Geluk is op een morgen alleen in huis rondlopen, een huis dat veel licht binnenlaat, een huis waar voor één keer alles blinkt, een huis waar alles en iedereen nog slaapt ... en dan de tuin inlopen en het licht vangen in de lens, genieten van de prachtige herfstkleuren en je afvragen of er echt kaboutertjes onder de paddenstoel wonen en of er Elfjes op de bankjes zitten. En dan je slaapgenoot erbij halen en samen luisteren naar Enya ...bij een kopje rozenbottel thee. Zo was het hier onlangs maar had nog geen tijd gevonden om de foto's in te laden.
Ach die Sinterklaastijd, wie kijkt er niet met leuke gevoelens op terug? De spanning die je in je buikje voelde, als klein kind. Ben ik wel lief geweest, krijg ik van de Sint wat ik zo graag wil? Nu was Sinterklaas in de jaren 50 een stuk minder professioneel dan heden ten dage. Nee, niks geen advertenties voor een Sint en een Piet á 60 euro per half uur. Nee, nonkel Jef, nonkel Piet of nonkel Jan werden gevraagd en bij gebrek aan mannelijke verkleders werd soms tante Julia of tante Marie Pieterbaas. Al hadden de meeste kinderen het niet door, soms ging er toch iets mis.
Soms moest nonkel Jef, Piet of Jan ook naar andere kinderen, want ook kennissen van kennissen hadden hem gevraagd.
Bij elk bezoek werd aan de Sint na afloop gevraagd of hij misschien een borreltje lustte. Meestal zeiden de Sint en Piet daar geen nee tegen en zo kon het gebeuren dat de Sint bij de laatste kinderen lallend de kamer binnenkwam de mijter scheef op zijn hoofd, terwijl de kinderen driftig aan het zingen waren. Dat waren nog eens tijden!. Ik heb ook wel meegemaakt, jaren later, dat ik in de bus zat en Sinterklaas en Piet ook instapten, kaartje stempelden en achterin bleven staan, of dat een Sint op een brommer met Pietje achterop naar een mooi meisje floot.!! Ook leuk was de keer dat Sinterklaas op school kwam.
De hele morgen alle kinderen met stress, iedereen op zijn paasbest gekleed en maar wachten. Eindelijk kwam de Goedheilige man aan. Maar hij had nog niet één been in de school gezet, vriendelijk knikkend en wuivend, of de juf van de eerste klas vloog de lokalen binnen om de gordijnen dicht te doen. Sint heeft een beetje last van de ogen, klonk het. Maar dat was het helemaal niet . Juist op dat moment kwam er een Sint te paard en met zijn gevolg langsrijden. Het was de Sint van de jongensschool.
Ik kan er nu om grijnzen, als ik aan die voorvallen denk. Maar toen waren vooral de uitgedeelde snoepjes belangrijk en of je al dan niet in de zak van Zwarte Piet terecht kwam!! Voor iets anders hadden we geen ogen.... Maar de Sint evolueert mee met de tijd en de kinderen blijkbaar ook want de meesten geven er niet om dat de sint alom is en er niet altijd eender uitziet... Vanavond zullen dus weer veel schoentjes klaarstaan en heel even worden onze cyberkinderen terug doodgewone, kindjes met een hartje dat klopt vol verwachting......
Foetus
Bij de foetushouding rol je je tot een bolletje op je zij, net als een foetus in de baarmoeder. Met je handen probeer je je gezicht te beschermen. Is dit je favoriete houding, dan kom je zeker over, maar eigenlijk ben je gevoelig, verlegen en onzeker.Voor jou geldt ruwe bolster, blanke pit. Ben je ergens bang voor? Bij de semi-foetale houding zijn je benen slechts gedeeltelijk opgetrokken. Ongeveer de helft van de mensen slaapt zo. Het is een warme, beschermende houding, waarbij je toch wat beweeglijkheid hebt. Deze houding weerspiegelt je dagelijks functioneren. Je bent evenwichtig, zelfverzekerd, sociaal en emotioneel stabiel.
Rug Slaap je op je rug, dat ben je zelfzeker en heb je een sterk karakter. Je aanvaardt wat het leven je brengt en bent een open persoon. Als je met je armen langs je lichaam slaapt op de rug ben je een rustig er introvert persoon. Je doet je niet graag anders voor en bent veeleisend. Personen die met hun handen onder hun hoofd slapen luisteren graag naar anderen en ze maken makkelijk vrienden, maar staan liever niet in het middelpunt van de belangstelling.
Buik Wie graag op zijn buik slaapt met de handen op het kussen houdt van gezelschap en hecht veel belang aan sociale contacten. Je hebt weinig zelfvertrouwen en neemt graag de leiding, wat kan leiden tot perfectionisme en faalangst. Verder kun je moeilijk kritiek slikken.
Zij Als je graag op je zij ligt met je armen vooruit wil je in je slaap iets of iemand vasthouden. Je bent wel open, maar tegelijkertijd ook cynisch en wantrouwig. Daarnaast durf je wel koppig te zijn, want je komt nooit op een beslissing terug.
Soldaat Je slaapt op de rug met je armen langs je lichaam. Je bent rustig en gereserveerd. Je houdt niet van poppenkast en stelt hoge eisen aan jezelf en anderen.
Vrije val Hierbij slaap je op je buik, met je armen op het kussen en je hoofd zijwaarts. Je probeert zoveel mogelijk in contact te blijven met je omgeving. Je houdt van gezelschap. Vanwege je gebrek aan zelfvertrouwen en nervositeit heb je graag de touwtjes in handen. Dit kan leiden tot perfectionisme en faalangst. Je krijgt liever geen kritiek en hebt een hekel aan extreme situaties.
Zeester Je ligt op je rug met je armen op het kussen. Deze slaaphouding geeft aan dat je een open kijk op de buitenwereld hebt. Je hebt in je hart plaats voor iedereen en luistert graag naar mensen. Je maakt gemakkelijk vrienden, maar wilt niet te veel in de belangstelling staan.
Houtblok Je ligt kaarsrecht in bed: zijwaarts met je armen langs je lichaam. Je treedt anderen onbevangen en onbevreesd tegemoet. Je bevindt je graag in gezelschap. Verder ben je goed van vertrouwen, waardoor je soms wordt opgelicht.
Hunkeraar Je slaapt op je zij met beide armen vooruit. In je slaap wil je als het ware iets of iemand vastpakken. Wat is je verlangen? Je staat open voor anderen, maar kunt ook cynisch en wantrouwend zijn. Op eenmaal genomen beslissingen kom je zelden terug.
Partners
Je slaaphouding die je samen met je partner aan neemt vertelt heel wat over jullie relatie:
Lepeltje In jullie relatie is geborgenheid en samenhorigheid belangrijk. Jullie hebben een sterke emotionele band en zijn vooral op elkaar gericht.
Knuffel
Jullie slapen met de gezichten naar elkaar gericht, waardoor je makkelijk persoonlijk contact maakt. Emotionele intimiteit is belangrijk in jullie relatie. Jullie kennen elkaars diepste geheimen en vertrouwen elkaar door en door.
Ruggen naar elkaar
Jullie slapen met jullie ruggen naar elkaar, waarbij jullie konten elkaar aanraken. Je wilt je partner dicht bij je hebben, maar vindt ook je eigen identiteit en privacy belangrijk.
Ondersteunen Terwijl de ene partner op zijn rug ligt, ondersteunt hij de andere die op de zij ligt. Jullie vertrouwen elkaar en kunnen elkaar troosten en koesteren. Er is een diepe emotionele band tussen jullie.
Tegenpolen Jullie hebben een totaal verschillende slaaphouding, jullie zouden evengoed elk apart in een bed kunnen liggen. Dat betekent dat jullie botsende karakters hebben. De kans is groot dat jullie veel ruziën door verschillende behoeften. Maar als je het juist aanpakt door een beetje toe te geven, vullen jullie elkaar mooi aan.
Omstrengeling Hierbij zijn de lichamen naar elkaar toe gericht, waardoor je makkelijk persoonlijk contact maakt. De emotionele intimiteit is hoog in jullie relatie. Je bent close, vertrouwt elkaar en kent elkaars diepste geheimen.
Zenhouding( bil aan bil) Je bent je er zeer bewust van dat je partner dichtbij is. Tegelijkertijd waarborg je jouw eigen identiteit en heb je ook behoefte aan privacy. Er is zowel onafhankelijkheid als verbondenheid in jullie relatie.
Ondersteunend De ene partner ligt op de rug en ondersteunt de ander die op zijn zij ligt. Jullie relatie kenmerkt zich door deze koesterende, troostende houding. Deze slaaphouding geeft een groot vertrouwen en diepe betrokkenheid weer.
Tegenpolen Je ligt beiden in een totaal andere slaaphouding. Jullie lichaamstaal en persoonlijkheid zijn behoorlijk verschillend. Botsende karakters en verschillende behoeftes kunnen veel ruzie veroorzaken. Als jullie allebei een beetje toegeven, kunnen jullie elkaar juist aanvullen.
Nooit geweten dat er zoveel houdingen en verklaringen waren of zijn er nog meer??
Ons laatste sterrenbeeldvan het jaar is De Stier. Het is het sterrenbeeld dat nu aan de avondhemel de overgang van de herfst naar de winter aankondigt. Hoe ik mijn fantasie ook laat werken ik zie geen gelijkenis tussen het sterrenbeeld en de naam die eraan gegeven wordt, maar soit! De helderste ster in het sterrenbeeld hier is Aldebaran, een opvallende oranjerode ster in de kop van de aanstormende stier.( herkennen jullie dat beestje in het sterenbeeld???) Aldebaran is een rode reus die 140 keer meer licht uitstraalt dan de zon. Hij staat op 65 lichtjaar van hier. De Tweede Wereldoorlog woedde nog volop op aarde, toen het licht van deze ster vertrok, dat hier nu eindelijk aankomt. Iets ten noordwesten ( rechtsboven) van Aldebaran staat een merkwaardig " wolkje " sterren. Dit zijn de Plejaden, een betrekkelijk jonge groep van sterren die gezamenlijk ontstaan zijn niet meer dan 100 miljoen jaar geleden ( What's in a million....). Het groepje wordt ook het Zevengesternte genoemd, hoewel de meeste mensen slechts 6 sterren met het blote oog onderscheiden. Door een verrekijker of telescoop zijn er veel meer sterren te zien. Het geheel biedt een feeërieke aanblik.. Tussen de sterren hangen nog de restanten van ijle nevels van gas en stof waaruit destijds de sterren geboren zijn en die nu het licht ervan weerkaatsen.
Al die uitleg over de sterrenbeelden gedurende de voorbije 12 maanden danken we aan De Druivelaar. ( Uitgegeven door een drukkerij uit mijn geboortestreek...vandaar dat ik er aan houd om elk jaar zo'n kalender in huis te hebben.. Pure nostalgie!!)
Vorige week druk bezig geweest en het was weer even schrikken dat de week voorbij gevlogen was.
Maandag kreeg de tuin een beurt. Een beurt? Eerder een grondige aanpak want het was echt nodig! Takken, bladeren, gras en onkruid moesten wijken. De bloembollen die volgend jaar voor een nieuwe bloemenpracht moeten zorgen , werden er al voor een deel uitgehaald, de rest kan hopelijk over een paar weken samen met T gebeuren....De struiken zijn bijgewerkt en de rozen gesnoeid. Uiteindelijk, een bijna perfect resultaat maar pijnlijke handen met hier en daar een doorn van een nukkige rozenstruik, pijnlijke schouders en een knagende rug. Dit was het memorabele einde van een drukke dag en lag ik eindelijk uitgeteld en met gestrekte benen op de sofa! Dan kwam dinsdag langs met een paar dringende boodschappen en daarna even genieten ( en bekomen) van de rust en de stilte in huis want mijn lieve vechtgenoot kon nog niets laten slingeren..... Woensdag echter was andere koek. Vroeg het bed uit want de badkamer, keuken en een paar slaapkamers moesten dringend onder handen genomen worden nu de dochter en haar gezinnetje terug vertrokken zijn. Toen alles klaar was , genoot ik van een uitgebreide douche. Donderdag mijn wekelijkse afspraak met de cursisten. Vrijdag.. alles afgewerkt?? In die bollenwinkel hier.. nooit. Eerst nog even met " plezier" alle hoekjes van het huis aan Madame Dweil laten zien .Een zinloze daad maar ja .. de macht der gewoonte! Als ik het zo bezie, wat een druk gedoe de voorbije week want telkens onderbroken om mijn halfbedde te verzorgen.... en dan maar hopen dat lady Weegschaal mijn week op een zalige manier afsloot door haar tellertje eventjes in mijn voordeel te laten dalen..Dan loonde al dat gewroet toch tot iets...vooral met de feestdagen in het vooruitzicht!!!!
Begrijp je het nu waarom ik zei dat ik het even kalm aan wil doen?? Maar of het lukt???
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan...
Iedereen kent het lied " Opzij, opzij, opzij" van Herman van Veen wel en iedereen heeft vast wel af en toe zo'n periode in zijn / haar leven dat het even te druk is. Bij ons hier is het de laatste tijd niet anders geweest. Het waren gevulde, vermoeide maar ook gezellige weken en nog is de drukte niet over, zij het nu van een ander soort, dat wel.
Door de drukte klonk het de laatste tijd bij ons zo....
T: N. , wat doe ik hiermee? Ik: O, weet je wat zet het maar voorlopig in de garage....
Op den duur konden we amper nog zelf een voet in die garage zetten omdat die volstaat met " voorlopige" dingen. Herkenbaar? Ik denk dat het er in heel wat huisgezinnen zo aan toegaat. Ik gooi niet graag iets weg, zeker niet als het iets van/voor het interieur is. Het is namelijk al dikwijls gebleken dat ik er achteraf spijt van heb. "Voorlopige" dingen verhuizen dus met regelmaat terug in huis en omgekeerd. Toch moet je af en toe van je hart een steen maken en beginnen te rommelen én vooral beginnen weg te gooien. En dat moment was de laatste dagen aangebroken. Na de verhuis van de dochter had ik een rommelweek ingelast... Maar nu, zelfs met de nodige rustpauzes begint dat zich stilaan te wreken op mijn " corpus"... Ik voel het wel maar het blijft na al die jaren, nog steeds moeilijk om op tijd volledig op de rem te gaan staan en toe te geven aan de signalen van mijn lichaam. Ik ben namelijk de mening toegedaan: " Wat je zelf doet, doe je altijd beter" !! ( smile) Het feit dat ik ook niet beschik over een oneindigheid geduld doet er geen goed aan. Aard van het beestje, helaas.... Om het niet erger te maken, verplicht ik mezelf om vanaf volgende week wat meer pauze in te lassen...misschien nu ik het hier zo openlijk verkondig dat ik niet anders durf dan het plan uit te voeren...
Het is nu reeds een week na de ingreep op T's oog en we blijven hoopvol duimen dat het de goede kant uitgaat. Het oog geneest in ieder geval goed, de roodheid en het prikken zijn bijna weg en dag na dag worden de schimmen iets minder wazig. Maar T kijkt nog steeds door " mat glas"!! De arts had gezegd 2 à 3 weken vooraleer er een duidelijker beeld zou beginnen te ontstaan en het ziet er naar uit dat het zo iets wordt. Het buikslapen valt relatief mee maar de nek- en rugspieren van T zien overdag behoorlijk af omdat hij steeds met zijn hoofd naar beneden moet kijken. De avond is steeds welkom al is het slapen gaan nu ook niet zo'n lolletje door de buikhouding! Intussen heb ik al geleerd om TV programma's te " vertalen" in spreektaal ipv beeldtaal want voorlopig zit Tv -en computer kijken er nog niet in evenmin als de krant lezen. Het zijn dus ellenlange dagen want wandelen is ook geen alternatief omdat hij naar beneden moet kijken en ook omdat die gasbel teveel schudt bij het stappen en dat voor het netvlies misschien niet optimaal is.Gelukkig is dat slecht oog er nog , het volstaat juist om te kunnen eten en nergens tegenaan te lopen. De routine van oogdruppeltjes inbrengen heb ik na een week ook al behoorlijk onder de knie, gelukkig maar want er wachten nog zo'n 5 tal " druppelweken"!! We blijven dus nog hopen dat het oog binnenkort een positief resultaat geeft en dan zal er hier eentje luidop een schreeuw laten, denk ik. Maar ik kan hem goed begrijpen hoor want we ervaren momenteel elke minuut hoe belangrijk ogen zijn!!
Dit is het beeld dat T ziet met zijn slecht oog en daar moet hij het voorlopig mee doen tot zijn ander oog weer ( hopelijk) normaal werkt!! Niet comfortabel hé, temeer omdat hij voor het randzicht ook met de normale verouderingsslijtage moet rekening houden en hoe dichter hij bij iets staat , hoe groter de vlek... Dus is duimen het enige dat wij hier een ganse dag doen!!
Baziel was hij goed bevriend met Hector die wel al een trouwboek had. Op een zaterdagavond komt Baziel in 't dorp Hector tegen. Hector bekijkt Baziel en zegt: "Woarom ejje gie een taslampe mee voe ut te goan?" "Ewel" antwoordt Baziel "k Gon 'k ik ip soek achter een lief!" "'k Sieda!" zegt Hector ,"Mor in mien tiet an'k ik do gin taslampe voren nodig wih!" "'k Weten't" replikeert Baziel ,"Mo kiekt een keer woamee dajje no je kot gekommen ziet!"
Baziel ligt in het hospitaal na een zware operatie. Hij komt heel even bij kennis en mompelt tegen Flavie: "Je ziet er ut lik een fielmsterre, schatje". Nadien valt Baziel opnieuw in slaap. Flavie, die zeer geflateerd is blijft wachten aan de rand van z'n bed. Later wordt Baziel opnieuw wakker en hij zucht: " Je ziet er ut lik dajje nie gesloapen et" "Uila, Baziel", zegt Flavie "Woarom zien'k der ineens nie mir ut lik een fielmsterre, da?!" "Eu" zegt Baziel "omda m'n verdovienge biekan utgewerkt is".
Baziel z'n schuurtje ging in de vlammen op en hij ging het melden aan de verzekering met de woorden: "Me schurtje is ofgebrant en kommen 'k ik achter dad alf miljoen verzekeringsgeld." De bediende zegt "Jamaar meneer Baziel, zo gemakkelijk gaat dat niet zulle. Da was al een oud schuurtje en dat zal zoveel niet meer waard geweest zijn". "In da geval" antwoordde Baziel "Schrapt ton mo zere onze Flavie eur levensverzekerienge".
Baziel zit aan de toog te genieten van z'n Duvel en doet ondertussen z'n beklag tegen Hector over de lastige nieuwe geburen die aan beide kanten van z'n huis zijn komen wonen. "Ze moaken heel de nacht verschrikkelik vele laweit" klaagt Baziel. "Wa toen ze wel?" wilde Hector weten. "Wel" zegt Baziel "de denen aan de rechterkant sloat heel de nacht met z'n kop tegen de meur, en den deen an de lienker kant zit heel de nacht te roepen". "En wa doe je doar an?" vraagt Hecto "Voorlopig nog niks" antwoordt Baziel "'k Spelen k' ik geweune verder ip mien akordeong".
En als afsluiter eentje voor de niet West Vlamingen:
Groot licht - Wat is licht ,Tibo? - Iets wat je kan zien, meester. - Wat is dat nu voor een antwoord! Mij kan je ook zien en ik ben toch geen... Waarom lach je , kwajongen?
Je kan ze blijven pellen, er komt steeds een dieperliggende laag tevoorschijn.
Verhalen van mensen zijn als uien.
Je moet er tegen kunnen dat je bij het beluisteren
af en toe een traan voelt opwellen.
Verhalen van mensen
zijn als uien.
Wanneer je de moeite neemt om echt te luisteren geven ze een uitgesproken smaak aan je eigen leven
.
PS.Vandaag is ons jongste kleindochtertje jarig, 2j maar ze heeft de streken en "den tater" van één van 3!!! Voor ons lief, schattig kapoentje met haar uitgesproken willetje en karakter ...een dikke zoen!
Terwijl de natuur stilaan de winterslaap zou moeten voorbereiden en de verrotting langs alle kanten optreedt, bemerkte ik vandaag opeens een teken van nieuw leven in mijn verwaarloosde tuin nl een mooie aronskelk tussen de afstervende bladeren.. Normaal zou ik alles al mooi bijgesnoeid en afgeknipt hebben maar door omstandigheden is alles hier vertraagd en zie tot wat dat leidt .... Als de natuur nu niet helemaal op zijn kop staat dan begrijp ik er niets van..
Vorige week nog die prachtige paddenstoelen ontstaan uit verrotting
Vandaag twee nieuwe zomerbloemen alsof ze willen zeggen... ga door nooit opgeven!!
SSSST................. Horen jullie het ook, die stilte en die rust........... Zelfs de muren herademen want geen deuren meer die onstuimig dichtgegooid worden of speelgoed dat er even hard tegenaan botst. Ook de bloemen lijken precies weer hun kopje wat omhoog te duwen want kleindochtertje is er niet meer om fier " bloem oma" te zeggen en met een kelkje in haar handje naar mij toe te komen...Geen " cross" meer rond de tafel, geen speelgoed dat rondslingert, geen ochtendgestommel.. geen hondje dat moet uitgelaten worden, geen hectische toestanden als de ene telefoon na de andere voor de nodige " animo" zorgt. Eindelijk de computer voor mij alleen..... Och, hier stop ik want ... niettegenstaande al die drukte mis ik dat allemaal ook een beetje want ook geen " OMAAA" meer als ik 's morgens in de keuken kom, geen warme avondknuffel en zachte kinderwangetjes voor ze slapen gaan, geen knuffel van de dochter als ze doorgaat of het heen en weer geplaag met de schoonzoon. Geen gezellige babbel aan tafel, geen lachende of vragende kinderstemmetjes, geen " leven in de brouwerij", dat omschrijft het nog het best....
Het viel achteraf bekeken best nog mee en het was een ervaring die uiteindelijk de moeite was om gedurende 6 weken samen te wonen met de dochter en haar gezinnetje.... Bojako zei onlangs nog:" Het zal best gezellig worden met je dochter en schoonzoon en kids". Ik had er toen nog even mijn bedenkingen bij want je weet nooit hoe het zal uitdraaien maar ergens heeft ze gelijk gekregen. Maar de timing om naar hun huis terug te gaan , kwam goed uit met de toestand van T momenteel. Hij kan die drukte best missen en het zou wel gevaarlijk geweest zijn met rondslingerend speelgoed of een hond die opeens voor de voeten loopt zonder over het ronddwarrelde hondenhaar te spreken en momenteel heb ik de handen vol met het verzorgen van mijn ventje en dan zou alles wat erbovenop kwam wellicht teveel geweest zijn.. Al bij al hebben we 6 weken drukte en chaos overleefd en er zelfs van genoten, het jonge volkse is terug op hun nestje geland en ieder kan weer zijn eigen cadans opnemen... want op termijn is dat jachtige leven van onze kinderen en kroost niet echt meer voor onze "gezegende" jaren!!! Hoor mij eens bezig, mocht een ander mij " gezegend " noemen wat de jaren betreft, ik zou fronsen want voel mij helemaal nog niet oud, enkel wat "ouder".... .
Terwijl ik vrijdag wachtte hoe de operatie verliep, dwarrelden er gedachten rond in mijn hoofd als kleurige herfstbladeren. Ze vormden een zacht tapijt om in te rollebollen of om me mee te bedekken als een warme slaap vol dromen. Ik dacht aan wat iemand die ik al een tijd niet meer gezien had onlangs zei: " Jij bent nog steeds dezelfde en toch anders.." En dan bedenk ik hoe dat kan en ga daarvoor heel ver terug en stel mij voor dat ik een kei ben, een mooie kei maar nog hoekig en vlakkig als een briljante diamant. Het leven overspoelde me en sleet scherpe kantjes tot rondingen, langzaam aan. Soms als de stroming ruw werd, wierp ze me op de rotsen. Al hotsend en botsend tuimelde ik naar beneden. Ik blutste en builde en schuurde en ook de ronde kantjes bleven niet gespaard. En zo ging het maar verder met die kei. Altijd dezelfde kei en toch ook altijd anders. Ik veranderde en toch bleef ik dezelfde. Er sprongen stukjes af, er kwamen hoekjes bij of een zachte golving.
Vandaag kijkt een buitenstaander naar me en zegt dat ik veranderd ben, maar diep vanbinnen, daar waar men mij niet meer kan zien, ben ik nog helemaal zoals men me kende. Constant en onveranderd is de kern van wie ik ben.
Maar jij, jij die mij enkel van buiten kan observeren, jij kan ook niet echt dichtbij komen als ik jou niet toelaat. Niemand kan ooit kijken door een ander paar ogen dan de zijne. De ander zal altijd een mysterie blijven en toch, toch zijn we allemaal ergens heel gelijk.
En ik keek op de klok en stelde vast dat T nog steeds niet terug op zijn kamer was en bleef maar verder mezelf verstrooien!!!
Intussen is T sinds deze namiddag terug thuis. De prognose is goed ttz de ingreep verliep zoals het moest. We hebben wel nog een lange weg te gaan. Momenteel moet T nog 3 weken lang op de buik slapen, dezelfde houding die hij moest aannemen tot 24 uur na de ingreep. De bedoeling is dat de gasbel achteraan het oog blijft hangen om het netvlies op de plaats te houden. Het zal nog min. zo'n 3 weken duren ( onze eerste afspraak met de specialist) vooraleer hij stilaan terug door dat oog zal zien en pas dan zullen we weten of de ingreep geslaagd is. Om de 3 uur moeten er twee verschillende soort druppels in het oog gedruppeld worden en overdag moet T steeds met het hoofd naar beneden lopen. Op termijn zal dat wel belastend zijn voor de nekspieren. Daarna volgt nog 1 of twee operaties , één voor de staar en de andere om het vlies dat voor zijn oogbol groeit weg te snijden want dat vervormt de oogbol... Omdat T nu al aan beide ogen die netvliesloslating heeft, begin ik te denken dat de jarenlange inname van nivakine toen we in Afrika wonden er misschien voor iets tussen zit. Eén van de nevenverschijselen op termijn kan zijn onherstelbare schade aan het oog. De kinderen en ik hebben iets homeopatisch genomen tegen malaria en het ook nooit gekregen T daarentegen wel en dat met nivakine!!!!!!Maar omdat de firma niet erg homeopatisch minded is, moest hij wel hun medicatie nemen.... Ik vraag zeker aan de dokter of dat de oorzaak kan zijn, niet dat het nu nog iets verandert maar voor kennissen kan het wellicht goed zijn om te weten!!! Wij blijven hier dus nog even in spanning en voor T wachten heel saaie weken want hij kan niet lezen, geen TV kijken , niet op zijn computer en niet alleen rondlopen.. Gelukkig kan hij wel bij zijn zender zitten en luisteren als hij zijn hoofd omlaag houdt, maar om van frekwentie te veranderen heeft hij ook hulp nodig.. We staan er niet genoeg bij stil hoe fantastisch het is om door beide ogen te zien en niet afhankelijk te zijn van een ander!...
Vandaag het grote moment voor T.. We moeten al om 7u15 in het ziekenhuis zijn voor de eerste oogoperatie van mijn half bedde. De operatie is voorzien rond 8u30 !! Ik hoop dat alle beloofde kaarsjes branden en jullie duimen gekruist zijn! Ikzelf kruis vingers en tenen!! Het moet gewoon goed verlopen!!
Terwijl we vandaag even gingen uitwaaien met het hondje van de dochter zag ik op de zijgevel van een huis de driepuntige bladeren van de begroeiing alweer geel, fel- en donkerrood kleuren. Een groot pak bladeren is al gevallen en de bezige vogels verloren hun beschutting. Misschien wel hun thuis. Ik vraag me af waar ze hun toevlucht nu zoeken en of ze weemoed voelen over hun verloren plek. Ach die tussenseizoenen, ze hebben steeds iets weemoedigs omdat ze getuigen van de onstuitbare voortgang der dingen, van de voortdurende overgang van het ene in het andere. Van de winter in de zomer langs fleurig ontluikende blaadjes. En omgekeerd van de zomer naar de winter met een krullende, knisperende dwarreling. Een boom in volle bloesem tegen de wazigheid van een aarzelende avondschemering of het kleurenpalet van een herfsttafereel kan pijnlijk mooi zijn, omdat je weet dat het er morgen alweer anders uitziet. Je kan het beeld niet vasthouden en het volgende jaar is het misschien wel eender maar jijzelf niet helemaal. Daarom is herfst gewoon blues, pure blues. Melancholie, van dat soort dingen weet je wel. Dagen waarop je je een scheurende sax voelt of een gierende gitaar. Maar ook dagen, dat je denkt een bas-drum te zijn, zo hard en zo veelvuldig zijn de klappen, die op je worden uitgedeeld. Voor de gelukkigen onder ons is weemoed de weg terug naar een bekende plek, voor de minder fortuinlijken doet het denken aan wat zou kunnen, zou moeten en toch niet is. Het gevoel is daarom niemand volkomen onbekend en niemand kan het van je wegnemen. We kregen daar pas het bericht door dat een ex collega van T -die jaren met ons in Nigeria gewoond heeft- vandaag overleden is op 62 jaar.. Te vroeg en nog zoveel onuitgevoerde plannen nu er eindelijk tijd is...... Voor mij was vandaag, gewoon een weemoedige dag want we gaan stilaan naar vrijdag toe en ik ben wel wat ongerust hoor, maar het gaat wel over. Ik heb nog een flinke dosis positieve energie over van zondag!! Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen. Weemoed is als Schubert die van de ene maat op de andere verdriet naar vreugde voert en terug.
Vandaag lopen we hier rond als in een " the day after" euforie, niet door de honeymoon blues zoals 40 jaar geleden maar wel door de shot van positieve energie die we gisteren van de familie maar vooral van de kinderen en kleinkinderen meekregen. Ik had jullie verteld dat we een feest hadden naar aanleiding van ons 40 jaar huwelijk en dat is fantastisch verlopen. Ik kan geen superlatieven genoeg vinden om weer te geven hoe intens we dat beleefden, vooral dankzij onze kinderen en kleinkinderen. Niettegenstaande hun druk en stressy programma hebben ze toch de tijd gevonden om het één en ander in mekaar te steken om ons aangenaam, humoristisch of ontroerend te verrassen samen met hun kinderen. We vernamen zelfs dat de zoon door een deadline pas zaterdagavond om 20u kon beginnen aan een power point voorstelling met foto's van ons door de jaren heen. Zijn droge commentaar en humor zorgden ervoor dat het een succes geworden is en daar moet hij zijn zus ook voor danken want die heeft op de één of andere manier toch de kans gezien om hier mijn pc te hacken en zo de nodige foto's te downloaden. Dat hij er tot 's nachts 3u30 aan bezig geweest is, viel niet te zien aan zijn enthousiasme de volgende dag. De dochter had samen met de schoondochter de kleinkinderen op canvas een schilderwerkje laten maken waar ze alle 6 aan gewerkt hebben.
Vermits kleinzoon 1 is nog de enige die kan schrijven, nam hij dat gedeelte voor zijn rekening, de 4 anderen tekenden en kleurden en onze jongste van 2j zorgde voor de finishing touch.. De mama's hadden haar handjes en voetjes beschilderd en de afdruk ervan moest dienen als handen en voetjes bij de tekening!! Uniek toch?! Dat pareltje van tederheid hangt reeds in de keuken waar een ander kader de plaats moest ruimen! We werden natuurlijk ook aan de nodige gekke - en hilarische testen onderworpen zodat de sfeer er goed in zat. En tussendoor werd de inwendige mens ook verzadigd .. hoewel ik vrees dat ze in het restaurant zullen gedacht hebben dat er nooit een einde aan de maaltijd zou komen. We hadden wel alle tijd gekregen die we wilden maar het liep uiteindelijk toch veel langer uit dan gepland. Ikzelf had ook een verrassing voor onze kinderen. Ik heb onze reisverhalen ( Mexico- Venezuela- Peru) elk afzonderlijk in boekvorm neergeschreven met heel wat persoonlijk illustraties en foto's en een flink stuk van mezelf erin gelegd. Ik vond een uitgeverij die de boeken wilde afdrukken en al zeg ik het zelf.. het zijn 3 pareltjes geworden waar ik zelf ook trots op ben en die meer dan een uur de ronde deden want iedereen wilde ze inzien en bekijken.
Maar het " papieren zakdoeken " moment was wel toen de kleinkinderen elk met een roos naar ons kwamen... Oma wordt een softy!!! Toen uiteindelijk de dag voorbij was en de familie naar huis vertrok, hoorden we langs alle kanten: " een uiterst geslaagd feest, bedankt en wij nodigen ons nu al uit voor over 5 jaar"!!! Gisteren was precies die boost die we nodig hadden na de negatieven noten van de laatste maanden en de nodige positieve duw om vol moed de komende vrijdag af te wachten!! Een breed smilende oma en opa!
Allé, dat hopen we toch een beetje... !! We zullen proberen het maximum te halen uit onze dag samen met de kinderen, kleinkinderen en familie! Wat we eens startten met ons tweetjes is nu uitgegroeid tot een gezellige, drukke bende...
Dit is voor elk uur dat we ooit samen hebben doorgebracht , voor elke kus, elke omhelzing en elke traan die we voor elkaar gelaten hebben...
Dit is voor elk dierbaar moment dat we samen hebben gecreëerd gewoon door bij elkaar te zijn, voor alle momenten dat we erin geslaagd zijn om onze boosheid en onze tranen te vergeten, voor elke keer dat ik van streek was en jij geduld met mij had.
Dit is voor elk moment dat je er was als ik je nodig had, voor alle momenten dat je me begrepen hebt en voor alle steun die jij mij altijd gegeven hebt.
Dit is voor al de mooie herinneringen: aan de liefde die we hebben bedreven en aan elkaar hebben gegeven, aan alle tederheid die jij aan mij hebt getoond, aan alle kleine dingen die je voor me hebt gedaan en die in de loop der tijd samen tot iets groots geworden zijn. Maar boven alles is dit voor jou van mij: om te laten zien dat ik geloof dat jij werkelijk bijzonder bent.
Dit komt uit mijn hart : om je precies te laten weten hoe ik denk over jou en voor alle keren dat ik vergeet om je dit te vertellen.
Dit is om je eraan te herinneren dat we al zo veel overwonnen hebben en wat er ook nog op ons afkomt samen geraken we er wel door.
Valt het jullie ook op dat mensen last krijgen van hun humeur als er maar geen einde lijkt te komen aan de bewolkte, sombere of regenachtige dagen? Wel lieve mensen, dan kunnen de bevindingen van een Australisch onderzoeksteam ons misschien opmonteren. Zij ontdekten namelijk dat somber weer je geheugenprestaties verbetert. Hoe dat komt? Volgens de onderzoekers raken mensen bij slecht weer sneller in een sombere stemming, waardoor ze kritischer om zich heen kijken en zich achteraf alles beter kunnen herinneren. Op zonnige dagen hebben we dan weer de neiging zorgeloos en vrolijk door het leven te huppelen, maar daarbij ontgaat ons ook van alles. Conclusie van het onderzoek: een beetje somberheid is goed, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt
Een spelletje van kat en muis met het ouder worden...
Oud worden is niet leuk ! Het alternatief, niet ouder worden en dus jong sterven is nog minder aantrekkelijk. We maken er dus maar het beste van. Aan de fysische " aftakeling" kunnen we niet altijd iets doen maar aan de rest....
Daarom zojuist heel kritisch snorhaartjes verwijderd. Eén van de vele menopauzeprobleempjes. Waar veel en mooi haar moet staan, verdwijnt het, waar er geen moet zijn, groeit het altijd maar vlugger bij. Nagels worden brozer, daar bestaan gelnagels voor maar als je veel bezig bent in de tuin is dat geen alternatief! De kilootjes vliegen er zo gemakkelijk aan en alles gaat een beetje hangen, daar bestaan turnlessen voor senioren voor, ook goed voor stramme spieren en om het uithoudingsvermogen op peil te houden....En de tongspier wordt meteen meegeoefend , dus daarom dat ik eraan meedoe!! Er komen altijd maar rimpeltjes bij, daar zijn gelaatsmaskertjes voor.( Amor Fati suggereert lachen) Decadent die maskertjes? Moet kunnen zo af en toe eens....het gedacht alleen al helpt!!! Als ik het zo bekijk, wat zouden we dan klagen,? Voor elk probleem is er toch een oplossing! Plastische chirurgie ? Niet aan mij besteed ben al plastisch genoeg en ons inwonend volkske houdt mij hier goed in de "running", misschien wel goed momenteel zo hebben we niet veel tijd om in een putje te blijven hangen! Maar dan moeten ze wel hun microben bijhouden want vandaag ligt kleinzoon 2 hier geveld in zijn bedje ... Ik zal opa maar ver uit de buurt proberen te houden want ziek worden dat kan hij op dit moment zeker missen en we willen allebei toch graag fit zijn zondag om van " onze " dag te genieten. Zo blijft de spanning er in , denk ik maar...
)
.
, dus daarom dat ik eraan meedoe!!
