de herfst waarin je door de stapels gevallen bladeren hebt lopen schoppen nadat je het verkleurde loof nog aan de takken hebt bewonderd. Eén waarin je mosselen met een goeie pint of gepofte kastanjes hebt geproefd. Of die herfst waarin je de omgeving van het kaarslicht als een oase van rust, warmte en licht ervaart.
Voor elk van die ervaringen stip ik een andere herfst aan. En zo gaan de jaren voorbij en dan vraag ik mij af....: " Waarom zijn wij, dames altijd x-lentes jong"?
Zeg van mij gerust dat ik 64 " herfsts " jong ben en ik zal je niet scheef bekijken maar er ook blij mee zijn.
Ik blijf het maar herhalen: "Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd ".
Vandaag zijn er nog veel mensen, die, als ze het cijfer zeven schrijven, een horizontaal streepje zetten in het midden van het cijfer. De meeste lettertypes hebben dit echter al lang laten verdwijnen: zie naar het voorbeeld.
Maar weet je wel waar dat streepje vandaan komt?
Lang, heel lang geleden nadat Mozes de Sinaaiberg beklommen had, (voor de leek dat is die man met de lange grijze baard uit het oude testament) waar hij de 10 geboden gedicteerd kreeg, keerde hij terug naar zijn volk en las hen met luide stem alle geboden voor. Aan het zevende gebod gekomen riep hij: "Je zult de vrouw van je naaste niet begeren". Toen waren er duizenden stemmen die riepen:
Geluk is op een morgen alleen in huis rondlopen, een huis dat veel licht binnenlaat, een huis waar voor één keer alles blinkt, een huis waar alles en iedereen nog slaapt ... en dan de tuin inlopen en het licht vangen in de lens, genieten van de prachtige herfstkleuren en je afvragen of er echt kaboutertjes onder de paddenstoel wonen en of er Elfjes op de bankjes zitten. En dan je slaapgenoot erbij halen en samen luisteren naar Enya ...bij een kopje rozenbottel thee. Zo was het hier onlangs maar had nog geen tijd gevonden om de foto's in te laden.
Ach die Sinterklaastijd, wie kijkt er niet met leuke gevoelens op terug? De spanning die je in je buikje voelde, als klein kind. Ben ik wel lief geweest, krijg ik van de Sint wat ik zo graag wil? Nu was Sinterklaas in de jaren 50 een stuk minder professioneel dan heden ten dage. Nee, niks geen advertenties voor een Sint en een Piet á 60 euro per half uur. Nee, nonkel Jef, nonkel Piet of nonkel Jan werden gevraagd en bij gebrek aan mannelijke verkleders werd soms tante Julia of tante Marie Pieterbaas. Al hadden de meeste kinderen het niet door, soms ging er toch iets mis.
Soms moest nonkel Jef, Piet of Jan ook naar andere kinderen, want ook kennissen van kennissen hadden hem gevraagd.
Bij elk bezoek werd aan de Sint na afloop gevraagd of hij misschien een borreltje lustte. Meestal zeiden de Sint en Piet daar geen nee tegen en zo kon het gebeuren dat de Sint bij de laatste kinderen lallend de kamer binnenkwam de mijter scheef op zijn hoofd, terwijl de kinderen driftig aan het zingen waren. Dat waren nog eens tijden!. Ik heb ook wel meegemaakt, jaren later, dat ik in de bus zat en Sinterklaas en Piet ook instapten, kaartje stempelden en achterin bleven staan, of dat een Sint op een brommer met Pietje achterop naar een mooi meisje floot.!! Ook leuk was de keer dat Sinterklaas op school kwam.
De hele morgen alle kinderen met stress, iedereen op zijn paasbest gekleed en maar wachten. Eindelijk kwam de Goedheilige man aan. Maar hij had nog niet één been in de school gezet, vriendelijk knikkend en wuivend, of de juf van de eerste klas vloog de lokalen binnen om de gordijnen dicht te doen. Sint heeft een beetje last van de ogen, klonk het. Maar dat was het helemaal niet . Juist op dat moment kwam er een Sint te paard en met zijn gevolg langsrijden. Het was de Sint van de jongensschool.
Ik kan er nu om grijnzen, als ik aan die voorvallen denk. Maar toen waren vooral de uitgedeelde snoepjes belangrijk en of je al dan niet in de zak van Zwarte Piet terecht kwam!! Voor iets anders hadden we geen ogen.... Maar de Sint evolueert mee met de tijd en de kinderen blijkbaar ook want de meesten geven er niet om dat de sint alom is en er niet altijd eender uitziet... Vanavond zullen dus weer veel schoentjes klaarstaan en heel even worden onze cyberkinderen terug doodgewone, kindjes met een hartje dat klopt vol verwachting......
Foetus
Bij de foetushouding rol je je tot een bolletje op je zij, net als een foetus in de baarmoeder. Met je handen probeer je je gezicht te beschermen. Is dit je favoriete houding, dan kom je zeker over, maar eigenlijk ben je gevoelig, verlegen en onzeker.Voor jou geldt ruwe bolster, blanke pit. Ben je ergens bang voor? Bij de semi-foetale houding zijn je benen slechts gedeeltelijk opgetrokken. Ongeveer de helft van de mensen slaapt zo. Het is een warme, beschermende houding, waarbij je toch wat beweeglijkheid hebt. Deze houding weerspiegelt je dagelijks functioneren. Je bent evenwichtig, zelfverzekerd, sociaal en emotioneel stabiel.
Rug Slaap je op je rug, dat ben je zelfzeker en heb je een sterk karakter. Je aanvaardt wat het leven je brengt en bent een open persoon. Als je met je armen langs je lichaam slaapt op de rug ben je een rustig er introvert persoon. Je doet je niet graag anders voor en bent veeleisend. Personen die met hun handen onder hun hoofd slapen luisteren graag naar anderen en ze maken makkelijk vrienden, maar staan liever niet in het middelpunt van de belangstelling.
Buik Wie graag op zijn buik slaapt met de handen op het kussen houdt van gezelschap en hecht veel belang aan sociale contacten. Je hebt weinig zelfvertrouwen en neemt graag de leiding, wat kan leiden tot perfectionisme en faalangst. Verder kun je moeilijk kritiek slikken.
Zij Als je graag op je zij ligt met je armen vooruit wil je in je slaap iets of iemand vasthouden. Je bent wel open, maar tegelijkertijd ook cynisch en wantrouwig. Daarnaast durf je wel koppig te zijn, want je komt nooit op een beslissing terug.
Soldaat Je slaapt op de rug met je armen langs je lichaam. Je bent rustig en gereserveerd. Je houdt niet van poppenkast en stelt hoge eisen aan jezelf en anderen.
Vrije val Hierbij slaap je op je buik, met je armen op het kussen en je hoofd zijwaarts. Je probeert zoveel mogelijk in contact te blijven met je omgeving. Je houdt van gezelschap. Vanwege je gebrek aan zelfvertrouwen en nervositeit heb je graag de touwtjes in handen. Dit kan leiden tot perfectionisme en faalangst. Je krijgt liever geen kritiek en hebt een hekel aan extreme situaties.
Zeester Je ligt op je rug met je armen op het kussen. Deze slaaphouding geeft aan dat je een open kijk op de buitenwereld hebt. Je hebt in je hart plaats voor iedereen en luistert graag naar mensen. Je maakt gemakkelijk vrienden, maar wilt niet te veel in de belangstelling staan.
Houtblok Je ligt kaarsrecht in bed: zijwaarts met je armen langs je lichaam. Je treedt anderen onbevangen en onbevreesd tegemoet. Je bevindt je graag in gezelschap. Verder ben je goed van vertrouwen, waardoor je soms wordt opgelicht.
Hunkeraar Je slaapt op je zij met beide armen vooruit. In je slaap wil je als het ware iets of iemand vastpakken. Wat is je verlangen? Je staat open voor anderen, maar kunt ook cynisch en wantrouwend zijn. Op eenmaal genomen beslissingen kom je zelden terug.
Partners
Je slaaphouding die je samen met je partner aan neemt vertelt heel wat over jullie relatie:
Lepeltje In jullie relatie is geborgenheid en samenhorigheid belangrijk. Jullie hebben een sterke emotionele band en zijn vooral op elkaar gericht.
Knuffel
Jullie slapen met de gezichten naar elkaar gericht, waardoor je makkelijk persoonlijk contact maakt. Emotionele intimiteit is belangrijk in jullie relatie. Jullie kennen elkaars diepste geheimen en vertrouwen elkaar door en door.
Ruggen naar elkaar
Jullie slapen met jullie ruggen naar elkaar, waarbij jullie konten elkaar aanraken. Je wilt je partner dicht bij je hebben, maar vindt ook je eigen identiteit en privacy belangrijk.
Ondersteunen Terwijl de ene partner op zijn rug ligt, ondersteunt hij de andere die op de zij ligt. Jullie vertrouwen elkaar en kunnen elkaar troosten en koesteren. Er is een diepe emotionele band tussen jullie.
Tegenpolen Jullie hebben een totaal verschillende slaaphouding, jullie zouden evengoed elk apart in een bed kunnen liggen. Dat betekent dat jullie botsende karakters hebben. De kans is groot dat jullie veel ruziën door verschillende behoeften. Maar als je het juist aanpakt door een beetje toe te geven, vullen jullie elkaar mooi aan.
Omstrengeling Hierbij zijn de lichamen naar elkaar toe gericht, waardoor je makkelijk persoonlijk contact maakt. De emotionele intimiteit is hoog in jullie relatie. Je bent close, vertrouwt elkaar en kent elkaars diepste geheimen.
Zenhouding( bil aan bil) Je bent je er zeer bewust van dat je partner dichtbij is. Tegelijkertijd waarborg je jouw eigen identiteit en heb je ook behoefte aan privacy. Er is zowel onafhankelijkheid als verbondenheid in jullie relatie.
Ondersteunend De ene partner ligt op de rug en ondersteunt de ander die op zijn zij ligt. Jullie relatie kenmerkt zich door deze koesterende, troostende houding. Deze slaaphouding geeft een groot vertrouwen en diepe betrokkenheid weer.
Tegenpolen Je ligt beiden in een totaal andere slaaphouding. Jullie lichaamstaal en persoonlijkheid zijn behoorlijk verschillend. Botsende karakters en verschillende behoeftes kunnen veel ruzie veroorzaken. Als jullie allebei een beetje toegeven, kunnen jullie elkaar juist aanvullen.
Nooit geweten dat er zoveel houdingen en verklaringen waren of zijn er nog meer??
Ons laatste sterrenbeeldvan het jaar is De Stier. Het is het sterrenbeeld dat nu aan de avondhemel de overgang van de herfst naar de winter aankondigt. Hoe ik mijn fantasie ook laat werken ik zie geen gelijkenis tussen het sterrenbeeld en de naam die eraan gegeven wordt, maar soit! De helderste ster in het sterrenbeeld hier is Aldebaran, een opvallende oranjerode ster in de kop van de aanstormende stier.( herkennen jullie dat beestje in het sterenbeeld???) Aldebaran is een rode reus die 140 keer meer licht uitstraalt dan de zon. Hij staat op 65 lichtjaar van hier. De Tweede Wereldoorlog woedde nog volop op aarde, toen het licht van deze ster vertrok, dat hier nu eindelijk aankomt. Iets ten noordwesten ( rechtsboven) van Aldebaran staat een merkwaardig " wolkje " sterren. Dit zijn de Plejaden, een betrekkelijk jonge groep van sterren die gezamenlijk ontstaan zijn niet meer dan 100 miljoen jaar geleden ( What's in a million....). Het groepje wordt ook het Zevengesternte genoemd, hoewel de meeste mensen slechts 6 sterren met het blote oog onderscheiden. Door een verrekijker of telescoop zijn er veel meer sterren te zien. Het geheel biedt een feeërieke aanblik.. Tussen de sterren hangen nog de restanten van ijle nevels van gas en stof waaruit destijds de sterren geboren zijn en die nu het licht ervan weerkaatsen.
Al die uitleg over de sterrenbeelden gedurende de voorbije 12 maanden danken we aan De Druivelaar. ( Uitgegeven door een drukkerij uit mijn geboortestreek...vandaar dat ik er aan houd om elk jaar zo'n kalender in huis te hebben.. Pure nostalgie!!)
Vorige week druk bezig geweest en het was weer even schrikken dat de week voorbij gevlogen was.
Maandag kreeg de tuin een beurt. Een beurt? Eerder een grondige aanpak want het was echt nodig! Takken, bladeren, gras en onkruid moesten wijken. De bloembollen die volgend jaar voor een nieuwe bloemenpracht moeten zorgen , werden er al voor een deel uitgehaald, de rest kan hopelijk over een paar weken samen met T gebeuren....De struiken zijn bijgewerkt en de rozen gesnoeid. Uiteindelijk, een bijna perfect resultaat maar pijnlijke handen met hier en daar een doorn van een nukkige rozenstruik, pijnlijke schouders en een knagende rug. Dit was het memorabele einde van een drukke dag en lag ik eindelijk uitgeteld en met gestrekte benen op de sofa! Dan kwam dinsdag langs met een paar dringende boodschappen en daarna even genieten ( en bekomen) van de rust en de stilte in huis want mijn lieve vechtgenoot kon nog niets laten slingeren..... Woensdag echter was andere koek. Vroeg het bed uit want de badkamer, keuken en een paar slaapkamers moesten dringend onder handen genomen worden nu de dochter en haar gezinnetje terug vertrokken zijn. Toen alles klaar was , genoot ik van een uitgebreide douche. Donderdag mijn wekelijkse afspraak met de cursisten. Vrijdag.. alles afgewerkt?? In die bollenwinkel hier.. nooit. Eerst nog even met " plezier" alle hoekjes van het huis aan Madame Dweil laten zien .Een zinloze daad maar ja .. de macht der gewoonte! Als ik het zo bezie, wat een druk gedoe de voorbije week want telkens onderbroken om mijn halfbedde te verzorgen.... en dan maar hopen dat lady Weegschaal mijn week op een zalige manier afsloot door haar tellertje eventjes in mijn voordeel te laten dalen..Dan loonde al dat gewroet toch tot iets...vooral met de feestdagen in het vooruitzicht!!!!
Begrijp je het nu waarom ik zei dat ik het even kalm aan wil doen?? Maar of het lukt???
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan...
Iedereen kent het lied " Opzij, opzij, opzij" van Herman van Veen wel en iedereen heeft vast wel af en toe zo'n periode in zijn / haar leven dat het even te druk is. Bij ons hier is het de laatste tijd niet anders geweest. Het waren gevulde, vermoeide maar ook gezellige weken en nog is de drukte niet over, zij het nu van een ander soort, dat wel.
Door de drukte klonk het de laatste tijd bij ons zo....
T: N. , wat doe ik hiermee? Ik: O, weet je wat zet het maar voorlopig in de garage....
Op den duur konden we amper nog zelf een voet in die garage zetten omdat die volstaat met " voorlopige" dingen. Herkenbaar? Ik denk dat het er in heel wat huisgezinnen zo aan toegaat. Ik gooi niet graag iets weg, zeker niet als het iets van/voor het interieur is. Het is namelijk al dikwijls gebleken dat ik er achteraf spijt van heb. "Voorlopige" dingen verhuizen dus met regelmaat terug in huis en omgekeerd. Toch moet je af en toe van je hart een steen maken en beginnen te rommelen én vooral beginnen weg te gooien. En dat moment was de laatste dagen aangebroken. Na de verhuis van de dochter had ik een rommelweek ingelast... Maar nu, zelfs met de nodige rustpauzes begint dat zich stilaan te wreken op mijn " corpus"... Ik voel het wel maar het blijft na al die jaren, nog steeds moeilijk om op tijd volledig op de rem te gaan staan en toe te geven aan de signalen van mijn lichaam. Ik ben namelijk de mening toegedaan: " Wat je zelf doet, doe je altijd beter" !! ( smile) Het feit dat ik ook niet beschik over een oneindigheid geduld doet er geen goed aan. Aard van het beestje, helaas.... Om het niet erger te maken, verplicht ik mezelf om vanaf volgende week wat meer pauze in te lassen...misschien nu ik het hier zo openlijk verkondig dat ik niet anders durf dan het plan uit te voeren...
Het is nu reeds een week na de ingreep op T's oog en we blijven hoopvol duimen dat het de goede kant uitgaat. Het oog geneest in ieder geval goed, de roodheid en het prikken zijn bijna weg en dag na dag worden de schimmen iets minder wazig. Maar T kijkt nog steeds door " mat glas"!! De arts had gezegd 2 à 3 weken vooraleer er een duidelijker beeld zou beginnen te ontstaan en het ziet er naar uit dat het zo iets wordt. Het buikslapen valt relatief mee maar de nek- en rugspieren van T zien overdag behoorlijk af omdat hij steeds met zijn hoofd naar beneden moet kijken. De avond is steeds welkom al is het slapen gaan nu ook niet zo'n lolletje door de buikhouding! Intussen heb ik al geleerd om TV programma's te " vertalen" in spreektaal ipv beeldtaal want voorlopig zit Tv -en computer kijken er nog niet in evenmin als de krant lezen. Het zijn dus ellenlange dagen want wandelen is ook geen alternatief omdat hij naar beneden moet kijken en ook omdat die gasbel teveel schudt bij het stappen en dat voor het netvlies misschien niet optimaal is.Gelukkig is dat slecht oog er nog , het volstaat juist om te kunnen eten en nergens tegenaan te lopen. De routine van oogdruppeltjes inbrengen heb ik na een week ook al behoorlijk onder de knie, gelukkig maar want er wachten nog zo'n 5 tal " druppelweken"!! We blijven dus nog hopen dat het oog binnenkort een positief resultaat geeft en dan zal er hier eentje luidop een schreeuw laten, denk ik. Maar ik kan hem goed begrijpen hoor want we ervaren momenteel elke minuut hoe belangrijk ogen zijn!!
Dit is het beeld dat T ziet met zijn slecht oog en daar moet hij het voorlopig mee doen tot zijn ander oog weer ( hopelijk) normaal werkt!! Niet comfortabel hé, temeer omdat hij voor het randzicht ook met de normale verouderingsslijtage moet rekening houden en hoe dichter hij bij iets staat , hoe groter de vlek... Dus is duimen het enige dat wij hier een ganse dag doen!!
Baziel was hij goed bevriend met Hector die wel al een trouwboek had. Op een zaterdagavond komt Baziel in 't dorp Hector tegen. Hector bekijkt Baziel en zegt: "Woarom ejje gie een taslampe mee voe ut te goan?" "Ewel" antwoordt Baziel "k Gon 'k ik ip soek achter een lief!" "'k Sieda!" zegt Hector ,"Mor in mien tiet an'k ik do gin taslampe voren nodig wih!" "'k Weten't" replikeert Baziel ,"Mo kiekt een keer woamee dajje no je kot gekommen ziet!"
Baziel ligt in het hospitaal na een zware operatie. Hij komt heel even bij kennis en mompelt tegen Flavie: "Je ziet er ut lik een fielmsterre, schatje". Nadien valt Baziel opnieuw in slaap. Flavie, die zeer geflateerd is blijft wachten aan de rand van z'n bed. Later wordt Baziel opnieuw wakker en hij zucht: " Je ziet er ut lik dajje nie gesloapen et" "Uila, Baziel", zegt Flavie "Woarom zien'k der ineens nie mir ut lik een fielmsterre, da?!" "Eu" zegt Baziel "omda m'n verdovienge biekan utgewerkt is".
Baziel z'n schuurtje ging in de vlammen op en hij ging het melden aan de verzekering met de woorden: "Me schurtje is ofgebrant en kommen 'k ik achter dad alf miljoen verzekeringsgeld." De bediende zegt "Jamaar meneer Baziel, zo gemakkelijk gaat dat niet zulle. Da was al een oud schuurtje en dat zal zoveel niet meer waard geweest zijn". "In da geval" antwoordde Baziel "Schrapt ton mo zere onze Flavie eur levensverzekerienge".
Baziel zit aan de toog te genieten van z'n Duvel en doet ondertussen z'n beklag tegen Hector over de lastige nieuwe geburen die aan beide kanten van z'n huis zijn komen wonen. "Ze moaken heel de nacht verschrikkelik vele laweit" klaagt Baziel. "Wa toen ze wel?" wilde Hector weten. "Wel" zegt Baziel "de denen aan de rechterkant sloat heel de nacht met z'n kop tegen de meur, en den deen an de lienker kant zit heel de nacht te roepen". "En wa doe je doar an?" vraagt Hecto "Voorlopig nog niks" antwoordt Baziel "'k Spelen k' ik geweune verder ip mien akordeong".
En als afsluiter eentje voor de niet West Vlamingen:
Groot licht - Wat is licht ,Tibo? - Iets wat je kan zien, meester. - Wat is dat nu voor een antwoord! Mij kan je ook zien en ik ben toch geen... Waarom lach je , kwajongen?
Je kan ze blijven pellen, er komt steeds een dieperliggende laag tevoorschijn.
Verhalen van mensen zijn als uien.
Je moet er tegen kunnen dat je bij het beluisteren
af en toe een traan voelt opwellen.
Verhalen van mensen
zijn als uien.
Wanneer je de moeite neemt om echt te luisteren geven ze een uitgesproken smaak aan je eigen leven
.
PS.Vandaag is ons jongste kleindochtertje jarig, 2j maar ze heeft de streken en "den tater" van één van 3!!! Voor ons lief, schattig kapoentje met haar uitgesproken willetje en karakter ...een dikke zoen!
Terwijl de natuur stilaan de winterslaap zou moeten voorbereiden en de verrotting langs alle kanten optreedt, bemerkte ik vandaag opeens een teken van nieuw leven in mijn verwaarloosde tuin nl een mooie aronskelk tussen de afstervende bladeren.. Normaal zou ik alles al mooi bijgesnoeid en afgeknipt hebben maar door omstandigheden is alles hier vertraagd en zie tot wat dat leidt .... Als de natuur nu niet helemaal op zijn kop staat dan begrijp ik er niets van..
Vorige week nog die prachtige paddenstoelen ontstaan uit verrotting
Vandaag twee nieuwe zomerbloemen alsof ze willen zeggen... ga door nooit opgeven!!
SSSST................. Horen jullie het ook, die stilte en die rust........... Zelfs de muren herademen want geen deuren meer die onstuimig dichtgegooid worden of speelgoed dat er even hard tegenaan botst. Ook de bloemen lijken precies weer hun kopje wat omhoog te duwen want kleindochtertje is er niet meer om fier " bloem oma" te zeggen en met een kelkje in haar handje naar mij toe te komen...Geen " cross" meer rond de tafel, geen speelgoed dat rondslingert, geen ochtendgestommel.. geen hondje dat moet uitgelaten worden, geen hectische toestanden als de ene telefoon na de andere voor de nodige " animo" zorgt. Eindelijk de computer voor mij alleen..... Och, hier stop ik want ... niettegenstaande al die drukte mis ik dat allemaal ook een beetje want ook geen " OMAAA" meer als ik 's morgens in de keuken kom, geen warme avondknuffel en zachte kinderwangetjes voor ze slapen gaan, geen knuffel van de dochter als ze doorgaat of het heen en weer geplaag met de schoonzoon. Geen gezellige babbel aan tafel, geen lachende of vragende kinderstemmetjes, geen " leven in de brouwerij", dat omschrijft het nog het best....
Het viel achteraf bekeken best nog mee en het was een ervaring die uiteindelijk de moeite was om gedurende 6 weken samen te wonen met de dochter en haar gezinnetje.... Bojako zei onlangs nog:" Het zal best gezellig worden met je dochter en schoonzoon en kids". Ik had er toen nog even mijn bedenkingen bij want je weet nooit hoe het zal uitdraaien maar ergens heeft ze gelijk gekregen. Maar de timing om naar hun huis terug te gaan , kwam goed uit met de toestand van T momenteel. Hij kan die drukte best missen en het zou wel gevaarlijk geweest zijn met rondslingerend speelgoed of een hond die opeens voor de voeten loopt zonder over het ronddwarrelde hondenhaar te spreken en momenteel heb ik de handen vol met het verzorgen van mijn ventje en dan zou alles wat erbovenop kwam wellicht teveel geweest zijn.. Al bij al hebben we 6 weken drukte en chaos overleefd en er zelfs van genoten, het jonge volkse is terug op hun nestje geland en ieder kan weer zijn eigen cadans opnemen... want op termijn is dat jachtige leven van onze kinderen en kroost niet echt meer voor onze "gezegende" jaren!!! Hoor mij eens bezig, mocht een ander mij " gezegend " noemen wat de jaren betreft, ik zou fronsen want voel mij helemaal nog niet oud, enkel wat "ouder".... .
Terwijl ik vrijdag wachtte hoe de operatie verliep, dwarrelden er gedachten rond in mijn hoofd als kleurige herfstbladeren. Ze vormden een zacht tapijt om in te rollebollen of om me mee te bedekken als een warme slaap vol dromen. Ik dacht aan wat iemand die ik al een tijd niet meer gezien had onlangs zei: " Jij bent nog steeds dezelfde en toch anders.." En dan bedenk ik hoe dat kan en ga daarvoor heel ver terug en stel mij voor dat ik een kei ben, een mooie kei maar nog hoekig en vlakkig als een briljante diamant. Het leven overspoelde me en sleet scherpe kantjes tot rondingen, langzaam aan. Soms als de stroming ruw werd, wierp ze me op de rotsen. Al hotsend en botsend tuimelde ik naar beneden. Ik blutste en builde en schuurde en ook de ronde kantjes bleven niet gespaard. En zo ging het maar verder met die kei. Altijd dezelfde kei en toch ook altijd anders. Ik veranderde en toch bleef ik dezelfde. Er sprongen stukjes af, er kwamen hoekjes bij of een zachte golving.
Vandaag kijkt een buitenstaander naar me en zegt dat ik veranderd ben, maar diep vanbinnen, daar waar men mij niet meer kan zien, ben ik nog helemaal zoals men me kende. Constant en onveranderd is de kern van wie ik ben.
Maar jij, jij die mij enkel van buiten kan observeren, jij kan ook niet echt dichtbij komen als ik jou niet toelaat. Niemand kan ooit kijken door een ander paar ogen dan de zijne. De ander zal altijd een mysterie blijven en toch, toch zijn we allemaal ergens heel gelijk.
En ik keek op de klok en stelde vast dat T nog steeds niet terug op zijn kamer was en bleef maar verder mezelf verstrooien!!!
Intussen is T sinds deze namiddag terug thuis. De prognose is goed ttz de ingreep verliep zoals het moest. We hebben wel nog een lange weg te gaan. Momenteel moet T nog 3 weken lang op de buik slapen, dezelfde houding die hij moest aannemen tot 24 uur na de ingreep. De bedoeling is dat de gasbel achteraan het oog blijft hangen om het netvlies op de plaats te houden. Het zal nog min. zo'n 3 weken duren ( onze eerste afspraak met de specialist) vooraleer hij stilaan terug door dat oog zal zien en pas dan zullen we weten of de ingreep geslaagd is. Om de 3 uur moeten er twee verschillende soort druppels in het oog gedruppeld worden en overdag moet T steeds met het hoofd naar beneden lopen. Op termijn zal dat wel belastend zijn voor de nekspieren. Daarna volgt nog 1 of twee operaties , één voor de staar en de andere om het vlies dat voor zijn oogbol groeit weg te snijden want dat vervormt de oogbol... Omdat T nu al aan beide ogen die netvliesloslating heeft, begin ik te denken dat de jarenlange inname van nivakine toen we in Afrika wonden er misschien voor iets tussen zit. Eén van de nevenverschijselen op termijn kan zijn onherstelbare schade aan het oog. De kinderen en ik hebben iets homeopatisch genomen tegen malaria en het ook nooit gekregen T daarentegen wel en dat met nivakine!!!!!!Maar omdat de firma niet erg homeopatisch minded is, moest hij wel hun medicatie nemen.... Ik vraag zeker aan de dokter of dat de oorzaak kan zijn, niet dat het nu nog iets verandert maar voor kennissen kan het wellicht goed zijn om te weten!!! Wij blijven hier dus nog even in spanning en voor T wachten heel saaie weken want hij kan niet lezen, geen TV kijken , niet op zijn computer en niet alleen rondlopen.. Gelukkig kan hij wel bij zijn zender zitten en luisteren als hij zijn hoofd omlaag houdt, maar om van frekwentie te veranderen heeft hij ook hulp nodig.. We staan er niet genoeg bij stil hoe fantastisch het is om door beide ogen te zien en niet afhankelijk te zijn van een ander!...
)
.
